Χαράς pov

έχουν περάσει 3 μέρες... 3 ολόκληρες μέρες και το κοριτσάκι μου δεν έχει ξύπνησει ακόμα... πηγαινοερχομαστε όλοι στο νοσοκομείο εκτός του Άρη...
Τον λυπάμαι ειλικρινά... Δεν έχει φύγει λεπτό... Είναι ακόμα εκεί με εκεινα τα ίδια ρούχα καθισμένος παντα στην ίδια θέση και περιμένει...περιμένει τη Νεφελη να ξύπνησει...

όποιος πάει κάθε μέρα έχει εντολές έστω και με το ζόρι να τον ταΐσει κάτι.. Δεν τρωει και δεν μιλάει σε Κάνενα ... Όταν λιποθύμησε και τον πήραν σε 2 ώρες αυτός μόλις συνήλθε ήρθε πίσω... Δεν άκουγε κανέναν... κάθεται εκεί με ένα κουτάκι στο χέρι που υποθέτω ήταν το δώρο για την Νεφελη και απλά το ανοίγει και το κλείνει...

Σήμερα με τον Άλεξ θα πάμε εμείς.. πήρα και κάτι ρούχα του Άλεξ μαζι ελπίζω τουλάχιστον να αλλάξει...

Οι γιατροί είπανε πώς στο σώμα του Χρήστου βρέθηκαν τοξικές ουσίες σε μεγάλο βαθμό και πολύ αλκοόλ.. συνδιασμος που σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου ... Η κηδεία έγινε χθες ... πήγα... πήγα χωρίς να ξέρω το γιατί... Ήταν μόνο οι γονείς του στη κηδεία... Όταν μάθανε τι έκανε κάνεις δεν πήγε.. έκατσα μακριά και τους έβλεπα να κλαίνε...Για μια στιγμή.. Μόνο για μια στιγμή τον λυπήθηκα... τα αποτελέσματα όταν μας τα είπαν οι γιατροί ήταν κατηγορηματικά...Δεν ήξερε τι έκανε...Εγώ όμως ξέρω... Μας κατέστρεψε ακόμα και ας μην το ήθελε..

Τώρα για την Νεφελη οι γιατροί όταν βγηκανε ήταν η μόνη φορά που κουνήθηκε ο Άρης... θυμάμαι να μας λένε. . 

" Λοιπόν αφού δεν υπάρχουν συγγενείς πρέπει να σας πούμε την κατάσταση της ..το σώμα της εχει υποστεί σοβαρά τραύματα... Στο κεφάλι υπάρχουν κρανιοεγκεφαλικες κακωσεις σοβαρές..  καταφέραμε όμως και την σταθεροποιησαμε .. Τώρα
.ΓΙΑ το άλλο... Δυστυχώς ο βιασμός ήταν άκρως βίαιος και σοβαρός.. δύσκολα βλέπουμε θύματα βιασμού με τέτοια βάναυση σοβαρότητα... Την ώρα του βιασμού έχασε και το μωρό της .. Αλλά επειδή ο δράστης δεν σταμάτησε προκλήθηκε βλάβη στο σύστημα της με αποτέλεσμα τα παιδιά για εκείνη να αποτελούν πλέον θαύμα... Η μήτρα καθώς και όλο το αναπαραγωγικό είναι γεμάτο πληγές... το ποτέ θα ξυπνήσει εξαρτάτε καθαρά απο εκεινη... Την κράταμε σταθερή αλλά βρίσκεται σε κατάσταση ήπιου κόμματος... Τις επόμενες μέρες δεν μπορείτε να την δείτε..."

Ο Άρης στο άκουσμα αυτό κατέρρευσε.. κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν ήταν εκεί..Και πενθουσε μέσα του βουβά για το μωρό τους ... Εγώ... Εγώ είμαι ένα κουρέλι.. ευτυχώς ο πατέρας μου ανέλαβε κάθε έξοδο νοσηλείας... οχι πως δεν το περίμενα για εκείνον είναι σαν να έχει δύο κόρες και τον ευχαριστώ με όλη μου τη καρδιά...

