Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό 9σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

        🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

tzeni_spyropoulou_ Ένα δικό σου τραγουδάκι αυτή τη φορά παίρνει σάρκα και οστά...

Μη μου μιλάς
Γιατί τα λόγια με κουράζουνε
Να με κοιτάς
Μόνο τα μάτια σου μου φτάνουνε
Να με φιλάς
Ώσπου τα χείλια να ματώσουνε
Πέφτει ένα αστέρι
Και εύχομαι να σε ξεχάσω.

Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα γνωρίσει
Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα αγαπήσει
Ποτέ μου να μην σε είχα αγαπήσει
Ποτέ μου να μην σε είχα αγαπήσει.

Η ευχή...

Παίρνει σάρκα και οστά...
Τα κορίτσια μου πάλι γίνονται καμβάς και εγώ ο ζωγράφος...

Σας ευχαριστώ όλους ολόψυχα...
Κάθε έναν από εσάς. Κάθε σχόλιο... Κάθε λέξη που μου γράφετε...
Όλα είναι ένα λιθαράκι...
Πάντα ήταν....
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο βιβλίο που θα γράψω...

Ένας συγγραφέας λένε, πως δεν είναι τίποτα χωρίς το κοινό του....
Το θέμα με μένα ήταν πως πάντα έγραφα για μένα μόνο πριν σας γνωρίσω ...
Εγώ ήμουν το κοινό.
Μετά από εσάς όμως, άρχισα να το ζω διαφορετικά...
Ποτέ δε πίστευα ότι θα εισπράξω τόση αγάπη όταν άρχισα να γράφω το 2016-2017
Πέρασαν κοντά δέκα χρόνια...

Να είστε καλά!!

Μια ευχή αφιερωμένη σε όλους....

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°

Κύθηρα...

Ποιος να μου έλεγε ότι πέντε μέρες πριν, θα ήμουν σε αυτή τη κατάσταση σήμερα και θα τον πίστευα...
Ποιος να μου έλεγε ότι εκείνο το ταξίδι που πάντα λαχταρουσα να κάνω, θα είχε τέτοια αποτελέσματα...

Πέντε χρόνια για πέντε μέρες...

Χρόνος και μέρα....

Τόσα έδωσα για να ζήσω μαζί του πέντε στιγμές... Πέντε μέρες και πέντε νύχτες...

Εύχομαι να μη τον γνώριζα ποτέ....

Εύχομαι να μην υπήρχε....

Να ήταν ένας ξένος...

Τόσα όνειρα για αυτό το ταξίδι, πνίγηκαν μέσα σε εκείνες τις σπηλιές...
Πώς αφέθηκα έτσι;

Θεέ μου τι θα κάνω;
Πώς θα βγω;
Πώς θα τον δω;

Πώς θα τους δω και τους δύο....

Λένε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Πόσο φθηνή ακούγεται πια αυτή η φράση τόσο που πολυφορέθηκε...
Κι όμως... Είναι μια φράση των τρελών.
Μια φράση για να δικαιολογήσουν όσα έγιναν και για όσα, σπέρνουν προβλήματα και θερίζουν πόνο....

Τι ήθελα;
Ένα ταξιδάκι ήθελα...
Να γνωρίσω επιτέλους τους γονείς του...
Και εγώ τι έκανα;

Εγώ γνώρισα εκείνον...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°°•

Αθήνα

Έξι μέρες πριν....

"Έλα βρε μάτια μου, κάθε χρόνο κάνουμε χωριστά διακοπές... Εσύ στους δικούς σου στη Θεσσαλονίκη και εγώ στα Κύθηρα. Ας πάμε φέτος μαζί..."

