Τον ξύπνησε η Αφρούλα, η οποία είχε ανέβει στο κρεβάτι και τον έγλυφε στο πρόσωπο. Ανασηκώθηκε και τη χάιδεψε.

"Καλημέρα, Αφρούλα." της είπε. Του απάντησε γλείφοντας του το χέρι. Δεν θυμόταν τι ώρα τον πήρε ο ύπνος την προηγούμενη νύχτα. Πάντως, ήταν η πρώτη νύχτα εδώ και καιρό που δεν χρησιμοποίησε τηλεσκόπιο και αυτό του έκανε καλό.

Έπειτα θυμήθηκε την επερχόμενη συνάντηση του με τον Αλέξανδρο Γεωργίου στις δώδεκα στο σπίτι του. Κοίταξε την ώρα στο κινητό του. Δώδεκα παρά τέταρτο. Ίσα- ίσα προλάβαινε να πιει ένα καφέ και να φύγει. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο μπάνιο, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του και μετά πήγε στην κουζίνα.

Ο Κώστας είχε σηκωθεί εδώ και ώρα και συμμάζευε λίγο.

"Καλημέρα." του είπε. "Να σου φτιάξω καφέ;"

"Ναι. Κάνε τον δυνατό." απάντησε και κάθισε σε μια καρέκλα του τραπεζιού, νυσταγμένος ακόμα. O Κώστας του έφτιαξε καφέ και κάθισε μαζί του.

"Πώς κοιμήθηκες χθες;" τον ρώτησε.

"Καλά, αν και άργησε να με πάρει ο ύπνος ως συνήθως. Ευτυχώς που δεν έχω εδώ το τηλεσκόπιο μου." είπε και γέλασε λίγο.

"Τι ώρα έχεις κανονίσει με τον Γεωργίου;"

"Σε λίγο." απάντησε ο Λεωνίδας κι έπειτα ξεφύσηξε βαστώντας το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια. "Δεν ξέρω τι πάω να κάνω, μπαμπά. Δεν ξέρω αν αυτό που πάω να κάνω είναι το σωστό. Ίσως η Έλσα να έχει δίκιο."

"Η Έλσα με πήρε τηλέφωνο πριν από λίγο και μιλήσαμε." του είπε ο Κώστας.

"Αλήθεια; Και τι είπατε;"

"Της εξήγησα κάποια πράγματα και εκείνη μου είπε ότι μετάνιωσε για τη συμπεριφορά της χθες. Σε περιμένει σπίτι σας να μιλήσετε το μεσημέρι."

"Σ' ευχαριστώ." του είπε ο Λεωνίδας και χαμογέλασε.

Μόλις ήπιε όσο καφέ πρόλαβε, πήγε στο δωμάτιο του να ετοιμαστεί. Είχε αφήσει στην ντουλάπα και μερικά άλλα ρούχα για περίπτωση ανάγκης. Φόρεσε τζιν και μια μαύρη μακρυμάνικη κι έπειτα γύρισε στην κουζίνα για να φορέσει παπούτσια και να χαιρετήσει τον πατέρα του και την Αφρούλα.

Το σπίτι του Αλέξανδρου δεν ήταν καθόλου μακριά, λίγο πιο κάτω απ' το λόφο, έτσι έβαλε τη διεύθυνση στο GPS του κινητού του και πήγε με τα πόδια, για να πάρει λίγο αέρα και να προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Λέγονταν πολλά για τον εκκεντρικό συγγραφέα Αλέξανδρο Γεωργίου. Αν κάποιοι θεωρούσαν τον Λεωνίδα μισότρελο, εκείνον τον θεωρούσαν τρελό με περικεφαλαία! Ζούσε μόνος του σ' ένα παλιό σπίτι, το οποίο ποτέ δεν έβλεπε ο ήλιος, όμως πήγαινε κι έμενε συχνά μαζί του η Στέλλα Δημητριάδη, δημοσιογράφος και παντοτινή σύντροφος του, καθάριζε το σπίτι και του έκανε παρέα. Λεγόταν ότι ο Αλέξανδρος δεν τρελάθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά σιγά- σιγά, χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της εξαφάνισης της μητέρας του, των σεναρίων που πίστευε και όλων αυτών που κρατούσε μέσα του τόσα χρόνια. Τα περισσότερα βιβλία του στα οποία έγραφε για εξωγήινους τα είχε απαγορεύσει η ARAK, έτσι τα τελευταία χρόνια έγραφε κυρίως βιβλία μυστηρίου, ή σκοτεινά, γοτθικά μυθιστορήματα φαντασίας με φαντάσματα, βρικόλακες και λυκάνθρωπους.

Ο Λεωνίδας στάθηκε έξω απ' το παλιό, ετοιμόρροπο διώροφο σπίτι, που το κάλυπταν σχεδόν ολόκληρο τα μακριά φύλλα που κρέμονταν απ' τις ιτιές που το περιέβαλλαν και οι τοίχοι του ήταν όλοι γεμάτοι ρωγμές. Ένας σεισμός να γινόταν, θα γκρεμιζόταν σίγουρα. Έμοιαζε ερειπωμένο, με σφραγισμένα όλα του τα παράθυρα. Πλησίασε την πόρτα και χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκε ένας ήχος σαν καμπάνα εκκλησίας. Περίμενε αρκετή ώρα, ήταν έτοιμος να ξαναχτυπήσει, ώσπου η πόρτα άνοιξε με ένα τρίξιμο και πίσω της φάνηκε ο Αλέξανδρος Γεωργίου αυτοπροσώπως.

