«Άλκη την αδερφή σου την αγαπάω ! Έκανα λάθη , την πλήγωσα όμως μετάνιωσα ! Μετάνιωσα και είμαι εδώ και για εκείνη και για το παιδί μας !»έλεγε μια φωνή απελπισίας που έκανε την Άννα να θέλει να αδειάσει τα σωθικά της πάνω στο τραπέζι . Ποσό υποκριτής και γελοίος ήταν !

«Λέξη δεν πιστεύω αλλά αν το θέλει η αδερφή μου ...» ξεφυσηξε πετώντας την χαρτοπετσέτα με νεύρο πάνω στο τραπέζι . «Η απόφαση θα είναι δίκη της !»ολοκλήρωσε και η Μελινα χαμογέλασε .

«Άλκη ... μάθε να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους !»αναφώνησε η Μελινα αγκαλιάζοντας τον Λαμπρό από το μπράτσο του .

«Οι δεύτερες ευκαιρίες κερδίζονται !»ψέλλισε η Άννα λίγο πιο δυνατά από όσο περίμενε . Ο Λάμπρος την κοίταξε απειλητικά ενώ ο Άλκης με την Μελινα έκπληκτοι καθώς τόση ώρα δεν είχε μιλήσει .

«Τι θες να πεις ;»αναρωτηθηκε η Μελινα . Η Άννα πήρε μια βαθιά ανάσα , έριξε μια κόφτη μάτια στον Λαμπρό και έπειτα στράφηκε ξανά στην δεύτερη γυναίκα της παρέας .

«Δεν γνωρίζω την περίπτωση σας και δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα ! Έχω ζήσει αναλογη κατάσταση και μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά πως δεν θα έδινα καμία δεύτερη ευκαιρία σε εκείνον τον άντρα !»πέταξε την μπηχτή της . «Γνωρίζοντας τον αδερφο σου κατάλαβα πως εκείνος ήταν ένα τίποτα που εγώ του έδωσα αξία !»συνέχισε με μίσος . Ο Άλκης την κοίταξε περίεργα και της χάιδεψε το χέρι κάτω από το τραπέζι .

«Είσαι καλά μωρό μου ;»την ρώτησε ξανά .

«Όχι !»ψέλλισε κλείνοντας τα μάτια της . «Μπορούμε να πηγαίνουμε σιγά σιγά ;»τον ρώτησε . Ο Άλκης δεν το σκέφτηκε καν . Σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα του και της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει .

«Τι πάθατε ;»αναρωτηθηκε η Μελινα .

«Φεύγουμε !»της είπε απλά . «Ο λογαριασμός δικός μου !»ανακοίνωσε πετώντας τα χρήματα πάνω στο τραπέζι . Έπιασε την Άννα από το χέρι και μαζί περπάτησαν προς την έξοδο . Ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο και επιβιβάστηκαν ταυτόχρονα . Η Άννα έπιασε το κεφάλι της τρίβοντας του κροτάφους της . Νόμιζε ότι θα εκραγεί .

«Άννα μωρό μου ...» πριν καν ξεκινήσει την έπιασε απαλά από το πρόσωπο κοιτώντας τα μελαγχολικά της μάτια . «Γιατί είσαι έτσι καρδια μου ;»την ρώτησε κάνοντας την δίκη της καρδια να φτερουγισει .

«Καλά είμαι ! Τα ίδια παθαίνω κάθε φορά που περιμένω περίοδο !»χαμογέλασε άχνα και προσποιητά .

«Θέλεις να πάμε να πάρουμε ένα γλυκάκι ...» της πρότεινε γελαστός .

«Θέλω απλά να πάμε σπίτι !»του απάντησε χωρίς ίχνος συναισθήματος . Κούνησε το κεφάλι του και έκανε το αίτημα της πράξη . Σε όλη την διαδρομή έμεινε να κοιτάει το παράθυρο και να σκέφτεται τα λόγια του Λάμπρου . Το δίλλημα ήταν μεγάλο ! Να μιλήσει ή όχι ; Και ποιες θα ήταν οι συνέπειες της κάθε απόφασης . Έφτασαν κάτω από το σπίτι του Άλκη . Εκεί συνήθιζαν να μένουν τον τελευταίο καιρό μιας και στο δικό της είχε κάνει κατάληψη ο Μιχάλης .

