"Οπότε" είπε η Μιρέλα μετά από την εξιστόρηση. Δεν ήξερε τι να πει πρώτο, είχε πολλές ερωτήσεις που δεν ήξερε αν υπάρχουν σε όλες απαντήσεις."Εσείς" τις έδειξε "με την μαμά μου, ήσασταν κολλητές. Οπότε εγώ ο Άγγελος και η Μαρίνα γνωριζόμασταν;"

Της έκανε τόση εντύπωση αυτή η σύμπτωση. Ξαναγνωρίστηκαν χωρίς να ξέρουν τι έχει περάσει ο καθένας χρόνια μετά. Και μάλιστα στις πιο περίεργες καταστάσεις.

"Ναι, δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές φωτογραφίες. Η μαμά σου ήθελε να σε προστατέψει, για αυτό ποτέ δεν στο αποκάλυψε" Ανοιγόκλεισε τα μάτια της κάποιες φορές.

Έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια φωτογραφία.

"Οπότε ο Αποστόλης ήξερε από την αρχή ποια είμαι; Η Σάρα ήταν ένα κόλπο;" είδε την Εύη να τσιτώνει σε αυτό το όνομα και δεν την κατηγορεί.

"Όχι, η Σάρα έγινε με σκοπό να μην μαθευτεί τίποτα στον Αποστόλη. Όσο περίεργο και αν σου ακουστεί, σεβάστηκε την Αθηνά και τον Πέτρο. Απλά όταν ο Ηλίας έμαθε την ιστορία ήθελε κάτι παραπάνω" της εξήγησε η Χριστιάννα με βάση διαφορά λεγόμενα του Αποστόλη.

"Δολοφόνησαν όμως τους γονείς μου"

Δεν ήξερε πως να της απαντήσει σε αυτό. "Δεν μας προειδοποίησε ποτέ η Αθηνά άμεσα. Ακόμα και αν το ήξερε" έσκυψε το κεφάλι της.

"Το ήξερε;" ρώτησε μπερδεμένα και ένευσαν καταφατικά και οι δύο γυναίκες.

Η Εύη πήρε τον λόγο αυτή την φορά. "Νομίζουμε δηλαδή, αυτά ήταν τα σημάδια που μας έδειξε. Δεν άφησε ποτέ όμως κάποιο γράμμα"

"Και γιατί όλα αυτά δεν τα λέτε στον Φάμπιο;" προσπάθησε να βολευτεί καλύτερα στην θέση της. Γιατί περίμενε αυτό το προαίσθημα να είχε φύγει με όλα αυτά, αλλά δεν το έκανε.

"Αγάπη μου, δεν έχουμε κάποιο γράμμα. Δεν μπορούμε να δηλώσουμε πως ήταν απλά περίεργη χωρίς αποδείξεις" απάντησε η Χρίστη που το είχε σκεφτεί άπειρες φορές.

"Πήγαινε κανονικά στην εταιρία;"

"Ναι. Μέχρι και τελευταία στιγμή"

"Ωραία τότε, μπορώ να δω τις κάμερες. Αν είχαν δώσει κάποιο σημείωμα ή έστω κάποιο σημάδι" Ήταν αποφασισμένη να βρει αποδείξεις. Έπρεπε να τους βάλει μέσα για αυτό που έκαναν στους γονείς της. Και στη Μαρίνα και στον Συμεών.

Σε όλους αυτούς που σταμάτησε η καρδιά τους πριν φωνάξουν την αλήθεια.

Η Χρίστη δίστασε για ένα λεπτό αλλά η Εύη καθόλου. "Αν κατηγορηθούν για τον θάνατο των γονιών σου θα..."

"Ναι, θα κατηγορηθούν και για την Μαρίνα"

"Μα, η Μαρίνα έχει κλεισμένο φάκελο" είπε η ξανθιά γυναίκα. Η Μιρέλα μείδιασε απαλά.

"Της Σάρας όχι όμως. Είναι ακόμα ανοιχτός, οπότε αυτόματα μπορεί να ανοίξει και ο άλλος. Αν αποδείξουμε μόνο πως εμπλέκονται και σε αυτή την δολοφονία"

"Αλλά δεν έχουμε κάποια απόδειξη και εσύ δεν μπορείς να πεις ποια είσαι"

"Νομίζω πως έχω κάποιους που μπορεί να βοηθήσει" σκέφτηκε αμέσως την Κέλλυ που θα μπορούσε να βοηθήσει. Και τον Βασίλη που ήταν μπροστά στην δολοφονία.

"Οπότε ο Αποστόλης θα μπει φυλακή" οι δύο φίλες κοιτάχτηκαν οριακά συγκινημένες. Μετά από χρόνια έχουν μια δυνατή ευκαιρία να τα καταφέρουν.

