"Εμμμ μπαμπά " η φωνη μου ηταν σταθερη, ηταν πολυ εκνευρισμενος και δεν ηθελα να πω κατι που θα ξεσπουσε πανω μου

"Τι θες και εσύ ;" Γυρισε το κεφαλι του και με κοιταξε

Αυτό δεν περίμενα να πάει έτσι..κατέβασα απογοητευμένη το κεφάλι μου και ένιωσα να έρχεται και να στέκεται απέναντι μου

"Έλα Συγγνώμη Κωνσταντίνα μου το ηθελα " ξεφυσηξε

"Τι ήθελες να μου πεις; "Με εκανε να τον κοιταξω, ηταν πραγματικα στεναχωρημενος

"Τι γινεται; γιατι φωναζεις με τον θειο;" ξεφυσηξε και εκανε μερικα βηματα μπροστα μας

Η εξωπορτα ανοιξε , ηταν η μητερα μου με σακουλες απο το σουπερ μαρκετ στα χερια της

"Τιποτα, δεν χρειάζεται να δινεις σημασια εσυ!"

"Τι γίνεται εδώ" Μας ρωτησε η μητερα μου και της χαμογελασα

"Σε εψαχνα παντου, που ησουν;" την ρωτησε ο πατερας μου και την πλησιασε για να την βοηθησει

"Ημουν εξω" Του απαντησε

"Πάω πάνω εγω" Με κοιταξαν και εφυγα γρηγορα για το δωματιο μου

Μολις το ματι μου επεσε πανω το πιανο μια πολυ ποθητή αισθηση να παιξω κυριαρχησε μεσα μου, ετσι καθισα στο καρεκλακι

Μου το είχε πάρει ο μπαμπάς μου όταν ήμουν 10 χρονών για να ηρεμώ και να απασχολώ το μυαλό μου όταν δεν ημουν καλά, ο γιατρός μας το πρότεινε, είπε ότι είναι πολύ καλό στην περίπτωση μου

Τα δαχτυλα μου ακουμπουσαν με τοση αγαπη καθε πληκτρο και η μελωδια που ειχα δημιουργησει με εκανε να αισθάνομαι υπεροχα.

Ηταν μεσημερι και ξαφνικα φτασαμε στο απογευμα, ο ηλιος ειχε γυρισει προς το παραθυρο μου που χαζευα απεξω οταν καθομαι εδω και παιζω

"Κωνσταντινα να σου π..."Ανοιξε την πορτα ξαφνικα και η μουσικη σταματησε. Ηταν ο γρηγορης

"Συγγνώμη που σε ενοχλω αλλά Κωνσταντινα ήθελα να σου μιλήσω" Μπηκε μεσα και εκλεισε την πορτα

"Δεν πειράζει" Ειπα και γυρισα να τον κοιταζω

"Ακουσα τον μπαμπα πριν να φωναζει και ξερω πως ησουν εκει" Εγνεψα καταφατικα το κεφαλι περιμενοντας να συνεχισει

"Συμβαινουν καποια πραγματα και θα ηθελα να σου πω καλυτερα να μην ρωτας τον μπαμπα" τον κοιταξα ερωτηματικα, το ειχα καταλαβει και εγω πως κατι δεν πηγαινει καλα 

"Τι συμβαινει;" Τον ρωτησα 

"Δεν χρειαζεται να τα ξερεις ολα απλα κανε αυτο που σου ζηταω" 

...

Ειχα ολη την ημερα κενη μπροστα μου οποτε αποφασισα να κανονισω με την Ειρηνη να βρεθουμε για την εργασια των θρησκευτικων. αρχισα να ετοιμαζομαι για την συνάντηση μας. Δεν εμενε πολυ μακρια απο εμενα ευτυχως οποτε μπορουσα να παω με τα ποδια χωρις κανενα μεσο. 

"Κωνσταντινα μου να σου πω λίγο;"την στιγμη που κατεβαινα τα σκαλια με φωναξε ο πατερας μου, πηγα αμεσως κοντα του και μου χαμογελασε

"Ναι μπαμπά πες μου" 

"Λοιπόν ακου αυτόν τον καιρό να μην πολύ κυκλοφορείς γιατί είναι επικίνδυνα" Ειπε σιγα και κοιταξα γυρο μας στον χωρο, με εβαλε σε καχύποπτες σκεψεις διοτι το ιδιο ακριβως μου ειπε κι ο γρηγορης προηγουμενος. 

Σοκαρίστηκα λίγο η αληθεία είναι

Γιατί να μην πολύ κυκλοφορώ;

"Τι έγινε μπαμπά μας κυνηγάει καποιος;"τον ρωτησα 

"Κωνσταντινα μου να μην το συζητήσουμε τώρα αυτό" Μου την δινει τα νευρα οταν δεν μου λεει κανεις τι ακριβως συμβαινει, δεν ηξερα τι αλλο να κανω με αυτη την συμπεριφορα τους. 

"Ερμή έρχεσαι λίγο " τον φωναξε η μητερα μου απο την κουζινα

"Ναι έρχομαι Χριστίνα μου" της φωναξε

Τα έχουν παίξει η είναι η ιδέα μου;;

Τι ήταν αυτό τωρα;

Αρχίζω να φοβάμαι

"Τον ακολουθησα απο πισω, η μητερα μου μαγειρευε και ο πατερας μου ετρεξε να την βοηθησει"

"Μπαμπα; πρεπει να βγω, εχω ενα ραντεβου"Δεν με αφησε ομως να ολοκληρώσω 

Γυρισαν και οι δυο, με κοιτουσαν αλλα περισσοτερο εκεινος.

"Κωνσταντινα;" 

"Μπαμπα! Δεν ξερω τι ακριβως μπορει να συμβαινει παντως αν το κανετε για να σπασετε πλακα μαζι μου σταματηστε. δεν ειμαι μωρο πλεον, πρεπει να καταλαβεις πως ενηλικιώνομαι και ειμαι ανεξαρτητη" η μητερα μου με κοιτουσε, δεν ξερω αν γνωριζει τι εχει γινει παντως την ειδα να μην εχει ιδεα, η ετσι ηθελε να με κανει να πιστεψω. 

"Είναι μακριά;" Με ρωτησε

"Όχι, 10 λεπτά από το σπίτι μας" ειπα και κοιταξα την ωρα

"Ένταξει αλλά σε παρακαλώ αν γίνει κάτι περίεργο να με πάρεις τηλέφωνο οκ;"

"Εντάξει μπαμπά" τους χαμογελασα και εφυγα αμεσως γιατι ειχα αργησει, σκεφτομουν ολα αυτα που ειχαν προηγηθει και πραγματικα μπερδευομουν περισσοτερο

εξω δεν ειχε πολυ κινηση, η μερα ομως ηταν ομορφη

Δεν κρυβω ομως πως ενιωθα και μια μικρη ταραχη με αυτα που ειχαν προηγηθει, δεν ηθελα να μου συμβει κατι κατω. 

Κοιτουσα συνεχως πισω μου αλλα ολα μου φαινόντουσαν φυσιολογικα. δεν μπορουσα να φανταστω κατι που θα πηγαινε στραβα, ολα ομως διακοπηκαν οταν αρκετα μετρα πισω μου περπατουσε μια μαυροφορεμενη φιγουρα, αρχισα να πανικοβάλλομαι, ειδε πως ειχα καταλαβει οτι με ακολουθουσε και ετσι ετρεξε κοντα μου, δεν συνειδητοποίησα το ποσο γρηγορα με ειχε ακινητοποιήσει και μου ειχε κλεισει το στομα. 

...