Τρίτη, σχολείο, βαρετά, με τον Παπαγεωργίου να κάθετε στο πίσω θρανίο, ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΣΤΥΛΌ ΣΤΟ ΘΡΑΝΊΟ και να κάνει αυτόν τον σπαστικό ήχο. Θα γυρίσω, θα πάρω το στυλό και θα του το καρφωσω στο μάτι αν ΔΕΝ σταματήσει.

ΚΑΙ ΚΥΡΊΕΣ ΚΑΙ ΚΎΡΙΟΙ ΝΑΙ, ΘΑ ΜΠΩ ΜΈΣΑ ΓΙΑ ΦΌΝΟ!!

Έτοιμη είμαι να γυρίσω αλλά το κουδούνι με διακόπτει. Την γλύτωσε, την επόμενη φορά όμως; Πόσο πιο τυχερός από εμένα να είναι δηλαδή αν εγώ είμαι 0 αυτός θα είναι μειον 1...

Βγήκα από την ταξη, ΜΌΝΗ ΜΟΥ, και πηγα να κάτσω στο συνηθισμένο παγκάκι. Και ναι, δεν έχω φίλους. Τελικά δεν είναι τόσο εύκολο όσο μου έλεγε η μαμά μου. Είναι τόσο δύσκολο όσο έλεγα εγω, ΑΛΛΆ ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΑΚΟΥΓΕ; Η μαμά μου πάντως όχι και για αυτό ακριβώς βρίσκομαι σε αυτό το κωλομέρος, μόνη μου...

Παρατηρουσα τα πάντα και τους πάντες μέχρι που το ματι μου πέτυχε τον Χρήστο, με την παρέα του και δεν μπορούσα να βγάλω τα μάτια μου από πάνω του. Δηλαδή τι στο διαολο μου αρέσει πάνω του; 

1. Τα πράσινα μάτια του; ΝΑΙ
2. Τα ωραία ροζουλι του χείλη; ΝΑΙ
3. Τα κάστανα προς μαύρα μαλλιά του; ΝΑΙ
4. Η ωραία του η μύτη; ΝΑΙ

Μπα τίποτα δεν μου αρέσει, χάλια είναι!

Ολοι κατευθυνονται προς τα μέσα. Γιατί; Αφού το κουδούνι δεν χτύπησε ακόμα. Είμαι σίγουρη έχουμε ακόμα πεντ- (βλέπω την ωρα) ΩΩΩ ΓΑΜΏΤΟ ΈΧΟΥΜΕ ΑΚΌΜΑ ΜΕΊΟΝ 5 ΛΕΠΤΆ.

Σηκώθηκα γρήγορα και πηγα στην τάξη. Μπήκα μέσα και ευτυχώς ο καθηγητής δεν έχει μπει.

Κάποιος με σκουντιξε από πίσω, και γύρισα για να αντικρισω τον μαλακα παυλα θεό Παπαγεωργίου να με κοιτα με ένα χαμόγελο, έτοιμη ήμουν να του χαμογελασω αλλά θυμήθηκα ότι χθες ήταν με την πουτανα στην τουαλέτα και ότι το κάνανε... γκχμ, καταλάβατε εσείς, δεν κάνει να τα λέω κι όλας μικρό παιδάκι που ειμαι.

<<Τι θες παλι;>> ρώτησα βαριεστιμενα <<εσένα>> Είπε με θράσος αλλα και πονηρά <<σου έχω την τελεία λύση>> άρχισα να λέω χωρις να έχω ακούσει τι μου είπε <<το παράθυρο εκεί το βλέπεις;>> τον ρωτησα δειχνοντας του το παραθυρο και αυτος με της σειρα του εγνεψε, <<Το ανοίγεις και πηδας, μην φοβάσαι, δεν θα πονέσει και θα ειναι και το τέλειο ταξίδι, τζαμπα κιολας>> και αφου τελειωσα την προταση μου γυρισα μπροστα μου και τοτε αρχισα να σκευτομαι το τι μου ειπε γιατί είμαι και λίγο έως και αρκετά πάρα πολύ αργοστροφη. Είπε ότι του αρεσω; Και είχε και αυτό το πονηρό στο πρόσωπο του; 

Πηγα να γυρίσω να τον ρωτησω, αλλά η φωνη κάποιου με σταμάτησε.