Η Μιρελα όμως θα το χάλαγε αυτό. "Ο Αποστόλης σκότωσε τον Συμεών. Αλλά ο Ηλίας σκότωσε την Μαρίνα" ο χρόνος για λίγο σταμάτησε.

Δεν ήξεραν ποιος σκότωσε την Μαρίνα, αλλά για κάποιο λόγο, για όλα κατηγορούσαν τον Άλφα. Γιατί μια μάνα δεν μπορεί να κατηγορήσει το παιδί της πως σκότωσε το παιδί της κολλητής της, ή οποιονδήποτε άλλον.

Η καρδιά της Χριστιάννας έσπασε σε μικρά κομματάκια στην σκέψη πως θα έβαζε το παιδί της φυλακή.

Η Μιρέλα πρώτη φορά αυτό το έλεγε σε κάποιον πέρα από τους βασικούς. Περίμενε αυτή την αντίδραση είναι η αλήθεια.

"Άμα θέλετε μπορώ να μην μιλήσω για αυτό. Να βρω αποδείξεις μόνο για τους γονείς μου" πρόσθεσε χωρίς να ξέρει τι θα κάνουν οι φίλες. Αλλά η Χρίστη απάντησε αμέσως ακόμα και αν πονούσε.

"Όχι, θα βρεις για όλους. Και αν χρειαστεί να μπει μεσα ο Ηλίας... ας χρειαστεί. Απλά, δεν θα το κάνω εγώ αυτό" είπε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Οι δύο κολλητές κοιτάχτηκαν βαθιά μέσα στα μάτια. Η μία έχασε το παιδί της και η άλλη το θυσιάζει για την λύτρωση του άλλου.

Γιατί έτσι είναι η φιλία, με θυσίες.

Η Μιρέλα τους χαμογέλασε.

[...]

Πήγε σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσε. "Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές φωτογραφίες" της είχε πει η Χρίστη αλλά είναι σίγουρη για μια συγκεκριμένη.

Πήρε άλλη μια φωτογραφία μέσα από το κουτί. Ήταν εκείνη μικρή, περίπου δύο, να την έχει αγκαλιά η μαμά της. Δεν ήξερε πως να το εξηγήσει αλλά η φωτογραφία ήταν κομμένη. Δεν φαινόταν σκισμένη αλλά σαν κάποιος να την έκοψε με ψαλίδι.

"Πόσο είσαι εκεί;" λάτρευε να βλέπει φωτογραφίες.

"Ε δεν θα είμαι ένα-δύο;" Δεν ήταν ακριβώς σίγουρη. Δεν θα το ανέλυε και πολύ. Έβαλε το χέρι της μέσα στο κουτί για να βρει και άλλη φωτογραφία.

Θυμόταν καλά εκείνη την φωτογραφία. Γιατί ήταν σε μια από τις αγαπημένες της θάλασσες. Πήγαιναν πολύ συχνά, αλλά θυμάται να είναι μόνοι τους. Λογικά εκείνη η φορά ήταν η πρώτη.

Όταν άνοιξε την πόρτα δεν ήταν κανείς. Ο Άγγελος είχε αφήσει ένα σημείωμα που έλεγε ότι θα γυρίσει σύντομα, είχε πάει να φέρει λογικά να φάνε μιας και ήταν τρίτη βράδυ.

Πήγε γρήγορα στο παλιό της δωμάτιο και άρπαξε την φωτογραφία. Ήξερε πως ο Άγγελος στο γραφείο του είχε κάποιες κούτες με διαφορά αναμνηστικά. Κατά πάσα πιθανότητα είναι εκεί το άλλο μισό.

Η πόρτα του ήταν ξεκλείδωτη οπότε αυτό έκανε την δουλειά της πιο εύκολη.

Στο σπίτι βρίσκεται μήνες αλλά ποτέ δεν είχε μπει σε αυτό το δωμάτιο κανονικά για να κάτσει. Είναι ίδιο με το υπόλοιπο σπίτι, οπότε και αυτό θέλει χρώμα, με κάτι βιβλιοθήκες και ένα ξύλινο γραφείο στην μέση.

Είχε δύο κούτες κάτω από το γραφείο. Άνοιξε την πρώτη που είχε μόνο χαρτιά, δεν της φάνηκε χρήσιμη. Πήγε στην δίπλα που ήταν λίγο πιο μικρή.

Την άνοιξε προσεκτικά. Είχε και φωτογραφίες και έγγραφα. Ξεφύσησε βάζοντας τα μαλλιά της πίσω. Είχε αγχωθεί για κάποιο λόγο, ήθελε να βρει την κομμένη φωτογραφία επείγοντος.

"Που σκατά είναι" μουρμούρισε και ενώ δεν ήθελε, τα έκανε όλα χάλια. Έβγαλε τα χαρτιά και ξεκίνησε να βλέπει τις φωτογραφίες. Κάποιες τις είχε δει πιο παλιά με τον Ηλία, όπως αυτή που είναι αγκαλιά.

