(1 χρόνο μετά)
2023

"Ελα ρε Άγγελε! Υπέγραψε να τελειώνουμε" τον πίεσε η Μιρέλα με το χαρτί στα μούτρα. Εκείνος δυσανασχέτησε και την έκανε στην άκρη.

"Να το συζητήσουμε πρώτα-" σιγά μην με άφηνε να ολοκληρώσω.

"Τι να συζητήσουμε; Αφού εγώ στο έφερα! Σου λέω δεν έχω πρόβλημα" άφησε το χαρτί πάνω στο τραπέζι και έβγαλε ένα μαύρο στυλό από την τσάντα της, που ήταν ακουμπισμένη στην καρέκλα.

Ξαφνικά η κουζίνα του φάνηκε πολύ μικρή για αυτό που επρόκειτο να συμβεί.

"Ρώτησες τα αδέλφια σου;" ρώτησε την τελευταία του ελπίδα.

"Ναι, δεν έχουν θέμα από την στιγμή που δεν ενδιαφέρονται για την εταιρία. Αν και δεν επηρεάζονται τα δικά τους ποσοστά" του εξήγησε και του έδωσε το στυλό με τη βία.

Έλα να σου εξηγήσω και εσένα τη κατάσταση.

Η δίκη μόλις είχε τελειώσει με τους δύο ενόχους να παίρνουν ό,τι τους αξίζει. Ισόβια κάθειρξη, μιας και θανατική ποινή δεν υπάρχει πλέον. Οι συνεργάτες και τσιράκια, κάποιοι πήραν τριάντα χρόνια άλλοι πολύ λιγότερα άλλοι περισσότερα.

Η Μιρέλα μαζί με τον δικηγόρο της κατάφερε να πάρει μόνο ένα χρόνο αναστολή, εξαιτίας της μετανοίας και της αυτοάμυνας.

Δεν ξέρει πως, αλλά κατάφεραν να κρατήσουν τα κανάλια έξω από αυτό.

Η μέρα της τελικής δίκης μπορεί να ήταν η πιο ανακουφιστική.

"Μετά την λύτρωση είναι η γαλήνη, Μιρέλα" της είπε η Χρίστη με πρησμένα μάτια. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για αυτή. Έχασε τον Αποστόλη και το παιδί της. Αλλά ήξερε πως ήταν το καλύτερο για όλους.

Και στο μυαλό της Μιρέλας, για να υπάρχει γαλήνη, πρέπει να υπάρχει και ισορροπία.

Οποτε πήγε στον δικηγόρο και τον συμβολαιογράφο. Και μετά ξανά πίσω. Σε τρεις ώρες είχαν συμβούλιο για το έργο.

Από την στιγμή που έφυγε ο Ευθυμίου, έπρεπε κάποιος άλλος να πάρει το υποθαλάσσιο τρένο, μιας και είχαν πάρει ήδη έγκριση.

Και είμαστε εδώ, με την Μιρέλα και τον Άγγελο, να τσακώνονται γιατί η πρώτη θέλει να μοιραστούν την εταιρία.

"Ρε Άγγελε, μαζί κάνουμε όλη την δουλειά, ποτέ δεν ήμουν μόνη μου. Έτσι και αλλιώς, το γραφείο έχει αρκετό χώρο και για τους δύο μας" συνέχισε αλλά εκείνος δεν εκανε καμία κίνηση να πάρει το στυλό.

"Μιρέλα όχι" Ήταν κάθετος. Αλλά η κοπέλα ήταν πιο πολύ.

"Διάβασε το χαρτί!" Το έδειξε πάνω στο τραπέζι. "Δες πως δεν επηρεάζει τίποτα! Απλά τα ποσοστά μου, θα είναι και δικά σου"

"Έχεις καταλάβει πως αυτή την στιγμή μου λες να διοικήσουμε μαζί μια εταιρία;" ρώτησε το προφανές γιατί μάλλον η γυναίκα του δεν καταλάβαινε τι πάει να κάνει.

"Δεν είναι μια εταιρία, είναι η εταιρία των γονιών μου που μου την έδωσαν. Είναι δική μου, και θέλω να είναι δική μας" είπε σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος της. Ο Άγγελος αντέγραψε την κίνηση της κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον με το ίδιο ειρωνικό βλέμμα.

"Δεν θα βγεις από αυτό το δωμάτιο αν δεν υπογράψεις" Δεν του το έλεγε απλώς, το ανακοίνωσε.

Εκείνος, μετά από μία ώρα τσακωμού, ρόλαρε τα μάτια του και πήρε το στυλό επιτέλους, από τα χέρια της.

Έβαλε την υπογραφή του και της το έδωσε.

"Κυρία Τριανταφυλλίδη, πλέον θα με έχετε και στο γραφείο σας" της έκανε ειρωνικά στον πληθυντικό, οπως παλιά, χωρίς να είναι καθόλου σίγουρος για την υπογραφή που έβαλε. Αλλά οι απειλές της έμοιαζαν πέρα για πέρα αληθινές.

"Κύριε Ανδρέου θα περάσουμε υπέροχα" πήγε κοντά του με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Τον πλησίασε και του άφησε ένα πεταχτό φιλί.

Ο,τι θέλει με κάνει αυτή η γυναίκα.

□□□

"Το έργο πρέπει να γίνει!" φώναξε η Μιρέλα μόλις είδε την άρνηση στο πρόσωπο των μετόχων.

"Έχουμε ρίξει δουλειά και λεφτά πάνω σε αυτό που δεν θα πάρουμε πίσω ποτέ αν δεν λειτουργήσει" συνέχισε ο Άγγελος έχοντας όλα τα απαραίτητα έγγραφα μπροστά του. Η γυναίκα του τον άφησε να μιλήσει. Ήταν ο καλύτερος σε αυτά.

Οι μέτοχοι τον κοιτούσαν χωρίς να λένε κάτι. "Το ξέρω πως από την στιγμή που ο κύριος Ευθυμίου είναι φυλακή είναι δύσκολο να συνεχιστεί. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που το φτιάξαμε, εμείς ρίξαμε δουλειά, όχι αυτός. Δεν έχει σημασία ποιος εμπνεύστηκε την ιδέα αλλά ποιος την έκανε πραγματικότητα, και αυτό από την αρχή θα το κάναμε εμείς" συνέχισε προσπαθώντας να τους ενθαρρύνει.

Και το είχε καταφέρει, ήδη αρκετοί άρχιζαν να το σκέφτονται σοβαρά να συνεχίσουν τα έργα για το τρένο.

"Την ευθύνη ποιος θα την πάρει;" ρώτησε ένας από τους μετόχους. Ο Άγγελος μείδιασε και κοίταξε την Μιρέλα δίπλα του στιγμιαία.

"Όλοι. Κανείς δεν θα μπει με μικρά γράμματα στην πλακέτα" όλοι έδειχναν να το σκέφτονται. Γιατί, μπορεί να έδιναν λεφτά τώρα αλλά σε κάτι χρόνια, μπορεί μέσα και σε ένα χρόνο, θα τα έπαιρναν πίσω.

Αυτό θα άλλαζε τα δεδομένα της Ελλάδας. Θα τους έκανε πιο ισχυρούς. Και ποιος δεν θα ήθελε να είναι ισχυρός;

(6 χρόνια μετά)
2028

Φωτογραφίες παντού. Φώτα και κόκκινα χάλια. Ο ολοκαίνουργιος σταθμός είχε μόλις κάνει τα εγκαίνια του.

Όλοι οι μέτοχοι μαζί με το ζευγάρι μας, έβγαιναν φωτογραφίες και μιλούσαν σε κόσμο.

Σήμερα θα ξεκινούσε το τρένο, θα έκανε την διαδρομή του με κόσμο για πρώτη φορά. Είχε γίνει χαμός, όλη η Ευρώπη μιλούσε για αυτό. Γιατί, η αλήθεια είναι πως, κανείς δεν περίμενε να φτιαχτεί τόσο γρήγορα, αλλά τα κατάφεραν.

Η Μιρέλα, ως γνωστή πλέον, σχεδιάστρια μόδας είχε φορέσει ένα από τα φόρεμα της. Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν κιτς, άλλοι υπερβολικό, άλλοι παιδικό. Δεν την ένοιαζε. Ποτέ δεν νοιάστηκε για το τι θα πει ο κόσμος.

Το φόρεμα ήταν ένα μακρύ μωβ. Ήταν όμπρε, μιας και πιο πάνω ήταν σχεδόν ροζ αλλά κάτω έκλεινε σε σκούρο μωβ. Μπροστά στο στήθος είχε ένα σχέδιο, σαν πεταλούδα. Μπόλικα στρας και στενό.

Από τα αγαπημένα της, γιατί την χαρακτήριζε.

Φυσικά, κανείς δεν την σχολίασε. Και, πίστεψε με, δεν είναι το όνομα, είναι ο τρόπος που το φοράς. Ο δικός της τρόπος προδίδει αυτοπεποίθηση. Οπότε κανείς δεν θα μπορούσε να το σχολιάσει αρνητικά.

Έκοψαν με ψαλίδι την κόκκινη κορδέλα και ακούστηκαν χιλιάδες χειροκροτήματα. Όλα τα κανάλια από όλες τις χώρες και κάποια από άλλες ηπείρους έκαναν ζωντανή μετάδοση.

"Άγγελε, δεν το πιστεύω πως κάναμε ένα από τα μεγαλύτερα έργα. Κοίτα πόσες κάμερες είναι, έχεις ιδέα πόσες είναι απέξω;" τον ρώτησε η γυναίκα του στο αφτί και εκείνος της έπιασε από την μέση, αφήνοντας ένα φιλί στα μαλλιά της.

Καμάρωνε την δουλειά τους. Την δουλειά που έριξαν όλοι για να δημιουργηθεί αυτό. "Είσαι έτοιμη για ένα ταξίδι;" της είπε καθώς έμπαιναν μέσα στο τρένο. Εκείνη ένευσε θετικά, η Ιταλία ήταν το αγαπημένο της μέρος. Ειδικά τώρα, που πήγαινε πολύ συχνά εξαιτίας του οίκου μόδας.

