Άνοιξε τα μάτια της και συνειδητοποίησε πως είχε ξημερώσει.
Ένιωθε το κορμί της κουρασμένο για άλλη μια μέρα.
Τον τελευταίο καιρό τεμπέλιαζε και να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Κοίταξε τη φωτογραφία δίπλα της στο κομοδίνο,εκείνη με τον Δημήτρη στο ταξίδι που είχαν μετά τον γάμο τους στο Άμπου Ντάμπι.
Έπειτα το βλέμμα της έπεσε στο ρολόι δίπλα της.
Η ώρα ήταν επτά ακριβώς.
Τρία, δύο,ένα. Μέτρησε αργά από μέσα της και η πόρτα άνοιξε.
Η Μαρίζα έκανε την είσοδο της στο δωμάτιο αγκαλιά με το αρκουδάκι της,τον κοκκινούλι.

Η Έλενα άνοιξε την αγκαλιά της και η μικρή χώθηκε μέσα στη ζεστασιά του κορμιού της.
"Μαμά, νυστάζω ακόμη." Είπε η μικρή ενώ στη προσπάθεια της να χωθεί ανάμεσα τους κλότσισε λίγο τον Δημήτρη.

"Πρέπει να πάμε σχολείο αγάπη μου, σήμερα όμως είναι Παρασκευή και το απόγευμα θα έρθουν οι παππούδες και οι θείοι σου!" Της είπε τρυφερά στο αφτί ενώ της χάιδευε τη πλάτη.

"Μμμμ" έκανε η μικρή απολαμβάνοντας τα χάδια της μαμάς της.

"Δημήτρη,σήκω μωρό μου..." Του είπε αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο του και σηκώθηκε από το κρεβάτι να ανοίξει τις γρίλιες.

Τους κοίταξε να ξαπλώνουν,η μικρή είχε ανέβει σχεδόν πάνω του.
Από την ημέρα που μπήκε στη ζωή τους,έφερε μόνο χαρά και ελπίδα στο σπίτι τους.
Οχτώ ημερών την πήρε πρώτη φορά στην αγκαλιά της και ορκίστηκε πως δεν θα την αφήσει ποτέ,μέχρι και την τελευταία της ανάσα...

Στο μυαλό της ήρθαν ακάλεστες οι τύψεις,καθώς σκέφτηκε τι θα έχανε,αν άφηνε τον Δημήτρη τότε.
Το αγόρι της! Στα τριανταπέντε του ήταν πιο όμορφος από ποτέ.

Πήγε πάλι δίπλα τους και άρχισε να τους γαργαλά.
Άνοιξαν και οι δύο τα μάτια τους και όρμηξαν πάνω της.

"Τι λες να εκδικηθούμε στη μανούλα;" Είπε ο Δημήτρης και η μικρή γέλασε πονηρά ενώ άρχισαν να τη γαργαλάν ταυτόχρονα.

Μετά από γέλια και φωνές,σηκώθηκαν ευδιάθετοι και κατέβηκαν στη κουζίνα να πάρουν το πρωινό τους.

"Σήμερα θα κλείσω νωρίς το ιατρείο,για να προλάβω να έρθω να σε πάρω εγώ..."
Της είπε δαγκώνοντας τη φρυγανιά που άλειψε με μαρμελάδα.

"Έχω πολύ άγχος για απόψε..."
Του απάντησε εκείνη και τάισε τη μικρή λίγο κρουασάν.

"Να μην έχεις άγχος μωρό μου,είμαι σίγουρος ότι θα σκίσεις απόψε!"
Της απάντησε εκείνος και τη φίλησε στα χείλη.
Εκείνη του χαμογέλασε τρυφερά και τον χάιδεψε στο πρόσωπο.

Το βλέμμα της έπεσε στη βερα που στόλιζε το δάχτυλο της.
Εφτά χρόνια μετά και ακόμα δεν πίστευε πως είχε γίνει γυναίκα του και εκείνος άντρας της.

"Μικρή μου είσαι έτοιμη για το νηπιαγωγείο;" Ρώτησε ο Δημήτρης και η Έλενα σηκώθηκε για να του δώσει την τσάντα της μικρής με τα πράγματα της.

Η Μαρίζα έγνεψε καταφατικά και εκείνος τη πήρε στην αγκαλιά του.
Ο καιρός είχε αρχίσει να μαλακωνει πολύ.
Ο Μάης είχε μπει δυναμικά χαρίζοντας τους ήλιο και ζέστη.

Βγήκε στο μπαλκόνι και τους παρακολουθούσε που ο Δημήτρης έβαζε τη μικρή στο καρεκλάκι.
Ήταν υπέροχος μπαμπάς ο Δημήτρης.
Ήταν σαν να γεννήθηκε για αυτό,ποτέ του δεν την πίεσε για τίποτα.

