H Άννα είδε με τρόμο τους εξωγήινους να πλησιάζουν τρέχοντας, ενώ η Έλσα είχε ξηλώσει τη θήκη όπου έμπαινε το κλειδί και προσπαθούσε να βάλει μπροστά ενώνοντας τα καλώδια. Το είχε δει σε πολλές ταινίες και δεν ήξερε αν όντως πετυχαίνει, δεν είχε άλλη επιλογή όμως απ' το να ρισκάρει.

"Έλα... Έλα..." μονολογούσε καθώς κοιτούσε με αγωνία γύρω της.

Η καινούργια ομάδα των Ζεντιανών όρμησε στο αυτοκίνητο και η Άννα έβγαλε μια κραυγή και κρύφτηκε κάτω απ' το κάθισμα. Την ίδια στιγμή, η Έλσα έβαλε μπροστά και έφυγαν με τέρμα το γκάζι, ενώ χτύπησε τους εισβολείς μπροστά της. Οδηγούσε πολύ γρήγορα, έπαιρνε απότομα τις στροφές και χρειάστηκε να χτυπήσει κάμποσους εχθρούς ακόμα που έμπαιναν εμπόδιο. Κάποιον τον έλιωσε κυριολεκτικά και για λίγο το παρμπρίζ γέμισε με αίμα κι ένα άλλο πράσινο αηδιαστικό υγρό.

Έφτασαν στο σπίτι του Κώστα σώες και ασφαλείς. Στο λόφο δεν φαινόταν καμία απειλή. Η Έλσα πάρκαρε το αμάξι όπως- όπως και πήγαν τρέχοντας ως την πόρτα. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε μερικά λεπτά.

Η Αφρούλα άρχισε να γαβγίζει μόλις άκουσε το κουδούνι, όπως έκανε συνήθως. Ο Κώστας ήξερε πως θα ήταν η Έλσα με τη μικρή, αλλά φοβήθηκε και λίγο μήπως οι εχθροί χτυπούσαν κουδούνι για να τον ξεγελάσουν.

Άρπαξε την καραμπίνα που είχε προμηθευτεί πριν λίγες μέρες για ασφάλεια και ανέβηκε τα σκαλιά του υπογείου. Η Αφρούλα τον ακολούθησε.

"Ήσυχα." της είπε και άνοιξε αργά την καταπακτή. Η Αφρούλα βγήκε αμέσως στο επίπεδο της κουζίνας, πήγε στην πόρτα και άρχισε να μυρίζει.

"Εγώ είμαι." άκουσε τη φωνή της Έλσας απ' έξω.

Επιτέλους! είπε από μέσα του και πήγε ν' ανοίξει την πόρτα με την κλειδαριά ασφαλείας.

"Παππού!" αναφώνησε η Άννα και όρμησε αμέσως στην αγκαλιά του. Η Αφρούλα χοροπηδούσε χαρούμενη ανάμεσα τους.

"Δόξα το Θεό, Έλσα. Γιατί άργησες τόσο πολύ;" είπε ο Κώστας.

"Με συγχωρείς." του απάντησε, καθώς κατευθύνονταν όλοι μαζί προς το υπόγειο. "Δεν περίμενα να έρθουν τόσο γρήγορα. Χθες βράδυ είχα...ένα θέμα με την αδελφή μου και δεν ήμουν πολύ καλά."

Ο Κώστας σταμάτησε και την κοίταξε.

"Πάμε κάτω, να τακτοποιηθούμε πρώτα και μετά μου τα λες." της είπε. Μπήκε τελευταίος στο υπόγειο και έκλεισε την καταπακτή. Η Έλσα εντυπωσιάστηκε. Ο πεθερός της είχε μετατρέψει το παλιό υπόγειο σε κανονικό δωμάτιο. Τριγύρω, στα ράφια, είχε συγκεντρώσει τρόφιμα σε κονσέρβες και ολόκληρα πακέτα με ρύζι και μακαρόνια.

Είχε βάλει σε λειτουργία το παλιό ψυγείο και μια κουζινούλα για να μπορέσουν να μαγειρέψουν.

Υπήρχε επίσης μια παλιά τηλεόραση με DVD και δύο καναπέδες.

"Δεν ήξερα πόσο θα χρειαστεί να μείνουμε εδώ." της εξήγησε.

