Άρης pov

μπαίνω στο αμάξι και τρέχω σαν τρελός... προσπαθώ να βγάλω τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό μου... το μωρό μου ... το μωράκι μου έγκυος... Στο παιδί μου ... θα τρελαθώ..

"ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ ΑΝ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΞΕΣ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ" λέω και χτυπάω τα χέρια μου τιμόνι... Ο δρόμος μοιάζει ατελείωτος...
"ΈΡΧΟΜΑΙ ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ ..!!"

φτάνω σαν τρελός έξω από το σπίτι... Έχει φως ... τρέχω και χτυπάω μανιασμενα την πόρτα αλλά τίποτα.. φωναζω το όνομα της και τίποτα... ακούω αμάξι και γυρίζω να δω τους υπόλοιπους πίσω μου ... Η Χαρά τρέχει κι εγώ είμαι έτοιμος να σπάσω τη γαμημένη πόρτα... ανοίγει γρήγορα τη τσάντα της και βγάζει ένα κλειδί.. το βάζει και ανοίγει την πόρτα... ορμαω χωρίς να περιμένω μέσα....

ΠΑΓΏΝΩ....Και μαζί μου και η Χαρά...

βλέπω το κορμάκι της πεταμένο σαν τσουβάλι στο πάτωμα... αίματα παντού ... το πρόσωπο της σχεδόν αλλαγμενο. ... τρέχω σαν αστραπή και πέφτω δίπλα της ... Την παίρνω αγκαλιά και ουρλιάζω...

Άρης:" ΞΥΠΝΆ ΜΩΡΌ ΜΟΥ ΞΥΠΝΑΑΑΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ... " ουρλιάζω και τα δάκρυα μου πέφτουν καυτά στο πρόσωπο μου η Χαρά κλαίει και παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία και ασθενοφόρο...

ακουμπάω το μάγουλο της και είναι ζεστό... πιάνω το λαιμό της και νιώθω έναν αδύναμο χτύπο...

Άρης:" ΓΡΉΓΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΉ ΚΆΝΤΕ ΚΆΤΙ..... ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΤΕ ΓΑΜΩΩΩΩΩ " λέω μέσα στους λυγμούς μου ...

"κρατήσου ζωή μου ... Για μένα.. Για το παιδί μας... ΚΡΑΤΗΣΟΥΥΥΥ!!!!!!!!" Ουρλιάζω...
" Σ'αγαπάω σε παρακαλώ..."της χαϊδεύω τα μαλλιά και το ματι μου πέφτει στα μπούτια της ... αίματα παντού ξεραμένα... το μωρό μου ...

"ΑΑΑΑΆΑΑ!!!!!!!!"βγάζω μια κραυγή

"ΒΡΕΊΤΕ ΜΟΥ ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΠΆΣΤΑΡΔΟ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩΩΩΩΩ"
κρατάω αγκαλιά το κοριτσακι μου και κουνιέμαι μηχανικα μπρος πισω... τρέμω ολόκληρος ... βλέπω μπροστά μου μπάτσους να γεμίζουν το σπίτι και τραυματιοφορεις... έρχονται και την πιάνουν...

Άρης:" ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΠΆΤΕ ΓΑΜΩ" ουρλιάζω αλλά η Χαρά τρέχει και με τραβάει... Την βάζουν πάνω σε ένα φορείο... και Την βγάζουν έξω... κάθομαι κάτω ανάμεσα στα αίματα της και κλαιω σαν μωρό παιδί... ξαφνικά μπάτσοι τρέχουν πάνω και κατω στις σκάλες...

...."Υπάρχει ένας νεκρός επάνω γρήγορα!!" τους ακούω να λένε... Η Χαρά ανεβαίνει τις σκάλες αλλά εγώ δεν έχω δύναμη.. βγαίνω έξω και τρέχω στο ασθενοφόρο... χτυπάω με δύναμη τις πόρτες

Άρης:"ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΜΠΩ ΜΕΣΑΑΑΑΑ" η πόρτα ανοίγει και μπαίνω μαζί της μέσα... της έχουν βάλει παντού σωληνακια... Ο φάρος ανάβει... νοσοκόμοι είναι απο πάνω της κι εγώ.... Εγώ κάθομαι και κοιτάζω τον έρωτα της ζωής μου χτυπημένο... βιασμενο.... το κοριτσάκι μου πονούσε κι εγώ δεν ήμουν εκεί...

Άρης pov λίγες ώρες μετά...

κάθομαι έξω από το θάλαμο μόνος μου ... σκέψεις και αναμνήσεις έχουν γεμίσει το μυαλό μου και νομίζω πως τρελαίνομαι... Δεν έχει έρθει κανένας τους ως τώρα... Δεν έχει βγει κάνεις να μου πει τι συμβαίνει... γιατροί τρέχουν και μπαίνουν μέσα αλλά κανείς δεν μου δίνει σημασία.. Αφού κόντεψα να σπάσω πριν τη πόρτα έχει έρθει η ασφάλεια και κάθεται έξω...

