Μια καινουργια μερα μολις ειχε ξεκινησει, το ξυπνητήρι ηδη χτυπουσε απελπίσμενα ενοχλητικά, εως αποτελεσμα να εχει διακοπή ο πολύτιμος υπνος που ειχα αναγκη. 

Σηκωθηκα με βαρια καρδια απο το ζεστο μου κρεβατι σέρνοντας τα κουρασμενα μου ποδια πανω στο πλακα μεχρι την ντουλαπα μου, το πρωινο ξύπνημα ειναι το χειροτερο μου. Φορεσα οτι βρηκα μπροστα μου χωρις να το πολυ ψαξω, ολοκληρωσα την πρωινη μου ρουτινα και ετσι βρεθηκα γρηγορα στην κουζινα. Η οικογενεια μου ετρωγε ηδη το πρωτο γευμα της ημερας, η μητερα μου καθοταν διπλα απο τον πατερα μου, πηγα κοντα του και του χαρισα ενα φιλι στο μαγουλο οπως συνηθιζω να κανω καθε πρωι και στην συνεχεια καλημερισα και τους υπολοιπους. 

Είναι η αδυναμία μου, και η δουλειά που κάνει είναι πολύ επικίνδυνη με αποτέλεσμα να είμαι πιο πολύ δεμένη μαζί του. Είναι υψηλοβαθμός πυροσβέστης και δουλευει υπερβολικα αρκετες ωρες. Τον βλεπω ελαχιστα και η απουσια του μου δημιουργει κενα. 

Παίρνω λοιπόν ένα κρουασάν σοκολάτας στο χέρι και αποχωρώ για το σπίτι της Αγγελικής. Μενει πολυ κοντα σε εμενα. Σημερα ο καιρος ηταν καθαρος με λιακαδα. Οταν εχει ηλιο ειναι αδυνατον να εχω χαλια ψυχολογια. Με το που φτανω στο σπιτι της χτυπάω το κουδούνι γιατι η ωρα ειναι ηδη περασμενη, δεν αργει να εμφανιστει μπροστα μου, οπως και ηταν αδυνατον να μην γελασω με την παρουσια της που το λιγοτερο χαρακτηριστικο ηταν οτι εμοιαζε σαν ζόμπι

"Καλημέρα πως είσαι έτσι πρωί πρωί παιδάκι μου; ζωντάνεψε και λίγο θα μας δούνε και μικρά παιδιά στον δρόμο" Την πειραξα, εκεινη με κοροιδεψε και εκλεισε καλα την εξωπορτα

"Αστα έχω κοιμηθεί μόνο 2 ώρες γιατί όλο το βράδυ διάβαζα αρχαία" γελασα ξανα, ειχαμε αρχισει για το σχολειο. Οπως καθε αλλο πρωι και σημερα ειχε πολυ κινηση στους δρομους.

"και να με πληρωνες δεν θα δεχομουν να διαβασω αρχαια ολο το βραδυ" ειπα γελώντας και κοιταξα απο μακρια το σχολικο κτηριο. Η αποσταση ηταν αρκετα κοντα απο τα σπιτια μας

"Πιστεψε με κανενας φυσιολογικος ανθρωπος δεν θα το εκανε αλλα επεσα στην αναγκη διοτι αυτη μου ειχε βάλει κατω απο την βαση" σιγα σιγα πλησιαζαμε την εισοδο, απο μακρια εβλεπα συνεχως συμμαθητες μας να προχωρουν γρηγορα. Στην θύμηση του αστειου περιστατικου τοτε γελασα μα η φιλη μου με κοιταξε σοβαρη και ετσι ζητώντας συγγνωμη ξανα σοβαρεψα

Ο γιος της φιλόλογου ηταν ερωτευμενος μαζι της αλλα εκεινη του εριξε ακυρο.  αυτη λοιπον επελεξε να την τιμωρήσει με ενα ωραιότατο 7 στο τετράμηνο ως δικαιολογία η απουσια του διαγωνίσματος της. 

Μπηκαμε και εμεις με την σειρα μας στο προαυλιο χωρο, ηταν άδειο οπως καθε πρωι, αρκετα παιδια δεν ειχαν καμια ορεξη να ξυπνησουν απο τις 7 οποτε ερχοντουσαν ολα την δευτερη ωρα και μετα. 

Οι φιλες μας καθόντουσαν στις κερκιδες, σε μια γωνια που συνηθίζουμε να το κραταμε το σημειο μονο για εμας. 

