Ένα σκοτάδι σαν πίσσα σκέπαζε τον δρόμο, που χανόταν μέσα στην πυκνή, ομιχλώδης μαυρίλα που τρύπωνε ανάμεσα στα δέντρα και απλωνόταν στην άσφαλτο. Η Λάουρα κράτησε την ανάσα της, σφίγγοντας το τιμόνι. Δίπλα της, ο Σαμ γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε έξω από το παράθυρο, προς την απόλυτη μαυρίλα, πέρα από το σημείο που έφτανε το φως των προβολέων.

"Το GPS λέει ότι είμαστε κοντά," ψιθύρισε ο Σαμ, αλλά η φωνή του δεν ακούστηκε πολύ σίγουρη.

Η Λάουρα έριξε μια ματιά στο τηλέφωνο, αλλά η οθόνη έδειχνε μόνο ένα αχνό περίγραμμα ενός χάρτη με τη θέση τους να φαίνεται ως μια μικρή αναβοσβήνουσα κουκκίδα... στη μέση του πουθενά.

"Έπρεπε να είχαμε μείνει στον κεντρικό δρόμο," ψιθύρισε η Λάουρα, καταπίνοντας τον φόβο της.

"Αλλά εκείνος ο δρόμος θα μας καθυστερούσε πάρα πολύ. Είναι απλώς ένα συντομότερο μονοπάτι," απάντησε ο Σαμ, αν και η φωνή του έτρεμε.

Τα δέντρα στις δύο πλευρές του δρόμου ήταν ψηλά και στριφτά, τα κλαδιά τους έμοιαζαν σαν να ξύνουν τον ουρανό. Καθώς οδηγούσαν, ο δρόμος στένευε, και το φως των προβολέων μετά βίας διαπερνούσε το απόκοσμο, κλειστοφοβικό δάσος.

Μετά από λίγη ώρα, και οι δύο το πρόσεξαν: ένας παγωμένος αέρας που είχε τρυπώσει στο αυτοκίνητο, σαν παγωμένα δάχτυλα να τους ακουμπούσαν στο σβέρκο. Η Λάουρα κοίταξε το ταμπλό - η θέρμανση ήταν ανοιχτή, αλλά δεν υπήρχε ζέστη. Μόνο κρύο... τόσο πολύ κρύο.

Τότε, οι προβολείς έπιασαν κάτι μπροστά τους.

Μια φιγούρα στον δρόμο.

Η Λάουρα πάγωσε και πάτησε απότομα φρένο. Το αυτοκίνητο γλίστρησε και σταμάτησε μόλις λίγα μέτρα από έναν άνθρωπο που στεκόταν στη μέση του δρόμου, κοιτάζοντας τους. Η φιγούρα φορούσε ένα παλιό, ξεφτισμένο μαύρο παλτό και ένα καπέλο που έριχνε σκιά στο πρόσωπό του.

Δεν κινήθηκε.

"Τι... τι κάνει;" ψιθύρισε ο Σαμ, σαν να φοβόταν να σπάσει τη σιωπή που είχε απλωθεί παντού.

"Να... να προσπαθήσω να τον παρακάμψω;" ρώτησε η Λάουρα, με τη φωνή της να τρέμει.

Ο Σαμ δεν απάντησε, απλώς κοιτούσε καθώς η φιγούρα έκανε ένα αργό, επίμονο βήμα προς το μέρος τους. Μετά άλλο ένα. Κι άλλο ένα. Στο τρεμόπαιγμα των προβολέων, είδαν το πρόσωπό του - χλωμό, με μάτια μαύρα και κενά, λες και τον είχε καταβροχθίσει το σκοτάδι.

Τα χέρια της Λάουρα γλιστρούσαν από τον φόβο πάνω στο τιμόνι, και ένιωσε τον πανικό να την πλημμυρίζει. Πάτησε γκάζι, έτοιμη να προσπεράσει.

Η φιγούρα χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που άπλωνε υπερβολικά στο πρόσωπό του.

Και τότε, σε μια στιγμή, είχε εξαφανιστεί.

"Τι... πού πήγε;" ρώτησε η Λάουρα, κοιτάζοντας πανικόβλητη έξω από το παράθυρο.

Η ανάσα του Σαμ ήταν ρηχή. "Δεν... δεν ξέρω."

Τότε το άκουσαν. Ένας ανεπαίσθητος ήχος, να έρχεται από το πίσω κάθισμα.

Ένα αργό, σταθερό ξύσιμο.

Η Λάουρα κοίταξε τον Σαμ, ο τρόμος να ζωγραφίζεται στα μάτια της. "Σαμ... κλείδωσες τις πόρτες;"

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του, η φωνή του ήταν μόλις ένας ψίθυρος. "Νόμιζα ότι το έκανες εσύ."

Το ξύσιμο έγινε πιο δυνατό, σαν να ξύνει κάτι τις άκρες της λογικής τους, μέχρι που σταμάτησε απότομα.

Τότε, μια χαμηλή φωνή ακούστηκε από το σκοτάδι στο πίσω κάθισμα, ψυχρή και καθαρή.

"Μπορώ να έχω μια βόλτα;"

Η Λάουρα ούρλιαξε και πάτησε απότομα γκάζι. Το αυτοκίνητο εκτοξεύθηκε μπροστά, αλλά όσο γρήγορα κι αν πήγαινε, η ψυχρή παρουσία έμενε εκεί, σαν μια σκιά που είχε ριζώσει μέσα στο αυτοκίνητο.

Στον καθρέφτη, είδε μια στιγμή το χλωμό πρόσωπο, με ένα πλατύ χαμόγελο να σχηματίζεται από άκρη σε άκρη, μάτια κατάμαυρα και κενά. Δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα της.

Και τότε συνειδητοποίησε... ο Σαμ δεν ανέπνεε.

Γύρισε και είδε το πρόσωπό του να είναι τόσο χλωμό όσο της φιγούρας, τα μάτια του ανοιχτά διάπλατα, το στόμα του παγωμένο σε μια σιωπηλή κραυγή.

Το αυτοκίνητο ξέφυγε από τον δρόμο, έπεσε σε μια τάφρο, και όλα σκοτείνιασαν.

Όταν η αστυνομία έφτασε λίγες ώρες αργότερα, βρήκαν το αυτοκίνητο διαλυμένο και άδειο. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος της Λάουρα ή του Σαμ, μόνο μια παγωνιά στον αέρα που έκανε τους αστυνομικούς να ανατριχιάσουν καθώς εξέταζαν τη σκηνή.

Ένας από αυτούς παρατήρησε κάτι παράξενο στο πίσω κάθισμα, χαραγμένο στο τζάμι του παραθύρου, σαν γρατζουνιές.

Ευχαριστώ για τη διαδρομή.