Έχει περασει ένας μήνας απο τοτε που εμφανίστηκε ο Στέφανος.

Έκανε αίτηση διαζυγίου αλλα η Πολυξένη αρνήθηκε να του το δώσει.

Οχι επειδή τον αγαπούσε... Αλίμονο. Του ζήτησε ενα σπιτι και αυτός της το υποσχέθηκε.

Πολυ χαζη η κίνηση της να του δώσει το διαζύγιο πριν γίνουν τα χαρτιά για το σπιτι. Εκείνος αθέτησε την υπόσχεση του και το διαζύγιο βγήκε παίρνοντας της τα πάντα.

Της απέμεινε μόνο το πατρικό της και λίγα λεφτα που είχαν απομείνει στον λογαριασμό τους.

Ειχα πολυ καιρό να την δω και δεν θα μπορούσα να ειμαι πιο ευτυχισμένη.

Η συγκατοίκηση με τον Χρηστο ηταν καταπληκτική και με τον αντρεα τα πηγαίναμε πιο καλα απο ποτε.

Συγκεκριμένα... Ειχα ραντεβού μαζι του σε μια ωρα και θα επρεπε να αρχισω να ετοιμάζομαι.

- Θα βγεις;
Ρώτησε ο Χρηστος που στέκοταν στην πόρτα και δεν τον ειχα καταλάβει μεχρι που μίλησε.

- Ναι. Θα βγουμε με τον Αντρεα. Εχει λεει να μου ανακοινώσει κατι σημαντικο.
Εξήγησα αφήνοντας καποια ρούχα στο κρεβάτι.

- Δεν εχω τι να βάλω...
Ξεφύσηξα και κάθισα στο κρεβάτι απογοητευμένη.

- Λοιπον... Τυχαίνει να εχουμε άλλη μια γυναίκα εδω.
Σχολίασε ο Χρηστος και εγω τον κοίταξα παραξενεμενη.

- Νάντια θα χρειαστούμε- Η Λυδια, δηλαδη, θα χρειαστεί την βοήθεια σου.
Φώναξε ο Χρηστος πριν προλάβω να τον σταματήσω.

- Αφησε την. Μπορει να εχει δουλεια.

Σηκώθηκα όρθια και τον έσπρωξα έξω απο το δωματιο.

- Ευχαριστώ για την βοήθεια.
Μουρμούρισα και του έκλεισα την πόρτα.

Έμεινα εκει, να κοιτάζω τα ρούχα, πισω απο την πόρτα. Φούστες, μπλούζες και φορέματα. Τιποτα δεν ηταν αρκετα καλο ή τουλάχιστον ικανοποιητικό.

Ειχα ισιώσει τα μαλλιά μου, ειχα βαφτεί ελαφρά και παρόλο που ο Αντρεας θα έφτανε απο στιγμή σε στιγμή εγω δεν ελεγα να αποφασίσω.

Στο ενα φαινόμουν χοντρή, στο αλλο πολυ λεπτή. Το ενα ηταν πολυ ζεστό, το αλλο πολυ ψιλό. Το ενα πολυ πρόχειρο για την περίσταση και το αλλο πολυ καλο.

Πονοκέφαλος με έπιασε. Σκέφτηκα και πάνω στην ωρα άκουσα ενα χτύπημα στην πόρτα.

- Πέρνα.
Μουρμούρισα περιμενοντας τον Χρηστο αλλα τελικά ειδα την Νάντια να ανοίγει.

- Θες βοήθεια;
Ρώτησε και εγω χαμογέλασα πλατιά.

- Αν δεν σου κανει κόπο... Ειμαι τελειως αναποφάσιστη και ο Αντρεας θα ειναι εδω σε λιγο.
Εξήγησα και εκεινη έγνεψε χαμογελώντας.

- Αυτες ειναι οι επιλογές σου;
Ρώτησε κλείνοντας την πόρτα και πλησιάζοντας το κρεβάτι.

- Ναι... Ξεχώρισα μερικά που ισως να ειναι αρκετα καλα.
Σχολίασα και εκεινη έγνεψε ευχαριστημένη.

- Για καφε θα πάτε;

- Ναι.

- Τοτε δεν χρειάζεσαι τιποτα επίσημο.
Παρατήρησε και ξεχώρισε καποια ρούχα.

- Πήγαινε να δοκιμάσεις αυτα.
Ειπε και μου έδωσε ενα τζιν σορτσάκι, ενα λευκό αμάνικο μπλουζάκι, και μια πολύχρομη ψιλή ζακέτα.

- Α και αυτα.
Συμπλήρωσε δίνοντας μου ενα ζευγάρι πέδιλα που βρήκε λιγο πιο κει.