Ήταν ένας νεαρός με αγγελική ομορφιά. Κατάλευκο πρόσωπο, γαλάζια μάτια πίσω από γυαλιά μυωπίας, μαύρα ατίθασα σγουρά μαλλιά που πετούσαν παντού σαν να αψηφούσαν τον νόμο της βαρύτητας. Έμοιαζε περισσότερο με τρελοεπιστήμονα, παρά με συγγραφέα.

"Καλησπέρα. Λεωνίδας Νικολάου." του συστήθηκε.

"Νομίζω ότι οι συστάσεις είναι περιττές. Σας περίμενα." του είπε ο Αλέξανδρος και έκανε στην άκρη για να περάσει.

Ο Λεωνίδας μπήκε μέσα και κοίταξε γοητευμένος γύρω του. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν πεντακάθαρο, με μόνες εξαιρέσεις τις ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες και μια μυρωδιά μούχλας που πλανιόταν στον αέρα.

Τα έπιπλα παλιά, όλα αντίκες, σίγουρα πανάκριβα, όμως δεν υπήρχε ίχνος σκόνης πουθενά. Και στο βάθος του σαλονιού, δέσποζε ένα παράξενο μουσικό όργανο που έμοιαζε με πιάνο. Ο Αλέξανδρος έκλεισε την πόρτα, βυθίζοντας τους στο σκοτάδι.

"Να μιλάμε στον ενικό;" ρώτησε καθώς ψηλάφιζε τον τοίχο για να βρει τον διακόπτη.

"Ναι, βέβαια." συμφώνησε ο Λεωνίδας, που το σκοτάδι του προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία.

Ο Αλέξανδρος πάτησε το διακόπτη και ο μεγαλοπρεπής χρυσός πολυέλαιος φώτισε το σαλόνι.

"Ωραίο σπίτι, πάντως." παρατήρησε ο Λεωνίδας. Δεν τόλμησε να ρωτήσει γιατί τα παράθυρα ήταν κλειδαμπαρωμένα έτσι.

"Ευχαριστώ." είπε ο Αλέξανδρος. "Θα σε παρακαλέσω όμως, ό,τι ειπωθεί εδώ μέσα να μείνει μόνο μεταξύ μας."

"Εννοείται αυτό. Δεν με συμφέρει να μιλήσω έτσι κι αλλιώς."

"Ούτε εμένα. Έλα, πάμε."

Τον ακολούθησε στο βάθος του σαλονιού, πέρασαν ένα χολ και κατέβηκαν μια σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Έφτασαν μπροστά από μία πόρτα με μια οθόνη και διάφορα κουμπιά.

Ο Αλέξανδρος πληκτρολόγησε έναν κωδικό και η πόρτα άνοιξε.

"Εδώ μέσα περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Πραγματοποιώ τις μυστικές μου έρευνες, αποθηκεύω διάφορα απόρρητα αρχεία και επίσης φυλάω κάποιες από τις εφευρέσεις της εταιρείας του πατέρα μου." εξήγησε και πέρασαν σε ένα μακρύ διάδρομο με τούβλινους τοίχους. Περπάτησαν μερικά βήματα και σταμάτησαν σε μια άλλη πόρτα, επίσης με κωδικό.

Ο Αλέξανδρος την άνοιξε και μπήκαν σε μια αίθουσα με μπλε φωτισμό.

"Εδώ είναι οι εφευρέσεις." του είπε. Το πρώτο πράγμα που τράβηξε το ενδιαφέρον του Λεωνίδα ήταν ένας περίεργος θαλαμίσκος, που έμοιαζε με χημική τουαλέτα. Μπροστά υπήρχαν πολλά κουμπιά και μοχλοί, καθώς και μια οθόνη η οποία παρέμενε λευκή.

"Αυτή είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του αιώνα." είπε ο Αλέξανδρος. "Μια μηχανή του χρόνου. Μην πειράξεις τίποτα, γιατί είναι άνθρωπος μέσα."

"Μηχανή του χρόνου; Κανονική;" απόρησε έκπληκτος ο Λεωνίδας.

"Κανονικότατη, μόνο που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Ταξιδεύει μόνο το μυαλό, ενώ το σώμα παραμένει εδώ. Δεν ξέρουμε αν ο ταξιδιώτης μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, αν αναιρέσει μια ενέργεια που έγινε στο παρελθόν με άμεσες συνέπειες στο μέλλον."

"Και είπες ότι κάποιος ταξιδεύει αυτή τη στιγμή;"

"Ναι. Ο Ντίνος Λούθερης."

Ο Λεωνίδας απόρησε.

"Ο γνωστός Λούθερης; Ο γιατρός, που κατηγορήθηκε για την εξαφάνιση της μητέρας σου;" Ο Αλέξανδρος ένευσε καταφατικά.

