Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις τα προβλήματα σου;

Προσπαθεί να τελειώσει το κουστούμι του Αγγέλου. Έχει πάει στον παλιό τον αργαλειό της γιαγιάς της-που αρνείται να πάρει έναν καινούργιο-και ράβει.

Ράβει... καλά με τα νεύρα που έχει θα μπορούσε να το σκίσει το ύφασμα. Ένιωθε χαζή που δεν είχε καταλάβει τίποτα τόσο καιρό, και άλλα τόσο που μίλησε τόσο αργά.

Καθόταν στο δωμάτιο της, που πλέον πιο πολύ με αποθήκη έμοιαζε, με την μουσική στο φουλ, αλλά μόνο αυτή δεν άκουγε είναι η αλήθεια.

"Ρε Μιρέλα θα μας βρίσουν οι γείτονες" μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο Άγγελος με φόρα χωρίς να ξέρει τι κάνει.

Όταν τον είδε μπορεί να ξάπλωσε και ολόκληρη πάνω στα υφάσματα. Η πλάτη μου.

"Βγες έξω!" του είπε φωναχτά και εκείνος έκλεισε την μουσική χαμογελόντας, ειχε τόση πλάκα που δεν τον άφηνε να δει το κουστούμι.

"Εγώ ήρθα εδώ για καλά νέα αλλά αν εσύ με διώχνεις..." είπε και καλά θιγμένα και πήγε να φύγει. Η Μιρέλα του έκανε νόημα ακόμα ξαπλωμένη.

"Λεγε τι θες" ή θα έσπαγε η πλάτη της ή το μηχάνημα. Ο Αγγελος έβαλε τα χέρια πίσω από την πλάτη του. Δεν ήξερε πως ακριβώς να το πει.

"Εσύ δεν μου λες όλη την ώρα πως θες διακοπές και να πάμε παραλία;" ρώτησε και εκείνη ένευσε θετικά παραξενεμένη.

"Σήκω σε μισή ώρα να είσαι έτοιμη πάμε μονοήμερη" γούρλωσε τα μάτια της.

"Μα αύριο είναι Δευτέρα, έχουμε δουλειά αύριο-" το ήξεραν και οι δύο πως δεν την ένοιαζε.

"Θα γυρίσουμε αργά το βράδυ" έβαλε τα χέρια του κάτω από το στερνό του και το σώμα του στον τοίχο κοιτάζοντας την.

Η Μιρέλα ήδη σκεφτόταν πιο μαγιό να βάλει. "Που θα πάμε;" ρώτησε ενθουσιασμένη χωρίς να σηκώσει.

"Στην Αγία Μαρίνα" έσμιξε τα φρύδια της. Ηταν Κυριακή, σίγουρα με αυτά τα νερά που έχει θα έχει άπειρο κόσμο. Αν και θεωρείται απομονωμένη παραλία.

"Ξέρω καλό μέρος, δεν θα έχει κόσμο. Αλλά είναι μακρυά οπότε ντύσου!" βγήκε από το δωμάτιο για να ετοιμαστεί και αυτός.

Σηκώθηκε και άρχισε να χοροπηδά σαν κατσίκι. Αγαπούσε το καλοκαίρι και την θάλασσα. Επιτέλους θα πήγαινε να κολυμπήσει! Είχε καταβαρεθεί γιατί δεν είχε πάει πουθενά.

Ιούλιος και δεν είχε κάνει ακόμα ένα μπάνιο! Ούτε καν είχε μαυρίσει πολύ. Έπρεπε να κάνει θραύση σήμερα ακόμα και αν θα ήταν μόνοι τους.

Γιατί μιλάμε για την Μιρέλα που δεν έχει απλά μαγιό, φόρεσε ένα με σκούρο πράσινο μπικίνι, χωρίς τιράντες. Πίσω έδενε με έναν ωραία φιόγκο και στην μέση του στήθους είχε έναν κύκλο. Το κάτω μέρος είχε δύο κόμπους στο πλάι του καθένα και τριγωνικό στην μέση.

