Ο Λεωνίδας βρισκόταν σε μια κρύα αίθουσα μαζί με καμία εικοσαριά ακόμα άτομα, ανάμεσα τους και ο Αλέξανδρος, ο οποίος καθόταν δίπλα του. Κάθονταν όλοι σε ένα μεγάλο, σιδερένιο, οβάλ τραπέζι. Ήταν όλοι τους άνθρωποι που είχαν ασχοληθεί είτε με την υπόθεση της Βάσιας, είτε γενικά με εξωγήινους. Αστρονόμοι- αστροφυσικοί σαν τον ίδιο, αστροβιολογοι, μέχρι και αστρολόγοι, εκτός από τον Αλέξανδρο που ήταν καλλιτέχνης.

"Γιατί μας έφεραν εδώ; Τι θα μας κάνουν;" ρώτησε φοβισμένος τον Λεωνίδα.

"Δεν ξέρω, πάντως προσπάθησε να ηρεμήσεις και θα μάθουμε." Του απάντησε.

Πέρασαν μερικά λεπτά ακόμα. Τον έβλεπε να ανεβοκατεβάζει νευρικά το πόδι του και να χτυπάει τα δάχτυλα του στο τραπέζι. Μετά από τόσο καιρό κλεισμένος στο σπίτι του, ο έξω κόσμος του φαινόταν περίεργος και εχθρικός. Δεν ήξερε πως να φερθεί.

Όταν κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Λίβανος, ο Λεωνίδας σηκώθηκε έτοιμος να του επιτεθεί. Ο διπλανός του τον συγκράτησε.

"Κάθαρμα..." μουρμούρισε.

Ο Λιβανός κάθισε στην κορυφή του τραπεζιού και τους κοίταξε όλους, έναν- έναν.

"Καλησπέρα σας." ξεκίνησε.

"Καταρχάς, θα ήθελα να ξέρετε ότι δεν σας συγκέντρωσα όλους εσάς εδώ για κακό σκοπό. Απεναντίας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια σας." Όλοι απόρησαν και άρχισαν να αναρωτιούνται μεταξύ τους. Ο Λιβανός συνέχισε:

"Είστε όλοι σχεδόν άνθρωποι της μεγαλύτερης επιστήμης, της αστρονομίας, και έχετε ασχοληθεί με το μείζον θέμα που μας καίει αυτές τις μέρες. Τους εξωγήινους. Σήμερα θα μιλήσουμε ανοιχτά για αυτούς και θα σας πω επιτέλους την αλήθεια."

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι και ειδικά ο Λεωνίδας με τον Αλέξανδρο.

"Σας χρειαζόμαστε. Όλους σας. Χρειαζόμαστε τα μυαλά σας και τις γνώσεις σας, για να μας βοηθήσετε να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη απειλή."

"Απειλή;! Ποια απειλή;!" πετάχτηκε ο Σωτήρης Αντωνίου, διάσημος αστροβιολόγος.

"Αυτά που θα σας πω τώρα θα τα παραδεχτώ και δημοσίως." είπε ο Λιβανός. "Ναι, είπα ψέματα. Για πολλά χρόνια, οι άνθρωποι μου κι εγώ κρύβαμε την αλήθεια σχετικά με τους εξωγήινους. Την κρύβαμε, για να προστατεύσουμε τον κόσμο και να μην προκληθεί το χάος, έως ότου καταφέρουμε να βρούμε μια λύση. Αυτή η λύση όμως, δεν βρέθηκε. Λοιπόν. Η ιστορία ξεκινάει το 2010, όταν επισκέφθηκε τη Γη και ζήτησε να διαπραγματευθεί μαζί μας, ο εκπρόσωπος ενός εξωγήινου βασιλιά, ενός μακρινού πλανήτη που ονομάζεται Ζεντ, του Ηλιακού Συστήματος Ζ 151, και βρίσκεται 12 έτη φωτός μακριά μας, μέσα στον Γαλαξία μας. Ο αρχηγός της παγκόσμιας ARAK, επέλεξε εμένα να διαπραγματευθώ μαζί του. Με επέλεξε ως τον πιο ικανό από όλους τους εκπροσώπους των χωρών, φοβούμενος ο ίδιος να πάρει θέση. Πράξε όπως εσύ νομίζεις πιο σωστά, μου είπε και με εμπιστεύθηκε ότι θα κάνω το σωστό για τον πλανήτη μας."

