Σε έναν μακρινό τόπο πέρα από κάθε γνωστή ήπειρο και πριν από τη Νέα Εποχή λέγεται πως υπήρχε μία Κατάρα και μία Νήσος απ' όπου ξεκίνησε. Η Κατάρα των Απέθαντων. Θα συμφωνούσαν όλοι ανεξαιρέτως πως όσοι την έζησαν υπήρξαν οι πιο άτυχοι της μοίρας σε ολόκληρη την ιστορία από τους αρχαίους χρόνους της βασιλείας των δράκων μέχρι σήμερα. Εγώ όμως πιστεύω... πως για να υπάρξουν τα σπουδαιότερα θαύματα πρέπει πρώτα να προηγηθούν οι μεγαλύτερες συμφορές. Ένα δείγμα αγάπης εκεί που για αιώνες ολόκληρους σπέρνονταν μόνο ο δόλος, η πονηριά, η προδοσία... αποτελεί ένα από αυτά τα θαύματα. Για να το συνειδητοποιήσεις καλύτερα φαντάσου μερικές χιλιάδες άνθρωποι να περπατούν στη γη και να έχουν κακοποιηθεί μεταξύ τους αμέτρητες φορές. Φαντάσου τον εαυτό σου όσο κι αν είχε κοιμηθεί δίπλα σε συνάνθρωπό του το επόμενο πρωί να ξυπνούσε λεηλατημένος από τα πάντα και κάθε φορά να κόντευε να πεθάνει από τραύματα, ψύχος, πείνα, δίψα και στο παρά τσακ να τα κατάφερνε να στρώσει τη ζωή του και πάλι. Φαντάσου να είσαι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να μην υπάρχει πλέον κανένας ομαδικός οικισμός, μόνο μεμονωμένοι άνθρωποι που περιφέρονται σε μια καταδικασμένη γη. Άλλοι να εύχονται να μην διασταυρωθούν με κανέναν, άλλοι να στήνουν παγίδες μήπως και λεηλατήσουν ξένους κόπους, άλλοι να κυνηγούν ευθέως και να προκαλούν σε μάχη. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών όπως ήταν αναμενόμενο πολύ σύντομα είχε εγκαταλείψει τον αγώνα της ζωής. Κι έτσι ξεκίνησαν να γεννιούνται οι Κούφιοι...

Φαντάσου όμως τώρα όλες οι μεταβλητές του σύμπαντος για μια στιγμή να παίρνουν την κατάλληλη θέση, ώστε οι δυο τελευταίοι αγνοί άνθρωποι ολόκληρης της Νήσου να συναντώνται... Ο Ιππότης Μπράντλεϊ και η φορέας της Κατάρας Μίρα. Στην πραγματικότητα ήταν και οι δυο τους δέσμιοι αυτής της κοσμικής Κατάρας, μα ο Μπράντλεϊ ακόμη δεν το γνώριζε, καθώς δεν είχαν εμφανιστεί στη σάρκα του τα σημάδια της. Πρώτη φορά συναντήθηκαν σε μια ξύλινη αποβάθρα στο μοναδικό λιμάνι του Νησιού. Προτού όμως εξιστορήσω τη γνωριμία τους με λεπτομέρεια ας πω λίγα ακόμη πράγματα για το παρελθόν.

Πριν από χιλιάδες χρόνια όταν ακόμη δεν είχε καν επινοηθεί η λέξη Κατάρα στη γη βασίλευε ο περιβόητος Άρχοντας του Φωτός. Το σπουδαιότερο ον της εποχής του, ορκισμένος να εκπληρώσει έναν και μοναδικό σκοπό: την αιώνια εξουσία. Να εξαλείψει το σκοτάδι μια για πάντα ακόμη κι από την πιο ασήμαντη γωνιά του κόσμου, κάθε μικροσκοπική απειλή που βάραινε τη συνείδησή του όποτε αντίκριζε με μελαγχολία τον ήλιο να δύει πίσω από τον ορίζοντα.

