Ο Λουκ έβγαλε την κουκούλα που φορούσε όλη αυτή την ώρα από το κεφάλι του.Σκεφτηκε πως εφόσον τα πράγματα δυσκόλεψαν δεν υπήρχε λόγος να κρύβεται.Διότι την κουκούλα για αυτό τον λόγο την φορούσε, για να κρύβεται.Ομως η Rosaline του είπε αυτό που τόσο καιρό ο ίδιος είχε υποψιαστεί έτσι δεν υπήρχε κανένα θέατρο τώρα.Θα έβγαιναν στην σκηνή χωρίς τις μάσκες τους ή ρόλους που είχαν υιοθετήσει όλα αυτά τα χρόνια και θα μιλούσαν αληθινά.

Η Rose πλησίασε και έκατσε δίπλα του.Μετά από λίγο είπε:"Δεν ξέρω πως έγινε αυτό ακριβώς."

Έκανε μια μεγάλη παύση και έβγαλε από την τσέπη της ζακέτας της ένα νόμισμα.Ο Λουκ για κακή του τύχη το αναγνώρισε.Ωστοσο, δεν είπε τίποτα.

"Το θυμάσαι αυτό;Ήταν εκείνο το νόμισμα που μου έδωσες όταν μου έπεσε το παγωτό.Με πλησίασες και μου έδωσες το χέρι σου.Αφου σηκώθηκα, εσύ πλησίασες εκείνον που με είχε χτυπήσει, τότε δεν ήξερα ότι ήταν ο αδερφος σου, και του πέταξες την μπάλα στα μούτρα.Με πήρες από το χέρι και φτάσαμε σπίτι σου"όλη την ώρα που η Rose αναπόλουσε αυτή την ανάμνηση χαμογελούσε κοιτάζοντας το νόμισμα.

"Μου έδωσες αυτό το νόμισμα και έπειτα έφυγες σαν άνεμος.Αφησες όμως πίσω σου το στίγμα σου.Πως θα μπορούσα να μην σε ερωτευτώ μετά από αυτήν την πράξη;Φαντάζει αδύνατο!"γέλασε επιδεικτικά.

Επί τέλους!Εκείνο το σφίξιμο της πίεσης που ένιωθε από τότε που άρχισαν να μιλούν είχε εξαφανιστεί από το σώμα της.Και είχε μείνει μόνο αυτο το φτερούγισμα που ένιωθε κάθε φορά που ήταν κοντά και οι ώμοι τους ακουμπούσαν.Ζαλισμενη από έρωτα άργησε να προσέξει το "γυμνό" του κεφάλι.Ειχε πολυ ωραία μαλλιά ο Λουκ.

"Πως-"

"Πως ξέρεις ότι είναι έρωτας αν δεν τον εχεις αισθανθεί ξανά;"αποκρίθηκε ο Λουκ μετά από ώρα.Εκανε τεράστια προσπάθεια να συντονίσει την σκέψη του μετά από αυτή την έκθεση.Δεν φορούσε και την κουκούλα του, όλα πλέον είχαν αποκαλυφθεί.

"Ορίστε;"απόρησε η Rose που φαινόταν να είναι πιο μπερδεμένη από ποτέ.Δεν ήξερε αν ο Λουκ ειρωνευόταν ή μιλούσε σοβαρά.

"Πως το ξέρεις Rose;Πως τρέφεις αισθήματα για εμένα τόσα χρόνια ενώ δεν έχουμε μιλήσει καν;Δεν είναι λογικό, όχι δεν είναι λογικό"
μουρμούρισε και έβαλε τα δάχτυλα των χεριών του στους κροταφους του.

"Δεν είναι λογικό;"Ή Rose σχεδόν φώναξε και σηκώθηκε όρθια.Σταθηκε μπροστά από τον Λουκ με μια σχεδόν απέχθεια.Δεν τον αναγνώριζε.

"Γιατί μπλέκεις κάτι ξένο μέσα στην συζήτηση μας;Τι ψάχνεις να βρεις στα συναισθήματα μου, λογική;Πο-"

"Ναι Rosaline ψάχνω λογική"επέμεινε ο Λουκ.

"Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να τρέφει κάποιος αισθήματα για ένα πρόσωπο τόσα χρόνια και να μην έχουν ανταλλάξει περισσότερο από δύο κουβέντες.Δεν με ξέρεις, δεν μπορείς να ερωτεύεσαι κάποιον αν δεν τον ξέρεις"υποστήριξε με θέρμη την σκέψη του.

"Το να σε ξέρω είναι το λιγότερο Λουκ.Το δύσκολο είναι να σε αγαπήσω"έσκυψε και άγγιξε τα χέρια του.Ο Λουκ σηκώθηκε σαν αστραπή.

"Μην με αγγίζεις Rosaline.Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν"σταθηκε κοντά στο παράθυρο και έβαλε την κουκούλα του.Ηταν ντυμένος με μια παράξενη ευγένεια και αποστροφή που η νεαρή κοπέλα πρώτη φορά είχε δει.Μισοκλεισε τα βλέφαρα των ματιών της από αγανάκτηση.

"Ώστε με αγαπάς τώρα;Πόσο εύκολα αλλάζεις τις λέξεις Rose"διαπιστωσε σκεπτικός.

"Δεν τις αλλάζω Λουκ.Ετσι είναι.Ήμουν 10 χρονών όταν εκείνη την μέρα σε γνώρισα και σταμάτησα να υποφέρω τόσο πολύ.Εχω φτάσει στα 17 και ακόμη αισθάνομαι πράγματα για εσένα.Τι λες να είναι;"αποκρίθηκε και εκείνη σε ειρωνικό ύφος.

"Υποφέρεις επειδή δεν ξέρεις τι θες Rosaline.Επίσης μέσα σου έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση πως σου αρέσω.Ερωτευτηκες αυτό που αισθάνεσαι όταν σκέφτεσαι εμένα και εσένα μαζί.Δεν ερωτεύτηκες εμένα"
δεν ήθελε να μιλήσει τόσο σκληρά αλλα έπρεπε.

Έπρεπε να γίνει σκληρός° μόνο έτσι θα ήταν τρυφερός.

"Δεν είμαι τόσο αλλοπρόσαλλη όσο νομίζεις.Ξερω τι αισθάνομαι."

"Πιστεύεις π-"

"Δεν πιστεύω.Ξερω τι νιώθω!"τον διέκοψε η Rose θυμωμένη.Δεν θα την άκουγε κανείς, η οικογένεια της είναι στον κήπο εξάλλου.

"Μην υψώνεις την φωνή σου.Δειξε μου με επιχειρήματα αυτά που ισχυρίζεσαι πως αισθάνεσαι όχι με την επιβολή της φωνής σου"γύρισε και την κοίταξε με ένα βλοσυρό βλέμμα.

Έδειχνε πως άρχισε να κουράζεται με αυτή την λογομαχία.Για τον Λουκ ο που δεν υπήρχε λογική δεν υπήρχε ουσία.

"Μου λες να μην φωνάζω;Τι θα έκανες αν αυτό που προσδιόριζε το ποιός  είσαι σου το αφαιρουσαν;"αντέτεινε η νεαρή κοπέλα.Οπως έγιναν να πράγματα δεν υπήρχε λόγος να επεξεργάζεται αυτά που λέει πρώτα.Ηταν φανερό πως ο Λουκ δεν θα τα δεχόταν.

Αρχισε να κλαίει° μια εξωτερική αντίδραση σε ότι την βασάνιζε.Ο Λουκ την λυπήθηκε αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Σκεφτοταν παράλογα και όφειλε να της το πει.

"Rosaline μην κλαις.Γιατί κλαις;Σε στεναχώρησα εγώ;"η ερώτηση όμως δεν χρειαζόταν σκέψη.Ηταν ολοφάνερη.

"Μιλάς λες και είσαι δικαστής.Ψαχνεις να βρεις άλλοθι για όλα αυτά που σου είπα υπό το πρίσμα της λογικής.Λειτουργείς σαν ψυχρό όργανο εκτελεστικής εξουσίας, δεν σου είπαν ότι καμία φορά η δικαιοσύνη απονέμεται και έξω από τα δικαστήρια με πιο ανθρώπινο τρόπο;"και οι δύο ήξεραν πως η Rose άρχισε ένα παραλήρημα που ήταν δύσκολο να καταλάβουν τι εννοούσε.