"Δεν ξέρω ρε Πάνο... Κι αν δε τους αρέσω;" η Ιφιγένεια χαμογέλασε ντροπαλά

"Αρέσεις σε μένα... Εκτός αυτού είναι δυνατόν να σε δει κάποιος και να μη του αρέσεις;"

"Πανό για τους γονείς σου μιλάμε!" Τον μάλωσε στριφογυρίζοντας το βλέμμα της

"Έλα, πλάκα κάνω... Θα είναι μια ευκαιρία να δεις και το τόπο μου ρε αγάπη μου, εκεί που μεγάλωσα... Εγώ ήρθα Θεσσαλονίκη το χειμώνα..."

"Το ξέρω. Και περάσαμε και υπέροχα..." Παραδέχθηκε

"Βλέπεις; Μας έχει φάει πέντε χρόνια η σχολή. Από τότε που γνωριστήκαμε, περνάμε το χρόνο μας στην Αθήνα. Με κούρασε αυτή η πόλη... Πάμε το καλοκαίρι κάτω..
Θα δεις είναι υπέροχα..."

"Μα εσύ έχεις μια τελευταία εργασία να παραδώσεις... Γιατί να φυγω από τώρα; Πάμε μαζί..."

"Για να μη κάτσεις να σκάσεις στη πόλη! Θες να πάρεις και τα κορίτσια μαζί; Έχω ένα σωρό φιλους. Αν τις δει ο Ρήγας θα τρελαθεί άλλωστε...!"

"Αμάν πια μωρέ Πάνο... Αυτόν ώρες ώρες ούτε θέλω να τον γνωρίσω! Κάθε φορά που μιλάτε στο τηλέφωνο μόνο για γκόμενες μιλάει! Και τι όνομα είναι αυτό;"

"Καλός είναι. Γυναικάς αλλά καλός. Και ο Νεκτάριος και ο Σώτος... Όλοι είναι υπέροχα παιδιά και δεν έχεις γνωρίσει κανένα ρε μωρό μου... Και δεν είναι όνομα το Ρήγας ρε μάτια μου... Παρατσούκλι είναι!"

"Δε ξέρω. Απλά μου ακούγεται περίεργο...Καμιά φορά νομίζω ότι όταν κατεβαίνεις κάτω σε παρασέρνει .." τον πείραξε χαμογελώντας και έφτιαξε ένα καφέ.

"Όταν ήμασταν παιδιά, έφηβοι βασικά μας έπαιρνε όλες τις γκόμενες... Είχε ένα τρόπο. Δε ξέρω. Και στα χαρτιά κάθε φορά που είχαμε άσσο , μας κέρδιζε με Ρήγα... Εξού και το παρατσούκλι..."

"Τέλος πάντων. Δε με απασχολεί. Όσο κρατάει τις γκόμενες του μακριά σου, αυτό μου φτάνει..." είπε πονηρά και πλησιάζοντας τον, τον άρπαξε και τον φίλησε.

"Τι λες; Θα το κάνουμε το ταξιδάκι μας;" τη ρώτησε αγκαλιάζοντας τη

"Και τι θα κάνω πέντε  μέρες μόνη μου εκεί;"

"Μα γιατί να πας μόνη σου;"

"Λες να πω στα κορίτσια να κατέβουμε όλες μαζί;"

"Ε ναι ρε μάτια μου! Επιτέλους!" ο Πάνος είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα

"Θα πας πέντε μέρες και μετά θα έρθω και εγώ. Θα κάτσουμε να περάσουμε όμορφα το καλοκαίρι, να γεμίσουμε μπαταρίες και να έρθουμε πίσω μετά για το εξάμηνο.! Αν θέλεις ανεβαίνουμε λίγο νωρίτερα και πάμε καμιά τσάρκα στους δικούς σου. Μου έλειψαν οι πίτες της μαμάς σου..."

"Μη μιλάς για πίτες τώρα ρε Πάνο! Από το πρωί και εγώ αυτό σκεφτόμουν..."

"Κλείσαμε μωρό μου;" της είπε χαμογελαστος και εκείνη δάγκωσε τα χείλη της.

"Κύθηρα λοιπόν!" Ο Πάνος τη σήκωσε, τη γύρισε και την άφησε πάνω στο πάγκο. Δεν σταμάτησε να τη φιλάει...

