<<μην της πειτε τιποτα!>> Ειπα στην Μαρία, την Στεφανία και τον δημητρη, λιγο πριν φυγουν απο το σπιτι για να πανε σχολειο.

Χθες εκατσα στο σπιτι του Δημήτρη. Δεν ηθελα να παω στο δικο μου, να δω αυτην αντι για την μυρτω στο κρεβατι μου, να δω τον πατερα μου, που θελει ντε και καλα να 'αναλάβω τις ευθύνες μου'. Ποιες ευθεινες; Δεν ειμαι καν σιγουρος οτι το παιδι ειναι δικο μου και μεχρι να γινει τεστ DNA δεν πιστευω τιποτα!

<<τι θα της πεις; βασικα τι θα κανει; απο δω και περα;>> με ρωτησε η Στεφανια και ανασηκωσα τους ωμους μου καθως βγηκαμε απο την πορτα του σπιτιου

(...)

ημουν κοντα στο παρκο, εδω που συναντιόμαστε καθε πρωί για να παμε σχολειο. Δεν θα πάω σήμερα, βασικά πως θα την αντικρίσω μετα απο αυτο που της έκανα;

Την είδα εκει, να στέκεται όρθια και να περιμενει, λογικα για μενα και την ανδρο. Κρύφτηκα πισω απο ένα δέντρο για να μην με δει. περιμενε για περιπου 5 λεπτά και μετα έφυγε. αφου απομακρυνθηκε, βγηκα απο την 'κρυψωνα' μου και και πήγα στο σπιτι μου.

<<που ήσουν;>> με ρωτησε ο πατερας μου μολις εκλεισα την πορτα πισω μου αλλα δεν του απάντησα και πηγα πάνω. Οχι στο δωματιο μου, στης ανδρονικης.

<<που ησουν χθες ρε; ανυσηχισα!>> με αποπήρε απο τα μουτρα μολις με ειδε <<στου δημητρτη>> της ειπα και έκατσα στο κρεβατι της

<<δεν πηγες σχολειο;>> την ρωτησα το αυτονοητο <<μπαα>>

ησυχια

<<εμμ, χθες, είχες ξεχάσει το κινητό σου εδω. Σου έστειλε μήνυμα η Μυρτω και σε έπερνε τηλέφωνο.>> μου ειπε και την ακριβως επομενη στθγμη χαθηκε η γη κατω απο τα ποδια μου <<της απάντησες;>> την ρωτησα <<οχι, επίσης, με πειρε και εμένα αλλα δεν της το απάντησα. Χρήστο πρέπει να της πεις...>> μου ειπε ενω ηρθε και εκατσε διπλα μου

<<το ξέρω ρε γαμώτο! το ξέρω αλλα δεν μπορώ! δεν θέλω να την χάσω!>> Ειπα και λύγισα. Δεν εχώ κλάψει και πολλές φόρες στην ζωή μου, αλλα η μυρτώ είναι τοσο συμαντική για μένα, που αν της πω τι έκανα, θα την πληγωσω και δεν το θελω! Και επισης, την εχω ηδη χασει. Μεσα μου το ξερω, αλλα δεν θςλω να το παραδεχτω.

<<Αχχ ρε χρήστο>> ειπε και με αγκαλιασε.

Σκατα τα εχω κανει...

(...)

Ήμουν κλείσμενος στην κουζινα με την ανδρονικη και το κουδουνι χτυπησε. Δεν έκανα την παραμικρή κίνηση για να σηκωθω και να παω για να ανοίξω και ετσι η ανδρονικη πηγε.

<<ποιος ηταν;>> την ρώτησα μόλις μπηκε στην κουζινα μετα απο λιγο <<δεν ήταν, ειναι η μυρτω. ειναι απ εξω και περιμενει. πηγαινε. Δεν της εχω ανοιξει>> <<οχι! δεν παω!>> ειπα αποφασισμενος. Τι θα της ελεγα; <<πηγαινε να της εξηγήσεις!>> ειπε και το κουδουνι για αλλη μια φορα χτυπησε

<<καποια στιγμη θα την μάθει την αληθεια, θες να την μαθει απο καποιον τρίτο; καλυτερα να πας και να της την πεις εσυ!>> ειπα καθως με τραβουσε προς την πορτα και με εσπρωξε. την ανοιξα και της ειδα με γυρισμενη την πλατη. λες και ηταν ετοιμη να φυγει.

<<γεια>> της ειπα διστακτικά και γύρισε για να με δει <<γεια>> μου ειπε και με κοιταξε στα ματια.

<<έγινε κάτι;>> την ρώτησα αμήχανα και έκλεισα την πόρτα απο πίσω μου γιατι ακουσα της φωνη της βασιας απο μεσα, να μιλαει με την ανδρονικη. βγηκα στην αυλη και την κοιταξα. 

