17. Κανεις δεν με υπολογιζει εμενα!

*Ολα τα κεφαλαια εχουν ιβριστικους χαρακτηρες*

ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜBΡΙΟΥ

Οσο τα χιλια μας ηταν κολλημενα, απολαμβανα τα φιλια που μου χαριζε και χαμογελουσα μια στις τοσες επιδι ηταν αξιριστος και με ανατριχιαζε η επαφη μας.

Αφησα εναν αναστεναγμο να ξεφυγει και τον ενιωσα να χαμογελαει. Το χερι του οση ωρα ηταν στην πλατη μου δεν ελεγε να σταματησει να κανει αορατα σχηματα και να με κανει να χαλαρωνω μεσα στα χερια του. Ειχα λιωσει και η αναγκη μου για αυτον δεν επετρεπε να χασω την επαφη που ειχαμε. Την ζεστασια που μου προσεφερε ολο αυτο σιγουρα δεν θα ηθελα να την χασω. Ηταν κατι το μοναδικο και απλα...

«Παιδια είστε στο σχολείο.» είπε μια φωνή και βγαζοντας ενα μουγκρισμα ο Λου απομακρυνθηκε απο εμενα κοιτοντας με ακομα με αστραφτερα ματια.

Γυρισαμε εκπληκτοι και κοιταξαμε το ατομο που μας διεξοψε. Αμεσως κοκκινησα στην θεα του αναψοκοκκινισμενου καθηγητή των Θρησκευτικων και κρυφτικα πισω απο τον Λου ντροπιασμενη.

Για λιγο υπήρχε σιωπη καθως οι δυο ανδρες κοιταζοντουσαν στα ματια.

« Μπορειτε να φύγετε.» Ειπε εντελώς φυσικά μετα απο λιγο  ο καθηγητης και μετα εξαφανίστηκε απο μπροστα μας.

Μένοντας για λιγο ακομα πισω του ελενχα το μερος για τυχων απροοπτες συναντησεις ενω κρατουσα  το μπρατσο του. Αφησα εναν αναστεναγμο και εκεινος γυρισε  κοιτοντας με ανυσηχος.

«ολα καλα;» με ρωτησε ενω με κοιταζε με εκεινα τα υπεροχα μαυρα ματια του.

Εγω εγνεψα και αυτος γυρισε χαμογελοντας εντονα ενω με πειρε αγκαλια.

«παμε;» με ρώτησε οσο το κεφαλι του ηταν χωμένο στα μαλλια μου.

«ναι» του απαντησα γελωντας.

«Α και ευχαριστω για το κοπλιμεντο» ειπε μετα απο λιγο κοιτοντας με χαμογελωντας.

«Τι εννοεις με αυτο;» τον ρωτησα κοιτοντας τον εκπληκτη.

«Ξεχασες ε; » Με ρωτησε ενω προσπαθουσε να μην γελασει.

«Τι πραγμα ξεχασα;» τον ρωτησα τωρα με περιεργια.

«Οτι διαβαζω τα μυαλλα.» ειπε και σοκαριστικα αποτομα.

ΑΜΑΝ εκαναν και τα δυο ενω εγω τα κοιταξα αγρια ενω εκεινα εξαφανιστικαν.

Χωριστήκαμε και πιανοντας μου το χερι ξεκινησαμε να περπαταμε προς την μεγαλη καγκελοπορτα οπου και ολα τα παιδια βρησκοταν εξω συζητοντας για το το τι ειχε γινει.

  {...}  

Ημασταν μεσα στον οχλο οταν η παρεα μου με ειδε και μας πλησιασαν.

-" Εισαι καλα;" με ρωτησε η Παναγιωτα ενω ο Ντινος κοιταξε τα πιασμενα χερια μου και του Λου.

-"φυσικα και ειναι" ειπε κοιτοντας μας ολο νοημα.

Κοκκινησα για πολλοστή φορα σημερα και ξεροβιξα κοιτοντας αλλου χωρις να χωρισουμε τα χερια μας. Εκεινη την στιγμη ο Λου εσκυψε στο αυτί μου γελωντας.

« Θα παω στα παιδια, αν γινει κατι απλα πες το ονομα μου, οπου και να ειμαι θα ερθω.» Ειπε και κρατώντας ακομα το χερι μου το εφερε στο στομα του και το φιλησε κανοντας καποια ατομα να μας κοιταξουν εντονα.