<<ΗΣΥΧΊΑ!>> φωναξε ο καθηγητης καθως μπηκε μεσα στην ταξη

Και να που θα μείνω με την απορία, αν και είμαι 99% σίγουρη ότι το είπε για πλάκα υπάρχει αυτό το 1% που με κάνει να το πιστεύω...

Με χίλια ζόρια προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην παράδοση του μαθήματος.

Το κουδούνι για διάλειμμα χτύπησε. Σκατα σκεφτηκα. Τι θα κάνω εγώ τώρα;

<<Μυρτω;>> Είπα και εγώ, δεν θα με σταματήσει κανείς σήμερα; Να χαλάσουμε την παράδοση!: Γύρισα και είδα τον Παπαγεωργίου. Μα τι έκλπηξη και αυτη...

<<τι θες πάλι;>> ρωτησα χωρις να έχω όρεξη <<επειδή αυτό που θέλω δεν βλέπω να το αποκτήσω σύντομα, τι λες να έρθεις με την παρέα μου;>> <<εγω;>> ρώτησα όλο έκπληξη. Δεν περίμενα τίποτα τετοιο... <<οχι η θεια μου η μαριγω, εσύ ποιος άλλος!;>> ειπε το προφανες <<οχι ευχαριστώ>> προσπαθησα να πω όσο πιο ευγενικά μπορουσα, αλλα απο τον τόνο της φωνλης μου φαίνεται να μην ρποσπαθησα αρκετα και πηγα να φυγω, χωρις να ξέρω τον τελικο προορισμο.

<<Μυρτώ>> με σταματησε για εκατοστη φορα η φωνη του. <<τι θες πάλι;>> <<τι έγινε χθες; Γιατί μου είπες "άντε στο πουτανακι σου να χαρείς, εγω δεν είμαι τέτοια"; Τι εννοούσες;>> είπα και εγω, δεν θα με ρωτήσει τιποτα για αυτο το περιστατικο; 

<<πολύ απλά, γιατί μου κολλάς;>> <<κοιτα έχουμε απόσταση>> Είπε και έδειξε με το δάχτυλο του μεταξύ μας <<Χρηστο, ξέρεις τι εννοώ, μην κάνεις τον μαλακα στο τετραγωνο>> <<μαλακας στο τετραγωνο; Αλήθεια;>> ειπε και γελασε <<ναι>> Ειπα λες και είναι το πιο νορμαλ που καποιος θα έλεγε. <<Αφου είσαι σε καθημερινή βαση είσαι μαλακας, τώρα είσαι μαλακας στο τετραγωνο!>> Γέλασε, χα. χα. Ναι. Πολυ. Αστείο!

<<τα πιστεύεις αυτά που λες;>> <<αν δεν το πίστευα δεν θα το έλεγα!>> ειπα υποστηρίζοντας τον εαυτό μου. δεν είπε κάτι, απλα με κοιταξε στα μάτια.

<<τώρα απάντησε!>> <<ότι κατάλαβες, κατάλαβες!>> ειπα και συνεχισα να τον κοιταω στα ματια. Αφου συνειδητοποίησα οτι δεν θα ελεγε τιποτα αποφασισα να φυγω. Πριν καν προλαβω να κάνω ένα βημα, με σταμάτησε και με κόλλησε στον τοίχο και με φίλησε. Προσπάθησα να τον σπρωξω αλλα ήταν μάταιο. Ναι γιατί σε χαλάει Δεν είπα ότι με χαλάει φωνούλα, απλά για να μην έχει μεγάλη ιδέα για το εαυτό του μετά, προσπαθησα να δικαιολογηθώ στον ιδιο μου τον εαυτο.

