Μισώ να μην είσαι δίπλα μου.

Δεν ξέρεις πως νιώθω, δεν μπορείς να με καταλάβεις, αγχώθηκα και φοβάμαι, όχι όσο άλλοτε, μα φοβάμαι.

Ντρέπομαι με έκανες να ντρέπομαι, με έκανες να μην σε εμπιστεύομαι, να σε θεωρώ σαν το τέρας στα παραμύθια, το μοχθηρό αυτό τέρας..

Εσύ το έκανες αυτό.

Εσύ που από την αρχή στάθηκες εμπόδιο.

Εσύ που με έσβησες.

Εσύ που με κομμάτιασες..

Από τότε και από πριν.

Μια ημερομηνία..

Από τότε με έχασες, προσπάθησα να καλύψω το σχίσμα.. Μα..

Μα δεν γίνεται, φοβάμαι, φοβάμαι, χάνομαι, δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν σε αυτό...

Θέλω μια αγκαλιά, κάποιον να μου πει πως θα πάνε καλά όλα και ας είναι ψέμα..

Φοβάμαι...

Εσύ το προκάλεσες.

Δεν ήσουν σωστή, δεν ήσασταν σωστοί, σταθήκες εμπόδιο, σταθήκατε εμπόδιο.

Φοβάμαι το καταλαβαίνεις..; 

ΦΟΒΆΜΑΙ, και συ το προκάλεσες.

Όχι όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια, δεν ήθελα να είσαι εχθρός μου μα έγινες, έγινες τόσο μα τόσο εύκολα και ξέχασες την σύνδεση μας....

Φοβάμαι....

ΓΑΜΏΤΟ...

ΦΟΒΆΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΑΥΤΌ....

Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά, πολύ μακριά, μα κουράγιο δεν έχω, μου το έκλεψες μέσα από τα όνειρα, μέσα από τα λόγια, μέσα από τις πράξεις, με έπνιξες και το ξέρεις, μα δε το έχεις καταλάβει. Και αυτό είναι το λάθος σου.

Οι πράξεις καθορίζουν το μέλλον μας μαζί με την μοίρα, και συ διάλεξες το δρόμο σου κι ας ανησυχείς για μένα.

Μα φοβάμαι.........

Πολύ..

Γιατί μου το έκανες αυτό;  Νόμιζα με αγαπούσες.. Μα με αγαπάς το ξέρω αλλά όχι το ίδιο..

Στο είχα πει μια μέρα θα με μισήσει, είχα δακρύσει μα τα άτονα ριτιδιασμένα μάτια σου δεν το είδανε ποτέ..  Με ρώτησες τι εννοείς, σου απάντησα ότι θα καταλάβεις, τελικά κατάλαβες; 

**

Ήμουν λάθος, λάθος έκανα μαζί σου, χάθηκα στον έρωτα, χάθηκα σε αυτό που είχαμε και δεν κοίταξα τίποτα άλλο..

Ποιον έρωτα;

Κι αν δεν έφταιγες εσύ; 

Τότε;  Φοβάμαι..

Θα με σώσεις τώρα;  Πως θα το ξέρεις;  Εγώ φοβάμαι πολύ.. 

Χάνομαι στις σκέψεις, χάνομαι και φοβάμαι πως σου φαίνεται; 

Καθόλου ωραίο, έτσι;! 

Μην κλείνεις το παράθυρο εαυτέ μου, θέλω οξυγόνο..

Μα γιατί..;  Όχι θα χαθώ σε παρακαλώ..

Ο φόβος προκαλείται εύκολα, ακόμα και μέσω παραπληροφόρησης, μέσω του εγκεφάλου μας, εμείς τον αφήνουμε, δημιουργούμε σκέψεις που μπορεί να μας καταστρέψουν στο λεπτό.. Τι κι αν πεις να μην το κάνω;  Το έχω κάνει ήδη.

Μια σκέψη μου μόνο δε θα σου πω,  ανακύκλωση την κάνω ώρα τώρα, συγγνώμη μα αυτό θα ναι το μυστικό μας εαυτέ μου, δε θέλω να το βγάλεις παρά έξω, θα μας βλάψει, θα μας βλάψουν...

Μισώ να μην σε νιώθω κοντά μου.

Μισώ να μην είσαι δίπλα μου.

Μισώ να νιώθω πως είσαι απέναντι μου.

Μισώ να νιώθω πως φοβάμαι.

Μισώ να νιώθω ότι φταις εσύ.

Μισώ να νιώθω ότι φταίω και γω.

Παρασύρθηκα βαριά στα δίχτυα που με περικύκλωσαν σφιχτά.

Μισώ που με έκανες.

Μα κάποιες στιγμές το αγαπώ, μα τώρα το μισώ...

Μα φοβάμαι....

Μισώ που σε έχασα..

Μισώ που δεν έκανα κάτι...

Μισώ που ΣΕ ΈΧΑΣΑ.

ΜΙΣΏ ΠΟΥ ΧΆΝΟΜΑΙ.................

ΜΙΣΏ ΚΑΙ ΑΠΕΧΘΆΝΟΜΑΙ...

Μισώ να μην μπορείς να με βοηθήσεις...

Αυτά έχουν οι σκέψεις, όλα κολλάνε για να καταλήξεις εδώ...

Φοβάμαι.. Το πιστεύεις; Δεν με απασχολεί, το πιστεύω εγώ.

Δεν θέλω να καταλάβεις πως νιώθω, ούτε να μου πεις ότι καταλαβαίνεις μα εγώ φοβάμαι.

Ή θα πετάξω στο άπειρο ή θα πετάξω μακριά.

Μισώ που δεν είσαι δίπλα μου.

Μισώ που δεν μπορώ να αποκαλύψω ποιοι είστε.

Γιατί πονάει αυτή η λέξη...

Μισώ εμένα στο τέλος, μισώ εσάς.

Και το μίσος αγάπη κρύβει δεν λένε;  Πολλά λένε και άλλα τόσα.

Μα εγώ φοβάμαι και μισώ και αγαπώ.

Αγαπώ.

Μισώ που δεν είσαι κοντά μου.

Και..

Και

ΦΟΒΆΜΑΙ..

I hate you because you aren't close to me.
I hate, I love, I'm scared..

I hate you for that, and you can't understand it..

I hate...

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

27.09.2017

Ιουστίνος Μπάτσιος

Justin Batsios