Ήταν από τα αγαπημένα της σχέδια αυτό το μαγιό.

Έβαλε από πάνω το αγαπημένο της διαφανές παρεό με άσπρα λουλούδια διάσπαρτα πάνω του.

Το τύλιξε πάνω της πήρε το μεγάλο καπέλο και για γυαλιά της και πήγε στο δωμάτιο του Αγγέλου.

Εκείνος φορούσε ένα μαγιό ίδιου χρώματος με αυτήν. Άνοιξε το στόμα της όταν το είδε. "Καλέ είμαστε μάτσι μάτσι!" όταν γύρισε και το είδε γέλασε.

Δεν ήξεραν καν πως είχαν ίδιο χρώμα μαγιό.

"Συγγνώμη με αυτό το καπέλο θα έρθεις;" ρώτησε και της έδειξε το ψάθινο καπέλο που είναι πιο μεγάλο και από το κεφάλι της. Όπως και τα γυαλιά.

"Ναι γιατί τι έχει;"

"Τίποτα απλά μοιάζεις με Ιταλίδα τουρίστρια που ήρθε με παντόφλα με τακούνι στην παραλία" έγυρε το κεφάλι της.

"Που το ξέρεις πως οι παντόφλες μου έχουν τακούνι;" όντως είχαν.

"Μιρέλα" κλαψούρισε γελώντας, αυτή η γυναίκα τον έκανε να νιώθει ξανά τα πάντα, όλα τα συναισθήματα..

"Τι; Δεν φταίω εγώ, όλες οι άλλες ήταν βαρετές! Αντε σήκω να φύγουμε πάμε παραλίααααααα" έσυρε το τελευταίο φωνήεν καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.

Είχε μια άσπρη, μεγάλη, πλεκτή, τσάντα-που την είχε φτιάξει αυτή-για την παραλία. Μέσα είχε σνακ, νερό και ένα αντιηλιακό για το πρόσωπο.

"Αντιηλιακό για το σώμα δεν θα πάρεις;" την ρώτησε ο Άγγελος μόλις βγήκαν από το σπίτι και πήγαιναν προς το αμάξι. Εκείνη ρόλαρε τα μάτια της.

"Ποια γνήσια Ιταλίδα χρειάζεται το αντιηλιακό; Ποτέ δεν καίγομαι!" η αλήθεια είναι πως έκανε υπέροχο μαύρισμα.

"Θα καείς και θα σου βάζω γιαούρτια" την προειδοποιήσε και εκείνη τον απαξίωσε.

"Μην με ματιάσεις!"

[...]

Όταν έφτασαν την έτρεχε μέχρι την πλευρά που δεν πήγαινε εύκολα αυτοκίνητο. Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, σιγά σιγά έφευγαν, μιας και κόντευε πέντε η ώρα.

"Άγγελε φτάνουμε;" ήταν η τρίτη φορά που ρωτούσε σαν μικρό παιδί. Μα έβλεπε θάλασσα και δεν μπορούσε να μπει μέσα! Βασανιστικό το λιγότερο.

"Μιρέλα, μα την Παναγία άλλη μια φορά να το ρωτήσεις θα σε παρατήσω και θα φύγω" την απείλησε και ρόλαρε τα μάτια της.

Είχε τραγική ζέστη, έπρεπε να βουτήξει.

Κατέβηκαν ένα δρομάκι μέσα από κάτι φυτά και βρέθηκαν σε μια μικρή παραλία. Στην Αγία Μαρίνα ήταν ακόμα αλλά λίγο πιο απομακρυνσμένα από τον κόσμο.

Ο χώρος της άμμου ήταν ελάχιστη, χώραγαν περίπου τέσσερα άτομα, αλλα άξιζε γιατί δεν ήταν κανείς.

