«Έχουμε ένα υπέροχο τριήμερο μπροστά μας και εσυ με έφερες να καθαρίσω την σχολή ;» Μουγκρισε κουβαλώντας τον κουβά με την σφουγγαρίστρα στην κυρία αίθουσα .

«Γιατί να πληρώνω καθαρίστριες ενώ έχω εσένα ;» Την πείραξε και η Άννα τον στραβοκοίταξε χτυπώντας με δύναμη την σφουγγαρίστρα στο έδαφος . «Άλλωστε μου χαρίζεις και ένα υπέροχο θέαμα ...» χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του . «Και επίσης δεν πρόκειται να σε αφήσω έτσι ...» την πλησίασε με μικρά βήματα .

«Βγάλε ότι έχεις στο μυαλό σου !»του απάντησε χαμογελαστή . «Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά τα σχέδια σου πάνε στράφι !»του έκλεισε το μάτι συνεχίζοντας να τρίβει με μανια το έδαφος .

«Γιατί αυτό ;» Παραπονέθηκε .

«Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες !»του χαμογέλασε πονηρά . Ο Άλκης αμέσως κατάλαβε σε τι αναφερόταν . Ναι πράγματι ! Η περίοδος δημιουργεί συχνά πυκνά πολλά προβλήματα ...

«Έστω ! Θα σε ανταμειψω με άλλο τρόπο !»της χαμογέλασε . Έπιασε και εκείνος ένα πανί και το καθοριστικό για τα τζάμια κι άρχισε να ψεκάζει τις μεγάλες τζαμαρίες οι οποίες είχαν πάνω αμέτρητες δαχτυλιες από τα μικροσκοπικά χεράκια των μικρών αθλητών .

«Άλκη μίλησα με την μάνα μου χθες !»το είπε σαν να απέβαλε ένα μεγάλο βάρος από πάνω της . Εκείνος σταμάτησε ότι έκανε κι γύρισε προς το μέρος της . «Δεν ξέρω την άκουσα πολύ διαφορετική ! Ένιωσα και τύψεις για τον τρόπο που της φέρθηκα .Και σε εκείνη αλλά και στον πατέρα μου αλλά και εγώ πονούσα !»προσπάθησε να ελαφρύνει τις ενοχές της . «Και το γεγονός ότι κάτι μου κρύβουν ακόμη με βασανίζει !»ξεφυσηξε .

«Και εκείνη πονάει Άννα μου , άφησε λίγο στην άκρη τον εγωισμό και πήγαινε να την δεις . Έχει περάσει τόσος καιρός και βρεθήκατε ποσό ;»της είπε ήρεμα . «Πέντε φορές όλες κι όλες !»επισήμανε .

«Θέλεις να έρθεις μαζί μου ;» Του ζήτησε δειλά . Ο Άλκης πέταξε το πανί στο έδαφος με προχώρησε προς εκείνη . Έπιασε το πρόσωπο της στις παλάμες του και της χαμογέλασε διάπλατα .

«Εάν το θέλεις ... το θέλω και εγώ !»η καρδια της για ακόμη μια φορά πέταξε από την θέση της .

«Εγώ το θέλω πολύ !»ψιθύρισε με ένα μειδιασμα . «Ίσως να είναι ένας καλός τρόπος να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας . Να ξεχαστεί λίγο το μυαλό της ...» πρόσθεσε .

«Κανόνισε το τότε !»την φίλησε απαλά και έσκυψε ξανά να πιάσει το ξεσκονόπανο συνεχίζοντας την δουλειά του .

«Άλκη ...» τον διέκοψε ξανά . «Σου είπα σήμερα ποσό σε αγαπώ ;» Αναφώνησε και εκείνος γέλασε δυνατά .