Έκαναν δύο αποτυχημένες εξωσωματικές και εκείνος δεν ήθελε ούτε την πρώτη.
Η επιμονή και το πείσμα της Έλενας τον ανάγκασαν να το δεχτεί.
Η Μαρίζα μπήκε στη ζωή τους κάπου ανάμεσα,μα η Έλενα προσπαθούσε να του χαρίσει ένα ακόμη παιδί.

Δεν το έβαζε κάτω,ούτε ποτέ την κατέβαλε αυτό.
Είχε τη κόρη της να της γεμίζει τις μέρες και να τη κάνει να νιώθει όμορφα. Δεν της είχε φέρει μόνο ευτυχία μα και τύχη...

Η κόρνα του Δημήτρη την έβγαλε από τις σκέψεις της και σήκωσε το χέρι να τους χαιρετήσει.
Ο Δημήτρης είχε ανοίξει οδοντιατρείο στη πόλη του Βόλου όπου είχαν μετακομίσει μετά τον γάμο τους,ενώ είχαν αγοράσει και διέμεναν στο αρχοντικό της κυρά Πολυξένης.
Ήταν κοινή απόφαση των δύο να ζήσουν εκεί που ερωτεύτηκαν και έζησαν μαγικές στιγμές και δεν τους διέψευσε το ένστικτο τους.

Ο κόσμος εκεί τους αγκάλιασε αμέσως και η Έλενα μετά από χρόνια προσμονής,θα έκανε την έκθεση με φωτογραφίες της,που τόσο πολύ λαχταρούσε.

Αφού ετοίμασε το σπίτι της και έφτιαξε φαγητό,πήγε στη κυρά Πολυξένη για τον καθιερωμένο πρωινό τους καφέ.
Την ένιωθε σαν γιαγιά της πλέον και εκείνη όμως,είχε χαρεί πολύ που τους είχε κοντά της.
Τους είχε αγαπήσει αυτούς τους δύο,μα και το μικρό αγγελούδι που υιοθέτησαν. Τον τελευταίο χρόνο έδειχνε να έχει κουραστεί πολύ,μα δεν το έβαζε κάτω,το έλεγε η καρδιά της.

Η μέρα πέρασε και ο Δημήτρης γύρισε πίσω μεσημέρι από τη δουλειά αφού πήρε μαζί του τη μικρή από το νηπιαγωγείο.
Φάγανε το μεσημεριανό τους και έπειτα ετοιμάστηκαν όλοι μαζί και κατέβηκαν στη πόλη.

Την έκθεση της φιλοξενούσε ένα τοπικό μουσείο και πήγε από νωρίς να δει αν όλα ήταν εντάξει.
Ήταν πολύ ευτυχισμένη που έβλεπε τις φωτογραφίες στολισμένες στους τοίχους, φωτογραφίες που αποτύπωσε χαμόγελα με τα δικά της χέρια.

"Η δύναμη της ζωής." Ήταν το όνομα που είχε δώσει στη συλλογή της.
Το γέλιο είναι αυτό που δίνει δύναμη στη ζωή μας,που μας κάνει να ξεχνάμε έστω και λίγο και χαλαρώνει το σώμα μας.

Κοίταξε τη φωτογραφία του άντρα της στο βάθος,ήταν από τη πρώτη φορά που είχαν έρθει οι δυο τους στο Πήλιο.
Φαινόταν τόσο ευτυχισμένος,που μόνο τώρα πια μπορούσε να το δει καθαρά.

Κοιτούσε το χαμόγελο του και σκεφτόταν πόσο τυχερή ήταν που τον είχε στη ζωή της. Πόσα είχε κερδίσει δίπλα του και πόσα ακόμα είναι να πάρει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε πιο κάτω,η φωτογραφία μια γυναίκας που μόλις είχε πάρει ένα ευχάριστο νέο μιλώντας στο τηλέφωνο,ένας κύριος που του ψιθύριζε κάτι στο αφτί ο εγγονός του και εκείνος ξεκαρδιζόταν...
Η κυρία Πολυξένη όταν της ανακοινωσαν πως θα μετακομίσουν στο Πήλιο.
Ναι λοιπόν... Από όλες τις εκφράσεις του ανθρώπου,το γέλιο ήταν αυτό που γέμιζε τη ζωή με μοναδικά χρώματα.
Μόνο που κοιτούσες αυτές τις φωτογραφίες η ψυχή σου γέμιζε με χαρά...

Όλοι είχαν έρθει εκείνη την μέρα για εκείνη.
Η έκθεση είχε πάει περίφημα και η Έλενα έδειχνε πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

Στο τραπέζι που τους έκαναν έπειτα,όλοι έδειχναν ευτυχισμένοι και η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη.
Η Έλενα σήκωσε το ποτήρι της και έκανε πρόποση ευχαριστώντας όλους εκείνους που είχαν έρθει κοντά της για να τη στηρίξουν.

