Πλέον τα κεραμίδια είχαν αποκτήσει ένα σημείο στην καρδιά της. Της άρεσε πολύ από εκεί πάνω. Ευτυχώς υψοφοβία δεν είχε.

Μπορούσες να δεις αρκετά μακρυά από εκεί πάνω. Βέβαια κάποια σημεία τα κάλυπταν οι πολυκατοικίες αλλά η Μιρέλα είχε βρει το σημείο της.

Από εκεί έβλεπες τα πάντα χωρίς να σου κρύβεται κάτι. Έχει και ωραία ηλιοβασιλέματα.

Είχε πάρει το μπλοκάκι της για να μην σκέφτεται. Σήμερα δεν είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της. Μόνο πως το φόρεμα θα έχει ίδιο χρώμα με τα κεραμίδια.

Έκανε τυχαίες γραμμές και έσβηνε όσες δεν της άρεσαν. Εν τέλει, είχε φτάσει πάλι σε ένα πριγκιπηκό, θα έλεγε κανείς, φόρεμα. Εκείνης της άρεσε. Είχε καιρό να πάει στα σεμινάρια, βέβαια ούτε θα ξαναπήγαινε.

Εκτός από το ότι το πρόγραμμα δεν έβγαινε, δεν μπορούσε. Ήθελε να αφήσει την Σάρα πίσω για όσο περισσότερο καιρό μπορούσε. Αν και την κυνηγούσε παντού.

Έσπαγε το κεφάλι της να καταλάβει πως το σκίτσο που είχε δώσει στην Μαρίνα κατέληξε στην Χριστιάννα. Δεν ήταν λογικό.

Από όσο ήξερε δεν είχαν καμία σχέση η μία με την άλλη. Μέχρι και οι γονείς της, ονομαστικά ήξεραν τους γονείς της Μαρίνας. Τώρα για τους γονείς του Αγγέλου ήταν παλιοί φίλοι. Έτσι είπαν.

Στην εταιρία βάζουμε πάντα έμπιστους ανθρώπους. Και δεν μιλάω για υπαλλήλους αλλά για αυτούς που θα συναναστρέφεσαι περισσότερο. Θα δουν πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να τα δει ο οποιοσδήποτε.

Αυτές οι προτάσεις της θύμισαν στην αρχή. Όταν είχε δει που πλήρωναν. Προσπάθησε να μην το κάνει θέμα, ήθελε πρώτα να ψάξει. Ακόμα είναι στο ψάξιμο.

Οι γονείς της ήξεραν πολύ καλά να κρύβουν τα μυστικά τους. Και οτιδήποτε είχε γίνει που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Απλά δεν ήξερε γιατί.

"Χαίρομαι πάρα πολύ που βγήκαμε" μίλησε η Ζέτα από κάτω. Η Μιρέλα γούρλωσε τα μάτια της βγαίνοντας από την σκέψη της. Δεν ακουγόταν πολύ καλά αλλά ευτυχώς που δεν περνούσαν εκείνη την στιγμή αμάξια.

"Και εγώ. Αν θες μπορούμε να ξαναβγούμε" της απάντησε ο Άγγελος. Όχι δεν θα ξαναβγείτε. Σκέφτηκε νευριασμένα. Σκέφτομαι ανώριμα.

"Θα το ήθελα πολύ!" του είπε με έναν μικρό ενθουσιασμό η κοπέλα. Της χαμογέλασε όσο πιο απαλά μπορούσε, δεν ήθελε να φανεί άβολος ή κάτι τέτοιο. Αν και από ο,τι κατάλαβε, δεν ήταν.

Αποχαιρετήστικαν δίνοντας ραντεβού αύριο το βράδυ. Είδε την Ζέτα να πήγαινε δύο πολυκατοικίες πιο πέρα. Τόσο κοντά έμενε τόσο καιρό;

Ένιωσε απογοήτευση να την κατακλύζει, αλλά όχι. Τα ήθελε. Αφού αυτή τον απέφευγε και δεν τον άφηνε σχεδόν να της μιλάει.

Δεν είχε ακόμα όρεξη να κατέβει κάτω. Άνοιξε πάλι το μπλοκάκι της προσπαθώντας να ξεφύγει από τις σκέψεις της.

Το κινητό της δονήθηκε.

Άγγελος
Είσαι σπίτι;

Μιρέλα
Στα κεραμίδια. Έρχομαι σε λίγο.

