Λίγες ημέρες μετά το γάμο του Αλέξανδρου με τη Στέλλα, ο Λεωνίδας και η Έλσα είχαν προγραμματίσει ένα ταξίδι για μία εβδομάδα στο Αλ Ζαχάρα της Αιγύπτου, για να επισκεφθούν την Ανίτα και τον Γκεμπ και να δουν πώς τα πάνε. Ο Λεωνίδας είχε δίκιο τελικά. Το Αλ Ζαχάρα όντως τη γιάτρεψε! Φυσικά, δεν είδαν αλλαγή από τη μια στιγμή στην άλλη.

Όταν έφτασαν την πρώτη φορά που την πήγαν εκεί, η Ανίτα εξακολουθούσε να είναι χαμένη στο δικό της κόσμο. Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, άρχισε να χαμογελάει και να απολαμβάνει την απλή ζωή του Αιγυπτιακού χωριού. Ακόμα και όταν η αδελφή της με τον Λεωνίδα επέστρεψαν στην πατρίδα και την άφησαν εκεί, μάθαιναν συνεχώς νέα της ότι αισθανόταν ολοένα και καλύτερα.

Μέσα σε λίγους μήνες, η Ανίτα είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ο Γκεμπ τη βοήθησε πάρα πολύ και της στάθηκε σαν φίλος και ακόμα παραπάνω. Σύντομα, η ψυχίατρος δεν χρειαζόταν πια. Η Ανίτα έμεινε μόνη της με τον Γκεμπ, ο οποίος την αγάπησε και ερωτεύθηκε την καλή πλευρά της που του έδειχνε μέρα με τη μέρα. Κι εκείνη τον ερωτεύθηκε όμως, ξέχασε το παρελθόν της και δέχθηκε να αρχίσει μια νέα ζωή μαζί του, για πάντα στο Αλ Ζαχάρα.

Ο Γκεμπ φυσικά είχε μάθει τα πάντα για το παρελθόν της, όπως και για τη σχέση της με τον Λεωνίδα. Δεν τον πείραζε όμως. Την αγάπησε για αυτό που πραγματικά ήταν τώρα και όχι για αυτά που είχε κάνει τότε. Παντρεύτηκαν και έκαναν ένα γιο τον οποίο βάφτισαν Αντώνη, προς τιμήν του ίδιου Αντώνη που είχε χάσει η Ανίτα και όχι προς τιμήν του πατέρα της. Τώρα ο Αντώνης ήταν ενός έτους και όσο μεγάλωνε τους έκανε όλο και πιο ευτυχισμένους.

Ο Λεωνίδας οδηγούσε στην αχανή έρημο του Αλ Ζαχάρα με την Έλσα στο πλάι του. Τώρα πια δεν έχανε το δρόμο του όταν πήγαιναν εκεί. Ήταν σαν το χωριό να τον καλωσόριζε θερμά. Είχαν πάει άλλη μια φορά για το γάμο, με την Άννα μαζί. Τώρα πήγαιναν οι δυο τους αυτή τη φορά, αφήνοντας φυσικά την κόρη τους και την Αφρούλα στο σπίτι του Κώστα και της Χαράς. Ήταν η καλύτερη της ανάμεσα σε τόσα ζώα!

Έμενε εκεί κοντά και ένας συμμαθητής της, ο Στέλιος, με τον οποίο ήταν πολύ καλοί φίλοι και έπαιζαν μαζί. Ο Λεωνίδας φυσικά ως υπερπροστατευτικός πατέρας ανησυχούσε μήπως αυτή η φιλία εξελισσόταν σε παιδικό έρωτα, όμως κάθε φορά η Έλσα τον καθησύχαζε γελώντας και του έλεγε πως ήταν μικροί ακόμα για κάτι τέτοιο.

Βρίσκονταν στο βουνό τώρα και η όαση του Αλ Ζαχάρα φάνηκε από μακριά. Η Έλσα χαλάρωσε αμέσως.

«Θυμάσαι πριν δύο χρόνια, τότε που φέραμε την Ανίτα εδώ, πόσο δύσπιστη ήμουνα;» του είπε.

«Λογικό ήταν.» σχολίασε ο Λεωνίδας.

