"Έτοιμη!" φώναξε βγαίνοντας έξω από το δωμάτιο ακριβώς στην ώρα της. Φορούσε ένα καφέ, κοντο φόρεμα. Όχι πολύ, μέχρι το γόνατο. Ήταν αρκετά αεράτο ύφασμα μιας και ήταν Ιούλιος πλέον. Πάνω στο στήθος έκλεινε με ζιβάγκο και πίσω ήταν όλη η πλάτη ανοιχτή. Χρυσές αλυσίδες είχαν μπλεχτεί σε διάφορα Χ και έπεφταν απαλά στην πλάτη της.

Το είχε φορέσει μια φορά αυτό το φόρεμα αλλά της άρεσε πολύ. Γενικώς προτιμά τα μακρυά φορέματα αλλά το καλοκαίρι δεν τα άντεχε ώρες ώρες. Ειδικά τώρα που θα καθόντουσαν σε σπίτι.

Ήταν βαμμένη απαλά. Στα χέρια της είχε διαφορά χρυσά βραχιόλια, στα αυτιά κάτι διακριτικούς κρίκους ίδιου χρώματος. Ταίριαζαν απόλυτα με την πλάτη και την αλυσίδα του κολιέ της με το πετράδι. Δεν το έβγαζε ποτέ από πάνω της.

"Πως σου φαίνομαι;" έκανε μια στροφή μόλις τον είδε να κάθετε στην κουζίνα. Όταν τον κοίταξε φαινόταν μαγεμένος. Λάτρευε αυτές τις εκφράσεις όταν έβλεπαν τα ρούχα της ή ήδη έτοιμα ρούχα και απλά τα συνδυάζει όπως ταιριάζουν πάνω της.

Σηκώθηκε όρθιος και την φίλησε απαλά στα χείλη. "Να ντύνεσαι όπως εκφράζεσαι πιο συχνά. Σου πάει" ήταν από τα καλύτερα κοπλιμέντα. Χαμογέλασε και κοκκίνησε ελαφρά.

"Ευχαριστώ" αποκρίθηκε και του τίναξε το μαύρο πουκάμισο. Από κάτω φορούσε ένα παντελόνι ίδιου χρώματος που ταίριαζε απόλυτα με τα σκούρα μαλλιά του. Του τα πείραξε λιγο με ένα αθώο χαμόγελο.

"Αντε, αντε θα αργήσουμε" της έκανε και καλά επιβλητικά και τον κοίταξε με επιθετικό βλέμμα.

"Θα υπογράψω τα χαρτιά της απόλυσης σου αν συνεχίσεις"

[...]

Η Χριστιάννα ήταν ντυμένη ξανά γυναίκα. Της έλειπε αυτό το έξω με τις φίλες της. Η Εύη όμως έβγαινε σπάνια πλέον και η Αθηνά δεν μπορούσε να βγει έτσι και αλλιώς.

Φορούσε ένα άσπρο αεράτο φόρεμα που είχε να τα βάλει χρόνια. Μπορεί και πριν από την εγκυμοσύνη της, αλλά προς έκπληξη της, της καθόταν πολύ ωραία ακόμα.

Φορούσε διαφορά κοσμήματα σε διάφορα χρώματα και τα μαλλιά της ήταν κάτω σε απαλές μπούκλες. Είχε βάψει τα χείλη της με ένα απαλό ροζ και είχε βαφτεί ίσα ίσα για να κρύψει τις ρυτίδες. Και το μπότοξ είναι μια λύση.

Ετοίμαζε το τραπέζι για να είναι τέλειο. Ήταν ένα είδος ψυχαναγκασμού να είναι όλα στην θέση τους.

Το κουδούνι χτύπησε δέκα λεπτά περίπου πριν της εφτά. Έσμιξε τα φρύδια της. Αποκλείεται να ήταν και πιο νωρίς.

Άνοιξε την πόρτα χωρίς να κοιτάξει το ματάκι, μεγάλο λάθος αν με ρωτας. Ο Αποστόλης ήταν στο κατόφλι της με νεύρα.

Έμεινε να κοιτάξει για αρκετά δευτερόλεπτα. Είχε να έρθει από το σπίτι της-κάποτε τους-τουλάχιστον πέντε χρόνια. Μόλις συνήλθε μίλησε.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησε απότομα αλλά έκανε χώρο να περάσει. Δεν θα τον άφηνε έξω, να τον δει κανένας και να έχουν αλλά μετά.

