Λίγη ωρα μετα η πόρτα χτύπησε και ετσι ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες με τον Χρήστο.

Στην πόρτα έστεκε ένας κουστουμαρισμένος κύριος με μια μικρή τσάντα στα χέρια.

- Καλώς ορίσατε!
Τον χαιρέτησε ο Στέφανος, σφίγγοντας του το χέρι με αυτοπεποίθηση.

- Σας ευχαριστώ πολύ που με δέχεστε στο σπίτι σας. Δεν το κάνουν πολλοί.
Χαμογέλασε εκείνος ευγενικά.

- Απο εδώ η γυναίκα μου, Πολυξένη και τα δυο αγαπημένα μας παιδιά. Ο Χρήστος και η Λυδία.
Μας σύστησε και εμείς χαμογελάσαμε στον ξένο, όσο πιο φιλικά μπορούσαμε.

Οταν τους πλησιάσαμε η Πολυξένη με αγκάλιασε από τους ώμους με ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.

Τόση υποκρισία.

- Μα μην στέκεστε εκει έξω. Περάστε.
Μίλησε, αφήνοντας με.

Ο δημοσιογράφος έγνεψε και μας ακολούθησε στο εσωτερικό της έπαυλης.

- Καθίστε.
Είπε ο πατέρας μου όταν κάθισε σην πολυθρόνα του.

Σχεδόν διπλα του κάθησε η μητέρα μου και απέναντι εμείς και ο δημοσιογράφος.

- Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίσω γνωρίζω όλους. Έχετε ενα υπέροχο σπίτι.
Χαμογέλασε και κοίταξε τριγύρω.

Φαινόταν ευγενικός αλλα ήξερα οτι μας "έψαχνε" Εξονυχιστικά για να βρει κατι που δεν θα άρεσε ουτε σε αυτόν αλλα ουτε και στον κόσμο.

- Ξέρετε, θα ήθελα να μιλήσω στον καθένα προσωπικά. Ιδιαιτέρως, αν μου επιτρέπεται.

Ήθελε να μας αποδυναμώσει. Θα ήταν πιο εύκολο να αποκαλύψουμε κάτι που κανείς μας δεν ήθελε αν ήμασταν ο καθένας μόνος. Χωρίς την παρουσία της μητέρας μου ούτε που ξέρω τι θα μπορούσα να "ξεφουρνίσω".

- Φυσικά. Αν σας βολεύει το σαλόνι θα μπορούσε να ξεκινήσει εδω η συνέντευξη.
Χαμογέλασε η μητέρα μου όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

Μεσα της όμως έβραζε. Πως θα μπορούσε τώρα να με ελέγξει;

- Είναι μια χαρά. Θα ήθελα να αρχίσω με τον κύριο Παπασταύρου. Είναι, εξάλλου, ο αυριανός πρωθυπουργός σύμφωνα με τα τελευταία exit polls.
Είπε και εμείς σηκωθήκαμε όρθιοι.

- Θα είμαστε στην κουζίνα.
Μίλησε ο Χρηστος και συνόδεψε εμένα και την μητέρα μου μακριά.

- Αυτος ο άνθρωπος θέλει να μας καταστρέψει.
Σχολίασε εκνευρισμένα η Πολυξένη μόλις μπήκαμε στην κουζίνα.

- Ηρέμησε μητέρα. Ολα καλά θα πάνε.
Την καθησύχασε ο Χρήστος χωρίς να αφήσει το πλευρό μου.

- Καλά; Θα πάρει συνέντευξη απο την αδελφή σου χωρίς να είμαι εγω μπροστά. Ποιος ξέρει τι θα αποκαλύψει αυτη η βρωμογλωσσα!
Απάντησε και με κοίταξε με το πιο σιχαμερό βλέμμα της.

- Ωω ευχαριστώ μαμά. Είσαι τόσο γλυκιά.
Της χαμογέλασα σαρκαστικά και δυσανασχέτησα όταν κοίταξε αλλου.

- Μαμα η Λυδια ειναι 17 χρονων, δεν μπορείς να της μιλάς ετσι.
Σχολίασε ο Χρηστος και τον ένιωθα να τρέμει ολόκληρος απο θυμό.

- Αλήθεια; Μπορω να της μιλάω όπως θέλω. Και καλύτερα να κλείσει και το στόμα και τα πόδια της, πριν μας βαλει όλους σε μπελάδες.

- Μα γιατί; Δεν θέλεις να γίνεις γιαγιά; Θα ήταν καλή ευκαιρία για να σταματήσεις να κρύβεις την ηλικία σου.
Απάντησα και μόνο που δεν μου όρμηξε.

Έσφιξε τα χέρια της και τα έκανε δυο γροθιές αλλά τα κράτησε σφιχτά στα πλευρά της. Φοβόταν τον Χρήστο, αν μη τι άλλο.

Κοίταξα τον αδελφό μου και τον αγκάλιασα απο την μέση. Ήθελα να τον ηρεμήσω λιγο. Ειχε Ξεσυνηθίσει τον απαίσιο τροπο της πολυξένης.

