"Πες μου λοιπόν,τι σε έκανε να έρθεις να με βρεις;" Τη ρώτησε η Έλενα πιο περίεργη από ποτέ.

"Ξέρεις Έλενα,έχω ένα χάρισμα. Μπορώ να καταλάβω όταν κάποιος λέει ψέματα και πόσο μάλλον όταν κάποιος ψεύδεται εις βάρος του."
Της είπε σοβαρή και τη κοιτούσε μέσα στα μάτια,κάτι που έκανε την Έλενα να ξεροκαταπιεί και να νιώσει άβολα.

"Και τι σχέση έχει αυτό με εμένα;" Τη ρώτησε δήθεν αδιάφορα.

Η Μαίρη γέλασε και κοίταξε ψηλά. Της το έκανε τόσο δύσκολο αυτό το κορίτσι.
"Την ημέρα που σε γνώρισα,σε σκιαγράφησα κατευθείαν. Δεν είσαι η γυναίκα που θα εκμεταλλευόταν κανέναν άντρα Έλενα... Αντ' αυτού θα έλεγα πως τα μάτια σου πρόδιδαν έρωτα,όχι για κάποιον πρώην αλλά για τον Δημήτρη."
Της είπε πιο σίγουρη από ποτέ με αυτοπεποίθηση.

"Μου λες δηλαδή ότι λέω ψέματα; Έρχεσαι στο σπίτι μου για να με κατηγορήσεις;" Τη ρώτησε η Έλενα με έντονο τρόπο.

"Μη βιάζεσαι να με κρίνεις. Δεν το κάνω από κακία,αλλά γιατί θέλω να δω δύο ανθρώπους που πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο μαζί και καλά,όχι να αναλώνονται σε δεύτερους ανθρώπους που ούτε το κενό δεν γεμίζουν." Της είπε και χαμογέλασε.

"Μαίρη δεν καταλαβαίνω..." Έκανε πως δεν μπορεί να καταλάβει τι λέει εκείνη.

"Όχι Έλενα..." Της είπε και σηκώθηκε όρθια. " Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω,απλά προσπάθησε να μην τον κάνεις δυστυχισμένο, γιατί η ευτυχία του είναι εδώ! " Της έπιασε τα χέρια και τη κοίταξε με νόημα.

Η Έλενα τη κοίταξε χωρίς να έχει τι να πει,πόσο μπορούσε να κοροϊδεύει τους πάντες πως δεν αγαπά τον Δημήτρη; Θα μπορούσε να πεθάνει για εκείνον.
"Αντίο." Της είπε η Μαίρη και γύρισε τη πλάτη και έφυγε,ενώ η Έλενα κάθισε στη καρέκλα να κοιτάζει το κενό λίγη ώρα,μέχρι που το κρύο της τσάκισε το σώμα και μπήκε μέσα σαν σίφουνας.

Κάθισε με την μητέρα της και τον Μάθιου και μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο πατέρας της με την Φαίη.
Μιλούσαν και γελούσαν όλοι μαζί,όμως η Έλενα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί,που και που έριχνε κανένα χαμόγελο αλλά το μυαλό της ταξίδευε.

"Λοιπόν αφού ήρθες στην χώρα μας,θα σε βγάλουμε απόψε έξω Μάθιου,θα σε πάμε να δεις πως γλεντούν οι Έλληνες." Του είπε η Φαίη και συμπλήρωσε ένα ξενέρωτε, χαμηλόφωνα στα Ελληνικά.

"Γιατί όχι,δεν έτυχε ποτέ να έρθω στην Ελλάδα και έχω ακούσει τόσα πολλά και από την Έλενα." Απάντησε εκείνος και κοίταξε την Έλενα.
"Τι λες εσύ Έλενα;"

"Εμμ...Τι πράγμα; Συγνώμη ήμουν αφηρημένη." Απάντησε ειλικρινά εκείνη.

"Είπα εγώ να βγούμε έξω να τα σπάσουμε απόψε." Πρόλαβε τον Μάθιου η Φαίη.

"Ναι κανένα πρόβλημα." Απάντησε μηχανικά χωρίς να το σκεφτεί πολύ και βυθίστηκε πάλι στις σκέψεις της.
Ευκαιρία ήταν απόψε να βγεί,ήθελε τόσο πολύ να πιεί.
Να γίνει λιώμα και να μην σκέφτεται.
Τη τρελαιναν οι σκέψεις που έκανε.

