"Τι θα κάνουμε εννιά Αυγούστου;" ρώτησε η Μιρέλα. Είχαν ξαπλώσει στην πετσέτα και κοίταζαν τον ουρανό, είχε πολλά αστέρια η βραδιά. Φορούσε μόνο την μπλούζα του Αγγέλου και εκείνος δίπλα της το μαγιό.

"Τι τι θα κάνουμε;"

"Γενέθλια έχεις, είναι η μέρα σου Αγγελε! Μια φορά γίνεσαι εικοσιπέντε" τον επέπληξε κουνώντας τα χέρια της. Εκείνος βέβαια δεν το έβρισκε και τόσο εκπληκτικό γεγονός αλλά της άρεσε ο ενθουσιασμός της.

"Δεν ξέρω καν τι μέρα πέφτει-"

"Σάββατο" γύρισε και την κοίταξε με ερωτηματικά."Τι;" ένιωσε το βλέμμα του"Οποίος νοιάζεται, ψάχνει"

"Εντάξει γενέθλια είναι, όπως κάθε χρόνο" γύρισε πίσω να κοίτα τον ουρανό.

"Πιστεύω κάθε φορά πρέπει να κάνεις τα γενέθλια σου αξέχαστα. Αυτά είναι που θα θυμάσαι. Αν είναι σαν μια καθημερινή μέρα δεν έχει νόημα" Δεν θα έλεγε πως πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία, γιατί κανείς δεν το κάνει, και αν κάποιος το κάνει, τον ζηλεύει.

"Συνήθως, αν δεν δούλευα, ερχόταν ο Λάζαρος ή η μάνα μου" απάντησε καθώς σκεφτόταν τα περσινά του γενέθλια. Τα είχαν τσούξει με τον Λάζαρο.

Έκανε σημείωση να τον πάρει τηλέφωνο πριν τον παρατήσει για την Γεωργία.

"Εντάξει, αλλά ποτέ δεν ήθελες κάτι πιο ουάου;" η Μιρέλα γύρισε όλο της το σώμα και τον κοίταξε. Ήρθε λίγο πιο κοντά, είχε μια ψύχρα για καποιο λόγο.

"Εγώ καλά περνούσα. Δεν είναι ανάγκη να είναι ουάου η ημέρα τον γενεθλίων σου για να την θυμάσαι. Απλά να είσαι με αυτούς που θες. Στο κάτω κάτω, δεν πρέπει να ζεις την κάθε μέρα όπως θες;" γύρισε και αυτός και άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά της.

"Ποιος ζει την κάθε μέρα όπως θέλει;" ρώτησε σχεδόν ειρωνικά.

"Εμένα μου αρέσουν αυτά που έχω. Και πιστεύω πως ζω όπως θέλω την ζωή μου. Πάντα θα συμβαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να κολλήσουμε σε αυτό, όπως ξεπεράσαμε τα άλλα θα ξεπεράσουμε και αυτό"

Έσμιξε τα φρύδια της προσπαθώντας να καταλάβει. "Δηλαδή δεν θα ήθελες τίποτα άλλο ή δεν έχεις μετανιώσει κάτι;"

Γέλασε."Φυσικά και έχω μετανιώσει! Όλοι το κάνουμε. Αλλά δεν θα κάτσω να στεναχωριέσαι για το κάθε λάθος που έκανα" έτσι όπως το έθετε είχε δίκιο.

"Δεν θες και κάτι άλλο; Όλα είναι τέλεια;"

"Ναι, είναι όλα τέλεια" το έβρισκε τόσο όμορφο που όντως τα είχε όλα κατά την γνώμη του.

"Σε ζηλεύω" είπε τελικά ανασηκώνοντας τους ώμους της. Γέλασε λίγο στην συνειδητοποίηση πως ενώ και εκείνη τα έχει όλα δεν της αρέσει η ζωή της.

"Γιατί; Τι δεν σου αρέσει;" της άρεσε το ενδιαφέρον του.

