Είχαν συνέλευση.

Η συνέλευση κατά την γνώμη της ήταν το πιο βαρετό πράγμα αλλά-συνήθως-γίνονται με σκοπό.

Σήμερα ευτυχώς ή δυστυχώς έγινε με σκοπό. Είχαν μαζευτεί όλοι στην αίθουσα με το μεγάλο τραπέζι.

Όλοι φυσικά ήταν στην ώρα τους, εκτός από την Μιρέλα. Η Ζέτα είχε έναν εκνευρισμό διότι το πρωί ο Άγγελος της ανακοίνωσε το τέλος της-κάτι σαν-σχέσης τους.

Ήξερε πως αν αυτή την στιγμή έβλεπε το αφεντικό της θα πετούσε πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε.

Όταν ήρθε λοιπόν αργοπορημένη η Ζέτα κάθισε σιωπηλή, δεν ήθελε να μιλήσει πολύ σε αυτή την συνάντηση. Δεν είχε και όρεξη.

Κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού και δίπλα της ήταν ο Άγγελος που την κοίταζε με μισό μάτι. Ήξερε πως θα της έκανε μετά μαθήματα για το πως να είμαι σωστή ως διευθύντρια της εταιρίας.

Δεν την ένοιαζε, γιατί αυτή ποτέ δεν τον άκουγε και αυτός νευρίαζε.

"Τι έγινε και έπρεπε λοιπόν να κάνουμε συμβούλιο τελευταία στιγμή;" ρώτησε η Μιρέλα μιας και αυτή δεν είχε συγκαλέσει κάποιο συμβούλιο.

Ο Βλάσης καθάρισε τον λαιμό του. "Το πρωί ήρθε στο φαξ ένα χαρτί. Συγκεκριμένα μια φωτογραφία. Που ήταν ο Ευθυμίου με κάτι άλλους" έσμιξαν όλοι τα φρύδια και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Μέσα σε αυτούς είναι ο Ηλίας, Αγγελε" σιγή. Επικράτησε σιγή.

Η Μιρέλα κοίταξε τον Βλάση. Δεν ήξερε την αλήθεια. Μπορεί να ήξερε κάποια πράγματα για την οργάνωση εξαιτίας του Αποστόλη και των γονιών της αλλά όχι για αυτήν.

"Μπορώ να δω την φωτογραφία;" ρώτησε ο Άγγελος προσπαθώντας να σκεφτεί λογικά. Γιατί αν δεν το έκανε μέσα σε λίγα λεπτά σίγουρα θα ξεσπούσε το χάος.

Μόλις είδαν την φωτογραφία κατάλαβε πως ήταν μέρος της οργάνωσης. Τον θυμάμαι.

Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της αλλά ευτυχώς δεν την παρατήρησε κάνεις. Ήταν όλοι απασχολημένοι με το να βλέπουν την φωτογραφία και όχι αντιδράσεις.

Ήταν στενός φίλος. Ήταν πολύ στενός φίλος. Του είχανε δώσει πολλές φορές εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ή γυναικών.

Απλά το όνομα του ήταν Κάπα και όχι το κανονικό του. Επίσης ήταν διαφορετικός τότε. Πιο νέος σχετικά.

Η φωτογραφία όμως είναι τωρινή. Λες και τραβήχτηκε λίγο πριν την στείλει.

Μονό ο Βλάσης ήξερε τι γίνεται με την οργάνωση μόνο και μόνο από τους γονείς της Μιρέλας. Αυτά που του επιτρεπόταν να ξέρει. Οι υπόλοιποι δεν είχαν ιδέα.

Ο Άγγελος κοιτούσε την φωτογραφία προσπαθώντας να βγάλει μια άκρη. Έφερε τα χαρτιά του Ευθυμίου. Αποκλείεται να του είχε ξεφύγει τέτοια πληροφορία.