Άνοιξε αδύναμα την πόρτα και περίμενε τον Άλκη να προχωρήσει μπροστά ώστε να ξεκλειδώσει . Με το που μπήκαν μέσα στο σπίτι , πέταξε τις γόβες τις στο χολ και προχώρησε προς το δωμάτιο για να ξεντυθει . Ο Άλκης την ακολούθησε . Στάθηκε στην άκρη της πόρτας παρατηρώντας την να βγάζει τα ρούχα της ανέκφραστα .

«Μόνη σου θα τα βγάλεις ;»προσπάθησε να εισπράξει ένα συναίσθημα από εκείνη .

«Έχω πονοκέφαλο και δεν είναι η κλασσικη δικαιολογία !»γέλασε απαλά . «Δεν είμαι καλά απόψε Άλκη ...» ψιθύρισε διπλώνοντας το φόρεμα της . Φόρεσε την φαρδιά μπλούζα του Άλκη και βολευτηκε κάτω τα σκεπάσματα .

«Μου αρκεί η αγκαλιά σου ...» της χαμογέλασε . Έβγαλε βιαστικά τα ρούχα του και χώθηκε γυμνός κάτω στην θέση του δίπλα της . Τύλιξε τα χέρια του γύρω της κολλωντας την πάνω του . «Αν σε βασανίζει κάτι θέλω να μου το πεις ...» της ψιθύρισε στο αυτί .

«Σαν τι ;» Κάγχασε .

«Ίσως όλο αυτό με την Μελινα να σου θύμισε το παρελθόν σου ...» που να ήξερες πως αυτό ήταν το παρελθόν μου !

«Δεν υπάρχει το παρελθόν μου πια ... υπάρχεις μόνο εσυ !»του είπε γυρνώντας το κεφάλι της για να τον κοιτάξει . Τα μάτια του έλαμψαν και τα χείλη του βρέθηκαν αμέσως πάνω στα δικά της .

«Κοιμήσου μωρό μου ...» της χάιδεψε τα μαλλιά . Όσο και αν θέλω να την πιστέψω , την εμαθα πλέον ! Ξέρω ποτέ κρύβει κάτι και ποτέ όχι ! Το βλέπω στα μάτια της . Τα μάτια που με σκλάβωσαν τα είχα σπουδάσει πλέον . Και αυτή η θλίψη τους με τελειώνε ...