"Μην με δικάζεις έτσι Λουκ.Μην αρνείσαι αυτό που σου δίνω μόνο και μόνο επειδή ήταν στην αφάνεια τόσο καιρό.Δεν σε κατηγορώ, τόσο καιρό σε αγαπούσα σιωπηλά αλλά αυτό δεν απορρίπτει ότι συναίσθημα τρέφω για εσένα"ψελλισε μέσα από το κλάμα της.

Ο Λουκ της χάιδεψε την πλάτη στοργικά.

"Δεν μπορω να μην σου πω ότι με γοητεύουν όλα αυτά που λες και νιώθω αρκετά κολακευμενος αλλά ότι δεν περιέχει λογική για μένα απλά δεν έχει σημασία.Συγγνώμη Rose αλλά-" έκανε μια διακοπή ώστε να μπορέσει να πει τα επόμενα λόγια του όσο πιο ευγενικά μπορούσε.Την πλήγωσε και δεν το ήθελε.Τουλάχιστον όχι εξαρχής.

"Δεν συμμερίζομαι τα ίδια συναισθήματα.Δεν ξέρω γιατί μου τα είπες όλα αυτά και δεν νομίζω πως είναι η ώρα κατάλληλη για να μου εξηγήσεις.Μακαρι να είχαμε βρεθεί σε άλλη χρονική στιγμή στο μέλλον που θα ένιωθα ολοκληρωμένος και θα μπορούσα να αισθανθώ και γω κάτι για εσένα στην ολότητά του.Ξερεις πως ο θάνατος του αδερφού μου δεν έχει γίνει αποδεκτός μέσα μου και αυτό θα εμπόδιζε την σχέση που ενδεχομένως χτίζαμε.Θα ζητούσες από εμένα πράγματα και γω δεν θα ήμουν στη θέση να στα δώσω καθώς δεν θα έχουν γίνει πρώτα δικά μου και όπως λέει και ένας συγγραφέας πρέπει να γίνω πρώτα εγώ για να γίνουμε εμείς.Ευχομαι πραγματικά να μπορούσα να είμαι και εγώ μαζί σου, το θέλω αλήθεια αλλά δεν γίνεται.
Ξερω πως όταν γυρίσω σπίτι θα εχω μετανιώσει πικρά τα λόγια που σου λέω τώρα αλλά δεν γίνεται αλλιώς.Απολογουμαι για..για ό,τι αρνητικό συναίσθημα σου προκάλεσα"φάνηκε πως είχε στερέψει από λόγια, δεν είχε τι άλλο να πει.

"Δεν πειράζει.Οπως έχουν τα πράγματα τώρα είναι αστείο να απολογείσαι για κάτι που ξεκίνησα εγώ.Εξαλλου είναι καλύτερα έτσι.Εσυ μοιάζεις καλύτερος έτσι..
αφθαρτος"εξήγησε η Rose λυπημένα.Τα μάτια της είναι πρησμένα και ερεθισμένα από το πρόσφατο κλάμα.

Κοιτάχτηκαν για λίγο στα μάτια και ο Λουκ από ενοχές της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.Εκεινη το δέχτηκε υπομονετικά όπως ο Χριστός το φιλί του Ιούδα.Έτσι ένιωθε και αυτή° προδωμένη.Παρ'ολα αυτά τον κοίταξε γεμάτη αγάπη όταν έκλεισε την πόρτα και έφυγε από το δωμάτιο της.Χωρις φωνές και χωρίς φασαρίες.

Μάλλον θα συνειδητοποίησαν και οι δύο ότι διαφωνούσαν για το τίποτα.

_________________

Μου αρέσει αυτή η υπερβολική νότα που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την συμπεριφορά και τις σκέψεις των ηρώων.Αυτό γιατί πιστεύω πως έτσι αισθάνεται κανείς όταν βρίσκεται σε παρόμοιες καταστάσεις.

Υπερβολικός.