«Δεν χρειάζεται ... δεν έχω αμφιβολίες !»της απάντησε καρφώνοντας την στα μάτια . Και αυτοί οι δυο ήταν τώρα το ζωντανό παράδειγμα ότι ο έρωτας με την πρώτη μάτια υπάρχει !

~~~

«Γιατί τρεμεις ρε μωρό μου ;»αναρωτηθηκε καθώς είχε μόλις παρκάρει έξω από το πατρικό της σπίτι .

«Δεν ξέρω , έχω πολύ άγχος αυτή την στιγμή !»απάντησε σοβαρά . «Δεν τους είχα μιλήσει για εμάς και φοβάμαι λιγάκι !»μειδιασε .

«Βγες από το αμάξι !»την διέταξε και εκείνη γέλασε . Αυτος ο άντρας ότι ήθελε την έκανε . Αλλά κυρίως ήταν η φωνή της λογικής της . Την έκανε να νιώθει ο εαυτός της , την βοηθούσε να είναι ο εαυτός της ...

Πέρασαν απέναντι στον δρόμο και η Άννα άνοιξε την καγκελόπορτα με τα κλειδιά της . Ο Άλκης προσπαθούσε να την ηρεμήσει κάνοντας της πλάκες όμως ήδη εκείνη είχε φορτωθεί όλο το άγχος πάνω της .

Ο πατερας της σαν να άκουσε την φωνή της άνοιξε αμέσως την πόρτα του σπιτιού κοιτάζοντας την με ένα χαμόγελο . «Η πριγκίπισσα μου γύρισε στον θρόνο της ή με γελούν τα μάτια μου !»την πείραξε με το υποκοριστικό που συνήθιζε να χρησιμοποιεί από όταν ήταν παιδί .

«Βρε μπαμπά !»γέλασε κοιτάζοντας τον Άλκη ντροπιασμενη .

«Να φανταστώ πως ο ομορφονιός που στέκεται πίσω σου είναι ο πρίγκιπας ;» Συνέχισε τα πειράγματα του . Η Άννα κοκκινησε ολόκληρη . «Καλώς ήρθες νεαρέ μου !»του είπε με αυστηρή πλέον φωνή .

«Γεια σας κύριε Θωμά !»του είπε άνετος .

«Μπαμπά από εδώ , ο Άλκης !»του χαμογέλασε .

«Περάστε μέσα !»τους είπε έχοντας ακόμη το αυστηρό του βλέμμα . Έπρεπε να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση . Μιας και ο Λάμπρος είχε καταφέρει να τον ξεγελάσει . Δεν θα άφηνε ξανά την κόρη του στα χέρια οποιουδήποτε.

«Η μαμά που είναι ;» Ρώτησε καθώς προχώρησαν μέσα στο όμορφο σπιτικό . Σε κάθε γωνία και μια εικόνα του Αντρέα . Είχε καιρό να τον δει έστω και στην φωτογραφία και αμέσως ένιωσε το κενό μέσα της να την τρυπάει . Πήρε τα μάτια της από την εικόνα του και στράφηκε ξανά στον πατέρα της .

«Στον Αντρέα !»της απάντησε σιγανά . Ηταν γεγονός ότι περνούσε ολόκληρη την ημέρα της δίπλα από το μνήμα του παιδιού της . Ήθελε να του κάνει παρέα , δεν ήθελε να το νιώθει μόνο του.

«Μάλιστα !»χαμογέλασε άχνα.

«Γιατί μας έβγαλες από την ζωή σου Άννα ;» Την ρωτήσε με ένα παράπονο .

«Όπως πονούσατε εσείς έτσι πονούσα και εγώ ! Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς μπαμπά . Ακόμη και τώρα που είμαι εδώ μέσα πνίγομαι . Βλέπω παντού τον Αντρέα και θέλω απλά να τα σπάσω όλα ώστε τίποτα να μην τον θυμίζει .»του εξήγησε αγανακτισμένη.

«Ο Μιχάλης που είπε πως τρέχει και κάτι άλλο !» Την τσιγκλισε .