Ήταν μαζί πέντε ολόκληρα χρόνια και ούτε λεπτό δεν βαρέθηκε ο ένας τον άλλο...
Παρόλα αυτά, το είχε παράπονο να πάνε μια χρονιά στα Κύθηρα... Η Ιφιγένεια πάντα φοβόταν να γνωρίσει τους δικούς του γιατί ήξερε ότι η μητέρα του ήταν αυστηρή. Δεν ήθελε να τη κρίνει. Η Ιφιγένεια ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος... Είχε λατρεία με τα τατουάζ ενώ ο Πάνος όσα είχε ήταν κρυμμένα. Έναν ενδοιασμό για τη γνωριμία με την μητέρα του τον είχε από το πρώτο καλοκαίρι που της ζήτησε να πάνε κάτω...
Το ένα καλοκαίρι έγινε δύο, και πέρασαν έτσι πέντε χρόνια...

Ένα αθώο ταξίδι, θα εξελιχθεί όμως σε κάτι....
Δε ξέρω....
Κάτι ιδιαίτερο θα πω με τη σειρά μου...

Ζωές θα μπλεχτούν, άνθρωποι θα πληγωθούν, άλλοι θα θυμώσουν, θα ζηλέψουν, θα μάθουν να αγαπούν και θα μισήσουν...
Τα πάθη θα είναι όσα και τα λάθη...

Πολλά μπορεί να γίνουν μέσα σε ένα καλοκαίρι...
Πόσο μάλλον μέσα σε πέντε μέρες....

°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°
Κύθηρα...

Έφτασαν με τα χίλια ζόρια στις σπηλιές...
Τελικά ήταν πιο όμορφα όμως από όσο φαντάστηκαν...

"Σίγουρα άξιζε κι ας μην έχει τόσο κόσμο..."

"Το ξέρω Θάλεια. Βασικά το βλέπω... Είναι απίστευτα..."

"Θα κατέβουμε;" Η Εύα ήταν έτοιμη. Δε κρατιόταν.

"Δε ξέρω ρε κορίτσια..."

"Έλα ρε Ιφιγένεια! Μια περιπέτεια ας τη ζήσουμε και μετά ας πάμε στο beach bar να δούμε κανένα μωρό... Χαμός γίνεται"

"Εσείς να δείτε οσα θέλετε Θάλεια μου! Εγώ έχω το δικό μου και έρχεται σε πέντε μέρες επιτέλους!"

"Δε μπορώ άλλο αυτόν τον γλοιώδη έρωτα ειλικρινά!" τη κορόιδεψε η Εύα

"Ζηλεύεις για αυτό!" κορόιδεψε πίσω η Ιφιγένεια

"Λοιπον επειδή μιλάμε πολύ, εγώ λέω να πάμε πρώτα για ένα ωραιότατο κοκτέιλ που στέγνωσε η γλώσσα μου, και μετά να έρθουμε και στα βράχια και στις σπηλιές και όπου θέλετε!" είπε η Θάλεια

"Και δε πάμε; Περπατήσαμε ήδη μισή ώρα..." Η Εύα πήρε μια κουρασμένη έκφραση και αναστεναξε "Κι αυτή η ζέστη με έχει τρελάνει .."

"Όντως ρε κορίτσια..."

"Πάμε λοιπόν;"

"Άιντε πάμε!" Η Ιφιγένεια κατέβηκε πρώτη τα βραχάκια.

"Πάντως για να πω την αλήθεια, ο Πανούλης είχε τρομερή ιδέα. Αν περιμέναμε από εσένα θα μας έτρωγε πάλι η Θεσσαλονίκη!"

"Το ξέρω Εύα. Απλά φοβάμαι ρε κορίτσια..."

"Όλα θα πάνε καλά. Η πεθερουλα θα σε υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες!"

"Άντε να δούμε..."