"Ας πούμε πως... δεν ξέρω. Ακόμα μετανιώνω; Δεν-" Δεν είχε ιδέα τι να πει. Κοίταξε για λίγο αλλού και σκεφτεί και μετά πάλι σε αυτόν. "Μετανιώνω το πως φέρθηκα και έπραξα παλιά. Και τώρα τα πληρώνω"

"Οπως;"

Δεν ήξερε τι να πει. Το κολιέ έλαμψε σαν να φωνάζει να πει κάτι που θα την έβγαζε απο την μετάνοια.

"Τώρα, για παράδειγμα, κάνω μια δουλειά που δεν μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να τα παρατήσω" Δεν του το είχε πει ποτέ άμεσα αυτό, μόνο έμμεσα. Το κολιέ έσβησε.

Ανοιγόκλεισε κάποιες φορές τα βλέφαρά του, έπρεπε να σκεφτεί τι να απαντήσει. "Και τι θες να κάνεις;"

Ήξερε από μικρή ηλικία το τι θα έκανε όταν μεγαλώσει. Ήταν πάντα καλή στα θετικά μαθήματα οπότε αυτό την βοήθησε κιόλας. Αλλά επειδή ήταν καλή δεν σήμαινε πως της άρεσε.

"Μου αρέσει να σχεδιάζω ρούχα και μετά να τα φτιάχνω. Αλλά πλέον δεν υπάρχει χρόνος" και πλέον ήταν καλά με αυτό. Το είχε συνηθίσει.

Δεν της άρεσε να ακούγεται σαν κακομαθημένο. Πως έχει όλα τα καλά και τα πλούτη έτοιμα αλλά δεν τα θέλει. Απλά δεν ήταν αυτό που ήθελε σε όλη της την ζωή, δεν είναι οι γονείς της.

"Μιρέλα" της είπε σοβαρά και εκείνη ένευσε. "Διοικείς μια ολόκληρη εταιρία και πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Αυτό σε κρατάει από το να κάνεις την ζωή σου; Σοβαρά; Μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Από τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσεις σεμινάρια ή ό,τι άλλο θες" της είπε χωρίς να σηκώνει κουβέντα.

Και κάπου εκεί συνειδητοποίησε πως η ζωή της δεν είναι τόσο χάλια όσο πίστευε. Μπορεί και αυτή όντως να ζει αυτό που θέλει.

Με ή χωρίς όλους, περνά καλά.

[...]

Ο Ευθυμίου καθόταν στην καρέκλα του περιμένοντας τον Ηλία να του πει να ξεκινήσει το σχέδιο.

"Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις;"

"Ναι"

"Το σχέδιο τότε μπαίνει σε εφαρμογή. Έχεις πέντε μέρες" και με αυτό έφυγε από το γραφείο του.

Αφού δεν συμφώνησε θα υπάρχουν συνέπειες.

Δεν θα σταματήσει μέχρι να πετύχει τον στόχο του. Το έχει υποσχεθεί στον εαυτό του.

1997

Και οι δύο τους έγιναν συνήγοροι στο έγκλημα. Είδαν να εκτελεί έναν άνθρωπο μπροστά τους.

Δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να πουν τίποτα. Μα, θα άφηναν την Χριστιάννα να παντρευτεί αυτόν τον άνθρωπο;

Γιατί έπρεπε για πρώτη φορά οι φήμες να μην είναι φήμες;

Όσο σκέφτονταν πως αυτός ο άνθρωπος πρόκειται να κάνει παιδί ήθελαν να το σώσουν. Δεν μπορούσαν όμως, θα τους σκότωνε αν μιλούσαν, ήταν ξεκάθαρο.

Ήταν όλα μια καταστροφή.

Ο Πέτρος έγινε ο λογιστής της οργάνωσης, μιας και είχε καταπληκτικές γνώσεις και είχε μια ολόκληρη εταιρία. Βλέπεις, πατέρας και κόρη την πάτησαν.

Ο Στέφανος τους έβρισκε διάφορα εμπορεύματα με τα οποία θα μπορούσαν να πορευτούν και, ως στρατιωτικός, μέρη τα οποία θα μπορούσαν να φυτεύσουν ή να επεξεργαστούν χωρίς να τους πιάσει κάνεις. Φυσικά δεν είχαν αληθινά ονόματα.