Όταν έκλεισε την πόρτα και γύρισε πάλι προς το μέρος του την κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω.

"Περιμένεις κάποιον;" αφού δεν τον έβρισε εκείνη την στιγμή που τόλμησε να έρθει σπίτι της ακάλεστως, και που την ρωτάει τέτοιες ερωτήσεις λες και πρέπει να του δώσει λογαριασμό, ένας Θεός ξέρει.

"Αποστόλη τι θες εδώ;" ξαναρώτησε χωρίς να απαντήσει. Εκείνος σαν να ξύπνησε γέλασε ειρωνικά.

"Α δεν ξέρεις;" την ρώτησε στην ίδια ειρωνεία και εκείνη απόρησε.

"Μισό να μυρίσω τα νύχια μου" ρόλαρε τα μάτια της και τον είδε να νευριάζει ακόμα πιο πολύ.

"Μην με ειρωνεύεσαι Χριστιάννα!"

"Ούτε εσύ εμένα! Έρχεσαι με το έτσι θέλω σπίτι μου και ειρωνεύεσαι; Να σου θυμίσω ποια είμαι εγώ;"

Ξεροκατάπιε για να μην φωνάξει και πήρε μια βαθιά ανάσα. "Θέλω να με φέρεις σε επαφή με την Μιρέλα" είπε ήρεμα αυτή την φορά.

Σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της."Είναι η διευθύντρια σε ολόκληρη εταιρία Αποστόλη. Μπορείς απλά να κλείσεις ραντεβού"

"Σοβαρά; Λες να με δεχτεί ή και να το κάνει, λες να πάω εγώ εκεί πάλι; Ειδικά τώρα!"

"Τι ακριβώς έγινε;" κουράστηκε πλέον να ρωτάει.

Τράβηξε τα μαλλιά του πίσω. "Σταμάτησε την χρηματοδότηση. Δεν ξέρω τι μαλακία έκανε ο Ηλίας αλλά τα χρειαζόμαστε αυτά τα λεφτά Χριστιάννα!" γέλασε απαλά, αλλά ήθελε να γελάσει δυνατά με την ψυχή της.

"Καλά να πάθετε. Μπράβο στο κορίτσι"

"Με δουλεύεις; Τι νομίζει; Επειδή πήρε την εταιρία έτοιμη μπορεί κάνει ο,τι θέλει; Έχει ιδέα ποιος είμαι εγώ;"

"Άνθρωπε μου, φυσικά και έχει ιδέα ποιος είσαι. Την είχες βάλει στην οργάνωση, λες να ήθελε να σου δίνει λεφτά από πάνω;"

"Χριστιάννα, για τελευταία φορά, δεν είχα ποτέ την Μιρέλα στην οργάνωση! Μπορείς να μην βγάζεις συμπεράσματα μόνη σου; Εδώ σου λέω μου σταμάτησε την χρηματοδότηση!"

Της την έδινε που μέχρι και σήμερα δεν παραδεχόταν πως η Μιρέλα ήταν η Σάρα. Δηλαδή τι; Λες και δεν το είχε καταλάβει.

"Δεν με νοιάζει Αποστόλη! Τι θες από μένα λεφτά; Λες να μου περισσεύουν κιόλας; Ας μην έμπλεκες τον γιο μας και τον Ευθυμίου. Η κοπέλα δεν είναι χαζή!"

Οι φωνές τους ακουγόντουσαν παντού στο σπίτι. Δεν ήξερε πόσο καιρό είχε να φωνάξει έτσι. Ειδικά να τσακωθεί με τον πρώην σύζυγό της.

"Καταστρέφομαι! Θέλω να με φέρεις σε επαφή μαζί της άμεσα"

"Μην με διατάζεις εμένα-" το κουδούνι χτύπησε και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η Χρίστη του γύρισε την πλάτη επιδεικτικά με ένα βλέμμα σαν να λέει "αυτό δεν τελείωσε εδώ" και άνοιξε την πόρτα με ένα απαλό χαμόγελο.

Η Μιρέλα με ένα κουτί γλυκά την χαιρέτησε πρώτη και την φίλησε σταυρωτά. Ο Άγγελος από την άλλη που παρατήρησε την ένταση, αφού την φίλησε στο μάγουλο, μπήκε γρήγορα μέσα.