"Δηλαδή αυτό τι σημαίνει;" ρώτησε η Μιρέλα που υποτίθεται δεν ήξερε τίποτα. Ο Ευθυμίου υπήρχε περίπτωση να μην την θυμάται.

Δεν την είχε δει ποτέ και φωτογραφίες της από τοτε δεν υπάρχουν. Ήταν κανόνας. Δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε μια δικιά της εξαιτίας του ονόματος της.

Οπότε κανείς δεν έχει απόδειξη πως αυτή ήταν η Σάρα.

Όλοι διασκορπίστηκαν στους ορόφους από εντολή του Βλάση, για να βρούνε και άλλες πληροφορίες.

Είχαν μείνει οι τρεις τους.

"Σημαίνει πως είναι μπλεγμένος" απάντησε στην ερώτηση της ο Βλάσης. Εκείνη άνοιξε τα μάτια και καλά έκπληκτη.

Ηθοποιάρα.

"Σε τι;"

"Σε μια οργάνωση. Δεν είναι ανάγκη να μάθεις παραπάνω. Σκέψου είναι αυτή που πλήρωναν οι γονείς σου μηνιαία" πήρε τον λόγο ο Αγγελος.

Για αυτό τόσο μεγάλοι λογαριασμοί.

"Γιατί να τους πληρώνουν;" ανασήκωσε τους ώμους, δεν είχε ιδέα. Κάτι με τον Αποστόλη είχε γίνει.

Τον έβλεπε να ψάχνει άδικα στα χαρτιά αλλά λογικό να μην βρει τίποτα."Μήπως από την στιγμή που δεν είναι εκεί χρησιμοποιούσε τότε άλλο όνομα;" πέταξε μια τυχαία ιδέα.

Την κοίταξαν και οι δύο.
Είχε δίκιο.
Αποκλείεται να είχε το όνομα του αν ήταν τόσο στενός φίλος όσο κατάλαβαν πως ήταν.

"Ναι αλλά γιατί να μας στείλουν το φαξ;" Δεν μίλησε. Έπρεπε να πάει να του μιλήσει να μάθει επιτέλους τι θέλει. Δεν γίνεται όλη την ώρα να μπαίνει στην ζωή της.

"Ήρθε και μου μίλησε πριν κάτι μέρες. Λεφτά ήθελε. Του τα έδωσα, δεν ξέρω τι άλλο θέλει"

"Θα σταματήσουμε να τους στέλνουμε λεφτά" είπε η μοναδική γυναίκα. Ούτε φράγκο δεν ήθελε να παίρνει αυτός.

"Τι;" είπαν ομόφωνα.

"Τι τι; Κάτι θέλουν για όλα αυτά. Αν τους κόψουμε τον αέρα θα σταματήσουν και θα μας πουν στα ίσα"

"Ναι αφού πρώτα μας σκοτώσουν"

"Θα σκοτώσουν εμάς; Δεν τολμάνε. Αν το κάνουν, πάει το έργο, και πάει και η οργάνωση που λες ότι έχουν" θα τον έφερνε στα όρια του. Δεν θα πήγαινε αυτή σε αυτόν αλλά αυτός σε αυτήν.

"Ένα δίκιο το έχει" είπε ο Βλάσης που άφησε τα χαρτιά στην άκρη. Ήταν μια λύση.

"Δεν είναι η ώρα για να τον δοκιμάσουμε"

"Εμείς έχουμε περισσότερη επήρεια πάνω του. Ειδικά του Ευθυμίου. Αν βγούμε εμείς από το έργο βγαίνουν αυτόματα όλοι"

"Μιρέλα-"

"Όχι αυτό θα κάνουμε. Εσύ δεν μου λες να πάρω ευθύνες; Ορίστε" φτιάχνει σχέδιο πάνω στο δικό του. Ήταν η μόνη λύση αν το σκεφτόντουσαν καλά, δεν μπορούσαν να βγουν από το έργο. Εκτός από ότι θα έχαναν πολλά λεφτά, δεν τους βόλευε να μην γίνει η Ελλάδα διάσημη για ένα έργο που είναι η εταιρία μέσα.