Μας παρατηρουσαν απο μακρια, εγω αρχισα να τους κανω ορισμενες αστειες γκριμάτσες και εκεινες γελουσαν, φαινόντουσαν πολυ κουρασμενες οπως η Αγγελικη

"Καλημέρα κορίτσια τι πάθατε και είστε και εσείς σαν ζόμπι" της καλημερισα και ηδη αρχισαν να μου παραπονιουνται

Ειχα πολυ ορεξη πρωι πρωι και συνηθως εκεινες με πειραζαν γιατι ελεγαν παντα πως ολα τα παιρνω στα αστεια και πως καθε πρωι ειχα ορεξη ενω εκεινες καθολου. 

"Αστα γράφουμε πρώτη ώρα αρχαία " Μου απαντησε η Μαρία, η Αγγελικη αρχισε να κλαψουριζει μα το κουδουνι μας διεκοψε ολες, τα κοριτσια σηκωθηκαν αμεσως απο το κρυο τσιμεντο. Σκουπισαν να ρουχα τους και εφόσον ηταν ετοιμες πηραμε τον δρομο για τις ταξεις μας, μπροστα στην εισοδο για το εισωτερικο ειχε ενα μεγαλο πλήθος ατομων, ολοι τους ειχαν μια νυσταγμένη έκφραση και περιμεναν υπομονετικα να μπουν μεσα, σταθηκαμε πισω απο τα τελευταια ατομα. Ημουν τελευταια και ακουγα την εξιστόρηση της χθεσινης ημερας απο την Μαρια που ειχε ενα εκνευριστικο περιστατικο. 

Την στιγμη που μπηκα στο εσωτερικο του σχολειου καταλαθος συγκρούσθηκα με ενα ατομο, εκεινο ηταν αρκετα βιαστικο και φαίνεστε δεν τον πολυ ενοιαζε αν χτυπουσε καποιον. Κοιταξα το αρκετα εκνευριστικο προσωπο του βριζοντας απο μεσα μου. Αυτος δεν ηταν αλλος απο τον Αντρεα, το πιο εκνευριστικο ατομο που εχω  γνωρισει

Ηξερα την συνεχεια αυτης της στιγμης. Τα κοριτσια γυρισαν πισω τους να με βρουν, Ειχαν μεινει σιωπηλες και περιμεναν τι θα συμβει... Εκεινος εκανε ενα τεραστιο βημα και κοιταξε το σωμα του απο κατω προς τα πανω, το βλεμμα του μου ελεγε με κεφαλαια γραμματα πως ειχα να εξαφανιστώ απο μπροστα του πεντε ολοκληρα δευτερολεπτα. 

"ΑΜΆΝ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΔΕΝ ΒΛΈΠΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΟΥ ΡΕ ΜΠΆΖΟ" Φωναξε μπροστα σε ολους μου τους συμμαθητες, κανεις τους δεν μιλησε την στιγμη που ακουσε τις φωνες του. Μεσα μου ευχομουν να μην υπηρχε αυτο το ατομο

"Όχι γιατί είστε σαν μην υπάρχετε για εμένα" Απαντησα αρκετα ψυχρα, φανηκε να τον πειραξε η απαντηση μου γιατι εμεινε αρκετα δευτερολεπτα να επεξεργαζεται την απαντηση που θα εδινε μα δεν εβρισκε τιποτα γιατι τον ειχα προσβαλλει σε τοσα ατομα, Απο πισω του στεκόντουσαν οι φιλες μου, ετσι τον προσπερασα σα να ηταν φαντασμα 

Η Αγγελικη φανηκε να αισθάνθηκε περιφανη για την φιλη της, μου χαμογελασε συμπονετικά και τις το ανταπεδωσα 

"καλα του ειπες κοριτσαρα" Μου ειπε σιγα την στιγμη που συνεχιζαμε την διαδρομη μας

"Ξερεις πως τον μισω και το εχω βαρεθει αυτο καθε πρωι να ημαστε τα προσωπικα τους παιχνιδια"  

"Το ξερω αλλα μεινε και λιγο μακρια τους, Ας ζησουμε και εμεις μια φυσιολογικη μερα" 

"Τι; εγώ φταίω τώρα" ρωτησα, το κεφαλι μου εβραζε απο θυμο και η Αγγελικη δεν βοηθουσε.

