Το βράδυ του Σαββάτου, η NASA διοργάνωσε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για τους επίλεκτους, με δωρεάν ποτό, φαγητό και μουσική. Ήταν ο, τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν για να τους τονώσουν το ηθικό και να φύγει, έστω και προσωρινά, ο φόβος τους.

"Τι γιορτάζουμε;" ρώτησε ο Αλέξανδρος μόλις μπήκαν στην αίθουσα.

"Τις τελευταίες μας μέρες στη Γη." Είπε ο Λεωνίδας, κοιτάζοντας γύρω του εντυπωσιασμένος.

Στο κέντρο υπήρχε ένα στρογγυλό μπαρ με έναν διακοσμητικό μοβ πλανήτη από πάνω, με πράσινους δακτυλίους ο οποίος έμοιαζε με τον Κρόνο εκτός από το χρώμα. Τριγύρω καναπέδες και άνετα σκαμπό σε σχήματα κομητών και αστεροειδών. Στο βάθος, ένα συγκρότημα από τα λίγα που είχαν απομείνει, είχε κληθεί να παίζει μουσική ντυμένοι με στολές αστροναυτών. 

Παντού αιωρούνταν εικονικοί πλανήτες και διάφορα ουράνια σώματα, ανάμεσα τους και η Γη. Και το καλύτερο; Το ταβάνι ήταν ένας θόλος, το οποίο στην πραγματικότητα συνδεόταν με το κεντρικό αστεροσκοπείο της NASA και μετέδιδε εικόνες του έναστρου ουρανού. Ήταν αναμφίβολα το καλύτερο μέρος όπου θα μπορούσε να βρεθεί ο Λεωνίδας για πάρτι.

Παρευρισκόμενοι, εκτός από τους επίλεκτους, ήταν και διάφοροι από το προσωπικό της NASA,  επιστήμονες, αστροφυσικοί, τεχνικοί, αστροναύτες. Άτομα που ο Λεωνίδας, σε όλη του τη ζωή από την ηλικία των δώδεκα ετών, θαύμαζε και ήθελε να γίνει σαν αυτούς.

"Έχει πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες εδώ απόψε." παρατήρησε και ο Αλέξανδρος. "Μακάρι να ήταν και η μητέρα μου μαζί μας. Θα κουβέντιαζε όλη νύχτα."

Ο Ντίνος Λούθερης φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του. Γενικά δεν μιλούσε πολύ σε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Ο Οδυσσέας με τους γνωστούς πλέoν αστροναύτες βρίσκονταν μπροστά απ' τη μπάρα και έπιναν. Ο μπάρμαν μοίρασε σφηνάκια σε όλους.

"Ελάτε κι εσείς, αδέλφια!  Ελάτε να πιείτε μαζί μας!" είπε, δείχνοντας τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο.

Εκείνοι πλησίασαν. Ο Οδυσσέας έδωσε και σε αυτούς από ένα σφηνάκι και είπε σε όλους:

"Αδέλφια μου, απόψε ας πούμε ότι είναι η τελευταία μας νύχτα στη Γη! Ποιος ξέρει τι θα μας περιμένει εκεί που θα πάμε και αν θα γυρίσουμε ποτέ πίσω! Γι' αυτό ας πιούμε και ας το γιορτάσουμε σαν να μην υπάρχει αύριο! Έλα, γεια μας!" και κατέβασε μονομιάς το σφηνάκι.

Οι υπόλοιποι τον μιμήθηκαν. Ήταν ένα αρκετά βαρύ ποτό. Ο Αλέξανδρος φάνηκε να δακρύζει και να προσπαθεί να μη δείξει ότι τον πείραξε. Εκείνη τη στιγμή, όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς την είσοδο. Όλοι κοιτούσαν εντυπωσιασμένοι την Ελπίδα Λεβίδου, τη σοβαρή και απλησίαστη διάσημη αστροφυσικό, άψογα χτενισμένη και βαμμένη, με ένα χρυσό εντυπωσιακό φόρεμα.

Ο Οδυσσέας είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα και όλοι το πρόσεξαν αυτό! Η Ελπίδα πλησίασε την παρέα.

"Καλησπέρα, συνάδελφοι."

"Κυρία Λεβίδου." είπε ο Οδυσσέας και της φίλησε το χέρι. "Δεν σας περιμέναμε. Φαινόσασταν πολύ...σοβαρή ώστε να παρευρεθείτε σε πάρτι, και ειδικά με αυτό το φόρεμα με το ντεκολτέ σας που... Συγνώμη, παρασύρθηκα απ' τη γοητεία σας ή μιλάει το ποτό."

Η Ελπίδα γέλασε ντροπαλά.

"Έχετε δίκιο. Δεν φαίνομαι σαν γυναίκα που πηγαίνει σε πάρτι. Όμως, αυτό ίσως είναι το τελευταίο πάρτι που πρόκειται να πάω και επιπλέον, η συντροφιά όλων σας είναι θαυμάσια.  Γι΄ αυτό θα πιω μαζί σας."

Μετά από λίγη ώρα, τα αίματα "άναψαν" στο πάρτι. Οι περισσότεροι χόρευαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Ο Οδυσσέας χόρευε με την Ελπίδα και λικνίζονταν μαζί σαν να ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.

Λες να μπορεί να γεννηθεί ο έρωτας ακόμα και μέσα στην καταστροφή; αναρωτιόταν ο Λεωνίδας καθώς τους έβλεπε, ενώ συζητούσε με μια ομάδα επιστημόνων που γνώρισε: δύο φυσικούς, έναν αστροφυσικό και έναν χημικό. Ο Αλέξανδρος είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ, μη μπορώντας να αντέξει άλλο το ποτό. Ο Ντίνος είχε επιστρέψει στον παλιό εαυτό του και χόρευε με τη Ζωή Καλογεροπούλου, τη διάσημη αστρολόγο της ομάδας, με την οποία είχε πιάσει ύποπτες φιλίες...!

