«Συγνώμη για όλον αυτόν τον χαμο , αλήθεια θα τα μαζεψω και μετά θα φύγω !»της είπε ο Μιχάλης καθώς εκείνη μόλις είχε μπει μέσα στο σπίτι με τα δευτερα κλειδιά της . Πράγματι γινόταν χαμός . Σπασμένα ποτήρια , μπουκάλια με αλκοόλ και τριγύρω τα ρούχα του πεταμένα .

«Δεν με νοιάζει ο χαμός ... αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα σπάσε τα όλα ! Έχασα έναν αδερφο δεν πρόκειται να χάσω και τον άλλον !»του είπε σοβαρά . Ο Μιχάλης ξεφυσηξε και κάθισε ξανά στον καναπέ ξαπλωνοντας πίσω και περνώντας τα πόδια του πάνω από το μπράτσο του . Η Άννα κάθισε στο τραπεζάκι απέναντι του κοιτάζοντας τον ανήσυχα .

«Χθες το βράδυ , ετοιμαζόμουν να έρθω με την Ιωάννα στο μπαράκι του 'Αντρέα' , είχα πάει από την μαμά γιατί ήταν χάλια , έκλαιγε μαζί με τον μπαμπά πάνω από την εικόνα του .»της είπε χωρίς να την κοιτάζει και μερικά δάκρυα σχηματίστηκαν στο πρόσωπο της . «Πήρα κάτι ρούχα και μετά γύρισα σε εκείνη . Μου έχει δώσει κλειδιά από το σπίτι της που να μην μου έδινε ...» είπε με νεύρο . «Μπήκα μέσα και εκείνη προφανώς δεν με κατάλαβε . Άκουσα τα αναφιλητά της και προχώρησα μέχρι το δωμάτιο , είχε γυρισμένη την πλάτη της . Κρατούσε και εκείνη μια φωτογραφία στα χέρια της και σιγομουρμούριζε ποσό πολύ τον αγαπούσε , ποσό της λυπεί , πως μαζί με εκείνον έχασε και την ζωή της και θυμήθηκε να πει πως ενιωθε τύψεις και για εμένα !»κάγχασε ειρωνικά . «Τα έχασα ! Ξερόβηξα και εκείνη πετάχτηκε όρθια σαν ελατήριο . Με κοιτούσε απλά με ένα απολογητικό βλέμμα , ήξερε ότι είχα ακούσει τα πάντα αλλά δεν φάνηκε ταραγμένη ! Μην σου πω ανακουφισμένη !»παρατήρησε . «Την ρώτησα αν κατάλαβα καλά και μου είπε πως ήταν ερωτευμενη μαζί του αλλά η σχέση τους ήταν καταδικασμένη . Μου είπε πως ...» γέλασε ξανά . «Μου είπε πως στην αρχή με ερωτεύτηκε αλλά μόλις γνώρισε τον Αντρέα ένιωσε κάτι μέσα της να σπάει και να κολλάει με εκείνον ...» έτριψε το πρόσωπο του . «Ένα χρόνο γινόταν αυτό πίσω από την πλάτη μου . Ο αδερφός μας Άννα ... μου πήδαγε την γκομενα και μετά μου έδινε συμβουλές για να μειώσω το ηλικιακό μας χάσμα !»φώναξε . «Αν τον είχα εδώ τώρα ...» ψιθύρισε . Η Άννα τον κοιτούσε δακρυσμένη και πληγωμένη χωρίς να ξέρει τι να πει .

«Μακάρι να τον είχες εδώ ...» του είπε μέσα από τους λυγμούς της .

«Όχι μικρή μου ! Γιατί αν τον είχα εδώ θα τον είχα μισήσει ! Τουλάχιστον τώρα δεν μπορώ γιατί ξέρω ότι τον έχω χάσει ...»της είπε κοιτάζοντας την μετά από τόση ώρα . «Μέσα μου πάντα θα τον αγαπάω !»

«Εγώ όμως θα πέθαινα για να είστε και οι δυο εδώ ! Θα θυσιαζόμουν εγω για να είστε εσείς καλά , δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι νιώθεις τόση οργή για τον Αντρέα και δεν μπορείς να ξεσπάσεις !»έλεγε με δυσκολία . «Θα τσακωνόσασταν , θα χτυπιόσασταν αλλά θα τα βρίσκατε ... αδέρφια ήσασταν !»είπε απελπισμένα . «Ενώ τώρα ... θα σε τρώει Μιχάλη και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα !»έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στις παλάμες της . Ο Μιχάλης βλέποντας την έτσι ανασηκωθηκε τραβώντας την στην αγκαλιά του .