«Ο Μιχάλης δεν κλείνει ποτέ το στόμα του !»γέλασε απαλά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο . «Ναι κάτι τρέχει μπαμπά αλλά και εγώ δεν ξέρω ακόμα τι !»του απάντησε απότομα και εκείνος μαζεύτηκε . Γιατί εκείνος ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε !

«Τέλος πάντων ! Χαίρομαι που είσαι εδώ και μάλιστα με παρέα !»χαμογέλασε στον Άλκη κι η Άννα ένιωσε μια στιγμιαία ανακούφιση που ο αγαπημένος της έκλεψε την εντύπωση του πατέρα της .

«Με τον Άλκη είμαστε καιρό μαζί !»τον ενημέρωσε .

«Φυσικά και είστε ! Γιατί εμείς πάντα πρέπει να το μαθαίνουμε τελευταίοι δεν ξέρω ; !»εξέφρασε το παράπονο του γελώντας .

«Γιατί ήταν περίπλοκη η κατάσταση !»του εξήγησε απλά .

«Ευτυχώς τον γνωρίσαμε πριν τα εγγόνια !»πέταξε ξανά την σπόντα του .

«Ρε μπαμπά ! Τι εγγόνια λες τώρα !»διαμαρτυρήθηκε . Αυτό το θέμα δεν είχε συζητηθεί ποτέ με τον Άλκη και άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για ένα τέτοιο βήμα . Τον κοίταξε για να βεβαιωθει ότι δεν ενοχλήθηκε από τα λόγια του πατέρα της όμως ο Άλκης όπως πάντα της χαμογέλασε .

«Να προσέχετε τότε !»αποκρίθηκε σοβαρά .

«Μπαμπά !»μουγκρισε . Ποτέ δεν είχαν τόση οικειότητα σε τόσο βαθύτερα θέματα. «Ας καθίσουμε μέχρι να έρθει η μαμά !»τον παρότρυνε και όλοι τους προχώρησαν στο καθιστικό .

«Καθίστε εσείς ! Εγώ πάω να φωνάξω την μάνα σου !»το νεκροταφείο ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι τους . Η Άννα έγνεψε καταφατικά . Μόλις άκουσε την πόρτα του σπιτιού να κλείνει ξεφυσηξε δυνατά .

«Άλκη πνίγομαι !»του είπε κοιτώντας τον στα μάτια . «Κοιτά !»του έδειξε γύρω της . «Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις τον Αντρέα !»τα μάτια της δάκρυσαν . «Βλέπεις γιατί δεν θέλω να έρχομαι ;»τίναξε τα χέρια της στον αέρα .

«Ηρέμησε μωρό μου !»προσπάθησε να την χαλαρώσει . «Κάνε λίγη υπομονή για εκείνους ! Ο πατερας σου ζωντάνεψε μόλις σε είδε !»επισημάνε προσπαθώντας να την λογικεψει .

«Αν δεν βρω τι μου κρύβουν δεν πρόκειται να είμαι ο εαυτός μου μαζί τους !»του είπε σοβαρά .

«Το ξέρω !»της χαμογέλασε . «Σε ξέρω τι εγωίστρια είσαι ...» την φίλησε απαλά στα χείλη .

«Θέλεις να σου δείξω το δωμάτιο μου ;»του είπε ξεχνώντας τα υπόλοιπα . Η χαρά διαγραφόταν στο πρόσωπο της και εκείνος φυσικά δεν θα μπορούσε να της αρνηθεί .

«Φοβάμαι ότι θα πάθω εγκεφαλικό από το πολύ ροζ !»την πείραξε . Τύλιξε τα χέρια της κάτω από το στήθος της δήθεν νευριασμενη . «Βέβαια θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να σε πηδήξω πάνω στα ροζ σεντόνια σου αλλά ξέρω ότι δεν μπορούμε!»

