Η Μάνια καθώς βημάτιζε σκεφτικά και προβληματισμένα στο γραφείο του δωματίου της Λήδας με τα χέρια σταυρωμένα, αντιλήφθηκε κάτι. Σε αυτό βοήθησε η γρηγορη φευγαλέα ματιά που έριξε στο ημερολόγιο που κρεμονταν στο τοίχο: πως ήταν πολύ κοντά η ημέρα που πλησίαζε, η  ημέρα που θα όριζε το τέλος του γολγοθά της. Ο γολγοθάς που καθόριζε τον κύκλο της ζωής της, θα έκλεινε επιτέλους και θα της επέφερε την ηρεμία που αποζητούσε. Η Μάνια την τελευταία φορά που επικοινώνησε μυστικά με τη Λήδα πήρε τον όρκο της υπόσχεσης της: πως εκείνη θα επέστρεφε στην κανονική της ζωή ως πριγκίπισσα στην έπαυλη και η ίδια στο φτωχικό μεν οικείο περιβάλλον της περιοχής της.

Όμως από μια τελευταία δοκιμασία θα έπρεπε να περάσει: να μεταβεί στο πολιτιστικό κέντρο και να ακούσει μια ομιλία επιστημονικής διάλεξης που αποτελούσε το αγαπημένο θέμα της Λήδας και της οικογένειας της. 

Ενώ ήταν έτοιμη και είχε καταφτάσει στο  κέντρο πολιτισμού, διαπίστωσε έκπληκτη πως δεν είχαν έρθει αρκετοί ακροατές. Σαστισμένη καθώς ήταν αποφάσισε να στραφεί προς τη κατεύθυνση της εξόδου μιας και δεν ήθελε να είναι από τα λίγα-παραλίγο το μοναδικό- άτομα που ήρθαν για τη παρακολούθηση της ομιλίας. Πέρασε την έξοδο και κατευθύνθηκε προς τον πανέμορφο ειδυλλιακό κήπο με τα τελευταία πορτοκαλί φθινοπωρινά φύλλα και τα αγιοκλήματα, τους κράταιγους , τα ροδόδεντρα, τις βιολέτες και τις ευφορβίες να συνθέτουν τη πλήρη αντίθεση του σκηνικού του εξωτερικού χώρου. Η Μάνια αγαπούσε, εκτιμούσε και σεβόταν πολύ τέτοιους κήπους γι αυτό και πρόσεχε που πατούσε ή δεν τολμούσε να κόψει ένα από τα λουλούδια όσο και αν τη δελέαζαν.

Δύο άντρες τη πλεύρισαν και γνωστοποίησαν από τη πρώτη στιγμή τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η Μάνια ανυποψίαστη και απορημένη τους ακολούθησε και μπήκε στο μαύρο τζιπ προκειμένου να μεταβούν στην 'εταιρεία' του πατέρα της ο οποίος είχε ζητήσει να τη δει από κοντά το συντομότερο δυνατό.

[...]

Ο παντοδύναμος, απόλυτος, δαιμόνιος ''πρίγκιπας'' αισθανόταν βαθιά ικανοποιημένος από την έκβαση που αναμενόταν να έχει η υπόθεση. Σύντομα θα έπαιρνε όλες τις απαντήσεις που απαιτούσε και που το πρόσωπο όφειλε να του δώσει με ακλόνητη επεξήγηση, ειλικρίνεια και τιμή αλήθειας.

Την έφεραν στο γραφείο του οι σωματοφύλακες του. Εκείνη ανάμεσα στα στιβαρά τους χέρια ένα αδύναμο, ανίκανο, ευάλωτο κουβάρι χωρίς δύναμη, τόλμη ψυχής...αυτή την εντύπωση έδινε στον Δήμο.

«Δεν θα χάνω τον χρόνο μου άδοξα και άδικα μαζι σου » της μίλησε κοφτά.