<<ρωτάς αν έγινε κάτι; ΠΑΣ ΚΑΛΆ ΠΑΙΔΆΚΙ ΜΟΥ; ΜΟΥ ΕΊΧΕΣ ΠΕΙ ΝΑ ΈΡΘΩ ΝΑ ΔΟΎΜΕ ΤΑΙΝΊΑ, ΗΡΘΑ! ΔΕΝ ΉΣΟΥΝ ΕΔΏ! ΚΑΛΆ ΛΈΩ ΘΑ ΈΧΕΙ ΠΆΕΙ ΚΆΠΟΥ, ΈΦΥΓΑ! ΣΕ ΕΠΕΡΝΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ, ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΎΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΆΣ ΑΝ ΈΓΙΝΕ ΚΆΤΙ; Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΌΝ, ΚΆΤΙ ΈΓΙΝΕ! ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΤΙ! ΠΕΣ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ! ΤΙ ΈΓΙΝΕ; ΠΕΣ!>> Μου φώναξε ενώ κάποια δάκρυα κυλουσαν από τα μάτια της και παράλληλα τον χτυπούσε

Δεν είπα κάτι. Απλά χαμηλωσα το κεφάλι μου. την έκανα να κλαίει χωρις ΚΑΝ να της εχω μιλήσει. χωρις καν να της πω την αληθεια και αυτο με κανει να αισθανομαι ακομα χειροτερα! δεν θελω να της πω τι εχει πραγματικα γινει. Θα την καταστρεψει...

<<δεν θα πεις τίποτα;>> με ρωτησε με μια πιο ηρεμη φωνη ενώ έκλεγε περισσότερο <<ΜΙΛΆ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ ΣΟΥ ΜΈΣΑ ΓΑΜΩ!>> Συνεχισε να φωναζει αλλά δεν μπορουσα να μιλήσω. δεν ηξερα τι να της πω. Πείρα μια βαθιά ανάσα και πηγα να της πω κάτι αλλά δεν μου εβγαίνε λέξη

<<Σταμάτα να φωνάζεις>> της ειπα ήρεμος μετά από λίγα λεπτα <<ΠΑΣ ΚΑΛΆ; ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ ΝΑ ΦΩΝΆΖΩ; ΈΧΕΙΣ ΙΔΈΑ ΤΙ ΠΈΡΑΣΑ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΎΣΕΣ ΣΤΑ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΛΉΣΕΙΣ ΜΟΥ;>> μου φωναξε για αλλη μια φορα 

<<ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΣΑΙ ΓΙΑ ΜΈΝΑ! ΦΎΓΕ! ΦΎΓΕ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ! ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ! ΑΠΛΆ ΦΎΓΕ!>> δεν ηξερα καν τι ελεγα. Δεν μου εφταιγε εκεινη. Εγω εφταιγα. Δεν ειχα νευριασει με εκεινη, αλλα με εμενα. Στην ουσια δεν φωναζα σε αυτην αλλα σε εμενα. <<ΧΡΉΣΤΟ ΤΙ ΛΕΣ; ΠΑΣ ΚΑΛΆ;>> <<ΜΥΡΤΏ ΦΎΓΕ! ΦΎΓΕ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ! ΦΎΓΕ!>> συνεχισα να της λεω ενω προσπαθουσα να μην κλαψω. <<ΓΙΑΤΙ; ΜΙΛΆ! ΤΙ ΈΧΕΙ ΓΊΝΕΙ; ΕΣΎ ΜΟΥ ΈΛΕΓΕΣ->>

<<ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΠΛΕ ΚΑΡΑΜΕΛΕ! ΕΊΧΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΠΕΤΣΊ ΤΟΥ ΡΌΛΟΥ!>> την διεκοψα χωρις να σκεφτομαι και να ακουω το τι λεω <<Ρόλου;>> ρωτησε σχεδον ψιθυριστά και μπορω να ομολογήσω πως εαν δεν εβλεπα τα χειλη της δεν θα καταλάβαινα οτι μιλησε <<έπαιξα μαζί σου Μυρτώ, στοίχημα ήσουν και έπεσες στην παγίδα, ικανοποιημενη;>> Απο το να της πω την πραγματικη αληθεια, καλυτερα να πιστεψει αυτο. Ουτως η αλλως θα με μισησει <<ψέματα λες! φαίνεται! ΨΈΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ! ΤΟ ΞΈΡΩ! ΨΈΜΑΤΑ!>> συνεχιζε να φωνάζω μη πιστεύοντας το τι της ελεγα. <<πίστεψε ότι θες!>> ηταν το τελευταιο πραγμα που ειπα και μπηκα μεσα κλεινοντας την πορτα. Απλα ηθελα να φυγω απο διπλα της καθως θα την αγκαλιαζα και φιλουσα αλλα και γιατι θα εκλεγα και δεν ηθελα να με δει να κλαιω...

<<τι της ειπες;>> με ρωτησε η Ανδρονικη και ηρθε διπλα μου <<οτι επαίξα μαζι της>> της ειπα ενω κοπανουσα το κεφαλι μου απο τον τοιχο πισω μου <<γιατι ρε γαμωτο δεν της ειπες την αληθεια;>> με ρωτησε μη καταλαβαινοντας το τι κανω <<γιατι ειμαι διλος και γιατι δεν θελω να την χασω αλλα ουτως ή αλλως τωρα πάει, την εχασα>> της ειπα και πηγα πανω

(...)

