Όλα τα κάστρα πέφτουν...
Νόμος

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°

Δεν τράβηξε άμεσα τα χέρια του.
Ούτε εκείνη όμως τα ένιωσε ξενικά στο σώμα της.
Ο Χριστόφορος της χαμογέλασε από πίσω. Χαμήλωσε το κεφάλι στον ώμο της και αναστεναξε.

"Συμβαίνουν και αυτά... Έτσι δεν είναι;" είπε τρυφερά

"Συμβαίνουν..." παραδέχθηκε ελαφρώς λυπημένη

"Τώρα τι είναι αυτό; Δε θέλω τέτοια φάτσα..." ο Χριστόφορος παρά τα όσα της είπε η Θάλεια, έδειχνε άλλος άνθρωπος. Όπως ακριβώς εκείνος ο άντρας τις τελευταίες τέσσερις μέρες. Εκείνη η γλυκιά γαλήνια αίσθηση κατέκλυσε τη καρδιά της.
"Θα βγεις εκεί έξω και θα λάμψεις. Εμείς ζήσαμε τη στιγμή μας. Πάει, τελείωσε...
Ήξερα ότι είχες σχέση. Ήξερες ότι δεν κάνω ποτέ μια... Κάναμε όσα κάναμε συνειδητά. Έτσι δεν είναι;"

Ένιωσε περίεργα να τον κοιτάζει μέσα από το καθρέφτη αλλά μόλις προσπάθησε να γυρίσει εκείνος τη κλείδωσε και τη κράτησε σταθερή.

"Όχι πολύ κοντά κοντά..." αστείευτηκε "Άντε ρε Ιφιγένεια... Χαμογέλασε μου, λίγο..."

"Δεν εχεις τύψεις;"

"Ούτε μισή..." απάντησε ειλικρινά "Στο είπα και χθες... Για μένα είχε σβήσει το παρελθόν στις πλάτες σου. Όσο ήσουν μόνη εδώ, ήσουν δική μου... Πλέον, δεν είσαι όμως... Το συζητήσαμε αυτό"

"Δε μπορώ να σε δω σαν Ρήγα..."

"Ούτε εγώ σαν τη κοπέλα που έβαλε το Πανούλη στα βρακιά της, αλλά θα το κάνω..." Ήταν ένα τσακ παιχνιδιάρικη η απάντηση του

"Ας μη μιλήσουμε για εσώρουχα καλύτερα..." δεν είχε ιδέα πως βρήκε το θάρρος και έπαιξε με τη φωνή της και εκείνη. Μια όμως που το είπε και μια που είδε πάλι τη πραγματικότητα. Δε μπορούσε να χαθεί σε εκείνον. Δεν ήταν τίποτα πια το ίδιο...

"Ώστε δεν τον είχες απατήσει ποτέ σου έτσι;"

"Όχι..."

"Και το έκανες μαζί μου..."

"Ειρωνία έτσι δεν είναι;" Ειδε το βλέμμα του να κυλάει στο λαιμό της.

"Το μετάνιωσες;" έδειξε με τα ματια το αστεράκι στο λαιμό της.

"Όχι..."

"Και δε φοβάσαι για αυτό;"

"Όχι." είπε πάλι και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε ολόκληρα τα χέρια του γύρω της σαν δαγκάνες και απλά την έσφιξε σε μια αγκαλιά.

"Μόλις βγούμε από εδώ, έχει τελειώσει όλο... Τέλος η στεναχώρια. Τέλος οι τύψεις, αν και από ότι βλέπω κανένας μας δεν έχει και τέλος η αμηχανία. Οι στιγμές μας ήταν στιγμές δικές μας Ιφιγένεια..." της είπε σοβαρός. Είχε διαφορετικό βλέμμα τώρα. Θαρρείς και πάλευε με κάτι... "Πλέον είσαι η κοπέλα του κολλητού μου και εγώ ο μαλάκας γυναικάς φίλος του... Απλά τα πράγματα. Μπορούμε να δουλέψουμε μαζί, να συμπαθησουμε ο ένας τον άλλο, να κάνουμε χαβαλέ, να τσατιστουμε...Όλα τα μπορούμε. Ίσως ακόμα και να γνωριστούμε από την αρχή..."

"Δε θέλω" είπε κοφτά. "Σε γνώρισα μια φορά..."

"Κράτησε αυτή τότε... Κράτα το Χριστόφορο γιατί ο Ρήγας είναι διαφορετικός..."