"Προσφέρθηκε να τον στείλουμε πειραματικά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1992, όταν οι γονείς μου ήταν ακόμα δώδεκα χρονών. Θέλει να δει αν μπορεί να φέρει τη μητέρα μου πίσω, ή αν μπορέσει να αλλάξει κάτι και να μη γίνει ό,τι έγινε. Αυτό δεν ξέρουμε αν είναι εφικτό."

"Και πόσο καιρό λείπει;"

"Τον στείλαμε πριν από τρία χρόνια και ακόμα δεν έχουμε βρει τον τρόπο να τον φέρουμε πίσω, ούτε να επικοινωνήσουμε μαζί του."

"Αν απλά αποσυνδέσετε τη μηχανή;"

"Τότε ο Ντίνος θα πεθάνει. Αυτή τη στιγμή, όλα του τα ζωτικά όργανα είναι συνδεδεμένα μαζί της. Κι αν τερματίσουμε το ταξίδι τραβώντας το μοχλό με τον οποίο τον στείλαμε, ξαφνικά και πρόωρα δηλαδή, τότε ίσως δημιουργηθούν διάφορα προβλήματα στο χωροχρόνο, τα οποία θα μας επηρεάσουν όλους. Ίσως μπερδευτεί το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε. Έτσι, ο Ντίνος μένει παγιδευμένος στο παρελθόν, στο 1995 αυτή τη στιγμή, μέχρι να βρούμε ένα τρόπο να επαναπρογραμματίσουμε  τη μηχανή και να έρθει αυτός πίσω ομαλά, λαμβάνοντας πρώτα μια ειδοποίηση ότι επιστρέφει ούτως ώστε να τακτοποιήσει τυχόν εκκρεμότητες και να ετοιμαστεί ψυχολογικά."

Ο Λεωνίδας είχε μείνει άφωνος. Ένα ταξίδι στο παρελθόν χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Και οι εκπλήξεις δεν σταματούσαν εδώ:

"Επίσης, ο Ντίνος πρέπει να προσέχει να μην πέσει πάνω στον εαυτό του, ο οποίος είναι δεκαέξι χρονών στο παρελθόν. Γι αυτό τον προειδοποιήσαμε να μην πάει στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε."

"Και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό αν όντως συμβεί;"

"Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Τα πάντα μπορούν να συμβούν. Απ' το να μη γίνει τίποτα, μέχρι να μπερδευτεί το χωροχρονικό συνεχές ή να πεθάνει ο Ντίνος επιτόπου."

Έμειναν για λίγο σιωπηλοί να κοιτάζουν τη χρονομηχανή, ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις. Στη συνέχεια, ο Αλέξανδρος του έδειξε κι άλλες μυστικές εφευρέσεις και μαραφέτια, ανάμεσα τους και μερικά ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, τα οποία όμως βρίσκονταν ακόμα εκτός λειτουργίας, ακίνητα σαν αγάλματα.

Βγήκαν από αυτή την αίθουσα και μπήκαν στην ακριβώς απέναντι. Ήταν ένα μικρό σαλονάκι, με μια τηλεόραση που έπιανε σχεδόν όλο τον τοίχο και ένα στερεοφωνικό με μεγάλα ηχεία.

"Εδώ είναι το home cinema." εξήγησε ο Αλέξανδρος. "Οργανώνω βραδιές ταινίας κάποια βράδια. Να έρθεις καμιά φορά." Ο Λεωνίδας δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει μαζί του.

Στο βάθος αυτού του δωματίου υπήρχε ένα μικρό χολ με τρεις πόρτες: στη μία βρισκόταν ένα μπάνιο, στη μεσαία το δωμάτιο του Αλέξανδρου και στην τρίτη το γραφείο του.

"Εδώ κάνω τις έρευνες μου." είπε και άναψε το φως.

"Δεν το πιστεύω. Έχεις ένα κανονικό σπίτι, μέσα σε ένα άλλο σπίτι, κάτω απ' τη γη." είπε ο Λεωνίδας. "Σαν να κρύβεσαι."

Ο Αλέξανδρος δεν το σχολίασε αυτό.

"Εφτά χρόνια ερευνών με οδήγησαν σε πολλά συμπεράσματα." είπε. "Θα στα πω σε λίγο." και κάθισε στον υπολογιστή του για να τον ανοίξει. Οι τοίχοι του δωματίου ήταν όλοι καλυμμένοι με αφίσες που απεικόνιζαν UFO, εξωγήινους και άλλα παρόμοια. Υπήρχαν επίσης φωτογραφίες της Βάσιας Γεωργίου και άλλων γνωστών προσώπων που σχετίζονταν με αυτήν, μέχρι και του Αντώνη Λιβανού, καθώς και εκτυπωμένα έγγραφα απ' το ίντερνετ που έγραφαν διάφορα, και χειρόγραφα με τρελά βιαστικά γράμματα και περίεργα σχήματα.

"Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή." ξεκίνησε ο Αλέξανδρος. "Έλα, κάθισε να σου εξηγήσω."

Κάθισε στην καρέκλα δίπλα του.