Όμως σε βάθος χρόνου η φωτιά του άρχισε να εξασθενεί και για να εμποδίσει την καταστροφή του ονείρου του βεβήλωσε τη φλόγα να συνεχίσει να καίει αέναα θυσιάζοντας τον ίδιο του τον εαυτό ως καύσιμο της φλόγας. Ήταν αναμενόμενο, εφόσον πήγε κόντρα στη φύση, αυτή να εκδικηθεί και κάπως έτσι επήλθαν αλλαγές που διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα διαταράσσοντας για δεύτερη φορά την ισορροπία. Όχι μονάχα απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από τον στόχο του, μα έκανε το όνειρό του να μοιάζει με άπιαστο εγχείρημα. Αποτέλεσμα αυτής της πράξης ήταν η σκοτεινή πλευρά του κόσμου να ανέλθει και οι λεγόμενοι Απέθαντοι να εξαπλωθούν στη γη. Η γραμμή που χώριζε τον θάνατο από τη ζωή είχε πλέον σβηστεί, οι άνθρωποι δεν πέθαιναν, μα απλώς έχαναν με τον καιρό τον εαυτό τους και σε ακραίες περιπτώσεις γίνονταν Κούφιοι από ψυχή... Μπορούσες να το δεις στα μάτια τους. Κι αυτό ήταν το πρώτο αμάρτημα. Η Εποχή της Φωτιάς θα έληγε και θα ακολουθούσε η Εποχή των Ανθρώπων. Ή αλλιώς... η Εποχή του Σκότους. Μία περίοδος κατά την οποία ο ίδιος ο θάνατος... ήταν νεκρός.

Σε έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν αιώνες αργότερα η μοίρα ήθελε εκείνους τους δυο καταραμένους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να γνωριστούν. Είτε μέσω του χώρου είτε μέσω του... χρόνου. Ο Μπράντλεϊ προερχόταν από ένα μακρινό παρελθόν σε σχέση με τη χρονολογία της Μίρα, από ένα έτος που δεν είχαν ακόμη μελετηθεί οι καινούργιοι νόμοι της φύσης που επήλθαν με την Κατάρα του Πρώτου Αμαρτήματος. Ήξερε μονάχα πως ξεκινούσε να εξαπλώνεται από την καρδιά. Συχνά τσάκωνε τον εαυτό του -συνήθως πριν τον ύπνο ή μετά το φαγητό- αυθόρμητα να ψηλαφίζει το στήθος και να αφουγκράζεται τον χτύπο της καρδιάς του μήπως και παρατηρούσε καμιά αλλαγή σύμφωνα με τις φήμες της Κατάρας. Λέγανε πως η καρδιά έπαυε κάποτε να χτυπά και τότε ήταν που οι άνθρωποι έψαχναν αφορμή να βαφτίσουν «Κούφιο» τον κάτοχο της ακούνητης καρδιάς.

Αργότερα ο τελευταίος πόλεμος δημιούργησε εντονότερες πολώσεις στην κοινωνία, κατέστρεψε τα περισσότερα τάγματα, βύθισε ακόμη περισσότερο τις πόλεις στο σκοτάδι και ακόμη πιο σπάνιο κατέστησε το να συναντήσει κανείς υγιή καταραμένο. Πιστευόταν πως όσο χειρότερα η Κατάρα υπέτασσε τη σάρκα τόσο χειρότερα υπέτασσε το μυαλό και εξαφάνιζε την Ανθρωπιά του φορέα. Η Μίρα όμως από προσωπική της πείρα διαφωνούσε με αυτόν τον ισχυρισμό. Είχε δυνατή θέληση κι ας μην ήξερε το γιατί. Ίσως απλά να ήταν ευνοημένη από τη φύση της, σημασία είχε το αποτέλεσμα κι όχι το πώς. Η Κατάρα για κάποιον άγνωστο λόγο -μολονότι κατέκτησε το σάρκινο μέρος της- δεν επηρέασε την ψυχή της, ούτε και τη συνείδησή της. Το ένιωθε πως είχε καρδιά, πως μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αγαπήσει. Φοβόταν τον θάνατο κι αυτό από μόνο του σήμαινε πάρα πολλά.