"Σήμερα γα-σήμερα γάμος γίνεται.
Σε ωραίο περιβόλι, σε ωραίο περιβόλι" τραγούδαγαν τα κορίτσια γύρω από την νύφη.

Έλαμπε σήμερα, ήταν πανέμορφη με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. Τα μαλλιά της ήταν σε έναν ωραίο και περιποιημένο κότσο, με διάφορα μικρά λουλουδάκια. Το μπορντό κραγιόν της έκανε αντίθεση με τα μάτια της και τα μαλλιά της. Όσο για το σατέν φόρεμα, αγκάλιαζε υπέροχα το στήθος της και την κοιλιά της. Έπεφτε απαλά σε ισια γραμμή μέχρι κάτω. Ήταν απλό, πολύ απλό, χωρίς κανένα μπιχλιμπίδι πάνω της, της άρεσε πολύ ομως. Τα μανίκια ήταν λίγο πιο κάτω από τον ώμο της αλλά παρόλα αυτά είχε καλή στήριξη.

"Η πιο όμορφη νυφούλα είσαι αγάπη μου!" φώναξε η Αθηνά που είχε καταενθουσιαστεί. Είχε μια πολύ ατμόσφαιρα σήμερα, ακόμα και ξενυχτησμένες.

Όταν μπήκαν στο αμάξι η Χρίστη γύρισε στην Εύη έτοιμη να κλάψει. "Πες μου πως βιάζομαι και τα τινάζω όλα στον αέρα"

Η Εύη γέλασε."Οχι, δεν βιάζεσαι, είναι καλύτερα για το παιδί να γεννηθεί εντός γάμου εξαιτίας των διαδικαστικών"

"Νιώθω έναν κόμπο στον λαιμο" την κοίταζε ανήσυχα και εκείνη με ένα νεύμα την ηρέμησε.

"Και εγώ έτσι ένιωθα Χρίστη. Όμως, είμαι ευτυχισμένη, επειδή ένας γάμος γίνεται νωρίς δεν σημαίνει πως θα είναι αποτυχία" της χάιδεψε τον ώμο.

Είχε παντρεύει από τα δεκαεννιά της η Εύη. Εξαιτίας γονιών. Και οι δύο πλευρές πίεζαν πάρα πολύ από την στιγμή που έμαθαν πως είναι μαζί. Τελικά όμως, ο Στέφανος αποδείχτηκε ο άντρας της ζωή της, και σε εκείνον η γυναίκα της ζωής του.

"Δηλαδή είναι λογική αυτή η τάση φυγής" είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού και ένευσε θετικά.

"Ζήστο στο έπακρο Χριστιάννα μου" οι κόρνα ήταν βασανιστική αλλά δεν την πείραζε, έπρεπε να το ζήσει.

Μόλις έφτασαν, η Αθηνά βγήκε έξω για να ανοίξει στην νύφη. Χειροκροτήματα ακουγόντουσαν από κάθε πλευρά της εκκλησίας. Είχε τραγικά πολύ κόσμο τελικά.

Και οι γονείς μου πουθενά.

Πίστευε πως θα έρθουν μέχρι τελευταία στιγμή. Αλλά ο πατέρας της της το έκανε ξεκάθαρο. Δεν θα την έδινε σε αυτόν.

Και τώρα όμως δεν είχε με ποιον να πάει στην εκκλησία. Η Εύη την τράβηξε απέξω από το αμάξι και την πήρε αγκαζέ. Αφού η Αθηνά ήταν κουμπάρα, αυτή θα την παρέδιδε.

Της χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. Δεν την νοιάζει που θα σχολιαστεί όλο αυτό. Θα πήγαινε απλά και αυτή στον άντρα της.

Η κολλητή της έδειχνε πολλή ωραία σε αυτό το μακρύ, με v, κυπαρίσσι φόρεμα. Η Αθηνά φορούσε ένα θαλασσί, κλειστό, με ανοιχτή πλάτη όμως.

Ευθεία μπροστά της, ήταν ο άνθρωπος της, πιο όμορφος από ποτέ. Μα πως μπορούσα και του αντιστεκόμουν;

Είχε το κλασσικό γαμπριάτικο κουστούμι που τόνιζε την σουλουέτα του υπέροχα. Ήθελε να αρχίσει να ουρλιάζει από χαρά. Εκείνος μόλις την είδε έμεινε άφωνος.