Γύρω γύρω είχε δέντρα σε έναν μισό κύκλο, σαν να τους έκρυβαν από τους άλλους που ήταν παρακάτω. Η θάλασσα που ήταν πιο μπλε από ποτέ, φαινόταν πεντακάθαρη.

Η Μιρέλα βούτηξε μέσα κατευθείαν λες και ήταν ακόμα το παιδάκι που έτρεχε από τα χέρια των γονιών της για να πάει στα βαθιά.

"Πες μου πως δεν σου αρέσει να μπαίνεις στο νερό και θα είναι το τελευταίο σου" τον απείλησε όταν βγήκε δύο ώρες μετά. Εκείνη είχε πάει να εξερευνήσει όλη την παραλία και ο Άγγελος δεν είχε βουτήξει καν τα πόδια του να δει την θερμοκρασία του νερού.

Δεν το ζω.

"Προτιμώ να μπαίνω το απόγευμα που ζεσταίνει" έμεινε λίγο με ανοιχτό το στόμα καθώς καθόταν δίπλα του. Πω πω, τι πάρτυ άνιμαλ.

"Δεν θες να πάμε μαζί;" Χαμογέλασε ένοχα. Ήταν πολύ ωραίος έτσι όπως τον έβλεπε. Το καλλιγραμμημένο σώμα του σε θέα και με κλειστά μάτια ξαπλωμένος σε όλο του το μεγαλείο.

Δάγκωσε τα χείλη της και ανέβηκε πάνω του χωρίς προειδοποίηση. Έβαλε τα πόδια της δεξιά και αριστερά από τον κορμό του. Εκείνος έβγαλε ένα μικρό αναφωνητό, έπρεπε να το περιμένει.

"Μιρέλα!" φώναξε από την διαφορά θερμοκρασίας και άνοιξε τα μάτια του. Σταγόνες έπεφταν πάνω στο καυτό του δέρμα και άρχισε να ανάβει όπως αυτή.

"Τι;" ρώτησε αθώα καθώς άρχισε να πασπαλίζει το κορμί του με τα χέρια της. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και κλείδωσαν μεταξύ τους όσο ερχόταν και πιο κοντά.

Τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί, είχαν τρελή δίψα ο ένας για τον άλλον. Ο Άγγελος έβαλε τα χέρια του χαμηλά στην μέση της κάνοντας κυκλικές κινήσεις με τους αντίχειρες του.

Η Μιρέλα τριβόταν όλο και πιο πολύ πάνω του. Όταν τον ένιωσε σκληρό πήγε προς τον λαιμό του και άρχισε να δαγκώνει και να γλύφει απαλά, μέχρι να κάνει κόκκινο σημαδάκι.

Έλυσε στα τυφλά το μαγιό του και έβαλε το χέρι της από μέσα. Άρχισε να ανεβοκατεβάζει το χέρι πάνω του.

Άκουγε τις γρήγορες και κοφτές ανάσες του όσο πήγαινε ακόμα και πιο κάτω. Ήθελε να ανακαλύψει όλο του το σώμα όπως έκανε και αυτός με αυτή.

Όταν είχε τον έλεγχο σταματούσε να νιώθει εβάλωτη. Φιλούσε όλο του το σώμα ώσπου τους γύρισε.

Έβγαλε ένα αναφωνητό, δεν το περίμενε. Ο Αγγελος χώθηκε κατευθείαν στον λαιμο της κάνοντας της τα ίδια σημαδάκια, απλά πιο έντονα από της ίδιας.

Είχε ξαπλώσει όλος πάνω της όσο η καρδιά του χτυπούσε κόντρα στην δική της. Το ένα του χέρι έπιασε την μέση της και το άλλο γλύστρησε κάτω από το δικό της μαγιό.

Χωρίς να περιμένει πολύ, έβαλε δύο δάχτυλα μέσα της και άρχισε να τα κουνάει κυκλικά. Δάγκωνε τα χείλη της για να μην ακουστεί, έβαλε τα χέρια της στα μαλλιά του τραβώντας τα απαλά. Έβγαλε το πάνω μαγιό της και πήγε προς το στήθος της.

