Άνοιξε τα χέρια του περιμένοντας να την υποδεχθεί στην αγκαλιά του. Χαμογέλασε και έπεσε πάνω του. Του έτριψε ρυθμικά την πλάτη πριν τον κοιτάξει στα μάτια.

Ο Λάζαρος, πλέον, ήταν σχεδόν ο ψυχολόγος της. Η Δέσποινα κάπου την κοίταζε με σηκωμένο το φρύδι αλλά δεν το εννοούσε έτσι. Από τότε που ήρθε είχε ακούσει ο,τι μπινελίκι έριχναν ο ένας στον άλλον, και εκείνος να προσπαθεί να της εξηγήσει πως ο Άγγελος δεν είναι για σχέση.
Η γλώσσα του μάλλιασε. Και αυτή κάνει του κεφαλιού της.
Θα ζητήσω χρήματα.

"Να φύγω ή θα μου τα κάνετε όλα χάλια;" ρώτησε γελώντας και εκείνη τον χτύπησε ελαφρά στο κεφάλι.

"Δεν κοιτάς τα δικά σου χάλια" του πέταξε μπιχτή για την αδελφή της, βέβαια, έκανε πως δεν το κατάλαβε και απλώς ρόλαρε τα μάτια του. Της χτύπησε ελαφρά την πλάτη καθώς ο κολλητός του ερχόταν από το δωμάτιο του.

"Να προσέχεις" του είπε τέλος με ένα χαμόγελο, ένευσε, και άφησε τους δύο φίλους να τα πουν με την ησυχία τους.
Μόλις απομακρύνθηκε αρκετά του χαμογέλασε και ο Άγγελος.

"Αφού τα έκανες όλα σκατά φεύγεις ε;" ρώτησε περιπαιχτηκά. Ο Λάζαρος το έπαιξε θιγμένος.

"Α να σου πω! Θα ανοίξω το στόμα μου και δεν σε σώζει τίποτα" φώναξε παιδικά και κοιτάχτηκαν για λίγο. Δεν ήθελε να αποχωριστούν ένας τον άλλον. Καταβάθος, ζήλευε την Μιρέλα που είχε κάθε μέρα την κολλητη της. Την έβλεπε που κάθε δέκα λεπτά με το ρολόι ήταν είτε στο κουζινάκι της εταιρίας ή πήγαιναν η μία στο γραφείο της άλλης.

"Θα κάτσεις να με κοιτάς έτσι ρε μαλάκα; Έλα εδώ" του είπε και έπεσε στην αγκαλιά του σαν μικρό παιδάκι. Ο Άγγελος αμέσως ανταπέδωσε και του πείραξε τα μαλλιά.

"Το καλοκαίρι θα έρθεις, δεν το συζητώ" ο Λάζαρος γέλασε. Δεν θα έλεγε όχι, ελληνικό νησί, έρχεται ο Λάζαρος.

"Θα έρθω Αγγελούκο" τον είπε με το παρατσούκλι που σιχαίνεται και μόρφασε μόλις το άκουσε. Είχε να τον πει από το καλοκαίρι και, πίστεψε με, δεν του έλειψε καθόλου.

"Να προσέχεις εκεί" ευχήθηκε σχεδόν το ίδιο με την Μιρέλα και βγήκαν από την αγκαλιά τους. Ο ξανθός τον κοίταξε λοξά.

"Να μου προσέχεις την Μιρέλα. Ένα μήνυμα να μου στείλει να ξέρεις, έχω έρθει και σε έχω σκοτώσει χθες" γέλασε σε αυτή του την φράση αν και ήξερε πως την εννοεί, κατά γράμμα.

"Και εσύ μακρυά από τις Ελληνίδες" του έκλεισε το μάτι μόλις μπήκε μέσα στο ασανσέρ του σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο και η πόρτα έκλεισε καθώς ακούγονταν γέλια και από τους δύο.

Δύο ακριβώς λεπτά μετά το κουδούνι ξαναχτύπησε. Ο άντρας ρόλαρε τα μάτια του και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Ικανό τον έχω να ξέχασε την ταυτότητά του.