Τώρα μπορεί να ρωτήσει κανείς: εφόσον εκείνοι οι δύο κατάγονταν από διαφορετικές στιγμές στην ιστορία πώς είναι δυνατόν να συναντιόνταν; Πρώτη φορά λοιπόν γνωρίστηκαν σε εκείνη την αποβάθρα. Η Μίρα περιπλανιόταν ώρες χωρίς εφόδια, χωρίς δυνάμεις ψάχνοντας οτιδήποτε ικανό να τη βοηθήσει να διαβεί τα κοσμοϊστορικά εδάφη. Ήταν τότε που η ματιά της έπεσε στη φωσφορίζουσα λάμψη μιας απομακρυσμένης υπογραφής. Μόλις είχε καταφέρει να βγάλει τον εαυτό της από τα συντρίμμια του λιμανιού και καθώς έτρεχε με ενθουσιασμό προς την προβλήτα να φτάσει την υπογραφή μια εύλογη σκέψη τη σκανδάλισε. Το σημείο στο οποίο βρισκόταν έμοιαζε με παγίδα, τόσο κοντά στη θάλασσα και τόσο κοντά στην άκρη του διαδρόμου που θα μπορούσε πανεύκολα κάποιος να τη ρίξει στο νερό.

Κι έφτασε ώρα να εξηγήσω... τι το σπουδαίο είχαν αυτές οι μαγικές υπογραφές που η Μίρα ήταν διατεθειμένη να θέσει μέχρι και τη ζωή της σε κίνδυνο για να έρθει σε επαφή με μία; Οι υπογραφές αποτελούσαν μέθοδο επικοινωνίας μεταξύ Απέθαντων. Διέσχιζαν μέσω αυτών τα χάσματα του χώρου και του χρόνου.

Χαράσσονταν με άσπρο σαπωνόλιθο από όσους πίστευαν ότι συνάνθρωποί τους στο ίδιο μέρος θα χρειάζονταν καθοδήγηση ή βοήθεια σε κάποιον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν. Ο καθένας είχε τους δικούς του σκοπούς, όμως συνήθως αφήνονταν από γενναίους πολεμιστές ή θεραπευτές που ήθελαν μονάχα να προσφέρουν ένα χέρι βοηθείας (δεν υπήρχε λόγος να χρησιμοποιηθούν από απατεώνες, καθώς οι καλεσμένοι εμφανίζονταν με τη μορφή φαντάσματος, σύντομα έσπαγε η σύνδεση κι επέστρεφαν στον δικό τους κόσμο μόνο με όσα αντικείμενα κουβαλούσαν όταν εισήλθαν, μία αρχή διατήρησης της ύλης).

Ο Μπράντλεϊ περιπλανήθηκε πριν τον πόλεμο στον ίδιο τόπο και υπέγραψε με τον δικό του μαγικό λίθο σε περίπτωση που κάποιος απελπιζόταν εξίσου και διάλεγε τη βοήθεια. Δυστυχώς για εκείνον δεν βρήκε την καθοδήγηση που αναζητούσε, ταλαιπωρήθηκε πολύ για να χαρτογραφήσει στη μνήμη του τα ξένα μέρη και να αποφύγει τις παγίδες. Ορκίστηκε εκείνη ακριβώς τη μέρα για πρώτη φορά να αφήσει κι αυτός το στίγμα του στη Νήσο, ώστε άλλοι να το ανακαλύψουν και να τους οδηγήσει μέσα από ασφαλείς δρόμους έξω από το λιμάνι. Είτε όσους αναχωρούσαν είτε όσους αφικνούνταν είτε όσους ήταν απλοί περαστικοί. Μα δεν ήξερε τη στιγμή που χάραζε πως η μαγική αυτή υπογραφή του θα εμφανιζόταν σε έναν μελλοντικό, ακόμη πιο δυστοπικό κόσμο όταν θα ταίριαζαν οι μεταβλητές του σύμπαντος μόνο για να γνωρίσει εκείνη την κοπέλα.