Με τον εργοδότη της τα πήγαινε εξαίσια. Είχαν πάει μαζί σε πολλές πασαρέλες. Ήταν από τους πιο γνωστούς οίκους στο Μιλάνο. Έκανε το όνειρο της πραγματικότητα.

Επιβιβάστηκαν όλοι όσοι έπρεπε και το τρένο ξεκίνησε. Πήγαινε γρήγορα και ήταν καλύτερα επεξεργασμένο τεχνολογικά από τα άλλα.

Δεν θα τους χαλούσε ένα μικρό ταξιδάκι στην Ιταλία. Στην χώρα μας.

[...]

Ήταν στο ξενοδοχείο τους. Στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαν έρθει πρώτη φορά τότε που τους είχε προσκαλέσει ο Ευθυμίου.

Ήταν στο μπαλκόνι με τους καφέδες τους στο χέρι. Έναν γλυκό και έναν σκέτο. Να κοιτάνε την ομορφιά της Ιταλίας που είχε βαφτεί με μπλε χρώμα. Στο βάθος έβγαινε ο ήλιος, σιγά σιγά θα ερχόταν το ξημέρωμα.

Θα έφευγαν με το πρωινό τρένο. Η Μιρέλα ήθελαν να κάτσουν και άλλο αλλά η εταιρία τους χρειαζόταν. Πενήντα τηλέφωνα την είχε πάρει ο Βλάσης για να σιγουρευτεί πως όλα πήγαν καλά και πως αύριο θα γυρίσει στην ώρα της.

Σε τρεις ώρες έπρεπε να είναι στο σταθμό αλλά ήταν ακόμα με τα μπουρνούζια. Η ανατολή ήταν πολύ όμορφη σήμερα.

"Το πιστεύεις πως τώρα θα γυρίσουμε στην Ελλάδα και μετά από χρόνια απλά θα κάτσουμε στην εταιρία; Χωρίς τίποτα άλλο να μας ενοχλεί;" ρώτησε η πρασινομάτα χωρίς να το πιστεύει.

Ο Άγγελος γέλασε απαλά. "Νομίζω πως κάποιος μας κάνει πλάκα"

Δεν του απάντησε, απλά κοιτούσε πίσω από τις πολυκατοικίες το φως να ξεπροβάλει.

Αυτή η ανησυχία που την έτρωγε τον τελευταίο χρόνο ξανατρύπωσε στο νου της. Δεν ήξερε αν έπρεπε να του την εκφράσει τώρα, δεν ήθελε να χαλάσει την ηρεμία τους.

Αλλά την έτρωγε υπερβολικά πολύ μέσα της.

"Τι σκέφτεσαι Μιρελάκι;" την ρώτησε γλυκά ο Άγγελος και γύρισε να την κοιτάξει. Τα μάτια του είχαν βαφτεί κίτρινα από τον ήλιο.

Η Μιρέλα ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της και τον άφησε πάνω στο τραπεζάκι ανάμεσα τους. Ξεφύσησε χωρίς να τον κοιτάει.

"Δεν θα με βρίσεις όμως" για να το λέει αυτό κατάλαβε πως θα είναι από τις χαζές ανησυχίες της.

"Εξαρτάται"

"Έχω φτάσει είκοσι-εφτά"

"Ναι..." παρότρυνε να συνεχίσει.

"Έχω κάποιες φοβίες σχετικά με την" Δεν ήξερε πως να το θέσει ακριβώς. "αποβολή που είχα κάποτε" γύρισε να τον κοιτάξει και είδε τα χαρακτηριστικά του να σκληραίνουν. Άφησε και αυτός τον καφέ του και περίμενε να συνεχίσει για να ακούσει προσεκτικά.

"Τι φοβίες;"

Δεν μιλούσε για λίγο αλλά ξαφνικά πήρε φόρα. "Πως δεν θα μπορώ να κάνω παιδιά επειδή τότε είχε δημιουργήσει μεγάλη ζήλια και θέλω παιδιά, αλλά νιώθω πως αν μεγαλώσω και άλλο δεν θα τα καταφέρω. Άγγελε δεν θέλω να καταλήξω με έξι γάτες και μια εταιρία που ακόμα δεν ξέρω να χειρίζομαι και ξέρω πως ούτε μπορώ να υιοθετήσουμε εξαιτίας της δίκης και όλα αυτά και δεν θέλω να με αφήσεις για αυτό τον λογ-" τα είπε όλα με μια ανάσα.

Ο Άγγελος γούρλωσε τα μάτια του καθώς προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα λόγια της. Την σταμάτησε. "Μιρέλα, ηρέμησε. Πας καλά; Δεν πρόκειται να σε αφήσω, ειδικά για αυτόν τον λόγο" τα λόγια του την ηρέμησαν ως ένα σημείο. Έβλεπε όμως ακόμα εκείνο τον τρόπο στο βλέμμα της.

Ξεφύσησε. "Ελα εδώ" της έκανε και έδειξε τον εαυτό του. Εκείνη σηκώθηκε από την καρέκλα της και κάθισε πάνω στα πόδια του. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση της και την έφερε ακόμα πιο κοντά.

Η Μιρέλα έβαλε το κεφάλι της στο στερνό του για να ακούει τη καρδιά του. Την χαλάρωνε αυτό.

Άρχισε να της χαϊδεύει την πλάτη. Σκέφτηκε τα λόγια του λίγο πριν τα πει. "Είναι λογικό να αγχώνεσαι Μιρελάκι μου. Δεν είναι χαζές οι φοβίες αλλά μπορώ να σου διαβεβαιώσω πως δεν θα σε αφήσω, θα είμαστε μαζί σε αυτό. Τώρα για τα διαδικαστικά με την υιοθεσία, υποθέτω ξέρεις καλύτερα. Αλλά δεν φταις εσύ για τότε, το ξέρεις αυτό, σωστά;"

"Ναι αλλά φοβάμαι" παραδέχτηκε και έβαλε το πηγούνι της στο στερνό του για να τον κοιτάει. Τα βλέμματα τους κλειδώθηκαν.

"Πάμε αύριο τότε στον γιατρό. Να ξεκινήσεις τα χάπια για τις ορμόνες και να προχωρήσουμε σε εξωσωματική" της πήρε κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει τι της είπε.

"Άγγελε, μόλις μου ζήτησες να κάνουμε παιδί;"

"Νομίζω πως ναι" χαμογέλασαν και οι δύο με ένα μικρό, χαζό χαμόγελο. Πλάκα θα είχε ένα μικρό ίδιο με αυτούς.

Στο μέρος που ενώθηκαν πρώτη φορά, που έκαναν την πρώτη τους φορά, στο ίδιο ξενοδοχείο, στο ίδιο δωμάτιο, αποφάσισαν να κάνουν παιδί.

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Και αυτό θα το έβλεπαν και σε μερικούς μήνες.

[...]

Αυτοί οι τρεις μήνες που έπαιρνε τα χάπια ήταν αρκετά επώδυνη για την γυναίκα.

Η γιατρός την προειδοποίησε για τα πονάκια που μπορεί να έχει εξαιτίας των ορμονών. Που να 'ξερε πως θα ήταν χειρότερα από περιόδου.

"Πονάω" μουρμούρισε με γκρίνια η Μιρέλα και έριξε το κεφάλι της στον ώμο του Άγγελου.

Εκείνος της έριξε μια ματιά και ξεφύσησε. Τις τελευταίες μέρες δεν έκανε άλλη δουλειά. Δεν ήθελε να ξέρει τι μπορεί να περνάει.

"Βρε αγάπη μου, γιατί ήρθες σήμερα στην εταιρία; Αφού πονούσες από το πρωί" την μάλωσε και έριξε μια ματιά στα χαρτιά πάνω στο γραφείο της. Είχε πολλά και αυτή.

Αλλά δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι. "Πήγαινε στον καναπέ και θα προσπαθήσω να τα κάνω γρήγορα, εντάξει;" η Μιρέλα ένευσε θετικά και όντως έκανε αυτό κρατώντας χαμηλά την κοιλιά της. Ήλπιζε να μην πονάει τόσο και η εξωσωματική αλλιώς θα τα παρατούσε.

Άσε που την είχαν κάνει τρυπητήρη με τόσες εξετάσεις. Ήλπιζε πραγματικά να βγει κάτι καλό από αυτό που περνά.

Και όταν πέρασαν αυτοί οι βασανιστικοί τρεις μήνες, ξαναπήγαν στην γυναικολόγο. Τους έδωσε το τηλέφωνο μιας καλής κλινικής για να πάνε εκεί για συνεχίσουν την διαδικασία. Η κοπέλα με το ζόρι άφησε την γυναικολόγο της, μόνο αυτή εμπιστευόταν.

Αλλά τους ξεκαθάρισε πως τέτοιες δουλειές είναι μόνο για κλινικές.

Ο καινούριος γυναικολόγος ήταν πολύ συμπαθητικός. Ειδικευόταν σε αυτό το κομμάτι και προχώρησε αμέσως την διαδικασία της εξωσωματικής με κάποιες ερωτήσεις.

"Πρέπει να έχω το ιστορικό σας" τους εξήγησε και μόλις είδε το τρομοκρατημένο της βλέμμα, γέλασε απαλά. "Μην αγχώνεστε, είναι καθαρά για τυπικούς λόγους κυρία Τριανταφυλλίδη"

Ο Άγγελος της ένευσε θετικά. Έπρεπε να χαλαρώσει.

Το καλό ήταν πως, δεν ντρεπόταν όπως έκανε παλιά, απλά φοβόταν μήπως δεν τα καταφέρει. Για αυτό κιόλας ήθελε από τώρα παιδιά, γιατί μετά θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο, μπορεί και ακατόρθωτο.

Και ήθελε πολύ ένα μικρό στο σπίτι. Ο Παύλος την έκανε να αγαπάει τα παιδιά.

Μετά την λύτρωση είναι η γαλήνη, έλεγε και έλεγε ξανά στον εαυτό της για να ηρεμήσει.

"Είχατε κάποιο τραύμα ή κάποια αποβολή ή κάποια έκτρωση στο παρελθόν;"

"Ναι, έριξα ένα παιδί"

"Μόνη σας;"

"Ναι" της χαμογέλασε καθησυχαστικά και το έγραψε πάνω σε ένα χαρτί.