Στην πόρτα που πριν λίγο στεκόταν ο φίλος του τώρα ήταν η Γεωργία. Του θύμισε πολύ την πρώτη φορά που ήρθε σπίτι τους. Βέβαια τώρα δεν ήταν κλαμμένη, μάλλον ήταν πολύ έξαλλη.

"Γεια σου Άγγελε" είπε ανόρεχτα και έκανε το σώμα του στην άκρη για να την αφήσει να περάσει μέσα. Ο πρώτος δεν πρόλαβε καν να ρωτήσει αν είναι όλα καλά γιατί άκουσε αυτό:

"ΜΙΡΕΛΑ" σχεδόν ούρλιαξε πριν καλά καλά κλείσει την πόρτα πίσω της. Δυσανασχέτησε. Οι γείτονες τους μισούν, αλήθεια.

Η κοπέλα με ένα μπουρνούζι μόνο, τυλιγμένο στο σώμα της βγήκε από το μπάνιο πριν καλά καλά μπει. Το τρομαγμένο της ύφος έδειχνε τον λόγο που κρατούσε σφιχτά το ξυραφάκι έτοιμη να επιτεθεί.

"Θα τον σκοτώσω" σύριξε και την πήρε από το χέρι ενώ κρατούσε το ξυράφι στο άλλο. Την έσυρε μέχρι το δωμάτιο καθώς ο Άγγελος τις παρακολουθούσε σαν να έβλεπε σαπουνόπερα.

Αφού την κάθισε στο κρεβάτι άκουγε καρτερικά κάθε της λέξη. Αυτό που έγινε ήταν πως η Γεωργία δεν ήξερε ποτέ θα φύγει ο Λάζαρος. Οπότε τι έγινε; Τον είδε τυχαία κάτω ενώ πήγαινε να τον δει μιας και δεν τον έβρισκε στο τηλέφωνο.

Κρύφτηκε πίσω από κάτι δέντρα, έφυγε και δεν είδε ούτε ένα στίγμα ενοχής ή τύψης στο βλέμμα του. Δεν θα έκλαιγε αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τον έκανε να μετανιώσει.

"Εντάξει βρε Γεωργία μου. Είχατε κάτι; Παραπάνω από αυτό που ξέρω;" την ρώτησε καθώς την κοίταζε λοξά. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. Την κοίταξε με σμιγμένα φρύδια. Δεν ήξερε;

Καλά όχι πως αυτή είναι καλύτερη αλλά λέμε τώρα.

"Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει πλέον! Θα έπρεπε να το πει πριν φύγει! Δηλαδή, χελλόου ξες άφησες έναν μικρό λογαριασμό στην Ελλάδα. Έλα ρε Μιρέλα, άδικο έχω; Δεν θα έπρεπε να ξέρω" ένευσε αρνητικά και τις χάιδεψε την πλάτη.

"Δεν έχεις. Και... ναι. Δεν έχω καπως να τον δικαιολογήσω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως δεν ήθελε δράματα αλλά αυτό δεν τον σώζει" της είπε σκεπτικά και μπορούσε να ακούσει πενήντα διαφορετικές βρισιές από το στόμα της.

Αυτη η στιγμή της θύμιζε αυτές όταν ήταν μικρές. Ήθελε να βουρκώσει στο πως αλλάζουν έτσι οι εποχές. Ακόμα και το δωμάτιο έχει αλλάξει. Δεν θα σχολιάσει πόσο άχαρο είναι πλέον, ακόμα έψηνε τον συγκάτοικο της για εκείνη την κοραλί βαφή.

"Πάμε για ποτό το βράδυ" Δεν ρώτησε. Το ανακοίνωσε. Γούρλωσε τα μάτια της. Άλλη όρεξη δεν είχε, μια μέρα ρεπό έχει και αυτή.