<<παμε σε κανα μπαρακι, οπως μου ειπες χθες αλλα τελικα δεν πηγαμε;>> με ρωτησε για αλλη μια φορα απο την στιγμη που ηρθε σπιτι μου <<καλα, αφου μου τα έπριξες και δεν θελω να μεινω αλλο εδω μεσα αφου σε λιγο θα ερθει ο πατερας μου, ας παμε>> του ειπα και εβαλα την ζακετα μου. βγηκαμε απο το δωματιο της ανδρονκης και κατενηκαμε της σκαλες φευγοντας απο το σπιτι με προορισμο το μπαρακι στο κεντρο.

Μπηκαμε στο μπαρακι <<εεε φιλε, καλυτερα παμε στο αλλο>> ειπε και πραγματικα δεν με πολυενοιαζε σε πιο μπαρακι θα παμε, ακρη να εχει αλκοολ <<καλα, παμε>> 

<<φερε μια βοτκα>> ειπα στον μπαρμαν και αρχισα να πινω.

(...)

<<Είχα κάποτε μια αγάπη που έσταζε φωτιά, χαρά και μέλι. Τώρα ξέρω πλέον ούτε θέλει, λέει ούτε να με δει. Στο ποτήρι μου που πίνω, ωχ αμάν στο μυαλό μου δύο λέξεις γυρνάν κι αν στο σπίτι σου απ' έξω με παν μη σκεφτείς να με μαζέψεις...>> <<σταματα να γκαριζεις στο αυτι μου ρε μαλακα>> με διεκοψε ο κολλητος μου <<χαχα γιατι; καταρχα;>> ειπα και πηρα μια σοβαρη έκφραση στο προσωπο μου <<δεν γκαριζω! ΤΡΑΓΟΥΔΑΩΩΩ>> ειπα και ξαναγελασα ενω σηκωσα το ποτυρι με την βοτκα στον αερα.

(...)

<<Τραβάω λοιπόν σ' όλα μια κόκκινη γραμμή σβήνω μια αγάπη που 'χε λάθος διαδρομή- ΨΕΜΑΤΑ! δεν ειχε λαθος διαδρομη>> τραγουδουσα ενω παραπατουσα που και που <<σταματα γιατι τωρα θα μπουμε σπιτι σου. Γαμωτο τι το ηθελα το ποτο με χωρισμενο>> ειπε και μπηκαμε σε ενα σπιτι

<<να το κλεψουμε;>> τον ρωτησα ψιθηριστα και σοβαρα καθως ανοιξε την πορτα <<μην μιλας εσυ!>> μου ειπε καθως περπατησαμε προς το σαλονι <<καλα, θα τραγουδαω τοτε>> ειπα και προσπαθησα να σκευτω κανενα τραγουδι

<<Από πού ν' αρχίσω, νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ δε θα σου δακρύσω, κι ούτε είμαι η ίδια όπως κάποτε να ζήσω έτσι, πώς; ο θάνατος αργός και μπαινοβγαίνεις σαν τον κλέφτη στο κορμί μου πώς και έρωτας κι εχθρός θυμάμαι είπες πως δεν έχεις νιώσει με καμιά όπως μαζί μου!>> συνεχισα να τραγουδαω ενω ειδα μια κοπελα να κατεβαινει απο τις σκαλες 

<<τι εγινε;>> ρωτησε και ηρθε διπλα μας <<Παραμυθιάζομαι, ξέρω πολύ καλά τι θα συμβεί κι ούτε που νοιάζομαι, θέλω μαζί να μας βρει το πρωί, παραμυθιάζομαι, μιας νύχτας όνειρα εγώ κι εσύ...>> <<σκασε γαμω το κερατο μου να γκαριζεις!>> μου φωναξε παλι ο κολλητος  ου. Μα τι του εκανα και εχει νευρα μαζι μου!;

<<ας τον παμε στο δωματιο μου>> ειπε η κοπελας εκεινης, και τωρα που την ξαναβλεπω, αυτη ειναι η αδερφη μου. Ξεκινησαμε να περπαταμε και μπηκαμε σε ενα δωματιο και με εβαλαν σε ενα μαλακο κρεβατι.

<<ευχαριστω>> ειπε η αδερφη μου <<γιατι με ευχαριστεις;>> την ρωτησα μπερδεμενος αλλα δεν μου εδωσε σημασια <<παρακαλω>> της απαντησε ο κολλητος μου <<γιατι της λες 'παρακαλω'; σε εμενα μιλαει η κοπελα!>> του ειπα ενω ημουν ακομη μπερδεμενος. Μα καλα μεθυσμενος ειναι και δεν καταλαβαινει τι του γινετε;

<<βουλωστο λιγο γιατι μιλαμε>> ειπε στην κοπελα αλλα κοιτουσε εμενα. Λογικα ειναι αλλήθωρος. Δεν εξηγητε αλλιως! Δεν τους εδωσα αλλη σημασία αφου αρχισαν να φιλιουνται και επεσα για υπνο.

foulaaa