Ο Άγγελος βέβαια δεν καταλάβαινε τον εκνευρισμό της στον Ηλία. Οπότε έκανε βήμα πίσω και συμφώνησε.

[...]

"Και πραγματικά δεν ξέρω πως να της αλλάξω την γνώμη γιατί έτσι και τους κόψουμε την πληρωμή θα χρεωκοπήσουν και θα έρθουν για αυτήν. Και ναι έχει δίκιο, αποκλείεται να την σκοτώσουν, όχι εμάς. Είναι η Μιρέλα Τριανταφυλλίδη, έτσι και την σκοτώσουν θα γίνει το μεγαλύτερο σκάνδαλο, οπότε δεν τους βολεύει ούτε αυτούς. Και με αγχώνει το γεγονός-" τα έλεγε όλα αυτά χωρίς ανάσα, κάτι που έκανε την Δέσποινα να φοβηθεί για το αν πάθει ασφυξία.

"Κάτσε κάτσε κάτσε. Λοιπόν, με λίγα λόγια μου λες πως, η Μιρέλα έκοψε την πληρωμή που έδιναν οι γονείς της γιατί έμαθε πως είναι ο Ευθυμίου μέσα, αλλά εσύ φοβάσαι μην της κάνουνε κακό"

"Μέσες άκρες, ναι" ακούμπησε την πλάτη του στην άνετη καρέκλα καθώς την κοίταζε. Εκείνη χαμογέλασε.

"Αυτό είναι γλυκό. Οπότε αυτόματα φύγαμε από την Μαρίνα, έτσι;" ο Άγγελος πήγε να ανοίξει το στόμα του αλλά δίστασε για λόγο.

Η αλήθεια είναι πως αυτές τις μέρες την σκέφτεται όλο και λιγότερο. Στόχος του είναι να την θυμάται ελάχιστα, να θυμάται πως είχαν μια υπέροχη σχέση. Άλλο που τελείωσε άδοξα.

"Νομίζω... ναι" και δεν το πίστευε αυτό που έλεγε. Η Δέσποινα σημείωσε κάτι στο κίτρινο τετράδιο και έπιασε τα ξανθά μαλλιά της σε έναν ψηλό κότσο.

"Δηλαδή τώρα, αφού το τελείωσες και μέσα σου αυτό με την Μαρίνα-τουλάχιστον είσαι σε ένα στάδιο-δεν θες να γίνει το ίδιο με την Μιρέλα"

"Βασικά, απλά αγχώνομαι. Κάνει του κεφαλιού της χωρίς να ξέρει την δύναμη που μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος"

Συνέχισε να τον κοιτάει. Μωρέ ξέρει τι δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος, απλά δεν θέλει να στο πει.

"Μπορεί να έχει σχέδιο" πέταξε μια ιδέα χωρίς να έχει ιδέα όντως τι σχεδιάζει.

"Μπορεί όντως, αλλά πιο πολύ νεύρα την είδα να έχει πάρα σχέδιο"

Εσμιξε τα φρύδια της. "Νεύρα για τι;"

"Δεν ξέρω, όταν είδε πρώτη φορά τον αδελφό μου ήταν περίεργη. Μου εξήγησε πως τον ήξερε από παλιά αλλά δεν είχαν σχέσεις. Απλά κάτι δεν κολλάει"

Ήταν αρκετά έξυπνος. Απλά δεν είχε τόση φαντασία ώστε να καταλάβει τι όντως είχε συμβεί. Ξανασημείωσε στο τετραδιο.

Δεν ήταν η ώρα να φανεί η αλήθεια.
Και πάνω από όλα δεν θα την έλεγε αυτήν.

Ημερολόγιο
16/1/18

"Όλα καλά;" την ρώτησε η Μαρίνα καθώς ήταν αγχωμένη. Σήμερα όλη μέρα έτρεχε για τα μαθήματα. Έχει πέσει τραγικά πολύ και είναι σίγουρη πως στους βαθμούς θα γίνει χαμός.