Αλλά δεν είχε χρόνο για αυτά. Ο Άγγελος αν την έβλεπε θα φώναζε με την ακαταστασία παρά το ότι πήγε στο γραφείο του χωρίς να ρωτήσει.

Την βρήκα!!

Να τη, εκεί ήταν. Η υπόλοιπη φωτογραφία ταιριάζει απόλυτα με την δικιά της. Ήταν εκεί που φανταζόταν, στην αγαπημένη της παραλία, δίπλα η Εύη με την Μαρίνα αγκαλιά και ακόμα πιο δίπλα, η Χρίστη με τον Άγγελο στα πόδια της.

Η μητέρα της την είχε κοψει για αυτόν τον λόγο. Για να την προστατεύσει και να βρει την υπόλοιπη μόνη της.

Χαμογέλασε που την βρήκε εγκαίρως και είχε ώρα να μαζέψει το χάος. Πριν το κάνει όμως αυτό το μάτι της έπεσε πάνω σε μια άλλη φωτογραφία.

Στην φωτογραφία του γάμου των γονιών της. Τι κάνει αυτή εδώ; Γιατί ο Άγγελος να έχει αυτό;

Την σήκωσε με τα χέρια της αλλά κατάλαβε πως είναι κολλημένη με συρραπτικό.

Έσμιξε τα φρύδια της. Πίσω είδε πως έχει ένα χαρτί Α4 τυλιγμένο. Το άνοιξε όσο πιο απαλά μπορούσε για να μην σκιστεί. Έπεσε κάτω ένα στικάκι που ήταν μέσα.

4 Μαρτίου 2022

Έγραφε πάνω. 5 Μαρτίου έγινε το δυστύχημα. Σήκωσε το κεφάλι της κοιτάζοντας τριγύρω. Σταμάτησε να αναπνέει για να ακούσει κάποιον τυχόν θόρυβο. Τίποτα, ούτε στην πόρτα, ούτε στο ασανσέρ.

Πεδίο ελεύθερο. Δεν ήξερε για πόσο αλλά και δύο λεπτά της έφταναν.

Τα μάτια της έπεσαν πάλι στο χαρτί. Περίμενε να είναι σημείωμα αλλά όχι. Είναι συντεταγμένες και μια πρόταση.

Ημερομηνία: 4/3/2022
Κάμερες: IX ορόφου
Κατεστραμένο αρχείο.

Αν το αρχείο είναι εκεί σημαίνει πως δεν θα υπάρχει στην εταιρία. Άνοιξε τον υπολογιστή μπροστά της με τρεμόμενα χέρια. Έβαλε το στικάκι και με ένα κλικ περίμενε να παίξει το βίντεο.

Μόλις άρχισε είδε τους γονείς της. Ήταν αγχωμένοι και κοιτούσαν πέρα δώθε. Τότε χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Άγγελος.

"Με ζητήσατε;" ρώτησε του έκαναν νόημα να καθίσει. Το έκανε.

"Όπως ξέρεις εμείς αύριο θα φύγουμε" ξεκίνησε η μητέρα της προσπαθώντας να το παίξει χαλαρή. "Αλλά δεν θα ξαναέρθουμε" συμπλήρωσε και επικράτησε σιγή.

"Τι;"

"Άγγελε, κατά πάσα πιθανότητα, ο πατέρας σου έχει ετοιμάσει τους άντρες τους. Με το ζόρι ξεφύγαμε της προηγούμενη φορά, δεν νομίζω να γίνει και αύριο" είπε ο Πέτρος.

"Μα, τους είχαμε προειδοποιήσει..." απάντησε χωρίς να καταλαβαίνει τι επρόκειτο να συμβεί.

Ο Πέτρος ξεφύσησε.

"Από ποτέ ο Αποστόλης κράτα την υπόσχεση του;" ρώτησε ειρωνικά και τπν έπιασε από τον ώμο. Σήμερα, πριν φύγουν, έπρεπε να τεθούν κάποιοι κανόνες.

"Η Μιρέλα δεν πρέπει να μάθει πως το αυριανό είναι δολοφονία. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Θα την βοηθήσεις. Δεν πρέπει να μείνει μόνη της, είναι επικίνδυνο για αυτήν" ήταν κάθετος σε αυτα που έλεγε. Δεν πρόκειται να πάθει κάτι το παιδί τους, όχι πάλι.

"Θα το ψάξει σίγουρα" είπε ο Άγγελος που ακόμα δεν ήξερε τίποτα. Ούτε για την Μαρίνα, ούτε για την σχέση της με τον Ηλία.