"Μαμά όλα καλά;" χαμογέλασε απαλά ξέροντας τι επρόκειτο να συμβεί σε λίγο.

"Έχω κάποιες επισκέψεις" του είπε και γύρισε την Μιρέλα καθώς πήγαιναν μέσα. Δεν ήθελε να γίνει αυτό αλλά έπρεπε να παίξει θέατρο. "Μιρέλα μου, δεν ξέρω αν έχεις γνωρίσει τον πρώην σύζυγο μου. Τον Αποστόλη"

Μόλις τα βλέμματα τους συναντήθηκαν πάγωσαν και οι δύο.

Η Σάρα.
Ο Άλφα.

Η Χρίστη από το βλέμμα του πρώην άντρα της κατάλαβε πως, όντως, δεν ήξερε πως η Μιρέλα είναι η Σάρα. Αναρωτήθηκε στιγμιαία πως το κατάφερε αυτό ο γιος της.

Ο Άγγελος παρέμεινε ψύχραιμος και δεν ρώτησε γιατί στο διάολο είναι αυτός εδώ μέσα. Κοίταξε απλά την μητέρα του που τον κοιτούσε απολογητικά. Ούτε αυτή το ήξερε.

Κοιταζόντουσαν για αρκετά δευτερόλεπτα. Ξαφνικά αρκετά πράγματα άρχισαν να βγάζουν νόημα και στους δύο.

Η κοπέλα ένα πράγμα σκεφτόταν. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα ο Άγγελος.

Σήκωσε το χέρι της και περίμενε και για το δικό του για την γνώμη χειραψία. Το έκανε.

Της φαινόταν περίεργο, τους φαινόταν περίεργο. Παρόμοια συζήτηση, χρόνια μετά, με πραγματικά ονόματα και ποιος πραγματικά έχει την εξουσία στον άλλον.

Και ποτέ δεν ήταν ο Αποστόλης αυτός.

"Χάρηκα πολύ που σας γνωρίζω, δεν σας είχα δει ποτέ στην εταιρία" οι γονείς μου δεν ήθελαν να έχω πάρε δώσε μαζί σου, και καλύτερα. Τώρα κατάλαβα γιατί όμως.

"Και εγώ πολύ. Ήξερα πως πάντα οι γονείς σας θα είχαν μια τόσο ικανή στην θέση τους" Δεν του ζήτησε να της μιλάει στον ενικό. Της άρεσε να δείχνει ανώτερη μπροστά του.

Πως αντιστρέφονται οι ρολόι, έτσι Αλφα;

"Ευχαριστώ"

"Θα ήθελα να τα πούμε μια φορά στο γραφείο μου. Έχω ένα σημαντικό θέμα-" Δεν τον άφησε ο Άγγελος να μιλήσει που τόση ώρα πίστευε πως πρόκειται όντως για μια γνωριμία.

"Εντάξει όταν θα έχει ελεύθερο πρόγραμμα θα σου πω. Μπορείς να φύγεις τώρα"

"Θα είμαι εκεί. Πείτε μου απλά την οδό στο μέιλ μου" λες και δεν την ήξερε.

Χαμογέλασε με ένα κάπως χαμένο χαμόγελο και μετά από λίγο έφυγε. Μάνα και γιος κοιτάχτηκαν αλλά η Μιρέλα δεν ήθελε να τσακωθούν. Δεν ήξερε τι έκανε αυτός ο άνθρωπος αλλά μόνο και μόνο επειδή τον ξέρει, κατάλαβε.

"Τι καλό έχετε φτιάξει;" ρώτησε για να αλλάξει κουβέντα και τους πήγε και τους δύο μέσα. Είχαν να κάνουν συζήτηση μετά.

Η βραδιά πέρασε πολύ ήρεμα, με γέλια. Απλά καμία φορά ανταλλάζαν όλοι κάποια περίεργα βλέμματα. Η Χρίστη πιο πολύ στην Μιρέλα.

Πως έγινε τέτοιο πράγμα;
Πως το έκανε αυτό ο Ηλίας;
Πρέπει να μάθω το σχέδιο τους άμεσα.

