<<μην πλησιάσεις τον αδερφό μου τώρα που θα πάμε σπίτι μου, για το καλό σου!>> Μου είπε με μια αποφασιστικότητα στην φωνη της λίγο πρίν στυψουμε στο τελευταίο στενό για το σπίτι της.

<<γιατι;>> ρώτησα όλο περιέργεια <<γιατ- βασικά θυμάσαι που ήμουν άρρωστη για 2 μέρες;>> <<ναι>> είπα μπερδεμένη καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει. <<ε τώρα είναι ο αδερφός μου και αν τον πλησιάσεις θα κολλήσεις και εσύ...>> είπε το πιο πιθανο σεναριο και απλα έγνεψα.

<<ΜΑΜΑΑΑ>> Αχχ το αυτι μου, μας ξεκούφανε όλους <<τι φωνάζεις παιδί μου;>> Είπε η μαμα της καθώς μπήκε μέσα από την κουζίνα. <<πρώτον από εδώ η φίλη μου, Μυρτώ, Μυρτώ από εδώ η μαμά μου Κωνσταντίνα>> Πρώτη φορά βλέπω την μαμά της. Είναι τόσο νέα, και τόσο όμορφη. Τώρα μπορω να καταλάβω απο που πηρε την ομορφια του ο Χρηστος 'και η ανδρονικη' συμπλήρωσε η φωνουλα <<χάρηκα!>> Είπε με ένα πλατύ, ζεστο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι της για την γνωστή χειραψία <<παρομοιως!>> τηε ειπα και της χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορούσα <<δεύτερον, τι φαγητό έχουμε;>> την ρωτησε <<ριζι με κοτόπουλο>> της απαντησε και πήγε προς την κουζινα λογικά για να ετοιμάσει το τραπέζι. <<ωραια γιατί πεινάω>> ειπε και εγλιψε τα χίλι της

Πηγαμε στον επάνω όροφο να αφήσουμε τα πραγματα μας στο δωματιο της και μετα πηγαμε να πλένουμε τα χέρια μας. 

<<παω να φωναξω την αποστολια, την αδερφή μου. Εσύ πάνε να φωνάξεις τον Χρήστο αλλά πρόσεχε, μην πας κοντά του για να μην αρρωστησεις, εκτός και αν το θες>> Είπε πονηρά και εξαφανίστηκε χωρίς να προλάβω να της απαντήσω.  Πηγα προς το δωμάτιο του και διστακτικά χτύπησα την πόρτα. Όταν είπε 'ναι' την άνοιξα και δεν κουνήθηκα καθόλου, δεν θέλω να αρρωστησω..

<<μμ γεια>> Του ειπα και τον είδα που ήταν ξαπλωμενος με 2 κουβερτες και κατα κοκκινος από τον πυρετό <<τι κανεις εσύ εδω;>> Είπε με ένα χαμόγελο αλλα και με μια έκλπηξη στο προσωπο του και σηκώθηκε λίγο για να κάτσει καλύτερα. <<εε για την εργασία που έχω με την Ανδρονίκη>> του είπα και απλα έγνεψε με μια μικρη απογοήτευση στο προσωπο του. Μα καλα, τι πιστευε οτι θα πω; Οτι ηρθα εδω για να τον δω γιατι μου ελειψε; που ναι μεν ηταν αληθεια, αλλα δεν τα λεμε αυτα...

<<αυτό όμως δεν είναι το δωμάτιο της>> Είπε και ρουφιξε την μύτη του <<ναι το ξέρω- ήρθα για να σε φωναξω, να φάμε>> του ειπα και εκανα ενα βήμμα προς τα μεσα <<αα εμμ έρχομαι>> Είπε και εβγαλε τις κουβέντες από πάνω του. Εγω τον περίμενα για να κατεβουμε κάτω μαζί. 

Πήγαμε και κάτσαμε στο τραπέζι και εκει ήταν όλοι οι άλλοι εκτός τον πατέρα του. Μου έκανε λίγο εντύπωση να πω την αλήθεια, αλλα δεν είπα τίποτα.

<<από που είσαι Μυρτώ μου;>> με ρώτησε η κ. Κωνσταντίνα <<από Φλώρινα>> της είπα και στο τέλος της προσφερα ένα μίκρο χαμόγελο. <<αληθεια;>> Είπε έκπληκτη και εγω με την σειρα μου της έγνεψα και εφαγα λίγο από το φαγητό μου.

