Έμεινα στο δωμάτιο μου κλεισμένη για τις επόμενες πέντε μέρες. Έβγαινα μονο για να παω στο σχολειο και έτρωγα έξω.

Δεν ήθελα να την βλεπω. Ουτε για δευτερόλεπτα. Ήθελα να εχω την αίσθηση οτι μένω μόνη μου. Είχαν μείνει μονο κατι εβδομάδες για τα γενέθλια μου και ανυπομονούσα.

Θα ήμουν ελεύθερη και δεν θα χρειαζόταν να μένω αλλο μαζι της.

Θα μου έλειπε μονο ισως η κυρία Μαρια αλλα ήλπιζα να την βλεπω καποιες φορές κι'ας μην ειχα σκοπό να ξαναπατήσω πόδι στην έπαυλη.

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα. Να πάρω λιγο καθαρό αέρα και να μην χρειαστεί ουτε να ακούσω την φωνή της Πολυξένης.

Ντύθηκα, πηρα το κινητό μου και κατέβηκα τις σκάλες.

- Γεα σου Λυδια.
Χαιρέτησε η κυρία Μαρια χαμογελώντας.

- Γεια σας.
Χαιρέτησα και εγω με μια δόση αμηχανίας.

Ειχα μέρες να μιλήσω σε άνθρωπο.

- Θελω να σου μιλήσω. Μπορείς να έρθεις μαζι μου;
Ρώτησε και γύρισε το σωμα της προς την κουζίνα.

- Εμ... Ναι! Γιατι οχι;
Χαμογέλασα και περπάτησα μαζι της.

Καθήσαμε στα σκαμπό του πάγκου και όσο τα χέρια μου ηταν σταυρωμένα μπροστά μου εκεινη με κοιτούσε.

- Λοιπον; Πως νιώθεις;
Ρώτησε και εγω την κοίταξα χαμογελώντας.

- Τι εννοείτε;
Ρώτησα σαν να μην καταλάβαινα.

Δεν ήθελα να μιλήσω και θα το απέφευγα για όσο μπορούσα.

- Τι νιώθεις για τον Στέφανο; Ηταν πατέρας σου εξάλλου.
Σχολίασε εκείνη κοιτάζοντας με ανήσυχα.

Φοβόταν ότι θα προσπαθούσα να αυτοκτονήσω και πίστευε οτι με το να της μιλήσω θα με ανακούφιζε ή τουλάχιστον θα με καθυστερούσε.

- Ειλικρινά δεν ξερω...
Απάντησα με ενα μικρό αμήχανο χαμόγελο.

- Δεν ειναι οτι με αγάπησε ποτε. Ήμουν ενα βάρος για εκείνον και επιτέλους απαλλάχθηκε απο την παρουσία μου.
Εξήγησα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

- Οχι. Ετσι νομίζεις αλλα ποτε δεν ήσουν βάρος για τον Στέφανο.
Απάντησε και εγω την κοίταξα παραξενεμένη.

- Δεν ήρθε να με επισκεφτεί στο νοσοκομείο ακομα και οταν ήμουν έτοιμη να πεθάνω. Νοιάστηκε μονο για την καριέρα του και το χρήμα, ισως και για την Πολυξένη.
Χαμογέλασα ειρωνικά.

Ακούς εκεί δεν ήμουν βάρος...

- Μην μπερδεύεις την Πολυξένη με τον Στέφανο. Η μητέρα σου, ναι, σε ειχε γραμμένη αλλα εκείνος δεν πέρασε μερα που να μην ρώτησε με ανησυχία για εσένα. Πως εισαι. Στο σχολειο, στην ζωη σου. Δεν εννοώ μονο οταν ήσουν στο νοσοκομείο.
Εξήγησε εκείνη.

Οχι. Δεν μπορει.

- Θες να πεις οτι-

- Οτι ο Στέφανος σε αγαπούσε; Ναι και απο όσο ξερω πολυ.

- Κάποιο λαθος κάνεις.

- Λυδια ειμαι και εγω μητέρα, εχω παιδιά τα οποια μεγαλώνω με εναν υπέροχο άνθρωπο και ξερω πως ειναι οι μπαμπάδες που αγαπάνε όσο τιποτα τα παιδιά τους. Και ο Στέφανος σε αγαπούσε. Απλα η Πολυξένη τον ειχε στο βρακι της.
Ξέσπασε κοιτάζοντας με στα μάτια.

- Συγνώμη για την γλωσσα μου. Ομως του άξιζαν πολλα παραπάνω.
Σχολίασε και εγω έγνεψα.

- Τοτε γιατι; Γιατι δεν το έδειξε ουτε στο ελάχιστο; Πέρασα την ζωη μου να πιστεύω οτι ειμαι άχρηστη, βλαμμενη, ανεπιθύμητη και το δώρο μου για τον κόσμο θα ηταν η αυτοκτονία μου. Κοιτάζω έξω και βλεπω εναν κόσμο καλύτερο χωρίς εμενα.
Εξήγησα και εκείνη με αγκάλιασε σφιχτά.

- Δεν ξέρω. Ξερω ομως οτι υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε.