"Μην της το επιβεβαιώσεις. Ασ' την στο σκοτάδι Άγγελε. Αν θες να σιγουρευτείς για την εταιρία μπορείς να της κάνεις και κάποιο τεστ. Αλλα μην πεις τίποτα" παρακάλεσε η Αθηνά. Είχαν εμπιστοσύνη στην Μιρέλα, θα ήταν καταπληκτική διευθύντρια. Αλλά αυτή πρέπει να ζήσει και να πολεμήσει για την εταιρία που θέλει ο Αποστόλης με τον Ηλία.

"Εντάξει, δεν θα μάθει τίποτα" είπε σφιγμένα.

Θυμάσαι τότε που ο Άγγελος είχε γυρίσει νευριασμένος στο σπίτι; Όταν ήταν πάντα άλλου; Όταν είχε να κάνει μια σοβαρή συζήτηση με την μάνα του;

Όλα ήταν για αυτό. Τσακώθηκε άσχημα με τον πατέρα του για αυτό αλλά δεν μπορούσε να πει κάτι στην Μιρέλα. Το υποσχέθηκε. Έπρεπε να το βρει μόνη της.

Το βίντεο σταμάτησε.

Είχε μείνει να κοιτάει την οθόνη που πλέον ήταν μαυρισμένη.

Ήξερε. Ήξερε τα πάντα και δεν μου είπε τίποτα.

Ήξερε για τους γονείς της και της το κράτησε κρυφό. Και άλλα, και άλλα, και άλλα ψέματα. Και άλλα κρυμμένα μυστικά. Και άλλα που σιγά σιγά βγαίνουν στην φορά.

Ένιωθε πως δεν μπορεί να αναπνεύσει. Τα ήξερε όλα.
Αυτό σημαίνει πως από την αρχή ήξερε πως ήταν δολοφονία και δεν της είπε τίποτα.

Άρχισε να την πνίγουν όλα αυτά τα ψέματα. Τόσο πολύ που άρχισε να μετράει αριθμούς όπως παλιά για να σταθεροποιήσει την ανάσα της.

Του είχε παραδεχτεί τόσα, μα τόσα πολλά. Του είχε πει τα πάντα για το παρελθόν της και όσα φοβάται. Αλλά εκείνος δεν της είπε ποτέ για την δολοφονία.

Δεν την ενδιαφέρει που έδωσε υπόσχεση. Και εκείνη είχε ορκιστεί να μην πει τίποτα σε κανέναν αλλά το έκανε.

Ένα, δύο, τρία...

Η πόρτα άνοιξε και το σπίτι αμέσως γέμισε με διάφορες πικάντικες μυρωδιές. Είχε πεταχτεί σε ένα ινδικό για να φάνε κάτι διαφορετικό.

Τα άφησε πάνω στην κουζίνα. "Μιρέλα;" φώναξε για να καταλάβει σε ποιο μέρος του σπιτιού βρίσκεται.

Εκείνη όμως δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά. Ένιωθε την προδοσία να την καίει στον λαιμό.

Ο Άγγελος δεν άκουγε απαντήσει οπότε πήγε στον διάδρομο. Η μόνη ανοιχτή πόρτα ήταν του γραφείου του. Πήγε προς τα εκεί με σμιγμένα φρύδια.

"Μιρέλα; Τι κάνεις εδώ;" την ρώτησε πραγματικά περίεργος. Δεν είχε πάει ποτέ στο γραφείο του.

Που να 'ξερε.

Το βλέμμα του έπεσε στα χαρτιά που ήταν ανακατεμένα σε όλο το δωμάτιο. Μετά συνάντησε την μάτια της, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.

"Άγγελε" είπε και κατεύνασε την φωνή της με προσπάθεια να μείνει ήρεμη. Πήρε το στικάκι στα χέρια της. "Τι είναι αυτό;"

Μόλις το αντίκρισε πάγωσε ολόκληρος. Κατάλαβε αμέσως πως τα είχε δει όλα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βρήκε πάλι τα μάτια της.

Το δάσος καιγόταν και η βροχή δεν μπορούσε να το ηρεμήσει.

Λες να καεί εντελώς; Να μείνουν μόνο καμμένοι κορμοί και σάπια φύλλα;

"Μιρελάκι μου, άκουσε με-" πήγε να πλησιάσει λίγο περισσότερο αλλά έφυγε από εκείνο το σημείο διέκοπτάς τον.

"Να ακούσω τι; Πως όλο αυτόν τον καιρό ξέρεις την αλήθεια για την δολοφονία των γονιών μου αλλά δεν είπες τίποτα;" αναφώνησε νευριασμένη. Μπορούσες να ακούσεις πόσο προδωμένη ένιωθε. Έχω βαρεθεί τα μυστικά.

"Έχεις δίκιο. Έχεις απόλυτο δίκιο. Έπρεπε να στο είχα πει αλλά-"

"Δεν έχει αλλά. Έπρεπε να μου το είχες πει" βγήκε έξω από το γραφείο χωρίς να του ρίξει δεύτερη ματιά. Εκείνος είδε με την άκρη του ματιού του την φωτογραφία. Γνωριζόμασταν και με την Μιρέλα; Έπρεπε να το είχε φανταστεί.

