Η Βάσια, ο Μύρωνας, η Κασσιόπη και ο Δαμιανός περίμεναν έξω απ' το σπίτι του Αλέξανδρου. Η καρδιά της Βάσιας χτυπούσε σαν τρελή από αγωνία που θα έβλεπε ξανά τον γιο της. Πώς θα ήταν άραγε; Σε τι κατάσταση; Καθώς περίμεναν να τους ανοίξει, έφτασε και ο Λεωνίδας με την κόρη του, ένα ξανθό πανέμορφο κοριτσάκι.

"Καλησπέρα." είπε σε όλους.

"Λεωνίδα! Πάνω στην ώρα." του είπε ο Μύρωνας.

"Συγνώμη που άργησα. Με πήρε ο ύπνος."

"Μην απολογείσαι. Κι εμείς τώρα φτάσαμε, έτσι κι αλλιώς. Περιμένουμε να έρθει ο Αλέξανδρος. Μέχρι να ανέβει απ' το υπόγειο..."

Εκείνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε και φάνηκε ο Αλέξανδρος με μάτια μισόκλειστα απ' το φως του ήλιου.

"Περάστε." τους είπε και άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Με το που μπήκαν μέσα, η Βάσια όρμησε στην αγκαλιά του και άρχισαν και οι δυο να κλαίνε. Η Κασσιόπη ζήλεψε. Γιατί η μητέρα τους χάρηκε περισσότερο που είδε τον Αλέξανδρο απ' ότι την ίδια; Μήπως τον αγαπούσε περισσότερο;

Η Βάσια περίμενε να βρει το γιο της σε πολύ χειρότερη κατάσταση, κι όμως φαινόταν μια χαρά, εξωτερικά τουλάχιστον. Μόνο τα μαλλιά του ήταν πιο ατίθασα.

"Ένας κούκλος έγινες." είπε όταν τελείωσε αυτή η δακρύβρεχτη επανασύνδεση.

"Ευχαριστώ, μαμά. Κι εσύ είσαι το ίδιο όμορφη, ακριβώς όπως σε θυμόμουν."

"Κυρία Βάσια..." είπε  Στέλλα, που τόση ώρα κανείς δεν φάνηκε να αντιλήφθηκε την παρουσία της. Πλησίασε και την αγκάλιασε κι εκείνη.

"Πόσο χαίρομαι που επιστρέψατε..."

"Να 'σαι καλά, κορίτσι μου. Χαίρομαι που είσαι ακόμα με τον γιο μου και τον στηρίζεις."

"Λοιπόν..." ξεκίνησε να λέει ο Μύρωνας. "Τώρα που η οικογένεια μας ενώθηκε ξανά, μπορώ να πω ότι είμαι πραγματικά ευτυχισμένος. Υπάρχουν όμως πολλά που πρέπει να γίνουν. Πρέπει να προσέχουμε."

Τους κοίταξε όλους έναν- έναν και τελευταίο τον Λεωνίδα.

"Δεν πρόλαβαν όμως να γίνουν οι συστάσεις. Λεωνίδα, πιστεύω θα θυμάσαι την κόρη μου, την Κασσιόπη." συμπλήρωσε.

"Ναι, φυσικά και τη θυμάμαι. Ήμασταν συμμαθητές, αλλά έχουμε πολλά χρόνια να ιδωθούμε." απάντησε εκείνος και της έσφιξε το χέρι.

"Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, Λεωνίδα. Από εδώ ο άντρας μου, ο ζωγράφος Δαμιανός Δάρρας."

"Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω από κοντά, κύριε Δάρρα." είπε ο Λεωνίδας κι έδωσαν τα χέρια.

"Η τιμή είναι δική μου, κύριε Νικολάου. Ύστερα από αυτό που καταφέρατε εσείς και ο Αλέξανδρος... Μα πώς βρήκατε την κυρία Γεωργίου; Πώς ανακαλύψατε πού βρισκόταν;"

"Αυτά θα τα συζητήσουμε λεπτομερώς μετά το φαγητό." του είπε ο Αλέξανδρος.

"Και από εδώ η κόρη μου, η Άννα." είπε τέλος ο Λεωνίδας και ολοκληρώθηκαν οι συστάσεις.

Όλοι σχολίασαν πόσο κούκλα ήταν η μικρή Άννα και εκείνη τους είπε ντροπαλά "ευχαριστώ".