"Ναι είμαι απλώς κουρασμένη" το τζιν την στένευε και η μπλούζα ξαφνικά ήταν πιο πολύ ζεστή από ότι θα έπρεπε. Η κοιλιά της πονούσε και δεν περνούσε με τα παυσίπονα.

"Σίγουρα; Θες να πας σπίτι; Θα πάω εγώ αν είναι στην αποστολή και κάνε τα έγγραφα αύριο" προσπάθησε να την βοηθήσει. Ένευσε όμως αμέσως αρνητικά.

Ηταν μέσα στο γραφείο της. Είχε παντού χαρτιά απλωμένα και το κουτάκι με τα παυσίπονα. Το πρωί είχε πέντε μέσα, περιττό να πω πως πλέον δεν τα έχει.

"Μιρέλα πόσα χάπια πήρες;" κοίταξε το κουτάκι δίπλα της και έτριψε τους κροτάφους της. Ευτυχώς που έχει ηχομόνωση εδώ μέσα γιατί θα την έβριζε που την αποκαλεί έτσι. Ποτέ δεν την έλεγε Σάρα.

"Ένα ανά δύο ώρες" έσμιξε τα φρύδια της.

"Γιατί;"

"Γιατί πονάω"

"Που πονάς;" έπιασε το κεφάλι της να δει μήπως έχει πυρετό. Αντίθετα βέβαια, υποθερμία παίζει να είχε.

Δεν μίλησε, δεν είχε προετοιμάσει απάντηση. Νόμιζε πως δεν θα πονούσε τόσο μια αποβολή.

"Τίποτα σημαντικό"

"Μιρέλα..."

"Μαρίνα σταματά να με λες έτσι!" η φωνή της βγήκε πιο δυνατά από οτι υπολόγιζε. Βέβαια αυτό δεν πτόησε καθόλου την Μαρίνα.

"Είσαι πολύ χλωμή τελευταία, παίρνεις τον σίδηρο σου;" νοιαζόταν. Και αυτό την κάνει να θέλει να ουρλιάξει, γιατί δεν θα έπρεπε.

"Ναι απλά είμαι κουρασμένη" είχε νεύρα και δεν ήθελε να την τσιτώσει και άλλο, αλλά δεν μπορούσε να την βλέπει έτσι. Θα μάθαινε την συμβαίνει.

"Τι συμβαίνει βρε αγάπη μου;" πηγε ακόμα πιο κοντά της και την έκανε να την κοιτάξει.

"Μαρίνα τίποτα, αλήθεια. Μπορείς να πας λίγο πιο εκεί, θέλω να τελειώνω" την απομάκρυνε και συνέχισε να κοιτάει τα ποσοστά και τα έγγραφα για την σημερινή συναλλαγή.

"Έκανα κάτι εγώ;" ένευσε αρνητικά γιατί αν μιλούσε θα φώναζε. "Οι γονείς σου;" το ίδιο.

"Ωραία τότε, τι έγινε με τον Ηλία; Τσακωθήκατε;" αυτές ήταν οι λέξεις κλειδιά που μπορούσαν να την φέρουν εξωφρενών.

"Μαρίνα κόψτο" Δεν σήκωσε το βλέμμα της.

"Όχι θα μου πεις τι έγινε. Δεν μπορείς να μην μιλάς σε εμένα" Άφησε κάτω τα χαρτιά με δύναμη. Την κοίταξε χωρίς να πει τίποτα.

"Όταν λέω δεν έγινε κάτι, το εννοώ, μαζί μου τα έχω" όντως. Πιο πολύ με τον εαυτό της είχε θυμώσει. Ο Ηλίας ήταν μέρος αυτού αλλά δευτερεύων.

"Τι σου έκανε;" την πίεζε. Ήταν το τελευταίο πράγμα που άντεχε.