Το κινητό της άρχισε να χτυπάει και εκείνη το έπιασε στα χέρια της για να αντικρύσει κλήση από τον Δημήτρη.
Σηκώθηκε πάνω και πήγε στο δωμάτιο της για να απαντήσει.
Το σήκωσε και δεν μίλησε.
Έβαλε απλά το κινητό στο αφτί,ενώ στήριξε το σώμα της πίσω από την πόρτα.

"Έλενα..." Ακούστηκε η τσακισμένη φωνή του στο ακουστικό.

"Τι θέλεις Δημήτρη." Του απάντησε όσο πιο παγωμένα μπορούσε.

"Θέλω να σου επιστρέψω τα κλειδιά σου..."

"Δεν χρειάζεται,ρίξ τα μέσα στο γραμματοκιβώτιο,θα τα πάρω το πρωί."
Του απάντησε πάλι με τον ίδιο τρόπο.

"Μα αύριο είναι Σάββατο,τόσο πολύ δεν θέλεις να με δεις;" Τη ρώτησε θλιμμένα.

"Δημήτρη γιατί μου το κάνεις αυτό; Παντρέψου με την Άννα,γίνε ευτυχισμένος και... Και άσε με ήσυχη επιτέλους!" Του είπε έτοιμη να καταρεύσει και του το έκλεισε.

Έπεσε στο κρεβάτι της και άρχισε να κλαίει.
Ακόμα ένιωθε το κορμί της να καίει από το πρωί που εκείνος της έκανε έρωτα.
Μόνο που το θυμόταν σαν ονειρο,σαν να μην το έζησε στ αλήθεια.

Εκείνος μπήκε μέσα της,όπως ένας κατακτητής σε κάστρο.
Αγέρωχος και άγριος, κατέκλυσε την ύπαρξη της.
Πώς μπορούσε να ξεχάσει πως την έκανε να νιώσει...πως;

Η πόρτα χτύπησε και σε λίγα δευτερόλεπτα εμφανίστηκε μπροστά της ο Στέφανος.
"Μπαμπά τι θέλεις; Έρχομαι!" Είπε και αφού ανασηκώθηκε σκούπισε γρήγορα τα δάκρυα της.

"Έλενα κλαίς; Τι έχεις παιδί μου;"
Τη ρώτησε εκείνος στεναχωρημένος.

"Πραγματικά σε νοιάζει μπαμπά;" Τον ρώτησε ενώ τα μάτια της είχα στενεψει από θυμό.

"Έλενα δεν σημαίνει πως δεν σ αγαπάω επειδή... Επειδή..."

"Ούτε στον εαυτό σου δεν μπορείς να το πεις."
Του είπε και κοίταξε κάτω.

"Πληρώνω για τα λάθη μου παιδί μου."

"Όχι μόνο εσύ... Μπαμπά." Του είπε απότομα.

"Θέλω να ξέρεις πως την έδιωξα. Δεν ήμασταν μαζί,απλώς τη κράτησα επειδή με παρακάλεσε."

"Ξέρεις μπαμπά δεν χρειάζεται να μου απολογείσαι,έτσι και αλλιώς οι άντρες του είδους σου,με αηδιάζουν..." Του απάντησε και αφού τον κοίταξε με απέχθεια έφυγε από το δωμάτιο, αφήνοντας τον μόνο με τις τύψεις του.
Το είχε πραγματικά μετανιώσει και ίσως απόψε κιόλας έπρεπε να κάνει μια συζήτηση με την Μάρη και να αποδεσμεύσει από το βάρος τη κόρη του.
Αρκετά είχε υποφέρει εξ αιτίας του...
Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο και στήριξε τους αγκώνες του στα γόνατα του...
Απόψε...

                           🔥🔥🔥🔥

Η ώρα ήταν μια και στο μπαρ γινόταν χαμός.
Ο κόσμος παραληρούσε από το ποτό και χόρευε ασταμάτητα.
Η Έλενα έπινε και χόρευε με την Φαίη,ενώ ο Μάθιου έδειχνε να απολαμβάνει μια ωραία συζήτηση με τον Αντώνη.

Το ποτό την είχε χαλαρώσει τόσο πολύ,που το σφίξιμο στο στομάχι και ο κόμπος στο στήθος είχαν εξαφανιστεί.
Αντ' αυτού ένα γλυκό μούδιασμα στο κεφάλι της είχε πάρει θέση και την έκανε να νιώθει απελευθέρωση.

Χόρευε και δεν κοιτούσε κανέναν,αν και τα βλέμματα ήταν ήδη στραμμένα πάνω τους.
Ούτε τον Δημήτρη κατάλαβε πότε μπήκε μαζί με την Μαίρη και την Άννα.
Κάθισαν στο μπαρ λίγο πιο πέρα,όμως εκείνος την εντόπισε όπως μπήκε.