Κατέβηκαν κάτω, στα υπόγεια. Όσο η Στέλλα σερβίριζε το φαγητό στην τραπεζαρία, ο Αλέξανδρος πήρε τη μητέρα του για να την ξεναγήσει στο υπόλοιπο σπίτι. Πήγαν πρώτα στο δωμάτιο των εφευρέσεων. Εκείνη τα κοίταξε όλα εντυπωσιασμένη. Ήταν απίστευτο πόσα πράγματα είχαν ανακαλυφθεί σε αυτά τα δέκα χρόνια. Αν και της τα είχε περιγράψει ο Λεωνίδας στην Αίγυπτο, δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί πώς θα ήταν από κοντά.

Τέλος, στάθηκε μπροστά απ' τη χρονομηχανή.

"Και αυτή σίγουρα θα πρέπει να είναι η μηχανή του χρόνου." είπε.

"Ναι." Η Βάσια κοίταξε πιο προσεκτικά τη λευκή οθόνη, τους μοχλούς και τα διάφορα κουμπιά.

"Ποιος είναι μέσα;" ρώτησε.

"Ο Ντίνος Λούθερης." της απάντησε ο γιος της. Τα μάτια της γούρλωσαν.

"Σοβαρά;!" αναφώνησε.

"Ναι. Προσφέρθηκε από μόνος του να ταξιδέψει στο παρελθόν για να σε βρει και να αλλάξει το παρόν. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον κατά τη γνώμη μου. Απλά ταξιδεύει το μυαλό σε ένα εικονικό παρελθόν, σε μια άλλη διάσταση. Ο Ντίνος λείπει εδώ και τρία χρόνια και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο 1995."

"Απίστευτο..." ψιθύρισε η Βάσια. "Και πότε θα επιστρέψει;"

"Όταν βρούμε τρόπο να τον φέρουμε πίσω."

"Τι εννοείς; Φτιάξατε τη χρονομηχανή χωρίς κάποιο κουμπί επιστροφής;"

"Τον προειδοποιήσαμε τον Ντίνο, αλλά αυτός ήθελε να πάει σώνει και καλά. Είπε ότι έπρεπε να επανορθώσει, γιατί έφταιγε κι εκείνος για την εξαφάνιση σου. Θα μπορούσαμε απλά να απενεργοποιήσουμε τη μηχανή, αλλά ο μπαμπάς φοβάται τις παρενέργειες."

"Οι οποίες είναι...;"

"Η πιο σοβαρή είναι να πεθάνει ο Ντίνος, η να μείνει για πάντα παγιδευμένος στο παρελθόν. Υπάρχουν κι άλλες, πολλές θεωρίες. Όπως και να 'χει, δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε."

"Έχεις δίκιο." παραδέχτηκε η Βάσια.

Είχε μπερδευτεί. Με ποιον τρόπο θα την έφερνε πίσω ο Ντίνος, εφόσον ήξερε ότι δεν μπορούσε προς το παρόν να επιστρέψει; Και με ποιον τρόπο θα άλλαζε το μέλλον, αν όντως το παρελθόν στο οποίο βρισκόταν δεν ήταν πραγματικό; Για την ώρα όμως, όλα αυτά δεν είχαν σημασία.

"Ότι έγινε δεν αλλάζει." της είπε ο γιος της, σαν να διάβασε τις σκέψεις της. "Σημασία έχει τώρα ότι είσαι εδώ. Γύρισες και ανέτρεψες όλες τις ψεύτικες θεωρίες, βγάζοντας στο φως την αλήθεια."

"Και τώρα τι γίνεται;" απόρησε εκείνη.

"Οι εξωγήινοι έχουν σίγουρα απαγάγει κι άλλους Γήινους. Πρέπει να ανακαλύψουμε γιατί το κάνουν αυτό. Τι θέλουν από εμάς; Τι είδους συμφωνία είχαν κάνει με τον Λιβανό, η οποία απέτυχε;"

"Δυστυχώς, εγώ δεν θυμάμαι τίποτα από την παραμονή μου μαζί τους. Μόνο...σήμερα το πρωί είχα ένα φλας μπακ."

"Τι είδες;" τη ρώτησε με αγωνία ο Αλέξανδρος.

"Έναν από αυτούς. Με εξέταζε. Θυμάμαι ότι φοβόμουν και ήθελα να ουρλιάξω, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε να βγάλω φωνή." είπε και τα μάτια της κοιτούσαν το κενό.

Ο Αλέξανδρος κατάλαβε ότι φοβόταν. Φοβόταν μην θυμηθεί ξαφνικά τα πάντα, αν και η ίδια το ήθελε αυτό, γιατί ίσως μέσα στις ξεχασμένες της αναμνήσεις κρύβονταν απαντήσεις. Πήγε δίπλα της και της κράτησε το χέρι.