Ο Αλέξανδρος και ο Λεωνίδας κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Η συμφωνία δεν πέτυχε. Ήθελαν το μισό του πλανήτη μας, και εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε στο άλλο μισό. Από εκείνη την ημέρα και για πολλά χρόνια, οι εξωγήινοι άρχισαν να απαγάγουν ανθρώπους από εμάς. Ναι, όλες αυτές οι μαρτυρίες ήταν αληθινές. Όμως εμείς δεν μπορούσαμε να παραδεχθούμε την αλήθεια. Όχι ακόμα. Δεν ήμασταν έτοιμοι να κηρύξουμε πόλεμο στους εξωγήινους, καθώς ο πολεμικός εξοπλισμός τους είναι πολύ πιο προηγμένος απ' τον δικό μας. Έτσι λοιπόν, τόσα χρόνια που μας επισκέπτονταν, τους παρακολουθούσαμε κρυφά και μελετούσαμε τα σκάφη τους. Καταφέραμε να φτιάξουμε όπλα και σκάφη παρόμοια με τα δικά τους. Εκσυγχρονιστηκαμε!  Τους φτάσαμε!"

Ο Αντώνης Λιβανός είχε σηκωθεί τώρα και φώναζε, έξαλλος από ενθουσιασμό.

"Και τώρα είμαστε έτοιμοι για την τελική επίθεση! Για την έφοδο τους!" Ο Αντώνης ξανακάθισε. "Η NASA με διέταξε να στείλω στον πλανήτη τους, πριν από την επίθεση, ορισμένους επίλεκτους ώστε να σώσουν κάποιους δικούς μας κρατούμενους. Αυτοί οι επίλεκτοι είσαστε εσείς."

"Μα..." επενέβη ο Λεωνίδας. "Ένα τέτοιο ταξίδι θα μας πάρει χρόνια. Μπορεί να μην επιστρέψουμε ποτέ. 12 έτη φωτός είναι..."

"Αγαπητέ κύριε Νικολάου." τον διέκοψε. "Όπως σας είπα, τα σκάφη μας είναι υπερσύγχρονα, με ασύλληπτες ταχύτητες. Ένα τέτοιο σκάφος θα σας μεταφέρει με ασφάλεια στον πλανήτη Ζεντ, σε έναν μόλις μήνα. Θα ελευθερώσετε τους κρατούμενους και θα τους φέρετε πίσω. Η NASA και τα Ηνωμένα Έθνη επέλεξαν τη χώρα μας για αυτό το σκοπό, εφόσον μαζί μου έγινε η διαπραγμάτευση."

Ο Αντώνης έκανε μια παύση και οι "επίλεκτοι" άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους για όσα είχαν ακούσει. Του Λεωνίδα του φαίνονταν απίστευτα όλα αυτά. Οι άνθρωποι οι οποίοι πριν λίγα χρόνια τον τρέλαναν και τον ανάγκασαν με τη βία να αρνηθεί όσα πίστευε, οι ίδιοι άνθρωποι ζητούσαν τώρα τη βοήθεια του. Και το χειρότερο; Οι εξωγήινοι ήταν πέρα για πέρα αληθινοί και ετοίμαζαν επίθεση στη Γη.

"Δεν μπορούμε να πάμε εκεί πέρα." Του είπε ο Αλέξανδρος.

"Τι;;"

"Είναι αποστολή αυτοκτονίας, δεν το βλέπεις; Ποιος μας εγγυάται ότι θα καταφέρουμε να φύγουμε απ' τον πλανήτη τους; Ότι δεν θα μας σκοτώσουν η, ακόμα χειρότερα, ότι δεν θα μας κρατήσουν κι εμάς αιχμαλώτους για πειράματα."

"Οι εξωγήινοι θα αρχίσουν πάλι μαζικές απαγωγές σε λίγο καιρό. Θα απαγάγουν ξανά την κυρία Γεωργίου. Δεν ξέρουμε γιατί, όμως τη θεωρούν σημαντική και τη θέλουν πίσω." Συνέχισε ο Λίβανος. "Να ξέρετε ότι η απαγωγή της θα σημάνει και την προετοιμασία τους για επίθεση. Τότε θα φύγετε για τον πλανήτη τους."

Ο Λεωνίδας πήρε την απόφαση και σηκώθηκε όρθιος.

"Με συγχωρείτε, αλλά εγώ θα μείνω εδώ να πολεμήσω. Δεν αφήνω την οικογένεια μου." Όλοι τον κοίταξαν με θαυμασμό, εκτός από τον Λίβανο και τους φρουρούς της ARAK.