"Έχω κατεβάσει διάφορα απόρρητα έγγραφα απ' το ίντερνετ, πριν σβηστούν για να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και να ξεχάσουμε όσα ξέραμε. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς είναι να είσαι ο γαμπρός του Λιβανού."

"Η αλήθεια είναι ότι τα βρήκα λίγο σκούρα στην αρχή, όμως τώρα έχουμε κάτι σαν ανακωχή μεταξύ μας." Ο Αλέξανδρος συνέχισε:

"Ο Αντώνης Λιβανός γεννήθηκε το 1970 και ήταν το δεύτερο παιδί του Νίκου και της Ζωής Λιβανού, μετά την Χαρά, η οποία τώρα είναι 64 ετών, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη απ' τον αδελφό της δηλαδή." Άνοιξε ένα συρτάρι κι έβγαλε κάτι μπερδεμένα χαρτιά. "Ο Νίκος Λιβανός ήταν ο αρχηγός μιας εγκληματικής συμμορίας με το όνομα Φίδια."

"Το ξέρω." είπε ο Λεωνίδας. "Ο αδελφός μου έκανε κάποτε έρευνες σχετικά με την οικογένεια μας και τη βρήκε τυχαία αυτή την πληροφορία. Ο παππούς μου ο Θοδωρής και κάτι άλλοι τον είχαν ανακαλύψει, όμως δεν μπόρεσαν να τον ξεσκεπάσουν γιατί ήταν κι εκείνοι μπλεγμένοι και θα τους έπαιρνε όλους η μπάλα."

Παρέλειψε να αναφέρει το γεγονός ότι ο παππούς του ήταν μέλος μιας αντίπαλης συμμορίας και ότι ο άλλος παππούς του, ο σκοτεινός Ρένος, δούλευε για τον ίδιο τον Λιβανό ως μέλος των Φιδιών.

"Το 2000..." συνέχισε ο Αλέξανδρος, "...ο Αντώνης Λιβανός παντρεύτηκε την Ταμάρα, την πεθερά σου, λίγο μετά το διαζύγιο των γονιών του." και του έδειξε τα σχετικά αποκόμματα με τις ειδήσεις. "Την ίδια χρονιά τον Σεπτέμβριο, γεννήθηκαν οι δίδυμες κόρες του, Ελισάβετ και Άννα, όπως τις βάφτισαν, που είναι γνωστές ως Έλσα και Ανίτα."

"Κι εγώ τον ίδιο μήνα γεννήθηκα, μόλις δέκα μέρες μετά." είπε ο Λεωνίδας.

"Μάλιστα. Ας πάμε παρακάτω."

Η αγωνία είχε αρχίσει να κορυφώνεται. Ο Αλέξανδρος έβγαλε μπροστά τους κάτι σημειώσεις.

"2010. Ο Λιβανός έκανε μια μυστική συμφωνία με τον βασιλιά ενός άλλου πλανήτη, πολύ μακριά από εδώ. Φυσικά, αυτά κανένας άλλος δεν τα έχει μάθει, εκτός από εμάς και τους ανθρώπους της ARAK. Το '10 όμως δεν είχε ιδρυθεί ακόμα η ARAK. Τότε ο Λιβανός συνεργαζόταν ακόμα με τη NASA."

"Κι εσύ πώς τα έμαθες όλα αυτά;" ρώτησε έκπληκτος ο Λεωνίδας, προσπαθώντας να επεξεργαστεί στο μυαλό του τις νέες πληροφορίες.

"Μπήκα κρυφά στα αρχεία της NASA και αργότερα στην εταιρεία Λιβανός ΑΕΑΕ. Επίσης, έχω φίλους, πανίσχυρους φίλους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι συγκεντρώνουν κρυφά πληροφορίες και μου τις φέρνουν. Προ ημερών, ένας φίλος μου Αιγύπτιος, ο Γκεμπ, είπε πως είχε κάτι πολύ σημαντικό να μου πει και να μου στείλει, όμως κατάλαβα πως δεν μπορούσε γιατί τον παρακολουθούσαν. Αυτό ήταν που με έκανε να ζητήσω απ' τον πατέρα μου να έρθει να σε βρει. Είμαι σίγουρος πως έχει να κάνει με την εξαφάνιση της μητέρας μου, αλλά δεν μπορώ να ξέρω ακόμα. Το σίγουρο είναι πως κάτι πολύ μεγάλο έρχεται."

"Μάλιστα." είπε μεταξύ δυσπιστίας και αβεβαιότητας ο Λεωνίδας. "Και...τι είδους συμφωνία έκανε ο Λιβανός με...τον εξωγήινο βασιλιά;" ρώτησε, καθώς ένας τρομερός πονοκέφαλος ξεκινούσε στο κεφάλι του.

"Δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα, πάντως ό,τι κι αν ήταν αυτό, δεν πέτυχε. Κάπου δεν τα βρήκαν μεταξύ τους... Δεν ξέρω."

