"La nonna non è il momento di giocare senza paura" γιαγιά δεν είναι η ώρα να το παίξεις ατρόμητη.

Ήθελε να την προειδοποιήσει για όλα αυτά που συμβαίνουν και επρόκειτο να συμβούν. Αλλά η κυρά Μιρέλα προτιμούσε να βγάλει το δίκαννο πάρα να κάτσει στα αυγά της.

"Tutti eccessi tu sei Mirela. Lentamente non aver paura di lorο" όλο υπερβολές είσαι Μιρέλα. Σιγά μην τους φοβηθούμε.

Ρόλαρε τα μάτια της καθώς πρώτη φορά στην ζωή της έπαιρνε τις σκάλες αντί για το ασανσέρ. Δεν θα έπιανε σήμα εκεί μέσα.

"Vedete, abbiamo paura di lui. Mi interessa solo la tua integrità fisica, non è colpa tua passare attraverso tutto questo" Δεν τους φοβόμαστε. Απλά νοιάζομαι για την σωματική σας ακεραιότητα, εσείς δεν φταίτε να τα περνάτε όλα αυτά.

Μιλούσε επίτηδες στα ιταλικά. Φαντάσου να την άκουγε κάνεις.

"Ho la forchetta di tuo nonno. Non ti dispiace noi, né io né te né nessuno" εγώ έχω το δίκαννο του παππού σου. Κάνεις δεν θα μας πειράξει, ούτε εμένα ούτε εσένα ούτε κανέναν.

Κόντευε να τις στρίψει από την ψυχραιμία της. Μόλις της είπε πως μπορεί να την σκοτώσουν και λέει έχει το δίκαννο.

Ζήλευε που το έβλεπε έτσι, που πίστευε πως μπορούσε να προστατέψει τους πάντες. Και αλήθεια, μακάρι όντως να το κάνει.

Άκουσε θόρυβο από την άλλη γραμμή. "Metti giù la pistola-" άσε κάτω το όπλο-

"Alla mia famiglia non importa che tu lo faccia!!" την οικογένεια μου δεν την πειράζει κάνεις. Φώναξε στο τηλέφωνο πατριωτικά.

Θεέ μου, θα μας βγάλουν στις ειδήσεις.

Ο Βλάσης της εκανε νόημα. Μόλις τον είδε πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαινόταν πολύ ανήσυχος και δεν της άρεσε αυτό.

"Non abbiamo finito" Δεν τελειώσαμε. Είπε στην γιαγιά της λίγο πριν κλείσουν το τηλέφωνο και μπήκε στο γραφείο του.

Ο Βλάσης έκλεισε την πόρτα πίσω και σιγουρεύτηκε πως είναι κλειδωμένη. Μέσα ήταν ένας τύπος.

Αρκετά ψηλός με σκληρά χαρακτηριστικά. Νόμιζες πως ήταν μπράβος και από στιγμή σε στιγμή θα σε έσπαγε στο ξύλο. Μαλλιά κοντοκουρεμένα και κάστανα ματιά, επιβλητικά.

Φορούσε περίεργα ρούχα. Όχι ακριβώς αστυνομίας. Ήταν κάτι διαφορετικό. Πάντως ήταν μαύρη.

"Μιρέλα θυμάσαι που σου είχα πει για τον Φάμπιο;" ρώτησε ο Βλάσης και εκείνη ένευσε θετικά. Ο άλλος άντρας της έδωσε το χέρι του φιλικά.

"Εγώ είμαι. Φάμπιο Αναστασίου, χάρηκα" της χαμογέλασε σοβαρά και εκείνη έδωσε το χέρι της φιλικά με κανονικό χαμόγελο.

"Παρομοίως" από ο,τι κατάλαβε αυτό ήταν το αληθινό του όνομα. Μπράβο του που χρησιμοποιεί το κανονικό. Υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι, για αυτό συνήθως το άλλαζαν.

"Μιρέλα έχουμε πρόβλημα" είπε ο Βλάσης που ήταν πιο αγχωμένος από ποτέ.

"Τι πρόβλημα;"Ο Φάμπιο άφησε απλωμένες κάποιες φωτογραφίες. Τις φωτογραφίες.

"Έστειλαν αυτά πριν λίγο. Κατάφερα και τα πήρα απο τα μεγάλα κεφάλια μιας και ήταν δική μου η υπόθεση. Ξέρεις τίποτα;" την ρώτησε περνώντας από ένα εξεταστικό βλέμμα. Ένιωσε για κάποιο λόγο ένοχη.

"Μιρέλα, πες πως δεν είναι αλήθεια. Κόντευα να τρελαθώ μέχρι να έρθεις. Από που και ως που εσύ η Σάρα;" γέλασε νευρικά και εκείνη του έριξε μια γρήγορη ματιά.

"Ξέρεις κάτι για αυτές τις φωτογραφίες;" συμπλήρωσε ο άντρας που φαινόταν ίδια ηλικία με τον Βλάση.

Άρχισε να τρέμει ελαφρά αλλά το έκρυψε. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ήταν η ευκαιρία της. Έπρεπε κάτι να κάνει. Αλλά ήταν χειρότερο όλο αυτό από όσο νόμιζε.

Πρέπει να κάνω κάτι.
Αυτη είναι η ώρα.
Μίλα!

Κοίταζε τις φωτογραφίες μια μια, πάλι. Δεν είχε χρόνο να σκεφτεί, ούτε να αναπνεύσει καθαρά.

"Το ήξερα πως ήθελαν να σε παγιδεύσουν αλλά όχι και έτσι. Πρέπει να λάβω άμεσα μέτρα-" Δεν τον άφησε να ολοκληρώσει.

Της έκανε βέβαια εντύπωση πως είχε τόσο δεδομένο πως δεν ήταν αυτή. Εκτός αν το έκανε επίτηδες.

Ήρθε η ώρα.

"Οχι!" φώναξε και μετά χαμήλωσε την φωνή της. Ξεφύσησε, δεν ήξερε πως να το κάνει αυτό.
"Δεν θέλουν να με παγιδεύσουν. Εγώ είμαι η Σάρα Σωτηροπούλου. Εγώ ήμουν η κολλητή της Μαρίνας, η σύντροφος του Ηλία, η περιβόητη λογιστήρια της οργάνωσης. Ναι, είμαι όλα αυτά, αλλά δολοφόνος δεν είμαι" είπε γρήγορα με μια ανάσα.

Το έκανα.

Σιγή έπεσε στο χώρο. Ο Φάμπιο μείδιασε απαλά. Οχι, δεν το ήξερε, αλλά με αυτό μπαίνουν πολλές απαντήσεις σε ερωτηματικά που είχαν μήνες.

Ο Βλάσης την κοίταξε μέσα στα μάτια. Μπορούσε να δει την έκπληξη μέσα από αυτά. Είχε φύγει όμως ένα μεγάλο βάρος από μέσα της.

"Τι λες;"

"Συγγνώμη που στο έκρυψα. Απλά... οι γονείς μου τους πλήρωναν εξαιτίας εκείνης της νύχτας. Δεν ήξερα ποιος ήταν ο σκοπός τους, το υπόσχομαι" γύρισε τον Φάμπιο "Μου παραδέχτηκαν πως αυτοί σκότωσαν τους γονείς μου. Δεν έχω απτές αποδείξεις αλλά αν χρειάζονται θα τις βρω όλες"

Της μείδιασε πάλι."Γιατί να σε πιστέψω;" ήξερε πως την πίστευε ήδη.

"Γιατί αν δεν ήμουν η Σάρα και το έλεγα έτσι θα κατέστρεφα όσα είχαν φτιάξει. Πιστεύεις είναι καιρός για μπερδέματα;" Δεν ήξερε πότε πήγαν στον ενικό αλλά του άρεσε η απάντηση της.