"Στο καλό. Εγώ δεν ερχ-"

"Αύριο δεν έχεις δουλειά Μιρέλα! Έχεις να βγεις για ποτό μπορεί και από όταν ήσουν έφηβη. Τελείωνε και έλα να περάσουμε καλά. Δεν είσαι εξήντα χρόνων!" ωρύεται και ήξερε πως δεν την έπαιρνε να πει όχι.

Όσο και αν δεν ήθελε δεν μπορούσε να πάει πολύ χάλια ε; Δηλαδή σιγά ένα ποτό είναι, θα περάσει καλά.

"Τι ώρα;"

[...]

Κοίταζε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Έκανε μια στροφή κοιτάζοντας προσεχτικά όλο της το σώμα. Μόρφασε.

Ναι την κολάκευε το φόρεμα αλλά δεν ήταν αυτή. Άλλο που ήταν τόσο στενό που νόμιζε πως ήταν έξτρα σμολ. Την πίεζε σε σημεία του σώματος που δεν ήξερε καν πως γίνεται να πιεστούν.

"Αγγελεεε!" φώναξε βγαίνοντας από το δωμάτιο. Ηθελε μια δεύτερη γνώμη. Δεν μπορούσε να βγει έτσι έξω. Αν και η Γεωργία την απείλησε πως έτσι και έρθεις με τα φορέματα τα δικά σου αλήθεια, θα σε βγάλω έξω από το μαγαζί! Είκοσι είσαι, όχι σαράντα, ντύσου ανάλογα!

Ο άντρας που καθόταν στο γραφείο του βλέποντας κάτι τελευταία αρχεία, απάντησε ένα "Ναι" ενώ ήταν ακόμα σκυμμένος στον υπολογιστή.

Άνοιξε την πόρτα διάπλατα αλλά ούτε τότε σήκωσε το κεφάλι. "Σου αρέσει;" ρώτησε χωρίς να είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Τότε σηκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.

Το στενό κόκκινο δερμάτινο φόρεμα με ένα φερμουάρ μπροστά από πάνω μέχρι κάτω κολάκευε υπέροχα το σώμα της και τις καμπύλες της. Εκείνη ήταν σφιγμένη και είχε σταυρώσει τα χέρια κάτω από το στήθος της, που ανάθεμα, το τόνιζε ακόμα πιο πολύ.

Τα μαλλιά της λυτά έπεφταν στους ώμους της ίσια. Μπορούσες να δεις ξεκάθαρα τις άκρες να πορτοκαλίζουν. Είχε βαφτεί ελαφρά με ένα απαλό κόκκινο λιπ γκλος στα χείλη με γεύση καρπούζι.

"Ωραίο είναι" είπε αόριστα σε αντίθεση με το βλέμμα του. Έγινε όμως πάλι το ίδιο απαθές κοιτάζοντας τον υπολογιστή. Η κοπέλα κοκκίνησε ελαφρά.

"Είσαι σίγουρος πως δεν θες να έρθεις και εσύ" τον ρώτησε με την ελπίδα να έρθει. Αυτός όμως ήξερε πως αν πάει δεν θα καταφέρει να κρατηθεί. Ένευσε θετικά.

"Να περάσεις καλά και αν θες οτιδήποτε σε πέντε λεπτά είμαι εκεί" η καρδιά της σκίρτισε. Νοιαζόταν ή ήταν η ιδέα της;

Ένευσε και τον κοίταζε για λίγο ακόμα. Τα μαλλιά του ήταν ανάκατα αλλά τόσο αρμονικά στα μάτια της παράλληλα. Τα ρούχα του που πλέον της φαίνονται οικία, τα νιώθει σπίτι. Θέλει να τον φιλήσει αλλά δεν πρόκειται.

Έφυγε από το δωμάτιο και εκείνος της έριξε μια μικρή ματιά. Έπρεπε να της πει πως είναι πανέμορφη. Δάγκωσε τα χείλη του που δεν το είπε. Αλλά, μπορούσε να επανορθώσει.