«Σταματά να θυσιάζεις τον εαυτό σου για τους άλλους ! Εμένα με ρωτάς αν μπορούσα να ζήσω χωρίς την μικρή μου ...» της είπε ήρεμα . «Θα σου την πω την αμαρτία μου Άννα . Χωρίς τον Αντρέα μπορώ να ζήσω , χωρίς εσένα όμως , ούτε κατά διάνοια !»ψιθύρισε πάνω στα μαλλιά της και οι λυγμοί της δυνάμωσαν . Όχι τόσο για τα λόγια αγάπης του . Αλλά για τον διαχωρισμό που έκανε ανάμεσα τους . Ο Αντρεας άξιζε την αγάπη όλων και από όλους την στερήθηκε . Μόνο η Άννα του την έδωσε απλόχερα .

«Μην το ξανά πεις αυτό !»τον μάλωσε . «Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον Αντρέα όσο και εμένα , καλύτερα να μην με αγαπάς !»του είπε δυνατά και ο Μιχάλης πάγωσε .

«Γιατί το κανείς αυτό ;»σχεδόν ούρλιαξε . «Γιατί τον υπερασπίζεσαι πάντα γαμω την πουτανα μου ; Γιατί ήσουν τυφλή σε ότι αφορούσε εκείνον ;» Την πλημμύρισε με ερωτήσεις .

«Γιατί εκείνον δεν τον αγάπησε ποτέ κανείς σας !»ούρλιαξε . «Αλλά δεν εμαθα ποτέ τον λόγο ! Τι σας έκανε ;»φώναξε . «Η μαμά και ο μπαμπάς ποτέ δεν νοιάστηκαν πραγματικά . Ξέρεις γιατί δεν πηγαίνω να τους δω ;»έλεγε . «Γιατί νιώθω πως υποκρίνονται και δεν το αντέχω !»Τσιριξε .

«Πως μπορείς να το λες αυτό ;»πέρασε σε αντεπίθεση .

«Λέω αυτό που έβλεπα τα τελευταία χρόνια . Γι αυτό προσπαθούσα πάντα να τον προστατέψω !»φώναξε απεγνωσμένα . «Απλά θέλω να μάθω το γιατί ; Γιατί τον είχατε στην απ'εξω ;»το σώμα της κατρακύλησε αδύναμα στο πάτωμα . Ο Μιχάλης έτρεξε δίπλα της πιάνοντας την από το πρόσωπο .

«Μην κλαις Άννα !» Της είπε αυστηρά . «Ηρέμησε ματάκια μου , ηρέμησε γιατί λες ασυναρτησίες !»προσπάθησε να την χαλαρώσει .

«Δεν λέω και το ξέρεις πολύ καλά ! Αλλά θα μάθω Μιχάλη . Θα μάθω και τότε θα γίνει πραγματικός χαμός !»ανασηκωθηκε με νευρικές κινήσεις , άρπαξε την τσάντα της και έφυγε τρέχοντας . Σε όλη την διαδρομή έκλαιγε , τα κρατούσε μέσα της όλα αυτά τόσα χρόνια και πλέον μπορεσε και τα είπε . Όμως τώρα την βάραιναν και αλλά πράγματα . Πολλά περισσότερα μα κυρίως ήθελε να μαθει ... την αλήθεια !

Έφτασε κάτω από το σπίτι του Άλκη όμως εκείνος δεν είχε γυρίσει ακόμη και εκείνη είχε ξεχάσει να πάρει μαζί της τα κλειδιά . Κάθισε στα σκαλοπάτια της εισόδου κλαίγοντας νοερά για όλα όσα την βασάνιζαν . Για τον αδερφο της που έφυγε αφήνοντας πίσω του τόσες εκρεμμοτητες , για τον άλλο της τον αδερφο που έχανε το μυαλό του ... μόνο ο Άλκης θα μπορούσε να την κάνει να λάμψει ξανά . Έπειτα από αρκετή ώρα άκουσε την μηχανή του να καταφθάνει . Έβγαλε το κράνος του και την αντίκρυσε έτσι κουλουριασμένη στα σκαλοπάτια .

