Η εκπομπή είχε τελειώσει εδώ και ώρα και εκείνη συνέχιζε να ξαπλώνει στην αγκαλιά του.
Δεν μιλούσε,δεν ήξερε από πού να αρχίσει,δεν ήξερε τι έπρεπε να του πει...
Δεν μπορούσε ακόμη να του πει για την Άννα,για τις απειλές της για το δράμα που έζησε μέσα στο σπίτι της με τους γονείς της.

"Έλενα...Δεν θέλω να το πάρεις στραβά,αλλά..." Έσπασε τη σιωπή ο Δημήτρης και έκανε παύση.

Εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι της από το στήθος του και τον κοίταξε.
"Αλλά;" Τον ρώτησε θέλοντας να τον κάνει να συνεχίσει.

"Αλλά νιώθω κάτι περίεργο ανάμεσα μας. Θέλω να πω... Μήπως... Μήπως εγώ και εσύ δεν ήμασταν απλά φίλοι;" Τη ρώτησε γεμάτος περιέργεια με ένα περίεργο χτύπο της καρδιάς του στο στήθος.

"Ήμασταν φίλοι, παιδικοί..." Του είπε και ξανά ξάπλωσε στο στήθος του.
"Όμως,έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό,ξεκίνησες να σπουδάζεις και εσύ Ιατρική στην Ελλάδα και κάπως χαθήκαμε..."
Του είπε και αναστέναξε βαθιά.

"Έφταιγα εγώ;" Τη ρώτησε σαν μικρό παιδί.

"Όχι,το μεγαλύτερο φταίξιμο το έχω εγώ. Ξέρεις δεν ξανά γύρισα πίσω στην Ελλάδα για χρόνια,μια άσχημη κατάσταση που βίωσα και φοβήθηκα τότε να μοιραστώ μαζί σου,με έκανε να μείνω μακριά από όλους."
Έκανε μια παύση και τον ξανά κοίταξε.
"Ήταν μεγάλο λάθος μα ήμουν παιδί,όταν γύρισα πίσω πριν λίγο καιρό, ήσουν πολύ θυμωμένος μαζί μου,όμως όταν σου εξήγησα με είχες συγχωρήσει και συνεχίσαμε από εκεί που το είχαμε αφήσει..."
Συνέχισε τον ένιωσε να ανασαίνει περίεργα και βαριά.

"Μήπως δεν θέλεις να σου τα πω;" Τον ρώτησε ανήσυχη για τη ψυχική του υγεία.

"Θέλω να μου τα πεις,μα με τσατιζει που δεν μπορώ να θυμηθώ..." Της είπε και εκείνη ένιωσε απέραντη στεναχώρια καθώς από το βράδυ του ατυχήματος συνέχιζε ξανά και ξανά να κατηγορεί τον εαυτό της και μόνο.

"Γι'αυτό θέλω να σου τα πω,θέλω να σου πω τα πάντα,να σε γεμίσω με τις αναμνήσεις μου... Πίστεψε με Δημήτρη,εγώ ανυπομονώ περισσότερο από εσένα να θυμηθείς!
Μου έχεις λείψει τόσο πολύ..." Του απάντησε και ένιωσε το χέρι του να τη σφίγγει περισσότερο πάνω του.

Εκείνη ένιωσε χαρά με τη κίνηση του αυτή,ένιωσε χαρά όταν της πρότεινε να ξαπλώσει στην αγκαλιά του,εκείνος από την άλλη,ένιωθε κάποια συναισθήματα για την Έλενα,αλλά όλα μέσα στο μυαλό του ήταν τόσο μπερδεμένα.

Τον τελευταίο καιρό εδώ μέσα είχε έρθει πολύ κοντά με τη Φανή,το ενδιαφέρον της τον έκανε να νιώθει αμήχανα μα του άρεσε συγχρόνως.
Ήταν απίστευτα μπερδεμένος μα δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει πως αυτή η γυναίκα,ερχόταν κάθε μέρα και κάθε φορά του κρατούσε συντροφιά.
Όμως υπήρχε μια αμηχανία,μια αμηχανία που δεν μπορούσε να καταλάβει από ποιον ξεκινούσε,κάτι που με τη Φανή δεν ένιωθε ακόμη.

