Σε μια ήσυχη πόλη, μια μαθήτρια λυκείου με το όνομα Λίλι περπατούσε στους μοναχικούς διαδρόμους, αόρατη και ανύπαρκτη για τους άλλους. Ντροπαλή και εσωστρεφής, η Λίλι ένιωθε σαν φάντασμα ανάμεσα στους συμμαθητές της, με τη σιωπή του κόσμου της να βαραίνει την καρδιά της. Απελπισμένη για συντροφιά, στράφηκε στα παράξενα βιβλία στη σκοτεινότερη γωνιά της σχολικής βιβλιοθήκης, τραβηγμένη από ένα παλιό, δερματόδετο βιβλίο που φαινόταν να πάλλεται με μια παράξενη, σκοτεινή ενέργεια.Ένα βράδυ, στο δωμάτιό της φωτισμένο μόνο από κεριά, η Λίλι ακολούθησε τις οδηγίες του βιβλίου, ψιθυρίζοντας παράξενα λόγια στο σκοτάδι. Ένα ρίγος απλώθηκε στο δωμάτιο, και το τρεμάμενο φως των κεριών φάνηκε να σχηματίζει μια φιγούρα. Από τις σκιές εμφανίστηκε ένα κορίτσι, που έμοιαζε να έχει την ίδια ηλικία με τη Λίλι, αλλά με σκοτεινά, λαμπερά μάτια και ένα πονηρό χαμόγελο. Συστηνόταν ως "Σεραφίν"."Γιατί με κάλεσες;" ρώτησε η Σεραφίν, με μια φωνή απαλή αλλά γεμάτη μια απόκοσμη δύναμη."Εγώ... χρειάζομαι μια φίλη," ψιθύρισε η Λίλι, με το πρόσωπό της να κοκκινίζει από ντροπή. "Είμαι μόνη μου."Η Σεραφίν χαμογέλασε, τα μάτια της να γυαλίζουν. "Μπορώ να γίνω φίλη σου," της υποσχέθηκε, με μια φωνή ζεστή. "Αλλά η φιλία απαιτεί αφοσίωση. Και εγώ έχω τον δικό μου τρόπο να το δείχνω."Η Λίλι κούνησε καταφατικά το κεφάλι, λαχταρώντας για κάποιον που θα καταλάβαινε τη μοναξιά της. Η Σεραφίν έγινε η πιο κοντινή της συντροφιά, ψιθυρίζοντας στο αυτί της και γεμίζοντας το μυαλό της με υποσχέσεις για δύναμη, σεβασμό και θαυμασμό. Μέρα με τη μέρα, η Σεραφίν παρακινούσε τη Λίλι να υπερασπιστεί τον εαυτό της με τρόπους που την έκαναν να αισθάνεται άβολα. Την ενθάρρυνε να κάνει φάρσες στους συμμαθητές της, να διαδίδει φήμες, και σύντομα, να τιμωρεί οποιονδήποτε την έκανε να αισθάνεται κατώτερη.Οι μικρές πράξεις αντίστασης κλιμακώθηκαν. Η Λίλι αισθανόταν πιο δυνατή, πιο θαρραλέα - αλλά κάτι σκοτεινό άρχισε να αναπτύσσεται μέσα της. Το κορίτσι που συνήθιζε να κρύβεται από τον κόσμο τώρα απολάμβανε μικρές κακίες, τροφοδοτούμενη από την αμείλικτη ενθάρρυνση της Σεραφίν.Ένα βράδυ, καθώς η Λίλι καθόταν μόνη στο δωμάτιό της, η Σεραφίν εμφανίστηκε ξανά. Αυτή τη φορά, η φωνή της ήταν πιο απαιτητική, η στάση της πιο ψυχρή. "Υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να κάνεις, Λίλι. Για να ελευθερωθείς πραγματικά."Η καρδιά της Λίλι χτύπησε δυνατά. "Τι εννοείς;""Η οικογένειά σου... σε κρατά δεμένη σε αυτή τη ζωή, έτσι δεν είναι;" Η φωνή της Σεραφίν ήταν σχεδόν καταπραϋντική, αλλά τα λόγια της ήταν γεμάτα κακία. "Σκέψου το. Δεν είναι εξαιτίας τους που είσαι τόσο μόνη;"Η Λίλι δίστασε, νιώθοντας έναν σφίξιμο στο στήθος της, αλλά η μοναξιά την έπνιγε. Στο μυαλό της, όλα έβγαζαν νόημα. Την έπεισε. Αν ήταν πραγματικά ελεύθερη, δεν θα χρειαζόταν να νιώθει εγκαταλελειμμένη ή κριμένη. Ήθελε να ανήκει, να είναι απαλλαγμένη από όλα όσα την πλήγωναν.Αργά εκείνη τη νύχτα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Σεραφίν, η Λίλι διέπραξε την τελική, τρομερή πράξη. Αλλά καθώς η ησυχία έπεφτε στο σπίτι της, η Λίλι ένιωσε το βάρος των πράξεών της να την πλακώνει.Η Σεραφίν γέλασε, αλλά δεν ήταν το γέλιο μιας φίλης. Ήταν ψυχρό, περιπαικτικό. "Καημένη Λίλι. Νόμιζες ότι μετα απο ολα αυτα που έκανες θα ήσουν ελεύθερη; Κοίτα γύρο σου, κοίτα τι έχεις κάνει στους ίδιους σου τους γονείς. Και εγω θα ειμαι για πάντα διπλα σου να στο θυμίζω. Εγω ειμαι η φυλακή σου τωρα..."Η συνειδητοποίηση χτύπησε τη Λίλι με βάρβαρη σαφήνεια. Η Σεραφίν την είχε απλά χρησιμοποιήσει, τρέφοντας την ευαλωτότητά της και οδηγώντας την στο σκοτάδι. Μόνη για άλλη μια φορά, περιτριγυρισμένη από την καταστροφή που είχε προκαλέσει, οι κραυγές της αντηχούσαν μέσα στα άδεια δωμάτια.Και καθώς η αυγή πλησίαζε, μπορούσε να νιώσει τις σκιές να την τυλίγουν, σαν η παρουσία της Σεραφίν να έμενε εκεί για πάντα, περιγελώντας την από το σκοτάδι.