Προσπάθησα να συγκρατήσω τα πάντα στα χέρια μου καθώς μπήκα στο μπανιο και έκλεισα την πόρτα πισω μου.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και έγνεψα με αυτοπεποίθηση.

Δεν χάνω κατι να τα δοκιμάσω. Μπορει να μου πηγαίνουν εξάλλου. Σκέφτηκα και ξεκίνησα να ντύνομαι.

Φόρεσα τα ρούχα που μου πρότεινε η Νάντια και βγηκα απο το μπανιο.

- Εισαι πανέμορφη. Νομίζω ειναι οτι πρεπει.
Σχολίασε κοιτάζοντας με απο πάνω μεχρι κατω.

Κοκκινησα λιγο και έγνεψα.

- Ευχαριστω.
Ψέλλισα και την πλησίασα.

- Αμα το εγκρίνεις εσυ τοτε, υποθέτω, ειμαι έτοιμη.
Χαμογέλασα όπως και εκείνη.

- Εύχομαι να περάσετε τέλεια.
Σχολίασε και εγω έγνεψα.

- Ευχαριστούμε.
Χαμογέλασα και την ειδα να απομακρύνεται σιγα σιγα.

- Νάντια.
Είπα σταματώντας την.

Γύρισε να με κοιτάξει, περιμενοντας με να συνεχίσω.

- Συγνώμη που ειμαι χαλάστρα. Καταλαβαίνω οτι να πηγαίνεις στο σπιτι του αγοριού σου και να ειναι εκει και η μικρή του αδελφή... Ειναι κάπως.
Σχολίασα και εκεινη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, χαμογελώντας.

- Λυδια σε περίπτωση που δεν το εχεις καταλάβει, σε συμπαθώ παρα πολυ και χαιρομαι να σε εχω κοντα μου. Τωρα όσο αφορά το θεμα που εννοείς... Δεν εισαι καθολου χαλάστρα.
Μου έκλεισε το μάτι, χαμογελώντας πλατιά.

Την κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα.

- Καλα να περάσεις.
Ειπε και βγήκε απο το δωματιο.

Εγω άνοιξα τον φάκελο μου και εβαλα μεσα τα λεφτα και το κινητο μου.

Ήμουν έτοιμη πάνω που χτύπησε το κινητό μου.

Ο Αντρεας...

- Παρακαλώ;

- Λυδια... Ο Αντρεας ειμαι.

- Γεια.
Χαιρέτησα αμήχανα.

- Περιμένω έξω απο το σπιτι σου. Οταν εισαι έτοιμη έλα.
Ειπε και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Πηρα μια βαθιά ανάσα και βγηκα απο το δωματιο μου.

- Εγω φευγω. Τα λεμε αυριο.
Χαμογέλασα και ο Χρηστος με κοίταξε απο πάνω μεχρι κατω.

- Πανέμορφη. Καλα να περάσεις και... Προσοχή ε;

- Ναι ναι.
Γέλασα και έφυγα σχεδον τρέχοντας.

Στο δρόμο περιμενε ενα ταξί και μεσα κατάφερα να διακρίνω τον αντρεα.

Μπήκα στο πισω κάθισμα δίπλα του και του χαμογέλασα.

- Γεια σου.
Χαιρέτησα και τον φίλησα.

- Καλώς την.
Χαιρέτησε χαμογελώντας.