Μου έπιασε τα χέρια και μου δαγκωσε το κάτω χείλος. Αντανακλαστικα άνοιξα λίγο το στόμα μου.

Αχχ αυτό το φιλί, Λέει ότι δεν λένε τα στόματα μας...

Με απομακρύνε και με κοίταξε στα μάτια

<<τώρα κατάλαβα>> Ναι αλλά τώρα δεν κατάλαβα εγώ τι κατάλαβε και γενικά δεν καταλαβαίνω τι γίνετε στην ζωη μου τον τελευταιο καιρο...

Καθώς έφυγε μου έκλεισε το ματι και συνεχισα να κοιταω προς το μερος του. Όταν είχε πια εξαφανιστεί εφυγα από τον διάδρομο και πηγα στην τουαλέτα. Έριξα νερό στο πρόσωπο μου για να συνελθω και να συνειδητοποίησω τι έγινε.

Το κουδούνι χτύπησε για μέσα και γρήγορα κατευθύνθηκα προς την τάξη και έκατσα στην θέση μου.

<<Γεια σας παιδιά>> είπε η καθηγήτρια καθως έκατσε στην έδρα <<Για θυμηστε μου, τι κάναμε την προηγούμενη φορά>> συνεχισε και εγω άνοιξα το βιβλίο της χημείας.

<<μας είχατε δώσει κάτι ασκήσεις>> Είπε ένα παιδί με γυαλιά από το πρώτο θρανίο <<ωραια, τι λέτε να σας φωναξω έναν έναν από αυτην την μεριά της τάξης για να δω τι κανατε;>> ειπε και τοτε σκευτηκα οτι θα είμαι η τρίτη από το τέλος αφού θα ξεκινήσει από την άλλη άκρη της ταξης.

<<οι υπόλοιποι μέχρι να έρθει η σειρά σας μπορείτε να διαβάσετε και να βοηθήσετε κάποιον που δεν τα έχει καταλάβει καλά κατι απο αυτα που καναμε περυσι>>

<<γεια>> Είπε ο Χρηστος και εκατσε στην διπλανή θέση αφού η Άνδρονίκη έλειπε. <<γιατι ηρθες εδω;>> <<δεν άκουσες τι είπε η καθηγήτρια; Τα παιδιά που τα έχουν καταλάβει να βοηθήσουν τα παιδιά που δεν τα έχουν καταλάβει..>> <<μάλιστα>> Ειπα και γύρισα για να κοιτάξω το βιβλίο χωρις να έχω όρεξη για πολλα πολλα. <<και τι ακριβώς δεν έχεις καταλάβει;>> τελικα τον ρωτησα. <<όλο το βιβλίο>> Είπε και μου το έδειξε <<α, τόσο καλά>> είπα με την ειρωνια -οπως και παντα- να είναι στο στομα μου. <<ναι, τόσο καλά>> επαναλαβε την φραση που ειπα πιο πριν. 

<<Και πως πέρασες την χημεία;>> ρωτησα όλο περιέργεια. <<ε-ε;>> Ρώτησε ενοχα και μη περιμένοντας αυτή την ερώτηση. <<τυχη;>> Είπε ή μάλλον ρώτησε, μετά από λίγα λεπτα ησυχίας. <<πες, ένα πράγμα που δεν έχεις καταλάβει για να στο εξηγήσω>> δεν ξερω καν γιατι τον βοηθάω. <<πως βρίσκεις τον γενικό μοριακο τυπο;>> ελα μου; πλακα μου κανει τωρα ετσι;

<<ας δούμε σε αυτήν την άσκηση εδω>> ειπα τελικα και του εδειξα την 2ρη άσκηση <<η άσκηση λέει "Τα πρώτα τέσσερα μέλη της ομόλογης σειράς αμίνης είναι: 1.CH5N 2.C2H7N 3.C3H9N και 4.C4H11N, Ποιος είναι ο γενικός τύπος αυτής της ομόλογης σειράς;>> Ρώτησα και τον κοιταξα. Αυτός δεν μου απάντησε και απλά με κοιτούσε <<οκευ>> απαντησα στον εαυτό μου και συνέχισα να εξηγώ. <<για το 1 έχουμε CnH2n+3N , για το 2 έχουμε CnH2n+3N , για το 3 έχουμε CnH2n+3N και για το 4 έχουμε CnH2n+3N. Άρα ο γενικός μοριακος τύπος είναι...;>> Τον παρατήρησα να κοιτάει εμένα και να μην ακούει το τι του εξηγω. 