Όταν άλλαζαν τις βέρες και τα στεφάνια είδε η Αθηνά λίγο περίεργα τον Πέτρο. Ήταν χλωμός, φαινόταν αρρώστος, σε παρόμοια κατάσταση ήταν και ο Στέφανος. Υπέθεσαν πως ήταν από το ξενύχτι.

Ένας κουβάς ρύζι ήρθε στο κεφάλι τους με την Χρίστη να είναι έτοιμη να τους σκοτώσει όλους.

Μπορεί οι γονείς της να μην εμφανίστηκαν στον γάμο αλλά η Αγγελική, όταν έφυγαν όλοι και ήταν μόνο η κόρη της φτιάχνοντας κάτι τελευταία πράγματα για τις φωτογραφίες, πήγε να της μιλήσει.

Η Χρίστη μόλις την είδε έπεσε στην αγκαλιά της. "Μαμά!"

"Τι όμορφη που είσαι Χριστιάννα μου. Να ζήσετε ευτυχισμένοι αγάπη μου" την φίλησε στο μάγουλο. Ο,τι και να είχαν πει, δεν έπαυε να είναι η μαμά της.

"Ευχαριστούμε. Ο μπαμπάς;"

"Μόνη μου ήρθα"

"Κατάλαβα" είπε κάπως πικρά. Δεν ήθελε όμως να την πάρει από κάτω. Είχε την μαμά της.

"Μην τον αδικείς αγάπη μου. Θα του περάσει, στο υπόσχομαι. Αχ πόσο μεγάλωσε η κοιλίτσα σου!" χαμογέλασε χωρίς να πει κάτι για τις πρώτες προτάσεις. Σήμερα ήταν η μέρα της.

1/1/19

"Καλή χρονιά μωρό μου" της είπε ο Άγγελος καθώς έπεφτε στην αγκαλιά του.

"Καλή χρονιά" είπε πίσω λίγο πιο απροσανατολισμένα. Σήμερα το απόγευμα είχε κατέβει από Θεσσαλονίκη που μένει η γιαγιά της.

Πρώτα πήγε στην Μιρέλα, ήθελε να την δει. Είχαν να επικοινωνήσουν αρκετές μέρες. Μόνο τα κλασσικά έλεγαν από το τηλέφωνο, τίποτα το παραπάνω, φοβόντουσαν μην έχει βάλει τίποτα ο Ηλίας και με το δίκιο τους.

Όταν πήγε σπίτι της όμως δεν περίμενε να βρει με τίποτα την Αγάπη. Ειδικά όταν της είπε πως τα ξέρει όλα, τα έχασε. Προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμη με μεγάλη αποτυχία.

Αλλά η Μιρέλα κατάφερε να την ησυχάσει. Φοβόταν όμως πολύ για την Αγάπη, δεν ήθελε να πάθει τίποτα. Αν το μάθαινε ο Ηλίας δεν θα την έβγαζε καθαρή. Είτε ήταν στην Θεσσαλονίκη είτε εδώ.

"Όλα καλά;" την ρώτησε και πήρε το πρόσωπο της στα χέρια του. Του φαινόταν κάπως αλλού.

Και του είπε ο,τι έγινε πριν. Το ξέρει πως δεν πρέπει και πως αν τους πιάσουν ή αυτή ή αυτόν είναι νεκροί, αλλά ήθελε να τα λέει σε κάποιον.

"Μαρίνα, μου είχες πει πως έχετε σχέδιο με την Σάρα" της υπενθύμισε και εκείνη ένευσε.

"Εχουμε... απλά ακόμα δεν έχουμε τα κατάλληλα στοιχεία. Ακόμα μαζεύουμε"

"Και σε ποιο στάδιο είστε;" ήταν σίγουρος πως ήταν ακόμα στο μηδέν.

"Κοίτα, ε, εντάξει, δεν έχουμε κάνει ακόμα πρόοδο. Αλλά η Σάρα είπε πως έχει ένα σχέδιο για να μάθουμε" και αναρωτιόταν μέχρι και αυτή ποιο ήταν το σχέδιο της.