Έσφιξε τα πόδια της γύρω του όταν άρχισε να επιβραδύνει. Αλλά εκείνος όταν το κατάλαβε έβγαλε το χέρι του απότομα.

"Άγγελε..." πήγε να πει και τα χέρια του έπιασαν βίαια τα οπίσθια της. Εκείνη αναφώνησε και τύλιξε τα χέρια γύρω από τον αυχένα του καθώς την σήκωνε.

"Άγγελε τι κάνεις;" ρώτησε όταν βρήκε την ανάσα της και σφίχτηκε ακόμα πιο πολύ πάνω του. Εκείνος γέλασε ερωτικά.

"Εσύ Μιρέλα δεν ήθελες να μπούμε μαζί;" τον κοίταξε με ένα λοξό χαμόγελο καθώς έμπαιναν μαζί στην θάλασσα. Ήταν ακόμα στην αγκαλιά του όταν πήγαν σε ένα σημείο που πατούσε μόνο αυτός.

Έφεραν τα κεφάλια τους λίγο πιο κοντά και άρχισαν να φιλιούνται με μανία. Ο Άγγελος της δάγκωσε το κάτω χείλος και εκείνη άνοιξε το στόμα της για να έχει περισσότερη πρόσβαση.

Πασπάλιζαν με τα χέρια τους ο ένας τον άλλον λες και ήταν η τελευταία φορά που βλεπόντουσαν. Το ζούσαν στο έπακρο, μιας και εκεί που ήταν πολύ δύσκολα θα τους έβλεπε κάποιος.

"Σε θέλω εδώ και τώρα" της είπε μέσα από το φιλί τους και εκείνη ανατρίχιασε. Αυτό ήταν πολύ καλύτερο από ο,τι περίμενε.

"Και εγώ" απάντησε καθώς έβγαζαν μαζί τα μαγιό τους. Κρατήθηκε καλά πάνω του πριν ωθήσει τον εαυτό του και εισχωρήσει μέσα της.

Έβγαλαν ένα βογγητό μαζί, ο ένας στο αφτί του άλλου. Η Μιρέλα με κάθε εισχωρήσει πονούσε αρκετά, το θαλασσινό νερό την έτσουζε.

"Πονάς; Θες να σταματήσω;" την ρώτησε βραχνά μα γλυκά και την κοίταξε στα μάτια. Εκείνη ένευσε αρνητικά, τον ήθελε και ήξερε πως θα περάσει. Εξάλλου της άρεσε αυτός ο πόνος.

"Όχι συνέχισε" και το έκανε, απλά αυτή την φορά πιο προσεγμένα. Μέσα σε λίγα λεπτά το ευχαριστιόντουσαν και οι δύο, πετούσαν στον έβδομο ουρανό.

Τα σώματα τους είχαν μπλεχτεί και μαζί με το νερό έκαναν τον τέλειο συνδυασμό. Η αλμύρα στα χείλη τους ήταν ακόμα πιο γευστική.

Με κάθε ώθηση του εκείνη πήγαινε και πιο πάνω. Γρατζουνούσε την πλάτη του με μανία προσπαθώντας να μην φωνάξει το όνομα του.

Την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του και οι αναστεναγμοί της άρχισαν να είναι κοφτοί. Έριξε το κεφάλι της πίσω και έκανε την πλάτη της τόξο. Ήταν πολύ κοντά όπως και εκείνος.

Ψιθύρισε το όνομα του μέσα στις κοφτές της ανάσες και εκείνος έκανε το ίδιο καθώς τέλειωναν μαζί. Το νερό ξαφνικά έβραζε και η θερμοκρασία ανέβαινε.

Ο Άγγελος έβαλε το κεφάλι του στο κενό του λαιμού της και του ώμου της. Έκανε ακόμα κάποιες δυνατές ωθήσεις μέχρι να τελειώσουν και οι δύο μαζί φωνάζοντας.