Ημερολόγιο
10/5/18

Αγαπάκι μου,
Περίεργο για μένα να έχω όρεξη αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ καλά. Ο καιρός είναι καλός, τα ξαναβρήκα με την Μαρίνα και πάω όσο πιο διακριτικά μπορώ στην Δέσποινα.

Τελικά με βοήθησε όσο και αν ήμουν αντίθετη στην αρχή. Δεν της εχω πει την αλήθεια, φυσικά. Της έχω πει πως είμαι με κάποιον κάπως περίεργο και κάπως εξαιτίας του απομακρύνομαι από όλους.

Δεν το έχει πιστέψει εκατό τοις εκατό, ξέρει πως και κάτι άλλο συμβαίνει. Αλλά δεν ειναι η ώρα.

Από τότε που ήρθε η συνειδητοποίηση είμαι καλύτερα. Έχω πάρει από την κυρά Μιρέλα και είμαι καλή ηθοποιός μπροστά στον Ηλία αλλά συνεχίζω να τον αγαπώ.

Ξέρεις τι, να σου πω την αλήθεια, δεν νομίζω να είναι αγάπη αυτό. Αγαπώ εσένα, τους γονείς μου, την Μαρίνα, την γιαγιά μου, τα αδέλφια μου, αυτόν πλέον δεν νομίζω πως είναι πλέον στην λίστα.

Και δεν ξέρω αν μπορείς να ξε-αγαπάς κάποιον, νομίζω πως απλά δεν ήταν ποτέ στην λίστα.

Αλλά ακόμα δεν μπορώ να τον παρατήσω. Νομίζω δεν έχω τόσα πολλά κότσια.

Όπως λέει και η Δέσποινα, κάθομαι σε μια κατάσταση χωρίς να θέλω και με ζορίζει. Για αυτό παθαίνω όλη την ώρα κρίσης πανικού.

Δεν έχω σταματήσει και τώρα τελευταία με πιάνουν όλη την ώρα. Αν εξαιρέσεις αυτές γενικώς έχω αρχίσει και βρίσκω τον εαυτό μου πάλι.

Νομίζω κατάφερα να ξεχωρίζω την Σάρα από την Μιρέλα.
Γιατί η Μιρέλα είναι εγώ, και αντικειμενικά την αγαπώ.

Ή τουλάχιστον προσπαθω πάλι.

Η Σάρα είναι η Σάρα. Δεν εχει συναισθήματα και το μόνο χρώμα πάνω της είναι τα μαλλιά της. Νομίζω πλέον τα κατάφερα. Ξέρω να τις ξεχωρίζω και να τις κάνω σωστά.

Είναι πολύ περίεργο να μιλάω στο τρίτο πρόσωπο για δύο διαφορετικά άτομα που είναι εγώ.

Σχιζοφρενή δεν με έχει βγάλει πάντως η Δέσποινα.

Κοντά τελευταία άρχισα να έρχομαι με τον Βασίλη. Είναι κολλητός του Ηλία. Αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω, Ο Βασίλης έχει καλή καρδιά.

Δεν έχω ιδέα πως ακριβώς κατέληξε εκεί. Είναι πανέξυπνος και έχει συναισθήματα. Είναι λίγο σαν εμένα, απλά είναι το ίδιο όνομα, δύο πρόσωπα.

Ολοι εκεί έτσι είμαστε. Εκτός, φυσικά, από τον Ηλία και τον Άλφα.

Τους αρέσει όλο αυτό. Και είναι φριχτό.

Όσες φορές και να σκεφτώ τον Ηλία, αηδιάζω.
Δεν μπορώ να τον αφήσω όμως.
Αστείο.

Σκέφτομαι τα χέρια του πάνω μου, ενώ πριν έχει βασανίσει στο υπόγειο, να με ακουμπάνε. Θέλω να κάνω μπάνιο και να τρίψω το δέρμα μου λες και δεν υπάρχει αύριο.

Δεν νομίζω πως έχω ελπίδες να τον αλλάξω όπως λένε, δεν τις θέλω κιόλας. Γιατί κουράστηκα.

Χάλασα ακόμα και το σώμα μου για πάρτυ του. Τώρα άρχισα να παίρνω κιλά και να μην σφαδάζω στην περίοδο.

Τελικα όντως είναι θέμα ψυχολογίας.

Δεν ξέρω αν αυτό που θα πω ισχύει αλλά έχουν αλλάξει πολλά μέσα σε αυτές τις μέρες.