- Κυρια Μαρια έχετε παιδιά. Τι θα γινει αν ενα πεθάνει; Θα νιώθετε σαν να καταστράφηκε η ζωη σας, ετσι; Δεν θα ξεχάσετε ποτε αυτο το παιδι. Λοιπον εγω αυτο δεν θα το εχω ποτε. Αν πεθάνω ο Αντρεας, ο Χρηστος και οι φίλοι μου θα στεναχωρηθούν, μετα ομως απο 5-10 χρονια θα με ξεχάσουν και η Πολυξένη δεν θα χρειαστεί κάν τόσα πολλα χρονια για να ξεχάσει οτι ειχε κόρη.
Χαμογέλασα αδύναμα και ξέφυγα απο την αγκαλιά της.

- Αν έχετε δικιο, η ζωη μου ηταν ενα ψέμα και ολα όσα ήθελα τα ειχα. Η Πολυξένη μου τα στέρησε ολα οπως κανει χρονια τωρα. Και αν πριν ειχα λόγο να θελω να αυτοκτονήσω τοτε τωρα... Ισως ειναι η στιγμή να το πετύχω. Χωρις να με διακόψει κάποιος και χωρις να το αποφεύγω.
Παρατήρησα και σηκώθηκα όρθια.

- Δεν χρειάζεται να το κανεις.
Σχολίασε εκεινη με ενα ανήσυχο βλέμμα.

- Ναι, χρειάζεται. Προς το παρόν όμως θα κανω αυτη την βόλτα που τόσο χρειάζομαι.
Απάντησα με ενα μικρό χαμόγελο.

Έφυγα απο την κουζίνα σαν κυνηγημένο σκύλο, σχεδόν τρέχοντας και βγηκα έξω στην αυλή.

Περπάτησα μεχρι τον φύλακα τον οποιο χαιρέτησα και έφυγα για το πάρκο.

Στην διαδρομή σκεφτόμουν ολα αυτα που μου ειχε πει η Κυρία Μαρια.

Θα μπορούσε οντως ο Στέφανος να με αγαπούσε;

Κατα την άποψη μου αν οντως ενδιαφερόταν, η συμπεριφορά του θα επρεπε να ειναι πολυ διαφορετική.

Για ποιο λόγο δεν το έδειξε ποτε; Τι φοβόταν;

Η Πολυξένη τουλάχιστον ηταν σίγουρο οτι με μισούσε. Δεν μπορούσα να αμφιβάλω. Εκείνη εξάλλου αντιπαθούσε τους πάντες.

Εφτασα στο πάρκο και κάθισα στο συνηθισμένο σημείο.

Περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα.

Ο κόσμος ηταν λιγοστός και αρκετα μακριά μου.

Ενα μικρό κοριτσάκι έπαιζε με την μητέρα του.

Εκείνη κυνηγούσε την μικρή ανάμεσα στα δέντρα και τα γέλια τους χάιδευαν τα αυτιά μου.

Φαίνονταν τόσο ευτυχισμένες.

Θυμήθηκα την Πολυξένη και τα μακριά κάστανα μαλλιά της.

Οταν ήμουν μικρή την λάτρευα και ήθελα τόσο να της μοιάσω.

Δεν καταλάβαινα οτι η συμπεριφορά της ηταν εχθρική. Ειχε αυτο το σοβαρό βλέμμα που δεν άφηνε κανεναν να της πει οχι.

Οταν χαμογελούσε; Ηταν πραγματικά πανέμορφη. Ειχε ανοιχτά γαλάζια μάτια μου μαγνητιζαν το βλέμμα σου μεχρι το δικό της να σε δηλητηριάσει.

Μπορει να την μισούσα αλλα ηταν η μητέρα μου και ευχόμουν με όλη μου την καρδιά να ηταν ολα διαφορετικά.

Να μπορούσα να την αγαπήσω χωρις να με νοιάζει η δικιά της αδιαφορία.

Δεν γινόταν, δυστηχως.

- Δεσποινίς Παπασταύρου, δεσποινίς Παπασταύρου.
Άκουσα φωνές και γύρισα να κοιτάξω.

Μια ομάδα δημοσιογράφων έτρεχε προς εμενα. Κάμερες και μικρόφωνα.

- Τι έχετε να πείτε; Για τον αδικοχαμένο πατέρα σας;

- Μια δήλωση.

Φώναζαν και με είχαν περικυκλώσει.

Τα φλας με τύφλωσαν αλλα τελικά κατάφερα πισω απο τα πρόσωπα να διακρίνω το ηλιοβασίλεμα.

- Η μητέρα μου θα σας τα εξηγήσει καλύτερα. Εκεινη ευθύνεται εξάλλου για τον θάνατο του.
Μουρμούρισα και εκείνοι με κοίταξαν σαστισμένοι.

Δεν μίλαγαν και οι κάμερες δεν κινούνταν.

- Συγνώμη...
Ψέλλισα και πέρασα ανάμεσα τους σπρώχνοντας ελαφρά.

Καιρός να ασχοληθείτε με δυο θανάτους.

I look outside and see a whole world better off without me in it, trying to transform it.

~Not today~
~Twenty one pilots~