Η Έλσα και ο Κώστας με την Αφρούλα αναζητούσαν για επιζώντες μέσα στα στενά και ανάμεσα από ερείπια. Η Ανίτα και η Άννα βρίσκονταν με τη Χαρά. Η Ανίτα κρατιόταν με ηρεμιστικά ύστερα από το τραγικό συμβάν που είχε γίνει. Λίγο πριν, μια άλλη ομάδα επιζώντων είχε καταφθάσει, ανάμεσα σε αυτούς η Νικόλ και όλη σχεδόν η οικογένεια της, εκτός απ' τους γονείς της οι οποίοι χάθηκαν άδικα.

Ο Θοδωρής ξανάσμιξε ανακουφισμένος με εκείνη και με τα παιδιά τους. Ήταν μαζί τους και η Ειρήνη, η οποία προτίμησε να ακολουθήσει τον Γρηγόρη αντί να πάει με τους δικούς της. Μόνο τον Κυριάκο δεν είχαν βρει ακόμα. Είχαν χωριστεί με τον Θοδωρή κατά τη διάρκεια της μάχης και ήλπιζε να τα είχε καταφέρει.

Είχε ξεσπάσει δυνατή βροχή ύστερα από τη μάχη, όμως τώρα, δύο ημέρες μετά, επιτέλους σταμάτησε και έτσι ξεκίνησε η αναζήτηση επιζώντων.

Μέσα σε ένα στενάκι, η Έλσα άκουσε έναν παφλασμό, σαν κάτι να έπεφτε μέσα σε μια λακκούβα με νερό. Γύρισε πίσω...

«Δεν είναι δυνατόν...» είπε και πλησίασε λίγο για να δει καλύτερα, γιατί προηγουμένως δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Ήταν εκείνος! Μέσα σε μια μεγάλη λακκούβα με νερό, κείτονταν ο Λεωνίδας, αναίσθητος και ντυμένος στα λευκά.

«Θεέ μου...» ψιθύρισε η Έλσα κι έπειτα φώναξε: «Λεωνίδα!»

Έτρεξε και γονάτισε δίπλα του.

«Λεωνίδα; Αγάπη μου;» είπε καθώς τον έπαιρνε στην αγκαλιά της και προσπάθησε να τον συνεφέρει. Εκείνος όμως ήταν ακίνητος και παγωμένος.

«Κώστα! Κώστα, έλα γρήγορα!» φώναξε πανικόβλητη. Μέσα σε δευτερόλεπτα ο πεθερός της ήρθε τρέχοντας, ακολουθούμενος απ' την Αφρούλα.

Πάγωσε μόλις είδε το γιο του έτσι. Η Έλσα τον κρατούσε στην αγκαλιά της και έκλαιγε.

Πήγε κι εκείνος και γονάτισε δίπλα του, έλεγξε το σφυγμό του...

«Είναι ζωντανός.» είπε στην Έλσα και προσπάθησαν μαζί να τον συνεφέρουν, κάνοντας του μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή.

«Έλα, Λεωνίδα. Έλα, μωρό μου, ξύπνα, σε παρακαλώ...»

«Είναι μάταιο.» είπε ο Κώστας μετά από λίγη ώρα. «Νομίζω πως είναι σε κόμμα. Πρέπει να τον πάμε στο νοσοκομείο.»

Τότε η Έλσα παρατήρησε αυτό που φορούσε στο λαιμό του και του το έβγαλε. Το κράτησε στα χέρια της και παρατήρησε το πράσινο υγρό που περιείχε μέσα.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Κώστας.

«Νομίζω πως είναι κάποιο μήνυμα. Κατά κάποιον τρόπο, εκείνοι κατάφεραν να τον μεταφέρουν πίσω στη Γη για να μας παραδώσει αυτό.»

«Όμως, γιατί έτσι; Τι του έκαναν;!» αναφώνησε ο Κώστας, κρατώντας ακόμα το αναίσθητο σώμα του γιου του στα χέρια του.

Η Έλσα σηκώθηκε και με μια διστακτική κίνηση, άνοιξε το μπουκαλάκι και το πράσινο υγρό άρχισε αμέσως να εξατμίζεται και να σχηματίζεται ένα σύννεφο πράσινου καπνού από πάνω τους.

Η μορφή της Βάσιας Γεωργίου εμφανίστηκε και πράσινες δέσμες φωτός άρχισαν να μεταδίδουν το μήνυμα σε οθόνες και τηλεοράσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ακριβώς την ίδια ώρα:

«Είμαι η Βάσια Γεωργίου.» ξεκίνησε να μιλάει εκείνη, ενώ επιζώντες και στρατιώτες την παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία και περιέργεια.