<<ο σύζυγος μου είναι από ένα χωριό της Φλώρινας>> μου ειπε και αυτη την φορα ηταν η σειρα μου να την ρωτησω "αληθεια" με μια έκπληξη στην φωνη μου.

<<και με το σχολείο πως τα πας;>> με ρώτησε προσπαθώντας να με γνωρίσει καλύτερα. Αφου καταπια της είπα πως έβγαλα ως μέσο όρο 20 παρα 3. <<μπραβο σου!>> μου είπε και απλα της χαμογέλασα για αλλη μια φορα ευχαριστωντας την <<ξέρεις η Άνδρονίκη μου πέρυσι έβγαλε 20 πάρα 1 και ο Χρήστος 20 πάρα 2>> είπε και το χαμογελο μου κόπηκε και η έκπληξη το αντικατέστησε.

Ελα μου; Ο Χρήστος; Ο γνωστός; Που δεν ξέρει πόσο κάνει 1×0; Που δεν ξέρει τίποτα από χημεία; Έβγαλε 20 πάρα 2;

Κάτσε γιατι έχω μπερδευτεί!

Ο γνωστός ο Χρήστος!; Αυτός που μου σπάει τα νεύρα; Ναι καλά!

Αφου έχει βγάλει 20 πάρα 2, γιατί μου ζητάει βοήθεια με τα μαθήματα; Και όταν τον ρώτησα στην τάξη πως περασε την χημεια μου ειχε πει 'τύχη'. Βασικά αυτό δεν είναι τύχη, αυτό ειναι κολοφαρδια στο φουλ, και δεν του το 'χα..

Τον κοιταξα και βαζω στοίχημα πως τα μάτια μου έχουν βγει έξω. Απλα με κοίταξε και αμεσως μετα γυρισε να κοιταξει την μαμα του με ενα δολοφονικό βλεμμα και η καημένη η γυναίκα είχε τρομάξει. Λογικο.

<<αληθεια;>> ηταν το μονο που βγηκε απο το στομα μου και χαμογελασα -όσο μπορούσα τέλος πάντων γιατί αυτό μου ήρθε σαν κεραμιδα στο κεφαλι- <<ναι>> Είπε με μια τεράστια υπερηφάνεια για τα παιδιά της. Γύρισα να ξανα κοιταξω τον Χρήστος που απλα κοιτούσε το φαγητό του και κανέναν άλλον.

Όταν τελειώσαμε εγώ και η Άνδρονίκη πήγαμε στο δωμάτιο της και μολις μπηκαμε μεσα και κλεισαμε την πορτα την ρωτησα <<αληθεια;>> και αυτη με κοιταξε μπερδεμενη <<20 πάρα 2;>> την ρωτησα <<οχι πάρα 1 έβγαλα>> μου ειπε υπερήφανη για τον βαθμο της <<οχι εσύ ρε, ο αδερφός σου>> <<αα ναι, 20 πάρα 2 έβγαλε>> επιβεβαίωσε την μαμα της. Άρα ακουσα καλά πριν. Δεν το πιστεύω! Και εγω η χαζή νόμιζα πως ήταν σκραπας.. Για ποιο λόγο παριστάνει τον χαζο όταν δεν είναι!;

 <<άντε ξεκινάμε;>> με διεκοψε απο τις σκεψεις μου <<εε ναι>> της ειπα και αρχισαμε την εργασία.

Μετα απο κάνα 2 -χωρίς διαλείμματα παρακαλώ πολύ- τελειώσαμε το πρώτο κομμάτι

<<πότε θες να ξανα ερθεις για να την τελειώσουμε;>> Είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της όσο εγώ μαζευα τα πράγματα μου <<οπότε θες>> Της είπα και περιμενα να μου δώσει απάντηση. <<Αυτο το Σάββατο δεν μπορώ από το απόγευμα και μετά, τι λες για Παρασκευή βράδυ και μετα να μείνεις εδώ για σλιπ οβερ? Θα πω και στα κορίτσια να γνωριστείτε καλύτερα. Εγω συμφώνησα και βγήκαμε από το δωματίου της οταν τελείωσα με το να μαζεθω τ απραγματα μου. Κατεβήκαμε κάτω και και αποχαιρέτησα την κυρία Κωνσταντίνα και την Ανδρονίκη και πηγα σπίτι μου.

Όταν μπηκα μεσα φώναξα την μαμά μου αλλα απαντηση δεν πειρα. 'Λογικά θα είναι στην δουλειά' σκεφτηκα και πηγα την τσάντα μου στο δωμάτιο μου και άλλαξα ρούχα, έβαλα μια γκρι φόρμα και μια μαύρη λιγο κοντή φαρδιά μπλούζα.

Πηγα στην κουζινα και είχε ψαροσουπα

ΧΑ!

Σιγά να μην φάω

Πηγα στο συρτάρι με τα φυλλάδια ντελιβερι και παρήγγειλα μια οικογενειακή πίτσα.

Μέχρι να έρθει η παραγγελία μου άνοιξα το λαπτοπ μου και εβαλα να δω γκρεις ανατομυ από εκεί που είχα μείνει. Πλάκα πλάκα έχω μείνει πολύ πίσω με τα σχολεία και όλα αυτά. Έβαλα το επεισόδιο και μόλις πήγα να πατήσω πλέι το κουδούνι χτύπησε. Μεσα σε 10 λεπτά μου φέρανε παραγγελία; Ουαου! Αυτό είναι τέλειο! Πρέπει να γραφτείτε στα ρεκόρ γκινες!

Πηγα ως την πόρτα και την άνοιξα με ένα χαμόγελο αλλά το χαμόγελο μου έσβησε όταν μπροστά μου είδα τον Χρήστο

<<τι κανεις εσύ εδω!;>> τον ρωτησα έκπληκτη <<θελω να σου μιλήσω!>> μου είπε με σταθερη φωνή αλλα μπορουσες άνετα να δεις τα χέρια του που έτρεμαν, και δεν εννοώ απο το κρυο ή γιατι είναι άρρωστος. <<για ποιο θέμα;>> τον ρωτησα λιγο μπερδεμενη <<να μπω;>> είπε τελικα και αφου ξεφύσηξα, έκανα στην άκρη για να περάσει.

Μολις μπηκε μεσα, με εσπρωξε στον τοίχο που υπάρχει πίσω από την πόρτα και έκλεισε την πόρτα με το πόδι του. Με πλησίασε μέχρι που τα σώματα μας κόλλησαν

<<τ-τι θες;>> τον ρωτησα τραβλιζοντας αλλα χωρις να κανω κίνηση να τον απομακρύνω απο πάνω μου <<δεν θες να μάθεις γιατί σου είπα ψέμματα για την χημεία;>> με ρωτησε καθως με έκαιγε με το βλέμμα του <<γ-για π-πες>> του ειπα και προσπάθησα να αναπνεύσω, αλλα ήταν μάταιο <<για αυτό>> Είπε και πλησίασε τα χείλη μου όλο και πιο πολύ μέχρι που με φίλησε. Με φιλουσε αργά. Ένα απαλό φιλί. Οι πεταλούδες στο στομάζι μου έκαναν για άλη μια φορα πάρτι και εγω για άλλη μια φορά αφέθηκα στα χέρια του. Την τελεία αυτή στιγμή μας διέκοψε το κουδούνι. Τον απομακρυνα με χίλια ζόρια και άνοιξα την πόρτα πίσω του. 

<<γεια σας>> Ειπα βαριά αναστεναζοντας στον ντελιβερα και μου έδωσε την πίτσα που πιο πριν είχα παραγγείλει αφού τον πλήρωσα και τον ευχαρίστησα εφυγε.

Έβαλα την πίτσα στο τραπεζάκι που υπάρχει δίπλα από την πόρτα και κοίταξα τον Χρήστο.

<<θα μου πεις τελικά;>> έσπασα την σιωπη μεταξύ μας. <<δεν κατάλαβες;>> με ρώτησε απογοητευμενος. Βασικα κάτι κατάλαβα, αλλα ήθελα εκείνον να μου το πει. Δεν ήθελα να βλάλω λάθος συμπεράσματα

<<Τι να καταλάβω;>> του είπα τελικα και απο μέσα μου προσευχόμουν να επιβεβαιώσει τις σκέψεις μου <<άστο τίποτα>> Είπε και καθώς βγήκε έξω κοπανησε την πόρτα.

Ρε γαμώτο σου Χρηστο, γιατι δεν μου είπες αυτο που είχες στο μυαλο σου γαμω την τρελα σου!; 

Πήρα την πίτσα και πηγα στο σαλόνι και πάτησα πλέι στο επεισόδιο γκρεις ανατομυ που έβαλα πριν αλλα ήταν μάταιο να παρακολουθήσω το τι γινοταν γιατι το μυαλο μου έπαιζε ξανα και ξανα την κασετα που εγω και ο Χρηστος φιλιόμασταν.

Αν θέλετε πείτε ιδέες για το τι θα θέλατε να δείτε στα επόμενα κεφάλαια γιατί δεν έχω ιδέα τι να γράψω...

foulaaa