Προχώρησαν και μόλις έφτασαν στο μαγαζί, κάθισαν σε ένα σταντ

"Ρε σεις... Τι γίνεται εδώ;"

"Θάλεια μαζέψου!"

"Ρε Ιφιγένεια... Εδώ είναι πηγή αρσενικών..."

"Μη με κάνετε έτσι και θα ζηλεύω μετά...!" Αστείευτηκε ενώ τα κορίτσια χαζεύαν ολόγυρα στους.

"Ποια θα πάει για ποτά;"

"Η Ιφιγένεια!" πετάχτηκε η Θάλεια.

"Την Ιφιγένεια να την αφήσετε ήσυχη! Μια θα παραγγείλει και εγώ θα πάω μέχρι το αμάξι να αλλάξω. Έσκασα..."

"Ε μείνε με το μαγιό!"

"Τι λες μωρέ Εύα; Πας καλά; Δε νιώθω άνετα χωρίς το Πανο..."

"Αηδία..." σχολίασε η Θάλεια και γέλασαν.

"Και πες ότι μου τη πέφτει κανένας. Τι θα κάνω; Θα τον αρχίσω στα χαστούκια;" αστείευτηκε η Ιφιγένεια

"Καλά καλά... Το καταλάβαμε. Να μου φέρεις και το τσαντάκι μου. Θα πάω εγώ για ποτά οκ;" Η Εύα σηκώθηκε

"Το μπλε;"

"Ναι το μπλε... Με τόσα μωρά ολόγυρα να φρεσκαριστω λιγάκι!"

Η Ιφιγένεια στριφογυρισε το βλέμμα της και βγάζοντας τα κλειδιά ξεκίνησε για το χωματόδρομο που άφησαν το αμάξι πριν πάνε στα βραχάκια.

"Τη τρέλα μου μέσα! Τι σε έπιασε τώρα..." είδε έναν άντρα να βρίζει στο πάρκινγκ μα τον προσπέρασε χωρίς πολλά πολλα. Ήταν περίεργος... Η εμφάνιση του της κίνησε το ενδιαφέρον μα δε γύρισε να του ρίξει βλέμμα δεύτερη φορά. Δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα σε κανένα. Πήγε στο αμάξι , ανοιξε το πορτμπαγκάζ και έβγαλε ένα λευκό αέρινο φόρεμα. "Πάλι μάζεψε άμμο... Θα τρελαθώ μα το θεό!" ο άντρας μάλωνε με τη μηχανή του. Κάτι πάνω του τη τράβηξε σαν μαγνήτης. Ίσως τα τατουάζ του... Τα λάτρευε. Ειδικά αυτά που είχαν νόημα και τα δικά του φώναζαν ότι δεν ήταν σαν όλους εκείνους τους γυμνασμενους που κάνουν τατουάζ απλά για να τα κάνουν... Ήταν γεμάτος με ιδιαίτερα σχέδια.

Χωρίς να δώσει παραπάνω σημασία, έβγαλε το τζιν της, τη μπλούζα, και μένοντας με το μαγιό, έπιασε το φόρεμα.

"Με συγχωρείς..." η φωνή του ακούστηκε αρκετά κοντά και η Ιφιγένεια γύρισε και τον είδε πίσω της. "Παίζει να έχεις κινητό πάνω σου; Να κάνω μια κλήση; Κόλλησε η μηχανη και ήρθα απλά για να πάρω ποτά..."

Η Ιφιγένεια τα έχασε...
Δεν είχε ξαναδεί τέτοιο πρόσωπο...
Ήταν... Ιδιαίτερο...
Φορούσε σκουλαρίκι στα χείλη , στη μύτη... Στα αυτιά... Ήταν ένα θέαμα που την έκανε να σαστισει και δε το συνήθιζε.

"Εμ... Ναι, έχω. Μισό λεπτό..." σήκωσε το φόρεμα της ξανά μα εκείνος τη χαζευε

"Και χωρίς αυτό πάντως, κορμάρα έχεις..." είπε σιγανα

"Ορίστε;" Η Ιφιγένεια έμεινε κάγκελο

"Λέω ότι κρίμα είναι να κρύψεις τα τατουάζ σου..."