Κοίταζε αρκετή ώρα το μήνυμα. Μια ερώτηση είχε μόνο.
Πως ακριβώς ανέβηκε εκεί πάνω;

[...]

"Φεύγω!" της φώναξε από μέσα περνώντας τα κλειδιά του από το κομοδίνο.

"Που πας;" του φώναξε πίσω παίζοντας το ανήξερη. Σήκωσε το κεφάλι της από το λάπτοτ και τον κοίταξε από την πόρτα.

"Για φαγητό" ανασήκωσε τους ώμους του και άνοιξε την πόρτα. Η Μιρέλα βέβαια δεν το άφηνε εκεί.

"Με ποιον;" προσπάθησε να μην ακουστεί η ζήλια στην φωνή της αν και πιστεύει πως απέτυχε.

"Με την Ζέτα" είπε χωρίς να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν θα την πληγώσει ή όχι. Αυτό την έκανε να νιώθει πιο πολύ θυμό.

"Να προσέχεις τους δημοσιογράφους. Πρέπει να κρατήσουμε λίγο ακόμα τους ψεύτικους αρραβώνες" μουρμούρισε γυρίζοντας νευρικά το δαχτυλίδι που ήταν στον παράμεσο του αριστερού της χεριού.

Ο Άγγελος το κοίταξε φευγαλέα λες και είχε ξεχάσει για αυτό. Τα πράγματα είχαν μπλεχτεί τόσο περίεργα που δεν το θυμόταν καν.

"Μην αγχώνεσαι. Δεν θα πάμε σε γνωστά μέρη" εκείνη ένευσε θετικά σαν να καταλάβαινε. Δεν είχε όρεξη να πει κάτι άλλο.

"Καλά να περάσεις" ακούστηκε ένα σιγανό "ευχαριστώ" πριν κλείσει η πόρτα πίσω.

Κοίταξε το δαχτυλίδι της και δαγκώθηκε. Οχι, τα ήθελε. Καλά της έλεγε η Αγάπη να μην την ενδιαφέρει η Χριστιάννα. Τώρα έπρεπε να τα λουστεί.

[...]

Πέρασαν πολύ ωραία.

Ήταν κάτι που ο Άγγελος δεν το περίμενε. Η Ζέτα είναι πολύ καλή παρέα. Μέχρι στιγμής περνάει απλά καλά. Βέβαια δεν μπορεί να πει το ίδιο και για αυτήν.

Είναι εσωστρεφής γενικά άνθρωπος αλλά όταν είναι μαζί μιλάει πολύ. Δείχνει το ενδιαφέρον της προς τον άλλον. Και αυτο το εκτιμάει.

Σήμερα τα μαύρα καρέ μαλλιά της ήταν κάτω και όχι σε κοτσίδα, ίσια, και λαμπερά. Είχε τονίσει τα ανοιχτά καφέ μάτια της με μια μάσκαρα. Ήταν πολύ όμορφη.

Το άσπρο καλοκαιρινό φόρεμα την τόνιζε ωραία και ήπιαν και λίγο κρασί. Ε δεν ήθελε πολύ.

Η Μιρέλα κοιμόταν όταν άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα. Ηρθε, επιτέλους! Για μια στιγμή είχε ανησυχήσει πως θα ερχόταν σπίτι σήμερα.

Σηκώθηκε και πήγε προς τα μέσα μόνο και μόνο για να τον δει να φιλιέται με την Ζέτα στην πόρτα τους.

Άνοιξε το στόμα της από έκπληξη. Αποκλείεται. Έλεγε και ξαναέλεγε. Αποκλείεται να με ξεπέρασε τόσο γρήγορα.

Εντάξει, ναι, η Ζέτα είναι όμορφη, πολύ όμορφη, ψηλή, σταθερή. Ποιον κοροϊδεύω. Είναι πολύ ωραία καλλονή.

Πήγε γρήγορα στο δωμάτιο της και είναι σίγουρη πως ακούστηκαν τα βήματα της αλλά φυσικά και κανένας από τους δύο δεν έδωσε σημασία.

Είχε και έναν εγωισμό. Δεν θα καθόταν εδώ. Τους άκουγε να πάνε σιγά σιγά στο δωμάτιο του Αγγέλου. Η Μιρέλα με το ζόρι κράτησε τα δάκρυα της.