«Τώρα καταλαβαίνω γιατί επέλεξες να τη φέρουμε σε αυτό το μέρος. Και είδα όντως πόσο την άλλαξε. Το νιώθω κι εγώ η ίδια, τη γαλήνη και την ηρεμία αυτού του τόπου. Τώρα... μπορώ να σε δικαιολογήσω για όλα όσα συνέβησαν εδώ... ξέρεις. Με τη Βάσια Γεωργίου.»

«Δεν ήταν μόνο η μαγεία του τοπίου ή κάτι από αυτά τα ανεξήγητα που συμβαίνουν εδώ.» της είπε μετά από λίγη σκέψη. «Ίσως να δέθηκα μαζί της λόγω της κοινής μας ιστορίας.»

«Δεν με πειράζει τώρα πια. Έχουμε κάνει μια νέα αρχή, όπως είπαμε.»

«Ακριβώς. Και τώρα έχω εσένα εδώ, είμαστε οι δυο μας, οπότε μη νομίζεις ότι θα αφήσω στιγμή ανεκμετάλλευτη...» της είπε με νόημα.

Έφτασαν στο σπίτι του Γκεμπ, ο οποίος τους υποδέχθηκε θερμά και ακολούθησε η Ανίτα, πιο όμορφη από ποτέ με το ανάλαφρο μακρύ καφτάνι της και τα μαύρα φυσικά μαλλιά της λυτά. Αγκάλιασε χαρούμενη την αδελφή της, τον γαμπρό της, τους είπε πόσο της έλειψαν... κι ύστερα ο Γκεμπ έφερε τον ανιψιό τους να τον γνωρίσουν.

Ο μικρούλης Αντώνης ήταν ένα πανέμορφο αγγελούδι με σταρένια επιδερμίδα, γαλάζια μάτια και μαύρες μπούκλες... Έμοιαζε και στους δύο γονείς.

«Βρε, τι κούκλος είσαι εσύ;!» αναφώνησε η Έλσα και τον πήρε στην αγκαλιά της.

Αφού ο Γκεμπ τους τακτοποίησε τα πράγματα τους στον ξενώνα, κάθισαν να φάνε όλοι μαζί. Είπαν τα νέα τους, ο Λεωνίδας και η Έλσα για τον έξω κόσμο, για τις δουλειές τους εκεί, για το σπίτι, πόσο καλή μαθήτρια αλλά και καλό κορίτσι είναι η Άννα... Τα ελληνικά του Γκεμπ είχαν βελτιωθεί πάρα πολύ, μιλούσε και καταλάβαινε τα πάντα.

«Είδα κι έπαθα μέχρι να τον μάθω.» είπε για να τον πειράξει η Ανίτα, που κρατούσε στα πόδια της τον Αντώνη και τον τάιζε μαζί της. «Στην αρχή συνεννοούμασταν μόνο στα Αγγλικά.»

«Και η Ανίτα έμαθε λίγα αραβικά.» είπε ο Γκεμπ.

«Ναι.» συμφώνησε εκείνη και τους είπε μερικές φράσεις, ενώ ο άντρας της την πείραζε αν έκανε κάποιο λάθος στην προφορά ή δεν έβγαζαν νόημα αυτά που έλεγε. Όλοι γέλασαν και η Ανίτα έκανε δήθεν πως εκνευρίστηκε, ενώ ούτε η ίδια κατάφερε να κρύψει το γέλιο της στο τέλος.

«Πώς είναι η ζωή εδώ;» ρώτησε η Έλσα ύστερα.

«Υπέροχη. Το πρωί ξυπνάμε, ο Γκεμπ πηγαίνει στα χωράφια, εγώ αναλαμβάνω τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα του Αντώνη... Το μεσημέρι γυρνάει, τρώμε μαζί, το απόγευμα θα πάμε βόλτα στην αγορά, θα επισκεφθούμε φίλους ή θα πάμε για μπάνιο στο ποτάμι, στη λίμνη... Είναι τέλεια.»

Φαινόταν πραγματικά ευτυχισμένη, και ας μην ήταν αυτή η ζωή που έκανε παλιά. Το πρόσωπο της έλαμπε και ειδικά τώρα που έγινε μητέρα είχε ανανεωθεί.

«Τι κάνει φίλος μου Άλεξ;» ρώτησε έπειτα ο Γκεμπ. «Κρίμα που δεν μπορέσαμε έρθουμε στο γάμο.»