"Δεν νιώθεις περίεργα που καθόμασταν πριν εκεί;"

"Ένιωσα..." Παραδέχθηκε "Μα το άφησα"

Η επόμενη κίνηση του ήταν κάτι που δε περίμενε. Έκανε στην άκρη τα μαλλιά της, χώθηκε ένα τσακ στο λαιμό της, και αφήνοντας ένα απαλό φιλί , σήκωσε το βλέμμα του σε εκείνη.

"Το θέλεις ετσι δεν είναι;" τη ρώτησε και εκείνη κούνησε μόνο το κεφάλι. Έμοιαζαν τόσο πολύ που ο Χριστόφορος μάντεψε σωστά. "Ένα τελευταίο φιλί; Απλά δε ξέρω αν πρέπει πια..."

"Είναι άσχημο που το έχω ανάγκη;" ρώτησε χαμηλά

"Όχι. Έτσι όπως γίναμε, δε θα υπάρξει άλλη στιγμή για μας Ιφιγένεια... Ή τώρα, ή ποτέ..."

Αυτή τη φορά γύρισε και εκείνος την άφησε.
Μόλις η οπτική τους επαφή πήρε σάρκα κοιταχθηκαν και ο Χριστόφορος καρφιτσωσε ένα πλάγιο χαμόγελο στα χείλη.

"Ας γυρίσουμε το χρόνο τρεις ώρες πριν, τότε που κανείς δεν ήξερε τίποτα για κανένα..." Του είπε και πλησίασε στο πρόσωπο του. Ήταν μια τρέλα όλη η στιγμή αλλά δεν τους δόθηκε καν η ευκαιρία ενός αποχαιρετισμού όταν έφυγαν από τη σπηλιά. Το σεξ και ο έρωτας δεν ήταν τίποτα μπροστά στο ένα τελευταίο φιλί που δεν αντάλλαξαν ποτέ.

Τα δάχτυλα της άγγιξαν τα χείλη του, χάιδεψε το σκουλαρίκι του και εκείνος χαμήλωσε απότομα. Μόλις τα χείλη τους ενώθηκαν , σπίθες απλώθηκαν παντού. Το φιλί βάθυνε αμέσως. Τα χείλη τους άνοιγαν ως το τέρμα και έκλειναν αργά. Κανένας από τους δύο δε βιάστηκε. Τα χέρια της αγκάλιασαν τα μάγουλα του όταν ξαφνικά εκείνος ρουφηξε την ανάσα της τόσο δυνατά που της κόπηκε ο αέρας και εσπάσε το φιλί.

"Φτάνει..." φίλησε τη μύτη της και έκανε ένα βήμα πίσω. Η Ιφιγένεια του χαμογέλασε όμορφα. Αληθινά και γλυκά. "Πήγαινε... Αυτό ήταν μωρο μου"

"Το ξέρω..." σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, φίλησε το λαιμό του σε ένα συγκεκριμένο σημείο χωρίς να πει λέξη και έφυγε...

Μόλις έμεινε μόνος, έριξε το βλέμμα του στο καθρέφτη. Δεν είχε νόημα ούτε ούτε ο θυμός ούτε τα νεύρα ούτε τίποτα. Οι δυο τους ήταν καλά... Αυτό είχε σημασία. Ίσως ο φόβος της αντίδρασης της και η σκέψη ότι η Ιφιγένεια θα αντιδράσει άσχημα, ήταν αυτά που τον ώθησαν στα άκρα. Δεν την κατάλαβε σωστά όμως και η Ιφιγένεια αποδείχθηκε ξεκάθαρα πια η θηλυκή του εκδοχή.

Δεν ήθελε να βγει από το μπάνιο.
Δεν ήθελε να περάσει εκείνη τη πόρτα.
Άνοιξε τη βρύση , άφησε το παγωμένο νερό να τρέξει στις παλάμες του και γεμίζοντας τες, το έριξε στο πρόσωπο και σε ολόκληρο το κεφάλι του. Μπήκε σαν Χριστόφορος μα θα έβγαινε σαν Ρήγας...

°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°°•°

"Που εξαφανίστηκε πάλι αυτός;" ο Πάνος κοίταξε προς το μπαρ αλλά δεν ήταν πουθενά.

"Νομίζω τον είδα στο πάρκινγκ όταν βγήκα από τη τουαλέτα..." μίλησε η Ιφιγένεια προκαλώντας την έκπληξη του Σωτήρη.