«Μωρό μου ;»ρώτησε ανήσυχα και το κεφάλι της σηκώθηκε κάνοντας τα δάκρυα της εμφανή στα μάτια του . «Άννα κλαις ;»την ρώτησε ξανά και εκείνη ξέσπασε σε ακόμη πιο δυνατούς λυγμούς . Ξεκλείδωσε την πόρτα και την στήριξε στην αγκαλιά του προχωρώντας προς τα μέσα . Την ακούμπησε με προσοχή στον καναπέ και κάθισε αμέσως δίπλα της πιάνοντας το πρόσωπο της στα χέρια του .

«Αγκάλιασε με Άλκη ...»του είπε παρακλητικά και εκείνος εννοείται πως δεν της χάλασε χατίρι . Την έσφιξε πάνω του σφιχτά και την ενιωθε να τρέμει .

«Τι είναι κορίτσι μου ;»την ρώτησε ήρεμα κοιτάζοντας την ξανά .

«Κάτι μου κρύβουν Άλκη . Κάτι μου κρύβουν αλλά δεν ξέρω τι ;»είπε αφήνοντας τα δάκρυα της να ξεχυθούν ανεμπόδιστα από τα όμορφα της μάτια .

«Ποιος ;»την ρώτησε αυστηρά .

«Η μάνα μου , ο πατερας μου , ο Μιχάλης ...»φώναξε . «Μόνο Αντρεας ήξερε ! Μόνο εκείνος ήξερε γι αυτό και ήταν παρείσακτος !»του είπε και εκείνος δεν φάνηκε να καταλαβαίνει .

«Τι εννοείς ;»αναρωτήθηκε .

«Θα τρελαθώ Άλκη !»έπιασε το κεφάλι της . «Τώρα που τα βάζω σε μια σειρά ...» έλεγε στα χαμενα . «Ο Αντρεας προσπαθούσε συνεχώς κάτι να μου πει όμως στο τέλος μάσαγε τα λόγια του . Όλοι το ήξεραν ... αλλά μου το έκρυβαν !»μουρμούρισε .

«Τι μπορεί να ήξεραν και να σου έκρυβαν ;»την ρώτησε ανήσυχα .

«Δεν ξέρω !»φώναξε . «Δεν έχω ιδέα ...»έτριψε τους κροτάφους της .

«Άννα ...» την μάλωσε σχεδόν . «Εγώ γιατί είμαι εδώ ;»της πρόσφερε ξανά την ασφάλεια που αποζητούσε . «Μαζί θα το μάθουμε , θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα ...» της είπε εννοώντας και την παραμικρή του συλλαβή . Όταν την βλέπω να κλαίει τρελαίνομαι . Για κάποιον πούστη λόγο χανω το μυαλό μου . Θέλω να τα σπάσω όλα εδώ μέσα και να της υποσχεθώ πως θα τα φτιάξω όλα αλλά που να πάρει ... δεν είμαι θεός μωρό μου !

«Συγνώμη μωρό μου ...» του είπε σιωπηλά .

«Γιατί ζητας συγνώμη ;»την ρώτησε αυστηρά .

«Δεν θέλω να σε ζαλίζω με τα δικά μου Άλκη ...» είπε σιγανά .

«Αν σε ξανά ακούσω να το λες αυτό ...» δεν ολοκλήρωσε την πρόταση του γιατί ήξερε πως θα την πλήγωνε εάν το έκανε . «Θέλω να μου λες τα πάντα . Ότι σε στεναχωρεί και μαζί θα ψάχνουμε μια λύση . Δεν είμαι μαζί σου μόνο όταν είσαι στις καλές σου ...» της είπε στο τέλος πιο νευριασμενα .

«Το ξέρω , το ξέρω !»αναστέναξε . «Και σε ευχαριστώ μωρό μου . Σε αγαπάω Άλκη ! Σε αγαπώ όπως δεν έχω αγαπήσει ξανά στο παρελθόν . Δεν ξέρω τι μου έχεις κάνει ξέρω μόνο πως έχεις τρελάνει την καρδια μου !»ψιθύρισε κοιτάζοντας τον στα μάτια . Η καρδια του φούσκωσε από ευτυχια και αγάπη . Ήθελε απλά να την βάλει κάτω και να την φιλάει από το πρωί μέχρι το βράδυ . Μέχρι να στεγνώσουν τα χείλη του . Μέχρι να χάσει το οξυγονο του .