Αλλά δεν είχε ώρα για αυτό.

Την ακολούθησε στο δωμάτιο της που κατέβασε μια βαλίτσα. "Μιρέλα τι κάνεις;" ρώτησε αγχωμένα. Έφευγε;

"Φτιάχνω την βαλίτσα μου. Θέλω λίγο χρόνο Άγγελε" έμεινε άφωνος. Δεν είχε ιδέα τι να πει. Δεν περίμενε σε καμία περίπτωση αυτή την αντίδραση. Ένιωθε την καρδιά του σιγά σιγά να ραγίζει. Δεν ήθελε να την χάσει. Όχι και αυτήν.

Καποια δευτερόλεπτα πέθαναν μπροστά σε αυτή την θέα.

Την έβλεπε να βάζει διαφορά ρούχα μέσα στην βαλίτσα άτσαλα. Παρακολουθούσε κάθε κίνηση της χωρίς να ξέρει πως να την αποτρέψει.

"Το έκανα για να μην σε χάσω" σταμάτησε για λίγο ο,τι έκανε και το χέρι της έμεινε μετέωρο πάνω από το γραφειάκι. "Σ' αγαπάω και δεν ήθελα να πάθεις κάτι κακό" τον κοίταξε.

Ήταν μετανιωμένος και για μια στιγμή στενοχωρίθηκε και αυτή. Αλλά όχι, δεν μπορεί να μείνει, θέλει όταν βρεθούν να μην υπάρχουν ψέματα ή μυστικά μεταξύ τους.

Το βλέμμα της έπεσε πάνω σε τρία υφασμάτινα τετράδια. Μωβ, μαύρο και γκρι.

Πήγε προς τα εκεί και τα έπιασε στα χέρια της όλα μαζί. Έφτασε ακριβώς μπροστά του και του τα έδωσε. Την κοίταξε με ερωτιματικά.

"Αυτά είναι τα ημερολόγια μου. Γράφω τα πάντα μέσα. Θα διαβάσεις τα πάντα και όταν καταλάβεις πως δεν σου κρύβω τίποτα, θα έρθεις να με βρεις. Μόνο τότε! Μόνο αν αποφασίσεις πως τελείωσαν τα ψέματα και τα μυστικά" του είπε απόλυτη. Δεν σήκωνε αντίρρηση. Είχε σκοπό να δει τις πιο απάνθρωπες σκέψεις της. Μετά από αυτό δεν είχε τίποτα να του κρύψει.

Δίστασε αλλά δεν τον περίμενε καν να γνέψει. Έβαλε κάτι τελευταία απαραίτητα πράγματα στην βαλίτσα της και την έκλεισε. Ο Άγγελος ήταν ακόμα στην πόρτα άφωνος αλλά προσπάθησε να μιλήσει.

"Και που θα είσαι;"

Τον κοίταξε με απάθεια. "Ξέρεις" αρκέστηκε μόνο να του πει και τον προσπέρασε.

Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε χωρίς δύναμη. Αλλά εκείνου του φάνηκε ο πιο δυνατός και εκκωφαντικός θόρυβος στο κεφάλι του. Το σπίτι δεν φαινόταν ποτέ ξανά πιο άδειο.

Κοίταξε τα ημερολόγια στα χέρια του.

Είχε διάβασμα να ρίξει.

2009

Είχαν περάσει χρόνια.

Καμία φορά οι τρεις κοπέλες μιλούσαν από τηλέφωνο αλλά ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν από κοντά. Πάνω από όλα για καλό των παιδιών τους.

Αλλά σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, αποφάσισαν να πάνε για ένα καφέ στο αγαπημένο τους μέρος. Σε εκείνο το καφέ πήγαιναν από τότε που ήταν έφηβες, για τις κοπάνες τους. Ποτέ δεν τις έπιανε κανένας καθηγητής.

Είχαν συνάντηση εκεί. Η Αθηνά είχε καταυφθάσει πρώτη, οπότε περίμενε τις φίλες της. Ήρθαν με διαφορά τριών λεπτών μεταξύ τους αλλά δεύτερη ήταν η Χρίστη και μετά η Εύη.

"'Ντάξει βρε Αθηνά μου, θα το μουρλάνεις το παιδί. Ακόμα τρίτη πάει. Έχει ακόμα να μάθει" είπε η Εύη μετά από μια συζήτηση. Αναφερόταν στην Μιρέλα. Την κοίταξε προειδοποιητικά.

"Αν δεν μάθει τώρα αυτά που πρέπει θα έχει κενά. Και δεν γίνεται να έχει" είπε κάθετη. Ήταν μια κούραση για αυτήν το έξτρα διάβασμα αλλά χρειάζεται.