« Ξεκίνα να περιγράφεις από την αρχή τα πάντα: ποια είσαι, τι δουλειά είχες να πάρεις το ρόλο της Λήδας και να την αντικαταστήσεις στη ζωή της και κυρίως ποιο είναι το κίνητρο σου; Πως μπλέχτηκες με τη Λήδα και τι παιχνίδια- σκευωρίες στήσατε μαζί; »

Η Μάνια άρχισε να κλαίει και αδυνατούσε να μην γυρίσει το βλέμμα της από την ευθεία στο πλάι παρόλο που  θα υποχρεούνταν να αντικρίσει τον τιμωρό της ο οποίος σηκώθηκε με απόλυτη άνεση( απ τη καρέκλα του) και διάθεση για εξονυχιστικό έλεγχο , περιφέροντας σε κύκλους γύρω της για να της μεγαλώσει το αίσθημα της έντασης και  της μεγιστοποίησης της άβολης, δύσκολης θέσης...πράγμα που και πέτυχε αφού αυτός ήταν ο διαβολικός σκοπός του. 
 Ο Δήμος επέμενε να την κοιτάζει αυστηρά αλλά μόνο στιγμιαία μαλάκωσε το βλέμμα του επειδή ένα αίσθημα δημιουργήθηκε μέσα του... τη λυπόταν; Ναι σίγουρα το αίσθημα της λύπης ενεργοποιήθηκε αφότου συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει το κορίτσι να στεναχωρηθεί βαθύτατα και να τρομοκρατηθεί, επομένως δυσκολευόταν να του μιλήσει υπό τέτοιες συνθήκες.

Η κοπέλα κατόρθωσε να βρει τη φωνή της αλλά με βλέμμα απολογητικό, ντροπιασμένο κοιτούσε προς τον τοίχο αντί για αυτόν. Του αφηγήθηκε το χρονικό  της γνωριμίας της με την Λήδα και πως έγινε η ανταλλαγή των δύο διαφορετικών ζωών τους. Η αφήγηση και η εξιστόρηση των γεγονότων έβγαινε με πόνο και παράλληλα κουράγιο ψυχής από μέσα της. Όταν μάλιστα η κοπέλα κατάφερε να αντικρίσει κατάματα τον ''δικαστή'' της ένιωσε υπερηφάνεια για τον εαυτό της, επειδή έδειχνε πως έπαψε ο φόβος της για εκείνον. Επρόκειτο  άλλωστε για έναν ελκυστικό άντρα με τον οποίο υπό άλλες συνθήκες θα είχε εντελώς διαφορετικού είδους 'συσχέτιση'. Τώρα όμως είχαν τη σχέση του ''δικαστή'' και της ''κατηγορούμενης''.

Ο  Δήμος κάποια στιγμή σταμάτησε να καρφώνει την έντονη και ενδελεχής ματιά του στη Μάνια και τοποθέτησε το χέρι του κάτω από το γραφείο. Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε ένα πακό χαρτονομίσματα. Η Μάνια που δεν είχε καν προσέξει τα λεφτά στην αρχή, το μόνο που ένιωσε να την πλημμυρίζει ήταν μια υπέροχη ανακούφιση.

Έδωσε τα χρήματα στην Μάνια έτσι ώστε εκείνη να φύγει από τις ζωές όλων με άγνωστο το τερματικό προορισμό. Η δεσμίδα χρημάτων ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει τα εισιτήρια του τρένου στο οποίο θα επέβαινε την επόμενη κιόλας ημέρα.

«Με αυτά τα χρήματα θα διαφύγεις και θα αλλάξεις τη ζωή σου ή θα επιστρέψεις στη παλιά. θα κάνεις αυτό που σε διατάζω αν είναι  να μην αποκαλύψω το ποιόν σου στην οικογένεια                      η οποία φαντάζομαι σου έδειξε την απόλυτη αγάπη και τον σεβασμό πιστεύοντας πως είσαι η πραγματική τους κόρη »

Έτσι η Μάνια αποφάσισε να ταξιδέψει από αύριο κιόλας με το τρένο στο τόπο διαμονής της μαμάς της. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που φάνταζε και σαν δώρο στα μάτια της ήταν ότι θα ήταν ικανή να σπουδάσει παράλληλα. Αφού τέτοιο και υψηλότατο ήταν το γενναιόδωρο και σεβαστό ποσό γιατί να μην το έπραττε; Επιτέλους της δινόταν η δυνατότητα να διευρύνει τις γνώσεις της σε ένα πιο εξειδικευμένο αντικείμενο.

Καθώς τοποθετούσε τις τελευταίες φορεσιές στη κόκκινη βαλίτσα της, ένιωσε την αύρα της μητέρας της Λήδας από πίσω της.

« Που πηγαίνεις; Φεύγεις για ταξίδι;»

« Ναι δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι. Ο μπαμπάς με κάλεσε πρόσφατα για να μου ζητήσει να ταξιδέψω μαζί του στην Αμερική να δω πως λειτουργούν οι επιχειρήσεις του στην Νεα Υόρκη και να μαθητεύσω κοντά του » της απάντησε με μια δόση λύπης και αίσθησης καθήκοντος.

« Δεν χρειάζεται να λες ψέματα πια. Τα γνωρίζω, τα έμαθα όλα.  Δεν είσαι η Λήδα.  » η Μάνια κοκκάλωσε όταν το άκουσε αυτό.  « Όμως ακόμα και τώρα σε συγχωρώ και δείχνω τη μεγαλοψυχία μου πρόθυμα, Κοριτσάκι μου γλυκό μη νιώθεις ένοχα και μη στεναχωριέσαι» της μίλησε μαλακά η μητέρα της Λήδας.

 « Όχι , όχι δεν μπορείτε να το λέτε αυτό. Εγω σας ξεγέλασα, σας είπα ψέματα. Εγώ σας εξαπάτησα και φαίνομαι σφετερίστρια στα μάτια σας ».

« Δεν είσαι κακιά, δεν είχες δόλιες προθέσεις το ξέρω μέσα απ τη καρδιά μου. Σε συγχωρώ και αναγνωρίζω ότι η κόρη μου ευθυνόταν που ξεκίνησε όλο αυτό το καλοστημένο αλλά ανέντιμο παιχνίδι. Ωστόσο ακόμα και εκείνη τη συγχωρώ » της είπε και τη πήρε στην αγκαλιά της με όση στοργικότητα μπορούσε. Αποχαιρετίστηκαν με βαριές καρδιές και χωρίς να το επιθυμούν καθόλου από τη στιγμή που δέθηκαν σαν αληθινή μαμά-κόρη.

  [...]

Εντός του βαγονιού ένα πανδαιμόνιο ησυχίας επικρατούσε μιας και οι περισσότεροι επιβάτες ήταν εξαντλημένοι. Στο δικό της κάθισμα, η Μάνια έκλαιγε χαμηλόφωνα καθώς λυπόταν που άφηνε πίσω της την οικογένεια, όλους τους είχε συμπαθήσει και έβαλε στη καρδιά της και ο φόβος του αγνώστου την εμπόδιζε να ευχαριστηθεί το ταξίδι. Tαξίδι ανάλογου μεγέθους δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει μιας και δεν είχε ποτέ δυνατότητα για τέτοιο έξοδο. Γι αυτό φρόντισε να εκτιμήσει την ευκαιρία που της δόθηκε απρόσμενα έστω τώρα και να παρατηρήσει τη θέα από το παράθυρο του βαγονιού της. Μαγευτικά καταπράσινα τοπία από λόφους, λιβάδια, δάση ξεδιπλώνονταν- απλώνονταν μπροστά της.

Ήταν στεναχωρημένη για την χαμένη της ευκαιρία, ότι δεν  μπόρεσε να ζήσει την προοπτική ανάπτυξης καρποφορίας μιας αγάπης με τον Δήμο ....επειδή ναι όσο και φαινόταν ανήκουστο  κατ βάθος ίσχυε η συγκεκριμένη αλήθεια...

...τον ερωτεύτηκε.  

Δεν θα ζούσε τον έρωτα μαζί του, δεν θα ξαναέβλεπε την οικογένεια της Λήδας η οποία την είχε αγκαλιάσει και την είχε κάνει να νιώσει όμορφη οικογενειακή  θαλπωρή και ζεστασιά αγάπης κοντά τους- τα πάντα ήταν καταδικασμένα να τελειώσουν και να χαθούν...

