Η βραδιά περνάει αργά και βασανιστικά, με εμένα και τον Μιχάλη να έχουμε πει ΜΌΝΟ ένα 'γεια' και τίποτα παραπάνω! Εμείς! Εμείς που όταν βρισκόμασταν δεν βάζαμε γλώσσα μέσα μας και μας λέγανε να σκασουμε...

<<γιατί δεν μιλάτε εσείς?;>> μας ρωτησε η Ιωαννα ολο απορια <<εεε>> δεν ηξερα τι να της πω <<είναι κουρασμένη μωρέ και δεν έχει όρεξη>> της απαντησε ο Μιχαλης για εμενα <<μάλιστα. Πάντως αν δεν σαν ήξερα θα έλεγα ότι το κανατε..>> ειπε η Ιωαννα και γουρλωσα τα μάτια μου καθως γυρισα να κοιταξω  τον Μιχάλη <<μην λες βλακεις>> της ειπα οσο πιο χαλαρα μπορουσα αν και ετρεμα <<ναι, αυτό! Η Μυρτώ είναι αδερφή μου!>> της ειπε και ο Μιχαλης καθως ειχε την ιδια εκφραση με εμενα <<το ξέρω καλέ. Για αυτό άλλωστε είπα 'αν δεν σας ήξερα'>> Είπε και γέλασε

<<παω να πάρω ποτό>> μας επε μετα απο λιγο και έφυγε. 

Αμηχανία στο φουλ.

<<πως εισαι;>> με ρωτησε ο Μιχαλης <<εε καλά... εσύ;>> <<ναι, και εγώ. Καλά.>> Είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του

<<η όλη κατάσταση είναι πολύ αμήχανη>> Ειπα και γελασα για να ελαφρινω λίγο το κλίμα <<ναι, είναι...>> Είπε και γέλασε και αυτός λιγάκι <<μου έχεις λείψει. Εε, εννοώ σαν αδερφή μου>> συνεχισε <<και εμενα>> του απαντησα 

<<ξέρεις, όλο αυτό που έγινε>> Είπε και έδειξε ανάμεσα μας <<έγινε επειδή είχαμε πιει. Δεν ήξερα τι έκανα>> δικαιολογήθηκε <<ναι, και εγώ...>> του ειπα 

<<οπως παλια;>> Ρώτησε και άνοιξε τα χέρια του για μια αγκαλιά <<εννοειται>> Ειπα και μπηκα στην αγκαλιά του

<<για πες μου, πως τα πας>> με ρωτησε <<εε, χάλια>> ειπα την αληθεια <<δεν έχετε ξανά μιλήσει από τότε>> <<οχι, δεν>>> του ειπα και κοιταξα το ποτο μου <<να σου πω κάτι;>> με ρωτησε <<ναι>> του απαντησα όλο περιέργεια να ακούσω τι ήθελε να μου πει <<πολύ σημασία του έχεις δώσει! Άστον! Μην ασχολησε μαζί του! Υπάρχουν τόσοι εκεί έξω που σε θέλουν! Μην κολλάς μαζί του!>> <<μην λες βλακεις! Ποιος θα γυρίσει να κοιτάξει εμένα;>> ρωτησα σαρκαστηκα <<μην υποτιμάς τον εαυτό σου κολλητουλα! Μια χαρά κουκλαρα είσαι! Και αν θες να ξέρεις, αυτός εκεί>> Είπε και μου έδειξε με τα μάτια του πισω μου. 

Γύρισα και είδα ένα νεαρό να με κοιτάει. <<αυτός εκεί τι;>> τον ρωτησα μη θελοντας να καταλαβω τι εννοουσε <<σε έχει καρφωσει από τότε που ήρθες! Χοσου!>> Είπε και γέλασε <<ούτε καν! Δεν έχω όρεξη και δεν θέλω! Επίσης ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι τέτοια>> <<το ξέρω ρε, αλλα δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι για χάρη του!>> μου ειπε και με κοιταξε με οικτο <<είμαι καλά!>> του ειπα ψεματα <<ναι το βλέπω>> είπε ειρωνικά

<<να παω να του δώσω ένα χέρι ξύλο;>> με ρωτησε αναφερομενος τον Χρηστο <<Μιχάλη!>> Είπα αυστηρά. Δεν ηθελα να παθει τιποτα ο Χρηστος. <<καλα>> Είπε και σήκωσε τα χέρια του παραδομενος

<<Θεε μου!>> ειπα μη πιστευοντας το τι εβλεπα μπροστα μου <<τι έγινε;>> με ρωτησε ο Μιχαλης μη καταλαβαινοντας γιατι γούρλωσα τα ματια μου <<δες, δες στην πίστα!>> του ειπα και γυρισε να κοιταξει πισω του <<τι κανει αυτή εκεί;>> με ρωτησε <<πόσο ήπιε και χορεύει ετσι;>> τον ρωτησα και εγω <<ρεζίλι γίναμε πάλι!>> ειπε μιας και καθε φορα που θ αβγαιναμε με την Ιωαννα θα γινομασταν ρεζιλι. Ολοι μας εχουν μαθει! <<πάμε να την μαζέψουμε!>> του ειπα και πήγαμε να την πάρουμε. Ρομπα γίναμεγια αλλη μια φορα....