Έμειναν εκεί για κάποια δευτερόλεπτα προσπαθώντας να σταθεροποιήσουν τις ανάσες τους. Την κατέβασε αλλά συνέχισε να την έχει αγκαλιά μιας και σίγουρα δεν θα είχε την δύναμη να κολυμπήσει.

Της άφησε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού που κάθε φορά την έκανε να λιώνει. Ήταν ένα δείγμα έρωτα που το αγαπούσε.

"Δεν θα με πάρεις αγκαλιά" του έκανε και καλά γλυκά και εκείνος γέλασε. Την σήκωσε σε στυλ νύφης και αφού του άφησε και αυτή ένα φιλί στο μάγουλο πήγαν να κάτσουν προς τα ρηχά.

Ημερολόγιο
25/12/18

"Ρε Βασίλη γαμώ το κεφάλι σου κάνε ησυχία!" του φώναξε ψιθυριστά καθώς έμπαιναν μέσα στο δωμάτιό της από την πόρτα. Ένας θεός ξέρει πως δεν ξύπνησαν κανέναν.

"Πονάω όμως, περπατά πιο σιγά!"

"Θα σε ρίξω από το παράθυρο, μα την Παναγία"

Ήταν σε αποστολή και ο Βασίλης χτυπήθηκε στον ώμο. Δεν μπορούσαν να πάνε στο στέκι γιατί ο ηλίθιος ο Ηλίας δεν είχε τα κλειδιά και δεν ήταν κανείς.

Οπότε, με την προϋπόθεση να κάνει ησυχία, τον πήγε στο σπίτι της. Ήταν το μόνο μέρος που ήξερε τα κατατόπια και θα μπορούσε να του βάλει γάζες και όλα τα απαραίτητα.

"Μην στάξει αίμα στο πάτωμα!" ψιθύρισε καθώς έσφιγγε πιο πολύ το τραύμα. Είχαν τυλίξει το τραύμα με την μπλούζα του, αφού δεν έπαθε καμία πνευμονία στον δρόμο. Ο Βασίλης μούγκρισε από τον πόνο.

"Μιρέλα γαμώ το-" άνοιξε την πόρτα του δωματίου της με φόρα. Η κοπέλα άνοιξε το φως και άκουσε ένα αναφωνητό από τον Βασίλη.

Γύρισε προς το μέρος του."Αγόρι μου πας καλά;" πήγε να γυρίσει το κεφάλι της εκεί που κόλλησε το βλέμμα του και αντίκρισε την Αγάπη μπροστά της, πισωπάτησε απότομα.

Εκείνη ήταν μέσα στα νεύρα άφωνη με την κατάσταση. "Αγάπη; Τι κάνεις εσύ εδώ;" προσπάθησε να το παίξει άνετη.

Πως το σώζουμε τώρα αυτό;

"Μιρέλα εγώ τι κάνω εδώ; Εγω υποτίθεται ήρθα για μια έκπληξη αλλά από ο,τι φαίνεται μου την έκανες εσύ" γύρισε στον Βασίλη με ερωτηματικά και μετά πάλι στην φίλη της.

"Θα σου εξηγήσω, απλά όχι τώρα" είπε και το αγόρι δίπλα της της έχωσε αγκωνιά. Να πω τι; Θα με μισήσει. Είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω.

Δεν θέλω να με μισήσει η Αγάπη, η παιδική μου φίλη. Δεν θα το αντέξω.

"Όχι τώρα θα μου εξηγήσεις! Ποιος είναι αυτός, γιατί είστε έτσι; Γιατί είναι χτυπημένος;" η φωνή της ήταν μέσα στα νεύρα και την ανησυχία. Η Μιρέλα εκλεισε την πόρτα πίσω της και της έκανε νόημα να κάνει ησυχία.