"Μιλούσε στο τηλέφωνο; Για να ξέρω αν θα γυρίσει" Χαριτολογησε ο Πάνος

"Δε ξέρω, δεν έδωσα και σημασία μωρέ Πάνο." Η Ιφιγένεια έστριψε ένα τσιγάρο και ήπιε λίγο από το ποτό της.

"Τον γνώρισες σε περίεργη φάση μωρό μου. Συνήθως δεν είναι έτσι αγροίκος" αστείευτηκε "Θα τον συνηθίσεις το καλοκαίρι. Απλά υπάρχει μια κοπέλα που αγαπάει πολύ από πιτσιρίκος. Η Πόπη. Ε, όταν βλεπαμε το Ρήγα να ρημάζει πράγματα, ξέραμε ότι η Πόπη ήταν από πίσω... Αν τον εκνευρίσει ή μαλώσουν, θολώνει. Φαντάσου μια φορά την είδε να έρχεται εδώ με ένα φλώρο και εκεί που καθόμασταν για καφέ στο μπαρ, σαλταρε. Άρπαξε τη καρέκλα και την πέταξε όπου βρήκε. Πολύ πλάκα είχε...
Ελπίζω να μη τον παρεξηγεις. Ξέρεις ότι θέλω να τα πάτε καλά!"

"Δεν με απασχολεί ρε Πάνο. Άνθρωπος είναι και αυτός. Έχει τις στιγμές του. Να πω την αλήθεια προχθές εγώ την είδα αυτή τη κοπέλα... Μια χαρά μου φάνηκε..." ο Σώτος σήκωσε το φρύδι του με την απάντηση της Ιφιγένειας

"Καλή είναι. Αλλά τραβιουνται πολλά χρόνια και ο Ρήγας δε λέει να κάνει καμία επίσημη κίνηση. Εκείνη τσατιζεται και έρχεται ένα ελαφρύ χάος. Τέλος πάντων. Σόρρυ ρε κορίτσια και για εσάς. Θα τρομαξατε έτσι;" Είπε μα εκείνες χαμογέλασαν.

"Ένα τραπεζάκι έσπασε. Σιγά. Για να πω την αλήθεια , δεν τον είχα για τύπο που ερωτεύεται... Τόσες μέρες εδώ πάει συνέχεια από δω και από εκεί" Είπε η Θάλεια

"Μόνο τη Πόπη ερωτεύεται" χαχανισε ο Νεκτάριος "Οι άλλες δεν είναι κάτι. Αλλά για τη Πόπη σπάει και τραπέζια και κεφάλια και από όλα!"

"Θα μιλάμε πολύ για τα ερωτικά του Ρήγα;!" πετάχτηκε ο Σώτος ενοχλημένος

"Εντάξει ρε, σιγά. Όλο το νησί τα ξέρει!" Κορόιδεψε ο Πάνος και γύρισε προς την Ιφιγένεια " Θα βοηθήσεις τα παιδιά τελικά ρε μωρό μου;"

"Θα δούμε... Μήπως να φύγουμε όμως γιατί είναι κάπως αργά;"

"Αν ναι... Σόρρυ αλλά και εγώ νυσταξα..." Πετάχτηκε η Εύα.

"Εσύ θέλεις να έρθεις σε μένα σήμερα να σε ξεκουράσω;" έκρυψε και της είπε ο Νεκτάριος χαμηλά και εκείνη κοκκίνισε.

"Ίσως και να θέλω..." του απάντησε σιγανα

"Λοιπόν, μάγκες, εμείς πάμε αν είναι!" Ο Νεκτάριος σηκώθηκε χαρωπός.

"Εμείς;" απόρησε η Θάλεια που δεν άκουσε το διάλογο τους

"Θα μείνω στου Νεκτάριου σήμερα..." είπε ντροπαλά η Εύα

"Σοβαρά τώρα;' ρώτησε ο Πάνος μα η συζήτηση διακόπηκε από το Ρήγα ο οποίος πλησίασε και κάθισε.

"Γιατί έχεις το βλέμμα του χάνου εσύ;" ρώτησε το Πάνο

"Γιατί δύο πιτσουνακια εκδηλώθηκαν..." είπε κοιτώντας το Νεκτάριο και την Εύα.

"Τώρα τους κατάλαβες;"

"Ξέρω γω ρε μαλάκα. Μήπως είμαι μόνο λίγες ώρες εδώ;" είπε γελαστός.
"Λοιπόν, ακούστε τι θα κάνουμε... Ο Σώτος θα πάει τα κορίτσια σπίτι για να μου μείνει και το αμαξι. Τη Θάλεια και την Ιφιγένεια εννοώ, και εμείς θα κάτσουμε λίγο να σε δω. Να τα πούμε κι όλας... Σε πειράζει αγάπη μου;" γύρισε προς την Ιφιγένεια

"Καθόλου. Νυστάζω πολύ είναι η αλήθεια..."