Η Μιρέλα έβαλε την αγαπημένη της γλυκιά κολόνια και τις μπεζ γόβες που ήταν ασορτί με την τσάντα της. Έστρωσε λίγο τα μαλλιά της που τόσο απεχθανόταν ίσια αλλά χάλασε η μπουκλιέρα.

Ακούστηκε κόρνα από κάτω. Ο Βασίλης είναι μαζί με την Αγάπη και την Γεωργία. Φυσικά η τελευταία είπε και στους αλλούς. Έπρεπε να το κάψουν όλοι μαζί!

Τους έκανε νόημα με το χέρι της από το παράθυρο πως κατεβαίνει. Έστρωσε καλύτερα το φόρεμα και πήγε έξω. Δεν θα έπαιρνε παλτό, έκανε αρκετή ζέστη και θα καθόντουσαν έτσι και αλλιώς μέσα.

"Άγγελε εγώ πάω!" φώναξε καθώς πήγαινε προς την πόρτα. Προς έκπληξη της τον είδε λίγο πιο πέρα. Χαμογέλασε απαλά και πήρε τα κλειδιά της από το τασάκι βάζοντας τα μεσα στην τσάντα.

"Να προσέχεις ε;"

Χαμογέλασε ακόμα πιο πολύ "Θα προσέχω" απάντησε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Δεν πρόλαβε να της το πει όμως!

Υποσχέθηκε στον εαυτό του πως θα το έκανε.

8/2/17
Μαρίνα.

Η Μιρέλα κάθεται στο γραφείο της προσπαθώντας να βαφτεί όσο πιο καλά μπορεί. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά θα ερχόντουσαν να μας πάρουνε.

Κάθε φορά που της έριχνα ένα βλέμμα μου χαμογελούσε απαλά και συνέχιζε την δουλειά της. Έβλεπα το σοβαρό της βλέμμα μέσα από τον καθρέφτη. Δεν μου αρέσει αυτό το βλέμμα.

Μου θύμιζε την Σάρα και, αλήθεια, δεν θα την πω πότε έτσι. Αρνούμαι πεισματικά να την πω όπως την έβγαλε μια συμμορία. Τους απεχθάνομαι όλους εκεί μέσα.

Βασικά, μόνο έναν συμπαθώ, ο οποίος είναι ο Βασίλης. Έχει καλή ψυχή και μου το έδειξε από την πρώτη στιγμή που μου έκανε ακόμα προπονήσεις. Καμία φορά που ξέφευγε νοητά πως δεν ήθελε να είναι εδώ αλλά παρόλα αυτά το κάνει.

Δεν μπορώ να τον ρωτήσω παραπάνω, ξέρω πως κάποτε θα πει. Είναι ο μόνος που όντως συμπαθώ. Του εύχομαι να ξεμπερδέψει κάποτε

Κοίταξα τα χέρια μου για να τελειοποίησω το κολιέ που σκοπεύω να δώσω στην Μιρέλα.

Μικρή ποτέ δεν είχα κάποιον κολλητό φίλο. Ήμουν πάντα σε διάφορες παρέες ανάλογα με το που μετακόμιζα. Πήγα σε αρκετά προάστια της Ελλάδας μέχρι να ξανάρθουμε Αθήνα.

Οπότε έφτιαξα ένα βραχιόλι στην μοναδική κολλητή που έκανα. Οχι, δεν είναι βραχιολάκια φιλίας. Αλλά αυτό θα αφήσω την Μιρέλα να πιστεύει.

Η αβεντουρίνη είναι από τους αγαπημένους μου πολύτιμους λίθους. Η ιστορία αυτού είναι απλή βέβαια, ένας εργάτης στην δεκαετία του εβδομήντα έριξε καταλαθος μεταλλικά ρινίσματα σε μια δεξαμενή γυαλιού τήξης. Όταν όμως το γυαλί ψύχθηκε το χρησιμοποίησε για κοσμήματα διότι είχε τυχαίες, όμορφες, ιριδίζουσες λάμψεις. Οπότε, ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του γυαλιού. Στα ιταλικά a venture σημαίνει τύχη.
Δεν ξέρω το βρήκα συμβολικό.