Οι γονείς της,η αδερφή της με τον Αντώνη και τα παιδιά τους,η Μαίρη με τον αρραβωνιαστικό της,οι γονείς του Δημήτρη,η κυρία Πολυξένη,Ακόμα και η Σάμι ήταν εκεί μα ο Τζέισον αυτή τη φορά δεν μπορούσε... Ήταν όλοι εκεί για εκείνη και αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορούσε να πάρει.
Ειδικά για τους γονείς της,που μετά από εφτά χρόνια έδειχναν να έχουν αφήσει πίσω το παρελθόν και για τα παιδιά τους έδειχναν αγαπημένοι, κρατώντας φιλικές σχέσεις.

"Δημήτρη..." Είπε η Έλενα και σκουντηξε τον άντρα της.
Εκείνος μιλούσε απορροφημένος με τον Αντώνη και την κοίταξε.

"Θα το φας αυτό;" Τον ρώτησε και έδειξε την απείραχτη μπριζόλα του.
Εκείνος έγνεψε αρνητικά και η Έλενα όρμηξε στο πιάτο του δίχως αύριο.

"Σαν πολύ δεν τρως εσύ τώρα τελευταία;" Τη ρώτησε και εκείνη τον κοίταξε με γουρλωμενα μάτια.

"Λοιπόν αφού είσαστε όλοι μαζεμένοι έχω να σας ανακοινώσω κάτι." Είπε ο πατέρας της και έστρεψε την προσοχή της εκεί, αφήνοντας για αργότερα την κατσάδα στον Δημήτρη.

"Εγώ και η Μάρη αποφασίσαμε να δώσουμε και δεύτερη ευκαιρία στο γάμο μας..." Είπε και αγκάλιασε τη γυναίκα του.
Έδειχναν χαρούμενοι και η Έλενα ένιωσε πολύ συγκινημένη όπως και η Φαίη.

"Και εγώ έχω να σας ανακοινώσω κάτι."
Είπε η Φαίη και κοίταξαν όλοι εκείνη.
Ενώ η Έλενα τσίμπησε στα κλεφτά άλλη μια μπουκιά από τη μπριζόλα του Δημήτρη και εκείνος τη κοίταξε γελώντας.

"Με τον Αντώνη τον άλλο μήνα φεύγουμε στο εξωτερικό,του έκαναν πρόταση για δουλειά στη Γερμανία και δέχτηκε." Είπε η Φαίη και η Έλενα τη κοίταξε λυπημένη.

"Καλά και θα χάσεις τη γέννηση του ανηψιού σου;" Τη ρώτησε αυθόρμητα και όλοι κοίταξαν την Έλενα με απορία.

Σηκώθηκε επάνω και καθάρισε το λαιμό της.
"Αφού όλοι ανακοινώνετε και από κάτι,να σας ανακοινώσω και εγώ πως είμαι τριών μηνών έγκυος!" Τους είπε και όλοι τρελάθηκαν από τη χαρά τους.

Ο Δημήτρης χλωμιασε και η Μαρίζα άρχισε να χοροπηδάει που θα είχε επιτέλους αδερφάκι.
"Πως;" Ρώτησε ο Δημήτρης ενώ φαινόταν χαμένος και η Έλενα γέλασε.

"Πάντως όχι με το κρίνο μωρό μου..."
Του είπε και άφησε απαλά ένα φιλί στα χείλη του.

"Δεν θα σταματήσεις να με εκπλήσσεις ποτέ έτσι;" Τη ρώτησε και έτριψε με τα χέρια του το πρόσωπο του.

"Ως το τέλος..." Του απάντησε και ξανά έφαγε λίγη μπριζόλα.
"Τόλμα να πεις πάλι ότι τρώω πολύ..."

Τελος

Φτάνοντας στο τέλος μιας ακόμη ιστορίας θέλω να σας πω πως η γνώμη σας μετράει και δεν ήθελα να σας χαρίσω κάτι λιγότερο από ένα ευτυχισμένο τέλος.
Σήμερα έχω γενέθλια και θέλω να βλέπω μόνο χαμόγελα.

Υ.Γ Δεν μπορω να μην σας αναφέρω μια όμορφη σύμπτωση που με εκανε να νιώσω περίεργα.
Ο άντρας μου για τα γενέθλια μου μου χάρισε ένα ρολόι σχεδόν όπως αυτό που φαντάστηκα πως χάρισε ο Δημήτρης στην Έλενα.
Πιστεύετε στις συμπτώσεις της ζωής; Εγώ απόλυτα!

Φιλιά πολλά και συνεχίζουμε να τα λεμε στον Σκοτεινό Άγγελο.

Σ

ας ευχαριστώ από καρδιάς για την όμορφη παρέα!