Έσερνε τα πόδια της στις σκάλες και δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε γίνει,δεν μπορούσε καν να συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει...
Κατηγορούσε τον εαυτό της για το ατύχημα του, γιατί γνώριζε καλά πως η μόνη υπεύθυνη ήταν αυτή.

Δεν ήθελε να πιστέψει πως εκείνος ήταν σε κώμα. Τα συναισθήματα της δεν είχαν να κάνουν μόνο με το ερωτικό κομμάτι,μα ένιωθε πως έχανε ένα κομμάτι του εαυτού της.
Το παιδί που έπαιζε μαζί,το φίλο που κάνανε βόλτες με τα ποδήλατα,εκείνον που πάντα άκουγε τα προβλήματα της με προσοχή, αυτόν που της χάριζε ένα χάδι για να τη παρηγορήσει,τον άντρα που την άγγιξε όσο κανένας άλλος... Την μόνη αληθινή οικογένεια της.

Έφτασε στον όροφο με καρδιά πιο βαριά από τα ίδια της τα πόδια.
Το κορμί της έτρεμε,είχε ένα ρίγος που δεν μπορούσε να σταματήσει.
Πλησίασε στην εντατική και είδε την Μαίρη να κάθεται και να έχει το κεφάλι στηριγμένο ανάμεσα στα πόδια ενώ πιο δίπλα η Άννα καθόταν με ακουμπισμένο το κεφάλι στον τοίχο και τα μάτια της κλειστά.

Εκείνη την ακολουθούσε ο Μάθιου με την Φαίη και τον Αντώνη,να μην μπορούν και εκείνοι οι δύο να συνέλθουν από το σοκ.
Ξαφνικά η θλίψη έγινε θυμός,ένας αμετάκλητα ανίκητος θυμος που έφτασε στο λαιμό και την έπνιξε.
Άνοιξε το βήμα της και σε δευτερόλεπτα βρέθηκε δίπλα στην Άννα.

Την αιφνιδίασε αρπάζοντας την από τα μαλλιά και τη πέταξε κάτω.
"Είσαι τρελή;" Της φώναξε εκείνη μόλις συνήλθε από το σοκ κοιτώντας τη με μίσος.

Η Έλενα της ξανά όρμηξε και άρχισε να τη χτυπάει με όλη της τη δύναμη χωρίς να σκέφτεται ούτε τις συνέπειες ούτε τίποτα.
"Βρωμιάρα,αν δεν ανοίξει τα μάτια του θα σε σκοτώσω. Αν δεν προλάβω να του πω θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια."
Της φώναζε ξανά και ξανά ενώ οι υπόλοιποι είχαν ορμήξει πάνω τους και τις χώριζαν χωρίς να μιλάει κανείς.

"Έλενα συνέλθε." Της έλεγε η Μαίρη καθώς την είχε γυρίσει προς το μέρος της και τη ταρακουνούσε για να συνέλθει.
"Σύνελθε κορίτσι μου ο Δημήτρης σε χρειάζεται όσο ποτέ,ψυχή και σώμα!"
Της φώναζε για να την ακούσει,καθώς το βλέμμα της πρόδιδε πως ήταν αλλού.

Άρχισε να κλαίει σαν μωρό και έπεσε στην αγκαλιά της.
"Παρ ρε την από δω,αυτή φταίει για όλα,παρ τε τη σας παρακαλώ!"
Έλεγε μέσα στ αναφιλητά της η Έλενα και συνέχιζε να κλαίει σαν μικρό παιδί.

"Ηρέμησε κορίτσι μου!" Της ψιθύριζε η Μαίρη προσπαθώντας να τη καθησυχάσει ενώ από πίσω της έκανε νόημα στους υπόλοιπους που τα είχαν χαμένα να απομακρύνουν την Άννα που μάζευε τα κομμάτια της παραδίπλα.