Φόρεσε γρήγορα τα παπούτσια της, πήρε το κινητό της, και έφυγε από το σπίτι χωρίς να την ακούσει κανείς. Δεν νομίζει να ενδιαφερόντουσαν κιόλας.

Δεν ξέρει πως το κατάφερε αλλά έκανε μια τριαντάλεπτη απόσταση μέσα σε δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια μες της δυο το βράδυ.

Χτύπησε μανιακά το κουδούνι της Αγάπης και του Βασίλη. Μετά από ένα λεπτό της άνοιξαν και πήγε πάνω για να μπει μέσα στο σπίτι.

Στην πόρτα ήταν ο άντρας της παρέας αγουροξυπνημένος κοιτάζοντας την λες και είναι εξωγήινος.

"Ηρθες μέχρι εδώ μόνη σου βραδιάτικα;" την ρώτησε κάπως νευριασμένα αλλά άλλαξε το βλέμμα του όταν είδε τα βουρκωμένα της ματιά.

"Μιρελάκι τι έγινε;" την ρώτησε πάλι κλείνοντας την πόρτα. Εκείνη την ώρα ήρθε η Αγάπη από μέσα κουτουλόντας από την νύστα.

"Έγινε μαλακία ε;" την ρώτησε η κολλητή της και εκείνη ένευσε πέφτοντας στην αγκαλιά της σαν παιδάκι. Εν τέλει, εξήγησαν και στον Βασίλη την κατάσταση, αφού ηρέμησε.

Ημερολόγιο
2/10/17

"Τι εννοείς; Θύμωσε;" ρώτησε η Μαρίνα. Σε λίγη ώρα θα ερχόταν ο Ηλίας με τον Βασίλη να της πάρουν, οπότε καθόντουσαν μαζί σπίτι.

"Οχι. Απλά, πως να το πω, ξενέρωσε κάπως. Και νιώθω πως φταίω εγώ" είπε γεμάτη τύψεις φτιάχνοντας το πλέον καθημερινό μακιγιάζ της.

Τα μαλλιά της πλέον ήταν ένα πολύ έντονο κόκκινο. Ξεχώριζε από μακρυά, όλη την ήξεραν στο στέκι ποια ήταν. Ήξεραν την Σάρα Σωτηροπούλου.

"Μιρέλα, τι φταις εσύ; Να κάτσει να περιμένει. Μας το είδε και γαμιάς ακόμα δεν βγήκε από το αβγό του" η κοκκινομάλλα σε κάτι τέτοια ήταν κάθετη. Αν κάποια δεν ήταν έτοιμη να κάτσει να περιμένει.

Ουσιαστικά η Μιρέλα κάθε φορά τον απέφευγε σε αυτό το θέμα. Ναι την είχε κάνει να νιώσει άνετα, αλλά ακόμα δεν ήταν έτοιμη. Βασικά, ήταν, απλώς αναρωτιόταν αν απλά έκαναν σεξ και μετά την παρατούσε.

Μπορει αυτό να ήταν στο μυαλό της πελώριο, δεν είχε καταλάβει. Απλά ήθελε να το τραβήξει μέχρι να είναι εκατό τοις εκατό σίγουρη.

Γύρισε και την κοίταξε. "Ναι, δεν του δίνω δίκιο απλά δεν ξέρω..."

"Φοβάσαι; Σιγά. Πονάει λίγο στην αρχή αλλά μετά είναι ωραία. Αρκεί ο άλλος να ξέρει" κάνεις δεν το περίμενε πως η Μαρίνα θα προχώραγε πρώτη από την Μιρέλα. Πραγματικά κάνεις.

"Καλά, έχω ακόμα χρόνο" απάντησε χτενίζοντας τα μαλλιά της για να γίνουν ακόμα πιο ίσια. Τα κινητά τους δονήθηκα.

Ο Βασίλης τους έλεγε να έρθουν τώρα στο στέκι. Λέει πως έγινε κάτι και είναι και ο Άλφα. Δυσανασχέτησαν. Όταν ο Αλφα ήταν στο στέκι ήταν είτε για να υπολογίσει σωστά η Σάρα ή για καμιά έξτρα δουλειά.

Έφυγαν με ήρεμα βήματα από το σπίτι μιας και ήταν έντεκα το βράδυ και πήγαν προς το στέκι. Για κάποιο λόγο της άρεσε αυτό το μέρος, είχε ωραίες αναμνήσεις.