Ξαναβρήκα τον εαυτό, όχι εκατό τοις εκατό, αλλά δεν με πειράζει αυτό.

Οπότε μπορώ να πω πλέον πως μισώ τον Ηλία όσο αγαπώ τον εαυτό μου.

Και αυτό με κάνει να νιώθω ανακούφιση. Απλά το θέμα είναι πως δεν ξέρω αν αγαπώ να τον μισώ ή όχι.

Ουάου αυτό ακούγεται όντως περίεργο όταν το λες σε κάποιον τρίτο.

Αλλά ξέρω πως δεν θα με παραξηγήσεις εσύ.

Θα σε περιμένω στις δεκαπέντε Ιουνίου με ανοιχτές αγκάλες. Ετοιμάσου για ξέφρενο κλαμπ με οι τρεις μας. Και μετά διακοπές οι δύο μας.

Σε αφήνω γιατί η Μαρίνα σήμερα έχει γενέθλια και τρέχω να πάρω την τούρτα της για την έκπληξη.

Σε αγαπώ. Εύχομαι να είσαι καλά κολλητούλα μου.

Μιρέλα.

Ημερολόγιο
1

/6/18

"Σάρα έχω ένα πρόβλημα" φώναξε ο Βασίλης πηγαίνοντας προς το μέρος της κρατώντας μια κοπέλα.

"Τι έγινε;" ρώτησε κοιτάζοντας μια αυτόν μια την κοπελίτσα. Στην ηλικία τους φαινόταν να είναι.

"Πήγε κάτι λάθος στον προϋπολογισμό και έμεινε αυτή. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μου πάει η καρδιά να την αφήσω στον δρόμο"

"Είχες την καρδιά να την πουλήσεις αλλά όχι να την αφήσεις στον δρόμο; Σοβαρά Βασίλη;"

"Το ξέρεις πως δεν θέλω να το κάνω Σάρα. Αν μπορούσα δεν θα το έκανα καν. Αλλά είμαι εδώ όπως και εσύ. Οπότε σκάσε και βοηθά!"

Κοίταξε την κοπέλα και χαμογέλασε απαλά. Ήταν τρομαγμένη και σίγουρα δεν θα ήθελε να είναι εδώ. Είχε μαύρα ίσια μαλλιά και το δέρμα της ήταν λίγο πιο σκούρο. Ήταν σίγουρα λατίνα, απλά δεν ξέρει από που ακριβώς.

"Φέρτην σε εμένα. Θα την πάω στο γραφείο μου και θα φωνάξω τον Ηλία να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν έχουμε πολλά κορίτσια εδώ πέρα, καλά θα ήταν να έχουμε κάποια" ο Βασίλης γέλασε.

"Σιγά μην συμφωνήσει σε αυτό ο Ηλίας" ρόλαρε τα μάτια της.

"Αν δεν το έχεις καταλάβει, είμαι πιο πολύ αφεντικό εδώ μέσα και από τον Άλφα. Θα συμφωνήσει για να μην τσακωθεί" τα θετικά του να είναι αγαπητής σε όλους και να την έχουν σαν αρχηγό.

"Καλά τότε" χαμογέλασε στην κοπέλα και την έδωσε στην Σάρα. Της έδειξε τον δρόμο και πήγαν μαζί μέσα στο γραφείο της. Η κοπέλα δεν έχεις βγάλει μιλιά τόση ώρα.

Μόλις έκλεισε την πόρτα αποφάσισε να πάρει τον λόγο μπας και την εμπιστευθεί. "Σάρα Σωτηροπούλου, χάρηκα πολύ" η άγνωστη χαμογέλασε φιλικά και έδωσε το χέρι της.

"Κέλλυ Σακελλαρίου, επίσης" χάρηκε τόσο πολύ που ήταν φιλική και δεν θα πουλούσε τσαμπουκά.

"Δεν πρόκειται εγώ να σου κάνω κακό, στο λέω από τώρα. Απλά θέλω να μάθω μερικά πράγματα για σένα για να σου γράψω χαρτιά" της είπε η Σάρα χαμογελαστά και εκείνη την κοίταξε παραξενεμένα.

"Χαρτιά;"

"Ναι, για να μπορείς να μπεις στην οργάνωση" κάθισε στην καρέκλα της έτοιμη για το άγχος της Κέλλυ, το ίδιο είχε και αυτή κάποτε.