Ποτέ δεν θα ήθελε να πάθει κάτι κακό εκείνος,αν ήξερε... Αν ήξερε την τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα ποτέ δεν θα έκανε ότι έκανε...
Αν έστω γύριζε ο χρόνος λίγο πίσω.

Ο Αντώνης και η Φαίη τράβηξαν πιο πέρα την Άννα και η Μαίρη έβαλε την Έλενα να καθήσει,όσο ο Μάθιου τα είχε χαμένα γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν γύρω του.

"Σσσσ ηρέμησε." Της έλεγε και την ξάπλωσε πάνω της για να ηρεμήσει.
Η Έλενα ένιωθε τα μάτια της βαριά όσο και την καρδιά της.
Πονούσε,πονούσε τόσο πολύ στην ιδέα πως εκείνος θα πέθαινε και θα έφευγε για πάντα χωρίς να μάθει την αλήθεια.

Τα μάτια της σφράγισαν σε ένα βαθύ ύπνο πάνω στις καρέκλες όσο η Μαίρη σκεφτόταν τα λόγια της.
Το ήξερε από την αρχή πως είχε κάνει κάτι εκείνη,μα αν ήταν κάτι κακό ορκίστηκε πως θα τη σκότωνε εκείνη πριν προλάβει η Έλενα,με τα ίδια της τα χέρια.

Τρεις μέρες μετά...

Η Έλενα είχε σφραγίσει τα χείλη της και δεν μιλούσε σε κανένα,τρεις μέρες τώρα δεν έτρωγε ούτε κοιμόταν, στεκόταν έξω από μια πόρτα και περίμενε να μπει μέσα στο θάλαμο που είχαν τον Δημήτρη για να τον δει δέκα λεπτά.

Και τότε του μιλούσε και τα έλεγε όλα.
εκείνος κοιμόταν βαθιά και ήταν σαν να τον νανουριζε με ένα άσχημο παραμύθι,ένα παραμύθι που έκρυβε μέσα του τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής τους.

Οι γονείς του ένα ράκος, έτρεμαν πως θα έχαναν το μονάκριβο τους παιδί,όμως εκείνη είχε ορκιστεί πως αν τον έχανε θα έδινε και αυτή τέρμα στη ζωή της.

Εκείνο το βράδυ ο Δημήτρης οδηγούσε και έτρεχε σαν τρελός,όμως δεν έφυγε από τον δρόμο,ένα διερχόμενο αυτοκίνητο έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο οδηγός του αντίθετου οχήματος και ο Δημήτρης να καταλήξει στο νοσοκομείο σε κώμα.

Στην αρχή τους είχαν πει πως ήταν νεκρός,καθως το χτύπημα στο κεφάλι του ήταν δυνατό,όμως η καρδιά του ήταν γερή και τους διέψευσε όλους.
Δεν το έβαζε κάτω και πάλευε να γυρίσει πίσω σε πείσμα όλων.

Η ώρα είχε φτάσει και η Έλενα ήταν έξω περιμένοντας σαν τρελή να της επιτρέψουν να μπει μέσα,ακόμα και οι νοσοκόμες την είχαν λυπηθεί και κάθε φορά που περνούσαν από κοντά της της χάιδευαν τη πλάτη δίνοντας της κουράγιο.

Δεν είχε πει σε κανέναν τι είχε γίνει,δεν είχε πει για τις απειλές της Άννας,η οποία είχε εξαφανιστεί και δεν είχε τα μούτρα να εμφανιστεί μπροστά της.
Ακόμα και η Μαίρη τη πίεζε να μιλήσει μα εκείνη δεν έλεγε κουβέντα και η κοπέλα σταμάτησε τις πιέσεις.

Μπήκε στο δωμάτιο και κάθησε κοντά του με δάκρυα στα μάτια.
"Σε παρακαλώ, ξύπνα και έλα πίσω σε εμένα..." Του έλεγε και του έπιανε το χέρι σφιχτά.