- Ξεκινάμε;
Ρώτησε ο ταξιτζής και ο Αντρεας έγνεψε.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και εμείς χαθήκαμε στους δρόμους.

~~~

Βοήθησα τον Αντρεα να βγεί απο το ταξί αφού πλήρωσε και σταθήκαμε για λιγο στην ακρη του πεζοδρομίου.

Ηταν ένας κούκλος. Τα μαύρα του μαλλιά ηταν χτενισμένα προς τα πισω. Φορούσε ενα μαύρο παντελόνι και απο πάνω ενα γαλάζιο πουκάμισο. Ειχε σηκώσει τα μανίκια του και δεν φορούσε γυαλιά.

Πέρασα το χερι μου στο μπράτσο του και χαμογέλασα.

- Παμε;
Ρώτησα και εκείνος έγνεψε.

Περπατήσαμε προς το μαγαζι που ειχε σχεδιάσει να παμε, με εμενα οδηγό του.

Μπήκαμε στην καφετέρια και κοίταξα τριγύρω.

Εντόπισα ενα τραπέζι για δυο άτομα στο τέλος του μαγαζιού, τον οδήγησα μέχρι εκεί και καθίσαμε στις καρέκλες

- Λοιπον; Πως σου φαίνεται;
Ρώτησε και εγω χαμογέλασα κοιτώντας τριγύρω.

Ηταν πραγματικά πολυ ωραια.

Χαλαρωτική μουσική, μικρά ξύλινα τραπέζια και αναπαυτικές καρέκλες.

- Υπέροχα. Σχολίασα κοιτάζοντας τον.

Τα μάτια του ηταν απο πισω μου και κάρφωναν μια γυναίκα που τον κοιτούσε ενοχλημένη.

- Τι κοιτάς;
Ρώτησε η γυναίκα με νεύρο.

Ο Αντρεας δεν απάντησε και συνέχισε να κοιτάει. Δεν ειχε καταλάβει οτι η γυναίκα μίλαγε σε εκείνον.

Τωρα έδειχνε ακομα πιο ενοχλημένη οποτε εγω της χαμογέλασα.

- Ειναι τυφλός. Δεν σας κοιτάει στην πραγματικότητα.
Εξήγησα και εκεινη φάνηκε να ξαφνιάζεται.

- Να... Να φοράει γυαλιά τοτε.
Απαίτησε και ειδα τον Αντρεα να σκύβει το κεφάλι.

Της χαμογέλασα ειρωνικά και έγνεψα.

- Θα κανει οτι θέλει. Εμενα μου αρέσει να κοιτάζω τα μάτια του. Αν σας ενοχλεί τόσο... Αλλάξτε θέση.
Απάντησα και γύρισα ξανα στον Αντρεα αδιαφορώντας για εκεινη.

- Λυδια... Ειμαι συνηθισμένος. Μην ασχολείσαι.
Σχολίασε ο Αντρεας και μου χαμογέλασε στραβά.

Τα μάτια του επέστρεψαν σε εμενα και τα χερια του άγγιξαν τα δικά μου.

- Εχω να σου πω κατι ευχάριστο σήμερα και κανεις δεν θα μου χαλάσει την διάθεση.
Εξήγησε και εγω τον κοίταξα παραξενεμενη.

- Ευχάριστο;

- Μετα αυτά. Πρώτα καλύτερα να παραγγείλουμε.
Ειπε και εγω έγνεψα.

Ειχε δίκιο.

Πήρα τον κατάλογο στα χερια μου και το ξεφύλλισα.

- Δεν θα το σκεφτώ και πολυ. Ένα τσάι νομίζω ειναι οτι πρεπει.
Παρατήρησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Εχεις ψύχωση με το τσάι ή ειναι η ιδεα μου;

- Δεν ειναι καθολου η ιδεα σου.
Γέλασα αφήνοντας τον κατάλογο μπροστά μου.

- Εισαστε έτοιμοι;
Ρώτησε η χαριτωμένη σερβιτόρα που ήρθε για την παραγγελία μας.

- Ναι. Εναν Freddo espresso σκέτο και...

- Ενα κρύο τσάι. Λεμόνι.
Συμπλήρωσα και ο Αντρεας μου χαμογέλασε.

- Φυσικα.
Ειπε η σερβιτόρα και έφυγε παίρνοντας μαζι της τον κατάλογο.

- Λοιπον; Τι θες να μου πεις;
Ρώτησα με ανυπομονησία τον Αντρεα που γέλασε.

- Δεν κρατιέσαι ε;

- Φυσικα και οχι. Πετάς ενα "εχω νέα" και με αφήνεις ετσι.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε με κατανόηση.

Για λίγη ωρα κράτησε το στόμα του κλειστό όσο εγω τον κοιτούσα.

- Οταν τυφλώθηκα, κανεις δεν μου έκρυψε το γεγονός οτι ηταν σοβαρο. Εξάλλου το μονο που βλεπω ειναι σκιές οταν εχει πολυ φως.
Ξεκίνησε να λεει και χαμογέλασε στραβά.

- Με ενημέρωσαν ομως οτι μετα τα 20 μου χρονια θα μπορούσα να κανω μια εγχείρηση. Αν όλα πάνε καλά... Θα μπορεσω να ξαναδώ. Οχι τελεια, αλλα πολυ περισσότερο απο οτι τωρα.
Εξήγησε απότομα κόβοντας μου την ανάσα.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κατι τετοιο. Δεν πίστευα οτι ο Αντρεας ισως μια μερα με δει και τωρα η χαμηλή αυτοεκτίμηση μου φώναζε οχι. "Οχι δεν πρεπει να σε δει. Δεν θα του αρέσεις. Θα σε χωρίσει."

Έμεινα να τον κοιτάζω ώσπου κατάφερα και ψέλλισα:
- Και ποτε ειναι αυτη η εγχείρηση;

- Την Δευτερα γίνομαι 20...

The world around us is burning but we're so cold.

~Fairly local~
~Twenty one pilots~