"Όχι ρε Κωνσταντινα δεν φταις καπου απλα ξέρεις όμως ποσο ανεγκέφαλοι ειναι  και οι δύο"

Εγνεψα καταφατικα το κεφαλι χωρις να θελω να συνεχισω αυτη την κουβεντα

"Παω γιατί έχω αργήσει" την ενημερωσα την στιγμη που σταθηκα μπροστα απο το τμημα μου. Ειχαμε μπει για μαθημα και απο τι φαινεστε ημουν παλι αργοπορημένη 

Χτυπησα την πόρτα και ακουσα την ανταπόκριση του καθηγητη για να μου επιτρεψει την εισοδο, ανοιξα την πορτα και το αυστηρο βλεμμα του Θεοδώρου μου ζητουσε εξηγησεις για την αργοπορία μου

Ωχχχ έχουμε θρησκευτικά πρώτη ώρα και αυτούς φωνάζει όταν αργούμε

"Που ήσουν δεσποινίς παπαδατου" με ρωτησε ο θρησκευτικος. Ολα τα βλεμματα των συμμαθητων μου ηταν πανω μου, αβολα ένωσα μεταξυ τους τα χερια μου και κοιταζα στα ματια τον καθηγητη μου 

"Συγγνώμη κύριε που άργησα" Απαντησα, αρχισα να κατευθύνομαι στην εδρα διοτι μου εκανε νοημα να πλησιασω

Ωχου δεν τον έχω όρεξη πρωί πρωί καλά καλά αφού μου έφτιαξε τα νεύρα το άλλο το γίδι

"Απλός έπεσα σε κάτι ασήμαντους πρωί πρωί" Δεν ηθελα να χασω την εκφραση που πηρε μολις το ακουσε αυτο ο Αντρεας, καθοταν στη θεση του σαν να μην συνεβαινε τιποτα. 

"Μην ξανά αργήσεις τελευταία ευκαιρία " Το επιβλητικο προσωπο του θεολογου με κοιτουσε απο πανω εως κατω, ετσι εγνεψα καταφατικα χωρις απαντηση και εφυγα για την θεση μου.

Περνώντας μπροστα απο τον πολυ αγπημενο μου συμμαθητη του εκλεισα παιχνιδιαρικα το ματι και καθισα στο τελευταιο θρανιο, 

"Λοιπόν" Μας ειπε ο καθηγητής και κάθισε στην θέση του

"Θα κάνετε μια εργασία και θα χωριστείτε σε ζευγάρια" Συνεχισε και τοτε κοιταξα την διπλανή μου την Γεωργία με ένα βλέμμα ζητώντας απεγνωσμένα βοηθεια

Έχε γούστω να τύχω τον Αντρέα η τον Ορέστη

Ποιος μας σώζει

"Λοιπόν Δέσποινα σήκω και έλα στην έδρα να γράψεις όλα το ονόματα των συμμαθητών σου" Αναφερθηκε στην απουσιολογο μας και εκεινη χωρις αντίρρηση αρχισε να κανει αυτο που της ζητησε

Αφού περάσουν 10 λεπτά χωρις κανεις μας να εχει το θαρρος να ανοιξει το στομα του και να μιλησει με τον διπλανο του μπροστα στον πιο αυστηρο καθηγητη του σχολειου η δεσποινα τα ειχε ετοιμασει. Εκεινος την πλησιασε και αρχισε να ανοίγει τα χαρτάκια  λέγοντας τα τυχερα ονοματα 

Αμεσως καποιοι ξεσπασαν σε αντιδρασεις και εκεινος τους φωναζε να κανουν ησυχια, ομως οταν ακουσα την αναφορα του ,στον Ορεστη παγωσα. 

"Ορέστης με...." τα ματια μου επεσαν πανω του, κοιτουσα το πισω μερος του κεφαλιου του με την ελπιδα να μην ειμαι εγω. 

Όχι οχι όχι σε Παρακαλώ....      

"Με την αρτεμη" Ειπε ο καθηγητής και τον κοιταξε

Αμεσως εβγαλα ολο το διοξείδιο του ανθρακα που με έπνιγε

"Ποοο ρε πουστη δεν το πιστεύω με το ΜΠΆΖΟ έτυχα" τον ακούσα να διαμαρτυρεται. Ο Θεοδωρου του εριξε μια ματια και εκεινος κοιταξε νευριασμενα αλλου.