"Δώσε μου ένα σημάδι πως με ακούς. Σε παρακαλώ Δημήτρη,μη μου το κάνεις αυτό,το πήρα το μάθημα μου,μου το έδειξες εσύ με τον χειρότερο τρόπο,σε παρακαλώ γυρνά σε εμένα..." Έλεγε με αναφιλητά και έπεσε πάνω στο χέρι του φιλώντας το και συνέχιζε να κλαίει.

Ξαφνικά τα μηχανήματα άρχισαν να χτυπούν δυνατά και σε δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε και την έβγαλαν έξω,στάθηκε στη πόρτα να κοιτάζει τις νοσοκόμες και τους γιατρούς να τρέχουν πανικόβλητοι από πάνω του και να έχουν φέρει το μηχάνημα και να του κάνουν ηλεκτροσόκ,όσο εκείνος έφευγε...

"Όχι θεέ μου,μην μου τον πάρεις και σου υπόσχομαι πως θα τα πω όλα... Ολα! Θα βάλω τους πάντες στη θέση τους... Μην με τιμωρείς άλλο σε παρακαλώ!" Προσευχήθηκε ενώ έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και ξαφνικά σταμάτησαν όλα.

Άνοιξε τα μάτια της και είδε τις νοσοκόμες να τη βγάζουν από το δωμάτιο.
Μόλις είχαν φτάσει και οι γονείς του κατάχλωμοι και περίμεναν μια κουβέντα,για να μάθουν τι έχει συμβεί.

"Βγείτε έξω σε λίγο θα σας ενημερώσουμε." Της είπαν και έκλεισαν τη πόρτα ενώ κατέβασαν και τα στορια για να μην έχουν ούτε εικόνα.

Τα λεπτά περνούσαν σαν αιώνες και κανείς δεν έβγαινε να τους πει το παραμικρό.
Στεκόντουσαν παγωμένοι να περιμένουν.

Όταν άνοιξε η πόρτα,έτρεξαν σαν τρελοί μπροστά στο γιατρό και τη νοσοκόμα που τους κοιτούσαν χαμογελαστοί.

Η καρδιά της πήρε τόση ελπίδα που νόμιζε πως θα σκάσει.

"Έπαθε ένα σοκ ο οργανισμός του και έκανε σπασμούς,όμως με το ηλεκτροσόκ καταφέραμε να τον επαναφέρουμε,το θετικό είναι πως κούνησε το δεξί άκρο του και δείχνει σημάδια ανάκαμψης.
Παρόλα αυτά θέλω να είστε έτοιμοι για όλα!" Είπε ο γιατρός,όμως εκείνοι σαν να μην άκουσαν την τελευταία του κουβέντα άρχισαν να αγκαλιάζονται κλαίγοντας από χαρά.

Η νοσοκόμα πλησίασε την Έλενα.
"Δεν ξέρω τι του είπες,όμως έδειξε να θέλει να το ακούσει και ξύπνιος. Όλα θα πάνε καλά κορίτσι μου,είμαι σίγουρη." Της ψιθύρισε και η Έλενα ήθελε να ουρλιάξει από τον πόνο που ήθελε να βγάλει από μέσα της τόσες μέρες.

Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι.
"Σ ευχαριστω θεέ μου,δεν θα σ απογοητεύσω αυτή τη φορά...
Στο υπόσχομαι..." Προσευχήθηκε από μέσα της και επιτέλους άρχισε να χαμογελά.

"Όλα θα πάνε καλά..." Έλεγε σαν ψίθυρο και κοίταζε το ρολόι στο χέρι της.
"Ο χρόνος θα αρχίσει και πάλι να κυλά..."

Έχει ανέβει καινούργια ιστορία, θα τρέχει μαζί με αυτή,όμως αυτή θα είναι σε προτεραιότητα αν δεν προλαβαίνω να ανεβάζω και για τις δύο.
Όσοι πιστοί προσέλθετε, θέλω πολύ να ακούσω τη γνώμη σας σε αυτό το σκοτεινό δρόμο που έχω πάρει... 😉😊
P.s είμαι καλά και συνεχίζω δυναμικά 😘