Στο μεταξύ για να προτιμούσε κανείς βοήθεια από συνάνθρωπο έναντι της ατομικής αντιμετώπισης έπρεπε να 'ταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη, γιατί ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι αποτελούσαν απειλή για το είδος τους. Σπάνια μπορούσες να εμπιστευτείς κανέναν και μάλιστα αργά ή γρήγορα έτρωγες ούτως ή άλλως το κεφάλι σου. Όλοι αλληλοσκοτώνονταν, επιτίθονταν πάντα πισώπλατα την πιο απρόσμενη στιγμή, μέχρι κι αυτοί που αρχικά ήταν στ' αλήθεια καλοπροαίρετοι, όμως μέσα σε μόλις λίγες ώρες διαφθείρονταν. Δεν αντιστέκονταν στα φονικά τους ένστικτα που γεννιόνταν απ' το πουθενά, στην κλοπή ενός συντρόφου. Τρελαίνονταν σαν ξαφνικά να δαιμονίζονταν για τα τελευταία ψήγματα της Ανθρωπιάς που απέμειναν και με αυτά είτε θα τροφοδοτούσαν τη φωτιά, είτε το τομάρι τους, είτε το σκότος.

Για καλή της τύχη ο Μπράντλεϊ δεν καταγόταν από την τελευταία μεταπολεμική περίοδο, μα από έναν καιρό που τα τάγματα και ο τίτλος ενός ιππότη είχαν ακόμη αξία. Τα γράμματά του κι αυτά αξιοπρεπή στην όψη, πρόδιδαν ένα χέρι που ακόμη διέθετε τη λεπτότητα και τη λογική του, οπότε... η Μίρα το αποφάσισε. Δεν θα 'χανε την ευκαιρία να ενώσει μαζί του τις δυνάμεις της. Θα άγγιζε την υπογραφή κι εάν το κάλεσμα πετύχαινε θα συνέδεε τον καλούντα και τον καλεσμένο δύο «ελαφρώς» παραλλαγμένων κόσμων. Στην προκειμένη περίπτωση: του ίδιου σύμπαντος, μα από διαφορετικές στιγμές στον χρόνο. Και ο ιππότης Μπράντλεϊ της Παλαιάς Φρουράς θα μεταβιβαζόταν στον χρόνο της ως φάντασμα ελαφριάς υπόστασης για να τη βοηθήσει.

Μήνες αργότερα και σύμφωνα με τα συμπεράσματα από τις συζητήσεις τους κατάλαβαν πως ο Μπράντλεϊ καταγόταν από ένα έτος μερικές δεκάδες χρόνια πριν από τη χρονολογία της. Ήταν ένας από τους απόγονους του Ιππότη Άλβα και μάλιστα έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο πιστούς του ακόλουθους. Χεχ... Τραγική ειρωνεία... Όταν συνομίλησε για πρώτη φορά μαζί της δεν πίστευε ούτε κατά διάνοια ότι πολύ σύντομα η Μίρα θα γινόταν η νέα αιτία της διατήρησης της Ανθρωπιάς του. Σε έναν κόσμο όπου θα εγκαθιδρυόταν για τα καλά πάνω από την κεφαλή της Ανθρωπότητας η λεγόμενη Κατάρα των Απέθαντων. Ας μην ξεχνάμε... ότι μοναδικό όπλο ενάντια στην επίδρασή της είναι η ακλόνητη Πίστη. Η Ελπίδα. Ο Στόχος. Η Επιθυμία ακόμη κι αν πρόκειται για κακούργημα. Ένας κατά συρροήν δολοφόνος που ζει για την ευχαρίστηση της ίδιας της πράξης κινδυνεύει λιγότερο από έναν φιλήσυχο άνθρωπο χωρίς Στόχους να μεταμορφωθεί σε ένα λυσσασμένο θηρίο. Να χάσει την... «Ανθρωπιά» του.