"Συνέχισε... " Της είπε και εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Από τη μέρα που είχα γυρίσει,ένιωθα πως μεταξύ μας κάτι είχε αλλάξει,από τη μεριά μου είχα σχεδόν καταλάβει πως δεν σε έβλεπα μόνο σαν φίλο πια,μα και από τη δική σου πλευρά,έβλεπα κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα..." Σε κάθε της λέξη ένιωθε τη καρδιά του να σφίγγεται και δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο.

"Ακόμα και όταν λύσαμε τις διαφορές μας και σου εξήγησα τι είχε συμβεί,ένιωθα πάλι αυτό το περίεργο συναίσθημα να πλανάται στον αέρα.
Μια μέρα ήρθαμε πολύ κοντά και..."
Έκανε μια παύση και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει, ντρεπόταν να του πει τι είχε γίνει.

"Και;" Ρώτησε ο Δημήτρης γεμάτος ενδιαφέρον.

"Και εκείνη τη μέρα κάναμε έρωτα Δημήτρη. Όχι μόνο κάναμε έρωτα μα μου εκδηλωσες και τον έρωτα σου,μου είχες πει πως από πάντα ένιωθες έτσι,μα το πολεμούσες μέσα σου!
Μάλιστα μου έκανες και δώρο αυτό το ρολόι..." Του είπε και σήκωσε το χέρι της να του δείξει το ρολόι στο χέρι της.
Πάτησε το μηχανισμό και το καπάκι σηκώθηκε δείχνοντας του τις λέξεις που είχαν χαραχθεί μέσα.

"Για να σε συναντήσω..." Διάβασε εκείνος σχεδόν ψιθυριστά...

"Δεν μπορώ όμως να σου πω ψέματα,δεν προλάβαμε να ζήσουμε πολλά ως ζευγάρι,δεν προλάβαμε καν να το γευτούμε καν αυτό για πολύ!" Του είπε και έπιασε το κινητό της και πήγε πιο ψηλά στην αγκαλιά του για να του δείξει τις φωτογραφίες από το Πήλιο.
"Πήγαμε μια μικρή εκδρομή και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες εκεί,θέλεις να τις δεις;" Το ρώτησε και εκείνος κούνησε το κεφάλι καταφατικά και η Έλενα άρχισε να περνάει τις εικόνες δείχνοντας του τις στιγμές τους.

Στάθηκε για μια στιγμή σε μια φωτογραφία που είχαν βγάλει ξαπλωμένοι και τη φιλούσε... Γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια και εκείνος δεν έπαιρνε τα δικά του απ την φωτογραφία.
Σκεφτόταν συνεχώς πόσο δύσκολο θα ήταν για εκείνη που εκείνος δεν τη θυμόταν,που όλα αυτά που του περιέγραφε του ακούγονταν σαν ένα όμορφο παραμύθι... Μα...

Τη κοίταξε στα μάτια και δεν σκέφτηκε πολύ... Άγγιξε τα χείλη της και εκείνη διψασμένη πέρασε το χέρι της πίσω από το δικό του κεφάλι και βάθυνε το φιλί τους...
Για λίγα λεπτά έμειναν να φιλιούνται και εκείνη έλιωνε σαν κεράκι στην αγκαλιά του, νιώθοντας την ανάγκη να κλάψει από πόθο και από αγνή,όμως ακόμη ακατέργαστη αγάπη...

Τράβηξε πρώτος τα χείλη του από τα δικά της και εκείνη του έδωσε ένα ακόμη πεταχτό φιλί.

"Συγνώμη..." Της είπε νιώθοντας άσχημα. "Ήθελα να το κάνω μήπως... Μήπως μου δώσει μνήμες αυτό το φιλί... Όμως..."
Έκοψε τη φράση του και κατέβασε το κεφάλι.

"Μη κατεβάζεις το κεφάλι σου αγάπη μου,έχω αντέξει τόσα και τόσα,εμένα με νοιάζει που είσαι καλά,ακόμα και να μην επιστρέψουν οι μνήμες σου,εγώ θα είμαι εδώ να σε κάνω να τα ξανά νιώσεις όλα από την αρχή... Αν το θέλεις φυσικά! Σ αγαπάω τόσο πολύ Δημήτρη,που η αγάπη μου είναι αρκετή και για τους δυό μας..." Του είπε με μια ανάσα και εκείνος τη κοίταξε με το βλέμμα του να γυαλίζει.

Τα λόγια της ο τρόπος που του μιλούσε. Ένιωσε να τρομοκρατείται που δεν μπορούσε να νιώσει και να της δώσει ότι της άξιζε.
Είχε συναισθήματα για εκείνη,ακόμη και με το φιλί τους,ένιωσε ότι το είχε ξανά ζήσει,μα ήθελε χρόνο.
Ήταν πολύ όλο αυτό για εκείνον αυτή τη στιγμή...