Μάτι δεν έκλεισε ... μόνο σκεφτόταν !
Έπρεπε να μιλήσει ή όχι !

~~~

«Πάμε μικρά μου ...» φώναξε στα παιδιά και ξάπλωσε ανάσκελα στο παρκέ τοποθετώντας τα χέρια της στον αυχένα και με μικρές και γρήγορες κινήσεις ανασηκωνε το κορμί της . «Πάμε να φτιάξουμε τους κοιλιακούς μας !»πρόσθεσε ξανά. Ηταν τόσο χαριτωμένα αυτά τα παιδιά που τα είχε ήδη μέσα στην καρδια της . «Ωραία !»αναφώνησε καθώς το σετ των κοιλιακών τελείωσε . «Σηκωνόμαστε πάνω , κάνουμε τις διατάσεις μας κι είστε έτοιμοι για τον κύριο Άλκη !»τους χαμογέλασε . Ο Άλκης πλησίασε στο μέρος τους έτοιμος να αναλάβει την προπόνηση του παιδικού τμήματος .

«Σου τα παραδίδω !»του χαμογέλασε και εκείνος ανταπέδωσε .

«Έχει έρθει ο αδερφός σου !»την ενημέρωσε και εκείνη έκανε ένα βήμα πίσω έκπληκτη . «Του είπα να σε περιμένει στο γραφείο μου !»

«Ο Μιχάλης εδώ ;»επανέλαβε δύσπιστα . «Δεν ήρθε για καλό !»μουρμούρισε .

«Αν κάτι δεν πάει καλά βαλε μια φωνή και έφτασα !»της είπε καθησυχαστικά .

«Εντάξει μωρό μου !»είπε ναζιαρικα αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί πάνω στα χείλη του.

«Παιδιά η κυρία Άννα φιλήσε τον κύριο Άλκη στο στόμα !»φώναξε ένα κοριτσάκι και το ζευγάρι κρυφογελασε . Τα υπόλοιπα μικρά ζουζούνια γέλασαν σαν να είχαν κάνει την ανακάλυψη του αιώνα. Αθώες ψυχές !

«Δηλαδή τα έχουν ;»πετάχτηκε ένα αγοράκι και η Άννα δεν μπορούσε πλέον να συγκρατηθεί από τα γελια  . Φίλησε ξανά τον Άλκη στο μάγουλο και έφυγε αφήνοντας τον να τα αντιμετωπίσει μόνος του . Πήρε το σοβαρό της βλέμμα και έφτασε έξω από το γραφείο του Άλκη . Άνοιξε την πόρτα και αντίκρυσε τον Μιχάλη σαν ερείπιο μπροστά της .

«Τι χάλια είναι αυτά ;»του φώναξε για να τον ξυπνήσει . Ήταν ένας νέος άντρας , όμορφος και περιποιημένος κι τώρα έμοιαζε σαν ... ράκος !

«Μην αρχίζεις ...» της είπε απότομα . Κάγχασε ειρωνικά , τύλιξε τα χέρια της γύρω από την μέση της και πήρε αμέσως θέση άμυνας απέναντι στον αδερφο της που σίγουρα η στάση του υποδήλωνε καυγά !

«Γιατί ήρθες τότε ;»τον ρώτησε .

«Η μαμά δεν είναι καλά . Φωνάζει ότι έχασε τον γιο της και τώρα χάνει κι την κόρη της !»της είπε προσπαθώντας να την χτυπήσει στο συναίσθημα. 

«Δεν με έχασες πες της ! Απλά δεν νιώθω έτοιμη να τους δω !»του εξήγησε απλά . «Εκτός κι αν με διευκολύνεις και μου πεις επιτέλους τι μου κρύβετε !»ύψωσε τον τόνο της φωνής της .

«Κόψε τους εγωισμούς και έλα να την δεις !»της πέταξε με νεύρο ενώ στάθηκε μπροστά της σε αποσταση πνοής .

«Νομίζω είμαι μεγάλη πια ώστε να παίρνω μόνη μου τις αποφάσεις μου !»είπε κάπως ειρωνικά .

«Άννα , όχι τέτοιο υφάκι σε εμένα ...» της είπε απειλητικά .

«Είσαι καλά ;»έβαλε τον εγωισμό της στην άκρη ενώ παράλληλα προσπάθησε να αποφύγει τον καυγά αλλάζοντας κουβέντα .

«Πως σου φαινομαι ;»γέλασε .

«Σκατα !»ψέλλισε .

«Έτσι είμαι ... έτσι νιώθω !»ξεφυσηξε .

«Με την Ιωάννα ξανά βρεθήκατε ;»ρώτησε σιγανά .

«Όχι ! Έφυγε , μετακόμισε με τον πατέρα της ...» είπε χωρίς ίχνος συναισθήματος . «Στο διάολο να πάει !»έβρισε.

«Μπορώ εγώ να σε βοηθήσω κάπως ;»αναρωτηθηκε ακουμπώντας τις παλάμες τις στους ώμους της . Τα μάτια του διασταυρώθηκαν όμως ο Μιχάλης έσκυψε αμέσως το βλέμμα του .

«Μείνε λίγες μέρες στο πατρικό μας ! Έχω τρελαθεί Άννα , έχουν πέσει και οι δυο πάνω μου , κλαίνε όλη την μέρα , κοιμούνται και ξυπνάνε με τα πράγματα του Αντρέα . Δεν αντέχω άλλο !»ψιθύρισε .