"Πως και ηλικία"

"Στην αρχή με κρεμάστρα, αλλά δεν τα κατάφερα και το έριξα με χάπια. Μόλις είχα κλείσει τα δεκαεφτά" το έγραψε και αυτό.

Ο Άγγελος της έσφιξε το χέρι. Ήταν πολύ περήφανος για αυτήν.

"Κάνατε κάποιες ουσίες στο παρελθόν; Ή οι γονείς σας;" ρώτησε και τους δύο αυτή τη φορά.

"Έχω κάνει, νομίζω στα δεκαοχτώ, κοκαΐνη αν δεν κάνω λάθος. Οι γονείς μου όχι" απάντησε πρώτα η κοπέλα.

"Εγώ τίποτα, ο πατέρας μου δεν γνωρίζω" συνέχισε ο Άγγελος και ο γιατρός το σημείωσε.

"ΣΜΝ;"

"Όχι" είπαν μαζί. Έκαναν τεστ παπ πολύ συχνά και δεν είχαν τίποτα.

Συνέχισε με κάποιες απλές ερωτήσεις και μετά από λίγο άφησε το μπλε στυλό κάτω. Τους χαμογέλασε.

"Κύριε Ανδρέου ακολουθήστε με. Εσάς κυρία Τριανταφυλλίδη θα έρθουν δύο κοπέλες να σας οδηγήσουν στον θάλαμο σας. Περιμένετε εδώ"

□□□

Η διαδικασία προς έκπληξη της, δεν πόνεσε καθόλου. Το κρεβάτι ήταν άνετο και οι κοπέλες τις εξηγούσαν τι ακριβώς έκαναν.

"Δεν πιάνει πάντα με την πρώτη" την πρόλαβε η κοπέλα που τις έπαιρνε την πίεση. Δεν ήθελε να έχει ψεύτικες ελπίδες.

Η Μιρέλα ένευσε θετικά. "Το ξέρω" ήξερε επίσης πως μπορεί να τους έπαιρνε παραπάνω από έξι μήνες. Όταν της το είπαν αυτό απελπίστηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Γιατί ήξερε πως σε κάτι χρόνια θα μπορούσε να μην καταφέρει γενικώς να κάνει παιδιά. Και θέλει πολύ ένα.

Καθόταν τουλάχιστον μισή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Φοβόταν να κοιτάξει κάτω όταν της είπαν κάτι για καθετήρα. Δεν ήθελε να ξέρει τι κάνουν.

Περίμενε να τελειώσει όλη η εβρυομεταφορά μιας και οι προηγούμενες διαδικασίες είχαν γίνει πριν κάτι μέρες.

"Οπότε, κορίτσι μου, σε δύο βδομάδες θα έρθεις για την β χοριακή. Τώρα κάτσε να ξεκουραστείς και το απόγευμα μπορείς να πας σπίτι σου" την ενημέρωσε η κοπέλα δίπλα της με ήρεμη φωνή και εκείνη ένευσε θετικά.

"Μπορεί να μπει μεσα ο άντρας μου;" Ο άντρας μου. Ακούγεται τόσο ωραίο.

"Ναι, φυσικά!"

Βγήκαν όλοι έξω και μπήκε ο Άγγελος. Της χαμογέλασε και σήκωσε το μπουκέτο λουλούδια που είχε στα χέρια του. Η Μιρέλα με αυτή την κίνηση μπορούσε άνετα να βάλει τα κλάματα. Με τόσες ορμόνες τα νεύρα και οι συναισθηματισμοί της είχαν φτάσει στο Θεό.

"Πόνεσες;" την ρώτησε με ενδιαφέρον να χρωματίζει την φωνή του. Η κοπέλα ένευσε αρνητικά.

"Όχι και δεν με νάρκωσαν αυτή τη φορά" Ακόμα δεν είχε καταλάβει πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό. Αλλά το θέμα είναι πως δεν πόνεσε. Από ότι της εξήγησαν πάντως, δεν χρειαζόταν στην εμβρυομεταφορά.

Πήρε τα λουλούδια στα χέρια της και έκανε τα πάντα για να μην βάλει τα κλάματα.

"Μιρέλα όχι πάλι" δυσανασχέτησε ο άντρας της και εκείνη γέλασε με δάκρυα στα μάγουλα.

"Δεν φταίω εγώ!" Γέλασε και της άφησε ένα φιλί στο μέτωπο.

[...]

"Λοιπόν;" ρώτησε ο Άγγελος μόλις πήγε να πάρει της εξετάσεις της.

Η Μιρέλα τον κοίταζε απογοητευμένη. "Το ήξερα πως δεν θα πετύχει από την πρώτη φορά αλλά... είναι περίεργο" παραδέχθηκε και κάθισε δίπλα του.

Εκείνος την πήρε αγκαλιά. Της άφησε ένα φιλί στο μάγουλο. Μπορούσε να δει τις ανησυχίες της σαν συννεφάκια πάνω από το κεφάλι της.

Ήξερε πως θα τα κατάφερνε. Αργά ή γρήγορα. Θα ήταν δίπλα της, όπως και να έχει.

2029

3 μήνες μετά.

Ο Λάζαρος καθόταν στον καναπέ της Γεωργίας τρώγοντας το γλυκό που είχε στο ψυγείο. Σίγουρα θα τον σκότωνε όταν είδε πως της έφαγε το cheesecake αλλά δεν πειράζει. Θα της πάρω αλλά δέκα σιγά.

"Ρε Λάζαρε, επειδή δεν γεμίζεις ποτέ το ψυγείο σου πρέπει να αδιάζεις το δικό μου;!" Τον ρώτησε έξαλλη καθώς ερχόταν προς το μέρος του με έναν καφέ στο χέρι. Ποιος σκατά τρώει στις έντεκα το πρωί cheesecake;

"Ακριβώς! Κάπως πρέπει να αδειάζει" απάντησε και της έχωσε μια κουταλιά στο στόμα. Πήγε να τον βρίσει για τον συνδυασμό γλυκού με τον καφέ της αλλά δεν το έκανε.

"Το πέτυχα πάντως" αναφώνησε μετά από λίγο και εκείνος χαμογέλασε πλάγια. Όντως το είχε πετύχει.

Κάθισε πάνω του και βολεύτηκε στην αγκαλιά του. Κοίταξε και αυτή το κινητό του που έριχνε μια ματιά στα εισιτήρια για Αμερική.

Ξεφύσησε δυνατά. "Πάλι θα φύγεις;" ρώτησε απογοητευμένα. Εδώ και, σχεδόν τέσσερα χρόνια, ήταν μαζί. Κανείς δεν ξέρει πως τα καταφέρνουν με την απόσταση αλλά το κάνουν.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν υπάρχουν εντάσεις και τσακωμοί ανάμεσα τους. Σε μία τέτοια απόσταση οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί είναι το βασικό πρόβλημα.

"Σε λίγο τελειώνει η άδεια μου Γεωργίτσα, πρέπει να γυρίσω"

"Δεν μπορείς να κάτσεις λίγο παραπάνω;" γκρίνιαξε αλλά εκείνος ένευσε αρνητικά. Τσουρέκια του τα είχε κάνει του αφεντικού του με τις άδειες. Του έλεγε ως δικαιολογία πως είναι η μάνα του άρρωστη ενώ η γυναίκα είναι μια χαρά, μόλις βγήκε στην σύνταξη και ζει την ζωή της.

"Όχι αλλά θα έρθω όσο πιο γρήγορα γίνεται" Δεν την άφηνε να πήγαινε αυτή σε αυτόν. Όχι πως είχε κάτι να κρύψει, απλά ήταν πολύ κούραση και δεν ήθελε να το περνάει αυτό για μια βδομάδα άδεια. Αν και ερχόταν ο,τι και να έλεγε.

"Κουράζει αυτή η κατάσταση" χώθηκε πιο πολύ στην αγκαλιά του χαζεύοντας στο κινητό του.

Και τότε του ήρθε η ιδέα. "Τότε γιατί δεν έρχεσαι;" ησυχία για λίγο.

"Τι;"

"Ναι! Εσύ δεν είχες πει πως θες να πάρεις μετάθεση για κάπου αλλού;" σηκώθηκε και τον κοίταξε.

"Έχεις συνειδητοποιήσει τι μου λες;"

"Ναι" ήταν απόλυτος.

"Δεν ξέρω Λάζαρε. Θα παρατούσες εσύ την Αμερική και θα ερχόσουν ξανά Ελλάδα για μένα;" ρώτησε περιμένοντας να δώσει αρνητική απαντήσει και να τελειώσει η κουβέντα. Αλλά δεν έγινε αυτό.

"Φυσικά; Θα ερχόμουν πίσω για εσένα Απλά για εμένα είναι πιο δύσκολο να μεταφερθώ. Αλλιώς θα το είχα κάνει" το ήξερε πως έχει δίκιο. Έτσι και αλλιώς πολλές φορές της το είχε παραδεχτεί έμμεσα.

"Ενώ εμένα δεν είναι;"

"Δεν θα αλλάξεις δουλειά. Άσε που έτσι και πεις Τριανταφυλλίδη όλοι θα πέσουν στα πόδια σου" τον κοίταζε στα μάτια για να καταλάβει αν σοβαρολογεί.

"Λάζαρε τι λες;"

"Θες;" ρώτησε με ενθουσιασμό σαν μικρού παιδιού που η μαμά του τον άφησε να κοιμηθεί στον κολλητό του.

Το χειρότερο είναι πως, η Γεωργία είχε ήδη συμφωνήσει στο μυαλό της.

□□□

Ήταν η τρίτη τους προσπάθεια αυτή. Η Μιρέλα είχε απογοητευτεί από την πρώτη αλλά προσπαθούσε να το βλέπει θετικά. Όσο πιο θετικά γίνεται.

Μπορεί να μην πρέπει να κάνω παιδιά.

Αν και δεν το πίστευε αυτό, πολλές φορές τριγυρνούσε στο μυαλό της. Ο άντρας της όμως, ήταν πάντα εκεί για να της αποδεικνύει το αντίθετο. Και πως θα είναι η πιο καλή μαμά.

Χαιρόταν να τον έχει δίπλα της παντού. Πολλοί θα έλεγαν πως θα βαριόντουσαν ο ένας τον άλλον, αλλά η πρασινομάτα νιώθει σαν να τον γνωρίζει από την αρχή κάθε μέρα.

Κοιτούσε το ταβάνι και το κρεβάτι άρχιζε να ήταν άβολο. Που στο καλό είναι τόση ώρα;

Άρχισε να μετράει τα άσπρα τετραγωνάκια του ταβανιού. Έπρεπε να είχε αφήσει τον Άγγελο να έρθει σήμερα μαζί της. Όλο στο περίμενε την έχουν.

Αλλά προτιμούσε να μην τον φέρνει και τρώνε απογοήτευση μαζί.

Ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο με φόρα και ένα χαμόγελο στα χείλη. Η Μιρέλα σηκώθηκε με τους αγκώνες και τον κοίταξε με ερωτηματικά.

"Κυρία Τριανταφυλλίδη, συγχαρητήρια!" Δεν χρειαζόταν να πει κάτι άλλο για να βάλει τα κλάματα.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τα κατάφερε! Τα κατάφερανε! Ήθελε να πάει και να το ουρλιάξει πως το παρελθόν φτιάχνετε. Πως δεν θα σε κυνηγά μια ζωή που λένε.

Ο γιατρός της έδωσε ένα χαρτομάντιλο. Σκούπισε τα μάτια της με τρεμάμενα χέρια. Χαιρόταν τόσο πολύ όταν σκεφτόταν την αντίδρασή του Άγγελου.

Θα γίνουμε γονείς.

Θα γίνω μαμά.

Μαμά, μπαμπά, Μαρίνα με ακούτε;
Θα γίνω μαμά.

Προσπάθησε να ηρεμήσει. Έπρεπε ο γιατρός να της κάνει υπέρηχο. Θα ήταν καλύτερο να ειναι με τον άντρα της, αλλά της ξεκαθάρισε πως έπρεπε να δει το παιδί εκείνη την στιγμή. Στην εξωσωματική είναι εύκολο να πάει κάτι στραβά, οπότε δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει και η ίδια.

Της έβαλε τζελ στην κοιλιά και το άπλωσε με αυτό που της βλέπει την κοιλιά. Ήταν παγωμένο και είχε ανατριχιάσει. Αλλά δεν πειράζει, θέλω να δω το παιδί μου.

Γύρισε το βλέμμα της προς την μικρή τηλεόραση. Δεν έβλεπαν τίποτα ώσπου πήγε λίγο πιο κάτω.

"Αυτό που ακούγεται σαν σειρήνα πλοίου τι είναι;" πεταξε την ερώτηση της χωρίς να την επεξεργαστεί. Ο γιατρός γέλασε.

"Είναι η καρδιά του" τελικά αυτός ο ήχος θα γίνει ο αγαπημένος της.

Και είδαν μια μικρή κουκίδα. Η καρδιά της έλιωσε σε αυτή την θέα. Είναι σαν ένα μπιλάκι. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που έχει δει.

"Ωχ;" έκανε ο γιατρός και η Μιρελα βγήκε από την σκέψη της έντρομη. Φοβόταν μην βιάστηκε.

"Τι έγινε;" η ανάσα της κόλλησε κάπου στον λαιμό της πριν βγει. Περίμενε με αγωνία.

Ο γιατρός μετακίνησε το λίγο το μηχάνημα πάνω στην κοιλιά της πιο δίπλα. Η σειρήνα πλοίου πολλαπλασιάστηκε.

"Κυρία Τριανταφυλλίδη, έχετε δίδυμα!" Ανακοίνωσε και γούρλωσε τα μάτια της κοιτώντας την τηλεόραση.

Εχει δίκιο. Είναι δύο κουκίδες που τους χωρίζει μια γραμμούλα. Σαν να είναι σε δύο μεγαλύτερους κύκλους με περίγραμμα.

Θεέ μου, θα κάνω δίδυμα;

"Θέλετε να σας τα βγάλω φωτογραφίες;" Εκείνη ένευσε θετικά χωρίς να μπορεί να μιλήσει.

Της έδωσε το χειριστήριο για να τις εκτυπώσει. Η Μιρέλα δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα από πάνω τους.

Λες να μοιάζουν σε εμένα ή στον Άγγελο; Πωπω, θέλω ένα παιδί με τα μάτια του Άγγελου ή και δύο. Όλοι στα πόδια τους θα πέφτουν.

"Απλά, κυρία Τριανταφυλλίδη," γύρισε τι κεφάλι της να τον κοιτάξει στιγμιαία "πρέπει να προσέχετε. Τα δίδυμα είναι πάντα πιο επίφοβα. Δεν θέλω να κουράζεστε και να είστε καθισμένη όσο πιο πολύ μπορείτε"

Δεν ήξερε τι ζητούσε από την Μιρέλα εκείνη την στιγμή. Δεν καθόταν με τίποτα. Όλη την ώρα κάτι έπρεπε να κάνει.

Αλλά θα το προσπαθούσε. Για τα παιδιά της.

Ανυπομονώ να το πω στον Άγγελο.

[...]

Πήγε σπίτι με τις φωτογραφίες στην τσάντα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα που καθόταν και έφτιαχνε το μεσημεριανό τους.

Γύρισε να την κοιτάξει με το που άκουσε τα βήματα της να πλησιάζουν. "Πως πήγε;" είδε απογοητευμένο το βλέμμα της και έσπευσε αμέσως να την καθησυχάσει.

"Δεν πειράζει βρε Μιρελάκι μου, θα-" τον διέκοψε γιατί ήταν έτοιμη να γελάσει. Δεν μπορούσε ούτε ένα αστείο να κάνει με τον ενθουσιασμό που είχε τώρα.

"Άγγελε είμαι έγκυος!" Φώναξε με ενθουσιασμό και έπεσε κυριολεκτικά πάνω του πριν το συνειδητοποιήσει.

Όταν το έκανε, τύλιξε τα χέρια γύρω από το σώμα της σε μια αγκαλιά. Χαμογέλασε περήφανος.

"Το ήξερα πως θα τα κατάφερνες Μιρελάκι!" Της έτριψε την πλάτη χωρίς πλέον να τον νοιάζει το φαγητό. Εκείνη τον φίλησε γλυκά στα χείλη.

"Θα γίνουμε γονείς" ψέλλισε κόντρα στα χείλη του έτοιμη να βάλει ξανά τα κλάματα.

Ο Άγγελος χαμογέλασε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Χαιρόταν τόσο πολύ που θα είχαν ένα μικρό παιδάκι.

Χαιρόταν και με την ίδια. Σε αυτό το θέμα δεν ήθελε να της φέρει καμία αντίρρηση ή στενοχώρια. Δεν του πήγαινε η καρδιά να το κάνει.

Την σήκωσε στην αγκαλιά του και εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω από τον κορμό του. Την ακούμπησε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας φιλόντας την με πάθος.

Πήγε να βαρύνει το φιλί αλλά τον απομάκρυνε ίσα ίσα. "Άγγελε"

"Πες μου"

"Είναι δίδυμα" την κοίταξε έκπληκτος. Ήξερε πως στην εξωσωματική είναι πολύ εύκολα τα δίδυμα αλλά δεν περίμενε να αποκτήσουν.

"Πάντα ήθελα δίδυμα" αναφώνησε και η κοπέλα δεν το περίμενε. Δεν της το είχε αναφέρει ποτέ.

"Όντως;"

"Ναι!" Αδημονούσε να τα γνωρίσει. Θα ήθελε να είναι ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πιο πολύ βέβαια ήθελε κοριτσάκι. Όπως όλοι οι πατεράδες.

Η Μιρέλα ένωσε τα χείλη τους για άλλη μια φορά. Τον έφερε πιο κοντά της τραβώντας τον από την μπλούζα. Έσφιξε τα πόδια της γύρω του. Τον ήθελε.

Οι ορμόνες της τελευταία είχαν χτύπησει κόκκινο. Και έχω πει πόσο πολύ του πάει το σκούρο μπλε;;

Δάγκωσε το κάτω χείλος του για να έχει πρόσβαση. Η γλώσσα της μπλέχτηκε με την δικιά του και ξεκίνησαν έναν δικό τους διάλογο.

Έβαλε τα χέρια της στο τέλος της μπλούζας του. "Σε θέλω" του ψιθύρισε καθώς πήγε να την βγάλει.

"Όχι" απομακρύνθηκε από κοντά της αμέσως, εκείνη έμεινε στήλη άλατος και αναψοκοκκινησμένη. Δεν της είχε πει ποτέ όχι.

"Τι;" ρώτησε χωρίς να το πιστεύει.

"Δεν γίνεται Μιρέλα" έδειξε με τα μάτια του την κοιλιά της και εκείνη μόρφασε με τις φοβίες του.

"Δεν παθαίνουν κάτι ρε Άγγελε, έλα εδώ-" Δεν το πίστευε αυτό. Ήταν που δεν ήταν καλά οι ορμόνες της.

Ζητούσε επείγοντος σεξ.

"Δεν υπάρχει περίπτωση" της είπε απόλυτα. Όχι, σήμερα δεν θα περνούσε το δικό της. Κομμένα αυτά για τουλάχιστον εννέα μήνες.

"Δεν σε πιστεύω" κλαψούρισε και έριξε το κεφάλι της πίσω. Ο Άγγελος έσκυψε και έβαλε το αφτί του στην κοιλιά της.

"Σου μιλάνε;" τον ρώτησε ειρωνικά αλλά η καρδιά της είχε λιώσει σε αυτή την θέα. Μπορούσε να βάλει τα κλάματα πάλι.

Δεν είμαι καλά.

"Τι φύλο λες να είναι;" την ρώτησε χωρίς να την κοιτάει.

"Θέλω αγόρι και κορίτσι. Να έχουμε και τα δύο" ήταν τόσες ώρες μαζί που είχαν ίδιες σκέψεις.

"Ανυπομονώ" της παραδέχτηκε και εκείνη βούρκωσε. Και εγώ Ανυπομονώ πάρα πολύ να τα γνωρίσω.

"Άγγελε;" ρώτησε με σμιγμένα φρύδια.

"Ναι;"

"Νομίζω καίγεται το φαγητό"

Γούρλωσε τα μάτια του. "Σκατά" η Μιρέλα γέλασε.

Ας παρέγγελναν. Είχε όρεξη για ιταλικό.

[...]

"Τι να κάνεις στην Αμερική;" ρώτησε η γιαγιά Μιρέλα με σπαστή προφορά. Ο Παύλος κοιτούσε την αδελφή του έκπληκτος. Εντάξει, περίμενε πολλά από την Γεωργία, αλλά όχι να φύγει στα ξαφνικά.

"Τι να κάνω; Θα μείνω μαζί με τον Λάζαρο. Και πριν πείτε πως είναι βιαστική απόφαση, έχω να πω πως σκέφτομαι καιρό να πάρω μετάθεση. Η Αμερική, όπως και να το κάνεις, έχει καλύτερες ευκαιρίες" εξήγησε αμέσως.

"Να πας" είπε ο Παύλος και ανασήκωσε τούς ώμους όταν η γιαγιά του τον κοίταξε δολοφονικά. "Τι; Αφού θέλει ρε νόννα, έτσι και αλλιώς θα έρχεται" τώρα κοίταξε αυτός δολοφονικά την αδελφή του. "Θα έρχεσαι, σωστά;" είπε με λίγο πιο μπάσα φωνή.

Ο Παύλος πλέον ήταν δεκατεσσάρων, αλλά όλοι συνέχιζαν να τον λένε μικρό. Ήξερε τα πάντα για την οικογένεια και ήθελε το καλύτερο για τις αδελφές του. Και αν για την Γεωργία είναι να φύγει, ας το κάνει. Ακόμα και αν τον τρώει μέσα του.

"Φυσικά και θα έρχομαι! Δεν με γλυτώνετε τόσο εύκολα" τους απείλησε και πήγε να πάρει αγκαλιά τον αδελφό της. Εκείνος την απέφυγε με δικαιολογία το κουδούνι που μόλις χτύπησε.

Εφηβεία.

Η Μιρέλα ήταν στην πόρτα, κλασικά αργοπορημένη. Χαιρέτησε τον Παύλο και σήκωσε το κουτί με τα γλυκά που κρατούσε.

"Έφερα κοκάκια" ο αδελφός της τα πήρε από τα χέρια. Εκείνη γέλασε και έκατσε αμέσως στην καρέκλα. Ήταν από τις λίγες φορές που την άφησε ο γιατρός να έρθει εδώ. Λέει πρέπει να κοπούν τα πήγαινε-ελα.

Αν και ο Άγγελος ήταν ικανός να την ανεβάσει αγκαλιά τα σκαλιά για να μην κουραστεί. Δεν τον άφησε βέβαια. Μόνο να την πάει και θα ερχόταν να την πάρει.

Είχαν αποφασίσει σήμερα να το πουν στις οικογένειες τους.

Η Μιρέλα δεν τους είχε αναφέρει τίποτα όλους αυτούς τους μήνες. Αν και είχε μια περίεργη συμπεριφορά, δεν τολμούσε να πει παραπάνω. Δεν ήθελε να το γρουσουζεύσει.

"Έχω κάτι να σας πω" τους ανακοίνωσε και όλοι ένευσαν θετικά. Η Γεωργία ανακάθισε στην θέση της. Ήταν υπερβολικά χαρούμενη για της πει για την Αμερική. Άλλη μέρα, έτσι και αλλιώς δεν φεύγω τώρα.

Ο Παύλος μπούκωσε ένα κοκάκι περιμένοντας την να μιλήσει. Η πρασινομάτες κοιτάχτηκαν στιγμιαία. Έπιασε για λίγο το κολιέ της και μίλησε.

"Είμαι έγκυος!" Φώναξε ενθουσιασμένα σηκώνοντας τα χέρια της στον αέρα. Η γιαγιά της γούρλωσε τα μάτια της και έπεσε κατά πάνω της. Την γέμιζε με φιλιά.

"Αλήθεια;" ρώτησε με το γλυκό στο στόμα ο Παύλος και χαμογέλασε με την χαρά της αδελφής του. Η Γεωργία έκανε το ίδιο.

"Ναι! Είμαι σχεδόν τριών βδομάδων!" Αναφώνησε.

"Θα γίνω θείος στα δεκατέσσερα, τι γαμάτο" η μεσαία του αδελφή τον χτύπησε στο σβέρκο. "Ει"

"Και γιατί δεν μας είπες τίποτα βρε κορίτσι μου; Δεν φτάνει που παντρεύτηκες κρυφά μας αφήνεις και στο σκοτάδι-" άρχισε την πάρλα και την γκρίνια η γιαγιά της ενώ την είχε αγκαλιά. Το είχε πάρει πολύ κατάκαρδα όταν έμαθε πως παντρεύτηκαν χωρίς να το πούνε σε κανέναν.

"Δεν ήθελα να το γρουσουζεύσω βρε νόννα. Άσε που είναι επίφοβα με τα δίδυμα. Στο κρεβάτι είμαι όλη μέρα" ήταν η σειρά της να γκρινιάξει. Είχε πιαστεί η πλάτη της όλη μέρα.

"Είναι δίδυμα!;" ρώτησε η Γεωργία αλλά πριν απαντήσει η Μιρέλα τους σταμάτησε η γιαγιά.

"Γιατί είναι επίφοβα; Πάει κάτι λάθος;" η κοπέλα της έριξε ένα καθησυχαστικό χαμόγελο.

"Όχι γιαγιά μου, είναι όλα καλά. Απλά είναι από εξωσωματική"

"Ακούγεται επίπονο" είπε ο Παύλος και ανατρίχιασε ελάχιστα. Μεγαλώνοντας του είπαν τα πάντα για την αδελφή του και όλη αυτή την ιστορία. Μπορεί να μην ήξερε για την έκτρωση αλλά ήταν σίγουρος πως κάτι είχε συμβεί. Θυμάται τότε, με την ζωγραφιά και την αύρα.

Οπότε πάντα προσπαθούσε να την ενθαρρύνει σε τέτοια θέματα ή να κάνει το θέμα πιο αστείο.

"Δεν ήταν! Βάζουν μόνο μια βελ-" της έκλεισε το στόμα με ένα κοκάκι.

"Δεν θέλω να ξέρω"

4 μήνες μετά.

"Ελα ρε μαλάκα που την γκάστρωσες και τώρα δεν μπορώ να φύγω" αναφώνησε ο Λάζαρος και ο κολλητός του τού έδωσε μια φάπα στο κεφάλι.

"Καταρχάς, μην φωνάζεις" κοίταξε τον διάδρομο. "Κατα δεύτερων, δεν φταίω εγώ που θες να φύγεις εδώ και τώρα. Η Γεωργία έχει μια ζωή εδώ, δώσε της λίγο χρόνο, σήμερα θα της το πει" βέβαια ο Λάζαρος ήταν ανυπόμονος μέχρι αηδίας. Ήθελε να φύγουν μαζί τώρα.

Ο Παύλος ήρθε μέσα στο πρώην δωμάτιο της Μιρέλας με κάτι μπογιές στα χέρια. "Όποτε και να το πεις, η Μιρέλα θα το πάρει κατάκαρδα" του έδωσε ένα μεγάλο πινέλο και άνοιξε την λιλά μπογιά.

"Έχει δίκιο το μικρό, Λάζαρε. Θα κλαίει και θα γίνεται θέαμα ακόμα και στο αεροδρόμιο. Ας το βγάλει απλά σαν τσιρότο" συμφώνησε ο Άγγελος με τον μικρό αδελφό της και πήρε ένα πινέλο.

"Τώρα που το σκέφτομαι, και η Ελλάδα δεν είναι άσχημη" τους απάντησε ειρωνικά και πήγε δίπλα τους για να τους βοηθήσει στο βάψιμο.

Αυτό ήταν το δωμάτιο της μικρής που αποφάσισαν πως θα το έκαναν λιλά. Το δωμάτιο του μικρού θα το έκαναν πράσινο ανοιχτό. Το δικό του δωμάτιο θα ήταν στο παλιό γραφείο του Άγγελου.

Μόλις έμαθαν πως θα έχουν ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στην Μιρέλα ήρθαν αμέσως αυτά τα χρώματα στο μυαλό. Οπότε είπε να μην κάνουν το κατεστημένο χρώμα, ροζ και μπλε, και να κάνουν μια μικρή αλλαγή. Δηλαδή λιλά και πράσινο.

Το σπίτι, με λίγα λόγια, ήταν λιλά, πράσινο, γκρι και κοραλί. Το αγαπημένο κομμάτι της Μιρέλας ήταν φυσικά ο κοραλί τοίχος.

"Παύλο έλα εδώ, δεν το κάνω μόνη μου αυτό!" Φώναξε ψιθυριστά η Γεωργία αγχωμένα μόλις μπήκε στο δωμάτιο.

Εκείνος άφησε αμέσως τα πινέλα. Τα αγόρια, τους έστειλαν καλή επιτυχία και πήγαν προς το δωμάτιο.

Άνοιξαν την πόρτα και βρήκαν την Μιρέλα να προσπαθεί να βολευτεί με το κινητό στο χέρι. Ήταν μόνο τεσσεράμιση μηνών αλλά η κοιλιά της είχε φουσκώσει πολύ παραπάνω.

"Γιατί με κοιτάτε έτσι;" τους ρώτησε καχύποπτα και άφησε το κινητό στην άκρη. Τα δύο μικρότερα αδέλφια κοιτάχτηκαν.

Ο Παύλος πήγε μετά από λίγο κοντά της για να την βοηθήσει να κάτσει καλύτερα.

"Τίποτα απλά ήθελα να σου πω κάτι" σαν τσιρότο, σαν τσιρότο.

"Δεν μου αρέσει το βλέμμα σου" της είπε και ευχαρίστησε τον αδελφό της. Αλλά σαν να της ήρθε αναλαμπή. "Γεωργία πες μου πως δεν έπαθε κάτι η γιαγιά"

"Όχι όχι, η γιαγιά είναι μια χαρά" είπε αμέσως για να την καθησυχάσει.

"Τότε;" κοίταξε άλλη μια φορά τον Παύλο.

"Θα μετακομίσω με τον Λάζαρο!" Είπε την μισή αλήθεια και η Μιρέλα σήκωσε τα χέρια ψηλά.

"Επιτέλους! Τόσο καιρό το περιμένω-" και επειδή ο Παύλος κατάλαβε πως δεν θα το έλεγε ποτέ η αδελφή του, πήρε τον λόγο πριν ενθουσιαστεί πολύ.

"Στην Αμερική" σιγή για κάποια δευτερόλεπτα. Η Μιρέλα κατέβασε τα χέρια της αργά και κοίταζε μια τον έναν, μια την άλλη.

"Που;" Δεν απαντούσαν. "Τι; Τι λέτε-"

"Μιρέλα, μη! Δεν κάνει να ταράζεται" πήγε κοντά της αλλά εκείνη την κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.

"Αυτό που κάνεις δεν είναι δίκαιο. Δεν μπορώ να μην ταραχτώ-"

"Σε παρακαλώ βρε αγάπη μου. Σκέψου το λίγο. Ήξερες πως ήθελα να πάρω μετάθεση. Είναι μια καλή ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι για εμένα"

Η Μιρέλα πήγε να ανοίξει το στόμα της αλλά το έκλεισε. Κοίταξε τον αδελφό της. "Το ήξερες, έτσι;" τον ρώτησε και εκείνος ένευσε θετικά.

Δεν μιλούσε κάνεις για λίγο.

Μην συγχυστείς. Έχει πάρει την απόφαση της και είναι ενήλικη.

Απλά θα μου λείψει.

"Αν σε κάνει ευτυχισμένη αυτό..." Δεν περίμενε κανείς αυτή την αντίδραση, ειδικά με τις ορμόνες της. "Να πας και να μας στέλνεις φωτογραφίες. Και το καλό που σου θέλω να έρχεσαι. Θέλω τα παιδιά μου να γνωρίσουν την θεία τους"

Η Γεωργία έπεσε κατά πάνω της και την αγκάλιασε. Της άφησε ένα φιλί στο μάγουλο. "Φυσικά και θα έρχομαι! Δεν χάνω εγώ τα ανιψάκια μου"

Έτσι και αλλιώς, δεν ήθελε να φύγει από τώρα. Ήθελε πρώτα να γεννήσει η αδελφή της. Είχαν αποφασίσει πως η μετακόμιση θα άρχιζε από Σεπτέμβρη.

[...]

"Και εσύ το ήξερες" Δεν τον ρώτησε, του το ανακοίνωσε μόλις ήρθε στο δωμάτιο.

Για την καλή σωματική του ακεραιότητα δεν μίλησε. "Ελα ρε Άγγελε! Γιατί δεν μου είπατε τίποτα; Έγκυος είμαι, όχι χαζή" είπε με παράπονο και τον ταρακούνησε. Εκείνος την κοίταξε γλυκά.

"Γιατί η Γεωργία δεν ήθελε να σε ταράξει. Και στο κάτω κάτω, μεγαλώσατε μαζί, ζήσατε η μία την άλλη πιο πολύ από τον Παύλο. Ήξερε πως εσύ μπορεί να το έπαιρνες πιο κατάκαρδα" τον κοίταζε με το ίδιο βλέμμα χωρίς να θέλει να παραδεχτεί πως έχει δίκιο.

Γύρισε το προσωπό της για να κοιτάει την ντουλάπα απέναντι τους. "Δεν το πήρα κατάκαρδα. Απλώς, θα μου λείψει" είπε έτοιμη να βουρκώσει. Ο Άγγελος έβαλε την φόρμα του και από πάνω, τίποτα εντείνοτας και άλλο τις ορμόνες της Μιρέλας, και μπήκε στα σκευάσματα.

Την πήρε αγκαλιά και εκείνη ακούμπησε το κεφάλι της στο στερνό του. "Ναι αλλά θα περνάει καλά εκεί. Και θα έρχεται" την ταρακούνησε. "Ελα όχι μην βάλεις τα κλάματα" της έσφιξε στην αγκαλιά του όταν είδε να δαγκώνεται και να γυαλίζουν τα μάτια της.

"Δεν θέλω να είναι μόνη της" η φωνή της έσπασε στα μισά της πρότασης.

"Δεν θα είναι μόνη της βρε Μιρελάκι, θα έχει τον Λάζαρο. Θα κάνει εκεί παρέες. Θα φτιάξει μια καινούρια ζωή χωρίς να ξεχνάει την παλιά" αυτά τα λόγια σε συνδυασμό με το χάιδεμα στα μαλλιά την βοήθησε.

"Σκέφτομαι λίγο εγωιστικά"

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ πως ναι μεν με νοιάζει που θα είναι μόνη της, αλλά με νοιάζει που δεν θα την έχουν τα μικρά μας" έσμιξε τα φρύδια του περιμένοντας να συνεχίσει. "Αυτα τα παιδιά δεν θα έχουν παππούδες. Θα έχουν μια γιαγιά και μια προ-γιαγιά. Ναι, θα έχουν ένα θείο δίπλα τους αλλά, δεν ξέρω"

Σηκώθηκε από την αγκαλιά του και τον κοίταξε. "Δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ; Τι θα τους πούμε όταν ρωτήσουν; Τι εξήγηση θα δώσουμε για όλα αυτά;" είπε την ερώτηση που την έτρωγε περισσότερο.

"Δεν... δεν ξέρω" παραδέχτηκε φωναχτά. Η Μιρέλα πήγε να απελπιστεί αλλά μίλησε ξανά.

"Δεν είναι ανάγκη να το μάθουν μικροί. Όταν μεγαλώσουν αρκετά και θα θέλουν απαντήσεις τότε θα τα πούμε. Αν είναι φυσικά άξιοι εμπιστοσύνης"

"Δεν πιστεύεις πως θα νιώσουν περίεργα;" χάιδεψε την κοιλιά της για να μην σκεφτεί αρνητικά.

"Δεν φταίνε ούτε αυτά ούτε εμείς με το παρελθόν. Σταμάτα να σε απασχολούν τέτοια θέματα. Μιρέλα, τελείωσαν όλα, δες που είμαστε!" Του χαμογέλασε.

"Έχεις δίκιο" έμειναν λίγα δευτερόλεπτα να κοίταζονται. "Θα με φιλήσεις ή θα συνεχίσεις να με κοιτάς" ο Άγγελος γέλασε με την πρόταση της. Και έκανε αυτό που του ζήτησε.

31 Αυγούστου 2029

Η Μιρέλα κουνιόταν προσπαθώντας να βολευτεί. Δεν μπορούσε να κινηθεί άνετα στο κρεβάτι, ειδικά τους τελευταίους δύο μήνες.

Τι μαξιλάρια, τι έξτρα σεντόνια, τίποτα δεν την βοηθούσε με αυτή την κοιλιά.

Ξεφύσησε δυνατά όταν συνειδητοποίησε πως ήθελε πάλι τουαλέτα. Ήταν η τέταρτη φορά από όταν ξάπλωσε και η ώρα ήταν μόνο δύο.

"Άγγελε!" Φώναξε ψιθυριστά για να τον ξυπνήσει. Δεν μπορούσε να σηκωθεί εύκολα μόνη της οπότε τον ξυπνούσε κάθε φορά. Τον λυπόταν αλλά δεν γινόταν να το περνάει όλο αυτό μόνη της!

Εκείνος της μούργκρισε και έχωσε το πρόσωπό του στο μαξιλάρι. Η Μιρέλα τον κοπάνησε.

"Τουαλέτα πάλι;" την ρώτησε με καλυμμένο το πρόσωπό του.

"Ναι, σήκω" ήταν όλη μέρα στην δουλειά αυτές τις μέρες γιατί ήξερε πως θα γεννήσει σε λίγο και δεν θα μπορούν να πηγαίνουν. Είχαν ορίσει και ημερομηνία για τα μωρά. Δώδεκα Σεπτεμβρίου.

Ο Άγγελος σηκώθηκε όρθιος και πήγε στην μεριά της, για να την βοηθήσει. Εκείνη αδημονούσε την μέρα που θα σταματούσε να πηγαίνει τουαλέτα για τρεις. Ήταν το πιο κουράστηκα πράγμα μέσα στην μέρα.

Αλλά μάλλον βιάστηκε να μιλήσει.

Η Μιρέλα έπιασε τα δύο του χέρια με τα δικά της και σηκώθηκε, επιτέλους, όρθια. Αλλά ένιωσε μια πολύ περίεργη αίσθηση κάτω χαμηλά, σαν να μην μπορούσε να κρατηθεί άλλο.

Κοίταξε κατευθείαν κάτω και είδε νερά να τρέχουν στα μπούτια της και σιγά σιγά στο πάτωμα. Ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρη πως αυτό δεν ήταν ούρα.

"Εε Άγγελε" είπε για να τον ξυπνήσει μιας και φαινόταν λες και κοιμόταν όρθιος. Εκείνος άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε.

"Τι έγινε;" την ρώτησε μόλις οι ματιές τους συναντήθηκαν.

"Νομίζω πως σπάσαν τα νερά" και πανικός.

"Τι;" κοίταξε αγχωμένα κάτω και τα είδε και αυτός. Είχε ξυπνήσει εντελώς πλέον. "Μα πως; Αφού δεν είσαι στο μήνα σου" είπε στον εαυτό του και την έβαλε να κάτσει όσο θα έφερνε τα πράγματα.

"Νομίζω γίνεται να σπάσουν και πιο νωρίς" είπε αλλά δεν νομίζει πως την ακουγε. Έτρεχε πανικόβλητος πέρα δώθε. Άρχισε να αγχώνεται και αυτή.

Η Μιρέλα πήγε να σηκωθεί να τον βοηθήσει. "Κάτσε κάτω, το 'χω" Φυσικά και δεν το 'χε.

"Μα δεν πονάω"

"Μιρέλα!"

"Καλά" παλουκώθηκε κάτω και προσπάθησε να ελέγξει τις ανάσες της. Της είχαν πει πως βοηθάει ακόμα και αν δεν πονάει.