"Μη φοβάσαι, μαμά. Εγώ είμαι εδώ. Θα τα περάσουμε μαζί όλα. Όλα θα πάνε καλά. Μη φοβάσαι." της είπε.

"Αγόρι μου..." είπε η Βάσια και τον αγκάλιασε. "Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ ανησύχησα όταν μου μίλησε ο Λεωνίδας για σένα..."

"Μην ανησυχείς πια. Θα γίνω καλά."

Στη συνέχεια, της έδειξε το γραφείο του και της μίλησε για όλες τις έρευνες που έκανε τόσο καιρό κλεισμένος εκεί μέσα, για τις απαντήσεις που έψαχνε και για τον τρόπο με τον οποίο τη βρήκε. Η Βάσια ήταν περήφανη για εκείνον. Ο γιος της ήταν μια ιδιοφυΐα. Η Στέλλα τους φώναξε για φαγητό λίγη ώρα μετά.

Κάθισαν όλοι μαζί στο μεγάλο τραπέζι της υπόγειας τραπεζαρίας. Η Στέλλα μαγείρευε υπέροχα.

"Εντάξει, σε εγκρίνω για νύφη μου. Ο γιος μου δεν θα πεινάσει ποτέ." είπε γελώντας η Βάσια.

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε. Έπειτα η Βάσια στράφηκε στον Λεωνίδα, που καθόταν δίπλα της.

"Πώς σε υποδέχτηκε η Έλσα;" τον ρώτησε.

"Με τσακωμό, όπως το περίμενα." απάντησε.

"Δηλαδή...είναι οριστικό; Χωρίζετε;"

"Δεν γινόταν αλλιώς. Η Έλσα επέλεξε την ARAK."

"Λυπάμαι." είπε η Βάσια.

"Τουλάχιστον δεν θα μας σταθεί εμπόδιο." είπε ο Λεωνίδας.

"Εμπόδιο σε ποιο πράγμα;" απόρησε ο Δαμιανός.

"Έχουμε σκοπό να ανατρέψουμε την ARAK και να αποκαλύψουμε την αλήθεια που μας κρύβουν." του εξήγησε ο Αλέξανδρος.

Ο Δαμιανός και η Κασσιόπη κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι. Έπειτα οι άλλοι τους διηγήθηκαν τα πάντα, από την αρχή: για τον φασισμό και τη λογοκρισία που είχε υποβάλλει η ARAK στις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των κρατών του πλανήτη με σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Η Άννα δεν καταλάβαινε και πολλά από αυτά που έλεγαν οι μεγάλοι. Στην ARAK δούλευαν μόνο κακοί άνθρωποι; Άρα και ο παππούς της ο Αντώνης ήταν κακός; Και η μαμά της; Μα γιατί να πάει με το μέρος των κακών η μαμά της; Η Άννα είχε μπερδευτεί και στεναχωρηθεί πάρα πολύ.

Όταν τέλειωσαν το φαγητό, άρχισαν να κάνουν σχέδια για το πώς θα πετύχουν το στόχο τους. Δεν έβγαλαν καμία άκρη.

"Είμαστε μόνο εφτά άτομα. Η ARAK είναι κάτι παραπάνω από μια θυγατρική εταιρεία της NASA. Είναι μια ολόκληρη, παγκόσμια οργάνωση. Ελέγχει τις κυβερνήσεις, το ίντερνετ, τα πάντα. Κοντεύει να ανατρέψει και την ίδια τη NASA ακόμα." ισχυρίστηκε ο Μύρωνας.

"Δεν είμαστε μόνο εφτά." είπε ο Αλέξανδρος. "Έχω πολλές γνωριμίες που είναι κατά της ARAK και ο Λεωνίδας ήταν παλιότερα μέλος σε τρεις διαφορετικές αντί- ARAK οργανώσεις..."

"Οι οποίες το μόνο που κατάφερναν ήταν να προκαλούν το χάος κάνοντας επεισόδια στο Σύνταγμα." είπε ο Μύρωνας κοιτάζοντας τον Λεωνίδα βλοσυρά.

"Συγνώμη κύριε Γεωργίου, εσείς άλλα δεν μας λέγατε πριν φύγω για Αίγυπτο;" του είπε εκείνος συγκρατώντας την ψυχραιμία του. "Ότι με το κύρος σας και τις γνωριμίες σας θα βοηθήσετε; Πού πήγε το κύρος σας τώρα;"

"Νόμιζα ότι θα μπορούσα. Αλλά δεν μπορώ. Και τώρα πια το μόνο που με νοιάζει είναι που γύρισε η γυναίκα μου."