"Καμιά φορά, επιβάλεται..." είπε μαζεμένα και άνοιξε τη πόρτα του οδηγού. "Δώσε μου μισό..." μπήκε στο αμάξι και βγαίνοντας του έδωσε το τηλέφωνο της.
"Ορίστε. Κάλεσε όποιον θέλεις..."

"Ευχαριστώ..." το πήρε και άρχισε να πληκτρολογεί και να γράφει, οταν ξαφνικά η Ιφιγένεια άκουσε κάτι από τη τσέπη του.

"Έχεις κινητό; Με δουλεύεις;"

"Τώρα έχω και τον αριθμό σου..." της έκλεισε το μάτι και της έδωσε πίσω το κινητό της...

"Δε πας καλά αγόρι μου! Και εγώ νόμιζα ότι χρειάζεσαι βοήθεια..."

"Μα χρειάζομαι... Ίσως όχι τώρα, αλλά το βράδυ..." είπε πονηρά

"Βλέπεις εκείνα τα βραχάκια;" του είπε χαμηλά και τον πλησίασε. Χάιδεψε το στήθος του και του χαμογέλασε
"Μπορείς να πας να πνιγείς; Για να με γλιτώσεις από το κόπο να σε βρίσω κι όλας..." η Ιφιγένεια απομακρύνθηκε, έκλεισε το πορτμπαγκάζ αλλά εκείνος απλά χαμογελούσε.

"Χριστόφορος..." συστήθηκε έχοντας ένα χαμόγελο που σκότωνε ακόμα και θεό...

"Μπράβο σου Χριστόφορε. Χαίρομαι που ξέρεις να λες το όνομα σου!" η Ιφιγένεια τον προσπέρασε

"Θα το μάθω και το δικό σου μη σκας!" της φώναξε μα εκείνη ύψωσε το μεσαίο της δαχτυλο χωρίς να γυρίσει και μπήκε στο μαγαζί...

°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•

Το ταξίδι μας ξεκινάει στα όμορφα Κύθηρα λοιπόν....

Αυτή ειναι μια από τις δεκάδες σπηλιές με τα μαγευτικά νερά του νησιού...
Ένα νησί που είναι μια ιστορία από μόνο του.
Το νησί του έρωτα...
Με τα δεκάδες σπήλαια, πετρόχτιστα σπίτια και υπέροχα νερά σαν ψεύτικα...

Επίσης θα βάλω εδώ και το Cast! Ω ναι....
Έχω επιλέξει ένα ιδιαίτερο πρόσωπο και εντελώς φρέσκο σε ότι κι αν έκανα ως τώρα για αγόρι σε αυτό το βιβλίο..

Πάμε να τους δούμε!

Η Ιφιγένεια μας... Ετών 26 Μου αρέσει υπερβολικά αυτή η κοπέλα και τη θέλω στο ρόλο...

Ο Πάνος ετών 27

Η Εύα ετών 26

Η Θάλεια , 26 και εκείνη

Ο Νεκτάριος , 27

Ο Σώτος 28

Και ο Χριστόφορος, που είναι 28 επίσης

Δυστυχώς δε κατάφερα να βρω πιο καθαρή του φωτογραφία. Μα αυτόν επέλεξα ❤️
Μου έκανε ένα κλικ. Ίσως δύο... Τρία ... Ίσως δέκα... Δε ξέρω....

Όπως λέω πάντα όμως είστε ελεύθεροι να κάνετε τις επιλογές σας . Αυτά είναι τα δικά μου οπτικά ερεθίσματα και τα δικά μου γούστα ❤️🥰

                      Κύθηρα ερχόμαστε!!
(Έτσι όπως το πάω με βλέπω να γυρίζω όλη την Ελλάδα 😅)

Να μη σε γνώριζα ποτέ....
Βαριά ευχή...
Πιάνουν άραγε οι ευχές;