Ήταν χωμένο στα στενά της πόλης. Ήταν λίγο τρομακτικά το βράδυ. Ακόμα πιο τρομακτικό ήταν πως, πριν μπουν μέσα είδαν κάτι τύπους να σέρνουν έναν πτώμα.

Η Μαρίνα γύρισε αυτόματα απο την άλλη. Δεν άντεχε το αίμα και αυτό όπως και να το κάνουν ήταν αηδία. Μόλις ηρέμησε μπήκαν μέσα.

Είδαν και τους τρεις να κάθονται στον καναπέ αραχτοί λες και δεν συνέβη τίποτα. Ευτυχώς, είχαν καθαρίσει τα πάντα. Το δωμάτιο μύριζε καθαριότητα.

"Ποιος ήταν αυτός;" ρώτησε ευθέως η Σάρα κοιτάζοντάς τους όλους έναν προς έναν. Ο Βασίλης πήρε τον λόγο.

"Ο Θάνος" τον κοίταξε με βλέμμα 'σοβαρά τώρα;' θα έπρεπε να ξέρω πως λένε τον καθένα εδώ μέσα;

"Είναι ο γραμματέας του Άλφα. Τέλος πάντων, αυτός που κάνει τα πάντα. Από συναλλαγές μέχρι και υπολογισμό χρηματικών και μη ποσών" εξήγησε και στις δύο ο Ηλίας αλλά μια κοιτούσε.

"Και γιατί...;" άφησε την υπόλοιπη πρόταση να εννοηθεί. Πριν κάτι μέρες τον πήραν, το θυμάται, το όνομα του μόνο δεν συγκράτησε.

"Ήταν προδότης" απάντησε ο Άλφα που είχε σηκωθεί όρθιος χωρίς να το καταλάβει. Η Σάρα προσπάθησε να μην αναπηδήση από την φωνή του. Τον φοβόταν για κάποιο λόγο.

"Σάρα, εσύ δεν ξέρεις από λογιστικά; Γενικώς από όλα αυτά;" ένευσε θετικά. Δεν ήξερε που ακριβώς το πήγαινε.

"Ναι ξέρω"

"Θα σου άρεσε να γίνεις γραμματέας μου;" ρώτησε χωρίς περιστροφές. Βαριόταν να μην μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Γούρλωσε τα μάτια της αλλά πριν προλάβει να απαντήσει μίλησε.

"Ο Ηλίας μου είπε πως γενικά το έχεις με αυτά. Ήθελα να σε κάνω από την αρχή για να μην μπλέκω με μαλάκες αλλά ήθελα πρώτα να σε ελέγξω. Έχεις αυστηρούς γονείς αλλά και πάλι. Έκανες ό,τι και αν σου λέγαμε και δεν είπες τίποτα. Νομίζω πως μπορείς"

Εσμιξε τα φρύδια της. Ήξερε πως ο Ηλίας είχε πει αυτά για την 'οικογένεια της' γύρισε να τον κοιτάξει κάπως φευγαλέα. Εκείνος της χαμογέλασε και ένευσε για να της δώσει το κίνητρο.

"Νομίζω είναι πολύ όλο αυτό. Δεν νομίζω πως μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάτι τόσο μεγάλο. Μπορεί πολύ εύκολα να γίνουν λάθη-"

"Δέκα" κοίταξαν η μία την άλλη με ερωτηματικά. "Δέκα εκατοστάρικα τον μήνα" διευκρίνησε. Σταύρωσε τα χέρια του στο στερνό του κοιτόντας την σαν να είναι γυναίκα και όχι παιδί.

Ξανακοίταξε τον Ηλία. Το άφησε όμως όλο πάνω της.

"Δεν θέλω λεφτά. Θα το κάνω" αγνόησε παντελώς την πρώτη της πρόταση αλλά έτσι και αλλιώς δεν χρειάζεται τα λεφτά. Βέβαια, θα τις έδινε κάτι είτε ήθελαν είτε όχι, και στις δύο. Ήταν τόσο καιρό στην οργάνωση.

"Ωραία" πήγε πίσω από μια πόρτα. Που η αλήθεια είναι πως, πρώτη φορά την βλέπει. Ήταν ίδιο χρώμα με τον τοίχο, μάλλον επίτηδες.