"Πάρε και τον δικό μου, που δεν σηκώνει κεφάλι" συμπλήρωσε η Χριστιάννα. Και αυτή είχε μια αδυναμία στα θετικά μαθήματα, αλλά όχι και έτσι.

"Αν δεν γκρινιάζει το παίρνω" κάθε μέρα την έπιανε πονοκέφαλος και με τα παιδιά και με την εταιρία. Σκεφτόντουσαν να κάνουν και τρίτο τρομάρα τους.

"Ελα μωρέ, τα παιδιά είναι ευλογία" είπε η Εύη και την κοίταξαν και οι δύο έτοιμες να την κατασπαράξουν.

"Είπε η μάνα με τα παιδιά που δεν έκλαιγαν ποτέ" όντως σε αυτό είχε σταθεί τυχερή. Ήταν και τα δύο της τα κορίτσια ήσυχα και βολεμένα. Ειδικά τώρα, που η μεγάλη ετοιμάζονταν για πανελλήνιες.

"Πότε φεύγετε;" ρώτησε η γυναίκα με τα γκρι μάτια την φίλη της. Δεν ήξεραν ποτέ μπορεί να ξανασυναντιόντουσαν.

"Την Δευτέρα, αλλά υπάρχει να περάσουμε το καλοκαίρι πάλι από Αθήνα για καμιά δεκαριά μέρες" απάντησε στην φίλη της.

Η Αθηνά απευθύνθηκε μετά από λίγο στην Χρίστη. "Εσύ; Πως πάνε τα πράγματα στο σπίτι;"

Πήρε μια δυνατή, βαθιά ανάσα. Γιατί εκεί μέσα ήταν λες και έπαιζαν σε θρίλερ. Ήθελες να τρέξεις, να ξεφύγεις, αλλά δεν μπορούσες, γιατί πάντα ο δαίμονας θα σου έκλεινε τις πόρτες. Θα σε κλείδωνε μέσα και θα ήσουν αναγκασμένη να ακούσεις τα ουρλιαχτά.

Γιατί αυτό γινόταν εκεί μέσα. Φωνές και ουρλιαχτά. "Σκατά. Ο Αποστόλης ακόμα δεν μπορεί να φύγει και τσακωνόμαστε όλη την ώρα" μέχρι και ο Άγγελος δεν μας αντέχει άλλο. Αν και δώδεκα χρονών, είχε πλήρη γνώση στο τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι του.

Μάλιστα, καθόταν επίτηδες στο σχολείο παραπάνω ώρες για βοήθεια στην βιβλιοθήκη. Για αυτό όλη την ώρα ήταν χωμένος σε ένα βιβλίο. Δεν άντεχε να είναι μέσα σε εκείνο το σπίτι, δεν μπορούσε να τους ακούει άλλο να φωνάζουν.

"Έχεις σκεφτεί να το πας δικαστικά;"

"Έχω κάνει ήδη αίτηση. Όταν βγουν τα χαρτιά του διαζυγίου θα πάμε σε δικαστήριο. Θα προσπαθήσω να πάρω το σπίτι και να ξεκουμπηστεί" οι δύο φίλες την κοίταξαν ζεστά. Σηκώθηκαν για μια ομαδική αγκαλιά. Δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να γίνεται κάθε μέρα.

[...]

Δέκα μέρες μετά, βγήκαν τα χαρτιά.

"Θέλω το σπίτι" του ανακοίνωσε. Ήξερε πως ήταν μια κακή ώρα για τσακωμό, μιας και ήταν βράδυ, ώρα κοινής ησυχίας και τα παιδιά σπίτι.

Ο Ηλίας κοιμόταν αλλά ο Άγγελος τους παρακολουθούσε κρυφά από τον διάδρομο. Είχαν ξεχάσει την πόρτα του δωματίου τους ανοιχτή.

"Παρ' το" της είπε αδιάφορα. Είχε έτσι και αλλιώς και άλλα σπίτια στο όνομα του. Δεν τον ένοιαζε να πάρει αυτό, έπρεπε κάπου να μείνει.

Της έκανε εντύπωση της Χρίστη. Έσμιξε τα φρύδια της. "Τι θες τότε;" ρώτησε, τον ήξερε καλά. Δεν θα έφευγε χωρίς αντάλλαγμα. Καθυστέρησε ήδη τα χαρτιά, όλο και κάτι άλλο θα θέλει.

"Τον Ηλία" σιγή για κάποια δευτερόλεπτα. Ο Άγγελος γούρλωσε τα μάτια του και κρύφτηκε λίγο καλύτερα μόλις η μαμά του κοίταξε την πόρτα.

"Τι;" ξεροκατάπιε αλλά δεν τον άφησε να δει την ανησυχία της που γρήγορα αντικαταστάθηκε με νεύρα. "Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις το παιδί" δήλωσε κάθετη. Ο Αποστόλης μείδιασε.