Ημερολόγιο
6/1/19

Η Αγάπη έφυγε χθες. Ήθελε να είναι απλά στα δέκατα-όγδοα γενέθλια της κολλητής της. Που επιτέλους ενηλικιώθηκε!

Μέσα της όμως, όσο και αν το απεχθάνεται αυτό, είχε ενηλικιωθεί από καιρό. Αλλά ήταν από τα καλύτερα γενέθλια που είχε κάνει και είναι ευγνώμον για αυτό.

Έστειλε μήνυμα στον Ηλία να τον ρωτήσει αν είναι κάποιος στο στέκι. Όταν απάντησε τον γραμματέα του Άλφα, χαμογέλασε πάνω από το κινητό.

Αυτόν ήθελε. Μόνο απο αυτόν θα μπορούσε να πάει τις πληροφορίες που έπρεπε.

Τα πάντα για να είμαι ελεύθερη πάλι.

Είχε ακούσει πως δεν άλλαζε καθόλου εύκολα γραμματέα, γιατί ήταν κάτι σαν το δεξί του χέρι, δεν μπορούσε να αλλάξει εύκολα.

Με λίγη έρευνα έμαθε πως άλλαξε για πρώτη φορά γραμματέα πριν περίπου εννέα χρόνια. Οπότε αυτός σίγουρα θα ήξερε τα βασικά. Ακόμα και αν ο Άλφα δεν ήξερε ποια πραγματικά ήταν, ο Χαρίτων σίγουρα ήξερε κάτι και απλά το κράτησε κρυφό.

Έβαλε ένα τοπάκι με βαθύ v και ένα κολλάν που αναδίκνυε πολύ ωραία τις καμπύλες της.

Σιχαινόταν για μια ακόμα φορά.
Ναι.
Θα το έκανε όμως;
Ναι. Τα πάντα για να είμαι ελεύθερη.

Έλεγε αυτή την φράση στον εαυτό της όλη την ώρα. Χτύπησε την πόρτα μιας και δεν είχε κλειδιά.

"Σάρα;" την ρώτησε μόλις την είδε. Τον έβλεπε δεύτερη φορά στην ζωή της. Ήταν ένας αρκετά ψηλός τύπος, με σκληρά χαρακτηριστικά, με κάστανα μαλλιά και ματιά. Έσμιξε τα φρύδια του στην αρχή αλλά πέρασε μέσα.

"Γειά σας, ήρθα μόνο να ελέγξω κάτι χαρτιά και θα φύγω" είπε κάπως με νάζι πηγαίνοντας προς το γραφείο ο οποίος τόση ώρα δούλευε αυτός.

"Ναι φυσικά" είπε με ένα χαμόγελο. Γλοιώδες χαμόγελο. Ήταν τουλάχιστον σαράντα ή σαράντα-τρία. Λιγότερο αποκλείεται, δεν είχε σημασία που κρατιόταν καλά.

Και εκείνη μόλις δεκαοκτώ.

Έβγαζε το μπουφάν της και το άφησε στον καναπέ πηγαίνοντας μέσα. Η μπλούζα της δεν αφηνε πολλά πράγματα στην φαντασία του οπότε αμέσως κόλλησε σχεδόν από πίσω της.

"Πόσο χρονών είσαι και σε έβαλε ο Ηλίας για λογίστρια, πρέπει να είσαι πολλή καλή" τόσο καλή που δεν ούρλιαξε όταν έπιασε την μέση της για να δει αυτό που βλέπει. Είχε σκύψει πάνω από κάτι χαρτιά.

Έλα Σάρα, πρέπει να το κάνεις αυτό.

"Μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ" με αυτό μπορεί και τα μάτια του να έλαμψαν, δεν έβλεπε είναι η αλήθεια.

"Πρέπει να είσαι τότε πολύ έξυπνη" Μην ουρλιάξεις σε παρακαλώ. Κάντο για την Μαρίνα και για την Μιρέλα.

"Ε σιγά, δεν κάνω κάτι το σπουδαίο" είπε επίσης ναζιάρικα και το χέρι του πήγαινε όλο και πιο κάτω.