«Γι'αυτο σου άφησα το σπίτι μου Μιχάλη !»του είπε αμέσως . Αυτό που της ζητούσε δεν μπορούσε να το κάνει .

«Ζητάνε και εσένα  !»επέμεινε .

«Δεν μπορώ !»είπε έντονα .

«Είναι γονείς σου γαμω την πουτανα μου , έχουν προβλήματα , σε χρειάζονται ...!» Φώναξε χάνοντας την ψυχραιμία του .

«Και εγώ έχω προβλήματα !»είπε αυστηρά .

«Τι προβλήματα έχεις Άννα ;»την ειρωνεύτηκε . «Αν θα σε παρατήσει ο γκόμενος ...»εκείνος γέλασε ενώ η Άννα προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία της .

«Γύρισε ο Λάμπρος !»του είπε κοφτά . Το βλέμμα του Μιχάλη σοβάρεψε. «Μην σου ξεφύγει το παραμικρό ο Άλκης δεν πρέπει να μαθει ... ακόμη τουλάχιστον !»είπε βιαστικά .

«Σε πλησίασε ;»την ρώτησε .

«Είναι ο άντρας της αδερφής του Άλκη !»γέλασε μελαγχολικά . «Έχουν και παιδί , νεογέννητο μεν αλλά καταλαβαίνεις ποσά κερατά φύτρωσαν στο κεφάλι μου !»ψέλλισε .

«Θα του σπάσω τα μούτρα !»γρυλισε .

«Δεν θα κανείς τίποτα ! Απλά μην μιλήσεις σε κανέναν και Μιχάλη για τον θεό ... μην με πιέζεις !»του είπε ξεπνοα .

«Είσαι με τα καλά σου κοπέλα μου ; Όχι απλά θα μιλήσω , αλλά θα πω και την τελευταία λέξη πριν το θάψω ζωντανό . Κόψε τους ηρωισμούς Άννα ! Ο τύπος σε κορόιδευε και τώρα κοροϊδεύει την αδερφή του Άλκη . Αν δεν μιλήσεις θα είσαι συνένοχος στο έγκλημα ...» της είπε αυστηρά .

«Δεν μπορώ να μιλήσω . Κανείς σας δεν τον ξέρει Μιχάλη . Είναι ικανός μέχρι και το παιδί του να βλάψει ...» του είπε απελπισμένα .

«Δεν είσαι μόνη σου ! Είμαστε τόσοι ανθρώπου γύρω σου . Δεν θα προλάβει να κάνει βήμα ...» της ειπε ήρεμα .

«Δεν ξέρω ... φοβάμαι ! Ξαφνικά μπροστά σε εκείνον χανω όλη την δύναμη μου . Υποτάσσομαι έτσι απλά στα θέλω του ! Δεν έχω το σθένος να τον αντιμετωπίσω ...» φώναξε λίγο περισσότερο .

«Η Άννα που ξέρω δεν υποτάσσεται σε κανέναν ! Δεν είναι παιχνιδακι κανενός ! Και εγώ αυτή την Άννα δεν θα την αφήσω να καεί στις φωτιές που προσπαθεί να ανάψει !»της είπε προειδοποιητικά . «Έγινα κατανοητός ;» Την ρώτησε και εκείνη έγνεψε καταφατικά .

«Θα δω τι θα κάνω ! Από εσένα ομως θέλω κάτι ...Πρόσεχε τον εαυτό σου Μιχάλη ... σε παρακαλώ !»ένα δακρυ έσταξε από τα μάτια της και έπεσε πάνω στην μπλούζα του . «Δεν είσαι μόνος σου , εγώ είμαι εδώ για έσενα και δεν θέλω να σε ξανά δω έτσι !»αναφέρθηκε στην σημερινή του παραμελείμμενη εικόνα .

«Θέλω και εγώ τον χρόνο μου !»απάντησε ξεφυσώντας έντονα .

«Μπορείς να έρχεσαι εδώ να ξεσκας ! Θα είμαι η προσωπική σου αντίπαλος !»τον πείραξε για να ηρεμήσουν και οι δυο . Ο Μιχάλης της χαμογέλασε γλυκά και έπιασε το πρόσωπο του στις παλάμες τους. .

«Με τον θυμό που έχω μέσα μου , θα σε κάνω χαλκομανία !»της απάντησε αστειευόμενος. «Αλλά ίσως και να το σκεφτώ ! Έχω ανάγκη να ξεσπάσω κάπου !»την απόμακρυνε από την αγκαλιά του .

«Έλα μαζί μου !»του είπε και του έκανε νόημα να την ακολουθήσει . Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στον μακρυ διάδρομο μέχρι που έφτασε στην αίθουσα όπου ο Άλκης προπονούσε τα παιδιά. Την κοίταξε ανήσυχα όμως εκείνη του χαμογέλασε .

«Άλκη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λίγο την αίθουσα με τους σάκους ;»τον ρώτησε γλυκά.

«Δεν θα με ρωτάς !»της είπε απότομα. Ο Μιχάλης ακόμη δεν είχε καταλάβει τι έχει στο νου της η αδερφή του . Τον τράβηξε από το χέρι οδηγώντας τον στον χώρο.

«Εκεί στην γωνία , τα κόκκινα γάντια είναι δικά μου ! Τα παίρνεις !»του είπε σαν εντολή . «Διάλεξε έναν σάκο και χτυπά ... χτυπά σαν να μην υπάρχει αύριο . Μην τραυματιστείς όμως !»του είπε στο τέλος . Ο Μιχάλης της χαμογέλασε .

«Είσαι σίγουρη γι αυτό ;»της είπε ειρωνικά.

«Εγώ θα είμαι έξω ! Βγάλε από μέσα σου ότι σε βαραίνει . Σε παρακαλώ Μιχάλη ...» το βλέμμα της δεν του άφηνε περιθώρια για της αρνηθεί . Έγνεψε καταφατικά και η Άννα έφυγε ικανοποιημένη . Μόλις η πόρτα έκλεισε και μερικά δευτερολεπτα αργότερα μπορούσε να ακούσει τις μανιασμένες κραυγές του κι τα χτυπήματα πάνω στο σάκο .

Το παιδικό τμήμα μόλις είχε τελειώσει . Ο Άλκης πλησίασε την Άννα .

«Όλα καλά ;»της χάιδεψε το μάγουλο .

«Ελπίζω μετά να είναι !»του είπε αινιγματικά δείχνοντας του την αίθουσα από ο Μιχάλης πάλευε με την ζωή του .

«Θα είναι !»της είπε με σιγουριά. Δεν πέρασε μισή ώρα και ο Μιχάλης βγήκε καταϊδρωμένος από την αίθουσα ενώ οι κόμποι των χεριών του ήταν ματωμένοι .

«Τι στο διάολο δεν κατάλαβες από το πάρε τα γάντια μου !»του φώναξε έξαλλη βλέποντας την εικόνα του και έτρεξε αμέσως κατά πάνω του . Ο Άλκης την είδε να πετάγεται σαν ελατήριο και αμέσως τινάχτηκε και εκείνος .

«Μην φωναζεις ...» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του .

«Για καλό σε άφησα εκεί μέσα ;»συνέχιζε να φωνάζει . «Εσυ σακατεύτηκες ... κοιτά εδώ ...» μονολόγησε . «Με το κεφάλι χτυπούσες τον σάκο ; Έχει ματώσει το μέτωπο σου !»διαπίστωσε έντρομη . «Γιατί το ...» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της μιας και η έκρηξη του την πρόλαβε .

«Σκάσε !»φώναξε . Ευτυχώς η αίθουσα ήταν άδεια και στην σχολή είχε μείνει μόνο ο Φώτης με τον Δημήτρη και τον Άλκη.

«Μιχάλη ...» του είπε αυστηρά . Ο Άλκης ήταν σε ετοιμότητα να επέμβει .

«Σκάσε ! Άννα βούλωσε το γαμημενο στόμα σου ! » γρυλισε χτυπώντας το χέρι του με δύναμη στον τοίχο .

«Τι εχεις γαμωτο ;» τον ρώτησε ήρεμα προσπαθώντας να μην λυγίσει . «Μίλησε μου για ότι σε βαραίνει ;»τον προκάλεσε.

«Γιατί να μην πεθάνω εγώ ;»αναρωτηθηκε γελώντας σαν τρελός . Η Άννα έκανε ένα βήμα πίσω και ο Άλκης την κράτησε από την μέση . «Θα είχε ηρεμήσει το κεφάλι μου . Θα είχα απαλλαχτεί από τις τύψεις μου , δεν θα μάθαινα ποτέ για τον Αντρέα και την άλλη την καριολα ...» έλεγε .

«Ποιες τύψεις ; ...» προσπάθησε να τον πλησιάσει όμως πάνω στα νεύρα του το χέρι του την σταμάτησε βίαια . Ο Άλκης είδε αμέσως κόκκινο όμως η Άννα του έκανε νόημα να μην επέμβει. 

«Άννα , δεν είμαι ο Μιχάλης που ήξερες ...» ψέλλισε αγγίζοντας το πρόσωπο της , το κορμί του είχε ηρεμήσει . Τα μάτια της δάκρυσαν και με βαριά καρδια προσπάθησε να του το απομακρύνει .

«Βρες τα με τον εαυτό σου ... κανείς κακό στους γύρω σου , σε αυτούς που αγαπάνε !»του είπε πληγωμένη .

«Άννα ...» προσπάθησε να πει .

«Πήγαινε σπίτι Μιχάλη !»επέμεινε σκληρά . Έβρισε τον εαυτό του και έφυγε τρέχοντας από την σχολή . Ο Άλκης την τράβηξε απότομα πάνω του. Ο αντίχειρας του άγγιξε την πληγή της.

«Μην τον πιέζεις ! Θέλει χρόνο !»της είπε ο Άλκης φέρνοντας την στην αγκαλιά του.

Το ερώτημα είναι ποιος μένει δίπλα σου όταν ξεκινάει ο πόλεμος;