"Δηλαδή...οι εξωγήινοι μας επισκέπτονται απ΄το 2010;"

"Ακριβώς, φίλε μου. Ίσως και πιο πριν. Και όπως καταλαβαίνεις, η NASA μας τα κρατούσε κρυφά όλα αυτά τα χρόνια, για να μην τρομοκρατηθούν οι περισσότεροι από εμάς. Σύντομα όμως, η αλήθεια θα λάμψει και πάλι. Σύντομα θα βρω τη μητέρα μου και θα αποκαλύψω σε όλους τι ψεύτης είναι ο Λιβανός και όλοι αυτοί που συνεργάζονται μαζί του!" φώναξε παθιασμένος ο Αλέξανδρος, όμως ηρέμησε αμέσως και είπε: "Με συγχωρείς. Έχω την τάση να παρασύρομαι μερικές φορές. Συνεχίζουμε, λοιπόν. Το 2019, όλο και περισσότερα εξωγήινα σκάφη επισκέπτονταν τη Γη." συνέχισε, δείχνοντας του παράλληλα τα σχετικά άρθρα απ' το ίντερνετ. "Η ARAK ιδρύθηκε με ηγέτη τον Λιβανό για ένα και μόνο σκοπό: να διεξάγει μυστικές έρευνες που αφορούσαν εξωγήινες επισκέψεις και κυρίως απαγωγές, χωρίς να μαθαίνει τίποτα ο κόσμος."

"Και να τρελαίνει όσους ανθρώπους έβλεπαν τα σκάφη τους, επίτηδες, για να μην τολμούν να αντιδράσουν." συμπλήρωσε ο Λεωνίδας.

"Μεταξύ άλλων, ναι. Φυσικά, υπήρχαν και αυτοί που άκουγαν και είδαν πράγματα με τη φαντασία τους, όμως οι περισσότερες μαρτυρίες ήταν αληθινές. Όπως και η δικιά σου για τη μητέρα μου." 

"Το ξέρω. Δεν μπορείς να φανταστείς τι είδαν τα μάτια μου εκεί μέσα που μ' έβαλαν..."

"Φαντάζομαι και σε καταλαβαίνω. Όταν σε είδαμε στις ειδήσεις, είπα στον πατέρα μου ότι πίστευα τη θεωρία σου και εκείνος με κλείδωσε στο δωμάτιο μου μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να ξεχαστεί το θέμα."

Έπειτα βρήκε ένα αρχείο με το άρθρο της εξαφάνισης, με τη γνωστή φωτογραφία της Βάσιας και την περιγραφή του συμβάντος. Ο Λεωνίδας δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.

"Και ιδού η εξαφάνιση της μητέρας μου." είπε με θλίψη στη φωνή του. "Η αιτία για την οποία κλείστηκες έξι μήνες στην κλινική, η αιτία για τις έρευνες που κάνω και που κρύβομαι εδώ κάτω μην τυχόν και με αρπάξουν κι εμένα εξωγήινοι. Βγήκαν διάφορες θεωρίες απ' ότι θυμάσαι: για αυτοκτονία, απαγωγή, μέχρι και για δολοφονία από τον Ντίνο Λούθερη. Έγραψα δύο βιβλία για εκείνη: το πρώτο ήταν παιδικό παραμύθι και το ολοκλήρωσα στα 16 μου. Είχε τίτλο Πού είναι η Βάσια, οέο; και έλεγε για μια πριγκίπισσα που ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα, παντρεύτηκαν, λίγα χρόνια μετά όμως, ένας κακός δράκος την άρπαξε και τη φυλάκισε στο βασίλειο του πάνω σε ένα αστέρι. Η ARAK θεώρησε ότι ο δράκος συμβόλιζε τους εξωγήινους και φοβήθηκε μήπως βάλω αυτή τη θεωρία στα παιδικά μυαλά, έτσι το απαγόρευσαν. Έπειτα έγραψα το Η Οικογένεια Γεωργίου, την πιο ενήλικη εκδοχή της ιστορίας της, του οποίου η έκδοση ευτυχώς επετράπη καθώς δεν αποκαλύπτω τίποτα συγκεκριμένο. Αναφέρω βέβαια τη θεωρία των εξωγήινων, αλλά δεν φαίνεται ότι την υποστηρίζω κιόλας. Το έχεις διαβάσει αυτό;"

"Ναι, το έχω διαβάσει. Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν μου άρεσε καθόλου το τέλος."

"Αναγκαστικά το έγραψα έτσι. Έπρεπε κάπως να το τελειώσω αν ήθελα να εκδοθεί και να μη συλληφθώ από την ARAK. To πραγματικό τέλος, ωστόσο, δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ελπίζω να το γράψουμε μαζί."

Ο Λεωνίδας ένιωθε ένα είδος χαράς που όλες αυτές οι θεωρίες βγήκαν αληθινές. Δεν είχε τρελαθεί τελικά. Εξωγήινοι υπήρχαν, είχαν επισκεφθεί τη Γη και είχαν απαγάγει κόσμο με πιο γνωστή την απαγωγή της Βάσιας Γεωργίου. Χάρη στον νέο φίλο του, ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία που είχε στο μυαλό του εξαφανίστηκε. Τώρα το θέμα ήταν πώς θα αποδείκνυαν σε όλους την αλήθεια.