"Πάντως φαίνεσαι πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία σου" έφερε το κεφάλι του κοντά στον λαιμο της.

"Ναι αλλά είμαι δεκαοκτώ ακόμα" νομίζει πως αυτό τον εξίταρε πιο πολύ. Και είχε και γυναίκα και παιδιά.

"Δεν πειράζει, είσαι πολύ όμορφη" και επιτέθηκε στον λαιμο της. Προσπάθησε να μην σπάσει εκείνη την στιγμή νιώθοντας την αηδία να την διαπερνά.

"Μα τι κάνετε κύριε Χαρίτων" παίξε τον ρόλο.

"Σου είπα, είσαι πολύ όμορφη δεν μπορώ να κρατηθώ" την γύρισε να την κοιτάζει στα μάτια με εκείνη να παλεύει να μην βάλει τα κλάματα.

"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Τι θα πει ο Ηλίας;"

"Χέσε τον Ηλία. Θα σου κάνω ο,τι χάρη θες" έβαλε τα χέρια του στον κώλο της με εκείνη να αναφωνεί.

"Ο,τι θέλω;"

"Ο,τι θες" άρχισε να φιλάει τον λαιμό της με εκείνη να πάει το κεφάλι πίσω. Δεν το ευχαριστιόταν καθόλου.

"Θέλω τα τελευταία σχέδια του Ηλία τα τελευταία τρία χρόνια"

"Ο,τι θες θα σου δώσω" μέσα σε λίγα λεπτά και ένα προφυλακτικό ήταν μέσα της με εκείνη να θέλει να πεθάνει για αυτό που κάνει.

[...]

Πήγε σπίτι της Μαρίνας ευθείς αμέσως. Μπορεί να ήταν χάλια με ένα σωρό τύψεις, αλλά είχε επίσης τρεις σακούλες με τα πάντα που σχεδίαζαν.

Δεν ήταν κανείς σπίτι της οπότε οταν άνοιξε η κολλητή της μπορούσε να κάνει ερωτήσεις.

"Μιρέλα πως τα βρήκες όλα αυτά; Δεν έχουμε εμείς εκεί πρόσβαση" όντως δεν είχαν, δεν μπορούσε να μπει κανείς πέρα από τον Χαρίτων μιας και το μέρος ήταν καλά φυλαγμένο.

"Δεν έχει σημασία. Τα βρήκα όμως" τα άφησε πάνω στο γραφείο της και κάθισε στην καρέκλα.

Η Μαρίνα όμως δεν τα έβαλε κάτω."Φαίνεσαι λες και σε πάτησε τρένο"

"Ευχαριστώ" ήθελε να ξεράσει από την αηδία. Θεέ μου, δεν πίστευε πως το έκανε αυτό.

"Μιρέλα πως τα πήρες" Δεν είχε νόημα να της κρυφτεί.

"Έκατσα στον γραμματέα του Αλφα" είπε με άνεση αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου άνετη.

"Ρε Μιρέλα, θα βρίσκαμε τρόπο, τι πας και κάνεις" πήγε εκεί και την αγκάλιασε. Ήταν δύσκολο και ήταν σίγουρη. Την χρειαζόταν αυτή την αγκαλιά όσο τίποτα άλλο.

Έμπαινε αυτή στα σκάτα για να μην το κάνει η Μαρίνα.
.

Και λοιπόν τα έγγραφα είναι η αλήθεια τους βοήθησαν αρκετά. Έμαθαν ακόμα πως έχουν και συγκεκριμένες ημερομηνίες για τα πάντα από την αρχή.

Ήταν τρομαχτικό πως τα πάντα ήταν σχεδιασμένα. Ευτυχώς αυτά ήταν αντίγραφα οπότε θα τα κρατούσαν να τα μελετήσουν περισσότερο.

Το τελικό στάδιο, έγραφε, πως θα ήταν 1η Ιουνίου. Η ημέρα που θα κατέστρεφαν την μεγαλύτερη αντίπαλη ομάδα.

1η Ιουνίου. Η Αρχή του καλοκαιριού.

146 μέρες πριν την καταστροφή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~