(...)

Οι διακοπές των Χριστουγέννων έφυγαν και εγώ γύρισα στην Θεσσαλονίκη. Με τον Μιχάλη τα βρήκαμε και συμφωνήσαμε να μην πούμε τίποτα και σε κανένα! Να μην το ξανά αναφέρουμε ποτέ. Έτσι και εγώ δεν είπα τίποτα στην Ιωάννα. Οι διακοπές μου ήταν ότι καλύτερο για την ψυχολογία μου που ήταν σκατα και ξεχάστηκα λίγο. Ξέχασα για λίγο τον Χρήστο, αλλά μόλις γύρισα Θεσσαλονίκη. Μόλις αυτό το γαμημενο πρωί, πάτησα το πόδι μου στην αυλή του σχολείου και τον είδα μαζί με τον Δημήτρη, ότι έχτισα αυτές τις λίγες μέρες για να τον ξεχάσω - και μπορω να ομολογισω το είχα καταφέρει- μόλις τον είδα ότι είχα χτίσει κατέρρευσαν! Θυμήθηκα την κάθε μας στιγμή σε ένα λεπτό.

<<καλημέρα>> Είπε η καθηγητρια μόλις μπήκε στην τάξη και επανήλθα στην πραγματικότητα <<καλημέρα>> Είπαμε και βγάλαμε τα βιβλία

<<Για να σας ρωτήσω>> Είπε και εκατσε καλύτερα στην εδρα της <<πως πάει η εργασία που σας έβαλα;>>

Η ποια; Ποια εργασία; Αυτή που θα έκανα με τον Χρήστο; ΤΙ!;

Ακούστηκαν μερικά καλά από τους συμμαθητές μου και συνέχισε να μιλάει

<<ωραια χαίρομαι. Τώρα πάμε στο μάθημα!>>

Πρέπει να την κάνω μόνη μου την εργασία! Δεν πρεπει να βρεθώ μαζί του! Δεν πρεπει να την κάνουμε μαζί! Έχουμε χωρισει!

(...)

Το κουδούνι χτύπησε και στην τάξη είχαμε μείνει μόνο εγώ και ο Χρήστος. Μάζεψα τα πράγματα μου γρήγορα γιατί δεν ήθελα να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί του.

<<μπορώ να περασω;>> Τον ρώτησα αφού είχε σταθει μπροστα απο το θρανιο μου και ειχε πιάσει όλο το χώρο και δεν μπορούσα να φυγω <<εε ναι>> Είπε και έκανε στην άκρη

<<Μυρτώ>> Είπε μόλις έκανα δύο βήματα και η φωνη του με σταματησε <<τι;>> Είπα και γύρισα για να τον κοιταξω <<εεε, για την εργασία>> αρχισε να μιλα αλλα τον διεκοψα <<δεν χρειάζεται, θα την κάνω μον η μου και θα την παρουσιασουμε μαζί>> του ειπα και πηγα να φυγω αλλα και παλι η φωνη του με σταματησε <<ούτε καν! Δεν σε αφήνω! Αν είναι θα την κάνω εγώ και θα την παρουσιασουμε μαζί>> Δεν έχω μάθει να κάνουν οι άλλοι τις εργασίες μου <<οχι! Θα την κάνω εγώ και->> <<ή θα την κανω εγω μόνος μου ή μαζί!>> με διεκοψε και πραγματικα δεν καταλαβα την σταση του. Δεν ειμαστε πια μαζι! με χωρισε αφου! γιατι μου το κανει πιο δυσκολο; <<οκευ>> του ειπα τελικα αφου δεν ειχα και ορεξη να μαλωνω μαζι του <<οκευ τι;>> ρωτησε εκλπηκτς <<οκευ μαζί>> Ειπα αμήχανα και απλα ηθελα να εξαφανιστώ απο διπλα του <<στις 5 στο σπιτι των γονιών μου>> Είπε και έφυγε

Σε ποιο σπίτι; Των γονιών του; Κάτσε γιατί μπερδεύτηκα! Δεν μένει με τους γονείς του; Γιατί δεν είπε "στις 5 σπίτι μου" αλλά στις 5 στο σπιτι των γονιών του; Ε ρε μπέρδεμα...

foulaaa