"Αυτοί οι άνθρωποι είναι τέρατα, Λεωνίδα." είπε ο Αλέξανδρος και έβγαλε από ένα συρτάρι άλλο ένα σωρό από τρελές σημειώσεις. "Αναρωτήθηκες ποτέ τι σημαίνουν τα αρχικά ARAK;"

"Όλοι έχουμε αναρωτηθεί." του απάντησε.

Ο Αλέξανδρος του έδωσε ένα φύλλο από τις σημειώσεις του.

"Απ' ότι βλέπεις στο σχεδιάγραμμα, το 2018, η NASA ίδρυσε την ARAK, της οποίας τα αρχικά σημαίνουν: Astronomical Research and Alien Kiddnapings, που μεταφράζεται Αστρονομικές Έρευνες και Απαγωγές Εξωγήινων. Εν συντομία στα ελληνικά, ΑΕΑΕ. Συνεπώς, η εταιρεία Λιβανός ΑΕΑΕ, με το γνωστό σύμβολο L με τα αστέρια γύρω του, δεν κατασκευάζει μόνο δορυφόρους και διαστημικούς σταθμούς. Είναι επίσης η ελληνική ARAK."

"Στα γραφεία της οποίας δουλεύει η γυναίκα μου." συμπλήρωσε ο Λεωνίδας. "Και μάλιστα ως υψηλόβαθμο στέλεχος. Δηλαδή θα ξέρει τα πάντα;"

"Όλοι όσοι δουλεύουν εκεί μέσα τα ξέρουν."

"Άρα...θα ξέρει τα πάντα για τις πλεκτάνες του πατέρα της, για τους εξωγήινους... θα ξέρει ότι όλα αυτά είναι αλήθεια! Και τόσα χρόνια τα έκρυβε μέχρι και από εμένα!" συμπέρανε με θυμό.

"Λυπάμαι που το έμαθες με αυτό τον τρόπο." του είπε ο Αλέξανδρος.

Ο Λεωνίδας ένιωσε πως ολόκληρο το σύμπαν του έκανε κάποιο είδος φάρσας. Ένιωσε ξαφνικά ότι όλα όσα είχε ζήσει με την Έλσα, κάθε καλή και κακή ανάμνηση, κάθε κουβέντα που του είπε, ήταν όλα ψέματα. Πώς ήταν δυνατόν; Πώς μπορούσε να προσποιείται τόσα χρόνια η Έλσα, που τη θεωρούσε άγγελο;

"Πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο να δείξουμε σε όλους την αλήθεια και να αποκαλύψουμε τα μυστικά που μας έκρυβαν τόσα χρόνια." τον έβγαλε απ' τις σκοτεινές του σκέψεις ο Αλέξανδρος.

"Πώς θα γίνει αυτό;" ρώτησε, προσπαθώντας να επικεντρωθεί σε αυτό το θέμα.

"Θα δούμε. Θα συνεργαστούμε με όλες τις Αντί- Λιβανικές οργανώσεις, με τους ισχυρούς φίλους μου που σου είπε και ο πατέρας μου θα μας βοηθήσει. Θα ιδρύσουμε όλοι μαζί, κρυφά, μια οργάνωση κατά της ARAK, που θα έχει όμως το ίδιο κύρος με αυτήν. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά οι πολίτες. Δώσε μου λίγο χρόνο, να οργανωθώ, να κάνω σχέδια, να επικοινωνήσω κρυφά με τον Γκεμπ και κάποια άλλα άτομα που θέλω. Θα σε ειδοποιήσω για τυχόν εξελίξεις. Οκ;"

"Οκ. Εγώ είναι ώρα να πηγαίνω." είπε ο Λεωνίδας και σηκώθηκαν και οι δυο.

Ο Αλέξανδρος τον συνόδευσε μέχρι την έξοδο, ενθουσιασμένος που είχε βρει τον πρώτο σύμμαχο για την επανάσταση που ετοίμαζε.

Με το που βγήκε έξω ο Λεωνίδας, ο μεσημεριανός ήλιος τον τύφλωσε και δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια του στην αρχή, έχοντας συνηθίσει τόση ώρα στο σκοτάδι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν η Έλσα. Όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να τη δικαιολογήσει. Ήταν ασυγχώρητη.

Όταν τα μάτια του συνήθισαν τον ήλιο, ξεκίνησε να πάει σπίτι με τα πόδια. Αν και ήταν λίγο μακριά, χρειαζόταν χρόνο να σκεφτεί πώς να χειριστεί το θέμα. Όχι, σίγουρα δεν θα κατάφερνε να το χειριστεί ψύχραιμα. Μόλις την έβλεπε, θα θυμόταν τις τελευταίες πληροφορίες που έμαθε και ποιος ξέρει πως θα αντιδρούσε. Αυτό που φοβόταν όμως, ήταν μήπως υπέκυπτε τελικά στην αγάπη του για την Έλσα και τη συγχωρούσε. Όχι, δεν πρέπει να λυγίσω. σκέφτηκε. Άλλο ένα σκουλήκι της ARAK είναι και αυτή.

Μόλις μπήκε σπίτι, την είδε να κάθεται να βλέπει τηλεόραση. Η Άννα έτρεξε κατευθείαν και τον αγκάλιασε.

