Νάταλι: Ήβη; Τι κάνεις;

Ήβη: Να, εγώ...

Νάταλι: Και τι είναι αυτά στο πάτωμα;

Ήβη: Τίποτα!

Λέω και πάω να τα μαζέψω.

Νάταλι: Πως τίποτα. Τι κρύβεις Ήβη;

Ήβη: Σου λέω ότι δεν είναι τίποτα. Να εγώ... Απλά σκόνταψα στο χαλί και χτύπησα. Τώρα αυτά πρέπει να είναι, εμ..... Α! τα διαγωνίσματα της Νικολέτας. Ναι αυτά είναι.

Νάταλι: Καλά, και εσύ που πήγαινες;

Με ρώτησε λίγο δύσπιστη. Δεν πρέπει να το πίστεψε, βλέπω την καχυποψία στο βλέμμα της.Το βρήκα τι θα κάνω!!!

Ήβη: Συγγνώμη που δίψασα και πήγα στην κουζίνα να πιω λίγο νερό δεν θα το ξανακάνω! Πάμε για ύπνο τώρα θα ξυπνήσουμε την Τζούλια.

Είπα λίγο θυμωμένα. Αυτό ίσως πιάσει η Νάταλι δεν καβγαδίζει με κανέναν, θέλει να τα έχει καλά με όλους. Άσχετα που όλους τους θάβει από πίσω τους.

Νάταλι: Καλά μία τελευταία ερώτηση.

Ήβη: Τι είναι πάλι;

Νάταλι: Που είναι η Νικολέτα;

Ήβη: Όταν πήγα στην κουζίνα μου είπε πως θέλει να μας κάνει μία έκπληξη. Οπότε να πάμε για ύπνο για να είμαστε ξεκούραστες και φρέσκες αύριο όπως λες και εσύ.

Νάταλι: Μα να μην δούμε τι έχει πάρει στα διαγωνίσματα η Νικολέτα; Είμαι σίγουρη πως δεν έχει πάρει την βάση ούτε σε ένα.

Ωχ! Τα ξέχασα αυτά.

Ήβη: Δεν είναι ευγενικό. Τώρα θα τα μαζέψω και θα πάμε για ύπνο, γιατί αν καθίσουμε λίγο ακόμα είμαι σίγουρη ότι αύριο θα έχουμε μαύρους κύκλους!

Νάταλι: Ωχ! λες;

Ήβη: Ναι, λέω,λέω. Μπορεί να έχουμε ήδη! Όποτε πάμε για ύπνο.

Εντάξει, την έπεισα. Μαζεύω γρήγορα τις φωτοτυπίες και της βάζω μέσα στο σακίδιο μου. Πέφτω για ύπνο.  Πριν αποκοιμηθώ σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι και την γλίτωσα πάλι. Ώστε η πρώτη μας ύποπτος είναι η κυρία Σουζάνα, ενδιαφέρον. Αλλά και πάλι γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;

Καθώς όλα αυτά τα ζητήματα με απασχολούσαν, ένιωσα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν και σε λίγο χωρίς να το καταλάβω είχα αποκοιμηθεί.

Ξύπνησα από μία ευχάριστη μυρωδιά. Μμμμ, σοκολάτα. Ντύνομαι, πάω στην κουζίνα και τι να δω; Δέκα αχνιστά κεκάκια σοκολάτας να είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

Νικολέτα: Καλημέρα!

Ήβη: Καλημέρα, τι είναι όλα αυτά;

Νικολέτα: Η έκπληξη που ετοίμασα. Σου αρέσουν;

Ήβη: Φυσικά Νικολέτα, είναι υπέροχα!

Λέω τρώγοντας ένα από αυτά τα πεντανόστιμα κεκάκια.

Νικολέτα: Χαίρομαι πολύ. 

Ήβη: Που είναι τα κορίτσια;

Νικολέτα: Πήγαν για ψώνια, αν και τους είπα να καθίσουν να διαβάσουν.

Ήβη: Γιατί να διαβάσουν; Έχουμε ακόμα και την Κυριακή.

Νικολέτα: Ήβη, το ξέχασες; Γράφουμε διαγώνισμα στην Ιστορία την Δευτέρα!

Ήβη: Ωχ! Το ξέχασα.

Νικολέτα: Καλά δεν πειράζει. Κάτσε να φάμε και μετά θα πας σπίτι να διαβάσεις.

Αφού φάγαμε πήγα σπίτι και άρχισα να διαβάζω. Το υπόλοιπο σαββατοκύριακο πέρασε γρήγορα και ήρθε ξανά η Δευτέρα. Ετοιμάστηκα για το σχολείο και έφυγα. Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα ήμουν εκεί.

Νικολέτα: Ήβη, όλα εντάξει; Είσαι έτοιμη για το διαγώνισμα;

Ήβη: Πανέτοιμη! Εσύ;

Νικολέτα: Και εγώ. Με την κυρία Σουζάνα τι θα κάνουμε;

Ήβη: Δεν ξέρω. Εσύ τι προτείνεις;

Νικολέτα: Ούτε κι εγώ ξέρω.

Ντριν! Ντριν!

Ήβη: Το κουδούνι. Πάμε μέσα.

Αφού κάναμε προσευχή στο προαύλιο, πήγαμε στις τάξεις μας και κάθισα στο ίδιο θρανίο με την Νικολέτα, καθώς καθόμαστε μαζί. Αφού πέρασαν πέντε λεπτά μπήκε μέσα η καθηγήτρια της ιστορίας μαζί με ένα αγόρι στην ηλικία μας.