"Έλενα δεν θέλω να νομίζεις πως δεν θέλω να προσπαθήσω... Μα είναι πολλά όλα αυτά για εμένα αυτή τη στιγμή...Θέλω το χρόνο μου και...το χώρο μου,μέχρι να μπουν σε μια σειρά οι σκέψεις μου."

"Το καταλαβαίνω..." Του απάντησε τσακισμένη μα δεν ήθελε να του το δείξει.
Τον καταλάβαινε όμως,ήταν μια όμορφη ιστορία που όμως εκείνος δεν θυμόταν.
Ήταν σαν να είχε ξανά γεννηθεί από τη μέρα που ξύπνησε,πως μπορούσε να τον κατηγορήσει που δεν θυμόταν ούτε καν τους ίδιους του τους γονείς.

"Αν θέλεις μπορώ να φύγω..." Του είπε και τον κοίταξε στα μάτια προσπαθώντας να μην του δείξει πως πονούσε πολύ και βαθιά.

"Όχι δεν θέλω να φύγεις Έλενα,για κάποιο περίεργο λόγο δεν θέλω..." Της απάντησε και την έσφιξε πάνω του.
"Το νιώθω ότι σε ξέρω,το νιώθω πως εγώ και εσύ... Αλλά αυτό το ηλίθιο κεφάλι μου..." Συνέχισε και χτύπησε το κεφάλι του. "Συνεχίζει να είναι κενό..."

Δεν μίλησε μόνο του χάιδεψε το πρόσωπο και τον φίλησε... Τον φίλησε βαθιά και διεκδικητικά.
Τον είχε ανάγκη απόψε,τον είχε πολύ ανάγκη.
Έμειναν όλο το βράδυ αγκαλιασμένοι να φιλιούνται και να μιλάνε σαν έφηβα παιδιά, ήθελε να τον χορτάσει λες και ήξερε πως κάτι θα συμβεί,λες και ήξερε πως τίποτα δεν είχε φτιάξει.
Λες και γνώριζε πως είχαν ξεκινήσει και πάλι απ' την αρχή...

Τέσσερις μέρες μετά...

"Έλλη μήπως τα μπαλόνια είναι υπερβολικά;" Ρώτησε η Μάρη τη καλή της φίλη που έδειχνε τρισευτυχισμένη μετά από όλη την αγωνία που είχε περάσει.
"Δεν είναι δέκα χρονών ο Δημήτρης." Της είπε και γέλασε ενώ άρχισε να γελάει και εκείνη.

"Το ξέρω πως είμαι υπερβολική Μάρη μου,μα μετά από την αγωνία και τον πόνο που βίωσα,αντιδρώ ενστικτωδώς." Της είπε και τη έπιασε τα χέρια.
"Σ ευχαριστω που στάθηκες στο πλάι μου κερί αναμμένο. Ξέρω τι πέρασες και εσύ μα..."

"Κουβέντα μην ακούσω." Την έκοψε η Μάρη."μη συγκρίνεις τα ασύγκριτα Έλλη." Της είπε και την αγκάλιασε.
"Το παιδί σου το έχω όπως και τα δικά μου! Αυτή τη στιγμή είμαι ευτυχισμένη για σένα,μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο."
Συνέχισε και έμειναν αγκαλιασμένες ώσπου οι φωνές της Έλενας που είχε κολλήσει στο παράθυρο τους έκαναν όλους να γυρίσουν να τη κοιτάξουν.

"Στις θέσεις σας όλοι...Μόλις ήρθαν!" Τους είπε και πήγε να σταθεί κοντά στη μητέρα της και την Έλλη.

Η πόρτα άνοιξε και όλοι φώναξαν με ένα στόμα καλώς ήρθες να η Έλενα πάγωσε να κοιτάζει τη Φανή.
"Τι δουλειά έχει αυτή εδώ;" Σκέφτηκε από μέσα της και πήγε να αγκαλιάσει τον Δημήτρη,που της φαινόταν απόμακρος εδώ και λίγες μέρες,μετά από το βράδυ που είχαν περάσει μαζί στο νοσοκομείο.

"Θα σου μάθω εγώ πόσα απίδια βάζει ο σάκος Φανή μου..." Σκεφτόταν καθώς της χαμογελούσε ψεύτικα.
"Θα σου μάθω..."