"Δηλαδή...θα μείνουμε εδώ πέρα άπραγοι; Και είσαι σίγουρος ότι θα είμαστε ασφαλείς;"

Ο Κώστας δεν απάντησε. Η Έλσα σωριάστηκε στον καναπέ, ψυχικά εξαντλημένη από το σημερινό και από τη χθεσινή συνάντηση με την αδελφή της. Στο μεταξύ η Άννα είχε καθίσει στο χαλάκι και έπαιζε με την Αφρούλα.

"Ήταν τρομερό, Κώστα." είπε η Έλσα. "Έκαναν επίθεση στο σπίτι μας. Μπήκαν μέσα. Έτσι απλά, χωρίς όπλα. Αν τους έβλεπες... Πρέπει να ήταν αποστάτες, ή κατάσκοποι, κάτι τέτοιο."

Ο Κώστας χαμήλωσε το βλέμμα και κάθισε δίπλα της.

"Είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος." Είπε. "Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως λειτουργούν ούτε πως σκέφτονται."

"Κι όμως, ο πατέρας μου με διαβεβαίωσε ότι έχουν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες και ότι η Βάσια Γεωργίου επικοινωνούσε μαζί τους με το μυαλό, πάρολο που η ίδια δεν το θυμάται."

"Αλήθεια, που βρίσκονται τώρα οι γονείς σου;"

"Δεν ξερω. Ειχαν πει ότι θα πάνε στο μυστικό κρησφύγετο του πατέρα μου, μαζί με τον παππού. Δεν είπαν ούτε καν στην Ανίτα να πάει."

"Ούτε εσένα σου ειπαν;"

"Όχι."

Δεν νοιάστηκε ούτε για τις ίδιες του τις κόρες και τα εγγόνια του. Σκέφτηκε με θυμό ο Κώστας.

Λίγη ώρα μετά, η Άννα, που της είχαν στρώσει κάτω, κοιμόταν αγκαλιά με την Αφρουλα.

"Πόσο μοιάζει στη γιαγιά της..." Είπε ο Κώστας, που τόση ώρα χάζευε τα χρυσαφένια μαλλιά της.

"Σου λείπει πολύ, ε;" είπε με συμπόνια η νύφη του.

"Όσο δεν φαντάζεσαι. Από μια άποψη όμως, τη θεωρώ τυχερή που δεν θα είναι εδώ να ζήσει όλα όσα θα ακολουθήσουν. Είχε πολύ αθώα ψυχή και δεν θα άντεχε."

Το ίδιο και η μικρή... Σκέφτηκε. Όμως τα παιδιά έχουν την τάση να ξεχνούν πιο εύκολα. Η Έλσα τελικά αποφάσισε να του μιλήσει για την επίσκεψη της αδελφής της και για τις αποκαλύψεις της:

"Χθες βράδυ, όπως σου είπα, ήρθε στο σπίτι η αδελφή μου." Ξεκίνησε. "Έμαθε για την απειλή, φαινόταν φοβισμένη. Ίσως να μη σκεφτόταν και τόσο λογικά... Μου είπε για τον Λεωνίδα, ότι είχαν βρεθεί λίγες φορές αυτά τα πέντε χρόνια που είμαστε παντρεμένοι. Εκείνη τον απειλούσε και προσπαθούσε να τον παρασύρει. Και τα κατάφερε. Ο Λεωνίδας με απατησε δύο φορές μαζί της, δυόμισι για την ακρίβεια γιατί μια φορά δεν ολοκληρώθηκε. Ήταν τότε που χάσαμε την Άννα. Θυμάσαι που τον ψάχναμε κι εσύ τον πήρες τηλεφωνο; Εκεί ήταν τότε, μαζί της." Και προσπάθησε να μη φαντάζεται τι να έκαναν τη στιγμή που τους διέκοψε το  κινητό του.

Ο Κώστας παρέμεινε σιωπηλός. Ήξερε ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η Έλσα θα τα μάθαινε αυτά. Όμως όχι τώρα.

"Φαινόταν μετανιωμενη. " συνέχισε εκείνη. "Μου ζήτησε συγχώρεση. Δεν της την έδωσα. Αυτό που μου έκανε ήταν πολύ βαρύ για να τη συγχωρέσω, ακόμα και τώρα σε αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε." Τη σκεφτόταν όμως.