"Καλά το φαντάστηκα ότι θέλατε μόνο το συμφέρον σας!" φώναξε ο Λεωνίδας.

"Κι εσύ αυτό δεν ήθελες;! Να αποκαταστήσεις τη φήμη σου;! Να πιστέψουν όλοι αυτό που είδες εκείνη τη νύχτα;! Ορίστε λοιπόν! Τώρα έγινε!" του φώναξε ο Μύρωνας.

"Δεν μου αρκεί μόνο αυτό!"

"Σταματήστε!" πετάχτηκε ο Δαμιανός. "Λοιπόν. Εγώ και η Κασσιόπη πήραμε μια απόφαση. Δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε στην επανάσταση σας."

"Μα..." πήγε να μιλήσει ο Αλέξανδρος.

"Θα μπλεχτούμε όλοι μας πολύ άσχημα. Επιπλέον, εμείς περιμένουμε παιδί. Δεν θέλω να βάλω σε κίνδυνο την Κασσιόπη κι εκείνο."

"Ναι, όμως... Για μια στιγμή... Περιμένετε παιδί είπες;"

"Ναι, Αλέξανδρε. Λυπάμαι που το έμαθες με αυτό τον τρόπο. Και τώρα μας συγχωρείτε, πρέπει να φύγουμε. Δεν είμαι καλά. Πάμε, Δαμιανέ." και σηκώθηκαν.

Η Στέλλα σηκώθηκε κι αυτή.

"Θα σας συνοδεύσω μέχρι την έξοδο." τους είπε.

"Μπορείς να πάρεις και την Άννα;" τη ρώτησε ο Λεωνίδας. "Είμαι σίγουρος ότι θα της άρεσε μια ξενάγηση στο δωμάτιο των εφευρέσεων μετά."

"Ναι!" φώναξε η Άννα ενθουσιασμένη, αγνοώντας όσα είχε ακούσει ως τώρα και την τρόμαζαν.

Ο Λεωνίδας ήθελε να την απομακρύνει από αυτά που έλεγαν. Όσα λιγότερα ήξερε για εκείνον και για το σκοτεινό παρελθόν του, τόσο το καλύτερο. Ήδη είχε καταλάβει τι ρόλο έπαιζε η μάνα της σε όλη αυτή την ιστορία και είχε αρχίσει τις ερωτήσεις, προηγουμένως στο δρόμο για το σπίτι του Αλέξανδρου.

"Και βέβαια." απάντησε η Στέλλα. "Έλα, Άννα." Η Άννα ακολούθησε την κοπέλα και τους άλλους προς τα επάνω.

Ο Αλέξανδρος ένιωσε πως η αδελφή του 'τον πούλησε'. Δεν θα τη συγχωρούσε ποτέ. Εντάξει, καταλάβαινε ότι φοβόταν, αλλά δεν θα ανάγκαζε ούτε εκείνη ούτε τον γαμπρό του να κάνουν κάτι επικίνδυνο. Απλώς με την επιρροή που είχε ο Δαμιανός ως ζωγράφος και η Κασσιόπη ως γιατρός, θα μπορούσαν κατά κάποιο τρόπο να βοηθήσουν.

"Λοιπόν." είπε η Βάσια. "Επειδή εσείς θα με τρελάνετε όλοι σας, προτείνω να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Ακόμα πρώτη μέρα είναι. Ας το αφήσουμε στο λαό. Αυτοί θα καταδικάσουν την ARAK και ο Λιβανός δεν θα αντέξει τις πιέσεις τους και θα αναγκαστεί να μας πει την αλήθεια."

Οι υπόλοιποι τρεις κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Είναι μια λύση αυτό." είπε ο Αλέξανδρος. Ο Μύρωνας κατά βάθος φοβόταν πάρα πολύ. Τι θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες ύστερα απ' την αποκάλυψη της γυναίκας του;

Ο Λεωνίδας, απ' την άλλη, δεν σκόπευε να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια και να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Θα έπαιρνε μέρος σε αυτές! Όσο για τη Βάσια, δεν την ένοιαζε καθόλου τι θα γινόταν στη συνέχεια η πώς θα την αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι της ARAK. Το μόνο που ήθελε ήταν να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Να πάρει επιτέλους πίσω τη ζωή της...