<<γη καλεί Χρήστο>> <<εε;Ναι, τι έλεγες;>> <<με ακουγες ή τζάμπα τα έλεγα>> <<σε άκουγα>> <<αα ναι;>> είπα χωρις να πιστεύω λέξη απο οτι είπε <<ναι>> Είπε όλο σιγουριά, για να το δούμε ειπα στον εαυτο μου. <<και για πες μου, ποιος είναι ο γενικός μοριακος τύπος;>> ρωτησα καθως ημουν σιγουρη οτι δεν θα ξέρει λέξη <<CnH2n+3N>> τελικα ναι, αυτός με άκουγε και τα κατάλαβε κιόλας! Τι στο καλο, θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά οτι ουτε καν με άκουγε! <<σωστά>> Ειπα μην περιμένοντας την σωστη του απαντηση

<<Κυριακοπουλου, έλα>> με φώναξε η καθηγητρια και σηκώθηκα, πήγα στην εδρα της και με μια γρήγορη ματιά μου είπε ότι είναι σωστά και να παω στην θέση μου.

Σειρά είχε ο Χρήστος, πήγε και σε λιγότερο από 5 λεπτά ήρθε

<<την επόμενη φορά θα σας τα φέρω διορθωμενα>> ειπε και καταλαβα τι εννοει. όταν οι καθηγητές λένε επόμενη φορά εννοούν "του χρόνου τέτοια μέρα και αν"

Το κουδούνι χτύπησε και εμείς βγήκαμε για διάλειμμα, δύο ώρες και μετα σπίτι σκεφτηκα και περίμενα υπομονετικά να χτυπήσει το κουδούνι.

(...)

Ώρα να παω σπίτι!!!

<<πάμε μαζί;>> με ρωτησε ο χρηστος και αφου συμφωνησα με  περίμενε να μαζέψω τα πράγματα μου. Βγήκαμε από το σχολείο και τον ρώτησαη εαν η Ανδρονικη είναι καλα. Μου είπε οτι ηταν καλα, απλα είχε λίγο πυρετο. λογικα καποια ιωση.

Του ειπα να της πει περαστικά και μου προτεινε να παω να του τα πω η ιδια <<τώρα;>> τον ρωτησα λιγο μπερδεμενη <<ναι, γιατι, δεν μπορείς;>> <<μισό να πάρω την μαμά μου>> Του ειπα και εβγαλα το κινητό μου. Πάτησα την επαφή που λέει CIA και περίμενα να το σηκώσει <<ελα παιδί μου, έγινε κάτι;>> με ρωτησε με μια αγωνια στην φωνη της, λογικο, δεν συνηθιζω να την παιρνω τηλεφωνο πριν παω σπιτι. <<οχι, να παω σε μια φίλη μου που είναι άρρωστη; να την δω;>> την ρωτησα και περιμενα με αγωνια να ακουσω την απαντηση της. <<καλα αλλά μην αργήσεις!>> <<καλα>> Ειπα και το έκλεισα

<<θα έρθεις;>> <<ναιππ>> του ειπα προσπαθόντας να κρυψω την χαρα μου

<<Θελω την βοήθεια σου>> Είπε μετά από λίγο, σπαζοντας την σιωπη που κυριαρχουσε. <<ΟΧΙ, δεν ξανακάνω ούτε την κοπέλα σου ούτε τίποτα>> ειπα αποφασιστκα <<βασικά δεν είναι αυτό>> Είπε και έκανε μια παύση.

<<ΠΡΌΣΕΧΕ!>> φωναξε και-

foulaaa