"Εμ... Τι σας κάνει να το λέτε αυτό, κύριε Νικολάου;"

"Ξέρεις πολύ καλά τι με κάνει να το λεω αυτό!" εξαγριώθηκε ο Λεωνίδας. "Πριν δέκα χρόνια αρνιόσασταν κάθε θεωρία σχετικά με επισκέψεις η απαγωγές εξωγήινων! Οι περισσότεροι από εμάς εδώ μέσα περάσαμε πολύ άσχημα με τα βασανιστήρια που μας κάνατε για να μας πείσετε για τα ψέματα σας! Και τώρα παραδέχεστε την αλήθεια και  μας ζητάτε να ξεχάσουμε όλα αυτά και να σας βοηθήσουμε;"

"Θέλετε να μας χρησιμοποιήσετε, στέλνοντας μας σε μια αποστολή αυτοκτονίας!" Φώναξε και ο Αλέξανδρος.

"Ακριβώς." Συμφώνησε ο Λεωνίδας. "Λυπάμαι, αλλά δεν επιθυμώ να λάβω μέρος στην αποστολή." Και κίνησε προς την έξοδο.

"Ούτε εγώ." Είπε ο Αλέξανδρος και τον ακολούθησε.

Δύο μεγαλόσωμοι φρουροί τους εμπόδισαν την έξοδο, δείχνοντας τους τα όπλα τους. Ο Λίβανος σηκώθηκε και στράφηκε προς το μέρος τους.

"Δεν νομίζω πως σας άφησα δικαίωμα επιλογής, κύριε Νικολάου. " είπε μ' ένα σιγανό γέλιο. "Κι εσείς, κύριε Γεωργίου...Δεν θέλετε να σώσετε τη μητέρα σας;"

"Θα την προστατεύσω με άλλο τρόπο! Δεν θα αφήσω να την πάρουν πάλι!" Φώναξε ο Αλέξανδρος.

"Ότι κι αν κάνεις, θα την πάρουν. Άκουσε με."

Ο Λίβανος στράφηκε πάλι στον Λεωνίδα:

"Νόμιζεις ότι επειδή είσαι γαμπρός μου θα σου τη χαρίσω; Είσαι γελασμένος." Του είπε χαμηλόφωνα, αλλά απειλητικά. "Έστρεψες την κόρη μου εναντίον μου. Θα το πληρώσεις αυτό."

Έπειτα στράφηκε σε όλους γενικά:

"Έχετε μια εβδομάδα καιρό για να προετοιμαστείτε καταλλήλως και να αποχαιρέτησετε τις οικογένειες σας. Μετά θα κληθείτε πάλι και θα εκπαιδεύτητε στις κεντρικές εγκαταστάσεις της ARAK στην Αμερική. Η εκπαίδευση θα κρατήσει ένα μήνα και θα είναι ίδια με εκείνη που πέρασαν όλα τα μέλη μας για να εργαστούν σε εμάς, δηλαδή σε κανονικές συνθήκες πολέμου με εξωγήινους αλλά σε μορφή εικονικής πραγματικότητας. Πριν από αυτό, θα υποβληθείτε σε ψυχολογικά και διάφορα άλλα τεστ. Όποιος δεν ανταποκριθεί στο κάλεσμα θα θεωρηθεί προδότης ολόκληρου του πλανήτη και θα εξοριστεί στον Άρη, το ίδιο και όσοι δεν περάσουν τα τεστ και δεν ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή."

Σε αυτό το σημείο κοίταξε τον Λεωνίδα.

"Καθόλου απορίες;" ρώτησε. Όλοι παρέμειναν σιωπηλοί. Προσπαθούσαν να χωνέψουν όλα αυτά που είχαν ακούσει και τα άλλα που θα ακολουθούσαν.

Λίγο αργότερα, ο Λεωνίδας και ο Αλέξανδρος, ελεύθεροι πλέον (προς το παρόν), περίμεναν ταξί για να γυρίσουν σπίτια τους. Στο μεταξύ μίλησαν και με τους δικούς τους και τους είπαν τι έμαθαν και τι θα ακολουθούσε.

Ο Αλέξανδρος τιναζόταν πάνω με την παραμικρή φασαρία, με τον παραμικρό ήχο αυτοκινήτου που περνούσε από μπροστά τους και αρπαζόταν απ' τον Λεωνίδα.