Του χαμογέλασα παρόλο που μονο αυτο δεν ηθελα να κανω. Τοτε μου ηρθε μια πονυρη ιδεα.

Λου, αυτην την στιγμη που μου φιλας το χερι θα ηθελα να μου φιλας το στομα. 

Τα ματια του αστραψαν για μια στιγμή αλλα δεν τον αφησα χαρη και πολυ.

...Αλλα δεν θα ηταν καλη ιδεα.

  Με κοιταξε πονυρα και τον ακουσα να ψυθιριζει.

« Δεν παιζεις δικαια μικρη τσουπρα, θα το ηθελα πολυ να το συνεχισω, ομως εχεις τις αμφιβολίες σου» μου ειπε ενω μου εδειξε τα παιδια που ακομα μας κοιτουσαν.

Εγνεψα θετικα γελοντας πονυρα και εκεινος βλέποντας την αντιδραση μου μορφασε ενοχλημενος. Εποιτα με πηρε αγκαλια και μου φιλησε το κεφαλι.

«θα τα πουμε μετα μικρη μου» ειπε και εγω εγνεψα.

{...}

Μας ειχαν αφησει να φυγουμε  απο το σχολειο  και εγω ημουν στο σπιτι βλεποντας anime ως συνήθως. Ημουν αποροφημενη και δεν προσεξα την Σταυρούλα που μπηκε στο σπιτι.«Γειααα» μου ειπε ενω εκλεινε την πορτα.

« Γειαα» της ειπα και την κοιταξα χαμογελοντας.

Εκεινη με κοιταξε παραξενα  μεχρι που το ματι της επεσε στον λαιμο μου. Ειχε μεινει να με κοιταζει σοκαρισμενη. Ηρθε καταπανω μου και με εξεταζε Προσεχτικα.

«Ποιος ειναι;» με ρωτησε ανυπομονη.

« Εεε;» ειπα και την κοιταξα κανοντας την ανιξερη.

«Ποιος σε συμαδευσε.» Ειπε και με ακουμπησε στο σημειο εκεινο.

«εεεχμ, θυμασε εκεινον απο τον χορο;» την ρώτησα.

«Ποιον απο ολ... μην μου πεις;» ειπε ενω με κοιταξε γουρλωνοντας τα ματια της.

«ναι αυτος.» Ειπα κοκκιζοντας.

« ο Λουσιφερ.» Ειπε ενω κοιταξε το κενο ακομα σοκαρισμενη.

Εγω εγνεψα και εκεινη αναστεναξε. Μετα μου χαμογελασε γλυκα και στενεψε τα ματια της.

« χμ να θυμηθω να κανω μια συζήτηση μαζι του ποιο μετα.» ειπε και την κοιταξα μπερδεμενη.

«Τι εννοεις; που;» την ρώτησα.

«Στο στέκι. » ειπε εκεινη και εκατσε διπλα μου.

«Στο στέκι... Μαλιστα και τι θα του πεις;» την ρώτησα.

«Αα τα κλασσικα.» Μου ειπε και γελασαμε λιγο.

Εποιτα απο λιγο με κοιταξε  ενθουσιασμενη.

«Να φανταστω δεν ειδες το σημαδι ετσι;» ρώτησε περιπαικτικα.

«Εμ οχι...» της ειπα μπερδεμενη, τι ακριβως να δωδηλαδη; το δαγκωμα; ακαλα.

« Περιμενε» μου ειπε ενω σηκώθηκε.

Την κοιταζα περιεργη , οσο εκεινη επιασε το καθρευτακι απο το τραπεζι και μου το εδωσε. Εγω αναστεναξα και κοιταξα το σημαδι. Εκπληκτη καταλαβα πως δεν υπηρχε καποια δαγκωνια αλλα ενα σχέδιο.

« Οο θεε μου » ειπα με θαυμασμο  αγγίζοντας εκεινο το σημειο.

Ηταν το αλλο μισο του σχεδιου. Ενας μαυρος λυκος. Αναρωτιεμαι γιατι εχω εναν μαυρο λυκο στον λαιμο μου? Δεν θα επρεπε να ειναι ενα δαγκωμα ή κατι τετοιο? Ξανα άγγιξα απαλα το σημειο και με τα ματια μου το επεξεργαζομουν μεσα απο τον καθρέφτη .