"Μια χαρά τότε.." ο Πάνος χώθηκε στο λαιμό της, τη φίλησε κάπως πιο έντονα και εκείνη σηκώθηκε.

"Θάλεια μου; Θέλεις μήπως να..."

"Όχι όχι. Θα έρθω μαζί σου σπίτι εγώ..." απάντησε πριν καν ρωτήσει.

"Καλώς. Καληνύχτα ρε παιδιά..." Η Ιφιγένεια τους κοίταξε όλους. Ακόμα και το Χριστόφορο.

"Καληνύχτα σας..."

Ο Σώτος και τα κορίτσια έφυγαν, το ίδιο όμως και ο Νεκτάριος με την Εύα.

Μόλις έμειναν εντελώς μόνοι και χωρίς το φόβο κάποιος να τους διακόψει, ο Ρήγας γέμισε τα ποτήρια τους και τον κοίταξε.

"Γιατί ήθελες να μείνουμε τόσο πολύ μόνοι; Σου έλειψα;" αστείευτηκε

"Είμαι φουλ αγχωμενος..." Ο Πάνος αναστεναξε "Να στρίψω μια από τις αηδιες σου; Άφησα τα τσιγάρα μου στο αμάξι της Ιφιγένειας"

Ο Χριστόφορος του έκανε πάσα το καπνό.

"Για πες τώρα... Τι σε απασχολεί ακόμα δεν ήρθες;"

"Η όλη φάση... Θέλω να τη γνωρίσω στους δικούς μου ρε. Εγώ έχω πάει Θεσσαλονίκη αρκετές φορές. Η μάνα μου όμως θα με εκνευρίσει. Το ξέρω... Το θέμα είναι πως δε θέλω να επηρεάσει τη σχέση μου με την Ιφιγένεια όλο αυτό. Πρωτη φορά ήρθε στο νησί..."

"Εκείνη δε το θέλει;"

"Την αλήθεια; Με το ζόρι την έπεισα να έρθουμε..."

"Τι να σου πω ρε Πανούλη... Η κυρά Μαρίκα είναι δύσκολος άνθρωπος. Ρωτάς κι εσύ εμένα που όλη την ώρα με ειχε στο μπινελικι..."

"Αυτό με φοβίζει λίγο. Το έπαιξα άνετος μπροστά στην Ιφιγένεια , εννοείται και δε θα χαλάσω τη σχέση μου μαζί της για τη μάνα μου, αλλά δε ψήνομαι να πάνε στραφι και οι διακοπές μας..."

"Γιατί δε πήγατε άλλου τότε;"

"Γιατί θέλω όταν γυρίσουμε να μείνουμε μαζί..."

"Έχεις κάνει μαλακία έτσι δεν είναι;" ο Χριστόφορος τον κοίταξε έντονα. Ο Πάνος δύσκολα μπορούσε να του κρυφτεί κι ας έφυγε τα τελευταία χρόνια.

"Έκανα. Μια δυο φορές. Τίποτα σημαντικό. Αν δε μείνω μαζί της, νιώθω ότι θα ξανακάνω. Αυτό είναι όλο... Αν μπω σε μια φάση όμως σταθερότητας... Δε ξέρω..."

"Μαλάκα Πάνο, αυτά ή τα κάνεις ή δε τα κάνεις..."

"Εντάξει, βγαίνουμε σε φοιτητομαγαζα. Γεμάτο γκόμενες είναι. Έτυχε παλαιότερα να κάνω 2 αρπαχτες. Μέχρι εκεί όμως. Την αγαπάω την Ιφιγένεια. Θέλω να αραξω..."

"Το ξέρει;" ρώτησε κοιτάζοντας τον έντονα.

"Η Ιφιγένεια είναι πανέξυπνη. Ειλικρινά είναι. Δεν της το έχω πει αλλά είμαι σίγουρος ότι το ξέρει. Μαλάκα μοιάζετε παρά πολύ αλήθεια σου λέω. Ώρες ώρες δε της ξεφεύγει λεπτομέρεια και μπορεί να την κρατήσει και να σου τη πετάξει μετά από ένα χρόνο! Για τέτοια φάση μιλάμε..."

"Αρα για να καταλάβω , της τα φορέσες κανονικά στην αρχή, μετά κατάλαβες ότι αυτή θέλεις στη ζωή σου, σταμάτησες τις μαλακίες και θέλεις να μείνετε και μαζί, γιατί ΟΜΩΣ φοβάσαι μη κάνεις πάλι μαλακία..." είπε και ο Πάνος γέλασε.

"Εντάξει έτσι όπως το θέτεις, ακούγεται κάπως..." παραδέχθηκε. "Απλά θέλω να κατασταλάξω σιγά σιγά. Είναι καθαρή στο σπίτι της, μαγειρεύει ωραία, είναι έξυπνη, υπομονετική, κάνει ένα κρεβάτι κόλαση..." σχολίασε κάπως πιο πονηρά και ο Χριστόφορος σφίχτηκε "Τι άλλο να θέλω;"

"Δεν είσαι σε παζάρι Πανούλη... Για το μέλλον σου μιλάς"

"Ακριβώς. Εντάξει καμιά φορά αν τα πάρει στο κρανιο γίνεται άλλος άνθρωπος αλλά σπάνια συμβαίνει. Δε λέω ότι όλα είναι ρόδινα... Έχουμε και τους καυγάδες μας καμιά φορά... Αλλά γενικά τα πάμε πολύ καλά. Ίσως καλύτερα από ότι φανταζομουν μια μόνιμη σχέση. Δεν είναι σαν τις χαζογκομενες που ξέρεις ότι είναι για μια βραδιά. Αυτό εννοώ... Έχει το πακέτο..."

"Ε τότε για το αναλύεις τόσο;"

"Γιατί δε ξέρω πως να κάνω τη μάνα μου να μη φρικαρει. Έκανε και ένα τατουάζ. Το είδες ρε;;; Εκεί που έλεγε να καλύψει τα πάντα, τσουπ! Άσε που ο μαλάκας ο Κοσμάς πρέπει κάπως το μολυνε. Μελανιασμενο ήταν ακόμα!"

"Μια χαρά ήταν μωρέ. Το είδα και εγώ. Ο λαιμός πονάει... Μια μελάνια είναι, θα φύγει..." χωρίς να το θέλει το μυαλό του άνοιξε το παραθυράκι της σπηλιάς και είδε τον εαυτό του να αφήνει μια βαθιά μελάνια και στα μπούτια της. Ανοιγοκλεισε τα μάτια του και κατέβασε το αλκοόλ στον ουρανίσκο του.

"Θα της κάνεις ένα;"

"Πας καλά ρε;"

"Γιατί ρε Ρήγα; Αν κάποιος είναι αυθεντία είσαι εσυ. Τη ξέρω καλά την Ιφιγένεια... Άπαξ και κάνει ένα μπαίνει σε κατάσταση μουρλας. Θέλει κι άλλα...Τουλάχιστον να μη φαίνονται" αστείευτηκε

"Γιατί έχει πολλά;"

"Μαλάκα δε την είδες με μαγιό;!"  απόρησε ο Πάνος

"Ρε ηλίθιε τη γκόμενα σου θα κοίταζα με μαγιό;"

"Γιατί το ήξερες; Έλα, δε παίζει να μη σου κίνησε το ενδιαφέρον έστω και λίγο..."

"Την αλήθεια;"

"Ναι ρε μαλάκα. Μεταξύ μας μιλάμε..."

"Την είδα ναι. Αλλά μέχρι εκεί. Ξέρεις ότι δε δίνω παραπάνω σημασία σε καμία που δεν ανήκει στη κατηγορία της χαζογκομενας..."

"Η της Πόπης..." τον συμπλήρωσε ο Πάνος γελαστός "Φοβάσαι μην τη πατήσεις και μένεις στα σίγουρα. Θαρρείς και δε σε ξέρω"

"Δε τη πατάω μη σκας"

"Όπως και να έχει, η Ιφιγένεια νομίζω είναι η κατάλληλη... Να δω πότε θα βρεις κι εσύ πραγματικά τη μια... Όλη αυτή η κατάσταση με τη Πόπη παλιωσε ρε φίλε... Ή θα κάνεις κίνηση ή φτάνει. Δεν είστε παιδιά. Κοντεύουμε τα τριάντα..."

"Δε βιάζομαι να ζήσω..."

"Ναι ναι... Ζεις τις στιγμές σου εσύ! Έλα να κάνεις παρέα με την Ιφιγένεια! Τις ίδιες μπούρδες πιστεύει. Πάντως πέρα από τη πλάκα, ελπίζω όλα να μας πάνε καλά αυτό το καλοκαίρι..." Ο Πάνος αναστεναξε και ξάπλωσε προς τα πίσω.