το κινητο μου χτυπάει... ήρθε ο Άλεξ... Σήμερα θα την δούμε κι όλας.. Είμαι σίγουρη πως ο Άρης θα είναι ήδη εκεί....

Άρης pov

έχουν περάσει 3 γαμημενες μέρες... το κοριτσάκι μου ακόμα δεν έχει ξύπνησει.. Σήμερα όμως θα την δω ... Και δεν σκοπεύω να φύγω στιγμή από δίπλα της ... περιμένω από το πρωί τους γιατρούς... κοιτάω τα χέρια μου και βλέπω το κουτί... αχ ρε Νεφελη... Τώρα έπρεπε να το φορας και να ζούμε μαζί και ευτυχισμένοι.. Εμείς και το μωρό μας ... Στο τελευταίο δεν αντέχω..
ξεσπαω σε λυγμούς.....

Η ώρα πέρασε αλλά ακόμα τίποτα όταν ξαφνικά με πλησιάζει ένας γιατρός..

...."μπορείτε να μπείτε αν θέλετε .. να ξέρετε πως ακούει.. Έτσι πιστεύουμε δηλαδή.. σε αυτές τις περιπτώσεις αγόρι μου μόνο ο Θεός ξέρει... υπομονή " λεει και με πιάνει από τον ώμο... Όμως εγώ σκέφτομαι μόνο εκείνη... σηκώνομαι και τρέχω στο δωμάτιο... παίρνω μια ανάσα και ανοίγω τη πόρτα. ..

Χαρας pov

φτάσαμε έξω από το νοσοκομείο έχω τρομερό άγχος που θα την δω σήμερα ο Άλεξ μου κρατάει συνέχεια το χέρι αλλά... απλά δεν μπορώ... Όσο την θυμάμαι πεσμένη και λουσμενη στο αίμα... τρελαίνομαι...

μπαίνουμε και ανεβαίνουμε στον όροφο της .. κοιτάω στην καρεκλιτσα αλλά ο Άρης πουθενά... πηγαίνουμε στο δωμάτιο και παρατηρώ πως η πόρτα δεν είναι τελείως κλειστή... ακούω ομιλία... κοντοστεκομαι ...

"Μωρό μου ήρθα... εδώ είμαι και δεν θα ξαναφύγω από κοντά σου ... συγχωρα με μάτια μου ... το ... "
Η λέξη κόβεται και ακούω λυγμούς... κρατάω το στόμα μου  για να μην ουρλιάξω....
"το παιδί μας ... Δεν τα κατάφερε... Σου υπόσχομαι όταν ξυπνήσεις να ειμαι εδώ και σου υπόσχομαι όταν βγεις να κάνουμε μεγάλη οικογένεια... Ότι και να λένε οι ηλίθιοι οι γιατροί δεν ξέρουν τίποτα... Δεν ξέρουν πως με αγάπη ξεπερνάς τα πάντα... σ'αγαπάω ρε Νεφελη.... Μην με εγκαταλείψεις μωρό μου ... γυρνά σε μένα... σε έχω ανάγκη....."
το κλάμα του Άρη με χτυπάει στη καρδιά... γυρνάω και περνώ τον Άλεξ από το χέρι... Δεν θα μπω. Είναι η στιγμή του ... Είναι μαζί της και εγώ δεν θα το χαλάσω... Τον παίρνω και πάμε στην καφετέρια...

Άλεξ:" Χαρά?? πιστεύεις πως θα τα καταφέρουν? και οι δύο... εννοώ.. Δεν αντέχω ρε πουστη μου ... Ο Άρης είναι σκατα και η Νεφελη... ας μην πω τίποτα... "

Χαρά:" Δεν ξέρω ειλικρινά... εύχομαι να πάνε όλα καλά...έλα πάμε επάνω.. περάσανε  2 ώρες ..."

ανεβαίνουμε επάνω αλλά Άρης πουθενά... πηγαίνω πάλι στην πόρτα και την ανοίγω απαλά... το θέαμα???