«Είναι πολύ καλά.» απάντησε ο Λεωνίδας. «Ζούνε με τη Στέλλα και τον πατέρα του στην έπαυλη, έχει αναλάβει την εταιρεία τους και συνεχίζει να ανακαλύπτει και να μελετάει νέες εφευρέσεις. Θέλει να έρθει κι εκείνος να σε δει κάποια στιγμή.»

«Όποτε θέλει. Το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό.» σχολίασε η Ανίτα με χαμόγελο.

Το μεσημέρι ξεκουράστηκαν λίγο και το απόγευμα κάθισαν όλοι στη βεράντα για να πιουν παγωμένο τσάι και να δουν το ηλιοβασίλεμα. Καθώς οι δυο αδελφές ετοίμαζαν κάτω, στην κουζίνα, τα ice tea, η Ανίτα κοίταξε την αδελφή της και της είπε:

«Αχ, αδελφούλα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχισμένη είμαι...»

«Το βλέπω. Και δεν ξέρω αν μπορώ να το πιστέψω.»

«Ο Γκεμπ είναι υπέροχος και η ζωή μου μαζί του είναι σαν παραμύθι. Είναι ρουτίνα βέβαια, αλλά είναι μια ρουτίνα που λατρεύω και δεν θα άλλαζα με τίποτα.»

Η Έλσα την αγκάλιασε συγκινημένη. Είχαν πια ξεχάσει τα πάντα και ειδικά την έχθρα που είχαν μεταξύ τους παλιότερα.

«Πόσο χαίρομαι για σένα... Αλλά αυτός που πρέπει να ευχαριστήσεις πραγματικά είναι ο Λεωνίδας. Εκείνος επέμενε να σε φέρουμε εδώ.»

«Κάτι ήξερε.» της είπε κλείνοντας το μάτι η Ανίτα.

«Θέλετε βοήθεια, κορίτσια;» ακούστηκε η φωνή του και τον είδαν να μπαίνει στην κουζίνα.

«Λεωνίδα! Μόλις έλεγα στην Έλσα πόσο ευτυχισμένη είμαι που έκανα μια νέα αρχή εδώ, χάρη σε εσάς. Χάρη σε εσένα. Και σε ευχαριστώ για αυτό.»

«Να μη με ευχαριστείς.» χαμογέλασε εκείνος. «Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Άλλωστε, είμαστε οικογένεια.»

Ανέβασαν τους δίσκους με το κρύο τσάι και τα ποτήρια επάνω, στη βεράντα, όπου είχε ήδη πάρει θέση ο Γκεμπ μαζί με τον μικρό Αντώνη. Κάθισαν όλοι μαζί, συζητώντας ευχάριστα και είδαν τον Ήλιο να δύει πίσω από τις απέραντες εκτάσεις της ερήμου.

Το βράδυ η Έλσα και ο Λεωνίδας παραδόθηκαν στη μαγεία του τόπου και έκαναν έρωτα απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, το κάθε φιλί, το κάθε άγγιγμα. Ύστερα η Έλσα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του, ήρεμη και γαλήνια όσο ποτέ.

Ξύπνησε αργά τη νύχτα και δεν τον βρήκε δίπλα της. Για μια στιγμή ανησύχησε, αλλά ήξερε ότι ο Λεωνίδας δεν θα της έφευγε ποτέ ξανά. Σηκώθηκε, φόρεσε μια ανάλαφρη, μεταξωτή ρόμπα και ανέβηκε επάνω στην ταράτσα. Όπως το περίμενε, ο Λεωνίδας καθόταν επάνω στη στέγη και κοιτούσε τα αστέρια, τα οποία φαίνονταν χιλιάδες. Χαμογέλασε και πλησίασε.

«Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ.» του είπε.

Εκείνος ξαφνιάστηκε για λίγο, αλλά επέστρεψε το χαμόγελο και της έδωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει να ανέβει. Κάθισε δίπλα του και κοίταξε κι εκείνη προς τα πάνω.

«Ουάου...» έκανε.

«Είδες; Τα αστέρια φαίνονται πολύ πιο όμορφα και φωτεινά από εδώ.»

«Έπρεπε να φέρεις το τηλεσκόπιο.»