Ο Δήμος δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί για την Μάνια. Αρκέστηκε σε ένα τηλεφώνημα μια φορά έτσι ώστε να αισθανθεί ήσυχος πως εκείνη έπραξε και τήρησε τη συμφωνία τους.

« Καλησπέρα Μάνια πως είσαι;»

« Καλησπέρα Δήμο. Βρίσκομαι στο Κλάγκενφουρτ μια σχετικά μεγάλη πόλη της Αυστρίας. Είμαι στην αναζήτηση των ιχνών της μητέρας μου. Πιστεύω πως κοντεύει να λάβει τέλος η προσπάθεια μου. »

« Υπέροχα. Αυτό σημαίνει πως έκανες όπως υποσχέθηκες. Η συμφωνία μας τηρήθηκε στο έπακρο. Είσαι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Λήδα και την οικογένεια Λανδρίτη. »

 « Ναι δεν θα τολμούσα να κάνω κάτι διαφορετικό, τις υποσχέσεις μου τις κρατώ και τις εφαρμόζω σωστά ως προς τη τήρηση τους ».

« Είσαι τουλάχιστον τίμια σε αυτό το ζήτημα. Καλό για σένα αυτό. Ελπίζω πως δεν θα επιχειρήσεις να κοροιδέψεις και να παίξεις  ξανά με τις ζωές άλλων οικογενειών » η Μάνια πικράθηκε όταν το άκουσε, αφού του εξήγησε την αλήθεια. Ήταν δυνατόν να την θεωρούσε ακόμα ανάλγητη σφετερίστρια;

«Επίσης μάθε και το άλλο χαρμόσυνο συμβάν...κατάλαβα πως είμαι ερωτευμένος με τη Λήδα και έτσι είμαστε μαζί τώρα, ζευγάρι » 

Ένα σοκ, ένας λυγμός και με το πάτημα του πλήκτρου το κινητό της σβήστηκε. Η Μάνια λύγισε με το που άκουσε από τον Δήμο πως ερωτεύτηκε την Λήδα. Δεν ήθελε να ακούσει τη συνέχεια οτιδήποτε άλλου καθώς δεν ήταν σίγουρη πως μπορούσε να το αντέξει. Πάντως ο Δήμος πέτυχε να κάνει τη κοπέλα -για την οποία ήξερε τα αισθήματα της- να πληγωθεί επίτηδες. Η πληροφορία του γεγονότος αυτού λειτούργησε ως μια ακόμα τιμωρία στη Μάνια που αφελώς θα πίστεψε πως εκείνος μπορούσε να τη συγχωρέσει και να δεχτεί τον έρωτα της τόσο εύκολα.

Ο Δήμος τα έφτιαξε με τη Λήδα λίγο διάστημα αφότου εκείνη επέστρεψε στο σπιτικό της. Εξάλλου την είχε ερωτευτεί από καιρό, πριν τη γνωρίσει καλά καλά επειδή η ιστορία της ζωής της εξιστορημένη από τη σωσία της τον έκανε να επηρεαστεί ακόμα περισσότερο. Η Μάνια βρήκε τη μαμά της μετά από πολύ ψάξιμο, στο εξωτερικό. Ο λόγος για τον οποίο δεν την έβρισκε ήταν επειδή η μαμά της έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα αμνησίας που τη κατέστησε ευάλωτη και ανίκανη να θυμηθεί οτιδήποτε από την προηγούμενη ζωή της. Έιχε γνωρίσει και παντρευτεί έναν καλό και άξιο άντρα αυτή τη φορά-και  μαζί  με την αγαπημένη της κόρη πια έκαναν μια νέα αρχή στην Ελβετία. 

ΤΕΛΟΣ 

Αυτό το τέλος είναι η εκδοχή 1.  Τι εντύπωση σας άφησε; Ξέρω όχι την καλύτερη

Αλλά...

Ακολουθεί ένα ακόμη κεφάλαιο με το εναλλακτικό τέλος, ώστε να μείνετε πιο ευχαριστημένοι!