"Χρειάζομαι κάποιον να πάρει την θέση μου όταν δεν θα μπορώ εγώ" της παραδέχτηκε. Αυτό την έκανε να νευριάσει ακόμα περισσότερο.

"Είσαι με τα καλά σου Αποστόλη; Θες το παιδί για να κάνει της βρωμοδουλιές σου; Και μάλιστα, πιστεύεις πως θα στο δώσω;" γέλασε ειρωνικά. "Μην είσαι περισσότερο γελοίος, δεν πρόκειται να στον δώσει το δικαστήριο;"

"Γιατί αγάπη μου; Θα πεις την αλήθεια στο δικαστήριο για να βάλουν μέσα τους φίλους σου; Να σου θυμίσω ότι με απαντούσες; Σε ποιον λες να δώσει το παιδί" τον κοίταξε με απάθεια σφίγγοντας της γροθιές της.

"Λείπεις όλη την ώρα από το σπίτι. Ποτέ δεν είσαι εδώ, δεν πρόκειται να στον δώσουν" ήθελε συγκεκριμένα τον Ηλία γιατί του είχε αδυναμία. Βλέπεις, ο Άγγελος, αν και ήταν ο πρωτότοκος γιος, είχε ήδη σχηματίσει άποψη για αυτόν. Ενώ τον μικρό μπορεί να τον κάνει ο,τι θέλει.

Δεν το πείραζε βέβαια και να μην τον πάρει. Ήθελε απλώς να πάρει εκδίκηση από όλους. Και τι καλύτερο από το να πάρει το παιδί της γυναίκας του; Θα την πονέσει όσο τον πονάει αυτόν που τον χωρίζει. Που δεν τον αγαπάει πλέον. Που δεν είναι πλέον δική του.

Γιατί ήταν και θα είναι ερωτευμένος μαζί της. Μέχρι το τέλος.

"Δουλεύω στη εταιρία Τριανταφυλλίδη, σε κρατάω στο χέρι. Δεν πρόκειται να νικήσεις. Παίρνεις το σπίτι, παίρνω τον Ηλία" της είπε δυνατά και καθαρά για να το ακούσει. Την έβλεπε σιγά σιγά να σπάει.

"Δεν θα μου πάρεις το παιδί"

"Αυτό θα το δούμε"

"Είσαι απαίσιος" του είπε και πήγε ένα βήμα πιο κοντά του. "Πιστεύεις έτσι θα θέλω να είμαστε ξανά μαζί; Πως με αυτό που κάνεις θα σε ερωτευτώ ξανά; Αν ναι είσαι γελασμένος. Σε μισώ" με την τελευταία πρόταση τον έσπρωξε.

Και την άφησε. "Σε μισώ" πάλι.

"Σε μισώ" πάλι.

Όταν πήγε να το κάνει πάλι της έπιασε τους καρπούς. Το δυνατό κράτημα του την έκαιγε όπως και τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να βγουν. Θα μου πάρει το παιδί μου.

"Σε παρακαλώ, μην μου πάρεις το παιδί" παρακάλεσε και οριακά την κρατούσαν τα χέρια του. Ήθελε να κλάψει και να θρηνήσει, γιατί ξέρει πως θα τον χάσει. Θα χάσει τον γιο της, θα την μισήσει. Θα χάσω και τον γιο μου.

"Αυτό είναι το κάρμα σου, μωρό μου" τον πονούσε που την έβλεπε σε αυτή την κατάσταση αλλά δεν θα το έδειχνε.

Με μια απότομη κίνηση απελευθερώθηκε από το κράτημα του. "Κάρμα; Τολμάς να μιλάς εσύ για κάρμα; Έχεις ιδέα τι έχεις κάνει; Με όλα αυτά, σου εύχομαι να καείς στην κόλαση-" σταμάτησε απότομα όταν το χέρι του προσγειώθηκε στο μάγουλο του.

Όλοι έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Το να τσούζει το μάγουλο σου από το χτύπημα. Να λες δεν θα κλάψω, αλλά τα δάκρυα προσπαθούν να βγουν από την ώρα που γύρισε το κεφάλι σου.

Ο Άγγελος αναφώνησε όσο πιο σιγά γινόταν. Ήθελε να προστατέψει την μαμά του. Τον μισούσε αυτόν τον άνθρωπο, δεν ήταν πατέρας του. Δεν θα γινόταν ποτέ σαν αυτόν.

"Αν τολμήσεις και με ξαναπονέσεις ή σηκώσεις χέρι πάνω μου, βεβαιώσου πως δεν θα σηκωθώ μετά" Δεν τον άφησε να απαντήσει και γύρισε την πλάτη της να φύγει.

"Χριστιάννα..." το μετάνιωσε αμέσως αλλά ήταν αργά. Γύρισε το κεφάλι της κατευθείαν και τον κοίταξε ευθεία μέσα στα γκρι τους μάτια. Τον είχε προειδοποιήσει.