Αναρωτιόταν που να βρίσκεται τώρα. Άραγε θα είχαν κρυφτεί πουθενά με τον Αντώνη η θα κινδυνευαν; Κατά βάθος ένιωθε άσχημα. Ο Κώστας ακόμα δεν είχε μιλήσει για όσα μόλις άκουσε.

"Το ξέρω πως θα τον υπερασπιστείς επειδή είναι γιος σου." Του είπε. "Ξέρω πως θα τον δικαιολογησεις, και δεν θυμώνω για αυτό."

"Δεν τον δικαιολογώ ούτε τον υπερασπίζομαι, Έλσα. Πάντα σε είχα κι εσένα σαν κόρη μου, το ίδιο και η Άννα. Πότε δεν συμπαθησαμε την Ανίτα. Βλέπαμε τι ήταν και δεν θέλαμε με τίποτα να παντρευτεί εκείνη ο Λεωνίδας. Θα τον πληγωνε συνέχεια. Το ξέρω ότι, με όλα όσα έγιναν, ο Λεωνίδας πλήγωσε εσένα , στην τελική. Πάντα ήμουν αντικειμενικός όταν ερχόταν σε εμένα για συμβουλές και τον είχα προειδοποιήσει ότι θα σε έχανε αν επαναλάμβανε τα ίδια λάθη. Όμως η Ανίτα...Ήταν πολύ επίμονη. Μπροστά ήμουν μια φορά, όταν τον πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας και του είπε ότι ήθελε να αυτοκτονήσει. Ο Λεωνίδας έτρεξε αμέσως για να τη σώσει."

"Επίτηδες το έκανε. Ήταν ένα από τα κόλπα της για να τον ρίξει."

"Ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Είτε ψέμα ήταν είτε αλήθεια, δεν έχει σημασία. Ο Λεωνίδας έτρεξε κοντά της, γιατί θα το είχε βάρος στη συνείδηση του αν όντως το έκανε αυτό."

Έκανε μια παύση.

"Υπήρχαν ακόμα αισθήματα μεταξύ τους, έτσι δεν είναι; Και ακόμα υπάρχουν." Είπε η Έλσα.

"Κανείς λάθος. Απ' τη μεριά του Λεωνίδα δεν υπάρχει πλέον τίποτα, τουλάχιστον ερωτικό. Ίσως νοιαζόταν ακόμα, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο που νομίζεις. Όπως και να το κάνουμε,  είχανε ζήσει πολλά μαζί. Από παιδιά ήταν φίλοι, το ίδιο και με εσένα. Εσύ είσαι όμως αυτή που αγαπούσε και πάντα θα αγαπάει αληθινά. Και είμαι σίγουρος πως όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα ξεχάσετε τα πάντα και θα κάνετε μια νέα αρχή. Όλοι μας θα κάνουμε."

Η Έλσα απόρησε πώς μπορούσε ο πεθερός της να είναι τόσο αισιόδοξος. Όπως και να 'χε όμως, η συζήτηση μαζί του της έκανε καλό. Δεν ένιωθε θυμό τώρα πια, ούτε καν για την αδελφή της.

"Μακάρι μόνο να μπορούσα να βρω την Ανίτα και τον Αντώνη, να τους έφερνα εδώ για να είναι ασφαλείς." Είπε λίγο μετά.

"Μην ανησυχείς. Θα βρουν καταφύγιο." Την καθησύχασε ο Κώστας. "Κι εγώ ανησυχώ για τους γιους μου. Ο Θοδωρής θα πολεμήσει στις πρώτες γραμμές και θα βρεθεί ακριβώς μέσα στην κόλαση της μάχης. Ο Λεωνίδας...Δεν ξέρει καν τι τον περιμένει εκεί πέρα. Όμως δεν θέλω να σκέφτομαι τα χειρότερα σενάρια. Πρέπει να είμαστε όλοι δυνατοί."

Η Έλσα συμφώνησε. Λίγο αργότερα, έστρωσαν στους δύο καναπέδες και προσπάθησαν να κοιμηθούν λίγο. Έξω, στο λόφο, επικρατούσε ησυχία προς το παρόν.

**************

Οι εξωγήινοι έρχονται και ίσως να είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Τι θα κάνουν η Έλσα, ο Κώστας και η Άννα για να επιβιώσουν;