"Μαρίνα αν βαριέσαι μπορείς να πας μια βόλτα" Δεν την έδιωχνε, απλά δεν μπορούσε αυτό τώρα. Ο πόνος όλο και αυξανόταν.

"Εγώ θα κάτσω εδώ μέχρι να μου πεις"

"Μαρ-"

"Οχι θα μου πεις! Αυτές τις μέρες είσαι περίεργη και ξέρω πως φταίει αυτός! Από τότε που μπήκε στην ζωή σου εσύ είσαι πάντα εκεί για αυτόν, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς αυτό σου κάνει κακό;!" φώναξε παραπάνω. Το κακό είναι πως είχε δίκιο. Αλλά η Σάρα είχε δώσει στον εαυτό της όλες της ενοχές.

"Δεν ξέρεις τι λες. Με νοιάζεται, απλά τα πράγματα καμία φορά είναι περίεργα" τον δικαιολόγησε χωρίς απαραίτητα να το νιώθει. Αλλά τον αγαπούσε ακόμα, ήξερε πως δεν θα ζούσε χωρίς αυτόν. Απλά κάτι έσβησε μέσα της.

"Εσύ αυτό το λες 'νοιάζεται'; Νόμιζα πως ήξερες τι σου αξίζει" ως εδώ.

"Μαρίνα βγες έξω"

"Με διώχνεις;"

"Ναι σε διώχνω. Δεν μπορώ άλλο το κήρυγμα" σηκώθηκε όρθια και πήγε να της ανοίξει την πόρτα.

"Δεν θα φύγω. Το ξέρω πως σε πιέζω, πως κάνω σαν μαμά σου, αλλά δεν θα φύγω μέχρι να μάθω τι γίνεται" την σταμάτησε και κοιτάχτηκαν.

"Σε διώχνω. Το βλέπεις; Γιατί συνεχίζεις να μου φέρεσαι καλά γαμώτο;"

"Γιατί νοιάζομαι ρε Μιρέλα. Τι σκατά έχεις πάθει;"

"Βγες έξω" άνοιξε την πόρτα γιατί λίγο ακόμα και θα της έλεγε τα πάντα. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να την μισήσει.

Έκλεισε την πόρτα με δύναμη."Όχι" και μέχρι εδώ ήταν.

"Τι θες να μάθεις; Ε; Κάνεις τα ΠΆΝΤΑ ΜΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ για να σου πω! Θες να μάθεις όντως τι έκανα; ΓΙΑΤΊ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑ"

"Ναι θέλω" είπε αποφασιστικά πιστεύοντας πως υπερβάλει.

"ΕΡΙΞΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ . ΑΚΟΥΣ; ΜΟΝΗ ΜΟΥ. ΠΉΡΑ ΧΆΠΙΑ ΚΑΙ ΠΑΕΙ. ΕΙΜΑΙ Ο ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΡΊΝΑ ΚΑΙ ΕΣΎ ΝΟΙΆΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ. ΟΠΌΤΕ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΈΞΩ ΤΩΡΑ" φώναζε και πονούσε. Μα πιο πολύ την πόνεσε το ύφος της Μαρίνας που είχε συμπόνια.

"Τι;"

"ΝΑΙ. ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ ΑΛΛΟ. ΜΟΥ ΕΊΠΕ ΠΩΣ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΩ ΚΡΥΦΆ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΠΡΆΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΚΆΝΩ" το πρόσωπο της είχε κοκκινήσει.

"ΣΚΌΤΩΣΑ ΜΙΑ ΨΥΧΉ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΩ ΝΟΜΙΜΑ. ΌΛΟΙ ΑΓΧΏΝΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΌΓΟ ΕΝΩ ΕΓΏ ΚΑΙ ΜΌΝΟ ΕΓΏ ΦΤΑΊΩ ΚΑΙ-" ένας μορφασμός πονου την εκανε να σταματήσει.