Άφησε τον Βασίλη πάνω στην καρέκλα της μέχρι να φέρει τα απαραίτητα. Όταν έφυγε, οι δύο τους κοιτάχτηκαν αλλά δεν της απάντησε τίποτα από αυτά που ζητάει.

Δεν την ήξερε καν. Είχε ακούσει την Μιρέλα να μιλάει πολλές φορές για αυτήν αλλά ποτέ δεν την είχε δει.

Όταν ήρθε κλείδωσε την πόρτα και άρχισε να περιποιείται το τραύμα.

"Λοιπόν Αγάπη αυτός είναι ο Βασίλης. Βασίλη η Αγάπη. Είμαστε έτσι γιατί τρέχαμε μέσα στο βράδυ να ξεφύγουμε από δύο τύπους που τους κάψαμε το στέκι. Είναι χτυπημένος γιατί τον μαχαίρωσαν" απάντησε στις ερωτήσεις της μια μια χωρίς να δώσει άλλη επεξήγηση. Η φωνή της ήταν τραγικά ήρεμη.

Εκείνη έμεινε άφωνη χωρίς να ξέρει τι να πει. Τι εννοούσε; Γιατί έκαψαν ένα στέκι; Που σκατά είναι μπλεγμένοι; Τι στο διάολο έχει συμβεί;

"Μιρέλα" την προειδοποίησε ο χτυπημένος και εκείνη ρόλαρε τα μάτια της.

"Τι; Όχι πες μου, πες μου τι σκατά άλλο να της πω πέρα από τι όντως συμβαίνει;" άσκησε λίγο παραπάνω δύναμη και μόρφασε.

Η Αγάπη κοίταζε το τραύμα αηδιασμένη. "Γιατί σε μαχαίρωσαν;" ρώτησε βλέποντας την Μιρέλα, το ποσό εύκολα μπορούσε να το διαχειριστεί λες και το είχε ξανακάνει.

"Γιατί είναι μπάσταρδοι"

"Ωραία επεξήγηση"

"Γιατί πρόδωσαν τον Ηλία και έπρεπε να τους καθηστερήσουμε για να πάει η Μαρίνα γρήγορα σπίτι της" απάντησε η κολλητή της χωρίς να την κοιτάει στα μάτια. Ήθελε να βάλει τα κλάματα. Δεν έπρεπε να το μάθει.

Δεν θέλω να την σκοτώσουν.

"Συγγνώμη... τι εννοείς η Μαρίνα; Είναι και η Μαρίνα μέσα σε αυτή την τρέλα που δεν έχω καταλάβει; Και τι εννοείς μπλέξανε τον Ηλία; Μιρέλα τι σκατά γιατί είσαι τόση ήρεμη;" η καρδιά της μπορεί να είχε πιάσει και διακόσιους παλμούς αυτή την στιγμή.

Δεν ήξερε αν ήταν αγχωμένη ή θυμωμένη. Αλλά σίγουρα ήθελε εξηγήσεις, πολλές εξηγήσεις.

"Ωχού όλο μιλάς! Αφού σου λέει θα σου εξηγήσει, βγάλε το σκασμό, έχω να κοιμηθώ είκοσι ώρες και έχω και εσένα πάνω από το κεφάλι μου" είπε το μόνο αγόρι στην παρέα και η Αγάπη γύρισε και τον κοίταξε αστραπιαία.

"Εσένα ποιος σου μίλησε; Βασικά εσύ τι κάνεις καν εδώ;" το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν είναι να τσακωθούν.

"Τι τι κάνω; Πέρασα να πω ένα γειά και έκατσα" απάντησε ειρωνικά και ρόλαρε τα μάτια της.

"Δεν φτάνει που σε περιποιήται η άλλη, μιλάς κιόλας"

"Δεν έχεις ιδέα τι γίνεται έτσι;" φυσικά και δεν είχε ιδέα.

"Να έχω ιδέα για τι; Για το ότι σας κυνηγούσανε; Ή μήπως για το ότι σε μαχαίρωσαν κιόλας; Που ζούμε ρε παιδιά;" πραγματικά θα πάθαινε κρίση. Δεν είχε ιδέα τι συμβαίνει στην κολλητή της.

"Τρία χρόνια είσαι στο σκοτάδι; Μπράβο Σαρούλα δεν στο είχα" έκανε απότομη κίνηση για να τον πονέσει μιας και δεν μπορούσε να μιλήσει. Μπορούσε βασικά, απλά δεν είχε ιδέα τι να πει. Θα πάθαινε κρίση σαν την κολλητη της.

"Ποια είναι η Σάρα;"

"Α όντως εσύ δεν έχεις ιδέα"

"Αγόρι μου, άσε τις μαλακίες και εξήγησε"

"Μα την Παναγία αν σηκωθώ όρθιος-"

"ΑΝ δεν το βουλώσετε τώρα και οι δύο θα σας πάρει ο διάολος" είπε με ψυχραιμία η Μιρέλα αλλά με την φωνή της να τρέμει. Ήταν έτοιμη να της γυρίσει το μάτι αλλά δεν μπορούσε να φωνάξει.

Ας μην το μάθουν όλοι.

Ας μην πεθάνουν όλοι εξαιτίας μου.

Σώπασαν όντως και οι δύο. Περίμεναν την Μιρέλα να τελειώσει τα ράμματα. Πλέον είχε μάθει. Μέχρι και προσωπικός τους γιατρός κατέληξε.

"Λοιπόν Αγάπη τα πράγματα είναι κάπως περίεργα..."ξεκίνησε μόλις σήκωσε το κεφάλι της. Κοίταξε τον Βασίλη για επιβεβαίωση και της ένευσε.

"Εγώ λέω να την κάνω σιγά σιγά" σηκώθηκε όρθιος για να τις αφήσει μόνες. Η Μιρέλα τον αγκάλιασε λίγο πριν βγει από το παράθυρο.

"Μην πεις κάτι στον Ηλία. Σε παρακαλώ" του ψιθύρισε στο αφτί έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Εκείνος της άφησε ένα φιλί στα μαλλιά.

"Δεν πρόκειται, αλλά πρόσεχε, τα μαθαίνει όλα" προειδοποίησε και οταν βγήκε έξω η Αγάπη τον κοίταζε λίγο με ανοιχτό το στόμα.

"Συγγνώμη μόλις έπεσε από το παράθυρο;"

"Ο Ηλίας μας έχει μάθει να κατεβαίνουμε" Δεν ήξερε πως να αρχίσει την συζήτηση, οπότε αυτό ήταν μια καλή αφορμή.

Εκείνη την κοίταξε με ερωτηματικά. "Τι εννοείς σας έμαθε ο Ηλίας; Μιρέλα τι στο καλό έχει συμβεί; Τι είναι όλα αυτά; Που σκατά είσαι μπλεγμένη και ποια είναι η Σάρα;"

Τώρα άρχισε να καταλαβαίνει πόσο αγχωτικό είναι να κάνει κάποιος απανωτές ερωτήσεις μαζί.

Και της τα είπε όλα.
Όλα όλα όλα.
Δεν άφησε τίποτα πέρα από πολλές φρικιαστικές λεπτομέρειες που δεν ήταν ανάγκη να ξέρει.

Θα μπορούσε να της δώσει το ημερολόγιο, μιας και προοριζόταν για αυτήν, αλλά πιστεύει πως είναι αρκετά λεπτομερείς και δεν θέλει να την τρομάξει.

Μάλλον έπρεπε να το κάψει μόλις τελειώσει όλο αυτό.

Την κοιτούσε με ανοιχτά ματιά. Έστριψε το κεφάλι της και προσπάθησε να επεξεργαστεί τα πάντα.

"Μιρέλα πες μου πως κάνεις πλάκα" πήρε εκείνο το ύφος, που περιμένεις να σου κάνει πλάκα αλλά δεν είσαι σίγουρος.

Όταν την είδε σοβαρή άφησε μια ανάσα. Ήταν προετοιμασμένη για τα πάντα. Τουλάχιστον σε αυτά που είναι μέσα στην πραγματικότητα.

Όταν πήρε τους γονείς της για να τους πει πως ήθελε να της κάνει έκπληξη, την προειδοποίησαν πως η Μιρέλα δεν ήταν και στα καλύτερα της-πολύ καλύτερα από πέρσι βέβαια.

Αλλά ο,τι και να έχει γίνει θα μου το πει. Πάντα μαζί λύναμε τα προβλήματα.

"Μιρέλα έχεις συνειδητοποιήσει τι ακριβώς μου λες;"

"Ναι" ήταν το μόνο που είπε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι.

"Μιρέλα, δεν είναι αστείο, θεέ μου γιατί, τι πηγές και έκανες; Πες μου πως τουλάχιστον αυτή η λύση που έχετε βρει έχει διέξοδο" ανασήκωσε τους ώμους.

"Δεν... δεν ξέρω. Ελπίζουμε πως ναι, θα ψαρέψουμε και τον βοηθό του Αλφα" προσπάθησε να φανεί θετική κάτι που δεν δούλεψε.

"Θα σε σκοτώσουν το καταλαβαίνεις; Θέλουν να σε σκοτώσουν! Γιατί τόσα ψέματα; Γιατί; Τι μαθαίνουμε τόσο καιρό; Ένα πράγμα, ένα μόνο πράγμα, μακρυά από ναρκωτικά και ο,τι άλλο θες. Είναι αυτά που μας έλεγαν μικρές οι γονείς μας και αυτά που ακούγαμε στις ειδήσεις και τα θεωρούσαμε ψέματα! Γιατί ρε ψυχή μου δεν προσεχές; Γιατί δεν μου μίλησες από την αρχή; Καλά όχι αυτό το καταλαβαίνω. Αλλά το γιατί άφησες τον εαυτό σου να πέσει έτσι δεν το καταλαβαίνω" έδειξε στον καθρέφτη."Κοίταξε τον εαυτό σου. Είναι αυτή η Μιρέλα μου; Έχεις χάσει κάθε ζωντάνια και το ξέρω, αλλά δεν μπορείς να το αφήσεις να σε πάρει όλο αυτό από κάτω, το κατάλαβες; Όχι όσο είμαι εγώ εδώ έστω, γιατί δεν σου αξίζει" την πήρε αγκαλιά έτοιμη να βάλει τα κλάματα.

Αυτό ήταν ένα ταρακούνημα που πραγματικά χρειαζόταν να το ακούσει. Να ακούσει πως έκανε λάθος αλλά να ακούσει πως επίσης δεν αξίζει όλα αυτά.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σώμα της κολλητής της. Ήταν σαν η δεύτερη μάνα της. "Δηλαδή δεν με μισείς;" ρώτησε πιο πολύ για επιβεβαίωση στον εαυτό της.

Η Αγάπη την κοίταξε στα μάτια και έπιασε τα μάγουλα της με τα χέρια της. "Εγώ να σε μισώ βρε Μιρέλακι; Ούτε το κάνω ούτε θα το κάνω. Είμαστε μαζί σε αυτό"

Και έβαλε τα κλάματα. Γιατί τελικά όντως αξίζει παραπάνω.

158 μέρες πριν το τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αρκετά μεγάλο κεφάλαιο σήμερα. Νιώθω πως το πάω κάπως γρήγορα τον τρίτο χρόνο αλλά έχω λόγο.

Θα τον μάθετε σε κάποια κεφάλαια. Πιστεύω θα σας λυθούν πολλές απορίες.

Επίσης όταν κατάλαβα πόσο ειρωνική είναι το όνομα της παραλίας άρχισα να γελάω.

Το ορκίζομαι δεν ήταν στημένο αυτό, πραγματικά ήταν στην τύχη.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά💗

Στευ τιουντ για το επόμενο.