"Τίποτα δε γίνεται μόνο του. Αν περιμένεις θαύματα αυτά δε γίνονται ποτέ"

"Το ξέρω. Για αυτό ήρθαμε άλλωστε..." είπε σιγανα μα πετάχτηκε ξαφνικά και τον κοίταξε "Μαλάκα έκλεισες το κενό;" είπε έκπληκτος κοιτώντας το λαιμό του και ο Χριστόφορος δαγκωθηκε. Το ρουφηγμα της Ιφιγένειας πράγματι είχε κλείσει το κενό.

"Ναι..." είπε ήρεμος

"Αλήθεια τώρα; Εσύ δεν έλεγες θα κρατήσεις αυτό το κομμάτι για τη γυναίκα της ζωής σου; Και τι είναι αυτό; Ένα μαύρο σημείο; Θαρρείς και έφαγες ξύλο είναι!" Σχολίασε "Να μου έλεγες ότι σου έκανε καμιά γκόμενα πιπιλιά, πάλι δε θα το πίστευα. Δεν αφήνεις καμιά. Ώρες ώρες δε βγάζω άκρη με τη ψυχοσύνθεση σου..."

"Χάος λέγεται..." του είπε μονάχα "Αφού δεν είμαι εγώ για αγάπες και έρωτες είπα να το κλείσω επιτελους αυτό είναι όλο..."

"Έκανες μια μαύρη τρύπα;"

"Ναι. Γιατί όχι;"

"Δε ξέρω ρε φίλε... Θαρρείς και έχεις ένα μόνιμο ρουφηγμα είναι... Τώρα σε πρόσεξα..."

"Ήσουν απασχολημένος μάλλον..."

"Μπορεί" γέλασε ο Πάνος "Με τη τρέλα που σε δέρνει όμως, το δέχομαι ακόμα κι αυτό" ανασηκώθηκε και τον κοίταξε "Λέω να πάω Κύθηρα. Τα κορίτσια μένουν στο λόφο. Δε ψήνομαι να μείνω μαζί τους τώρα. Είναι και η Θάλεια εκεί. Θα δούμε μήπως κλείσω κανένα ξενοδοχείο ή κατάλυμα εδώ κοντά"

"Που μένεις τώρα;"

"Πουθενά ρε. Ήρθα εδώ αμέσως. Η βαλίτσα είναι στο κοντέινερ"

Ο Ρήγας έβγαλε τα κλειδιά του από τη τσέπη και του τα πέταξε.

"Πάνε σε μένα. Μη λες μαλακίες"

"Λες ρε;"

"Ναι. Γκόμενες δε φέρνω ποτέ σπίτι. Το ξέρεις. Πάνε και βλέπουμε"

"Έγινε ρε. Ευχαριστώ. Μιλάμε αύριο αν είναι! Νομίζω την έπεισα να σας βοηθήσει και λίγο" Είπε και σηκώθηκε.

"Άσε το κορίτσι στις διακοπές της ρε. Καλά είμαστε"

"Πλάκα θα έχει ρε. Ελα, όλοι μαζί σαν μια παρέα. Ίσως βοηθήσουν και τα κορίτσια..."

"Καλά θα δούμε"

"Να μείνω για το μάζεμα;"

"Όχι πήγαινε σπίτι. Έχω δεύτερα κλειδιά. Μη σκας"

"Σίγουρα ρε;"

"Ναι σου λέω... Άντε καλή ξεκούραση"

Μόλις έφυγε ο Πάνος ο Χριστόφορος κοίταξε τον καναπέ. Έβαλε τα χέρια στο πρόσωπο και τα πίεσε. Πήρε και βαθιά ανάσα, σηκώθηκε, και κατευθύνθηκε προς το αμάξι. Άνοιξε το πορτμπαγκάζ, πήρε τη τσάντα του, ύστερα άρπαξε και ένα μπουκάλι ρούμι, και κατέβηκε ξανά κάτω. Πέταξε τη τσάντα στο καναπέ, σέρβιρε ένα ποτό στον εαυτό του, και ανάβοντας ένα τσιγάρο έβγαλε από μέσα ένα καθρέφτη και τα εργαλεία του...
Δυο μαύρα μελάνια, ένα σκούρο κόκκινο και ένα μωβ...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°

Το επόμενο πρωί

"Λοιπόν, καφεδάκι έτοιμο!" Ο Πάνος άφησε στη βεράντα τρεις καφέδες , πρωινό και κάθισε. "Πως περάσατε χθες;"

"Ήρθαμε σπίτι, χορέψαμε έξαλλα στη πισίνα και κάναμε σεξ γιατί καταλάβαμε ότι είμαστε λεσβίες..." του απάντησε η Θάλεια και η Ιφιγένεια γέλασε "Κοιμηθήκαμε ρε Πανούλη. Πώς να τα περάσουμε!"

