Νικολέτα: Ωχ! Και τώρα τι κάνουμε;

Ήβη: Τον σταυρό μας..

Λέω ψιθυριστά.

Λουκάς: Ναι κάτι που θα βοηθήσει περισσότερο!;

Το κεφάλι μου γυρνάει γρήγορα ενώ βήματα ακούγονται από έξω.

; : Είναι κανείς εδώ;;

Αμάν ο πατέρας μου. Καήκαμε.

Νικολέτα: Ήβη, αυτός δεν είναι ο πατέρας σου;

Γνέφω απελπισμένα θετικά. Ακούω το κλειδί να γυρίζει για να ανοίξει την πόρτα και πέφτω πάνω της με έναν γδούπο. Ο πατέρας μου πίσω από την πόρτα με σπρώχνει με δύναμη και εγώ νιώθω τα πόδια μου να υποχωρούν προς τα μπροστά. Καθώς γλιστράω κατευθείαν έρχεται η Νικολέτα και προβάλει αντίσταση μαζί μου.

Ο Λουκάς εντωμεταξύ ανοίγει το παράθυρο του γραφείου και κοιτάει κάτω προσέχοντας να μην τον δούνε.

Είναι ψηλά δεν νομίζω πως μπορούμε να πηδήξουμε κάτω

πατέρας Ήβης: Ανοίξτε επιτέλους την πόρτα!!!

Τι θα κάνουμε τώρα. Ένα σύρσιμο ακούγεται από δίπλα μου, ο Λουκάς μετακινήται!

Μητέρα Ήβης: Άνοιξε όποιος και αν είσαι. Το ορκίζομαι θα σε βάλω μέσα ισόβια.

Ε όχι και ισόβια το παιδί σας. Μα τι λέω έχω τρελαθεί τελείως. Η πόρτα τώρα έχει την διπλάσια πίεση από πριν και αυτός ο Λουκάς δεν έρχεται να βοηθήσει παρά μόνο κοιτάει μία εμάς, μία το παράθυρο και μία το βαρύ θρανίο του διευθυντή... Αυτό είναι!

Ήβη: Λουκά φέρε εδώ το θρανίο.

Εκείνος σαν να τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα αρχίζει να σπρώχνει το θρανίο προς το μέρος μας.

Λουκάς: Είναι πολύ βαρύ..

Νικολέτα: Ήβη άντεξε!

Λέει και φεύγει από δίπλα μου.

Πώς να αντέξω. Δεν μπορώ να αντέξω τις φωνές τους και τα χτυπήματά τους δίπλα στο κεφάλι μου. Υποχωρώ. μία καρέκλα βρίσκεται δίπλα μου.

Λουκάς: Για να σε βοηθήσει προσωρινά. 

Μου λέει με ένα χαμόγελο παρατηρώντας την ένταση που έχει αποτυπωθεί στα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Η πίεση και οι φωνές για λίγο σταματάνε μα εγώ δεν σταματάω να βάζω αντίσταση στην πόρτα. Τους ξέρω τους γονείς μου.. Προσπαθούν να με αιφνιδιάσουν.

Και φυσικά αποδεικνύομαι σωστή καθώς τα χτυπήματα επιστρέφουν. Αλλά αυτή την φορά έχουν να αντιμετωπίσουν το βαρύ  θρανίο και όχι εμένα.

Εγώ μαζί με την Νικολέτα και τον Λουκά βρισκόμαστε πάνω από το παράθυρο και σκεφτόμαστε αν θα πηδήξουμε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αλλά εμείς θα τα καταφέρουμε σκέφτομαι καθώς πηδάω προς τα έξω.

Η Νικολέτα και ο Λουκάς με ακολουθούν τρέχοντας. Από την άλλη μεριά του κτηρίου έχουν έρθει ενισχύσεις και σίγουρα έχουν καταφέρει να μπουν μέσα στο γραφείο μα δεν με νοιάζει. Εγώ τρέχω μακριά από εκεί μέσα στην νύχτα και νιώθω ελεύθερη. Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει, Κ Α Ν Ε Ι Σ.

Κριστιάνα Πάλλη

Αν θέλετε ρίξτε μία ματιά και στα υπόλοιπα βιβλία μου.

Μανιασμένοι Άνεμοι

Εγκλωβισμένη στο ίδιο μου το σπίτι