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε αδύναμα, σαν να με λυπόταν.

Οχι και εσυ... Σκέφτηκα και κοίταξα αλλού.

Λίγο πιο μετά, ο πατέρας μου μπήκε στην κουζίνα χαμογελώντας περήφανα.

- Λυδία... Η σειρά σου.
Είπε και βάδισε προς την μητέρα μου.

Ο Χρήστος με κοίταξε και μου ψιθύρισε.
- Θα τα καταφέρεις.

Βγήκα απο την κουζίνα και εκείνος καθόταν στον καναπέ κοιτώντας κάποια χαρτιά.

- Ω καλώς την.
Χαιρέτησε όταν με είδε.

Τον πλησίασα αργά και φόρεσα το καλύτερο χαμόγελο μου.

- Να σας κεράσουμε κατι;
Ρώτησα ευγενικά και εκείνος μου χαμογέλασε.

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και εγω τον πλησίασα πιο πολύ.

Έκατσα απέναντι του και κοίταξα το τραπέζι.

Ειχε ενα μικρό μαγνητόφωνο μπροστά του και κατι αλλα χαρτιά.

- Λοιπον. Ας αρχίσουμε.
Ειπε και εγω έγνεψα ήρεμα.

- Θα Ηχογραφήσω όσα θα πουμε για να μην σε διακόπτω προσπαθώντας να τα καταγράψω ολα.
Με προειδοποίησε και πάτησε ενα κόκκινο κουμπάκι στο μαγνητόφωνο.

- Πριν αρχίσουμε, μπορώ να μάθω το όνομα σας;
Ρώτησα ευγενικά.

Αυτο θα μου έδινε κάποιο περισσότερο έδαφος οικειότητας και θα μπορούσα να εκφραστώ πιο έξυπνα. Ίσως και να απαντήσω καποιες ερωτήσεις με αλλες ερωτήσεις που θα μπέρδευαν το μυαλό του ενώ δεν θα απαντούσα τελικά σε τιποτα.

- Φυσικα. Ιωάννου. Ιωάννου Γιάννης.
Απάντησε χαμογελώντας και εγω έγνεψα καταφατικά.

- Εισαι η μικρότερη της οικογένειας. Πως σου φαίνεται αυτο και πως η ζωη του πατέρα σου επηρεάζει την δίκη σου;
Ρώτησε και έβαλε ενα τικ στην ερώτηση που μόλις έκανε, στα χαρτιά μπροστά του.

Τον κοίταξα στα μάτια.

- Το να εισαι η μικρότερη εχει αρκετά πλεονεκτήματα, σωστά; Αν έχετε αδέλφια θα ξέρετε τους δεσμούς αγάπης που αναπτύσονται μεταξυ των παιδιών χωρις να υπολείπονται ομως κάποιοι ασήμαντοι καυγάδες. Όσο για την ζωη του πατέρα μου, μπορεί να μου προσφέρει και σε εμένα και στην οικογένεια μου, οτι ζητήσουμε κατι που επηρεάζει και διαμορφώνει την ζωη μου πολυ διαφορετικά σε σχέση με άλλων παιδιών της ηλικίας μου.
Απαντησα νιώθοντας ευχαριστημένη με την απάντηση που του έδωσα.

- Μπορεις να μου το εξηγήσεις λιγο αυτο;
Ρώτησε και εγω έγνεψα πρόθυμα.

- Εκει έξω, υπάρχουν παιδιά που ζουν σε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα απο την δίκη μου. Θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό για τα προβλήματα που δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσω λογω της οικονομικής κατάστασης των γονιών μου. Επίσης οι παρέες που εχω δημιουργήσει ειναι πολυ διαφορετικές απο αυτες που θα εκανα σε "μια άλλη ζωη".
Απάντησα και αυτη την φορα φάνηκε εκείνος ικανοποιημένος.

Σκέφτηκε για λιγο και μετα μου χαμογέλασε.

- Τι θα έλεγες σε κάποιον που Αντεπιτίθεται με φανατισμό τις απόψεις του πατέρα σου;

- Ο φανατισμός ειναι κομμάτι της ζωής μας. Είτε ζεις στα βοριά προάστια, είτε οπουδήποτε. Ωστόσο, απόψεις υπάρχουν και πρεπει να μάθουμε να τις σεβόμαστε. Όσο αυτες δεν επηρεάζουν την ζωη μας ή την σωματική ακεραιότητα των ψηφοφόρων μας, δεν εχουμε κανενα απολύτως πρόβλημα με το να ακούμε νέες ιδέες.

Δεν ήμουν έμπειρη στην ξύλινη γλωσσα αλλα ήθελα να πιστεύω οτι του απαντούσα εκφράζοντας όσα λιγότερα μπορούσα.

- Αν δεν κάνω λάθος, πριν απο 2 χρονια περίπου σου συνέβη ενα ατυχές συμβάν. Ήσουν πρωτοσέλιδο για μέρες. Πως σε έκανε να νιώσεις αυτο;
Ρώτησε και ένιωσα τον θυμό να φουντώνει μεσα μου.