Βγαίνει σε διάφορα χρώματα, ένα από αυτό, και το πιο συνηθισμένο είναι το πράσινο. Μου το είχε φέρει κάποτε ο πατέρας μου όταν ταξίδευε από την Ινδία. Το είχα φυλάξει μιας και δεν ήθελα να το βάλω σε κάποιο κόσμημα.

Εν τέλει, μετά από πολύ ψάξιμο βρήκα και τα άλλα χρώματα. Γκρι και μπλε. Ο σκοπός μου είναι λίγο περίεργος να πω την αλήθεια.

Ο,τι και να γίνει, όταν γίνει, θέλω κάπως να μπορούσε να βρούμε ο ένας τον άλλον. Δηλαδή μπορεί η Μιρέλα και ο Άγγελος να μην ξέρουν ο ένας τον άλλον αλλά σίγουρα θα βρεθούν μια φορά! Αυτοί μπορεί να μην το ξέρουν αλλά το ξέρω εγώ.

Χάρης αυτού θα τα καταφέρουν. Ο Άγγελος θα δει το πετράδι στο κολιέ της και θα καταλάβει, και η Μιρέλα αντίστοιχα, θα δει το δαχτυλίδι του Αγγέλου και θα τον καταλάβει! Τους ξέρω και τους δύο, αποκλείεται να το βγάλουν από πάνω τους ο,τι και να γίνει.

Και να μην καταλάβουν τον λόγο που το κάνω αυτό, δεν πειράζει. Το θέμα μου είναι να βρουν ο ένας τον άλλον όταν χρειαστεί. Και δεν πιστεύω να νομίζουν πως 'ήταν τυχαίο', ξέρουν και οι δύο πόσο αγαπώ τα πετράδια και όλα αυτά. Πενήντα κοσμήματα φοράω και άλλα χίλια έχω σπίτι μου.

Σηκώθηκα και πήρα μαζί μου και το κολιέ. Ήρθα πίσω της και πέρασα το κολιέ στο λαιμό της. Εκείνη το κοίταξε για μια στιγμή με ερωτηματικά. Γέλασα όταν με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη.

"Τι; Δεν μπορώ να έχω με την φίλη μου ασορτί σετάκι;" ρώτησα θιγμένα και της έδειξα τα σκουλαρίκια μου με το ίδιο πετράδι αλλά στο δικό μου χρώμα ματιών. Μπλε. Εκείνη αναφώνησε σαν παιδάκι και με αγκάλιασε σφιχτά. Γέλασα.

"Νιώθω σαν πέντε χρονών αλλά ΕΊΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ" φώναξε λες και δεν το κατάλαβα από το βλέμμα της πως ενθουσιάστηκε.

"Θα δώσω και στον Ασπρο!" ανακοίνωσα και μου ένευσε απλά θετικά. Ήταν πολύ ενθουσιαμένη για να καταλάβει το νόημα. Αλλά δεν με πειράζει.

Η αναπάντητη στο κινητό της όμως δεν άργησε να έρθει. Η καρδιά μου για μια στιγμή σφίχτηκε αλλά έπρεπε να κατέβουμε. Απέβαλα το άγχος και φόρεσα τα παπούτσια μου.

Αυτό που δεν είχε στο νου της η Μαρίνα είναι πως, η αβεντουρίνη είναι ένα από τα πιο περιζήτητα κρύσταλλα λόγω της μακράς σύνδεσής του με την αφθονία, ευημερία, και καλή τύχη. Ένας κρύσταλλος με βάση τον χαλαζία, είναι επίσης ένας απίστευτα ισχυρός θεραπευτής.

Θα με ρωτήσεις που κολλάει αυτό. Αυτό που διάβασες τώρα είναι ενέργεια.

Και η Μαρίνα μόλις έδωσε ευχή και κατάρα πάνω του. Ακόμα και αν αυτός μπορεί να ξέρει την συνέχεια.

.