Πήρε το κινητό της από το κομοδίνο. Έπρεπε να ειδοποιήσει τους πάντες πριν αρχίσει να πονάει. Πληκτρολόγησε πρώτα τον αριθμό του Παύλου. Ήταν σίγουρη πως θα είναι ξύπνιος τέτοια ώρα.

"Μιρέλα;" ρώτησε μόλις το σήκωσε στο δεύτερο χτύπημα και ήταν σίγουρη πως είχε σμιγμένα φρύδια.

"Παύλο, ειδοποίησε τους πάντες πως γεννάμε" προσπάθησε να πει με ψυχραιμία αλλά ήταν δύσκολο όταν έβλεπε τον Άγγελο να μπερδεύει τις πάνες με τις σερβιέτες.

"Γενν- ΤΙ;"

[...]

"Πονάς;"

"Άγγελε, για εκατοστή φορά, όχι!" Φώναξε και οι γιατροί τινάχτηκαν από την φωνή. Ο άντρας βέβαια συνέχισε να κοιτάει αγχωμένα και να της κράτα το χέρι καθώς μετράνε που βρίσκεται η αναστολή της.

Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ένας γιατρός και η Μιρέλα μπορούσε να ακούσει την γιαγιά της και την Αγάπη να τσιρίζουν.

"Είστε τυχαιροί, υπάρχει διαθέσιμο χειρουργείο" το ζευγάρι χαμογέλασε με αυτά τα νέα.

"Θα πρέπει να περάσετε έξω" είπαν του Άγγελου και αφού της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο βγήκε έξω να βρει τους υπόλοιπους.

□□□

Κοίταζε το ταβάνι για ακόμη μια φορά. Το άγχος που είχε προηγούμενος είχε αντικατασταθεί με ενθουσιασμό.

Ήθελε τόσο πολύ να γνωρίσει τα παιδιά της. Η καρδιά της χτύπαγε υπερβολικά πολύ δυνατά που οι γιατροί την ρώτησαν αν πονάει, γιατί φαινόντουσαν αυξημένοι παλμοί στο μηχάνημα.

Δεν ένιωθε τίποτα είναι η αλήθεια. Ούτε δείγμα πόνου. Μόνο ανυπομονησία.

Η μαία της έλεγε καθησυχαστικά λόγια στο αφτί και εκείνη χαμογελούσε ακόμα περισσότερο.

"Βλέπω δύο κεφαλάκια" λέει. "Με πολύ όμορφα κάστανα μαλλάκια" όσο άρχιζε της περιγραφές ήθελε να κοιμηθεί και να τα ονειρευτεί και άλλες τόσες φορές.

Σε παρακαλώ ας κλάψουν.
Σε παρακαλώ ας κλάψουν.
Σε παρακαλώ ας κλάψουν.

Και ένα δυνατό κλάμα ηχεί στο χειρουργείο. Βάζει κατευθείαν τα κλάματα από ανακούφιση.

Ήταν σώα και αβλαβείς.

Άκουγε το κλάμα για αρκετή ώρα και ζητούσε να τα δει.

Την έραψαν και έβγαλαν το κάλυμμα από πάνω της για να μην βλέπει την κοιλιά της.

Είδε δύο πανέμορφα μωράκια να την κοιτάζουν με παρόμοιο βλέμμα. Το ένα είχε ολοστρόγγυλα πράσινα μάτια και το άλλο γατίσια γκρι.

Της τα έδωσαν στην αγκαλιά της και ένιωσε πως όλος ο κόσμος μπορεί να σταματήσει τώρα. Σε αυτή την στιγμή.

Υποσχέθηκε πως θα τα προστατέψει με όλη της την ζωή.

[...]

Το δωμάτιο της στην κλινική είχε γεμίσει με εκατοντάδες ροζ και μπλε μπαλόνια. Διάφορα αρκουδάκια ήταν ακουμπησμένα στις καρέκλες και άλλα τόσα κοραλί λουλούδια.

Χαιρόταν σαν μικρό παιδάκι μέσα σε όλα αυτά τα χρώματα που έσπαγαν την μονοτονία του άσπρου.

Τα δύο ολόιδια μωράκια τους τώρα ήταν το ένα στην αγκαλιά του Άγγελου και το άλλο στης Μιρέλας.

"Θεέ μου, θα το φάω! Τι όμορφη που είσαι εσύ" έκανε η Αγάπη στο μωρό με τα γκρι ματάκια να την κοιτάνε με απορία. Η Μιρέλα γέλασε με την αντίδραση της.

Ήταν όλοι μέσα στο δωμάτιο και κοίταζαν τα μωρά. Ήταν τα πιο όμορφα μωράκια του ορόφου.

Ήταν και η Εύη εκεί κοιτώντας με ένα χαμόγελο στα χείλη. Χαιρόταν πολύ με τα παιδιά ακόμα και αν αυτής της στερήθηκε το ένα.

Η Χριστιάννα κοίταζε τον εγγονό της που την παρατηρούσε τόση ώρα με τα πράσινα ματάκια του. Ήταν ίδια με της Μιρέλας.

Όλοι έκαναν σχόλια και μιλούσαν μεταξύ τους μέχρι που ο Παύλος έκανε την ερώτηση φωτιά.

"Και πως θα τα πείτε;" ρώτησε κοιτώντας το γκριζομάτικο.

Ο Άγγελος κοίταξε την Μιρέλα με ένα γλυκό χαμόγελο. Πήρε τον λόγο η γυναίκα. "Αποφασίσαμε τα ονόματα πριν λίγο καιρό" ξεκίνησε και ο Βασίλης την κοίταξε με ένα χαμόγελο. Ήξερε πως δεν θα τα βγάλει με τα ονόματα των γονιών τους αλλά κάπως αλλιώς.

"Οπότε" έδειξε προς τον Άγγελο που κρατούσε την κόρη τους. "Αυτή είναι η Δέσποινα" και μετά προς του γιού της. "Αυτός είναι ο Συμεών"

Η Εύη την κοίταξε με ευγνωμοσύνη έτοιμη να συγκινηθεί με την πράξη τους και οι υπόλοιποι χαμογέλασαν.

Οι κρύσταλλοι λάμπουν.

[...]

"Ελα ρε Μιρέλα, είπες δεν θα κλάψεις!" Είπε η Γεωργία έτοιμη να βάλει και αυτή τα κλάματα βλέποντας την αδελφή της. Ο Παύλος τις κοιτούσε προσπαθώντας να μην κλάψει και ο ίδιος. Να κρατήσει μια ισορροπία.

"Δεν φταίω εγώ, εσύ ήθελες να σε αποχαιρετήσουμε στο αεροδρόμιο" τελικά ο Άγγελος έκανε την καλύτερη δουλειά που έλεγε αντίο στον φίλο του από το σπίτι. Για να γλυτώσουν αυτά.

"Ελάτε εδώ" έκανε και έπεσαν και οι δύο στην αγκαλιά της λες και δεν θα την έβλεπαν ξανά. Η νόννα ήταν σπίτι, την χαιρέτησε από εκεί γιατί δεν μπορούσε να έρθει. Αλλιώς μπορεί να έχανε και το αεροπλάνο.

Η Μιρέλα της έτριψε την πλάτη. Όταν το έκανε αυτό ένιωθε την αγκαλιά πιο γεμάτη. Και ειδικά τώρα που έφευγε, ήθελε να την θυμάται. Ποιος ξέρει σε πόσο καιρό θα την δουν ξανά.

Ελάτε δεν πάω στον πόλεμο. Θα σας έρχομαι. Τώρα θέλουμε πρώτα να τακτοποιηθούμε. Εκατό τοις εκατό θα έρθω τα Χριστούγεννα. Το υπόσχομαι" από την την στιγμή που το υποσχέθηκε, δεν είχαν καμία αμφιβολία.

"Αν δεν παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο, θα πάρουμε το πρώτο αεροπλάνο να σε βρούμε" την απείλησε ο Παύλος και εκείνη γέλασε. Τους χάλασε και τους δύο τα μαλλιά και απομακρύνθηκαν.

Η Μιρέλα σκούπισε τα δάκρυα της που έπεφταν στα μάγουλα της και ρούφηξε την μύτη της. Ήταν δάκρυα συγκίνησης και λύπης μαζί.

Γιατί επιτέλους η αδελφή της θα έφευγε να κάνει κάτι που θέλει. Και δεν μπορεί να πάει κόντρα σε αυτό.

"Θέλω να μου στέλνεις τα παιδιά κάθε μέρα" γύρισε και είπε στην μεγάλη αδελφή και εκείνη ένευσε θετικά. Ο Παύλος κοιτούσε αλλού προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα της. Θα έβαζε και αυτός τα κλάματα τελικά.

"Να προσέχετε, ναι;" τους έτριψε τα χέρια και τους κοίταζε στα μάτια.

Μπλε, μπλε και πράσινο.

"Και εσύ"

Τους χαμογέλασε και πήρε τις βαλίτσες της να πάει προς τον Λάζαρο που τους κοιτούσε με συμπόνια. Μακάρι και αυτός να είχε αδέλφια και να ζούσε αυτή την αγάπη.

Καθώς απομακρυνόταν ο Παύλος τύλιξε το χέρι του στους ώμους της Μιρέλας. Εκείνη έκανε πλάγια το κεφάλι της για να το ακουμπήσει στον ώμο του. Όσο μπορούσε δηλαδή γιατί σιγά σιγά δεν τον έφτανε.

Η Γεωργία γύρισε το κεφάλι της και τα τρία αδέλφια είχαν ένα χαμόγελο στα χείλη. Χαιρετούσαν από μακρυά με ψηλά τα χέρια.

(Πεντε χρόνια μετά)
2034.

Έπεσαν στο κρεβάτι εξουθενωμένοι.

"Έπρεπε κάποιος να μας προειδοποιήσει πόσο δύσκολα είναι τα δίδυμα. Νομίζω πως θα φρίξω" είπε η Μιρέλα και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του άντρα της.

"Μην φωνάζεις και ξυπνήσουν θα σε σκοτώσω" την απείλησε με τα μάτια του ξεκίνησαν να κλείνουν τραγικά πολύ.

"Δεν έπρεπε να τους πούμε για την Αγάπη" τους είπαν πως αύριο θα γνωρίσουν το μωρό της Αγάπης και του Βασίλη. Ενθουσιάστηκαν περισσότερο από όσο έπρεπε. Η υπερένταση δεν πέρναγε. Ώσπου κουράστηκαν και αποκοιμήθηκαν σαν πουλάκια.