Και πώς κατάφερε λοιπόν η Μίρα να κάνει τον πιο πιστό ακόλουθο του τάγματος του Άλβα να απαρνηθεί όλα όσα πρέσβευε; Όλα όσα είχε ορκιστεί με ειλικρίνεια να εκτελεί σαν το πιο υψηλό απ' όλα τα καθήκοντά του; Μα πολύ απλά... εξιστορώντας του το παρελθόν που για εκείνον αποτελούσε μέλλον. Τη θλιβερή, ωμή αλήθεια. Του είπε πως ο Ιππότης Άλβα στο μέλλον θα αποτύγχανε να εκπληρώσει τον σκοπό του. Το να βρει δηλαδή τη θεραπεία μίας ανίατης ασθένειας που μάστιζε την Αγία Σερρέτα. Απέτυχε, καθώς μια μαύρη μάγισσα, η Ζούλι, τον αποπλάνησε τον ιδρυτή του τάγματος. Και με αυτόν τον τόσο άδοξο τρόπο ο Μπράντλεϊ έμαθε πως το έργο ολόκληρης της ζωής του ήταν μονάχα ένα κακόγουστο ανέκδοτο της μοίρας. Ήταν τρομερή η απογοήτευσή του, του πήρε πολλές βδομάδες μέχρι να το αποδεχτεί κι ακόμη του ήταν αδύνατο να το συνειδητοποιήσει πλήρως, όμως έκρυβε καλά τα σημάδια της θλίψης του από τη Μίρα, διότι ως μεγαλωμένος με τρόπους αριστοκράτη έτσι είχε εκπαιδευτεί να κάνει. Να προβάλλει μονάχα μία ευχάριστη κι ευγενή πλευρά στα μάτια των αγνώστων, οπότε υπέμεινε βουβά κι εσωτερικά εκείνο το βάσανο μέχρι να το ξεπεράσει. Τούτη η αποδοχή ήταν ο μεγαλύτερος άθλος της ζωής του.

Τα ονόματα Άλβα, Σερρέτα, Ζούλι αναφέρονται για λόγους πληρότητας και τίποτα παραπάνω. Στις περιπέτειές τους ο Μπράντλεϊ και η Μίρα δεν (ξανα)συναντώνται με κανέναν τους. Ή ίσως και να... συναντώνται. Εν αγνοία τους. Έχουν αυτοεξοριστεί οι δυο τους από κάθε μορφή πολιτισμού (εφόσον τα πάντα έπεσαν στη διαφθορά και το ατομικό συμφέρον) και αποφάσισαν με το πέρασμα του χρόνου να γίνουν ακόλουθοι και δούλοι αυστηρά κι αποκλειστικά ο ένας του άλλου. Κι αυτό χωρίς πραγματικά να το συζήτησαν ποτέ, μα κατά κάποιον τρόπο το ήξεραν, είχαν συμφωνήσει σιωπηλά και οι δύο. Ένα σπάνιο ζευγάρι εξίσου σπάνιων πολεμιστών.

Ένα ζήτημα όμως για το οποίο δεν βρήκαν ποτέ απάντηση ήταν εάν τελικά ο Μπράντλεϊ πρόδωσε το τάγμα του λόγω της μελλοντικής αποτυχίας του Άλβα ή αν ο Άλβα απέτυχε να εκπληρώσει τον σκοπό του ακριβώς επειδή ο Μπράντλεϊ -που ήταν ο πιο ικανός του τάγματός του- τον εγκατέλειψε... Κι αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που τα φαντάσματα και οι καλούντες τους δεν συνηθίζουν να ανταλλάσσουν λέξη. Για να μην συμβαίνουν τέτοια χρονικά παράδοξα κι όχι για να μην δείχνουν -ως φορείς της πολύτιμης Ανθρωπιάς- ελκυστικοί στους κακοπροαίρετους. Επικοινωνούν με βασικές χειρονομίες κι αυτό μόνο όταν απαιτείται κατά τη συνεργασία δύο πολεμιστών ενάντια στους κινδύνους. Οι πληροφορίες του μέλλοντος δεν πρέπει να μεταφέρονται στο παρελθόν με αυτόν τον επιπόλαιο τρόπο.