"Αντε βρε Μαρίνα πάει σχεδόν μεσάνυχτα" μου είπε ο Άγγελος που καθόταν στο παγκάκι του πάρκου. Κλασικά άργησα αλλά δεν φταίω! Ο άλλος ο ηλίθιος μας κράτα.

"Συγγνώμη, άργησαν να κοιμηθούν οι γονείς μου!" είπα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε πρώτη στο κεφάλι. Δεν μου άρεσε να λέω ψέματα αλλά καμία φορά είναι απαραίτητο.

Ένευσε αν και ήξερα πως δεν με είδε να βγαίνω από την πόρτα. Πρέπει να κάνω τον κύκλο για να έρχομαι από την σωστή κατεύθυνση. Κάθε βράδυ αναγκαστικά πρέπει να πάμε στο στέκι ή για αποστολή, δεν γίνεται να μας αφήσουν.

Μου άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη και το κοκκίνισμα μου αν ήταν πρωί θα είχε φανεί. Ένιωθα άνετα μαζί του αλλά δεν ξέρω. Ακόμα αυτές οι κινήσεις που έκανε με έλιωναν και με έκαναν να γίνομαι σαν τα μαλλιά μου.

"Κλείσε το μπουφάν σου" μου είπε σαν μικρό παιδί διότι είχε κρύο αλλά μέσα είχα το δαχτυλίδι.

Χαμογέλασα αινιγματικά μιας και μου έδωσε πάτημα. Έβγαλα το δαχτυλίδι από την μέσα τσέπη και έκλεισα μέχρι πάνω στο μπουφάν μου. Καθίσαμε στο παγκάκι και ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν σε αυτό που πάω να πω.

"Σου έφτιαξα κάτι" με κοίταξε μέσα στα μάτια και κάπου χάθηκα. Με είδε πως δεν μιλούσε και μου έκανε νόημα. Το ερωτηματικό του βλέμμα έφυγε όταν άνοιξα την παλάμη μου.

Σκάναρε το δαχτυλίδι χαμογελώντας και, πραγματικά, νιώθω λες και περνάω από ιερά εξέταση. Ξαφνικά κάνει υπερβολική ζέστη για Φλεβάρη.

"Μου κάνεις πρόταση γάμου;" ρώτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Ναι, κάνει όντως υπερβολική ζέστη. Τον χτύπησα ελαφρά χωρίς να δείξω την αμηχανία μου.

"Οχι!" αυτό θα το κάνεις εσύ, ήθελα να πω αλλά κρατήθηκα. Πέρασα μια τούφα πίσω από το αυτί μου και κοίταξε τα σκουλαρίκια μου.

Χαμογέλασε στην κίνηση μου. Μου φίλησε ρουφηχτά το μάγουλο και χαμογέλασα. Νομίζω τα μάγουλα μου καίνε.

"Είναι πανέμορφο Μαρίνα" ψέλλισε και το πέρασε στο δάχτυλο του. Τον αγκάλιασα απαλά καθώς του εξηγούσα τι κάνει αυτός ο κρύσταλλος.

Δεν ήταν ανάγκη να ξέρει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο του τον έδωσα. Και, ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ να το χρησιμοποιήσουν όντως.

Αυτό που δεν είχε στο νου της η Μαρίνα είναι πως, η αβεντουρίνη είναι ένα από τα πιο περιζήτητα κρύσταλλα λόγω της μακράς σύνδεσής του με την αφθονία, ευημερία, και καλή τύχη. Ένας κρύσταλλος με βάση τον χαλαζία, είναι επίσης ένας απίστευτα ισχυρός θεραπευτής.

Θα με ρωτήσεις που κολλάει αυτό. Αυτό που διάβασες τώρα είναι ενέργεια.

Και η Μαρίνα μόλις έδωσε ευχή και κατάρα πάνω του. Ακόμα και αν αυτός μπορεί να ξέρει την συνέχεια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λοιπόν εγώ κάπως έτσι τα σκέφτομαι τα μάτσι μάτσι τους σετακια: