Έχεις δει άνθρωπο να χτυπάει το κουδούνι με το κεφάλι του γιατί τα χέρια του είναι γεμάτα;

Ε λοιπόν, η Μιρέλα αυτή την στιγμή αυτό κάνει. Τα κλειδιά της είναι κάπου χωμένα στην τσάντα της και στα χέρια της είναι δύο γεμάτα κουτιά με φωτογραφίες και κορνίζες από το πατρικό της.

Την πήρε το πρωί η μητέρα που νοικιάζει το σπίτι να της πει πως βρήκε αυτά στο πατάρι. Φαντάστηκε πως τα ήθελε οπότε δεν ήθελε να τα πετάξει. Η Μιρέλα τα είχε ξεχάσει εντελώς, εκεί μέσα έχει διάφορες φωτογραφίες, άλμπουμ, και κορνίζες.

Ήταν εκείνα τα άλμπουμ που δεν ήξεραν που να τα βάλουν οπότε είχαν πάει εκεί. Ευτυχώς που η γυναίκα τα βρήκε, είχε πολλές φωτογραφίες εκεί μέσα.

"Κλειδιά δεν πη-" Ο Άγγελος άνοιξε την πόρτα αλλά μπροστά του είδε τα κουτιά. Την βοήθησε αμέσως και πήρε το πάνω κουτί που λίγο ακόμα και θα έπεφτε.

"Τι είναι όλα αυτά" ρώτησε μόλις μπήκε μέσα η Μιρέλα κλείνοντας την πόρτα με το πόδι του. Η κοπέλα τα άφησε πάνω στο καναπέ τεντώνοντας την πλάτη της. Τα είχε παίξει, ήταν η μεγαλύτερη γυμναστική που είχε κάνει τα τελευταία χρόνια, συν το να ανεβοκατεβαίνει σκάλες με γόβες.

"Φωτογραφίες από το πατρικό μου" εξήγησε πιάνοντας τα μαλλιά της μια ο,τι να 'ναι ψηλή κοτσίδα. Ήθελε να ξαπλώσει στον καναπέ και να μην κάνει τίποτα για το υπόλοιπο πεντάωρο. Κατευθείαν από την δουλειά έτρεξε μέχρι κάτω και μετά πάλι σπίτι με ταξί.

Κάθισε στον καναπέ ρίχνοντας το κεφάλι της πίσω κοιτώντας το ταβάνι. Ήθελε να δει τις φωτογραφίες αλλά μπορεί να κοιμόταν πάνω στα κουτιά. Ικανή ήταν.

Και σαν ο Άγγελος να διάβασε την σκέψη της άνοιξε το πρώτο κουτί βγάζοντας έξω την πρώτη κορνίζα που ήταν πάνω πάνω. Η Μιρέλα τον είδε με την άκρη του ματιού της να παρατηρεί την φωτογραφία.

"Τι είναι;"

"Είναι ένα παιδάκι που μοιάζει πολύ με την Γεωργία αλλά και με σένα ταυτόχρονα"

"Η μαμά μου" είπε σαν παιδάκι και πήγε δίπλα του χαρούμενη να δει την φωτογραφία. Ήταν η Αθηνά περίπου δευτέρα γυμνάσιου με τα μαλλιά της κάτω και ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη της.

Πήρε άλλη μια φωτογραφία μέσα από το κουτί. Ήταν εκείνη μικρή, περίπου δύο, να την έχει αγκαλιά η μαμά της. Δεν ήξερε πως να το εξηγήσει αλλά η φωτογραφία ήταν κομμένη. Δεν φαινόταν σκισμένη αλλά σαν κάποιος να την έκοψε με ψαλίδι.

"Πόσο είσαι εκεί;" λάτρευε να βλέπει φωτογραφίες.

"Ε δεν θα είμαι ένα-δύο;" Δεν ήταν ακριβώς σίγουρη. Δεν θα το ανέλυε και πολύ. Έβαλε το χέρι της μέσα στο κουτί για να βρει και άλλη φωτογραφία.

"Συγγνώμη εσύ είσαι αυτή;" είδε μια κοπέλα με ένα άβολο χαμόγελο. Δίπλα της η Αθηνά να έχει τυλίξει το χέρι της στον ώμο της. Ο Πέτρος δίπλα με αγκαλιά τον μικρό και η Γεωργία στην μέση. Ήταν σε μια εκδήλωση μετά από πολύ καιρό.

Η Μιρέλα είχε ένα μακρύ καρέ μαλλί-δεν άντεχε να τα κόψει παραπάνω για να φύγει το κόκκινο το οποίο είχε ξεβάψει και δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου, μόνο στις άκρες που πορτοκάλιζε. Ήταν πολύ όμορφα τότε τα μαλλιά της, τα είχε αφήσει να πάρουν ανάσα μετά από τόσο κάψιμο.

Ήταν η πρώτη της εμφάνιση μετά από...καιρό.

"Ναι τα είχα κάνει καρέ. Δεν έχει πολύ, ήταν πριν τρία χρόνια σχεδόν" Δεν ήθελε να κοιτάει την φωτογραφία, είχε πάει με το ζόρι και με φόβο. Βέβαια κάνεις δεν θα την είχε περάσει για κάποια άλλη πέρα από την Μιρέλα Τριανταφυλλίδη.

"Σου πήγαινε πολύ" χαμογέλασε απαλά και έστρεψε το βλέμμα της αλλού για να μην προλάβει και κοκκινήσει με το κοπλιμέντο.

"Το έβρισκα χάλια" φαίνεται μέχρι και από την στάση του σώματος. Ηταν... περίεργη. Δεν μπορούσε να καταλάβει το πως αλλά είχε αλλάξει πολύ από τότε. Το σώμα της ήταν αδυνατισμένο, και φαινόταν η κούραση από μακρυά.

Όμορφη είναι όπως και να έχει.

Την βοήθησε να βγάλει και τις υπόλοιπες φωτογραφίες που υπήρχαν μέσα στο κουτί για να τις τοποθετήσουν μέσα στο δωμάτιο της Μιρέλας.

"Αγγελε;"

"Ναι;" πήγε να ανοίξει και την δεύτερη κούτα που ήταν μέσα τα άλμπουμ αλλά η φωνή της τον σταμάτησε.

"Είναι Τρίτη" ανακοίνωσε πιάνοντας το τηλεκοντρόλ. Γύρισε να την κοιτάξει και την είδε με ένα μικρό αθώο χαμόγελο στα χείλη της.

Τι να έκανε και αυτός; Παράτησε την κούτα και κάθισε δίπλα της στον καναπέ περιμένοντας να βάλει κάποια ταινία. Ήταν η μέρα, δεν μπορούσε να πει όχι, αν και δεν του άρεσε να αφήνει δουλειές στην μέση.

"Τι θα δούμε;" την ρώτησε ξαπλώνοντας στον καναπέ. Νύσταζαν και οι δύο αλλά θα έβλεπαν έτσι και αλλιώς ταινία. Δεν την γλύτωνε.

"Through my window. Ειναι καινούργια, τον Φεβρουάριο βγήκε. Ειναι ρομαντική βέβαια αλλά δεν ανέχομαι να δω θρίλερ. Θέλω να κοιμηθώ σήμερα" μονολόγισε γρήγορα, κάτι που τον έκανε να θέλει να γελάσει. Είχε πλάκα τελικά.

Δεν πρόλαβε να ξαναμιλήσει "Δεν έχω ιδέα με τι έχει σχέση, θα το ανακαλύψουμε μαζί" ενημέρωσε και χώθηκε στην γωνία της στον καναπέ, έτσι όπως της άρεσε, περιμένοντας να ξεκινήσει η ταινία.

1990

"Χρίστη, σου λέω, αυτός έχει πλάτες, άνετα σε βάζει στο χημικό" της έλεγε από το πρωί η Εύη που έβγαινε από το μπάνιο. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε εμετό σήμερα. Ήλπιζε πως δεν θα πάει έτσι όλη η εγκυμοσύνη της.

Η Χριστιάννα δεν το έβρισκε σωστό. Υπήρχαν τόσοι μαθητές που θα ήθελαν να περάσουν αλλά δεν το κάνουν. Γιατί εδώ να γίνει το αντίθετο;

"Θα ακουστεί περίεργο αλλά συμφωνώ με την Εύη" μίλησε η Αθηνά που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Σήκωσε το κεφάλι της βρίσκοντας τις δύο φίλες να την κοιτάνε άφωνες.

"Τι με κοιτάτε έτσι; Για δύο μόρια δεν πέρασε, δεν χάθηκε και ο κόσμος αν γραφτεί, κατά τύχη, πως πέρασε, έστω και τελευταία θέση" εξέφρασε την γνώμη της. Ήταν άδικο! Η φίλη της προσπαθούσε πολύ καιρό. Ακόμα και αν είναι η πρώτη που θα της έλεγε να ξαναπροσπαθήσει γιατί δεν είναι σωστό να κλέβουμε.

"Μέχρι και Αθηνά συμφώνησε" αναφώνησε η μεγαλύτερη."Ο Αποστόλης είναι πολύ καλό παιδί. Δεν έχεις ιδέα πόσο είχε βοηθήσει τον Νίκο με την δουλειά" αναφέρθηκε για τον μέλλοντα σύζυγο της.

"Τον βοήθησε, δεν τον έβαλε κάπου χωρίς να τον έχουν δεχτεί" ρόλαρε τα μάτια της.

"Ωραία. Πες δεν θες, που δεν βρίσκω τον λόγο, τι θα πεις στους γονείς σου;" την χτύπησε στο αδύνατο σημείο. Τους είπε πως πέρασε, καταχάρηκαν οι άνθρωποι. Είναι αυστηροί σε κάτι τέτοια, αν τους έλεγε πως δεν πέρασε και θα έπρεπε για άλλη μια χρονιά να μείνει στο ίδιο σπίτι και άλλα τόσα για βοηθήματα, θα γινόταν τρίτος παγκόσμιος.

"Με ό,τι έχω στην άκρη θα νοικιάσω ένα σπίτι μαζί με την Αθηνά. Κάτι που θα έκανα έτσι και αλλιώς δηλαδή. Και θα προσπαθήσω να ξαναδώσω μαζί με την δουλειά, όπως και φέτος" είπε κατηγορηματικά. Δεν δεχόταν να γίνει κάτι πέρα από αυτό. Έτσι και αλλιώς την τάξη την είχε περάσει, μόνο διάβασμα έπρεπε να ρίξει, πολύ διάβασμα.

"Ξεροκέφαλη όπως πάντα" της χαμογέλασε ειρωνικά. Η Αθηνά μυρίστηκε τον τσακωμό να έρχεται οπότε έσπευσε αμέσως να αλλάξει κουβέντα.

"ΣΗΜΕΡΑ θα δούμε ένα σπίτι. Στην αγγελία έγραφε πως έχει και ηχομόνωση. Πάμε;" κατάφερε έστω να κρατήσει τις ισορροπίες, για τώρα. Γιατί κάτω τους περίμενε μια άλλη έκπληξη.

Χαιρετήθηκαν και βγήκαν έξω από την πολυκατοικία. Το τηλέφωνο της κοπέλας με τα ανοιχτά μπλε μάτια χτύπησε."Περίμενε η μάνα μου" μουρμούρισε και το σήκωσε. Άρχισε να περπατά πιο γρήγορα άθελά της έτσι όπως μιλούσε.

"Γειά σας κυρία Μιρέλα!" φώναξε ελπίζοντας να την άκουσε, την αγαπούσε την μαμά της Αθηνάς.

"Χριστιάννα!" άκουσε μια φωνή γνωστή. Μα, δεν μπορούσε να την ξεχάσει. Γύρισε το κεφάλι της και καθόταν εκεί, με τα χέρια στις τσέπες, λες και περίμενε ώρα να κατέβει κάτω από το σπίτι.

"Γειά" είπε απαλά κοιτάζοντας νευρικά την Αθηνά που όλο και απομακρυνόταν. Θα της την έλεγε μετά για αυτό.

"Σκέφτηκες την πρόταση μου;" μπήκε κατευθείαν στο θέμα. Που πήγε ένα "Τι κάνεις;" "Πως είσαι;" "Πως πάει η ζωή;" κάτι βρε παιδί μου.

"Ναι. Αποφάσισα πως θα ξαναδώσω του χρόνου. Ξέρετε, είναι άδικο για τα άλλα παιδιά που πέρασαν" μίλησε στο πληθυντικό. Ένιωθε άβολα, ο τύπος κόντευε τα εικοσιτέσσερα και ένιωθε πολύ περίεργα μαζί του. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το πως αλλά ένιωθε.

Γέλασε απαλά. Είχε πλάκα το μικρό."Ενικό! Δεν είμαι πια και τόσο μεγάλος" οριακά προσβλήθηκε."Γιατί δεν θες; Δεν είναι θέμα χρόνου ή οτιδήποτε, θα ήταν χαρά-"

"Δεν ενδιαφέρομαι" τον διέκοψε κάπως ξερά. Εκείνος ξαναχαμογέλασε. Είχε ωραίο χαμόγελο, αλλά όχι, δεν την εκανε να χαμογελάσει πίσω.

"Εγώ ήδη το έκανα όμως" το σαγόνι της έπεσε. Έκανε τι;

"Συγγνώμη;" της ξέφυγε λίγο παραπάνω ο τόνος της φωνής της. Είναι σίγουρη πως η Εύη φταίει για αυτό. Καλά, σίγουρα ήξερε και η άλλη, για αυτό προσπαθούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα.

"Το έκανα ήδη" θεέ μου, πόσο αλαζόνας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Τον κοίταξε με μισόκλειστα ματιά.

"Γιατί; Αφού δεν είπα εγώ το ναι" προσπάθησε να είναι ευγενική και να μην βγάλει τον νταλικέρη από μέσα της όπως άξιζε. Και αυτός το ύφος, δεν βοηθάει!

Ανασήκωσε τους ώμους του. "Εγώ ήθελα" εκείνη την ώρα ήρθε η Αθηνά με ένα άβολο χαμόγελο. Φυσικά και ήξερε.

Μακάρι όμως η Χριστιάννα να είχε δει πόσο πολύ ήθελε και έπρεπε να περάσει το δικό του. Μπορεί να γλύτωνε πολλά.
Μπορεί και όχι.

Παρόν 2022

"Βρε Μιρελάκι" της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά. Είχε πλαντάξει με το τέλος. Τελικά ήταν κακή ιδέα αυτή η ταινία.

"Μα-" Δεν θα άντεχε να ακούσει άλλη μια φορά το τέλος πάλι από το στόμα της. Δεν την είχε ξαναδεί να κλαίει έτσι. Δεν ήξερε καν ότι είναι τόσο συναισθηματική.

"Την επόμενη φορά θρίλερ" μονολόγισε. Δεν τον άκουσε, λογικό, πάλι θα τους έκαναν παρατήρηση οι γείτονες. Αναρωτιέται πως δεν τους έχουν κάνει κάποια καταγγελία.

Τον πήρε αγκαλιά απότομα ρίχνοντας τον πίσω. Ο Άγγελος τύλιξε αμέσως τα χέρια γύρω από την μέση της προστατευτικά. Συνειδητοποίησε πως είναι και σταμάτησε για λίγο να κλαίει.

"Ηρέμησες;"

"Θα ηρεμήσω όταν βγει το δυο!" έκρυψε το πρόσωπο της στο στερνό του για να μην δει πόσο ντρέπεται.

"Αν βγει" την πείραξε. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε με μισόκλειστα ματιά.

"Θα βγει. Αλλιώς θα κάνω ότι έκανε η Ντάλια και θα αγοράσω την ταινία. Τότε θα βγει δύο!" του είπε τα μελλοντικά σχέδια της. Ήθελε να γελάσει αλλά θα έτρωγε ξύλο.

"Σίγουρα την επόμενη φορά θρίλερ" ξαναείπε ρίχνοντας το κεφάλι του πίσω. Νύσταζε και η Μιρέλα από πάνω του δεν τον βοηθούσε και πολύ.

"Και οι κωμωδίες δεν είναι άσχημες" του είπε επίσης. Μόρφασε. Αν ήταν καλή κωμωδία τότε ναι. Ήταν περίεργος, ανήκε στο δύο της εκατό του κόσμου που δεν του άρεσαν τα φιλαράκια, η τοπ κωμωδία.

Ένιωσε το βλέμμα της και την κοίταξε στα μάτια. "Τι μορφάζεις ρε, σου αρέσει τίποτα;" τον ρώτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

"Για να κάθομαι εδώ" απάντησε διπλοματικά. Η Μιρέλα τον κοίταξε λοξά και πλησίασε και άλλο το πρόσωπο της στο δικό του.

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία, πολύ αισθησιακή. Το δωμάτιο ήταν λουσμένο στο σκοτάδι με ελάχιστο φως να εισέρχεται από το κόκκινο κερί στην μέση του τραπεζιού.

Σκεφτόταν να τον φιλήσει. Όταν είχαν αυτές τις στιγμές μόνοι τους, μακρυά από όλους, το ήθελε πάρα πολύ. Ανεξάρτητα το αν νόμιζαν οι υπόλοιποι πως ήταν ζευγάρ-

"Κάνε το" της είπε χωρίς περιστροφές λες και διάβαζε την σκέψη της. Εκείνη έμεινε άφωνη και σταμάτησε το πρόσωπο της πιο κοντά από ποτέ στο δικό του. Η ανάσες τους χτύπαγαν η μία την άλλη.