Έπιασε την κοιλιά της χαμηλά. Ο πόνος την ισοπέδωνε. Είδε την Μαρίνα να αναφωνεί και ακολούθησε το βλέμμα της.

Αίμα.

Κόκκινο υγρό πότιζε το παντελόνι της και το ένιωθε να τρέχει στα μπούτια της. Έκανε άλλον ένα μορφασμό πόνου και διπλώθηκε στα δύο. Με το ζόρι καθόταν όρθια.

"Μιρέλα! ΚΟΙΤΑ ΜΕ. Βαθιές ανάσες" την εκανε να την κοιτάξει μέσα στα μπλε μάτια της. "Ανάπνευσε μαζί μου" πάθαινε κρίση. Της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά της.

"Μαρ- Μαρίνα, η γιατρός είπε π-πως δεν έπρεπε να ματώσω" είδε τον πανικό στα μάτια της. Μόρφαζε από τον πόνο. Είχε πέσει όλη πάνω της, δεν άντεχε άλλο. Πονούσε φριχτά.

Η κοπέλα άνοιξε την πόρτα αγχωμένη. "ΕΛΑΤΕ ΕΔΩ. ΒΟΗΘΕΙΑ, ΒΑΣΙΛΗ, ΗΛΙΑ!" φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Μέσα σε κάτι δευτερολεπτα ήρθαν μαζί με άλλους δύο τύπους.

Μόλις τις είδαν σε αυτήν την κατάσταση ο Ηλίας τα έχασε. Την σήκωσε στην αγκαλιά του γεμίζοντας και αυτός με αίματα. Τα χέρια της είχαν βαφτεί και έτρεμε.

"ΤΙ ΚΟΙΤΆΤΕ ΕΤΣΙ; ΠΆΡΤΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ ΚΑΤΙ" ήταν έξαλλος.

"Όχι νοσοκομείο! Την γυναικολόγο πάρτε. Έχω το τηλέφωνο στην τσάντα μου" είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε αλλά ώραε την ώρα πονούσε όλο και παραπάνω.

"Ότι είπε" είπε η Μαρίνα καθώς τον κοιτάζε εξεταστικά. Είχε μπει στην μαύρη λίστα της, δεν τον εμπιστευόταν, δεν τον συμπαθούσε.

Της φίλησε απαλά τα μαλλιά. Εκείνη φώναζε από τον πόνο. Ήξερε ήδη πως αυτό δεν θα εξελισσόταν καλά.

[...]

"Πως ήταν οι εξετάσεις;" ρώτησε ο Ηλίας ανυπόμονα. Η γιατρός που είχε βρει η Μιρέλα ήταν καλή. Από την στιγμή που είναι άνω των δεκαέξι ηταν χωρίς συγκατάθεση γονέα οπότε αυτόματα την βόλευε.

"Θα ήθελα να μιλήσω με την Σάρα. Θα σας πείραζε να βγείτε για λίγο έξω" εκείνος ένευσε παρεξενεμένος θετικά αφού η κοπέλα του έδωσε το εντάξει.

Μόλις η πόρτα έκλεισε γύρισε το κεφάλι της. "Πονάς ακόμα;" την ρώτησε απαλά. Της είχε δώσει κάτι ειδικά παυσίπονα και είχε μουδιάσει. Οπότε ένευσε αρνητικά.

"Χαίρομαι" κοίταξε της εξετάσεις που της είχε κάνει πριν λίγο. Καλά, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει πως υπήρχε ζημιά.

"Πριν σου πω τις εξετάσεις σου θέλω να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις"

"Ναι, φυσικά"

"Ο άντρας που ήταν πριν λίγο εδώ, σου έχει κάνει κάτι;" ρωτούσε από ενδιαφέρον και ασφάλεια. Τα παυσίπονα είχαν κάνει αρκετή δουλειά όμως για να σκεφτεί πολύ τις απαντήσεις που επρόκειτο να δώσει.

"Όχι" είδε που μιλούσε αληθινά οπότε ένευσε θετικά.

