Η μέρα της αναχώρησης έφτασε. Τα πράγματα τους είχαν ήδη σταλεί επάνω, στο κυρίως σκάφος το οποίο βρισκόταν αραγμένο στο διαστημικό σταθμό. Εκεί θα τους οδηγούσαν οι πύραυλοι με τους οποίους θα εκτοξεύονταν σε λίγες ώρες.

Το μεγάλο σκάφος, με το όνομα Salvation (=Σωτηρία), είχε μήκος 800 μέτρα και θα μετέφερε άλλους 4000 αστροναύτες- πολεμιστές της NASA, συν 500 άτομα του πληρώματος. Όταν ξεκινούσε το ταξίδι του και αποσυνδεόταν από τον διαστημικό σταθμό, θα περιστρεφόταν γύρω από έναν άξονα στο κέντρο του, δημιουργώντας έτσι τεχνητή βαρύτητα. Έπειτα, θα ταξίδευε με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός, και σε πολλά σημεία  θα έκανε άλματα στο χωροχρόνο μέσω σκουληκοτρυπας.

Όλα αυτά τους είχαν εξηγήσει στα σεμινάρια. Επίσης, μέσα του υπήρχαν και 500 μικρότερα σκάφη, με τα οποία τα μέλη της αποστολής θα προσγειώνονταν στον πλανήτη και θα διέσωζαν τους κρατούμενους, θα επέστρεφαν πάλι στο Salvation και στη Γη. Τα 4500 μέλη της αποστολής ζούσαν ήδη εδώ και μερικές ημέρες στο διαστημικό σταθμό και ανέμεναν την άφιξη του τελευταίου πυραύλου με τους επίλεκτους.

Όλα ήταν έτοιμα. Ο πύραυλος που θα μετέφερε τους Επίλεκτους περίμενε για την αντίστροφη μέτρηση. Ο Λεωνίδας και οι υπόλοιποι ήταν δεμένοι στα ειδικά καθίσματα σε κάθετη θέση, και φορούσαν ήδη τις διαστημικές στολές τους. Κάποιοι ήταν τρομοκρατημένοι, άλλοι ενθουσιασμένοι, κάποιοι και τα δύο. Όλοι πάντως είχαν πολλή αγωνία. Ο Λεωνίδας σκεφτόταν την οικογένεια του κι έπαιρνε δύναμη. Σε όλη του σχεδόν τη ζωή μελετούσε τον Γαλαξία και τώρα θα ταξίδευε σε αυτόν. Δεν το περίμενε με τίποτα.

Και η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια σε όλο τον κόσμο μετέδιδαν αυτό το γεγονός.

"Μαμά, κοίτα! Ο μπαμπάς είναι εκεί!" Αναφώνησε η Άννα, δείχνοντας την οθόνη.

Είχαν μαζευτεί όλοι στο σπίτι των γονιών της Νικόλ για να το δουν. Η Έλσα αγκάλιασε σφιχτά την κόρη της και προσευχήθηκε για τον άντρα της. Όλη η Γη παρακολουθούσε με αγωνία. Οι στρατιώτες απ' τα στρατόπεδα και οι πολίτες απ' τα σπίτια τους.

Οι ήρωες της Γης ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ.

"10,9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1" και ο πύραυλος εκτοξεύθηκε στον ουρανό και όλο και ανέβαινε...μέχρι που οι κάμερες τον έχασαν.

Μέσα, οι περισσότεροι είχαν τρομάξει από τα δυνατά τραντάγματα της απογείωσης. Η Ελπίδα είχε κλείσει τα μάτια και κρατούσε σφιχτά το χέρι του Οδυσσέα. Κάποιοι μουρμούριζαν προσευχές. Ο Λεωνίδας κοίταξε απ' έξω και είδε να διαπερνούν τα στρώματα της ατμόσφαιρας, της στρατόσφαιρας...ώσπου βγήκαν εντελώς από αυτήν και για μια στιγμή κοίταξε με δέος τον Ήλιο, για τον οποίο είχε διδάξει τόσα πολλά στους μαθητές του.