"Μπαμπάκα μου!" φώναξε. "Γύρισες. Πού ήσουν;" Ο Λεωνίδας την αγκάλιασε και αυτός και είπε:

"Κοιμήθηκα στο σπίτι του παππού." Η Έλσα σηκώθηκε στο μεταξύ και πλησίασε, όμως το ανεξήγητο άγριο βλέμμα που της έριξε ο Λεωνίδας την έκανε να διστάσει.

Μα τι είχε πάθει πάλι; Ακόμα θυμωμένος από χθες ήταν;

"Μπαμπά; Δεν θα ξαναφύγεις τώρα, ε;" τον ρώτησε η Άννα.

"Θα ξαναφύγω, αγάπη μου. Δεν θα μείνω για πολύ."

"Μα γιατί; Εγώ θέλω να μείνεις εδώ!" παραπονέθηκε η μικρή.

"Πού θα πας πάλι, Λεωνίδα;" τον ρώτησε η Έλσα. Δεν της έδωσε σημασία. Έσκυψε στο ύψος της κόρης του, της κράτησε τα χεράκια και της είπε ήρεμα:

"Ψυχή μου, θα ήθελα να μείνω εδώ μαζί σου, αλλά έχω κάτι δουλειές και θα φύγω  για πολλές μέρες."

"Πού θα πας;"

"Θα μείνω στον παππού τον Κώστα όσο θα κάνω τις δουλειές μου. Μπορείς να έρχεσαι να με βλέπεις όποτε θέλεις και να παίζεις με την Αφρούλα. Πήγαινε τώρα να παίξεις στο δωμάτιο σου, να μιλήσω λίγο με τη μαμά σου και μετά θα φύγουμε μαζί. Ε, ζωή μου;"

"Εντάξει." είπε η Άννα και πήγε στο δωμάτιο της.

Η Έλσα ακόμα προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε πάθει πάλι ο άντρας της και ήθελε να μείνει στον πατέρα του.

"ΟΚ... Τώρα μπορώ να μάθω τι συμβαίνει;" τον ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια ανυπόμονα. Ο Λεωνίδας πονούσε αφάνταστα μέσα του και ένιωθε οργή συγχρόνως.

"Δουλεύεις για την ARAK." της είπε. "Μαζί με τον πατέρα σου."

Η Έλσα έχασε τα λόγια της.

"Μα...τι λες τώρα; Ο πατέρας μου είναι απλά ο αντιπρόσωπος της ARAK στην Ελλάδα απ' ότι ξέρεις και η εταιρεία Λιβανός ΑΕΑΕ που δουλεύω εγώ, απλά συνεργάζεται μαζί τους και κατασκευάζει δορυφόρους. Δεν έχει σχέση με τα απόρρητα του διαστήματος."

"Το έκανες πολλές φορές πρόβες αυτό το ποίημα;"

"Τι...;"

"Σας μαθαίνουν καλά να λέτε ψέματα. Ήσουν πολύ πειστική όλα αυτά τα χρόνια. Κι εγώ τόσο ηλίθιος..."

"Λεωνίδα, τι είναι αυτά που..." πήγε να πει η Έλσα κι έκανε να τον πλησιάσει.

Ο Λεωνίδας τη σταμάτησε φωνάζοντας:

"Μη μ' ακουμπάς! Τα έμαθα όλα, Έλσα. Η εταιρεία του πατέρα σου δεν είναι παρά η ελληνική ARAK. Κι εσύ  είσαι άλλη μια μαριονέτα τους." της είπε με μίσος.

"Πώς το έμαθες;" σάστισε η Έλσα.

"Μου άνοιξε τα μάτια ο Αλέξανδρος Γεωργίου. Πάλι καλά! Διαφορετικά μες στο ψέμα σου θα ζούσα για πάντα!"

Η Έλσα δάκρυσε και προσπάθησε να δικαιολογηθεί:

"Λεωνίδα, εγώ..."

"Σκάσε! Εγώ θα μιλήσω τώρα! Με κρατούσες στο σκοτάδι τόσο καιρό! Ήξερες την αλήθεια, ήξερες πως όλα αυτά για τους εξωγήινους και τη Γεωργίου ήταν αλήθεια και δεν μου είπες τίποτα! Με άφησε να αναρωτιέμαι αν τρελάθηκα ή όχι! Αν εσύ πίστευες σ΄αυτά ή όχι!" φώναξε εκτός εαυτού.

"Το έκανα για να σε προστατεύσω!" του είπε κλαίγοντας.

"Από τι να με προστατεύσεις Έλσα; Με κοροϊδεύεις; Τη δουλίτσα σου φοβόσουν μη χάσεις. Γι΄αυτό δεν με άφηνες να παίρνω μέρος σε οργανώσεις, να πηγαίνω σε πορείες..."

"Ήθελα να σε προστατεύσω από τους ανθρώπους της ARAK. Αν ήξερες την αλήθεια..."

"Κι εσύ μια από αυτούς είσαι!" ξέσπασε πάλι ο Λεωνίδας.

"Κατάλαβε με, σε παρακαλώ! Δεν μας αφήνουν να αποκαλύπτουμε τα μυστικά της ARAK στον οποιονδήποτε."