Την άνοιξε και μέσα ήταν ένα άχαρο γραφείο. Κατάπιε ο,τι ήθελε να πει για εκείνο το δωμάτιο γιατί η Σάρα δεν είναι Μιρέλα. Της έκανε νόημα να μπει προς τα μέσα.

Είδε έναν πάγκο με χαρτιά. Ήταν δύο στοίβες. Αποκλείεται αυτό να το ζω σήμερα. Ακόμα δεν αρχίσαμε!

"Ξεκινά με αυτά και σε δύο ώρες να έχεις τελειώσει τα μισά. Έχουμε δουλειά" ήθελε να του φωνάξει πως δεν είναι μηχανή αλλά άνθρωπος. Δεν το έκανε.

Κάθισε στην καρέκλα και άρχισε να κοιτάει πρώτα τα νούμερα. Ηταν φρικαλέα μεγάλα. Θα χρειαζόταν κομπουτεράκι.

Καλά θα πάει αυτό.

Μαρίνα
3/10/17

"Είναι καλή έστω ή θα σας σκοτώσουν;" ρώτησε ο Άγγελος μεταξύ αστείου και σοβαρού. Τον κοίταξα σαν να ήταν παιδάκι.

"Αγγελούκο η Σάρα με τα μαθηματικά της μας παίζει στα δάχτυλα" φυσικά και δεν θα έλεγα ποια ήταν. Πολλοί είναι καλοί στα μαθηματικά, όχι μόνο αυτοί που οι γονείς τους έχουν εταιρία με λογιστικά.

"Μην με λες έτσι" δυσανασχέτησε και γέλασα ελαφρά. Μου αρέσει να τον φωνάζω έτσι. Είχα ακούσει τον Λάζαρο να τον λέει έτσι, τον κολλητό του.

"Μα μου αρέσει!" τον πείραξα λίγο ακόμη και ξάπλωσα δίπλα του. Δεν είχα όρεξη να κοιμηθώ. Μετα από αυτά που είδα δεν μου ερχόταν και ύπνος.

"Αγγελε;"

"Πες μου"

"Φοβάμαι. Και όχι μόνο για μένα. Αλλά και για την Σάρα και σένα. Ξέρεις πολλά Άγγελε. Αν με ανακαλύψουν θα με σκοτώσουν. Και εσύ να ξες πως θα είσαι ο επόμενος" του είπα τις φοβίες μου.

Γύρισε και με κοίταξε μες στα μάτια. Η κοιλιά μου σφίχτηκε. Δεν μου αρέσει να είμαι τόσο αρνητική. Μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο αλλά δεν ανοιγόκλεισα ούτε βλέφαρο.

"Μαρίνα, εγώ δεν μπορώ να πάθω κάτι" τον κοίταξα με ερωτηματικά.

"Φυσικά και μπορείς. Είναι όλοι τους επικίνδυνοι" ελπίζω να μην πιστεύει πως μπορεί να ξεφύγει. Γιατί φυσικά και δεν μπορεί.

"Άκουσε με, δεν πρόκειται" με εκνεύριζε αυτή η σιγουριά του. Μα καλά, δεν φοβάται καθόλου. Το ματιά του ούτε έχουν σκουρήνει ούτε τίποτα. Αποκλείεται να μην φοβάται.

"Σκότωσαν μόλις σήμερα έναν προδότη που μόλις τώρα μπήκε στην οργάνωση. Μόλις τώρα, το καταλαβαίνεις;"

"Φυσικά ρε Μαρίνα. Όταν ο άλλος είναι καινούργιος πάντα τον έχουνε σε επιφυλακή. Ε αν ο άλλος δεν έχει και λίγο μυαλό" έτσι όπως το λέει, ένα δίκιο το έχει.

"Εγώ συνεχίζω και φοβάμαι, γιατί αν το σκεφτείς είμαι και εγώ προδότης" γέλασε. Αναισθησία;

"Μην γελάς Άγγελε! Η Σάρα έχει αλλάξει όλη της την ζωή για να μην μάθει τίποτα κάνεις. Δεν θέλω να γίνει το ίδιο και σε εμένα"

"Δεν θα γίνει τίποτα από αυτά. Στο υπόσχομαι" τον κοίταξα για λίγο ακόμα έντονα. Για κάποιο λόγο τον εμπιστεύομαι.

Μου το υποσχέθηκε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~