"Εσύ;" τον ρώτησε εγώ Ιφιγένεια

"Εγώ τα είπα λίγο με το φίλο μου. Μου είχε λείψει. Δε θα πω ψέματα..."

"Και;" ρώτησε η Θάλεια

"Περιμένεις να σου πω και τι είπαμε;"  της γύρισε ο Πάνος

"Άλλη όρεξη δεν είχα. Εννοώ όλα εντάξει;"

"Ναι. Με το Ρήγα ήμασταν ένα τσακ πιο δεμένοι πριν φύγω..."

"Το κατάλαβαμε" σχολίασε η Θάλεια

"Είπαμε σήμερα να πάμε εκεί για μια βουτιά. Μετά θα σας βγάλουμε για φαγητό..."

"Μια χαρά" είπε η Θάλεια "Και η Εύα έστειλε ότι θα μας βρουν εκεί"

"Ρε κορίτσια. Να τους βοηθήσουμε; Τι λέτε; Το αφήσαμε στη μέση χθες..."

"Δεν έχω θέμα ρε Πάνο εγώ..." πήρε θέση η Θάλεια

"Εντάξει. Για λίγο όμως καλά;"

"Ω ρε μάνα μου!!" Αναφώνησε ενθουσιασμένα ο Πάνος. "Θα πιω καφεδάκι και κοκτέιλ από τα χέρακια σου!"

"Σιγά ρε Πάνο... Στο σπίτι σου έφτιαχνα συνέχεια!"

"Εδώ είναι αλλιώς" της είπε γλυκά "Λοιπόν, σηκωθείτε να αλλάξετε και πάμε!"

"Γιατί να αλλάξουμε;"

"Με το τζιν θα έρθεις ρε μάτια μου; Δε σκας;"

Η Ιφιγένεια ξεροβηξε

"Είμαι ελαφρώς αδιαθετη... Δε νιώθω άνετα με κοντό"

"Αααα.. οκ. Συγνώμη δε το κατάλαβα..."

"Δε πειράζει. Πάω να ετοιμαστώ. Ίσως βάλω κάποιο αέρινο παντελόνι. Έρχομαι σε λιγάκι"

Η Ιφιγένεια μπήκε μέσα , έβγαλε το τζιν και κοίταξε το μπούτι της. Σίγουρα θα έμενε εκεί για μέρες το ρουφηγμα του Χριστόφορου. Το είπε και έγινε... Χαμογέλασε στη σκέψη. Θα άφηνε κλειστά τα μπούτια της προς το παρόν στα σίγουρα...

°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°°•°•

Καθόταν ήρεμος από το πρωί πάνω στο μπαρ οκλαδόν έχοντας ένα καφεδάκι και θέα τη θάλασσα.

"Καλημέρα..." ο Σώτος μπήκε πρώτος μέσα

"Καλημέρα" απάντησε χωρίς να σηκωθεί.

"Όλα καλα χθες;"

"Μια χαρά.."

"Πολύ χαλαρό σε βλέπω..."

"Γιατί έπρεπε να είμαι κάπως αλλιώς;" γύρισε και τον κοίταξε.

"Υποθέτω πως όχι..."

"Σώτο τι θες; Έλα πες το..."

"Τίποτα..." Απάντησε περίεργα και μπαίνοντας μέσα από το μπαρ άναψε τη μηχανή να κάνει καφέ.

"Γιατί είπες για τη Πόπη χθες;" τον ρώτησε έχοντας πλέον καθαρό μυαλό. Ναι ο Πάνος ήταν κολλητός μα από τότε που έφυγε, ο Σώτος με το Ρήγα ήταν πιο κοντά από ποτέ.

"Λοιπόν, θα το ρίξω κατευθείαν πριν έρθουν όλοι. Εντάξει;" του είπε και τελειώνοντας το καφέ του, βγήκε και κάθισε στη καρέκλα

"Ριξτο..."