Ο Άρης σαν μωρό καθισμένος σε μια καρέκλα...Η Νεφελη?? το κοριτσάκι μου τυλιγμένο σε μηχανήματα και σωληνακια ... το πρόσωπο της είναι μελανιασμενο το ίδιο και τα χεράκια της ... περάσαν δύο ώρες... Δύο κωλοωρες κι εκείνος ακόμα της κρατάει το χέρι και κλαίει...

κάνω νόημα στον Άλεξ πως θα μπω... ανοίγω κι άλλο την πόρτα κι ένας κόκκινος από το κλάμα Άρης με κοιτάζει...

Άρης:" Χαρά?? έλα έλα κοντά... Δεν είναι πολύ όμορφη? το κοριτσακι μου ... το μικρό μου μωρό... κοίταξε την πως κοιμάται... Σαν άγγελος... Σας άγγελος με κομμένα τα φτερά.... " λεει και πέφτει στα γόνατα κλαίγοντας... Δεν αντέχω άλλο το θέαμα είναι... Δεν μπορώ να το περιγράψω... τρέχω και πέφτω κάτω.. Τον αγκαλιάζω και κλαίμε μαζί...

Χαρα:" θα τα καταφέρει Άρη... Είναι δυνατή.   Έχει περάσει πολλά θα το δεις ... Μην Χάσεις ελπίδα... μείνε δυνατός.   Έτσι θα ήθελε κι εκείνη... αν όχι για σένα ΚΆΝΤΟ για εκείνη... ΣΥΝΕΛΘΕ.... σήκω πήγαινε με τον Άλεξ Κάνε ένα μπάνιο κι βάλε καθαρά ρούχα... φάε κάτι και έλα πίσω.... σε παρακαλώ... θα κάτσω εγώ εδώ... εξάλλου έχω ανάγκη να μείνω λίγο μαζί της ... άντε αγοράκι μου... σήκω.. βάλε την δύναμη σου και σήκω... "

εκείνος με κοιτάζει...

Άρης:" θα το κάνω για εκείνη... Πρέπει να το κάνω για εκείνη... απλά ρε Χαρά.... γαμωτο μου ... Είναι τόσο δύσκολο...." κλαίει πάλι...

Άλεξ:" Σςςςς έλα φίλε... σήκω και παμε" του λέει και έρχεται να τον σηκώσει... Τον παίρνει με το ζόρι έξω και μένω μόνη μαζί της ....

Την κοιτάω... Είναι όντως όμορφη.. πάντα ήταν.. πλησιάζω και της ακουμπάω το χέρι...  προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου ...

"πέρασες πολλά κορίτσι μου ... ξύπνα.. ξύπνα σε παρακαλώ σε χρειαζόμαστε .. βρες τη δύναμη σου .. Εγώ σε χρειάζομαι... μα πάνω από όλα σε χρειάζεται εκείνος... Δεν γίνεται να είστε μακριά... είστε ο ένας για τον άλλο... έλα ρε Νεφελη... Εσύ πάντα έλεγες πως η αγάπη τα πάντα μπορεί... ξύπνα σε παρακαλώ..." τα δάκρυα μου κυλάνε στο πρόσωπο μου καυτά... παρατηρώ στο λαιμό της μια αλυσίδα... Την τραβάω απαλά....
Δύο δαχτυλίδια είναι επάνω... Μια ημερομηνία.... for ever yours ...
Αυτό ήταν το δώρο της σκέφτομαι... Ο καημένος ο Άρης... Δεν πιστεύα ποτέ πως αυτός άνθρωπος κρύβει μέσα του κάτι άλλο από αυτό που δείχνει... κι ομως ... Ο Άρης είναι το τρανό παράδειγμα ...

Μην κρίνεις ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του ... να το κρίνεις όταν έχεις διαβάσει και την τελευταία του λέξη...

Η Νεφελη μας άραγε θα συνέλθει?? και αν το κάνει οι πληγές θα κλείσουν???
Και αν δεν συνέλθει?? δεν μπορεί να είναι για πάντα στο μηχάνημα...

Ο Άρης?? θα τ καταφέρει??

Πολλά έρχονται...