ξαφνικά ανοίγουν οι πόρτες του ασανσέρ και μια κλαμενη χαρά βγαίνει και από πίσω της όλοι οι άλλοι...

Χαρά:" πες μου πώς είναι??πες!!!"

Άρης:" ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΓΑΜΩ ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΆΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΈΝΕ ΤΊΠΟΤΑ..!!!!"

Χαρά:" Ηρεμησε... μη φωνάζεις.. ζει ..κι αυτό μετράει... το ότι ζει ... " λεει και χωρίς να το καταλάβω δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τ μάτια μου ...

Χαρά:" Άρη ... σε θέλω δυνατό... Έχω κάτι να σου πω... Η μάλλον να σου δώσω...." την κοιτάω παράξενα ενώ εκείνη βγάζει από την τσάντα της ένα διπλωμένο χαρτί...
"Ο Χρήστος βρέθηκε νεκρός... κρεμάστηκε στο δωμάτιο της ... Στα πόδια του βρήκανε αυτό το σημείωμα..."λέει και μου το δίνει.. το πιάνω και το κρατάω δυνατά χωρίς να το ανοίξω...
"σε λίγο θα βγει ιατροδικαστικο πόρισμα για την κατάσταση του ..."

κοιτάζω το σημείωμα...

Άρης:" το διάβασε κάνεις??"

Χαρά:" Η αστυνομία μόνο... εκείνοι μου το έδωσαν... έλεγε το όνομα σου πάνω... Εγώ... Εγώ απλά δεν άντεξα... Δεν το διάβασα .." μου λέει βουρκωμενη...

κοιτάζω το σημείωμα και το ανοίγω...

"αγαπητέ μου φίλε...Η κατάσταση ξέφυγε... βρίσκομαι στο δωμάτιο της κι εκείνη κάτω αργοπεθαίνει...
Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα... Σήμερα πήγα πίσω και έκανα μαλάκια...μίλησα στη μάνα μου και της είπα πως το ξέρω... έμαθα πολλά που δεν μου άρεσαν... ήπια... ήπια πολύ... πήρα και χάπια... θολωσα ... ήθελα να κάνω κακό την Νεφελη.. ήθελα κάποιος να νιώσει πληγωμένος από μένα...
ούρλιαζε το όνομα σου ... έκλαιγε και χτυπιοταν.. παρακαλούσε για τη ζωή του παιδιού της  κι εγώ δεν σταματαγα... Την πονούσα κι ένιωθα καλά... Την χτύπησα πολύ..
Τώρα που βλέπω πιο καθαρά καταλαβαίνω τι έκανα.... Δεν μου άξιζει να ζω ... νομίζω... νομίζω πως σκοτωσα το παιδί σου ... έπρεπε να το ξέρω.. πάντα εσένα αγαπούσε..

μεγαλώσαμε μαζί... σε αγαπουσα σαν αδερφο ...Το ξέρεις?? έφυγες και έπεσα άσχημα στα χάπια...έκανα λάθη.. Και σήμερα...σημερα εκανα το πιο μεγαλο...  πληγωσα τον πιο όμορφο άνθρωπο που εχω γνωρίσει...

φεύγω μόνος πριν με βρεις ... φεύγω σαν δειλός πριν με σκοτώσεις...

συγχώρεσε με ....Χρήστος "

πέφτω σαν τρελός στα γόνατα και πετάω το κωλοχαρτο μακριά... πιάνω το κεφάλι μου ... πονάει πολύ... Δεν... Δεν... σκοτάδι.....

Χαράς pov

Ο Άρης λιποθύμησε... ΘΕΕ ΜΟΥ ..
Ο Άλεξ τρεχει και φωνάζει την νοσοκόμα... έρχονται και τον μαζεύουν από κάτω... μένω να κοιτάζω εκείνο το χαρτί... πεταμένο και τσαλακωμένο στο πάτωμα... πλησιάζω και το σηκώνω χωρίς να το διαβασω .. Όλοι με κοιτάνε... πλησιάζω στο μεταλλικό κάδο...

Χαρά:" Μάνο? τον αναπτήρα σου "

εκείνος μου τον δίνει αμέσως... Τον ανάβω και βάζω φωτιά το χαρτί...
Ένα χαρτί που δεν έπρεπε να υπάρχει...
Ένα χαρτί που θυμίζει πόνο...
Ένα χαρτί που κουβαλάει θάνατο....

λοιπόν... συγνωμη καταρχήν για όλη τη κατάσταση και τις άγριες περιγραφές... έπρεπε όμως να δοθεί η απαραίτητη ένταση στην ιστορία γι αυτό και σας προειδοποίησα...

Επίσης το Κεφάλαιο ήταν πιο μικρό από κάθε άλλο... Έτσι έπρεπε...

τι θα γίνει άραγε από δω και πέρα?