Το μήνυμα μεταφραζόταν στη γλώσσα της κάθε χώρας στην οποία έπαιζε:

«Πολλοί ίσως με γνωρίζετε ως η διασημότερη απαγωγή από εξωγήινους, καθώς εκείνοι με απήγαγαν δυο φορές. Αυτή η απαγωγή, στην πραγματικότητα ήταν για μένα μια νέα αρχή. Διότι, όχι μόνο βρήκα επιτέλους έναν τόπο για να ανήκω, αλλά μου δόθηκε και η ευκαιρία να βοηθήσω έναν πολιτισμό που βρισκόταν στα πρόθυρα του αφανισμού.»

Ο Μύρωνας παρακολουθούσε συντετριμμένος από το υπόγειο του σπιτιού που είχαν κρυφτεί, μαζί με την Κασσιόπη, τη Στέλλα και τον Δαμιανό, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από τον πόλεμο. Η Βάσια συνέχισε:

«Αυτός ο πόλεμος... έγινε για το τίποτα. Ο Αντώνης Λιβανός είπε ψέματα σε ολόκληρη τη Γη για ακόμα μια φορά. Έστρεψε όλες τις κυβερνήσεις ενάντια σε εμάς, τους Ζεντιανούς, κατοίκους του πλανήτη Ζεντ. Και λέω ΕΜΑΣ, διότι είμαι μία από αυτούς τώρα.»

«Πώς μπόρεσε...» ψιθύρισε ο Μύρωνας με δάκρυα στα μάτια.

«Ναι, αγαπητοί Γήινοι. Το μόνο που ζήτησαν οι Ζεντιανοί τότε ήταν κάποιοι εθελοντές, αν αυτό ήταν δυνατόν, οι οποίοι θα συμμετείχαν σε πειράματα αναπαραγωγής για τη διαιώνιση του είδους τους. Διότι είχαν έρθει σε απελπισία. Οι γεννήσεις ολοένα και μειώνονταν, σε λίγα χρόνια κανένα παιδί δεν θα υπήρχε πάνω στον Ζεντ για να συνεχίσει τη ζωή.

»Όμως ο Λιβανός δεν δέχτηκε να βοηθήσει. Εκείνος ήταν που κήρυξε πόλεμο στον Ζεντ και όχι το αντίθετο. Οι Ζεντιανοί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς απ' το να απαγάγουν Γήινους, με μοναδικό σκοπό να βρουν συμβατούς δότες αναπαραγωγής. Τώρα όμως, που γνωρίζετε την αλήθεια, είναι στο χέρι σας αν θα συνεχιστεί ο πόλεμος ή όχι. Οι απαγωγές θα σταματήσουν και η Γη θα κάνει μια νέα αρχή όπως έκανε πάντα.

»Όσο για τους Ζεντιανούς, εγώ η ίδια κυοφορώ το παιδί του Βασιλιά τους. Και είναι πολύ πιθανό, στο αίμα αυτού του παιδιού να βρίσκεται το αντίδοτο για την υπογονιμότητα, έτσι θα αρχίσουν να γεννιούνται ξανά Ζεντιανοί με τον φυσιολογικό τρόπο.» Επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού παντού ακούγονταν καθ' όλη τη διάρκεια μετάδοσης του μηνύματος.
«Για αυτό σας ρωτάω, αγαπητοί Γήινοι: θα συνεχίσετε τον ανούσιο αυτό πόλεμο που ξεκίνησε ο Λιβανός, ή θα κάνετε μια νέα αρχή συνάπτοντας ειρήνη με τους Ζεντιανούς;Τα στρατεύματα σας θα επιστρέψουν σύντομα, μαζί με τους αιχμαλώτους, καθώς και έναν απεσταλμένο από τον Ζεντ, ο οποίος θα μιλήσει με όλους τους εκπροσώπους τηςARAK. Ελπίζω αυτή τη φορά να κάνουν το σωστό και για τους δύο πλανήτες.»

******************************************

Μικρό κεφάλαιο, αλλά πολύ σημαντικό. Συμφωνείτε;

Στο επόμενο θα δούμε τις "παρενέργειες" που έχει ο Λεωνίδας μέσα στο μυαλό του και το ταξίδι του μυαλού ή της ψυχής, όπως θέλετε πείτε το, για να γυρίσει πίσω. Άραγε θα βρει το δρόμο του, ή θα επιλέξει να περιπλανιέται αιώνια στο άπειρο...;