Η επόμενη μέρα, που ήταν όντως η τελευταία τους στη Γη, πριν φύγουν για το μακρινό πλανήτη, ήταν ημέρα ξεκούρασης και προετοιμασίας. Στο πρωινό, ο Αλέξανδρος παραπονιόταν ότι είχε τρομερό πονοκέφαλο και ζαλιζόταν, κι έπρεπε να πιει μια γερή δόση καφέ για να συνέλθει.

Εκείνος και ο Λεωνίδας κάθισαν να φάνε αμίλητοι, ώσπου έφτασε με το δίσκο της η Ελπίδα και κάθισε μαζί τους. Φαινόταν χλωμή και πολύ κουρασμένη, σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη νύχτα.

"Καλημέρα, συνάδελφοι." είπε, όχι με πολλή όρεξη.

"Καλημέρα." της είπε ο Λεωνίδας και χαμογέλασε. "Πώς είσαι;"

"Χάλια. Πιο χάλια δεν γίνεται." απάντησε και ήπιε μια μεγάλη γουλιά καφέ. "Μετά το χθεσινό..."

"Εγώ πάντως μια χαρά σε είδα. Χόρευες με τον Οδυσσέα και απ' ότι φάνηκε, περνούσατε πολύ καλά."

"Ναι..." είπε εκείνη και κοίταξε προς το τραπέζι του Οδυσσέα, όταν όμως και εκείνος την κοίταξε, έστρεψε αλλού το βλέμμα της.

Φάνηκε να διστάζει, αν θα έπρεπε να πει ή όχι στον νέο της φίλο για όσα έγιναν...

"Χθες...πέρασα τη νύχτα στο δωμάτιο του Παυλάκη." είπε τελικά. Ο Λεωνίδας έμεινε έκπληκτος και χάρηκε συγχρόνως.

"Και γιατί είσαι χάλια; Δεν...ήταν καλός;" τη ρώτησε. Ο Αλέξανδρος καμία διάθεση δεν είχε να συμμετάσχει. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η αυριανή μέρα της αναχώρησης τους. Πώς μπορούσαν οι άλλοι να συζητούν τόσο άνετα και να μιλάνε για έρωτες και σεξ;

"Όχι, ήταν πολύ καλός και με ικανοποίησε." απάντησε η Ελπίδα με μια υποψία χαμόγελου και έπειτα ξεφύσηξε.

"Αλλά...;"

"Δεν ξέρω τι σκατά σκεφτόμουν... Πώς είναι δυνατόν εγώ και αυτός ο άξεστος να... Τέλος πάντων. Του είπα πως δεν θέλω να συνεχίσουμε, αν τυχόν επιβιώσουμε και τελειώσει ο πόλεμος στη Γη. Θα είναι σαν να μην έγινε. Μέσα στην τόση καταστροφή και στο χάος που θα επικρατήσει, ο έρωτας θα είναι το τελευταίο που θα σκεφτώ."

"Εγώ λέω", ξεκίνησε ο Λεωνίδας, που έπιασε τον Οδυσσέα να κοιτάει πάλι (με ζήλια ή του φάνηκε;) "ότι έχεις φοβηθεί πολύ με όλα αυτά που μας περιμένουν, και ότι ένας απ' τους δυο σας μπορεί να σκοτωθεί, ενώ ο άλλος που θα ζήσει να υποφέρει. Γι' αυτό προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν νιώθεις τίποτα, ότι ο Οδυσσέας είναι απλά ένας συμπολεμιστής σου και ένας τύπος που αντιπαθείς. Αλλά πίστεψε με, αν υπάρχει κάτι βαθύτερο, όσο και να προσπαθείς να το διώξεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Το συναίσθημα θα επιστρέφει δυνατότερο."

Η Ελπίδα τον άκουγε τόση ώρα με μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη που έπεσε μέσα. Όταν τελείωσε όμως, σοβάρεψε πάλι απότομα:

"Έχεις δίκιο, αλλά η απόφαση μου δεν αλλάζει. Δεν θα ξαναγίνει τίποτα, πάει και τελείωσε. Έτσι κι αλλιώς, δεν φάνηκε να πειράχτηκε και τόσο όταν τον απέρριψα..."

"Νομίζεις." είπε ο Λεωνίδας γελώντας. 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, όλοι επικοινώνησαν πάλι με τους δικούς τους και τους αποχαιρέτησαν. Η συγκίνηση του Κώστα και της Έλσας ήταν μεγάλη, και ο Αλέξανδρος πήρε κουράγιο που μίλησε πάλι με τον πατέρα του, την αδελφή του και τη Στέλλα. Ειδικά η Στέλλα του έδωσε πολλή δύναμη και θάρρος.

Και η επόμενη μέρα, ήταν η μέρα της αναχώρησης από τη Γη.

*************************************************************

Το συγκρότημα στο οποίο αναφέρομαι είναι οι Starset, τα τραγούδια των οποίων με ενέπνευσαν σε αρκετά κομμάτια της ιστορίας. Θα έχετε συναντήσει μερικά από αυτά σε κάποια κεφάλαια. Για το συγκεκριμένο και ειδικά για τη σκηνή του πάρτι επέλεξα το Let it Die (επάνω)!!

Ευχαριστώ από τώρα μέσα από την καρδιά μου όσους φτάσουν μέχρι εδώ και ακόμα περισσότερο όσους παραμείνουν μέχρι το τέλος μαζί μου και με τον Λεωνίδα! !