Ο κόσμος του φαινόταν πολύ τρομακτικός και αφιλόξενος. Και πόσο είχε άλλαξει μέσα σε αυτά τα χρόνια που βρισκόταν κλεισμένος στο υπόγειο του... Ένα ταξί πέρασε και ο Λεωνίδας το σταμάτησε.

"Που πηγαίνουμε;" τους ρώτησε ο ταξιτζής, βγάζοντας ένα ακουστικό από το αυτί του. Του είπαν τη διεύθυνση και εκείνος απλά την πληκτρολόγησε στο GPS αφήνοντας στον αυτόματο οδηγό να κάνει τα υπόλοιπα, ενώ αυτός φόρεσε παλι το ακουστηκο και κουνούσε το κεφάλι του σε ένα ρυθμό που μόνο εκείνος άκουγε.

"Τι θα κάνεις τώρα; Θα ξανακλειστείς στο υπόγειο σου;" ρώτησε ο Λεωνίδας τον Αλέξανδρο.

"Όχι. Θα μείνω με τους γονείς μου για λίγες μέρες, μέχρι να πείσω τη μητέρα μου να έρθει να μείνει μαζί μου." Απάντησε εκείνος.

"Τι;; Δηλαδή θα την κλείσεις και αυτήν στο υπόγειο;"

Ο ταξιτζής έβγαλε ξανά το ακουστικό του νομίζοντας πως είχε μιλήσει σε αυτόν:

"Είπες κάτι, φίλε;" Ο Λεωνίδας του έκανε νόημα πως όχι και συνέχισε πιο χαμηλόφωνα:

"Τι θα κερδίσεις έτσι;"

"Θα την προστατεύσω από μια δεύτερη απαγωγή."

"Μα είναι μάταιο. Άκουσες τι είπε ο Λίβανος. Ότι και να κάνεις, αυτοί θα τη βρούνε. "

"Λες να μπορούν να έρθουν δέκα μέτρα κάτω απ' τη Γη;" είπε νευριασμένος ο νεαρός. "Εμένα πως δεν με βρήκανε τόσα χρόνια που ήμουν κρυμμένος;"

Ίσως επειδή δεν ήθελαν να απαγάγουν εσένα. Σκέφτηκε να του πει ο Λεωνίδας, αλλά δεν μίλησε.

Πίσω στο σπίτι, η Έλσα τον περίμενε με αγωνία. Μόλις μπήκε μέσα, έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά του.

"Αχ, Λεωνίδα... Δόξα το Θεό, τουλάχιστον είσαι καλά."

"Η μικρή;"

"Την πήγα στη μητέρα μου. Έκανε παράπονα πως δεν τη βλέπει συχνά. Τι θα γίνει τώρα;"

"Αυτό που σου είπα στο τηλέφωνο. Θα πολεμήσουμε η θα πεθάνουμε."

"Χριστέ μου! Λεωνίδα, δεν θέλω να πας εκεί."

"Δεν έχω άλλη επιλογή. Όσο ο στρατός μας θα πολεμάει εδώ, εμείς θα είμαστε σε αποστολή διάσωσης."

Κάθισε σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι.

"Μου φαίνεται αδιανόητο." Είπε ξεφυσώντας. "Δεν πήγα ούτε καν στρατό, λόγω του χαρτιού ψυχασθένειας. "

"Θα σας εκπαιδεύσουν. " είπε η Έλσα. "Λογικά θα είναι η ίδια εκπαίδευση που ακολούθησα κι εγώ."

"Θες να πεις πως...ξέρεις να χειρίζεσαι όπλα;" ρώτησε έκπληκτος ο Λεωνίδας.

"Και όχι μόνο τα συνηθισμένα όπλα που φαντάζεσαι."

Η Έλσα κάθισε πάνω του.

"Όλα καλά θα πάνε." Του είπε.

"Μου είναι αδιανόητο το ότι δεν θα είμαστε μαζί σε αυτό."

"Μην ανησυχείς. Ξέρω να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου." Και τον φίλησε. Αυτό το φιλί έδωσε κουράγιο και στους δύο. Ερχόταν μια δύσκολη μάχη, πιθανόν το τέλος της ανθρωπότητας. Κι όμως, όσο είχαν ο ένας τον άλλον, ένιωθαν πως θα έπαιρναν δύναμη απ' την αγάπη τους. Και θα μάχονταν ως την τελευταία στιγμή για να προστατεύσουν όλους όσους αγαπούσαν.