Δεν ήταν τυχαίο που είχε έρθει στο ίδιο μαγαζί μαζί της.
Η Φαίη του είχε στείλει μήνυμα και του είχε πει πως ξέρει τα πάντα και ότι θέλει να τον βοηθήσει να τα βρει με την Έλενα.
Από μικρός το αγαπούσε αυτό το κορίτσι.
Πάντα ήταν έξυπνο και φιλότιμο.

Κάθισε με τη πλάτη στο μπαρ και συνέχιζε να κοιτάζει προς το μέρος τους μέχρι που οι ματιές τους συναντήθηκαν.
Η Έλενα τσιτωθηκε και πήγε από τη μεριά του Μάθιου,για να μην έχει οπτική επαφή,ενώ η Μαίρη και ο Δημήτρης αντάλλαξαν ματιές όλο νόημα.

Χωρίς να το σκεφτεί άρπαξε το Μάθιου και του έδωσε ένα φιλί παθιασμένο στα χείλη.
Βάθυνε το φιλί τους,ενώ ο Μάθιου αν και ξαφνιασμένος, ανταποκρίθηκε χωρίς σκέψη και τη κόλλησε πάνω στο κορμί του.

Ήθελε να τον πονέσει και να ξεκόψει από εκείνη μια και καλή.
Πήγε στη θέση της και συνέχισε να χορεύει, επιστρατεύοντας όλο της το κουράγιο,για να μην πέσει κάτω από εξάντληση ψυχική και σωματική.
Γύρισε το πρόσωπο της και κλείδωσε το βλέμμα της με το δικό του.
Του χαμογέλασε ειρωνικά και εκείνος κατέβασε το ουίσκι του μονομιάς.

"Πάμε να φύγουμε." Είπε και άφησε με δύναμη το ποτήρι στο μπάρ.

"Τώρα ήρθαμε." Απάντησε η Άννα ξέροντας τον λόγο που ήθελε να φύγει εκείνος.

"Εγώ θα φύγω,οποίος γουστάρει έρχεται." Είπε και άρχισε να περνάει ανάμεσα από τον κόσμο σαν κυνηγημένος.

Η Άννα και η Μαίρη πήραν τα πράγματα τους και άρχισαν να τον ακολουθούν,αλλά δεν μπορούσαν να τον προλάβουν.
Ο πυκνός κόσμος μπλόκαρε την έξοδο τους και σε δευτερόλεπτα τον έχασαν από τα μάτια τους.

Όταν βγήκαν έξω από το μαγαζί μετά από αρκετά λεπτά,το αμάξι του έλειπε και η Μαίρη άρχισε να του τηλεφωνεί ασταμάτητα.
Καμία απάντηση δεν έπαιρνε από εκείνον όμως.

"Σκατά. Δεν το σηκώνει."
Είπε η Μαίρη φοβούμενη για τα χειρότερα και κλότσισε με το πόδι της μια πέτρα.

"Μα τι τον έπιασε..." Έκανε την ανηξερη η Άννα.

"Έλα πάμε να πάρουμε ταξί." Της είπε η Μαίρη χωρίς να της απαντήσει καν.
Αν έμπαινε στη διαδικασία, φοβόταν πολύ ότι θα τη στόλιζε κανονικά.
Ήταν σίγουρη πως η Άννα είχε βάλει το χέρι της με την Έλενα και τίποτα δεν της το έβγαζε από το μυαλό.

Μπήκαν μέσα στο ταξί και κρατιόταν με το ζόρι για να μην τη χτυπήσει.
Την είχε πιάσει παραλήρημα εδώ και ώρα για το πόσο απαράδεκτος ήταν που τις άφησε εκεί και έφυγε.
Όταν επιτέλους μετά από ώρα χτύπησε το κινητό της και ηταν ο Δημήτρης.

"Που είσαι ρε Δημήτρη;" Είπε ανακουφισμένη αλλά και νευριασμένη ταυτόχρονα.
"Ποιος.... Τι εγινε;...Τιι;;...
Έκλεισε το τηλέφωνο πιο χλωμή από ποτέ.

"Τι έγινε;" Ρώτησε πραγματικά ανήσυχη η Άννα.

"Ο Δημήτρης... Πε... Πε... Πέθανε!"
Απάντησε έτοιμη να λιποθυμήσει και ακούμπησε τη πλατη στο κάθισμα.
"Στο νοσοκομείο και γρήγορα..."
Διέταξε το ταξιτζή και εκεινος υπάκουσε αμέσως...

Η Άννα είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις της δίπλα στη Μαίρη,μα δεν μπορούσε να διαχειριστεί τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή...