Έκτοτε ο Λεωνίδας αφοσιώθηκε αποκλειστικά στα θέματα που συζήτησε με τον Αλέξανδρο. Έψαχνε συνεχώς πληροφορίες στο ίντερνετ χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπήρχαν καθόλου λήμματα για εξωγήινους και UFO στο Google. Όπως και να το έγραφε, του έβγαινε πάντα το εξής:

Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα σχετικά με την αναζήτηση σας.

Για τη Βάσια Γεωργίου έβρισκε μόνο τα κλασικά, αυτά που όλοι ήξεραν ήδη, δηλαδή τις "λογικές" θεωρίες περί δολοφονίας, αυτοκτονίας κλπ. Η ARAK φρόντισε να σβήσει οτιδήποτε άλλο. Είχε φτάσει να ελέγχει μέχρι και το διαδίκτυο. Στο τέλος θα έπαιρνε και τη θέση της κυβέρνησης, πίστευαν πολλοί!

Για το θέμα της Έλσας μίλησε μόνο με τον πατέρα του και με κανέναν άλλο. Στους υπόλοιπους είπε απλά ότι θα χώριζαν επειδή δεν τα έβρισκαν πια, ότι δεν ήταν όπως πρώτα και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες, αν και η Νικόλ κι ο Θοδωρής είχαν υποψιαστεί ότι ο πραγματικός λόγος ξεκίνησε από τον καυγά που είχε προηγηθεί στο σπίτι τους.

Όσο και αν τον πλήγωσαν τα όσα έμαθε, δεν ήθελε να τη μαρτυρήσει σε κανέναν.

"Για να καταλάβω. Εσένα σε πείραξε που δουλεύει για την ARAK, ή επειδή στο έκρυβε τόσα χρόνια;" τον ρώτησε ο πατέρας του μια μέρα.

"Και τα δύο." του απάντησε.

"Ρε αγόρι μου, προσπάθησε λίγο να την καταλάβεις... Δεν ήταν στο χέρι της να στα πει. Σίγουρα θα δέχεται μεγάλη πίεση από τον πατέρα της και τους άλλους... Μπορεί να την ελέγχουν, να την απειλούν..." προσπάθησε να τον λογικέψει ο Κώστας, όμως ο Λεωνίδας δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.

"Έπρεπε να με εμπιστευτεί!" φώναξε. "Με άφησε τόσα χρόνια να υποφέρω και να αναρωτιέμαι αν τρελάθηκα εκείνη τη νύχτα! Όχι, πατέρα. Αυτό είναι πολύ βαρύ για να της το συγχωρέσω." και πήγε στο δωμάτιο του.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, ασχολιόταν μόνο με τη Βάσια. Με τίποτα άλλο. Έβγαινε μόνο για να πάει στο σχολείο, όπου παρέδιδε το μάθημα τελείως μηχανικά, χωρίς να αναφέρει τίποτα απ' τις προηγούμενες "επικίνδυνες"  συζητήσεις που είχαν κάνει. Πολλές φορές μάλιστα ξεχνούσε πού είχε μείνει με κάθε τμήμα, προχωρούσε πολλά κεφάλαια παρακάτω ή έκανε το ίδιο κεφάλαιο ξανά και ξανά.

Όταν γυρνούσε σπίτι, μιλούσε ελάχιστα με τον πατέρα του, έτρωγε ελάχιστα, δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Καθόταν με τις ώρες στο ίντερνετ, διάβαζε οτιδήποτε είχε σχέση με τη Βάσια και την ιστορία της ζωής της, κατέβαζε φωτογραφίες της, τις εκτύπωνε και τις κολλούσε στους τοίχους του δωματίου του.

Έφτασε μέχρι και σε σημείο να τη βλέπει ολοζώντανη μπροστά του, μακριά βέβαια, είτε να τον κοιτάζει είτε να προχωράει με γυρισμένη την πλάτη. Φορούσε πάντα το ίδιο κόκκινο φόρεμα με το οποίο είχε εξαφανιστεί. Την έβλεπε στο δρόμο για το σχολείο περνώντας με το αυτοκίνητο, μέσα στο σχολείο ανάμεσα στα παιδιά στο προαύλιο, στο δρόμο για το σπίτι, ακόμα και στα όνειρα του τα οποία πλέον τα είχε μπερδέψει με την πραγματικότητα. Η μορφή της τον είχε στοιχειώσει για τα καλά. Όταν όμως έκανε να την πλησιάσει, εκείνη απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ ώσπου χανόταν ανάμεσα στο πλήθος ή πίσω από κάποιο δέντρο και εξαφανιζόταν.

Ο Κώστας φοβόταν για εκείνον. Φοβόταν ότι θα τρελαινόταν, αν δεν είχε τρελαθεί ήδη. Τον έβλεπε συνεχώς ξενυχτισμένο και απόμακρο. Ακόμα και όταν έφερνε την Άννα σπίτι κάποιες φορές, δεν της έδινε καμία σημασία. Η μικρή ρωτούσε συνέχεια αν ο μπαμπάς της ήταν άρρωστος και δεν ήξερε τι να της απαντήσει.

Μια μέρα αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι για να τον αφυπνίσει. Μπήκε νευριασμένος μες στο δωμάτιο του φωνάζοντας:

"Ως εδώ ήταν! Φτάνει πια με τη Βάσια! Σου έχει γίνει έμμονη ιδέα!" και άρχισε να σκίζει μία- μία τις φωτογραφίες της απ' τους τοίχους. Ο Λεωνίδας πετάχτηκε πάνω του να τον σταματήσει:

"Μη! Τι κάνεις;! Σταμάτα! Τη χρειάζομαι!" Ο Κώστας σταμάτησε αυτό που έκανε κι έμεινε να τον κοιτάει.

Ο γιος του τον κοιτούσε μέσα στα μάτια ικετευτικά και του έσφιγγε το χέρι με δύναμη. Είδε με τρόμο τα μάτια του να γυαλίζουν.

"Πατέρα... Τη βλέπω παντού πλέον. Με κυνηγάει η μορφή της. Δεν μπορώ να ξεφύγω! Είναι παντού!" Ο Κώστας τον έπιασε απ' τους ώμους.

"Λεωνίδα... Σύνελθε, παιδί μου. Δεν είσαι ο εαυτός σου πια!" φώναξε μήπως τον συνεφέρει.

Μάταιη προσπάθεια. Ο Λεωνίδας εξακολουθούσε να τον κοιτάει με κενό βλέμμα.

"Τη βλέπω συνέχεια, την ακολουθάω κι ύστερα εξαφανίζεται. Πότε θα την πιάσω; Πότε;!" φώναξε. Ο Κώστας απελπίστηκε.

"Λεωνίδα, σε παρακαλώ! Μη μου το κάνεις αυτό!" του φώναξε. Και τότε ο Λεωνίδας κατέρρευσε.

***********************************************************************************************

Μικρό κεφάλαιο, ξέρω είναι λίγο περίεργο σε σχέση με τα άλλα τα τεράστια! Σας αφήνω λίγο σε αγωνία και στο επόμενο θα δούμε αν θα συνέλθει ο φίλος μας ο Λεωνίδας και αν θα γλιτώσει απ' την τρέλα. Μια μεγάλη αποκάλυψη έρχεται από τον Αλέξανδρο, είναι όμως αυτό που φαντάζονται οι δυο φίλοι και "συνεργοί"; (Δεν ήξερα πώς αλλιώς να τους πω ;P)