Τα τραντάγματα σταμάτησαν, καθώς το πίσω μέρος του πυραύλου είχε αποσυνδεθεί και τώρα πλέων είχαν μόνο την ώθηση του. Ο Οδυσσέας διέταξε όλους να αποσυνδέσουν τις ζώνες τους και βοήθησε όσους δεν μπορούσαν. Άρχισαν να αιωρούνται.

"Μη φοβάστε. Θυμηθείτε την εκπαίδευση έλλειψης βαρύτητας." τους είπε.

Μεταφέρθηκαν στο μπροστινό μέρος του αεροσκάφους, όπου ο Οδυσσέας ασφάλισε την πόρτα για να αποσυνδεθεί και το άλλο μισό και κάθισε στο πιλοτήριο μαζί με έναν συνάδελφο του. Σε λίγη ώρα, τους είπε να καθίσουν πάλι σε καθίσματα για να πραγματοποιήσει τη σύνδεση με τον διαστημικό σταθμό, στον οποίο ολοένα και πλησίαζαν.

Ήταν πραγματικά πελώριος. Ο Λεωνίδας μπορούσε να διακρίνει τα αρχικά της ARAK και από κάτω τα γράμματα Livanos AEAE και το γνωστό σήμα της εταιρείας, μιας εταιρείας που τόσα χρόνια είχε μισήσει, είχε εναντιωθεί, είχε ηττηθεί και τώρα κατά κάποιον τρόπο ήταν μέλος της. Μια πύλη άνοιξε για να τους υποδεχθεί. Ο Οδυσσέας προσγείωσε ομαλά το σκάφος τους σε αυτήν και περίμεναν να κλείσει.

Έπειτα, άνοιξε το κουβούκλιο του σκάφους από πάνω τους. Οι πιο τολμηροί βγήκαν πρώτοι και έβγαλαν τις στολές τους και τα σκάφανδρα.

"Αχ! Επιστροφή στα παλιά." είπε ο Οδυσσέας, που ήταν ο πιο άνετος από όλους. Ένας Αμερικανός αστροναύτης, που αργότερα συστήθηκε ως μηχανικός του σταθμού, τον υποδέχθηκε θερμά με αγκαλιές κι επιφωνήματα χαράς.

"Καλησπέρα σε όλους." είπε στα Αγγλικά. "Ονομάζομαι Τζον Στίβενσον και είμαι συντηρητής του διαστημικού σταθμού και μηχανικός του σκάφους Salvation. Θα σας μεταφέρω στο σκάφος και θα σας ξεναγήσω εκεί. Μετά θα ετοιμαστούμε για την αποσύνδεση και το ταξίδι μας. Ακολουθήστε με."

Πέρασαν αιωρούμενοι αρκετούς διαδρόμους, συνάντησαν κι άλλα μέλη του διαστημικού σταθμού, ανάμεσα τους και πολλούς Έλληνες αστροναύτες της ARAK, ώσπου έφτασαν σε μια αποβάθρα. Μπροστά τους απλωνόταν το πελώριο Salvation, που έμοιαζε κάπως με αεροπλάνο αλλά ήταν πολύ πιο φαρδύ. Οι υπόλοιποι πολεμιστές είχαν αποβιβαστεί ήδη και τα μέλη του πληρώματος έλεγχαν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ο Τζον σύστησε τον πλοίαρχο στους νεοφερμένους.

Ο πλοίαρχος τους ενημέρωσε πως η εκτόξευση από την αποβάθρα θα πραγματοποιούνταν σε τέσσερις ώρες. Αυτό θα γινόταν χάρη στην πρωτοποριακή ώθηση, η οποία θα έστελνε το σκάφος εκτός του διαστημικού σταθμού. Εκείνο θα έκανε μια φορά τον κύκλο της Γης στο εκπληκτικό διάστημα των δέκα ωρών, χρησιμοποιώντας τη φυγόκεντρο και στη συνέχεια με τις δικές του μηχανές θα ανέπτυσσε ταχύτητα και θα ενεργοποιούσε την τεχνητή βαρύτητα.