"Που να λέγαμε πως έρχεται και η Γεωργία με τον Λάζαρο" του έκανε σουτ λες και μπορούν να τον ακούσουν και την έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του.

Έκατσαν για λίγα λεπτά έτσι, με την ηρεμία τους, αφουγκανίζοντας την όμορφη ησυχία.

"Άγγελε"

"Πες μου"

"Είσαι ευτυχισμένος;" τον εξέπληξε αυτή η ερώτηση.

"Φυσικά Μιρελάκι μου, πιο πολύ από ποτέ"

"Δηλαδή, δεν το άλλαζες με τίποτα στον κόσμο"

"Όχι"

"Έτσι μοιάζει η γαλήνη δηλαδή;" γέλασε στην ερώτηση της αφήνοντας ένα απαλό φιλί στα μαλλιά της.

"Μετά την λύτρωση είναι η γαλήνη μου έλεγε η μάνα μου. Οπότε ναι, έτσι μοιάζει" αυτή η απάντηση γέμισε όλα τα ερωτήματα της.

"Νομίζω και εγώ πως, έτσι μοιάζει"

(Δωδεκα χρονια μετά)
2046.

"Μαμά, δεν είσαι σοβαρή που θα φορέσεις ένα χρυσό φόρεμα στην εβδομάδα μόδας" της είπε με απαξίωση η Δέσποινα με το που την είδε. Εκείνη αναφώνησε.

"Γιατί; Τι έχει;"

"Ξεπερασμένο και απλό. Κάτι που δεν σε χαρακτηρίζει" η Μιρέλα έσμιξε τα φρύδια της.

"Αυτό το φόρεμα Δέσποινα θα το πάρεις εσύ κάποτε! Ξες τι έχει περάσει αυτό..." κοιτάζοντας στον καθρέφτη το μυαλό της ταξίδεψε πίσω σε εκείνη την μέρα.

"Ναι ναι, έκανες πρόταση γάμου στον μπαμπά, τα ξέρω" της είχε πει αυτή την ιστορία ίσα με εκατό φορές. Και της έλεγε όλη την ώρα να κάνει αυτές τις πρώτες κινήσεις και να είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα.

"Μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από μια πρόταση γάμου" της έκλεισε το μάτι και πήγε να βαλει τα παπούτσια της. Η Δέσποινα την ακολούθησε από πίσω.

"Όλο υπονοούμενα πετάς τελευταία για τότε. Να αρχίσω να φοβάμαι; Είμαι υιοθετημένη;" η Μιρέλα γέλασε δυνατά και ξανά πήγε στο χολ με την κόρη της ακόμα πίσω της.

"Συμεών, αγάπη μου, πως σου φαίνομαι;" ρώτησε τον γιο της κάνοντας μια στροφή. Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει και της χαμογέλασε.

"Τι μάνα έχω εγώ!" Είπε και η Μιρέλα του άφησε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο ως ευχαριστώ.

"Ρε μαμά, κάτι σε ρώτησα" είπε η Δέσποινα από πισω με τσιριχτή φωνή. Απαπα, ίδιος ο πατέρας της.

"Όταν γυρίσω θύμησε μου να σου πω την ιστορία των ονομάτων σας" της είπε αφήνοντας της και αυτής ένα φιλί στο μάγουλο. Κοιτούσε αποσβολωμένη αλλά ένευσε θετικά.

Είχε σκοπό να τους τα πει όλα. Καλά όχι όλα, αυτά που χρειάζεται να ξέρουν. Έπρεπε να ξέρουν, στο κάτω κάτω οικογένεια τους είναι και αυτοί.

Έφτιαξε το κολιέ με το πράσινο κρύσταλλο και στον τοποθέτησε ακριβώς στην μέση του λαιμού της.

Πήρε την τσάντα της και βγήκε εξω από το σπίτι στο Μιλάνο. Είχαν έρθει εδώ για κάτι μέρες, για την εβδομάδα μόδας.

Η Μιρέλα θα παρουσίαζε τα εξήντα-έξι φορέματα της που άρεσαν πιο πολύ στον κόσμο. Ήταν η πρώτη στην λίστα ως η καλύτερη σχεδιάστρια. Το όνειρο της είχε γίνει πραγματικότητα. Παππού κάναμε το όνειρο μας πραγματικότητα.

"Έτοιμη;" την ρώτησε ο Άγγελος μέσα στο αμάξι. Εκείνη ένευσε θετικά. Της έριξε μια ματιά και χαμογέλασε.

"Καιρό έχεις να βάλεις αυτό το φόρεμα" ξεκίνησε το αμάξι. Η γυναίκα του τού χαμογέλασε.

"Μπορείς μετά αν θες να μου το βγάλεις" τον είδε να μειδιάζει με την άκρη του ματιού της. Όσο μεγάλωνε ήταν πιο ωραίος.

"Έχεις άγχος;" την ρώτησε μετά από λιγη ώρα. Εκείνη ένευσε αρνητικά.

"Καθόλου" Δεν είχε δώσει πιο σίγουρη απάντηση στην ζωή της. Κοίταξε τον καθρέφτη και έβαλε αλλη μια στρώση κόκκινου κραγιόν. Φούντωσε λίγο παραπάνω τα μαλλιά της με τα χέρια της και εκείνη την ώρα σταμάτησαν.

Κατέβηκαν από το αμάξι και προχώρησαν χέρι χέρι μέχρι μέσα. Το μέρος ήδη άρχισε να γεμίζει και τα μοντέλα να τρέχουν πέρα δώθε για να βγουν σε μισή ώρα.

"Εγώ πάω στην θέση μου" της ανακοίνωσε ο Άγγελος. "Θα σκίσεις" την φίλησε στα χείλη και μπορεί να πει πως ήταν από τα πιο όμορφα φιλιά που έχουν δώσει. Οι γλώσσες τους μπλέχτηκαν για λίγα δευτερόλεπτα και ήταν γεμάτες εκπληρωμένες υποσχέσεις.

Η ζωή ήταν υπέροχη όταν ήταν οι δύο τους.

Μόλις απομακρύνθηκαν η Μιρέλα σκούπισε λίγο τα χείλη του από το κραγιόν και έτρεξε προς την πασαρέλα να βρει την παρουσιάστρια. Ο Άγγελος την κοιτούσε με περηφάνια.

Από μακρυά ειδε μια γυναίκα, λίγο μικρότερη από αυτήν με διάφορα χαρτιά στο χέρι. Πήγε προς το μέρος της για να την ρωτήσει σε ποιο καμαρίνι να πάει για να βοηθήσει τα κορίτσια.

"Scusa?" Συγγνώμη; Την ρώτησε και αυτή έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος της. Χαμογέλασε λαμπρά.

''Εσείς πρέπει να είστε η κυρία Τριανταφυλλίδη, χαίρω πολύ" της έτεινε το χέρι της και η Μιρέλα ανταπέδωσε αμέσως πάρα το σοκ της που μιλάει ελληνικά.

"Θαυμάζω πάρα πολύ τα σχέδια σας. Σας εύχομαι καλή επιτυχία" κάθε φορά που της το έλεγαν αυτό ένιωθε σαν παιδάκι που του έλεγαν μπράβο.

"Σας ευχαριστώ πολύ"

Παρατήρησε της Κέλλυ από μακρυά και χαμογέλασε.

"Θέλω μόνο το όνομα σας για να σας τσεκάρω στην λίστα" της έκανε η γυναίκα. Ποιος ξέρει πόσα ονόματα είχε να σημειώσει η καημένη.

"Μιρέλα"

"Σαν την τραγουδίστρια;"

ΤΈΛΟΣ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΕΛΕΊΩΣΕ.

Αυτό το βιβλίο το έχω βαθιά στην καρδιά μου και εύχομαι να το αγαπήσατε όσο εγώ.

Εύχομαι να σας περασε πολλά μηνύματα.

Και εύχομαι επίσης να βρείτε την γαλήνη που βρήκε η Μιρέλα και ο Άγγελος. Όλοι στο τέλος θα βρούμε την γαλήνη μας.

Αυτό το βιβλίο άρχισε πολύ τυχαία. Στην αρχή σκέφτηκα μια κοπέλα που θα φοβάται τα πυροτεχνήματα. Και σιγά σιγά άρχιζε να σχηματίζεται όλη αυτή η ιδέα στο μυαλό μου.

Όντως, το ποσό και πως μπλέκονται όλοι φαίνεται σαν Χόλιγουντ. Αλλά πιστεύω αυτή την μαγεία έχει αυτό το βιβλίο.

Γιατί αυτό το βιβλίο καθώς το έγραφα πέρασε μεθύσια, χαρές, λύπες, αμέτρητες βόλτες με αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και πολλά κλάματα.

Το άρχισα όταν ήμουν δεκατέσσερα, το ανέβασα στα δεκαπέντε και βάζω μια τελεία στα δεκαέξι. Οπότε συγγνώμη για τυχόν λάθη.

Το ανέβασα εξαιτίας του κολλητού μου. Που όταν το είπα την ιδέα μου λέει "αυτό θα το διάβαζα". Οπότε να 'μαστε εδώ.

Το αγάπησα και λυπάμαι τόσο πολύ που τελείωσε ΑΛΛΛΑΑΑΑ έρχονται πολλα πραγματάκια.

Σε λίγο καιρό, σε πολύ λιγότερο από ο,τι νομίζετε, έρχεται το επόμενο βιβλίο. Που ανυπομονώ παρα πολύ να το μοιραστώ μαζί σας και να περάσουμε ακόμα ένα ταξίδι.

Ελπίζω να τα πούμε στο επόμενο βιβλίο.

Λέμε αντίο στην Μιρέλα και τον Άγγελο και έχετε και από αυτούς πολλά πολλά φιλιά. Ευχαριστώ πολύ που φτάσατε ως εδώ.

Να πίνετε νερό και να κάνετε το σκιν κεαρ σας!! Ο εαυτός μας πάνω από όλα.

Θα τα ξαναπούμε💗

Φιλούμπες,
Στέλλα🎀