«Άννα μου ...»ψιθύρισε φιλώντας τα χείλη της απαλά. «Μακάρι να ένιωθες τι νιώθω εγώ για εσένα ...» πρόσθεσε καρφώνοντας την στα μάτια της τα οποία δάκρυσαν στο άκουσμα της φωνής του . Το κινητό του ήχησε διακόπτοντας την τρυφερή στιγμή τους . «Περίμενε λιγάκι !»της είπε και σηκώθηκε για να βρει το κινητό του .

«Έλα Μελινακι !»

«Θέλω ξανά μια χαρη από εσένα και την Άννα ...»

«Ριχ'το !»

«Θα κρατήσετε το παιδί για λίγο ;»

«Ναι φυσικά , τι τρέχει όμως ; Είσαι εντάξει ;»

«Έχω κανονίσει κάτι ...»

«Μελινα δεν πιστεύω να ...»

«Σε ευχαριστώ αδερφέ !»

«Μου το έκλεισε !»στράφηκε στην Άννα .

«Τι έγινε μωρό μου ;»τον ρώτησε ήρεμα . Σηκώθηκε και εκείνη και προχώρησε δίπλα του .

«Έχω μια υποψία που δεν μου αρέσει καθόλου . Νομίζω πως η Μελινα συναντιέται με τον παπάρα που την παράτησε !»είπε θυμωμένα και η Άννα χάιδεψε το μάγουλο του ζεστά .

«Μην βιάζεσαι να την κρίνεις . Ακόμη και έτσι να είναι μπορεί να το κάνει για το παιδί της. Δεν σημαίνει ότι τον θέλει στην ζωή της . Όμως δεν είναι μόνη της πια , έχει ένα πανέμορφο αντράκι που μεγαλώνοντας θα αναζητάει τον πατέρα του !»του είπε με κάθε ίχνος λογικής και εκείνος ήξερε πως είχε δίκιο .

«Είσαι η φωνή της λογικής μου ... το ξέρεις ;» Της χαμογέλασε τυλιγοντας τα χέρια του γύρω από την μέση της . «Ίσως και να τα είχα σπάσει όλα τώρα !»κάγχασε .

«Όπως είσαι εσυ εδώ για εμένα ... έτσι είμαι και εγώ για εσένα ...» του είπε βάζοντας την παλάμη της πάνω στο στέρνο του . «Και αν υποψιαστούμε πως ο μαλακας ενοχλεί την Μελινα , δεν πρόκειται να την αφήσουμε μόνη της !»του είπε στο τέλος ενώ εκείνος έσκυψε να την φιλήσει .

«Τι έχω κάνει για να σε έχω δίπλα μου ;»της ψιθύρισε περήφανος .

«Προφανώς ότι έκανα και εγώ για να σε έχω !»του απάντησε διπλωματικά .

«Και τι έκανες ;»την ρώτησε κυρίως για να την πειράξει .

«Από όταν ήμουν μικρή , στα γενέθλια μου έκανα συνέχεια την ίδια ευχή . Φέτος νομίζω δεν θα μου χρειαστεί !»του χαμογέλασε .

«Θα μου την πεις και εμένα ;»τα χέρια του χουφτώσαν τους γλουτούς της .

«Δεν σου έχουν πει , πως αυτές οι ευχές είναι μυστικές , αλλιώς παύουν να ισχύουν ! Και εγώ δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ρισκάρω να γίνει αυτό !»του ψιθύρισε . Αυτό ήταν ! Δεν άντεχε άλλο . Την έπιασε από την μέση και την ανάγκασε να τυλίξει τα πόδια της γύρω του .

«Πάμε λοιπόν να σου δείξω εγώ την δίκη μου ευχή μέχρι να μας διακόψει η Μελινα ...» της έκλεισε πονηρά το μάτι και εκείνη γέλασε. Απότομα την σήκωσε στην αγκαλιά του και την πέταξε σαν τσουβάλι πάνω στους ώμους του με εκείνη να τσιρίζει . Ομως είναι γνωστό πλέον . Η αγκαλιά του ήταν το φάρμακο της !