"Οπότε, όπως μου είπες, έριξες ένα παιδί μόνη σου"

"Ναι"

"Πως"

"Στην αρχή με κρεμάστρα και μετά χάπια"

"Μάλιστα. Και μετά;"

"Μετά πήγα νοσοκομείο. Και μου είπαν τα κλασσικά πως πρέπει να προσέχω, να μην ταράζομαι, να μην σηκώνω βάρη, αλλά δεν κράτησα το πρώτο"

Ένευσε θετικά και της έδωσε τις εξετάσεις της. Όχι πως θα καταλάβαινε και κάτι.

"Λοιπόν Σάρα, είμαι σίγουρη πως δεν έχεις ιδέα τι λένε τα χαρτιά. Αυτό που λένε με λίγα λόγια είναι πως σου 'αφαιρέθηκε' η δυνατότητα να κάνεις παιδιά βιολογικά" την κοίταξε έντρομη πριν προλάβει να συνεχίσει.

"Όχι όχι, μην αγχώνεσαι, μπορείς με εξωσωματική, στο μέλλον. Απλά θα πρέπει να περάσεις μια χρονοβόρα διαδικασία και πριν και μετά την εξωσωματική. Αυτό που πάνω κάτω έγινε, για να στο εξηγήσω κανονικά είναι πως έχεις μια σαλπιγγική νόσο. Πολλές γυναίκες την έχουν, απλά εσύ από ατύχημα, και δεν είσαι η μόνη. Ουσιαστικά αυτό προκαλεί υπογονημότητα εξαιτίας του τραύματος. Με λίγα λόγια, οι σάλπιγγες είναι φραγμένες εξαιτίας αυτού. Οπότε μόνη λύση είναι η εξωσωματική. Ένα ωάριο δηλαδή, όταν έχεις ωορρηξία δεν μπορεί, δεν έχει την δύναμη, να φράση στην μήτρα, οπότε αυτόματα, ούτε το σπέρμα δεν μπορεί να φτάσει στο ωάριο"

Η Μιρέλα και η Σάρα, την άκουγαν με προσοχή. Ένιωθε ενοχή πάλι, δεν το άντεχε αυτό.

"Και πως αλλάζει αυτό;"

"Δεν αλλάζει. Μπορείς να ξεκινήσεις αγωγή για να είναι πιο εύκολη η εξωσωματική γιατί, αν δεν ξέρεις, είναι μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Δεν είναι ανάγκη βέβαια τώρα να ξεκινήσεις αγωγή" ένευσε θετικά. Είχε χαθεί στην σκέψη της.

Της έπιασε το χέρι"Το ξέρω πως σου ακούγεται δύσκολο αλλα να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερή που δεν έπαθες τίποτα περισσότερο ή χειρότερο" αυτο κάπως της έδινε δύναμη, είχε ακούσει περιπτώσεις ακραίες.

"Θα σου γράψω κάποια χάπια τα οποία θα παίρνεις όταν πονάς είτε γενικά είτε στην περίοδο σου. Τις πρώτες μέρες θα πονάς πολύ. Μπορεί και για κάποιους μήνες όταν είσαι στις μέρες σου αλλά περνάει. Αν δεις κάτι ασυνήθιστο με παίρνεις τηλέφωνο" της έδωσε το χαρτί και το πήρε.

"Ευχαριστώ πολύ" σηκώθηκε όρθια. Πήγε να φύγει αλλά την σταμάτησε.

"Και να ξέρεις πως είσαι πολύ δυνατή και δεν χρειάζεται να τα ρίχνεις όλα σε σένα"η φωνή της ήχησε ωραία στα αυτιά της.

Και το φύλαξε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σε όσους ξέρουν από αυτά ελπίζω να μην έκανα κάποιο λάθος αλλά αν ναι θα ήθελα να με διορθώσει γιατί δεν ξέρω από ιατρικά.

Φιλούμπεςς.