"Ήσουν με την Ιφιγένεια αυτές τις μέρες έτσι δεν είναι;" Ο Χριστόφορος του χάρισε ένα βλέμμα φωτιά "Μαλάκα σε ζω. Δε ξέρω πως είναι πλέον η σχέση σου με το Πάνο, αλλά εμένα δε μου κρύβεσαι... Το κατάλαβα αμέσως... Το τατουάζ της... Μου έκανες δεκάδες μικρά τέτοια"

"Μαζί ήμασταν ναι" παραδέχθηκε και ο Σώτος ξαφνιάστηκε εν μέρει

"Τη τρέλα μου μέσα... Είχα δίκιο"

"Γιατί δεν είπες κάτι;"

"Γιατί είσαι αδερφός ρε. Αυτό... Τώρα;"

"Όλα καλά. Τελείωσε. Μίλησα μαζί της και τέλος..."

"Το ρουφηγμα δικό της ήταν ετσι;" είπε δείχνοντας το λαιμό του και ο Ρήγας γέλασε. "Το είδα όταν ήρθες χθες... Βρήκε και αυτή σημείο... Την άφησες και εσύ! Φίλε δε τα συνηθίζεις αυτά..."

"Το χτύπησα..."

"Τι έκανες;;" Ο Σώτος πλησίασε και επεξεργαστηκε το λαιμό του. "Σοβαρά τώρα;"

"Ναι. Συζήτηση περί αυτού τέλος. Ζήσαμε κάτι, δεν ξέραμε ποιος είναι ποιος. Έγινε και αυτό ηταν. Δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Το χτύπησα γιατί το είδε ο Πάνος και κόλλησα... Είπα ότι έκλεισα το σημείο"

Ο Σωτήρης έμεινε σκεπτικός.
Δε θα έκανε ποτέ τατουάζ εκεί ο Ρήγας ότι κι αν έλεγε με το Πάνο.  Έκανε όμως και μάλιστα ένα γαμημενο ρουφηγμα. Δεν ήθελε να του πει κάτι, μα ήξερε ότι αυτό το τέλος, δε το έβλεπε τόσο απλό όσο το παρουσίαζε ο Ρήγας...

Τα γέλια από το πάρκινγκ τράβηξαν τη προσοχή τους και ο Χριστόφορος κατέβηκε από το μπαρ.

"Καλημέρα!" Ο Νεκτάριος μπήκε με την Εύα  αρκετά ευδιάθετος.

"Καλώς τα πιτσουνακια!" σχολίασε ο Σώτος

"Οι υπόλοιποι;"

"Ο Πάνος έστειλε ότι πήγε να πάρει τα κορίτσια. Έρχονται σε λίγο" ενημέρωσε ο Ρήγας "Βαλτε ένα χεράκι να ανοίξουμε. Άντε..!" μίλησε φυσιολογικά όπως κάθε άλλη φορά και έπιασε να κατεβάζει τα καθίσματα.

"Να βοηθήσω;" ρώτησε χαρούμενα η Εύα

"Όχι μωρό μου. Εσύ διάλεξε που θέλεις να κάτσεις και χαλάρωσε. Θα σου κάνω καφέ σε λίγο" ο Νεκτάριος τη φίλησε στα χείλη και εκείνη τον έσπρωξε.

"Χαλάρωσε , δεν είμαστε μόνοι μας..." είπε ντροπαλά

"Δικά μας παιδιά είναι..." της εκλεισε το μάτι και εκείνη κατηφόρισε στη παραλία

"Βλέπω το δεσατε το γλυκό" σχολίασε ο Σώτος

"Φίλε ήταν θέμα χρόνου..."

"Έβγαζε λίγο μάτι..."

"Εσύ με τη Θάλεια;"

"Ήρεμα. Πάμε χαλαρά. Γιατί να βιαστώ; Μου αρέσει το φλερτ άλλωστε"

"Στη βράση κολλάει το σίδερο Σωτηράκη!" του φώναξε ο Νεκτάριος "Πάω στα αριστερά εγώ" συνέχισε και κίνησε πως τους καναπέδες.

"Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα..." σχολίασε ο Σώτος χαμηλά βλέποντας τον Χριστόφορο να μπαίνει στο μπαρ... "Ωραία θα περάσουμε... Μια ομορφιά...Υπέροχα. Πιο καλά δε μπορούσε να γίνει! " Έκανε μια παύση και ξεφυσησε  "Σκατά στα μούτρα μας είμαστε τη τρέλα μου... " Ψέλλισε  κάπως πιο έντονα στο  τελείωμα και έφυγε στη δεξιά πλευρά να στρώσει τα τραπέζια...

🖤😘