Μέσα μου έκανα παρτυ, καλά να παθει το αχώνευτο

"Ο αντρεας με...  την Δέσποινα" εκεινος συνεχισε και τον κοιταξα με ένα ειρωνικό βλέμμα και χαμογελο

"Η Κωνσταντινα με την ειρήνη" Μολις ακουσα το ονομα μου κοιταξα την κοπελα απο το απεναντι θρανιο. 

Το κουδουνι μας διεκοψε. Ολοι σηκωθηκαν και ετρεξαν εξω, με την σειρα μου εκανα το ιδιο ομως ο αντρεας ειχε αλλο προορισμο και αυτος ημουν εγω, με πλησιασε χωρις να τον ενοχλει η παρουσια των συμμαθητων μας. 

"Αν με ξανα κοιταξεις εμενα ετσι θα σου σπασω το κεφαλι μαλακισμενο , ενταξει ηλιθια;" Τον αγνοούσα πληρως, επαιρνα ανενόχλητη χρήματα για το κυλικείο.

"Ουψ τι κρίμα με συγχωρείς" Με εμποδιζε να φυγω απο μπροστα του, ετσι χωρις δυσκολια τον εσπρωξα με δυναμη και βγηκα γρηγορα εξω

Εκανα μια μεγαλη βολτα και 2 λεπτα πριν χτυπησει το κουδουνι κατευθασα στον τελικο μου προορισμο, μακρια εβλεπα τον Αντρεα να ενοχλει την Αγγελικη, καλα ποσο αρρωστημενος ειναι να ενοχλει τους φιλους μου οταν δεν βρισκει εμενα; 

Νταξει αυτό θέλει βίντεο

"Αγγελικη τι έγινε;"επιταχυνα το βημα μου σε αυτους, η φιλη μου με κοιταξε εκνευρισμενη και απελπισμενη

"Τίποτα μωρέ απλά η φίλη σου θα μας φάει στο τέλος"Μας κοροιδεψε και τις δυο. Τον κοιτουσα οσο πιο αηδιασμενη μπορουσα μπας και λαβει το μηνυμα. 

"Πάμε αγγελικη" Ειπα και την αρπαξα απο το χερι

"Μπαα δεν θα του κάνω τι χάρη" Προσπαθησε να ελευθερωθει απο το κρατημα μου, δεν ειχε παρει τα ματια της απο πανω του, αυτοι οι δυο τωρα τελευταια τσακώνονται παρα πολυ και καθε φορα δυσκολευομαι να τους χωρισω. 

"Νταξει ηρέμησε μην μας σφάξεις κιόλας" απαντησε ειρωνικά και τον σταυροκοιταξα

Χωρις να θελω να δωσω αλλο την προσοχη μου σε αυτον τραβηξα την φιλη μου μακρια του. 

"Μιλάμε το παιδί έχει σοβαρό εγκεφαλικο πρόβλημα" τον κοροιδεψε και συμφώνησα μαζι της ξεσπώντας σε γελια. 

...

Μόλις έφτασα στο σπίτι μετα από μια εξαντλητική μέρα. Ειχα σημερα αρκετα νευρα και σε αυτο ειχε βοηθησει ο Αντρεας.  Μολις ανοιξα την εξωπορτα ειδα στην κουζινα τον αδελφο μου τον Αντώνη να τρώει σαν να μην υπάρχει αύριο

"Τι κάνεις παιδάκι μου" Τον ρωτησα, αφησα τα πραγματα μου και πηγα διπλα του

"Τρωω δε βλέπεις" Έδειξε με το δαχτυλο του το άδειο πιατο. Εκεινη την στιγμη σηκωθηκε ορθιος και ανοιξε την κατσαρολα για να το γεμισει ξανα. 

"Για μας δεν θα αφήσεις και λίγο;" Τον ρωτησα την στιγμη που γεμιζα νερο σε ενα ποτηρι 

"Αφου δεν σου αρεσει" απαντησε μπουκωμένος και γελασα

Ναι ούτως ή άλλως δεν θα έτρωγα, δεν μου αρέσει το ριζι με κοτόπουλο

Χωρις να χανω αλλο χρονο πηρα την τσαντα μου και εφυγα για διαβασμα. 

...

"ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ" Ακουσα την φωνη του πατερα μου απο τον κατω οροφο, εκλεισα το βιβλιο και ετρεξε κυριολεκτικα στον κατω οροφο. Στεκοταν μπροστα απο την εξωπορτα, μολις με ειδε μου χαμογελασε βγαζοντας το υπηρεσιακο του σακακι

"Τι έγινε μπαμπά όλα καλά γιατί φωνάζεις;" Τον ρωτησα, καθισα στον καναπε αποτυπώνοντας καλα στο μυαλο μου καθε κινηση του

"Ναι όλα καλά μην αγχώνεσαι εσύ καλά; σε έπιασε καμιά κρίση πάλι" με ρωτησε ηρεμος, ηρθε και καθισε διπλα μου, φαινοταν παρα πολυ κουρασμενος

"Καλά είμαι και εγω μπαμπά μην ανησυχείς δεν με επιασε κρίση σήμερα" ευτυχώς δηλαδή δεν μου αρέσει να με βλέπουν σε αυτή την κατάσταση

Όταν γεννήθηκα έιχα κάποια προβλήματα με την αναπνοή μου και όχι μόνο, με πιάνουν και κάποιες κρίσεις όταν στρεσσαρομαι , αγχώνομαι η στεναχωριεμαι. 

"Εσύ τι ήθελες μπαμπά;" Τον ξανα ρωτησα για ακομα μια φορα. φαινοταν, κατι ηθελε να μου πει. 

"Τίποτα μωρέ απλά θα έρθει ένας φίλος μου σήμερα από την δουλεια να φάμε και θα φέρει τον γιο του θέλω να είσαι πολύ ευγενική σήμερα όχι όπως την προηγούμενη φορά, ενταξει μικρη;" με ρωτησε και ξαφνιαστηκα. Σπανια το κανει αυτο, να καλεί κοσμο μα οταν συμβαινει κυριως ειναι σημαντικοι καλεσμενοι. 

και το χειροτερο ηταν πως ενας θεος ξερει τι θα μας κουβαληθεί παλι, Ποιος με σώζει

"Εγω; τι ειναι αυτα που λες μπαμπα; ποτε δεν ημουν ευγενικη;" Με ενα πονηρο χαμογελο τον κοιτουσα ψάχνοντας απεγνωσμενα το βλεμμα του να με κοιτα μαλώνοντας με. 

"Τωρα τι μου το θυμησεις; Εμφραγμα θες να παθω;" Με πειραξε και εβαλε το χερι στην καρδια

"Οχι προς θεου, Παντως για αποψε οτι συμβει δεν θα ευθύνομαι να ξερεις, κανενα κακομαθημενο θα ειναι" Αναστεναζοντας στριφογυρισα τα ματια αναπολώντας το πιο αστειο βραδυ που εχω ζησει. 

"Κωνσταντινα; φυγε γιατι θα σε πεταξω απο το παραθυρο" Με ενημερωσε μεταξυ σοβαρου και αστειου. εγω σηκωθηκα ορθια σαν ελατηριο και εκανα μερικα βηματα προς την σκαλα 

"Εχω διαβασμα" Απαντησα χαμογελαστη 

"Εσύ διάβασμα; την τελευταία φορά που σε βρηκα με βιβλιο στο χερι θυμαμαι ήταν στα γενέθλια μου" Σχολιασε γελώντας

Ναι έχει και ένα δίκιο εδω που τα λέμε

"Σε παρακαλω ρε μπαμπα, τι ειναι αυτα που λες;" τον ρωτουσα ειρωνικα  ενω ανεβαινα στον πανω οροφο 

...

Ακουσα το κουδουνι να χτυπαει την στιγμη που διόρθωνα τις τελευταιες ατελειες. πρόσθεσα λίγο κραγιόν και πηρα το κινητό μου, κοιταξα τον εαυτο μου και νομιζω πως ειχα κανει καλη δουλεια. την στιγμη που κατεβαινα προσεκτικα τα σκαλια ειδα τον πατερα μου να ανοίγει την πόρτα και να εμφανίζεται ένας κύριος γύρο στην ηλικία του

Ετρεξα κοντα του και σταθηκα στο πλευρο του

συμπαθητικός μου φαινεται

"Πέρασε μέσα Σωτήρη μου" Τον χαιρετησε ο πατερας μου, εκανε ενα βημα πισω για να περασει και με το χερι του, του εδειξε το σαλονι

"Και εσύ πρέπει να είσαι η Κωνσταντινα" Μολις με ειδε σταθηκε χαιρετώντας με 

"Ναι" του απαντησα με ενα θερμο χαμογελο

Την στιγμη εκεινη με την ακρη του ματιου μου ειδα να βρισκεται στο σπιτι μου καποιος που ευχομουν να μην υπηρχε, 

...