"Ο άντρας σου είναι ο οποιοσδήποτε;"

"Φοβόμουν. Φοβόμουν ότι θα σου έκανα κακό. Ότι θα ξεσηκωνόσουν, θα στρεφόσουν εναντίων τους και..."

"Και εσύ θα έχανες τη θεσούλα σου και τη στήριξη του μπαμπάκα, έτσι δεν είναι;" της είπε ειρωνικά.

"Όχι, Λεωνίδα. Δεν είναι έτσι. Προσπάθησε να καταλάβεις. Το έκανα για να σε προστατεύσω από εκείνους. Από τα μυστικά τους και τις αλήθειες, που κανένας δεν έπρεπε να ξέρει. Συγχώρεσε με."

"Δεν μπορώ. Γιατί ζούσα έξι χρόνια μες στο ψέμα και την κοροϊδία. Νόμιζα πως ήσουν διαφορετική από την υπόλοιπη οικογένεια σου, αλλά τελικά έκανα λάθος. Μέχρι και η Ανίτα ήταν πιο ειλικρινής από εσένα."

Αυτά τα λόγια πλήγωσαν σαν μαχαίρι την καρδιά της.

"Δεν το εννοείς αυτό..." είπε.

"Το εννοώ. Η Ανίτα μπορεί να έκανε ό,τι έκανε, αλλά τα παραδέχτηκε όλα στο τέλος. Και προτίμησε να πει την αλήθεια ότι δεν μπορούσε να με στηρίζει πια γιατί ίσως κατέστρεφε την καριέρα της, παρά να μείνει μαζί μου και να με κοροϊδεύει όπως εσύ."

Η δήλωσε αυτή έκανε τα μάτια της να στάξουν περισσότερα δάκρυα. Ο Λεωνίδας δεν ήθελε να λυγίσει και να αλλάξει γνώμη. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα, ενώ η Έλσα σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα κλαίγοντας. Ήξερε πολύ καλά το λάθος της και πολλές φορές είχε σκεφτεί να σπάσει τον όρκο σιωπής και να του αποκαλύψει τα πάντα, όμως φοβόταν να εναντιωθεί στον πατέρα της και επιπλέον ήξερε ότι ο Λεωνίδας θα αντιδρούσε επιπόλαια και θα στρεφόταν κατευθείαν κατά της ΑΕΑΕ, βάζοντας έτσι τον εαυτό του σε κίνδυνο. Και τώρα που τα έμαθε; Τι θα γινόταν; Ποιος ξέρει τι θα του έκαναν αν τους ξεμπρόστιαζε στον απλό λαό. Και τι άλλο είχε μάθει άραγε ο Αλέξανδρος Γεωργίου για αυτούς;

Σκούπισε τα δάκρυα της και τον ακολούθησε στην κρεβατοκάμαρα.

"Φεύγεις λοιπόν, ε;" είπε καθώς τον είδε να διπλώνει μερικά ρούχα του και να τα βάζει σε μια μικρή βαλίτσα.

"Ναι." είπε αυτός και την έκλεισε. "Κάποια στιγμή θα έρθω να πάρω και τα υπόλοιπα."

"Δηλαδή θα χωρίσουμε;" ρώτησε. Γύρισε και τη κοίταξε στα μάτια.

"Ναι, Έλσα. Θέλω διαζύγιο. Δεν μπορώ να είμαι παντρεμένος με μα γυναίκα που μου λέει ψέματα."

Η Έλσα αποφάσισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια:

"Δεν μπορείς να φύγεις έτσι απλά! Νόμιζα πως μ' αγαπούσες!"

"Δεν σ' αγαπώ πια! Σε μισώ ύστερα από αυτά που έμαθα!" Κι άλλα λόγια που πονάνε!

"Λες ψέματα! Δεν είναι διακόπτης η αγάπη, να τον αναβοσβήνεις όποτε γουστάρεις!" 

"Κοίτα ποια μιλάει για ψέματα." είπε ο Λεωνίδας και τότε συνειδητοποίησε ότι είχαν έρθει κοντά, πολύ κοντά, και λίγο ακόμα αν έμενε τελικά θα υπέκυπτε.

"Πολύ καλά λοιπόν. Σήκω και φύγε, αφού με θεωρείς ψεύτρα." του είπε η Έλσα δείχνοντας του την πόρτα. 

Ο Λεωνίδας σήκωσε τη βαλίτσα του και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι και την έξοδο.

"Μόνο να προσέχεις, σε παρακαλώ." του είπε πριν την ανοίξει και φύγει. "Δεν θέλω η Άννα να χάσει τον πατέρα της." Ο πρώην άντρας της πλέων απλά της ένευσε και βγήκε από το σπίτι.

Η Έλσα συνέχισε να κλαίει κοιτάζοντας την κλειστή πόρτα, ώσπου το κλάμα της Άννας από μέσα τη συνέφερε και έτρεξε να την παρηγορήσει, όσο αυτό ήταν εφικτό βέβαια. Η μικρή είχε ακούσει τις φωνές απ' τον καυγά των γονιών της, έπειτα άκουσε τον μπαμπά της να φεύγει μόνος, χωρίς να την πάρει μαζί του στον παππού όπως της υποσχέθηκε, και ήταν απαρηγόρητη.