{...}


«Ωστε ο Λουσιφερ ειναι?» Ρωτησε σκεπτικος ο Γιαννης.

«Ναι» ειπα στραβοκαταπινοντας.

«Αυτο θα ειναι καταστροφικο για ολους αν γινει κατι.» Συνεχισε μετα απο λιγο.

«Τι εννοεις?» ρωτησα περιεργη

«Θα πρεπει να ειναι μαζι της τωρα.» ειπε η Σταυρουλα σκεπτηκη.

«ποιος?» ρωτησα συνεχιζοντας να μπερδευομαι και αλλο.

«...και να την προσεχουμε!» συνεχισε αγνοωντας με.

«γιατι;»  ρωτησα εκνευρισμενη τωρα.

«...και τι θα γινει με τους μπεσερκ?» ρωτησε ξαφνικα η Σταυρουλα σπαζοντας τα νευρα μου και αλλο.

«ποιοι ειναι αυτοι?» ρωτησα θυμωμενα τωρα.

«γιατι τους αναφερες τωρα αυτους?» ειπε ενοχλημενος ο Γιαννης

«ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ?» φωναξε η Σταυρουλα ενω εγω και ο Γιαννης κλεισαμε τα αυτια μας.

«οχι?» ειπε αυτος σοβαρος και αναστεναξα.

«και οσο σκευτομαι οτι θα πρεπει να τους εξοντωσουμε ενω θα πρεπει να ενταχτει και η μικρη στην αγελη... Πονοκεφαλιαζω.» Συνεχισε και νευριασμενη τους κοιταξα.

«ΕΝΤΑΞΕΙ ΦΤΑΝΕΙ! ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΉΣΕΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΕ ΕΔΩ? ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ» φωναξα.

Με κοιταξαν και οι δυο εκπληκτοι ενω εγω νευριασμενα.

« Λοιπον πρωτων ο Λου δεν ειναι αυτο που φαινεται, ειναι ενας πανίσχυρος λυκανθρωπος που εχει το κατι παραπανω.» ειπε η Σταυρουλα. 

Ναι αυτο το ξεραμε χρυση μου. ειπε το διαβολακι.

«... δευτερων τα Μπερσεκ ειναι κατι ασχημομουρικα πλασματα που ηρθαν απο δεν ξερω και εγω και επιτιθονται σε αθωες ψυχες...» συνεχισε.

Τι σκατα ειναι τα μπερσεκ ; οι παραφρονες απο το Harry Potter? ρωτησε το διαβολακι ενω το αγγελακι γελασε.

«Και τελος Εσυ πρεπει να εκπαιδευτεις στις νεες σου δυναμεις και να μεταμορφωθεις στον λυκο σου για να μπορεσουμε να ενοργοποιησουμε τα χαρισματα που εχεις.» ειπε ο Γιαννης και εμεινα να τους κοιταω. Τι εχω να περασω παλι;

{...}

« Υπνος γρηγορα. Αυριο εχουμε προπονιση» ειπε ο Γιαννης και αναστεναξα.

Δεν θελω να κοιμηθω απο τωραα!

«Μα ειναι ακομα 10!!» ειπα παραπονεμενη.

«Ναι το ξερω ομως θα ειναι κουραστικη ημερα αυριο...» ειπε και αναστεναξα.

« ΜΑΑ.. πηγα να πω ομως, ως συνηθεια ολοι σε αυτο το βιβλιο με διακοπτουν.

Μια ζωη τα ιδια. Μια ολοκληρη πρωταση ποτε θα προλαβω να πω. ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤ...

«Αντε καληνυχτα» μου ειπε κοβοντας ακομα και τον εσωτερικο μου μονολογο... ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΑ! Φευγωντας μου εκλεισε το φως και απλα εμεινα μεσα στα σκοταδια! Γρυλισα και γυρισα να κοιταξω προς την μερια του παραθυρου! 


ΝΑΤΟ ΝΑ ΤΟ ΝΑΤΟ♥♥ TO EΕΓΡΑΨΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΡΟΥΝΤ :D Thenia_16 ΕΙΣΑΙ ΟΤΚ♥

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top