Καθηγήτρια Ιστορίας: Γεια σας παιδιά. Αυτός είναι ο Λουκάς, είναι ο καινούργιος σας συμμαθητής. Εύχομαι να του συμπεριφερθείτε καλά. Λούκα πήγαινε να καθίσεις πίσω από την  Παπά και την Αλεξιάδου.

Είπε και έδειξε το κενό θρανίο πίσω μας. Ο Λουκάς κατευθύνθηκε προς τα εκεί και κάθισε.

Ο Λουκάς, Marcus Gunnarsen.

Η κυρία της Ιστορίας, μας μοίρασε τις κόλλες και αρχίσαμε να γράφουμε. Σε μια στιγμή ακούω μία φωνή από πίσω μου.

Λουκάς: Ε, ψιτ ξέρεις την απάντηση στην τρίτη ερώτηση.

Ήβη: Κυκλαδικός Πολιτισμός.

Είπα όσο πιο σιγά μπορούσα.

Λουκάς: Ορίστε;

Ήβη: Κυκλαδικός Πολιτισμός.

Καθηγήτρια Ιστορίας: Ήβη, Λούκα έξω!!!

Βγήκα έξω από την τάξη νευριασμένη, ενώ ο Λουκάς γελούσε συνέχεια.

Ήβη: Χαζοχαρούμενο είσαι;

Λουκάς: Όχι, χα χα χα, αλλά είδες, χα χα, την φάτσα της!

Είπε ενώ συνέχισε να γελάει.

Ήβη: Όχι και ούτε θα έπρεπε να σε νοιάζει αυτό αυτή την στιγμή.

Λουκάς: Μα γιατί; Ήταν τόσο αστείο.

Ήβη: Αυτό που θα έπρεπε να σε νοιάζει είναι που μηδενιστήκαμε και οι δύο στο διαγώνισμα. Και είναι πολύ άδικο γιατί εγώ διάβαζα όλο το σαββατοκύριακο.

Του είπα κάπως θυμωμένη. Τότε σοβάρεψε ξαφνικά.

Λουκάς: Έχεις δίκιο συγγνώμη. Εσύ προσπάθησες να με βοηθήσεις και εγώ... Τέλος πάντων συγγνώμη.

Ήβη: Δεκτή. Εγώ πάω τώρα.

Λουκάς: Ε, που πας;

Ήβη: Εμμ, έξω;

Λουκάς: Μπορείς να με ξεναγήσεις γιατί δεν ξέρω το σχολείο και είναι τεράστιο. Μπορεί να χαθώ!

Ήβη: Δεν ξέρω...

Λουκάς: Σε παρακαλώ.

Ήβη: Καλά, έλα.

Λέω και αρχίζουμε να περπατάμε στους διαδρόμους.

Ήβη: Πάντως δεν έκανες και πολύ καλά που ήρθες σε αυτό το σχολείο.

Λουκάς: Γιατί;

Ήβη: Έχουνε γίνει αρκετές κλοπές και μπορεί να κλείσει.

Λουκάς: Το γνωρίζω και είναι πραγματικά κρίμα γιατί φαίνεται πολύ καλό σχολείο. Που με πας τώρα;

Ήβη: Στο κυλικείο.

Λουκάς: Μα καλά από εκεί ξεκινάς την ξενάγηση;

Ήβη: Ναι, γιατί πείνασα και θα ήθελα να πάρω μία τυρόπιτα.

Λουκάς: Χα, χα, χα.

Ήβη: Μην γελάς δεν είναι αστείο. Καλά ίσως είναι λίγο.

Λέω και γελάω μαζί του. Ξαφνικά στον διάδρομο βλέπω την κυρία Σουζάνα να μπαίνει σε ένα δωμάτιο. Το γέλιο μου κόβεται αμέσως και τρέχω για να την ακολουθήσω, ο Λουκάς τρέχει πίσω μου φωνάζοντας αλλά δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ και νιώθω τον σφυγμό μου να αυξάνεται. Σταματάω μπροστά από την πόρτα. Όχι! μπήκε στην αίθουσα των υπολογιστών. Πλησιάζω και κοιτάω από την κλειδαρότρυπα. Δεν φαίνεται τίποτα! Ακουμπάω το αυτί μου στην πόρτα και προσπαθώ να ακούσω.

Λουκάς: Ήβη, μπορείς να μου εξηγήσεις τι έπαθες;

Ήβη: Σουτ!

Αγνοώ τον Λούκα που συνεχίζει να μιλάει και σκέφτομαι τι να κάνει άραγε μέσα. Και αν κλέβει και άλλον υπολογιστή; Και αν μας άκουσε θα προσπαθεί να δραπετεύσει; Σίγουρα αυτό θα κάνει και εγώ κάθομαι έτσι με σταυρωμένα τα χέρια. Αλλά όχι δεν θα την αφήσω. Μπαίνω αποφασιστικά μέσα στην αίθουσα και φωνάζω:

Ήβη: ΑΚΊΝΗΤΗ. ΣΕ ΈΠΙΑΣΑ!!!

Γεια σας! Αυτό το κεφάλαιο βγήκε αρκετά μεγάλο, ελπίζω να μην σας κούρασα και βαρεθήκατε. Σχολιάστε και ψηφίστε αν σας άρεσε.

Κριστιάνα Πάλλη