"Τι; Οχι δεν-"

"Κέλλυ, το ξέρω πως δεν θες, ούτε εγώ ήθελα, αλλά από την στιγμή που ήρθες εδώ ξέρεις ήδη πολλά. Είναι κάτι σαν το πρωτόκολλο, όταν κάποιος ξέρει παραπάνω από ο,τι πρέπει, βοηθάει με το να μπει στην οργάνωση" ένευσε θετικά σαν να καταλαβαίνει και κάθισε στην καρέκλα απέναντι της.

Το κλίμα ήταν ήδη φιλικό και δεν το περίμενε καθόλου. Η αλήθεια είναι πως περίμενε να της συμπεριφερθούν σαν σκουπίδι. Μετά κατάλαβε πως απλά έπεσε στους καλούς.

"Είμαι η Κέλλυ, μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ, είμαι μισή από την Κολομβία αλλά μεγάλωσα στην Ελλάδα από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου ζει στην Κολομβία από τότε που χώρισαν με τον πατέρα μου. Εγώ αποφάσισα να μείνω με τον πατέρα μου για να τελειώσω το σχολείο και μετά να πάω με την μητέρα μου. Εεε... ο πατέρας μου είχε κάτι προβλήματα με αυτούς εδώ, και αντί να φύγω μπλέχτηκα εδώ για μια χάρη" το τελευταίο το είπε με μίσως. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο απαίσιο είναι να στο κάνει αυτό ο πατέρας σου.

Της χαμογέλασε με συμπόνια και η Κέλλυ το εκτίμησε αυτό.

"Η μητέρα σου ξέρει πως είσαι εδώ;"

"Οχι. Δεν έχω καταφέρει να επικοινωνήσω"

"Έχεις κάποια απόδειξη για όλα αυτά;"

"Παναγιώτη Σακελλαρίου λένε τον πατέρα μου, σίγουρα θα υπάρχει στα χαρτιά, αλλιώς μπορείς να ρωτήσεις τον υπεύθυνο" η τελευταία λέξη ήταν λίγο σαν ερώτηση. Δεν ήξερε πως να πει τον αρχηγό ουσιαστικά.

"Λοιπόν, αναγκαστικά θα πεις ψέματα στην μητέρα σου. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα για εμάς αλλιώς σπας τον κώδικα, μπορείτε να δολοφονηθήτε και οι δύο" ξεροκατάπιε.

"Από ό,τι βλέπω εδώ ο πατέρας σου δεν ήταν πελάτης, απλά χρωστούσε" συνέχισε και ένευσε θετικά.

"Επίσης λέει πως έχεις κάνει εγγραφή σε ένα πανεπιστήμιο στο Μιλάνο;" ρώτησε πιο πολύ τον εαυτό της βλέποντας προσεκτικά τον υπολογιστή. Ένευσε πάλι θετικά.

"Ναι, σχέδιο μόδας. Θα πήγαινα μαζί με την μητέρα μου αλλά τα σχέδια... άλλαξαν"

"Σχέδιο μόδας; Αγαπώ το σχέδιο. Φαίνεται πως θα τα πάμε καλά εμείς οι δύο" είπε σκεπτόμενη πόσο καιρό έχει να σχεδιάσει κάποιο ρούχο.

"Σου αρέσει το σχέδιο; Ναι καλά!" φώναξε χαρούμενη. Δεν το περίμενε, βασικά δεν περίμενε τίποτα από όλα αυτά αλλά της ήταν ευχάριστο.

"Ναι, ελπίζω σε κάποια χρόνια να καταφέρω να παρακολουθήσω διαφορά σεμινάρια, στην Ελλάδα για αρχή" χαιρόταν τόσο πολύ που είχε κάποιον για μιλήσει για αυτό το θέμα.

"Εγώ θέλω να φτιάξω μαγαζί. Δύσκολο, αλλά ελπίζω να το καταφέρω"

Κάπως έτσι έγιναν φίλες. Σε ένα χρόνο από τότε, ευτυχώς και για τις δύο, έφυγαν από την οργάνωση. Και τουλάχιστον η μία ακολούθησε το όνειρο της.

Ποτέ δεν έμαθε το πραγματικό της όνομα. Εκτός και αν...

Και κάπως έτσι, έφυγε και ο δεύτερος χρόνος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~