Και το έκανε μετά από κλάσματα δευτερολέπτου.

Πήγε πιο κοντά του και ακούμπησε τα χείλη της πάνω στα δικά του όσο πιο απαλά μπορούσε, σαν να φοβόταν, μην το μετανιώσει και την διώξει.

Την έπιασε από την μέση φέρνοντας τα σώματά τους πιο κοντά, αν ήταν δυνατό αυτό. Ήθελε να της δώσει το οκευ, να την κάνει να μην νιώθει ανασφάλεια.

Την άφησε να έχει αυτή τον έλεγχο πάνω του. Ήξερε πως μόνο έτσι θα την βοηθούσε να μην είναι ντροπαλή όπως την πρώτη φορά. Το είχε καταλάβει πως ήταν κάπως σφιγμένη, αλλά όχι γιατί δεν ήθελε, απλά ακόμα δεν ήξερε το γιατί.

Έβαλε τα χέρια της στα μαλλιά του και έκανε απαλό μασάζ καθώς κουνιόταν κυκλικά πάνω του. Κατέβηκε προς τον λαιμό του αργά. Τα αρώματα τους μπλέχτηκαν.
Γλυκό στο βαρύ.

Φίλαγε και πιπιλούσε αργά τον λαιμό του, ίσα ίσα για να ακούσει αυτά τα μικρά, αγαπημένα, βογγητά. Με την βοήθεια του έβγαλε την μπλούζα του και άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο κάτω.

Εγλυφε το καλλιγραμημένο σώμα του απαλα και αισθησιακά. Όταν συνέχιζε κάτω κάτω ο Άγγελος δεν άντεξε άλλο και τους αναποδογύρισε όσο καλύτερα μπορούσε για μην πέσουν.

Της έβγαλε την μπλούζα. Δεν χρειάστηκε να βγάλει το σουτιέν γιατί δεν φορούσε, αυτό έκανε πιο εύκολη την δουλειά του. Έκανε το ίδιο πράγμα με εκείνη στο λαιμό της αλλά με πιο πολύ ορμή. Μικρά αναφωνητά ξέφευγαν απο το στόμα της.

Το χέρι του πήγαινε όλο και πιο. Μέσα από το παντελόνι και επίσης, μέσα από το εσώρουχο της. Όταν τα κρύα δάχτυλα του ήρθαν σε επαφή με το ζεστό της δέρμα αναφώνησε λίγο πιο δυνατά δημιουργόντας του ένα μικρό χαμόγελο.

Άρχισε να κάνει κυκλικές κινήσεις στην περιοχή της καθώς ρούφαγε την αριστερή της θηλή. Μετά από λίγα λεπτά ήθελε να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο στα χέρια του. Εκείνος το κατάλαβε και έβγαλε κατευθείαν το χέρι του.

Τον κοίταξε με έκπληξη. Που να ήξερε πως είχε αλλά σχέδια. Άφησε ένα μονοπάτι φιλιών με τα χείλη του από την το στήθος της μέχρι την κοιλιά της. Έβγαλε το παντελόνι της και το εσώρουχο της, πήγαν κάπου στο πάτωμα μαζί με τις μπλούζες τους.

Βύθισε το κεφάλι του στους μηρούς της. Ένα βογγητό γέμισε το δωμάτιο. Έβαλε τα πόδια της γύρω από τον αυχένα του και εκείνος άρχισε να κάνει κυκλικές κινήσεις με την γλώσσα του σε αυτήν.

Τα αναφωνητά της πλέον ήταν ανεξέλεγκτα. Πετούσε κυριολεκτικά στον έβδομο ουρανό με εκείνον χωμένο ανάμεσα από τα πόδια της.

Η πλάτη της μετά από λίγο έγινε τόξο. Η κοιλιά της πετούσε πυροτεχνήματα και η ηδονή ήταν στο άπειρο. Συνέχισς τις κινήσεις του ακόμα πιο γρήγορα, οπότε δεν άργησε να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο.

Το μόνο που ακουγόταν πλέον ήταν οι ανάσες τους. Σηκώθηκε και της άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη ενώ αυτή ήταν ακόμα άφωνη και αναψοκοκκινησμένη.

Την σήκωσε στην αγκαλιά του και την πήγε μέσα στο δωματίου του για να κοιμηθούν. Ήταν αργά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~