«Μην μου το κανείς αυτό τώρα !»γέλασε πονηρά και τον τράβηξε από το χέρι για να σηκωθεί από τον καναπέ . Ανέβηκαν τα τρία σκαλάκια που οδηγούσαν στο επάνω πάτωμα του σπιτιού . Η τελευταία πόρτα στο βάθος έκρυβε το ροζ δωμάτιο !

Η Άννα άνοιξε την πόρτα και του έκανε χώρο για να περάσει . Άναψε το φως και αμέσως ξύπνησε κι τις μνήμες της . Τόσα χρόνια είχε να μπει εδώ μέσα . Στον χώρο που την μεγάλωσε , στο κρεβάτι που την κοιμησε , στην βιβλιοθήκη που την διάβασε ...

«Το παλάτι σου πριγκίπισσα ;» Της χαμογέλασε και εκείνη έκλεισε τα μάτια της ντροπαλά βάζοντας τα χέρια της μπροστά . «Ποιον ντρέπεσαι ; Εμένα ;» Γέλασε ηχηρά .

«Σιχαίνομαι να με φωνάζουν πριγκίπισσα !»γέλασε πνιχτα . «Αλλά δεν το είπα ποτέ στον μπαμπά μου γιατί πάντα ήμουν η πριγκίπισσα του !»ψιθύρισε σκαλίζοντας με το χέρι της τα σκονισμένα βιβλία στην βιβλιοθήκη της . «Το βιβλίο της ανατομίας !»άλλαξε την συζήτηση . «Ανάθεμα και αν το ανοιξα ποτέ !»χαχανισε .

«Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την δίκη σου ανατομία και να το αφήσουμε αυτό !»την φίλησε στον λοβό του αυτιού της και εκείνη αυτομάτως αναριγησε .

«Άλκη ...» του είπε αυστηρά απομακρύνοντας τον από κοντά της . Την ίδια στιγμή η φωνή της μητέρας της ήχησε στο σπίτι . «Η σειρήνα !»σχολίασε γελώντας . «Πάμε να σου την γνωρίσω !»του είπε και προχώρησε μπροστά .

«Ομορφιά μου !»η μητέρα της έτρεξε κατά πάνω της . Η Άννα έκλεισε τα χέρια της γύρω από την σκελετωμένη πλάτη της μαμάς της . Της είχε λείψει αυτή η αγκαλιά όσο και αν την θεωρούσε τοξική στην παρούσα φάση . «Πεταξα από την χαρά μου μόλις μου το είπε ο πατερας σου !»σχολίασε .

«Είχαμε καιρό να τα πούμε !»είπε αμήχανα η Άννα και έκανε στην άκρη για να φέρει μπροστά της τον Άλκη . «Μαμά να σου γνωρίσω τον Άλκη !»ψέλλισε .

«Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω κυρία Αλεκα !»της είπε γλυκά .

«Και εγώ αγόρι μου !»του είπε στον ίδιο τόνο . «Η Άννα είναι πολύ κλειστή σε αυτά τα πράγματα και για να είσαι εδώ εσυ σήμερα σημαίνεις πολλά για εκείνη !»μουρμούρισε η μητέρα της .

«Έλα σταματήστε και οι δυο τώρα !»φώναξε λίγο παραπάνω . «Ηρθα να σας δω για λίγο , δεν θελω άλλες εντάσεις !»τους είπε ήρεμα .

«Θωμά πήγαινε να φτιάξεις καφέ για τα παιδιά !»φώναξε η Αλεκα . Η Άννα γέλασε και στράφηκε στον Άλκη . «Ότι θέλει τον κάνει !»ψιθύρισε και εκείνος γέλασε πνιχτα βάζοντας την παλάμη του μπροστά στα χείλη του .

«Καθίστε να τα πούμε !»η φωνή της κάτι έκρυβε . Κάτι ήθελε να πει αλλά έψαχνε την κατάλληλη ώρα και στιγμή . Βολεύτηκαν στο μεγάλο καθιστικό και η Αλεκα πήρε τον λόγο . «Ποσό καιρό είστε μαζί και η μαμά δεν ξέρει τίποτα ;» Η άφιξη της Αννας την είχε κάνει να ξεχάσει τα πάντα .