«Δεν χρειαζόταν. Έχω μάθει να τα αναγνωρίζω και με γυμνό μάτι. Να, βλέπεις εκείνο εκεί το πρασινωπό, δίπλα από το άλλο με το υπόλευκο φως;»

Κοίταξε εκεί που της έδειξε.

«Ναι, το βλέπω.»

«Είναι ο πλανήτης Ζεντ. Όλο και κάποιος εκεί πάνω, θα κοιτάει τον ουρανό όπως εμείς τώρα και θα βλέπει τη Γη.»

«Λες να τη βλέπει και η Βάσια Γεωργίου;» τόλμησε να ρωτήσει.

«Ναι, σίγουρα θα τη βλέπει και θα νοσταλγεί τους δικούς της εδώ. Ένα μέρος του εαυτού της ήθελε να γυρίσει πίσω.»

Έμειναν για λίγο σιωπηλοί, έπειτα ο Λεωνίδας μίλησε ξανά:

«Ξέρεις, αναλογιζόμουν όλα αυτά που περάσαμε μέχρι να φτάσουμε ως εδώ. Τώρα πλέων το παραδέχομαι, δεν θα τα κατάφερνα χωρίς εσένα και την κόρη μας.»

«Ούτε εγώ, αγάπη μου.» είπε και τα γαλάζια μάτια της ενώθηκαν με τα δικά του τα πράσινα.

Τη φίλησε απαλά και τρυφερά. Έπειτα εκείνη έγειρε στον ώμο του και συνέχισαν να κοιτούν μαζί την απεραντοσύνη του Σύμπαντος.

ΤΕΛΟΣ! 

*******

Αυτό ήταν! Άλλη μια όμορφη ιστορία έφτασε στο τέλος της και τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Χαρά από τη μία που άλλη μια δουλειά ολοκληρώθηκε, αλλά από την άλλη και μια μικρή θλίψη που θα πρέπει να αποχωριστώ όλους αυτούς τους ήρωες, τον Λεωνίδα, τη Βάσια, την Έλσα, τον Κώστα και άλλους πολλούς τους οποίους όσο τους έγραφα τους ζούσα κιόλας. Και επειδή μου είναι αδύνατον να τους αποχωριστώ, θα υπάρξει και ένα σήκουελ των Μυστικών του Μέλλοντος, αλλά δεν θα σας πω λεπτομέρειες ακόμα γιατί δεν θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Θέλω να ολοκληρώσω ορισμένες άλλες δουλειές που έχω στο μυαλό μου, σε τετράδια και στο word. Μέχρι τότε, ελπίζω να σας δω και στη σειρά φαντασίας που έχω ξεκινήσει με τίτλο "Τα Πέντε Βασίλεια". 

Πώς σας φάνηκε συνολικά το βιβλίο; Ποια είναι τα συναισθήματα σας μετά το τέλος του; 

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά την DianaRay1, που διάβασε όλα τα βιβλία της σειράς των Μυστικών μέσα σε λίγες μόνο μέρες και έμεινε μαζί μου ως το τέλος. Την MariaTsavala, που αν και έχει μείνει λίγο πίσω στην ιστορία εξακολουθεί να με στηρίζει και να σχολιάζει σε κάθε κεφάλαιο. (Μαρία μου, μην διαβάσεις αυτό το κεφάλαιο τώρα, είναι το τελευταίο, απλά αφήνω την αφιέρωση για όταν φτάσεις εδώ 😋). Αλλά και την elenapaxi, που επίσης διαβάζει, σχολιάζει και ψηφίζει την ιστορία μου. Το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο και στις τρεις εξίσου!

 Ευχαριστώ επίσης και όλους εσάς που ψηφίζατε, γιατί ξέρω ότι διαβάζατε την ιστορία μου και σας αρέσει έστω και λίγο, τους ghost readers, που αν και δεν ψηφίζετε ξέρω ότι υπάρχετε κάπου εκεί έξω και τη διαβάσατε, αλλά και όλους τους μελλοντικούς αναγνώστες που θα φτάσουν ως εδώ.

Θα τα πούμε στα υπόλοιπα βιβλία μου αλλά και στα δικά σας βιβλία 😘🥰💖👽🌌

https://youtu.be/82qKeaKxn1A