Αφού τους τα εξήγησε λοιπόν όλα, επιβιβάστηκαν στο σκάφος. Από μέσα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό, με πολλούς ηλεκτρονικούς πίνακες και μαραφέτια. Φυσικά, υπήρχαν οι καμπίνες τους, όπως και οι αίθουσες ψυχαγωγίας, στις οποίες θα μπορούσαν να μπουν μετά την ενεργοποίηση της τεχνητής βαρύτητας. Μπήκαν στο πιλοτήριο και τους ξενάγησε σε όλους τους χώρους.

Σε λίγη ώρα αναχωρούσαν. Τα πράγματα του καθενός ήταν ήδη τακτοποιημένα στις καμπίνες τους. Τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής τους υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα στο κεντρικό κατάστρωμα. Έπειτα ο πλοίαρχος έβγαλε λόγο. Είπε για τους Ζεντιανούς, πόσο λάθος έκαναν που είχαν απαγάγει τόσους Γήινους και πώς θα τους έκαναν να μετανιώσουν για αυτό.

Τέλειωσε την ομιλία του ως εξής:

"Γι' αυτό, ας αντιμετωπίσουμε το φόβο και ας τρέξουμε κατευθείαν πάνω σε αυτό που φοβόμαστε!" και λέγοντας αυτά, όλοι οι Αμερικανοί αστροναύτες άρχισαν να πανηγυρίζουν. Όσοι φοβούνταν πήραν θάρρος και όσοι δεν φοβούνταν, ήταν αποφασισμένοι και έτοιμοι για όλα.

Δέθηκαν όλοι σε ειδικά καθίσματα για να γίνει η εκτόξευση και με έναν κρότο κι ένα τράνταγμα, βρέθηκαν εκτός του διαστημικού σταθμού. Το Salvation μπήκε στην τροχιά της Γης και μπορούσαν πλέων να λυθούν και να αρχίσουν να αιωρούνται ελεύθερα σε όλους τους χώρους για τις επόμενες 10 ώρες. Ο Λεωνίδας πήγε σε ένα από τα παράθυρα- θόλους του σκάφους και κοίταξε τη Γη. Πόσο περίεργος πλανήτης ήταν τελικά! Πολύ πιο παράξενος από όλους όσους είχε μελετήσει όλα αυτά τα χρόνια απ' το τηλεσκόπιο του.

Οι ώρες περνούσαν γρήγορα. Στο "δρόμο" τους συναντούσαν διαφόρους δορυφόρους της ARAK και "σκάφη ασφαλείας" με υπερσύγχρονα πολυβόλα επάνω τους, που έκαναν περιπολίες γύρω από τη Γη. Όταν πέρασαν πάνω από την Ελλάδα, όλοι τους κοιτούσαν με θλίψη και νοσταλγούσαν τις ζωές τους εκεί.

"Παράξενο, δεν είναι;" είπε ο Ντίνος στον Λεωνίδα, που βρέθηκε ξαφνικά δίπλα του. "Νιώθω λες κι έχω πεθάνει, έχω περάσει σε άλλη διάσταση και βλέπω όλη μου τη ζωή που πέρασα, το μέρος όπου έζησα, από ψηλά."

Ο Λεωνίδας δεν είπε τίποτα, μόνο ένευσε σαν να συμφωνούσε κατά κάποιον τρόπο και κοίταξε πάλι έξω απ' το τζάμι.

Αναρωτιόταν αν μπορούσε η Έλσα να τον δει. Δεν ήξερε ότι κάτω στη Γη, την ίδια ώρα, είχε πάρει η Έλσα, μαζί με την Άννα, το τηλεσκόπιο του κι έβλεπαν το σκάφος Salvation να περνάει....