Έκαιγε ολόκληρη, ειδικά το μάγουλο της. Με το ζόρι κρατούσε τα δάκρυα, ευτυχώς ήταν νύχτα και δεν είχε πολύ φως.

"Έξω από το σπίτι μου" είπε δυνατά και σταθερά, η φωνή της δεν έσπασε καθόλου. Δεν κουνήθηκε.

"Αποστόλη, τώρα" είπε ακόμα πιο δυνατά και το έκανε. Μόλις ο Άγγελος άκουσε βήματα κρύφτηκε και άλλο. Ο πατέρας του κοπάνησε την πόρτα και έφυγε από το σπίτι με το πιο απαθές βλέμμα.

Ο μεγάλος γιος μπήκε αμέσως μέσα στο δωμάτιο της μητέρας του. Ήταν εκεί ακόμα, κοιτούσε τον τοίχο στην ίδια στάση με πριν. Μόλις άκουσε βήματα γύρισε το κεφάλι της.

"Αγάπη μου, τι κάνεις εδώ; Γιατί είσαι ξύπνιος; Αν σε ξυπνήσαμε συγγνώμη, μπορείς να κοιμηθείς ελεύθερα τώρα" του είπε αλλά η φωνή της σιγά σιγά άρχισε να σπάει.

Είχε σπάσει ολόκληρη.

Ο Άγγελος την πήρε μια αγκαλιά, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να την φτιάξει. Να την παρηγορήσει.

Η Χριστιάννα εκείνη την στιγμή κατάλαβε πως τα είχε ακούσει όλα. Τύλιξε τα χέρια της σφιχτά γύρω από το σώμα του.

"Όλα θα πάνε καλά" της ψιθύρισε και τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να ποτίζουν τα μάγουλα της. Κατεύνασε την τρεμάμενη ανάσα της και τον κοίταξε στα μάτια.

Στα μάτια που του χάρισε.

Έσκυψε στο ύψος του-όχι πολύ γιατί άρχισε να την φτάνει-και πήγε κάποια σκούρα μαλλάκια του πίσω.

"Συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη που δεν έχεις την τέλεια οικογένεια" ένιωσε την ανάγκη να του απολογηθεί.

Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. "Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου" ήξερε πως ήθελε να το ακούσει και, όντως ήταν. Ήταν η μαμά του και ήταν η καλύτερη.

Του χαμογέλασε συγκινημένη. "Θες να κοιμηθείς εδώ απόψε;" ένευσε θετικά. Θα της έκανε παρέα και θα την παρηγορούσε, όπως έκανε πάντα εκείνη τα πάντα για αυτόν.

Γιατί έτσι κάνουν οι μαμάδες.

Οπότε κοιμήθηκαν αγκαλιά. Μόνο ο Άγγελος βέβαια, γιατί η Χρίστη φοβόταν. Φοβόταν πως ο Ηλίας της, θα την έβλεπε ως τέρας.

Την επόμενη μέρα η κοπέλα πήγε στους γονείς της. Τα ξέρασε όλα και ζήτησε συγχώρεση. Ο πατέρας της τής την έδωσε με χαρά. Γιατί ήταν το κοριτσάκι του. Η μητέρα της το είχε κάνει καιρό τώρα.

Ο πατέρας της απεβίωσε μια βδομάδα μετά, αλλά πλέον είχε ένα χαμόγελο στα χείλη. Γιατί ήταν καλά με την μονάκριβη του. Έφυγε χωρίς καμία έννοια.

Ο Αποστόλης, εν τέλει, κατάφερε να πάρει το παιδί. Η Χρίστη πάντα το έβλεπε, μέχρι και που την μισήσε, και το δύο φορές την βδομάδα έγινε μια φορά το εξάμηνο.

Ο Άγγελος δεν ξαναείδε ποτέ τον πατέρα του. Δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του. Ίσα ίσα, με την μητέρα του, τα κατάφεραν μόνοι τους. Ήταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον.

Όταν έπιασε δουλειά επιτέλους στην εταιρία Τριανταφυλλίδη, τους βοήθησε και άλλο οικονομικά.

Μετά ο Άγγελος γνώρισε την Μαρίνα.

Και τα υπόλοιπα τα ξέρεις, τα ξέρεις πολύ καλά.

Το ερώτημα όμως αναγνώστρια μου είναι ένα.

Θα γίνει ξανά;

Θα αρχίσει αυτός ο φαύλος κύκλος από την αρχή;

Θα υπάρξουν και άλλοι θάνατοι;

Μα ποτέ θα τελειώσει αυτή η αλυσίδα;

Σπάσε την αλυσίδα πριν αρχίσει να σε πνίγει λένε.

Οπότε, ετοιμάσου για να σπάσεις το μέταλλο.

Το τέλος παίρνει αντίστροφη μέτρηση από τώρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~