<<κατάλαβες;>> τον ρωτησα για δεκατη φορα <<νν- όχι>> Είπε τελικά και ηθελα να χτυπήσω το κεφαλι μου στον τοιχο. <<μπορείς να το εξηγήσεις άλλη μια φορά;>>  <<Θεέ μου, δώσε μου δύναμη>> είπα καθως κοιταξα προς τα πάνω <<σου δίνω>> ακουστηκε η φωνη του. <<εσένα τώρα ποιος σου μίλησε;>> Τον ρώτησα απότομα <<μα με φώναξες>> <<πότε;>> τον ρώτησα αγανακτισμένη, δεν θυμάμαι να αναφέρθηκα σε αυτον... <<είπες "Θεέ μου, δώσε μου δύναμη" και σου έδωσα>> <<δεν το πιστεύω αυτό που ζω>> είπα και επιασα το κεφάλι μου. Αληθεια λέω, εκείνη την στγμή ήθελα να κλάψω

<<πάμε πάλι>> Ειπα και πήρα μια βαθιά ανάσα αγνοωντας το τι είχε πει πριν λίγα λεπτα. <<Μία αντίδραση διπλής αντικατάστασης γίνεται μόνο εφόσον ένα από τα προϊόντα της αντίδρασης: 1.«πέφτει» ως ιζημα (καταβύθιση) 2.εκφευγει ως αέριο απο το αντιδρών συστημα 3.είναι ελάχιστα ιοντιζόμενη ένωση, δηλαδή διίσταται σε πολυ μικρό ποσοστο.>> <<ααα τώρα το κατάλαβα>> είπε και με την παλάμη μου χτύπησα το κούτελο μου, μα καλά το ίδιο πράγμα με πριν του είπα τώρα πως γίνετε να το κατάλαβε!;

<<μπράβοοο!>> Ειπα τάχα μου χαρούμενη <<και τώρα που το κατάλαβες άντε φυγε από την καρέκλα μου να κάτσω να διαβάσω τα βιβλία β λυκείου και όχι να κάνω επανάληψη της α λυκείου!>> είπα και σηκώθηκα γιατι τα γόνατα μου άρχισαν να πονάνε αφου καθόμουν έτσι επι μισή ώρα.

<<τι έχουμε για αύριο;>> με ρωτησε και δεν κρατηθηκα απο το να του πω <<εγω προσωπικά διάβασμα που αν μείνεις για ακόμα λίγο εδώ δεν θα το κανω>> <<γιατιι;>> Ρώτησε πονηρά και αληθεια σας λέω, εαν είχα ενα τουβλο εδω, διπλα μου - και με την λεξη τουβλο δεν εννοω τον Χρηστο - , θα του έσπαγα το κεφαλι. 

<<γιατι το μόνο που με δεν έχεις ρωτήσει ακόμα είναι πόσο κάνει 1 επι 0>> <<1>> μου είπε ως απαντηση και αυτο ήταν το τελειωτικό χτύπημα. <<εγω μαθηματικά δεν σου κάνω, να πας στην αδερφή σου!>> του είπα καθως μου είχε σπάσει τα νεύρα! <<γιατί ρε έξυπνη πόσο μας κάνει 1×0;>> με ρώτησε με αυτοπεπίθεση και εκεινη την στιγμη ευχομουν καποιος να μου κάνει πλακα και να μην εννοεί αυτο που έλεγε! <<πάντως όχι 1>> Του ειπα χωρις να έχω όρεξη να μαλώσω για εκατοστη φορα μαζι του μεσα σε εικοσιτεσσερις ωρες.

<<εγώ φεύγω>> είπε μετα απο λίγο, αφου το 'μάθημα' είχε τελειώσει. σηκώθηκε και μάζεψε τα πραγματα του.

<<ευχαριστω>> Ειπα ψιθηριστα και κοίταξα πάνω <<γιατί με ευχαριστείς;>> ρωτησε με απορία. Καλα, κουκουβαγια είναι και ακούει τοσο καλα; <<οχι τίποτα μην μου αγχώνεσαι εσυ>> του ειπα και καλα ενδιαφερόμενη για εκεινον και τον ακολούθησα ως την πόρτα για να φύγει.

<<τα λέμε αύριο>> Είπε και έφυγε.

Πηγα και εγώ στο δωμάτιο μου να συνεχίσω το διάβασμα μου αλλά είναι αδύνατο.. Παντού μυρίζει Χρήστος και δεν μπορώ να συγκεντωθω.. Μα καλά με κολονια έκανε μπάνιο!;

Μετά από χιλια ζόρια τα κατάφερα και διάβασα. Όταν η ώρα πήγε 11 και μισή επεσα να κοιμηθώ, αλλά και αυτό είναι δύσκολο γιατί το άρωμα του είναι παντού στο κρεβάτι μου!

(...)

<<ΆΝΤΕ ΡΕ ΜΥΡΤΩ ΚΆΘΕ ΠΡΩΊ! ΞΥΠΝΑ!>> Φώναξε αγανακτισμένη η μαμα μου απο τον κατω όροφο.

Σηκώθηκα, έβαλα μια μαύρη φόρμα adidas, μια άσπρη μπλούζα και την μαύρη μου ζακέτα. Έβαλα και τα adidas αθλητικά μου και πήρα την τσάντα μου. Πηγα στην κουζινα και εφαγα κέικ που είχε φτιάξει η μαμά μου και οταν τελείωσα έφυγα για το σχολείο.

Έφτασα αρκετά πιο νωρίς απο ότι κόπευα και έκατσα στο συνηθισμένο πια παγκάκι μόνη μου.

<<καλημέρααα>> ακούστηκε μια γνωστη φωνη απο πίσω μου και γύρισα να αντικρίσω την Ανδρονίκη <<καλημέρα>> Της είπα γλυκά <<πως εισαι;>> με ρώτησε με ένα γλυκο χαμόγελο στο προσωπο της. <<καλα, εσυ;>> την ρωτησα όσο πιο γλυκα μπορουσα γιατι μην ξεχνάμε, είναι πρωί και τα πρωινά δεν είμαι και ο πιο γλυκος άνθρωπος στον πλανήτη <<καλααα>> συνέχισε.

<< Γιατι δεν είσαι με τα κορίτσια;>> την ρωτησα μιας και μου φάνηκε λίγο περίεργο, αφου παντα είναι μαζι. <<δεν έχουν έρθει ακόμα>> είπε και απλα της έγνεψα.

Μετα απο λίγο με το βλέμμα μου έψαξα -διακριτικά πάντα- για να βρω τον Χρήστο αλλά δεν μπορούσα να τον δω πουθενά στο προάυλιο και σκεφτηκα ίσως είναι στο πίσω μέρος του σχολείου. <<δεν θα έρθει σημερα>> μου ειπε η Ανδρονίκη.Τι στο καλό; με κατάλαβε; Αφου ήμουν διακριτικη - η τουλάχιστον έτσι πιστευω - <<Ποιος;>> το έπαιξα ότι δεν κατάλαβα ποιον ή τι εννοούσε <<ελα που δεν κατάλαβες>> Είπε πονηρά <<αληθεια σου λέω!>> συνεχισα και απλα προσευχόμουν να με πιστέψει καθως είμαι σίγουρη πως είχα ιδρωσει από το άγχος, πάντα έτσι γίνετε. <<ο Χρήστος>> Είπε τελικά <<και εμενα τι με νοιάζει;>> προσπάθησα να πω χαλαρα αλλα  είμαι σίγουρη πως καρφωθηκα με αυτό, βασικά ο τρόπος που το είπα.. <<από τον τρόπο που προσπαθείς να τον βρεις και για να δεις που είναι. Καρφωθηκες!>> Μου είπε αλλά δεν σταμάτησε εκεί <<και επίσης χθες στο σπιτι μου καρφωθηκατε και οι δύο!>> Είπε και είμαι τόσο σίγουρη πως έχω κοκκινισει απο την ντροπή μου.

Το κουδούνι χτύπησε και πήγαμε να κάνουμε σειρές για προσευχή και αφού μιλούσε ο διευθυντής για αρκετή ώρα μας άφησε να πάμε στις τάξεις μας. Ανεβήκαμε στον όροφο και ξεκινήσαμε το βαρετό μάθημα.

<<Παπαγεωργίου, Κυριακοπουλου, πως πάει η εργασία σας;>> Μας ρώτησε η καθηγήτρια <<μια χαρά>> της απάντησε η ανδρονίκη και συνέχισε να ρωταει και τους άλλους. <<μην ξεχνάτε ότι δεν έχετε πολύ χρόνο στην διάθεση σας και επίσης η εργασία σας πρέπει να είναι τέλεια!>> Είπε και παρέδωσε το επόμενο κεφάλαιο.

<<μετά το σχολείο, αν θες έλα σπίτι μου για να συνεχίσουμε.>> Μου είπε ψιθηριστα και εγώ της εγνεψα. Το μάθημα τελείωσε και το κουδούνι για διάλειμμα χτύπησε Πήγα με την Ανδρονίκη και την παρέα της αφου δεν είχα κατι καλύτερο να κανω. Συζητούσαν για διάφορα κοτσομπολια του σχολείου και εγώ απλά τις παρακολουθουσα χωρις να συμμετάσχω.

(...)

Το τελευταίο κουδούνι για να φύγουμε σπίτι χτύπησε και όλοι μαζεψαμε οσο πιο γρήγορα μπορουσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε από την ταξη.

<<μην πλησιάσεις τον αδερφό μου τώρα που θα πάμε σπίτι μου, για το καλό σου!>> Μου είπε με μια αποφασιστικότητα στην φωνη της λίγο πρίν στυψουμε στο τελευταίο στενό για το σπίτι της.

•° VOTE AND COMMENT °•

1,03K και #74!: απλά ευχαριστώ πολυυυ!! ❤😍😘😚

Δεν το περιμενα όλο αυτο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα...

foulaaa