Αυτη η ερώτηση δεν ηταν καθολου καλα διατυπωμένη.

- Ενα ατυχές συμβάν; Αλήθεια, θα μπορούσατε να το πείτε ετσι; Το πρώην αγόρι μου με έστειλε στο νοσοκομείο με μώλωπες σε χέρια και πόδια, κακώσεις στο κεφάλι, ακομα και σπασμένα πλευρά. Με βίασε... Λυπάμαι αλλα μονο ατυχές συμβάν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ενα τέρας -και το υπογραμμίζω αυτο- κόντεψε να με σκοτώσει υπό την επήρεια αλκοόλ. Αυτο το αποκαλείς "απόπειρα δολοφονίας" που ειναι ακριβώς και ο λόγος για τον οποιο το δικαστήριο τον καταδίκασε σε φυλάκιση. Όσο για τα πρωτοσέλιδα; Ηταν άκρως εκνευριστικό και εξευτελιστικό να ασχολείται μια ολόκληρη χώρα με την κακοποίηση μια ανήλικης γυναίκας μονο και μονο επειδή ο πατέρας της εχει ενα τόσο μεγάλο ονομα. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες και παιδιά εκει έξω που κακοποιούνται καθε μερα κύριε Ιωάννου. Κανεις ομως δεν κανει τιποτα για αυτούς. Εχουμε φτάσει σε ενα καινούργιο επίπεδο υποκρισίας και αυτο με νευριάζει πιο πολυ απο ολα. Γυρνάμε την πλατη σε πολλα πράγματα και εχουμε τα μούτρα να το "παίζουμε" φιλάνθρωποι μονο εκει που μας συμφέρει.
Απαντησα και πλέον δεν με ένοιαζε τι ελεγα.

Μίλαγα χωρις να σκέφτομαι ουτε τι λεω ουτε τις συνέπειες αυτών.

Με κοίταξε μεσα στα μάτια και ηταν απόλυτα σοβαρός. Ήξερα ομως ποσο ηθελε να χαμογελάσει πλατιά. Του έδινα ακριβώς αυτο που ηθελε. Ενα ξέσπασμα και θα συνέχιζα.

- Με συγχωρείς. Σε αυτο το σημείο, αν μου επιτρέπεται, θα ρωτήσω για τις εκστρατείες του πατέρα σου. Λες οτι κανεις δεν κανει τιποτα για τις χιλιάδες γυναίκες που κακοποιούνται ομως ο πατέρα σου βοήθησε αρκετές απο αυτες. Εσένα σου έδωσε δύναμη; Ακούγεσαι λιγο απαισιόδοξη. Μήπως ζηλεύεις την προσοχή που έδωσε ο πατέρα σου σε τόσους ανθρώπους και οχι μονο σε εσένα; Οπως είπαμε πιο πριν, εισαι η μικρή την οικογένειας, συνήθως η πιο κακομαθημένη, μήπως τελικά αυτο σε κανει λιγο πιο δραματική απο οτι θα επρεπε; Υποθέτω οτι έχοντας ολα τα μάτια, παντα, πάνω σου, μεγαλώνοντας και όσο αυτο αλλάζει τόσο πιο επιθετική γίνεσαι.

Με βομβάρδισε με ερωτήσεις και συμπεράσματα που αυτός, απο μόνος του έβγαζε τόσο εύκολα.

Δεν ήξερε τιποτα για την ζωη μου και συνέχιζε να προσπαθεί να με νευριάσει.

Δεν ήμουν νευριασμένη, ήμουν απογοητευμένη. Σκεφτόμουν, αν ολα αυτα που έλεγε ηταν αλήθεια ποσο διαφορετική θα ηταν η ζωη μου.

Μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις.

Θυμήθηκα τον πατέρα μου να ουρλιάζει στον δικηγόρο του οτι ο υπαίτιος δεν επρεπε να μείνει ατιμώρητος. "Δεν θα αφήσω κάποιον αλήτη να καταστρέψει ολα όσα προσπάθησα να χτίσω." Θυμήθηκα την φωνή του να λεει. Δεν νοιαζόταν λεπτο για την κόρη του που θα μπορούσε να ηταν νεκρή. Μονο για την χαζό καριέρα του.

Θυμήθηκα τις αμέτρητες συνεντεύξεις που έδωσε υποστηρίζοντας με, άφηνε ακομα και δάκρυα να κυλήσουν στα μάτια του για να δείξει οτι νοιάζεται, οτι υποφέρει. Μα τι ψεύτης...

Δάκρυα σκαρφάλωσαν στο πρόσωπο μου και εγκατέλειψαν με φόρα τα μάτια μου.

Έκλαιγα κανονικότατα μπροστα σε έναν ξένο.

Ηλίθια. Βλαμενη. Άχρηστη. Σκεφτόμουν και απο μεσα μου ούρλιαζα.

- Συγνωμη.
Ψέλλισα και έφυγα τρέχοντας.

Δειλή.

I barely feel a smile deep inside me..
~A car, a torch, a death~
~Twenty one pilots~