"Θέλω να μου δώσεις ο,τι πληροφορίες έχεις. Ο,τι ξέρεις για αυτούς τόσα χρόνια πλάι τους και τι έγινε όντως στη 1 Ιουνίου" έδωσε μεγάλη έμφαση στο 'όντως', κάτι που τις έδωσε ελπίδα πως πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να την πιστέψουν.

"Και εγώ όμως θέλω ο,τι έχετε βρει για τους γονείς μου. Το πως ήταν η δολοφονία και το πως μπλέκονται όλοι αυτοί" ο Βλάσης μισοκατάπιε. Ήταν σίγουρη πως δεν θα ήθελε να ξέρει.

"Για αυτό, νομίζω, πως πρέπει να κανεις μια κουβέντα με την Χριστιάννα και την Εύη" έσμιξε τα φρύδια της αλλά ένευσε θετικά. Ήταν σίγουρη πως και αυτή ήταν μπλεγμένη, έχει γιο τον Ηλία και πρώην άντρα τον Άλφα, όλο και κάτι θα ξέρει.

"Έχουμε τότε συμφωνία;" ρώτησε και του έδωσε το χέρι της. Ο Φάμπιο κοίταξε μια εκείνη και μια το χέρι. Φαινόταν αξία εμπιστοσύνης ακόμα και αν έκρυβε πολλά.

Έδωσε το χέρι του πίσω σε μια χειραψία συμφωνίας. Συζήτησαν κάτι τελευταία και έφυγε από το γραφείο.

Ο Βλάσης ήταν ακόμα στήλη άλατος. Η Μιρέλα ξεφύσησε "Βλάση συγγνώμη. Το ξέρω πως έπρεπε να στο είχα πει αλλά δεν μπορούσα. Δεν το ξέρει ούτε ο Άγγελος και ούτε θέλω να το μάθει ακόμα, με το μαλακό"

Της χαμογέλασε απαλά εκείνη άνοιξε τα χέρια της για αγκαλια. Πόσο αγαπούσε τον Βλάση. Ένιωθε σαν παιδάκι μπροστά του και εκείνος την είχε σαν κόρη του.

Αφου αγκαλιάστηκαν της άφησε ένα φιλί στα μαλλιά."Το ξέρω Μιρέλα. Απλά μου ήρθε και εμένα απότομο. Ήταν από τα πράγματα που ο Πέτρος δεν μου είπε" ήξερε πως ήξερε αρκετά για αυτό το θέμα. Κολλητοί ήταν ούτως ή άλλως.

"Θα δεις όμως όλα θα φτιάξουν" της υποσχέθηκε χωρίς καν να είναι σίγουρος.

Εχω ακούσει εγώ υποσχέσεις...

1997

"Δεν θα φέρετε γκόμενες και έτσι και μάθω πως πήγατε σε στριπτιτζάδικο, θα σας κόψω τα πόδια!" φώναξε η Χριστιάννα και στους τρεις.

Σήμερα ήταν το μπάτσελορ. Τα τρία κορίτσια αποφάσισαν να πάνε μια μικρή εκδρομή οι τρεις τους μέσα σε ένα βράδυ. Έτσι για να έχουν να θυμούνται, μιας και η Χρίστη δεν μπορούσε να πιει.

Ήταν τέλει Μαρτίου, η κοιλιά της ήδη είχε αρχίσει και φαινόταν. Λογικά θα γεννούσε τον Αύγουστο, έτσι τις είπαν οι γιατροί. Και για να μην είναι με την κοιλιά στο στόμα αποφάσισαν να γίνει τώρα ο γάμος.

"Έλα βρε Χρίστη, τι να το κάνεις το μπάτσελορ χωρίς-" έριξε στον μέλλοντα σύζυγο της ένα απειλητικό βλέμμα και το βούλωσε.

"Και μετά λένε πως η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη περίοδος της γυναίκας" μουρμούρισε ο Πέτρος στο αφτί του και έπνιξε ένα γέλιο.

Για κακή του τύχη τον άκουσε."Έλα Πετράκι δεν θα έρθει και εσένα η σειρά σου; Να σε δω σε λίγα χρόνια" αυτό όντως ήταν απειλητικό.

Ο Στέφανος που τα είχε περάσει αυτά δεν έβγαλε κουβέντα.

"Το νου σας ρεμάλια. Αύριο που θα ξανασυναντηθούμε να είναι όλα στην εντέλεια αλλιώς δίπλα είναι το Πασαλιμάνι" είπε η Εύη και άρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της.

Έκανε νόημα στα κορίτσια και έφυγαν από το σπίτι.

Ο Πέτρος γύρισε στον κολλητό του."Τι θα κάνουμε τελικά;" τον ρώτησε χωρίς όντως να ξέρει.

"Ελατε παιδιά μην τις ακούτε, θα πάμε μπουζούκια, έχω κλείσει τραπέζι!" ο Στέφανος που πλέον ήταν χαζομπαμπάς και προτιμούσε να κάθεται σπίτι με το παιδί του ξεφύσησε.

Όμως τι να έκαναν; Να του χάλαγαν χατήρι την τελευταία μέρα 'ελευθερίας' του;

Και μακάρι να του έλεγαν όχι.

[...]

"Κορίτσια έχω ένα κακό προαίσθημα" είπε η Αθηνά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Είχε αυτό το κάψιμο στον λαιμο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

"Μία χαρά θα είναι. Ένα μπάτσελορ δεν μπορεί να πάει στραβά" απάντησε η Χρίστη που ήταν έτοιμη να την πάρει ο ύπνος.

Ήθελαν να πάνε πάνω στο κάστρο στο Ναύπλιο όπως έκαναν μικρές, που είχαν πάει όλες μαζί εκδρομή μονοήμερη, όλο το σχολείο. Και μετά θα γυρνούσαν σπίτι να κοιμηθούν μαξ δύο ώρες μέχρι να ξυπνήσουν για να ετοιμαστούν.

"Εγώ πίσω δεν γυρνάω" συμπλήρωσε η Εύη που είχε βρίσει όλους τους οδηγούς της Αττικής.

"Δεν λέω να γυρίσουμε. Απλά... δεν ξέρω"

Αυτό που δεν έλεγαν και οι άλλες δύο ήταν πως είχαν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Πως κάτι πήγαινε στραβά.

[...]

Η κοπέλα που ήταν πάνω στην σκηνή τραγουδώντας το 'Έλα μια νύχτα' τα έδινε όλα.

Το κινητό του Αποστόλη χτύπησε και σηκώθηκε για να το απαντήσει. Ήταν ο πατέρας του.

"Χτυπάμε σε πέντε"

"Μην την σκοτώσετε την καημενούλα, τραγουδάει ωραία"

"Αυτά να τα σκεφτόταν πριν το αφεντικό σταμάτησε να πληρώνει. Εγώ δεν θα είμαι, αρκετές φήμες υπάρχουν, αλλά έχω στείλει τους έμπιστους"

Το ήξερε πως δεν θα πάταγε το πόδι του. Ο Κύριος Ηλίας σχεδίαζε αρκετό καιρό αυτό που έφτιαξε ο γιος του. Δεν μπορούσε όμως να το καταφέρει. Οπότε με λίγα λόγια, ο γιος του έφτιαξε την αυτοκρατορία από το μηδέν.

Ο Ηλίας ήταν απλά ο εγκέφαλος μαζί με τον Αποστόλη. Ο δεύτερος όμως ήταν πιο ενεργός και τον συμπαθούσαν πιο πολύ. Κάτι που έφερνε συχνά κόντρες.

Ε δεν είναι δα και εύκολο να είστε η καλύτερη οργάνωση στην Ελλάδα, χωρίς να σας έχει βρει η αστυνομία. Οι φήμες τίποτα δεν θα τους κάνουν, αδιάφορες μέχρι το κόκκαλο.

Όταν κάθισε πίσω στο τραπέζι, τότε ήταν η αρχή του πραγματικού σόου.

Μέσα σε δευτερόλεπτα εφτά άντρες και άλλοι τόσοι έξω, πυροβολούσαν τα φώτα. Δεν ήταν σκοπός τους να χτυπήσουν ανθρώπους, απλά να τους διώξουν, για να μπορεί ο Άλφα να κάνει μια κουβέντα με τον υπεύθυνο.

"Μπείτε κάτω από το τραπέζι!" φώναξε ο Στέφανος αγχωμένος. Νόμιζε πως θα τους σκότωναν. Ηταν πρώτο τραπέζι πίστα, δεν προλάβαιναν να βγουν έξω.

Τα τρία αγόρια μπήκαν με τον Αποστόλη να είναι απόλυτα χαλαρός. Αλλά οι δύο φίλοι ήταν πολύ αγχωμένοι για να το καταλάβουν.

Πυροβολισμοί και ουρλιαχτά ακουγότουσαν πολύ δυνατά.

Μήπως κάτι σου θυμίζει αυτό;

"Δεν ξαναβγαίνω μαζί σας..." έλεγε και ξαναέλεγε ο Πέτρος μετανιωμένος που δεν έκατσε με την Αθηνά του σπίτι. Τι τα θέλουν τα μπάτσελορ.

Ξαφνικά τα πάντα σταμάτησαν και οι τρεις κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ο Αποστόλης με το ζόρι προσπαθούσε να κρατήσει το γέλιο του. Είχε πλάκα να τους βλέπει να φοβούνται.

Ο Αποστόλης βγήκε έξω από το τραπέζι και σηκώθηκε πάνω. Οι φίλοι του με πανικό στα μάτια τους, άρχισαν να φωνάζουν ψιθυριστά. Αυτο είναι αυτοκτονία.

"Παιδιά εντάξει τελείωσε το σόου" φώναξε στους άντρες του και εκείνοι κατέβασαν τα όπλα. Ο Πέτρος κοίταζε μια αυτόν μια τον Στέφανο που δεν είχαν απολύτως καμία ιδέα τι συνέβαινε.

"Τι κάνεις;" φώναξε μπερδεμένα ο Στέφανος και κρατούσε τον φίλο του ο οποίος στην κυριολεξία τα είχε κάνει πάνω του.

"Βγείτε και εσείς. Ελα έχουμε δουλειά!" χτύπησε παλαμάκια κοιτώντας τις σκάλες. Περίμενε να κατέβει ο υπεύθυνος.

Το μαγαζί, πλέον το μόνο φως που είχε ήταν τα κεράκια στα τραπέζια. Οπότε ο Αποστόλης πάνω στην σκηνή φαινόταν... επικίνδυνος.

Τρομακτικός πιο πολύ. Ξαφνικά αυτός στην σκηνή δεν ήταν ο κολλητός τους φίλος, αλλά ο Αλφα.

Και δεν είχαν δει ακόμα τίποτα.

Όλα τώρα άρχιζαν.

23/12/18
Ημερολόγιο

Αγάπη,
Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από την ημέρα που μάθαμε την αλήθεια με την Μαρίνα.

Από τότε αηδιάζω, αηδιάζω μόνο και μόνο που είναι δίπλα μου. Δεν μπορώ άλλο αυτό το πράγμα.

Πως μπορεί ένα παιδί να σκεφτεί όλα αυτά; Γιατί να θέλει να το κάνει αυτό συγκεκριμένα στην δικιά μου οικογένεια; Τόσες άλλες υπάρχουν.

Δεν ξέρω αν έχουν κάποια σχέση είναι η αλήθεια. Δεν έχω ιδέα καν ποιος είναι ο πατέρας του Ηλία! Και σκέψου είμαστε μαζί.

Ναι είμαστε ακόμα.

Βασικά είναι λες και μισούμε ο ένας τον άλλον αλλά όταν είμαστε μόνοι μας ορμάμε λες και είναι το τέλος του κόσμου.

Και θέλω να το αλλάξω αυτό. Αλλά όσο είμαι εκεί μέσα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ακόμα και η Μαρίνα που είναι μαζί με τον Ασπρο είναι σε κίνδυνο.

Όσο ο Ηλίας γνωρίζει τα πάντα είμαστε όλοι σε κίνδυνο. Ελπίζω να μην ξέρει για αυτό το ημερολόγιο μόνο. Είναι το μόνο που με κρατάει ζωντανή όταν δεν είμαι με την Μαρίνα.

Μου αρέσει τελικά να γράφω την σκέψη μου, όσο και αν σε έλεγε βαρετή που το έκανες εσύ. Τελικά είχες δίκιο πως βοηθάει.

Με βοηθάει και με την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι.

Δεν ξέρω τι έχουν καταλάβει οι γονείς μου, δεν με ενδιαφέρει κιόλας, γιατί το οτι με λένε Σάρα Σωτηροπούλου και είμαι στην μεγαλύτερη οργάνωση της Ελλάδας, δεν νομίζω να το βρούνε.

Αλλά δεν τους αντέχω στο θέμα σχολείου. Ναι έχουν δίκιο, έχω φορτώσει το σχολείο στον κόρακα και κάνω την 'ζωή' μου.

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ, να προσέχω περισσότερο στο μάθημα και να μην κοιμάμαι. Ξυπνάω κάθε μέρα τρεις το πρωί εκτός από κάποιες συγκεκριμένες μέρες του μήνα. Πρέπει παράλληλα να είμαι η τέλεια κόρη-που έχω αποτύχει παταγωδώς-,να πηγαίνω σχολείο και να είμαι η άριστη απουσιολόγος, να κάνω ασκήσεις φροντιστηρίου, να μαγειρεύω στο σπίτι όταν δεν προλαβαίνει κάνεις, να κάνω τα μαθήματα του ίδιου του σχολείου ενώ διαβάζω και για πανελλήνιες, να είναι λογιστήρια σε μια οργάνωση που αν κάνω λάθος θα μου κόψουν το κεφάλι, να είμαι εκεί για όποιον με χρειάζεται, να, να, να.

Αυτό είναι πάνω από είκοσι-τέσσερις ώρες την μέρα.

Θέλω να τελειώσει όλο αυτό και να έχω μια κανονική ζωή, πολλά ζητάω;

Είναι τόσο περίεργο που θέλω μια απλή, βαρετή εφηβεία; Γιατί κυριολεκτικά μόλις έφαγα τα τρία χρόνια του λυκείου σε έναν που δεν άξιζε ούτε μισή μέρα.

Έχω καταστρέψει τα πάντα εξαιτίας του και αυτός; Ούτε που με ερωτεύτηκε ποτέ.

Η Δέσποινα που ούτε ξέρει τι έχει συμβεί πραγματικά τα έχει παρατήσει. Έχει κουραστεί να μου λέει να σκεφτώ εμένα και όχι αυτόν. Που να ήξερε η καημένη.

Θέλω να στα πω όλα τα νέα μου, θέλω να στα πω γενικά όλα. Έχω κουραστεί και εσύ είσαι η καλύτερη μου φίλη μαζί με την Μαρίνα. Θέλω να είσαι δίπλα μου.

Και σαν το σύμπαν να την άκουσε, έκανε την θέλησή της πραγματικότητα.

160 μέρες πριν το τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~