Πού πήγαν οι νύχτες, που παίζαμε στις παιδικές χαρές ως τα μεσάνυχτα και πιο αργά ακόμα;

Πού πήγαν οι καιροί που το λεπτό, φάνταζε αιωνιότητα;

Που πήγαν οι μέρες που ως μοναδική έγνοια είχαμε το παιχνίδι μας;

Τι απέγιναν οι καιροί που φοβόμασταν τη μοναξιά και θέλαμε να ήμαστε με αλλά παιδιά; Τη θέση αυτών των καιρών πήρε τώρα η ανάγκη της ησυχίας... Αποζητούμε λίγο χρόνο και χώρο, μόνο εμείς και οι σκέψεις μας!

Είναι σαν ξαφνικά να σταμάτησε ο χρόνος, και βρεθήκαμε πολύ μπροστά από εκεί που είχαμε μείνει... Παίζαμε με τις ώρες χωρίς σταματημό, μα τώρα; Υπολογίζουμε κάθε λεπτό της μέρας ελπίζοντας για λίγο χρόνο για εμάς και τις σκέψεις μας....

Πόσες ακόμα νύχτες θα πρέπει να κλάψεις σιωπηλά, ελπίζοντας πως το αύριο θα είναι καλύτερο απ'το σήμερα; Πόσες ακόμα νύχτες, αντί να κοιμάσαι, θα εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω;

Και αν φοβάσαι; Σε ρώτησε ποτέ κανείς αν φοβάσαι το αύριο; Αν είσαι έτοιμος για το αύριο; Ή σου ορκίστηκε κάνεις ότι θα είναι μαζί σου αύριο; Ποτέ δεν θα μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα υπάρχει πάντα κάποιος να περπατάει μαζί σου σε αυτό το τρομακτικό μονοπάτι της ζωής....

Σήμερα πολεμάνε για να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο, αλλά το μακρινό, συνάμα πολύ κοντινό αύριο φαντάζει όλο και πιο σκοτεινό...

(15/9/2024)