«Δεν είμαι κανένα κοριτσάκι μαμά να σου λέω τα πάντα για τις σχέσεις μου !»της απάντησε αυστηρά κάνοντας της νόημα να μην το συνεχίσει . Δεν ήθελε να τσακωθεί μαζί της μπροστά στον Άλκη .

«Το καλό σου θέλω μόνο Άννα !»της είπε απότομα .

«Μην με κανείς να μετανιώσω την ώρα κι την στιγμή που ηρθα !»της είπε μέσα από τα δόντια της . «Θα μαθαίνετε για εμένα όταν εγω θα το θέλω !»ξεσπούσε τα δικά της νεύρα .

«Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι τώρα Άννα ;»την μάλωσε .

«Μαμά είμαι εδώ με τον Άλκη ... τα λόγια σου πολύ απλά με φέρνουν σε δύσκολη θέση !»της εξήγησε χύμα . Ο Άλκης δεν επενέβη , ήταν μια δίκη τους συζήτηση που εκείνος δεν είχε λόγο συμμετοχής .

«Ένα πράγμα θέλω να ξέρω !»είπε κοφτά . «Είσαι καλά ;» Η ερώτηση της δεν ήταν όσο επιφανειακή φαινόταν . Ο μεγαλύτερος φόβος της κυρίας Αλεκας ήταν μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη της Αννας . Υπήρχε ένα παρελθόν , ένα μεγάλο παρελθόν και κάτι τέτοιο τόσο σύντομα ίσως να δημιουργούσε πολλά προβλήματα . Δεν ήθελε να δει την κόρη της όπως τότε !

Τότε που ...

«Είμαι μια χαρά !»η Άννα ήξερε που αναφερόταν . «Τέλος της συζήτησης τώρα !»διέταξε σχεδόν .

«Εσυ αγόρι μου με τι ασχολείσαι ;» Στράφηκε στον Άλκη .

«Είμαι προπονητής πολεμικών τεχνών !»της απάντησε απαλά και εκείνη αναφώνησε ενθουσιασμένη .

«Να μου προσεχείς το κορίτσι μου τότε !»χαμογέλασε .

«Το κορίτσι σας κυρία Αλεκα δεν έχει κανέναν ανάγκη για να την προσέχει ! Τους βάζει όλους στην θέση τους !»κοίταξε την Άννα και έπειτα την μητέρα της .

«Το ξέρω ...» χαμογέλασε περήφανα . «Η Ιταλία πως σας φάνηκε ;» Ρώτησε έπειτα . Προσπαθούσε να ρωτήσει πράγματα που δεν θα τσιγκλούσαν την Άννα . Είχε γίνε μια πρόοδος και δεν ήθελε να την υπονομεύσει . Ο Θωμάς επέστρεψε με τα καφεδάκια αφήνοντας τα μπροστά τους και έπειτα πήρε θέση δίπλα πο την γυναίκα του .

«Ήταν υπέροχα ! Μετανιώνω που δεν σε άκουσα τότε που ήθελες να με στείλεις εκεί για σπουδές !»γέλασε στην θύμηση του παρελθόντος .

«Για πολλά πράγματα αν με άκουγες ...» άφησε την πρόταση της μετέωρη .

«Αλεκα σταματά !»επενέβη ο πατερας της . «Δες την κόρη μας που είναι ευτυχισμένη και άσε τις αερολογίες !»της είπε αυστηρά . «Άλκη , το βλέπω στα μάτια σου ότι είσαι καλό παιδί ! Δεν σου ζητάω να γινεις ο πρίγκιπας για την πριγκίπισσα μου , σου ζητάω να την αγαπήσεις χωρίς όρια για όσο αυτό κρατήσει .»του είπε κοιτώντας τον συγκινημένος . «Αν κρατήσει για πάντα ... ακόμα καλύτερα !»χαμογέλασε στο τέλος !

Η μητρική και η πατρική αγάπη είναι άνευ όρων ! Πληθαίνει όμως όταν τους βαραίνουν τα ίδια τους τα λάθη ...